the caravan project trailer:

http://www.youtube.com/watch?v=Ep9XFZnSvfU

Δύο δημιουργοί - ο Στρατής Βογιατζής και η Θέκλα Μαλάμου - με μια υποστηρικτική ομάδα από καλλιτέχνες και ερευνητές ξεκινούν το μακράς διάρκειας οδοιπορικό τους στην ελληνική ενδοχώρα και τα νησιά και με όχημα το ντοκιμαντέρ, τη φωτογραφία, την αφήγηση επιδιώκουν να φέρουν στο προσκήνιο προσωπικές ιστορίες, ανθρώπους ξεχωριστούς, ικανούς να εμπνεύσουν, να μας παρασύρουν στη δίνη της μοναδικής ζωής τους. Στους ταραχώδεις καιρούς που διανύουμε όπου τα αντανακλαστικά μας υπνωτίζονται και η αξιοπρέπεια μας καταστρατηγείται η μετάδωση προσωπικών ιστοριών είναι μια επαναστατική πρακτική που αυξάνει τις αντιστάσεις μας και στροβιλίζει ξανά τη λαχτάρα μας για ζωή.


Οι ιστορίες είναι τα νήματα που συνδέουν τις ζωές των ανθρώπων και νοηματοδούν την βαθειά ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει τον εαυτό του και το κόσμο γύρω του και επειτά να μοιραστεί, να επικοινωνήσει αυτή του τη μαρτυρία. Aν η ζωή είναι αλληλουχίες από ασύνδετα φαινόμενα και συμβάντα, οι ιστορίες είναι η αδέξια αλλά αρχέγονη προσπάθεια μας να δώσουμε νοήμα σε αυτές τις αλλόκοτες αλλήλουχίες. Οι ανθρώπινες ιστορίες μας βοηθάνε πιότερο να αισθανθούμε παρά να πειστούμε, μας φέρνουν κοντά στο ποιητικό παράδοξο της ζώης, μας ‘αναγκάζουν’ να βιώσουμε τη ζωή σαν όλοτητα όπου κανένας τόνος της ανθρώπινης μελωδίας δεν αφαιρείται αλλά τους επιτρέπεται ανά πάσα στιγμή να ήχησουν όλοι μαζί. Μα πάνω από όλα οι ιστορίες μας εμπνέουν, ηλεκτίζουν τις ψύχες μας και έχουν τη δύναμη να αφυπνίσουν, να μεταμορφώσουν τις ζωές μας.

Οι συντελεστές του Caravan Project του βασίζονται στην επικοινωνία, τη διάδραση και την ανταλλαγή ιδεών και απόψεων για την υλοποίησή του. Με το επίσημο ξεκίνημα λοιπόν του Caravan Project, οι δημιουργοί καλούν τους φίλους τους να μοιραστούν μαζί τους ιστορίες, και να τους βοηθήσουν να ανακαλύψουν όσο το δυνατόν περισσότερους «Ξεχωριστούς Ανθρώπους» από όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας. Όποιος επιθυμεί μπορεί να επικοινωνεί με το Caravan Project είτε μέσω της ιστιοσελίδας του «Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εδώ» (http://www.anotherworldishere.com/contact/) είτε μέσω Facebook (http://www.facebook.com/pages/Another-World-Is-Here/215631725173344).

πηγη  Τοπικοποιηση

Ποιοι είναι οι ηλίθιοι, τελικά;

