Απάτες τραπεζών με όπλο τα επιτόκια

Τελικά η τραπεζική δραστηριότητα αποδεικνύεται πολύ σοβαρή υπόθεση για να παραμείνει στα χέρια του ιδιωτικού τομέα. Τελευταίος μάρτυρας οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις για την χειραγώγηση του επιτοκίου Libor από την βρετανική τράπεζα Barclays, που κλωνίζουν συνθέμελα την τραπεζική αγορά διαβρώνοντας και το τελευατίο ίχνος αξιοπιστίας που είχε μείνει στον κλάδο μετά τη φούσκα που έσκασε το 2008 και τις τεράστιες ζημιές που κουβαλάει έκτοτε.

Το επιτόκιο Libor (London Interbank Offered Rate) αποτελεί το ένα από τα δύο βασικά επιτόκια αναφοράς το οποίο αναφέρεται στο βραχυχρόνιο κόστος του διατραπεζικού δανεισμού (το άλλο είναι το Euribor). Το ύψος του ανακοινώνεται κάθε μέρα γύρω στις 10.45 (ώρα Λονδίνου) κατόπιν σύσκεψης στην οποία συμετέχουν αντιπρόσωποι των μεγαλύτερων τραπεζών (Barclays, Bank of America, Deutsche Bank, JP Morgan Chase και άλλες). Δεν είναι ένα μέγεθος που αφορά αποκλειστικά και μόνο τεχνοκράτες και γκρι κουστούμια. Αντίθετα επηρεάζει και ενδιαφέρει άμεσα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη καθώς σε πλήθος χρηματοπιστωτικών προϊόντων από στεγαστικά και φοιτητικά δάνεια μέχρι πιστωτικές κάρτες το επιτόκιο που πληρώνει ο δανειολήπτης είναι συνδεδεμένο με το εν λόγω επιτόκιο. Ο κανόνας δηλαδή είναι το τελικό επιτόκιο επιβάρυνσης να αποτελείται από το Libor συν ένα ακόμη ποσοστό το οποίο αντιπροσωπεύει τον πιστωτικό κίνδυνο του δανειολήπτη και κυμαίνεται από 1-2 μονάδες για μεγάλους και καλούς πελάτες μέχρι πολλές μονάδες αν πρόκειται για καταναλωτικά ή άλλα προϊόντα. Η σημασία του γίνεται ακόμη πιο εμφανής αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι με το επιτόκιο Libor είναι συνδεδεμένα παράγωγα ύψους 360 τρισ. δολαρίων!

Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Με μεγάλη αγωνία παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες το «σήριαλ» της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών.

Όλα θα κριθούν, υποτίθεται, από το πόσα χρήματα θα χρειαστεί (τελικά) το τραπεζικό σύστημα, ποιές τράπεζες είναι υγιείς (βιώσιμες), ποιές θα μπορέσουν να ρίξουν χρήμα στην αγορά και ποιες αποτελούν απλά βάρος και θα πρέπει να… αναδιαρθρωθούν.

Οι κανόνες του παιχνιδιού

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) δεσμεύτηκε προκαταβολικά (ήδη απ’ τον Απρίλιο) να ανακεφαλαιοποιήσει (μόνο) τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς). Αυτές, βαπτίστηκαν ως δήθεν «συστημικές» (και… άρα «διασώσιμες»), κατά προτεραιότητα (αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα).

Μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες και μυστικές συνεννοήσεις με την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Χωρίς επίσημα κατατεθειμένα (πόσω μάλλον, εγκεκριμένα) σχέδια βιωσιμότητας (όπως πχ. το εγκεκριμένο από την Ε.Ε. σχέδιο της Αγροτικής, βλ. εδώ) για να ξέρουμε αν είναι οι ανωτέρω τέσσερις τράπεζες είναι βιώσιμες. Κι ανεξαρτήτως φυσικά του κόστους διάσωσής τους (δηλ. αν είναι πολύ ακριβό να σωθούν).

Αυτά για τις τέσσερις μεγάλες τράπεζες. Οι υπόλοιπες;

Ααα, αυτές θα πρέπει πρώτα να… αποδείξουν τη βιωσιμότητά τους. Σε καθεστώς διαρκώς επιδεινούμενης ύφεσης και πλήρους αβεβαιότητας για τη μελλοντική κατάσταση της οικονομίας. Ώστε να διασωθούν (αν και εφόσον διασωθούν) σε επόμενη φάση… Με ό,τι περισσέψει από τη διάσωση των «μεγάλων».