Η ακόλουθη ιστορία είναι απολύτως αληθής και αφορά τα οικονομικά “προβλήματα” που αντιμετωπίζει η Νορβηγία.
Στις αρχές, λοιπόν, του καλοκαιριού συνήλθε η νορβηγική Βουλή προκειμένου να συζητηθεί το “πρόβλημα” του σημαντικού πλεονάσματος που παρουσιάζει ο κρατικός προϋπολογισμός, καθώς και ο κίνδυνος που ενέχει για την ανατίμηση του εγχώριου νομίσματος (νορβηγική κορώνα) και οι επιπτώσεις που θα είχε μία τέτοια ανατίμηση για τις εξαγωγές της χώρας. Η πρόταση του κυβερνώντος κόμματος ήταν να χαρισθούν οι φόροι σε όλους τους πολίτες (φυσικά και νομικά πρόσωπα) για το δεύτερο εξάμηνο του 2012, προκειμένου να μην συσσωρευθούν επιπλέον έσοδα στον ήδη “προβληματικό” πλεονασματικό προϋπολογισμό.
Να σημειωθεί πως το φορολογικό σύστημα της Νορβηγίας προβλέπει άμεση φορολόγηση “στην πηγή” του εισοδήματος ενός πολίτη, χωρίς να καλείται στο τέλος του έτους – ή οποιαδήποτε άλλη στιγμή – να πληρώσει κάποιον άλλον φόρο. Αν για παράδειγμα, ένας υπάλληλος αμείβεται από μία εταιρεία με 1.000 ευρώ κάθε μήνα, το ποσοστό φόρου που του αναλογεί αποδίδεται αυτομάτως στο κράτος. Άλλο ενδιαφέρον σημείο για την “τραγική” πλεονασματική οικονομία της Νορβηγίας είναι πως τα τελευταία χρόνια το κράτος χαρίζει το φόρο του μήνα Δεκεμβρίου, σαν ένα “δώρο” προς τους πολίτες, αφού στο νορβηγικό κράτος λεφτά όντως υπάρχουν.
Η νορβηγική Αριστερά αντέδρασε στην πρόταση του κυβερνώντος κόμματος, υποστηρίζοντας ότι αν χαρίζονταν οι φόροι του υπόλοιπου έτους, το επιπλέον εισόδημα οι πολίτες θα το ξόδευαν κατά κύριο λόγο σε ταξίδια – στους Νορβηγούς αρέσει πολύ να ταξιδεύουν – και ξενύχτια, με αποτέλεσμα τα λεφτά να μην επιστρέφουν στο κράτος. Η πρόταση της Αριστεράς ήταν οι πολίτες να συνεχίσουν να καταβάλλουν τους φόρους και τα χρήματα αυτά να διατεθούν ως δωρεά σε μία άλλη χώρα που αντιμετωπίζει προβλήματα.
Αφού, λοιπόν, δεν πάρθηκε καμία απόφαση εντός του κοινοβουλίου για τον “πονοκέφαλο” των πλεονασμάτων, η κυβέρνηση έθεσε το ζήτημα σε ηλεκτρονικό δημοψήφισμα ενώπιον του νορβηγικού λαού, καλώντας τον να αποφασίσει ο ίδιος για το αν θέλουν να πληρώσουν τους φόρους του υπόλοιπου έτους ή όχι.
Το αποτέλεσμα; Το 72% ψήφισε ώστε να μην χαρισθούν οι φόροι στους Νορβηγούς πολίτες, αλλά να συνεχίσουν να τους πληρώνουν κανονικά και τα χρήματα αυτά να δοθούν ως δωρεά σε μία άλλη χώρα και επιλέχθηκε τελικά να χτιστούν νοσοκομεία στο Βιετνάμ.
Βεβαίως, αν διηγείτο κάποιος την ιστορία αυτή σε έναν συνηθισμένο Έλληνα, η – πιθανότερη – απάντηση που θα λάμβανε θα ήταν “είναι ηλίθιοι αυτοί οι Νορβηγοί”. Οι υπόλοιποι ας αναρωτηθούμε ποιοι είναι οι ηλίθιοι, τελικά.

πηγη  gregor der grieche

Επιτροπές Αντίστασης, ακλόνητοι, παντού!

Ένα καυτό καλοκαιρινό πρωϊνό του 490 π.Χ. στον Μαραθώνα, οι Έλληνες έφθασαν στη νίκη απέναντι στους μισθοφόρους της τότε «νεοταξικής» αυτοκρατορίας χάρη σε δύο κύριες αρετές: την γενναιότητα και την ανυποχώρητη στάση τους.
Η μοίρα τους, αν υποχωρούσαν, ήταν η ολοκληρωτική εξαφάνισή τους, κι αυτό το γνώριζαν καλά!
Ένα άλλο καλοκαιρινό πρωϊνό, αυτό της 17ης Ιουνίου του 2012, οι σύγχρονοι Έλληνες ξεκίνησαν, αποφασισμένοι όπως όλα έδειχναν, να αποτελειώσουν τους νέους βάρβαρους επίβουλους που, συνεπικουρούμενοι από τους νέους εφιάλτες, εξυφαίνουν την υποδούλωσή τους. Στον δρόμο, όμως, δείλιασαν και υποχώρησαν και, ενώ έπρεπε να στείλουν σε μονοψήφιο εκλογικό ποσοστό το δωσιλογικό πολιτικό καραγκιοζιλίκι που ρήμαξε την χώρα, του έδωσαν …παράταση ζωής και την δυνατότητα να σχηματίσει την τελευταία κατοχική κοινοβουλευτική κυβέρνηση για μερικούς ακόμα μήνες.
Είναι σχεδόν βέβαιο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι ο νέος κυβερνητικός σχηματισμός-Ντε Λα Ρούα είτε θα γκρεμιστεί από έναν οργισμένο λαϊκό ξεσηκωμό ή θα αντικατασταθεί από μια ανοικτά αυταρχική εξουσία.
Οι περισσότερες εκδοχές για το εκλογικό αποτέλεσμα περιστρέφονται γύρω από την παραδοχή ότι «ο φόβος νίκησε την ελπίδα», όπως έγραψε και ο Economist. Εικασίες για «εκλογές της Singular» πλανιούνται επίσης, ανεπιβεβαίωτα, στον ορίζοντα. Σοβαρές, τέλος, ενστάσεις ακούγονται για την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίσει ότι η παραμονή στο ευρώ ταυτίζεται με την υποδούλωση των Ελλήνων, την εξαθλίωση της κοινωνίας, την καταστροφή κάθε ίχνους παραγωγικής δυνατότητας και την εγκατάλειψη της χώρας από τις νέες ηλικίες. Ο εγκλωβισμός του στο δίλημμα «μένουμε στο ευρώ ή όχι», με απολογητική στάση, επισκίασε την καταγγελία του μνημονίου και ευνόησε την αντιδραστική, φοβική προπαγάνδα.

Αθήνα 22 Ιούλη 1943

Η μεγαλύτερη διαδήλωση στην κατεχόμενη Ευρώπη ( ! ) , όπως την χαρακτήρισαν τότε οι ραδιοσταθμοί της Μόσχας και του Λονδίνου. Πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες λαού ¨εμφανίζονται ξαφνικά και συμφωνημένα ¨ από όλες τις παρόδους και κατακλύζουν μέσα σε λίγα λεπτά την Πανεπιστημίου και το κέντρο της Αθήνας. Ξυπόλητοι και πεινασμένοι οι περισσότεροι έδωσαν εξάωρη μάχη ( και νίκησαν ) ενάντια στην παράδοση από την Γερμανία της Ελληνικής Μακεδονίας στους Βουλγάρους ( για να αποδεσμεύσουν μονάδες για το ¨Ανατολικό τους Μέτωπο¨ ) με δεκάδες θύματα από τα γερμανικά πολυβόλα και τανκ .

Με την ελληνική σημαία στο χέρι που βάφτηκε στο αίμα, η ΕΠΟΝίτισα Παναγιώτα Σταθοπούλου (19 ) ρίχτηκε από τους Γερμανούς πάνω στις ερπύστριες ενός τανκ. Λίγο αργότερα σε απάντηση, μια άλλη ΕΠΟΝίτισα , η Κούλα Λίλλη , φοιτήτρια της Γαλλικής σχολής που εκείνη την εποχή αποτελούσε με τον φιλέλληνα διευθυντή της Ροζέ Μιλλιέξ κέντρο της ΕΑΜικής Αντίστασης, σκαρφαλώνει στον πυργίσκο του τανκ και προσπαθεί να κτυπήσει με το παπούτσι της τον γερμανό πολυβολητή – τανκίστα , την θερίζουν επίσης .