Συρρικνωμένες, διχοτομημένες ή συγνωνευμένες (στα πλαίσια ενός κάποιου προγράμματος… αναδιάρθρωσης) με αποδυναμωμένο ρόλο στην οικονομία… Η οποία θα ελέγχεται πλέον εξολοκλήρου από το κλαμπ των τεσσάρων μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών.

Έτσι, οι τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας έλαβαν τον Απρίλιο τα πολυπόθητα πιστοποιητικά των ορκωτών ελεγκτών, «καθαρά» από επιφυλάξεις για τη συνέχιση της ύπαρξής τους (going concern) και τις τεράστιες αβεβαιότητες για την οικονομική τους κατάσταση.

Στον αντίποδα, η μόνη αμιγώς κρατική τράπεζα της χώρας Αγροτική (πάνω από 90% το κράτος) και το ημι-κρατικό Ταχ.Ταμιευτήριο (34%, συν 10% μέσω ΕΛΤΑ), εξαιρέθηκαν από την όλη διαδικασία, διότι βάσει, λέει, της ισχύουσας νομοθεσίας, δεν είναι δυνατή η χορήγηση βοήθειας στα πιστωτικά ιδρύματα που βρίσκονται υπό κρατικό έλεγχο.

Καταλάβατε πως εννοούν την «ελεύθερη αγορά»;

ΕΚΤ: Το οικονομικό Βατικανό της Ευρωζώνης

Τα Μυστικά Αρχεία του Βατικανού (Archivum Secretum Vaticanum) περιλαμβάνουν όλα τα έγγραφα της Αγίας Έδρας, του κράτους του Βατικανού, απόρρητη αλληλογραφία, παπικά λογιστικά βιβλία και άλλα μυστικά έγγραφα που έχουν συγκεντρωθεί ανά τους αιώνες απ’ την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τα Μυστικά Αρχεία έχουν διαχωριστεί απ’ αυτά στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού, όπου τα τελευταία 130 χρόνια παρέχεται μία πολύ περιορισμένη πρόβαση σε μελετητές. Στα Μυστικά Αρχεία δεν είχε και δεν έχει πρόσβαση κανείς εκτός απ’ τον Πάπα και τους εκλεκτούς του.

Αν και μάλλον δύσκολο να το πιστέψει κανείς, κάτι παρόμοιο ισχύει και με ένα μεγάλο τμήμα των αρχείων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι, ίσως, το πιο αδιαφανές και μυστικοπαθές τραπεζικό ίδρυμα στον κόσμο. Με έδρα της στη Φρανκφούρτη, μετά από αυστηρή απαίτηση της Γερμανίας, δημιουργημένη στα πρότυπα της Bundesbank και υπό γερμανική επιρροή, αποτελεί το κρυφό πυρηνικό όπλο της Γερμανίας μέσω του οποίου καθορίζει τη μοίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αποφάσεις της ΕΚΤ λαμβάνονται κάτω από άκρα μυστικότητα και σε αντίθεση με άλλες κεντρικές τράπεζες, όπως αυτή των ΗΠΑ, τα πρακτικά των συνεδριάσεων της δε δημοσιεύονται ποτέ, ούτε μετά από πολλά χρόνια αλλά κρατούνται επτασφράγιστο μυστικό. Ακόμη και τα απόρρητα έγγραφα των κρατών κάποια στιγμή αποχαρακτηρίζονται και δίνονται στη δημοσιότητα. Όχι, όμως, τα αρχεία της ΕΚΤ.

Ενάντια στη Συνθήκη της Ευρώπης, που επιτάσσει τη διεξαγωγή ψηφοφορίας από το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ για κάθε σημαντικό νομισματικό ζήτημα, ο καθορισμός των επιτοκίων του ευρώ πραγματοποιείται άνευ ψηφοφορίας και χωρίς να δημοσιεύονται τα αρχεία των σχετικών συζητήσεων. Ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για την οικονομική επιβίωση ενός κράτους, παραχωρείται από τα κράτη μέλη της ΕΕ στην ΕΚΤ με την είσοδο τους στην ευρωζώνη. Αυτό γίνεται με την πίστη και την ελπίδα των κρατών της ΕΕ και τη δέσμευση της ΕΚΤ ότι η άσκηση της νομισματικής πολιτικής θα ασκείται με γνώμονα το κοινό συμφέρον της ευρωζώνης. Τί συμβαίνει, όμως, όταν το συμφέρον του ευρωπαϊκού Βορά είναι διαφορετικό απ’ αυτό του ευρωπαϊκού Νότου;

Τα επιτόκια του ευρώ καθορίζουν το κόστος του χρήματος στην ευρωζώνη και η επιτοκιακή πολιτική, αναλόγως πώς θα ασκηθεί, μπορεί να προστατέψει, να στηρίξει, να ενισχύσει αλλά και να καταστρέψει μία οικονομία. Για παράδειγμα, διατηρώντας η ΕΚΤ τα επιτόκια στο 2% για περίπου τρία χρόνια, μεταξύ 2003-2006, προκάλεσε φούσκες περιουσιακών στοιχείων στην ευρωζώνη και κυρίως στον ευρωπαϊκό Νότο, ωθώντας κράτη όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία στην υπέρμετρη κατανάλωση και στην εκτόξευση των εισαγωγών από χώρες του ευρωπαϊκού Βορά και κυρίως απ΄ τη Γερμανία. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ελλειμμάτων στον ευρωπαϊκό Νότο και πλεονασμάτων στο Βορά κάτι που αποτέλεσε την βάση για τη μετέπειτα ευρωπαϊκή κρίση.

Κανείς δεν εξήγησε ποτέ γιατί η ΕΚΤ ακολούθησε τη συγκεκριμένη επιτοκιακή πολιτική διατηρώντας τα επιτόκια στο 2% όταν για την ίδια περίοδο για παράδειγμα στις ΗΠΑ τα επιτόκια διαμορφώνονταν στο 4,2% και στη Βρετανία πάνω απ’ το 4,5%. Κανείς δεν έχει ερωτηθεί ούτε έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τις φούσκες που δημιουργήθηκαν και στη συνέχεια έσκασαν στις χώρες του Νότου εξαιτίας της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ.

Κατά τη διάρκεια της έξαρσης της διεθνούς κρίσης στα τέλη του 2008, οι ΗΠΑ είχαν μειώσει τα επιτόκια τους κοντά στο 0%. Την ίδια στιγμή η ΕΚΤ τα διατηρούσε πάνω απ’ το 4% και μάλιστα προέβη σε αύξηση τους μεγεθύνοντας την κρίση ρευστότητας στην ευρωζώνη. Το κόστος του χρήματος στην ΕΕ έγινε πολλαπλάσιο αυτού στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο με αποτέλεσμα να γίνει πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη η χρηματοδότηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων και ο ευρωπαϊκός Νότος να βυθιστεί στην ύφεση.

Η πολιτική της ΕΚΤ στα τέλη του 2008 προκάλεσε την άνοδο του ευρώ στο 1,60 έναντι του δολαρίου κάνοντας το ενιαίο νόμισμα το ακριβότερο στον κόσμο, σκοτώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις ευρωπαϊκές οικονομίες οι οποίες πέρα απ’ τα υψηλότερα επιτόκια στη Δύση είχαν να αντιμετωπίσουν και το πανάκριβο ευρώ.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης η ΕΚΤ προχώρησε σε μία νέα παράλογη και καταστροφική για την ΕΕ κίνηση, αυξάνοντας τα επιτόκια του ευρώ την ώρα που ολόκληρος ολόκληρος ο κόσμος προσδοκούσε μία μείωση.

Ποια μέλη, λοιπόν, του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ πρότειναν την παρατεταμένη διατήρηση των επιτοκίων του ευρώ σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα όταν η ευρωζώνη γινόταν μια μεγάλη φούσκα και ενώ έπρεπε να ακολουθηθεί η αντίθετη επιτοκιακή πολιτική; Ποια μέλη της ζήτησαν και πέτυχαν την αύξηση των επιτοκίων σε ιστορικό υψηλό στα χρόνια της έξαρσης της διεθνούς κρίσης όταν έπρεπε να μειωθούν; Ποιος είναι υπεύθυνος για την αύξηση των επιτοκίων του ευρώ κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης; Ποιοι είχαν αντίθετες απόψεις, ενστάσεις, διαφορετικές προτάσεις και ποιες ήταν αυτές;

Το πιθανότερο είναι πως δε θα μάθουμε ποτέ καθώς τα αρχεία των προτάσεων και των συζητήσεων των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ είναι μυστικά.

Το θέμα της μυστικότητας με την οποία δρα η ΕΚΤ ήταν εξ αρχής μείζον αλλά έχει μετατραπεί σε καθοριστικής σημασίας στα χρόνια της ευρωπαϊκής κρίσης. Η ΕΚΤ αύξησε τον ισολογισμό της κατά 1,8 τρις ευρώ τα τελευταία τέσσερα έτη αλλά δεν έχει ενημερώσει την ΕΕ σχετικά με τα προϊόντα που αγόρασε, σε ποιες τιμές και με ποιους όρους τα απέκτησε και το κυριότερο από ποιον τα αγόρασε. Κανείς δε γνωρίζει πώς αξιολογεί τις τιμές των προϊόντων που αγοράζει η ΕΚΤ, πώς επιβάλλει τα κουρέματα και αν αυτά είναι ίδια σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Κανείς δεν ξέρει γιατί η ΕΚΤ αποφάσισε να παράσχει δάνεια ύψους μεγαλύτερου του ενός τρις ευρώ στα τέλη του 2011 με αρχές 2012 και όχι νωρίτερα, στην αρχή της κρίσης. Γιατί το συγκεκριμένο ποσό. Γιατί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Η ΕΚΤ δεν δικαιολογείται, δεν απολογείται, δεν κρίνεται και δεν ενημερώνει. Μόνο αποφασίσει μυστικά και εκτελεί.