Δεν ξεχνάμε , δεν μισούμε –αλλά τιμάμε και μαθαίνουμε.

Άλλη μια τεράστια και πρωτόγνωρη , για σκληρά κατεχόμενη χώρα , διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων έγινε – επίσης με επιτυχία – το 1943 . Αυτή που απέτρεψε την εφαρμογή του Γερμανικού Διατάγματος που υποχρέωνε να πάνε οι Έλληνες να δουλέψουν ( με ¨επίταξη¨ ) για την πολεμική παραγωγή στην Γερμανία.

Εκείνη την ημέρα , παρά τα πολυβόλα , κάηκαν τα ¨γερμανικά γραφεία εργασίας¨ που είχαν συντάξει τους καταλόγους των ¨επιταχθέντων ελλήνων¨.
Είμαστε η μόνη κατεχόμενη χώρα που δεν κατάφεραν να επιστρατεύσουν μαζικά εκατοντάδες χιλιάδες για εργασία στην Γερμανία ( όπως από την Γαλλία , Ολλανδία … ).

Γι΄αυτό, το 1944 ξεκίνησαν τα ¨μπλόκα¨ στις
συνοικίες της Αθήνας με έλληνες κουκουλοφόρους –καταδότες , όπου αφού πρώτα εκτελούσαν κατά δεκάδες στα μάντρες τους υπόπτους Αντιστασιακούς , συλλαμβάνανε τους υπόλοιπους σαν Ομήρους-Σκλάβους και τους έστελναν , στοιβαγμένους σε βαγόνια για την μεταφορά ζώων , να δουλέψουν καταναγκαστικά στην Γερμανία ( 20.000 ).
Δυστυχώς άλλοι περίπου 20.000 εξαθλιωμένοι δέχτηκαν –εθελοντικά- με ¨κουπόνια τροφίμων¨ και ¨μηνιαίες αποδοχές¨ να πάνε να δουλέψουν σαν ¨μετανάστες¨ στο Γ΄ Ράιχ.

15 χρόνια μετά την λήξη του πολέμου, οι Έλληνες που δεν αποζημιώθηκαν για την ληστεία του πολέμου, δέχτηκαν ¨εθελοντικά¨ να πάνε κατά εκατοντάδες χιλιάδες να δουλέψουν στην ¨δημοκρατική Γερμανία¨. Η ¨δεξιά¨ της Ελλάδας και το Γερμανικό + παγκόσμιο κεφάλαιο και τον ¨ΟΗΕ ΤΟΥΣ (¨ΔΟΜ¨-Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης) είχαν ανακαλύψει το Νέο ¨αντιρατσιστικό¨ -Δόγμα τους , που ισχύει μέχρι σήμερα ,και που έλεγε : ¨Η Μετανάστευση είναι Ευλογία Θεού¨ ( το είχε πει το 1961 ο Ευάγγελος Αβέρωφ και το επανέλαβε το 2010 – 2012 σε πολλές παραλλαγές ο Γ. Παπανδρέου ).

Με λίγα λόγια : Με πόλεμο και χωρίς πόλεμο – στην Γερμανία και –για- την Γερμανία θα δουλέψετε , όπως και για την εξασφάλιση της ¨ανταγωνιστικότητας της αγοράς¨ με χαμηλούς μισθούς σε συνθήκες σκλαβιάς . Και ενώ εσείς θα μεταναστεύετε , εμείς θα σας φέρνουμε ΄( για το ελληνικό κεφάλαιο ) ¨άλλους –ακόμα πιο φτηνούς μετανάστες ¨ στην χώρα σας -, επειδή οι ¨αχάριστοι¨ Έλληνες είναι ¨πολύ ακριβοί¨. Έτσι ¨όλοι μαζί –ανάκατα – εξασθενημένοι και φυσιολογικά δύσπιστοι – δεν θα μπορείτε να κάνετε τίποτα , το πολύ – πολύ να ζητάτε ¨προστασία¨ από τους επαγγελματίες ¨φιλάνθρωπους¨ των ¨μη¨- Κυβερνητικών Οργανώσεων και από ¨Εράνους Αγάπης¨ των τηλεοράσεων.