Ακόμη και στην περίπτωση της αμερικανικής FED, γνωστή για τη μυστικοπάθεια της, σχεδόν κάθε τι που την αφορά δημοσιεύεται ύστερα από ένα χρονικό διάστημα ενώ μετά από δικαστική διαμάχη με δημοσιογραφικό οργανισμό αναγκάστηκε να δώσει στη δημοσιότητα και τα στοιχεία που αφορούσαν τα μυστικά δάνεια που παρείχε σε τράπεζες κατά τη διάρκεια της κρίσης. Αντίθετα, η ΕΚΤ δε δημοσιεύει τίποτε και παρά τις αγωγές απ’ τον ίδιο δημοσιογραφικό οργανισμό δεν έδωσε, για παράδειγμα, ποτέ στη δημοσιότητα το φάκελο με τα στοιχεία για το swap της Ελλάδας με την Goldman Sachs. Η ιδιωτική Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα για την οποία έχουν γραφτεί άπειρες κατηγορίες είναι μακράν πιο δημοκρατική απ’ τη μη κρατική ΕΚΤ.

Όμως, πώς είναι δυνατό να υπάρξει δημοκρατία μέσα απ’ τη μυστικότητα; Πώς μπορεί να παραχωρείται ολοένα και περισσότερη εθνική κυριαρχία και δύναμη σε ένα τραπεζικό ίδρυμα το οποίο αποφασίζει για τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς να δίνει αναφορά σε κανέναν;

Μετά την τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο η ΕΚΤ αναμένεται να λάβει ακόμη μεγαλύτερες εξουσίες. Ο ρόλος του επόπτη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος είναι μία απ’ αυτές. Όμως ποιος θα εποπτεύσει τον επόπτη; Ποιος θα ελέγξει τις αποφάσεις του, έστω και ετεροχρονισμένα;

Αναλύοντας τις αποφάσεις της πρόσφατης ευρωπαϊκής συνόδου είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς πως η Γερμανία έδωσε στην Ιταλία και την Ισπανία την υπόσχεση για τη δυνατότητα άντλησης δανείων με μέτριο πολιτικό κόστος για να λάβει ως αντάλλαγμα την υπόσχεση για την εκχώρηση περισσότερης εθνικής κυριαρχίας και μεγαλύτερων εξουσιών απ’ όλα τα κράτη της ευρωζώνης στην ήδη πανίσχυρη ΕΚΤ.

Για ποιο λόγο, όμως, η υπό σχεδιασμό ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση θα πρέπει να περνά μέσα απ’ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Γιατί όχι από ένα τραπεζικό Eurogroup με διαφανείς διαδικασίες του οποίου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται δημοκρατικά και τα αρχεία θα δημοσιεύονται προς κρίση και κριτική;

Μία μη δημοκρατική και με υπερεξουσίες ΕΚΤ οδηγεί σε απόκλιση στη δημοκρατία και τελικά προκαλεί μία κρίση δημοκρατίας εντός της ευρωζώνης. Αυτό συνέβη χωρίς να γίνει αντιληπτό στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας όταν το συμφέρον της Γερμανίας τοποθετήθηκε απ’ την ΕΚΤ πάνω απ’ αυτό του ευρωπαϊκού Νότου κατά τη διάρκεια της άσκησης της νομισματικής πολιτικής. Σήμερα, πλέον, η απόκλιση στη δημοκρατία γίνεται πολύ πιο άκομψα, ωμά και φανερά απ’ ότι στα προηγούμενα χρόνια με τη Γερμανία να μη διστάζει να δείχνει ξεκάθαρα την ΕΚΤ ως το ίδρυμα στο οποίο θα πρέπει να υποταχθεί η ευρωζώνη.

Η Γερμανία, όμως, πρέπει να προσέξει πολύ τί εύχεται αλλά και τί επιδιώκει. Δημιουργώντας μία μη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και παρέχοντας της υπερεξουσίες χωρίς καμία υποχρέωση να λογοδοτεί για το πώς τις ασκεί, βάλλει την αξιοπιστία της και αυξάνει την ανησυχία των αγορών για τον τρόπο λειτουργίας της αλλά και για οτιδήποτε την αφορά. Το άγνωστο δε μπορεί να μετρηθεί, να υπολογιστεί και να αντισταθμιστεί και οι αγορές, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, μπορούν να χάσουν την πίστη τους πολύ εύκολα. Μία τέτοια απώλεια εμπιστοσύνης στην ΕΚΤ θα αποτυπωθεί άμεσα σε ολόκληρη την ευρωζώνη απ΄ το Νότο ως το Βορά και θα επηρεάσει καταλυτικά την εμπιστοσύνη στο ενιαίο νόμισμα. Οι χρηματοοικονομικές, οικονομικές και νομισματικές συνέπειες θα μπορούσαν να είναι τεράστιες.

Το κυριότερο όλων, όμως, ο δρόμος στον οποίο έχει μπει η ΕΚΤ προκαλεί τεράστιες αποκλίσεις εντός της ΕΕ υπονομεύοντας το μέλλον των κρατών μελών της και της ίδιας της Ένωσης και δημιουργώντας μία εκκολαπτόμενη κρίση δημοκρατίας. Η ΕΚΤ δεν πρέπει να γίνει το οικονομικό Βατικανό της ευρωζώνης, ένα κράτος εν κράτει, απ’ το οποίο θα εξαρτάται όλο και περισσότερο το μέλλον της. Θα είναι ιστορικό λάθος αν ο δρόμος που προτείνει η Γερμανία για την έξοδο απ’ την κρίση περνά μέσα απ’ τη λιτότητα στη δημοκρατία.
πηγη  INPRECOR

Η "αξιοποίηση" άρχισε!!

Τελικά η Αγροτική τράπεζα...αξιοποιήθηκε!!
Το "καλό" κομμάτι της.
Δηλαδή το...κερδοφόρο!!
Το άλλο...το "κακό"...το ζημιογόνο...
θα το λουστούμε ΕΜΕΙΣ.
Οι φορολογούμενοι. Τα κορόϊδα!!

Η τράπεζα Πειραιώς, λοιπόν, "εξαγόρασε" την ΑΤΕ.
Το δίκτυο καταστημάτων, τους εργαζόμενους, τα δάνεια
πελατών...ίσως και μερικά εκατομμύρια στρέμματα Γης!!
Τσιφλικάς ο Σάλλας. Και οι υπόλοιποι μέτοχοι.

Παρασκευή απόγευμα (χτες) εκδόθηκε η ανακοίνωση.
Ακούσατε...ακούσατε...
Το πατριωτικό κυβερνητικό μέτωπο χαρίζει τράπεζες!!...
Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις τέτοια "αξιοποίηση";;!!...
Οταν μιά χρεοκοπημένη ιδιωτική τράπεζα
που ανακεφαλαιοποιείται...(διασώζεται για την ακρίβεια)
από το ελληνικό δημόσιο καταφέρνει να απορροφήσει
μιά κρατική τράπεζα...αυτό λέγεται...Ξεπούλημα.
Σκάνδαλο. Προδοσία.

Η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση, στην προγραμματική
συμφωνία της, δεσμεύτηκε για την ανακεφαλαιοποίηση της ΑΤΕ.
(αναφέρει ρητά:
Αγροτική τράπεζα. Επανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανση της.
Διαφύλαξη του χαρτοφυλακίου υποθηκών γης).
Η, δε, Δημαρ και το Πασοκ θεωρούσαν απαραίτητη
τη δημιουργία ενός ισχυρού κρατικού τραπεζικού πυλώνα
με τη συμμετοχή της ΑΤΕ, του Ταχ.Ταμιευτηρίου και του
Ταμείου Παρακαταθηκών!!
...................................................

Δεκάρα δεν δίνω για την "αθέτηση των υποσχέσεων,
δεσμεύσεων και συγκλίσεων" της μνημονιακής Συγκυβέρνησης.
Γνωρίζω τους στόχους της.
Δεν τρέφω καμιά ψευδαίσθηση για το ρόλο της.
Πολύ σύντομα θα ακολουθήσει η πλήρης Λεηλασία
ενέργειας, νερών, πηγών εθνικού πλούτου κλπ.
Δεκάρα δεν δίνω για τις ανακοινώσεις και καταγγελίες
ρουτίνας των υπόλοιπων κομμάτων, φορέων κλπ.
Για το "τίμημα" ξεπουλήματος, για τις εν κρυπτώ διαδικασίες.
Ηταν και είναι αναμενόμενα.

Ανησυχώ για...μένα.
Που στέκομαι Σκυμένος, Αδρανής και Δειλός
να περιμένω κάποιον ή κάποιους να βαρέσουν
Προσκλητήριο Γενικού Ξεσηκωμού...
Να διασώσουμε τη Γη μας, τα Ασημικά μας, τις Ζωές μας.