πηγη  gregor der grieche

Οι απεργοί χαλυβουργοί, η οικογένεια Μάνεση και η Tata Steel

Εδώ και 9 μήνες οι απεργοί της Χαλυβουργίας Ελλάδος Α.Ε. δίνουν έναν τιτάνιο αγώνα να διατηρήσουν θέσεις εργασίας, μεροκάματα και αξιοπρέπεια στο ύψος τους. Εδώ και 9 μήνες ο πολυπλόκαμος μηχανισμός στήριξης του Ν. Μάνεση διοχετεύει λάσπη και ψέμα εναντίον των εργαζομένων, αλλά και των οικονομικών δεδομένων της επιχείρησής του. Τον βάφτισαν «λαγό» και είναι, όχι μόνο των ελλήνων βιομηχάνων, αλλά και της δεύτερης μεγαλύτερης πολυεθνικής χάλυβα στην Ε.Ε., τηςTataSteelEurope, θυγατρικής της ινδο-βρετανικών συμφερόντων 4ης χαλυβουργίας στον κόσμο TataSteel, μέσω της γειτονικής στον Ασπρόπυργο «Έλαστρον».

Εταιρικά δεδομένα και κοινοπραξίες

Χαλυβουργία Ελλάδος ΑΕ

Η Χαλυβουργία Ελλάδος ΑΕ, βαφτίστηκε έτσι το 2006 δύο χρόνια μετά την εξαγορά της Ελληνικής Χαλυβουργίας από τη Χαλυβουργία Θεσσαλίας και την αγορά του μεριδίου που κατείχε η Εθνική Τράπεζα. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη μη εισηγμένη ελληνική βιομηχανία βάσει πωλήσεων και μεταξύ των 20 πρώτων στην Ελλάδα. Στις εγκαταστάσεις της σε Ασπρόπυργο, Βόλο και Βελεστίνο –συνολικής έκτασης 750 στρεμμάτων- διαθέτει δυνατότητα καθετοποιημένης παραγωγής 1.000.000 τόνων ετησίως. Το 2006 απασχολούσε κεφάλαια ύψους 400 εκατ. ευρώ και αναμενόταν να παρουσιάσει τζίρο άνω των 320 εκατ. ευρώ, 65 εκατ. πάνω από εκείνον που είχαν πραγματοποιήσει οι δύο επιχειρήσεις το 2005. Διακηρυγμένος στόχος υπήρξε η φιλοδοξία επέκτασης εμπορικά και παραγωγικά στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια.

Το 2007 έγινε η πρώτη χαλυβουργία παγκοσμίως που ενέταξε προϊόντα της, και συγκεκριμένα τη Μπιγιέτα, για διαπραγμάτευση συμβολαίων αγοράς και πώλησης στο Χρηματιστήριο Μετάλλου του Λονδίνου(London Metal Exchange – LME). Ημερομηνία έναρξης διαπραγμάτευσης είχε οριστεί το 2008 και από την ημερομηνία εκείνη οι πελάτες της μπορούσαν να αγοράζουν τα προϊόντα της με συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης.

Ασπρόπυργος

Από τις εγκαταστάσεις της εταιρείας η πιο πολλά υποσχόμενη είναι εκείνη του Ασπροπύργου. Στα 290.000 τ.μ. διαθέτει χαλυβουργείο, ελασματουργείο επιμηκών προϊόντων, εργοστάσιο παραγωγής πλεγμάτων και στεγασμένες αποθήκες φύλαξης χαλύβων και πλεγμάτων. Η ετήσια παραγωγική δυναμικότητα της μονάδας σε τελικά προϊόντα ξεπερνά τους 400.000 τόνους.