Μεσσίες ΔΕΝ υπάρχουν.
Μόνον ΕΜΕΙΣ.

Κι είναι καιρός πια για...Δυναμικές Λαϊκές Πρωτοβουλίες.
Στους Δρόμους και τις Πλατείες....

πηγη  Πολιτικο Κορακι

Το αιώνιο ψέμα της «ολυμπιακής ειρήνης»

Aντιαεροπορικά όπλα στις ταράτσες του Λονδίνου. Στον Τάμεση το γιγάντιο πολεμικό σκάφος «HMS Ocean». Ελικόπτερα και ελεύθεροι σκοπευτές σε πλήρη ετοιμότητα. Ντυμένη στο χακί, σαν τεράστιο σκηνικό πολεμικής κινηματογραφικής παραγωγής, η αγγλική πρωτεύουσα «καλωσορίζει» αθλητές και επισκέπτες στη γιορτή της ...ειρήνης και της συναδέλφωσης! Τους Ολυμπιακούς Αγώνες φυσικά...
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει τελειότερη καταρράκωση των φληναφημάτων περί «ολυμπιακής ειρήνης» και «ολυμπιακής εκεχειρίας», από την ίδια την εικόνα του «ολυμπιακού» Λονδίνου. Ο αντίλογος, αναμενόμενος: «Μα εδώ πρόκειται για την ανάγκη θωράκισης απέναντι σε ασύμμετρη απειλή, στον κίνδυνο τρομοκρατικών χτυπημάτων». Ωραία, λοιπόν. Ας μην υποκύψουμε στον πειρασμό να ασχοληθούμε με τα επικρατούντα ήθη, στον πλανήτη, από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και εντεύθεν. Ας αρκεστούμε σε ένα απλό ερώτημα: Καλά, πώς ακριβώς επενεργεί διαχρονικά αυτή η καταπραϋντική, ειρηνευτική ιδιότητα των Ολυμπιακών Αγώνων στις ...συμμετρικές συρράξεις, στις οποίες λαμβάνουν μέρος «κανονικά», «συντεταγμένα» κράτη;
Ας ορίσουμε ως σημείο εκκίνησης τη χαραυγή του 20ού αιώνα και ας θυμηθούμε... Αγώνες στο Παρίσι του 1900: Κατά τις ημέρες εκείνες, στην Κίνα οι δυνάμεις των Δυτικών έπνιγαν στο αίμα την εξέγερση των «Μπόξερς». Σεντ Λούις, 1904: Τότε οι Ρώσοι πολεμούσαν με τους Ιάπωνες. Το 1920, κατά τις ημέρες των Αγώνων της Αμβέρσας, τα όπλα είχαν τον λόγο σε τρία μέτωπα: Γαλλικά στρατεύματα κατελάμβαναν τη Συρία, ελληνοτουρκική σύρραξη γινόταν στη Μικρά Ασία, μάχες μαίνονταν ανάμεσα σε πολωνικά και σοβιετικά στρατεύματα.

Ρατσισμός, ελευθερία της έκφρασης και ο αλώβητος ελληνικός μύθος

Άλλοι μιλούν για ρατσισμό, άλλοι για «ολυμπιακά ιδεώδη», άλλοι για την «Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της» κι άλλοι για την ελευθερία της έκφρασης. Είχα καλύτερα πράγματα να κάνω κι αποφάσισα πως δεν θα ασχοληθώ με τη νέα εμβόλιμη γελοιότητα της δημόσιας συζήτησής μας - μου άλλαξε ωστόσο γνώμη ένας αναγνώστης του περιοδικού που, ειλικρινά αγανακτισμένος από έναν διάλογο που είχε, με ρώτησε την άποψή μου. Με έκανε να αναρωτηθώ πώς εγώ προσέλαβα το περιστατικό, την όλη φασαρία, τις επακόλουθες συζητήσεις - τι μου ήρθε, με λίγα λόγια, στο μυαλό;