Ο φόβος σώζει.

Η σιωπή της κοινωνίας, είναι το χαρακτηριστική πρακτική της γενιάς που συμπορεύεται με το μνημόνιο. Μία μερίδα ανθρώπων έχει επιλέξει ως μορφή δράσης την ακινητοποίηση. Σχήμα οξύμωρο: δρω διά της ακινητοποίησης. Καθοριστικό αποτέλεσμα της ακινητοποίησής τους εκτός από της σιωπή είναι και η τυφλή υπακοή. Τα δύο αυτά στοιχεία αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για όσους θέλουν να δράσουν. Ο τρόπος με τον οποίο δρουν οι «ακίνητοι» άνθρωποι, δεν είναι άλλος από αυτόν της χρησιμοποίησης των γραναζιών του φόβου και της αβεβαιότητας, πίσω από τα οποία κρύβονται. Την εθελοδουλία τους, σκεπάζει ο μανδύας της αβεβαιότητας ενώ η ανικανότητα να αποφασίσουν για το μέλλον τους σκεπάζεται από το πέπλο του φόβου.

Οι «ακίνητοι» άνθρωποι αποδέχονται λανθασμένα το τέλος της πολιτικής που τους επέβαλαν υπόρρητα οι ειδικοί της πολιτικής και οι όποιοι χειραγωγοί τους. Η πολιτική για τον «ακίνητο» άνθρωπο δεν είναι η μάχη για την ελευθερία αλλά ο αγώνας για την επιστροφή στην «κοινωνία της αφθονίας» από την οποία προέρχεται, έχει κλειδώσει το φαντασιακό του και δεν μπορεί ποτέ να απαλλαγεί. Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν πολιτικοί που να μπορούν να πετύχουν την επιστροφή, αποφασίζει να το πετύχει μόνος του ανακαλύπτοντας και ψηφίζοντας… πολιτικούς. Θέλει να παίξει ένα καινούργιο παιχνίδι που να είναι εξίσου διεγερτικό με αυτό της επανάστασης αλλά προς Θεού να μην είναι επανάσταση. Θέλει και την αλλαγή. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν μπορεί μόνος του να δημιουργήσει αλλαγή επειδή ακριβώς πιστεύει ότι δεν μπορεί μόνος του να δημιουργήσει τίποτε.

Η αλλαγή που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι «ακίνητοι», έχει την ικανότητα να δημιουργείται από μόνη της. Είναι φτιαγμένη ώστε να αυτοδημιουργείται και να αυτοαναπαράγεται. Την διπλή αυτή δύναμή της, την αντλεί από την ανάγκη των «ακίνητων» ανθρώπων για απάλειψη της αβεβαιότητας. Η αλλαγή συνεπώς που συντελείται ως προϊόν της αβεβαιότητας, δεν είναι παρά ένα ομοίωμα μιας προηγούμενης αναγκαστικής αλλαγής. Στην πραγματικότητα, το είδος της αλλαγής που επιτυγχάνεται είναι αυτό της επιστροφής σε μία πρότερη και προσωρινή κατάσταση ευφορίας, μέχρι τη στιγμή που οι άνθρωποι πιέζονται τόσο, όσο να οδηγήσουν ξανά τα πράγματα σε μία… αλλαγή. Όλες οι αλλαγές οδηγούν πάντοτε σε μία άλλη, αναπόφευκτη «αλλαγή» και τελικά μαζί με τους εαυτούς τους, οδηγούν και εμάς στο αρχικό σημείο για μιαν επανεκκίνηση. Η συνεχής επανεκκίνηση από το ίδιο αρχικό σημείο είναι κάτι που δεν μπορούν να αποφύγουν οι «ακίνητοι» άνθρωποι αφού για τον σκοπό τους χρησιμοποιούν πάντα το ίδιο μέσο : την αποδοχή της πολιτικής των ειδικών που τους λένε ότι πρέπει να φτιάξουν «άλλη μία κοινωνία» και όχι «μία άλλη κοινωνία».

Πολλές φορές οι άνθρωποι εξαναγκάζονται(;) στην υπακοή. Ο εξαναγκασμός μέσω του φόβου, ακρωτηριάζει τη σκέψη από οποιαδήποτε μορφή αρνητικότητας, αλλά και από όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά. Ως «αρνητικά» ορίζονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που αντιβαίνουν στα «θέλω» της ηγεμονίας και των ιδιοκτητών της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ζωή ή άλλη κοινωνία έξω από τα καλούπια που δημιουργεί η εξουσία. Προκειμένου κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιβληθεί. Πρέπει το άτομο να θέλει να το κάνει. Έτσι, χρησιμοποιείται ένα είδος «συνθετικής επέμβασης» στη σκέψη του. Η επέμβαση δεν είναι μονοδιάστατη όπως πιθανόν πολλοί να πιστεύουν. Δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ που αναλαμβάνουν αυτόν το ρόλο. Πολλές φορές διαφωνούμε με αυτά και όμως κάνουμε ότι ακριβώς μας λένε.

Ο εξαναγκασμός οδηγεί τους ανθρώπους σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά της άρνησης των εντολών της εξουσίας. Αυτό από το οποίο υποστηρίζουν ότι εξαναγκάζονται οι άνθρωποι αυτοί, είναι ένα πλέγμα υποχρεώσεων το οποίο επικαλούνται προκειμένου να μην γίνουν αντιδραστικοί απέναντι στην εξουσία. Εργασία, οικογένεια, κοινωνικές υποχρεώσεις, δάνεια, κλπ. Όλα αυτά παράγουν φόβο, αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να ξεφύγεις από την κατάσταση του φοβισμένου. Η κατάσταση του φοβισμένου οδηγεί στην κατάσταση του «ακίνητου», του σιωπηλού και πάντα υποταγμένου υποκειμένου. «Αν χάσω τώρα τη δουλειά μου δεν θα βρω ποτέ άλλη». «Έχω να πληρώσω το νοίκι και τα φροντιστήρια των παιδιών μου». «Χρωστάω λεφτά στην τράπεζα, δεν είμαι εγώ για διαδηλώσεις καταλήψεις και απεργίες». Οποιαδήποτε άρνηση να ακολουθήσουν τις εντολές της εξουσίας εξοβελίζεται στο όνομα της προσφοράς της εξουσίας «κάλιο λίγο και στο χέρι». Το «λίγο» όμως γίνεται συνεχώς «λιγότερο». Λιγότερα χρήματα, λιγότερη ελευθερία, λιγότερος χρόνος, λιγότερες επιλογές, όλα λειτουργούν μέσα από την αποδοχή του «λιγότερου». Η συνεχής και αδιάλειπτη αποδοχή του «λιγότερου» δημιουργεί ένα πολύ σοβαρό προηγούμενο : αποδυναμώνει τα όποια αισθήματα εξέγερσης και ταυτόχρονα γενικεύει τα ήθη υποταγής που ανοίγουν το δρόμο για κάθε είδους συμβιβασμό. Ακόμα και η σωτηρία που περιμένουν πιστεύουν ότι θα έλθει μέσα από το «λιγότερο». Η σωτηρία δεν θα έλθει ποτέ.

ΠΩΣ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ?

...Αλήθεια πως μπορεί κανείς να ξυπνάει όμορφα σ΄ενα τόσο άσχημο κόσμο?....

....
Για να μπορέσεις όμως να γίνεις τεμπέλης, πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα πως κάποια μέρα θα κοιμάσαι άστεγος. Πρέπει να αποδεχτείς πως μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσεις τη φωλίτσα σου για να μην θυσιάσεις τις μέρες σου. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Ετσι ο φόβος της απώλειας της 
ασφάλειας κρατάει μόνιμα τα κλειδιά της φυλακής μας.
Διαβασε περισσοτερα....
πηγη  gregor der grieche