Του Αυγουστίνου Ζενάκου

Μετά την παραίνεση του αναγνώστη μας, σκέφτηκα λοιπόν τα εξής:
Ο Α. Λοβέρδος και ο Μ. Χρυσοχοϊδης ενσωμάτωσαν στο Κέντρο την ακροδεξιά ατζέντα. Την καλωσόρισε ο Αντώνης Σαμαράς με την Αγιασοφιά χωρίς μιναρέδες και τους οργανικούς διανοούμενους του Δικτύου 21, μιλώντας για γκέτο, κτλ, πλαισιωμένος ακόμη και από την «αριστερά της ευθύνης». Η αντίστασή μας ηττήθηκε. Οι μετανάστες φυλακίστηκαν στην Αμυγδαλέζα -έστω κι αν ακόμη κι αυτό το απάνθρωπο μέτρο δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα-, ενώ οι οροθετικές γυναίκες που συνελήφθησαν αυθαίρετα, δίχως έννομη διαδικασία κρατούνται ακόμη, χωρίς θεραπεία. Και άλλα πολλά - αμέτρητα.
Η Δικαιοσύνη και ειδικά ο Άρειος Πάγος είχε όλα τα νομικά εργαλεία να αποκλείσει τη Χρυσή Αυγή από τις εκλογές. Δεν το έκανε.
Έγιναν Ολυμπιακοί Αγώνες στο Πεκίνο. Που εκτελεί ανθρώπους κατά παράβαση οποιασδήποτε έννοιας «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες στο Λονδίνο. Την πρωτεύουσα του βιοπολιτικού ελέγχου.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες -όπως και όλος ο επαγγελματικός αθλητισμός- μου προκαλούν αηδία.
Ο οπαδισμός μου προκαλεί αηδία, επίσης. Δεν είμαι οπαδός κανενός. Ίσως του Νεύτωνα. Οποιοσδήποτε άλλος δεν θεωρώ ότι έκανε δα και τίποτε τόσο σημαντικό.
Μέλος της ΕΟΕ και πρόεδρος της Εθνικής και της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας και εσχάτως ρυθμιστής της εθνικής ηθικής είναι ο Ισίδωρος Κούβελος - αυτός με το εκατομμύριο.
Μέλος των «Αθανάτων» είναι ο τέως Βασιλεύς των Ελλήνων - σύμβολο, όπως κάθε μέλος βασιλικής οικογένειας, της παγκόσμιας συμφιλίωσης των λαών.
Τέλος, αν κάποιος με ανάγκαζε να διαλέξω: να αποκλειστεί ή να μην αποκλειστεί η Παπαχρήστου; Θα διάλεγα να αποκλειστεί. Οριακά θα το διάλεγα, διότι η βλακεία που είναι βλαπτική για τους άλλους δεν θα με στενοχωρούσε να έχει συνέπειες, αλλά ουσιαστικά αδιαφορώντας τόσο για την παράβαση κανόνων μιας φιέστας καταστρεπτικής για την πλειονότητα του κόσμου όσο και για την «προσβολή» πραγμάτων όπως το «εθνόσημο» - το οποίο θυμάμαι μόνον όταν σπάνια φέρνω στο μυαλό μου κάποιους ιδιαιτέρως συμπλεγματικούς υπολοχαγούς που είχα την ατυχία να εξουσιάσουν πρόσκαιρα κάποια στιγμή τη ζωή μου.
Κυρίως όμως διότι θεωρώ γελοίο το δίλημμα - και τις δύο «πλευρές» της συζήτησης. Είμαι πεπεισμένος ότι η «ελευθερία της έκφρασης» έχει νόημα μόνο μεταξύ ισότιμων συνομιλητών στο πλαίσιο μιας συναίνεσης, διαφορετικά είναι μια ακυρολεξία: εδώ γίνεται μάχη - δεν «εκφράζει» ο ένας την «άποψη» ότι «οι ξένοι πρέπει να φύγουν» και ο άλλος ότι «πρέπει να μείνουν». Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο ένας μαχαιρώνει κόσμο στον δρόμο με την κάλυψη της αστυνομίας και της δικαιοσύνης όσο το πολιτικό σύστημα τον χρησιμοποιεί για να επιτεθεί στη ζωή μου, ενώ ο άλλος προσπαθεί να εναντιωθεί κινηματικά -δηλαδή, δημοκρατικά- και ηττάται ανελλιπώς επειδή το ίδιο πολιτικό σύστημα τον φιμώνει και τον συκοφαντεί αισχρά. Ποια ελευθερία της έκφρασης, αγαπητοί μικροτζέφερσον του Φίλιον;
Τα σκέφτηκα με αυτή τη σειρά.
Εν τω μεταξύ, σκέφτηκα όμως κι ότι όσο πίεζα τον εαυτό μου να αναρωτηθεί πώς είχα προσλάβει το «σκάνδαλο Παπαχρήστου», στην Ελλάδα που εξακολουθεί να τσακώνεται για τα «ολυμπιακά ιδεώδη» (λες κι αυτά κατοικούν αλλού κι όχι στο διπλοτιμολογημένο ατσάλι και τσιμέντο των ολυμπιακών έργων, λες και δεν μάθαμε τίποτε απολύτως), οι εταιρείες κοινής ωφελείας πωλούνται επειγόντως, μ' όλο που δεν θα μας αποφέρουν παρά 7 δις ευρώ συνολικά, οι «ψυχασθενείς» θα «συμμετέχουν» στο εξής στο κόστος της θεραπείας τους μέσω της παρακράτησης μέρους των συντάξεών τους, οι μετανάστες θα συνεχίσουν να συνεισφέρουν στα έσοδα του κράτους μέσω των παραβόλων που πληρώνουν τα τετραπλάσια από τους εφοπλιστές, τα δικαστήρια θα συνεχίσουν να μεταχειρίζονται τρυφερά τους χρυσαυγίτες, τα ΜΜΕ μας θα ποιούνται την νήσσαν για τα τραπεζικά σκάνδαλα, κι εμείς θα πανηγυρίζουμε ηλιθιωδώς για τη νίκη του Μάριο Μόντι επί της Άνγκελα Μέρκελ, έστω κι αν ο απευθείας δανεισμός των τραπεζών από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Σταθερότητας δεν θα ελαφρύνει στο παραμικρό την λιτότητα που επιμένουν κυνικά να μας επιβάλλουν οι τρόικες εσωτερικού κι εξωτερικού.

πηγη  UNFOLLOW

Ειρήνη, Ελπίδα, Ολυμπισμός

Το αρχαιοελληνικό έθιμο που ήθελε την παύση κάθε εχθροπραξίας φαίνεται πως εν μέρει αναβιώνει από σπόντα η Βρετανική Οργανωτική Επιτροπή λίγες μέρες πριν από την έναρξη των τριακοστών Ολυμπιακών Αγώνων.
Το σκάνδαλο με την ιδιωτική εταιρία σεκιούριτι που υποσχέθηκε φύλακες αλλά ποτέ δεν τους βρήκε το έλυσε ο στρατός, ανακαλώντας τις άδειες των φαντάρων από το Αφγανιστάν για να φυλάνε το Λονδίνο και τους αγώνες του.
Μπορεί οι περισσότεροι εκ των Βρετανών πεζοναυτών να υποχρεώθηκαν να κόψουν τις διακοπές τους, αλλά η ανάκληση τους από το πεδίο των μαχών σίγουρα αποδίδει έναν Ολύμπιο συμβολισμό στην όλη κίνηση.
Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που λένε ότι ένας “πολιτισμένος” στρατιώτης που το μόνο που ξέρει είναι να ισοπεδώνει πόλεις για να ξετρυπώσει τρομοκράτες είναι άκρως επικίνδυνο να αστυνομεύει μια σύγχρονη δυτική πόλη γεμάτη με τουρίστες, αλλά τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Και στο Αφγανιστάν το ρόλο της αστυνόμευσης είχαν αναλάβει.
Βέβαια, το να κυκλοφορούν περί τους 17.000 στρατιωτικούς με τις παραλλαγές τους στους δρόμους μιας πόλης, η οποία έτσι κι αλλιώς αποτελεί εν δυνάμει στόχο επίθεσης, μπορεί να μην είναι και τόσο σοφό μιας και είναι βέβαιο ότι αποτελούν κινούμενους στόχους.
Θα μπορούσαν βέβαια να βάλουν τις μπλούζες των αγνοούμενων σεκιουριτάδων για να μην ξεχωρίζουν και τόσο ανάμεσα στο πλήθος, αλλά τότε θα ήταν πολύ πιθανό να ζητούσαν και αμοιβή από την εταιρία που τα σκάτωσε, οπότε καλύτερα να πληρώσει τις κομμένες τους άδειες ο Εγγλέζος φορολογούμενος.
Αν τώρα συμβεί το παραμικρό επειδή κάποιος μπορεί να έβαλε στόχο να εκδικηθεί εκείνους που του βομβάρδισαν το σπίτι, δεν υπάρχει μεγάλος λόγος ανησυχίας. Οι ταράτσες του Λονδίνου έχουν γεμίσει με πυραύλους και ο Τάμεσης με πολεμικές φρεγάτες.
Άλλωστε από τη στιγμή που οι μόνες τηγανητές πατάτες που επιτρέπεται να φάει κάποιος κατά τη διάρκεια των αγώνων είναι αποκλειστικά από τα ΜακΝτόναλντς, δεν τίθεται κανένα θέμα δημόσιας ασφάλειας.
Φτάνει μόνο να μην “υποχρεωθούν” οι φαντάροι να γυρίσουν με το στανιό πίσω στα πόστα τους, τούς απεργούς συνοριακούς ελεγκτές αλλά και τους οδηγούς αστικών λεωφορείων του Λονδίνου με τον γνωστό και αγαπημένο τους “Αφγανικό τρόπο”.

πηγη  Polyfimos