‘Ανεύθυνοι αγώνες, τέλος!’ – Η ΕΕ ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με τα εργατικά δικαιώματα

Δύο μήνες μετά την πρώτη δημοσίευσή του στη Λεύγα #7 παρουσιάζουμε – σε πρώτη ηλεκτρονική μετάδοση – ένα άρθρο της Χλόης Πετρίδου που εξετάζει τη στάση της ΕΕ απέναντι στους εργατικούς αγώνες. Το πρόσφατο περιστατικό της βίαιαης εισβολής των ΜΑΤ στην απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας δεν είναι ξεκομμένο από τις εξελίξεις σε όλη την ΕΕ. Η Κομισιόν προωθεί νομοθέτημα που θα περιορίσει δικαστικά το δικαίωμα της απεργίας σε όλη την ΕΕ. Η διαδικασία πάγωσε τον Ιούνιο λόγω διαφωνιών που εκφράστηκαν από εθνικά κοινοβούλια, αναφορικά τόσο με τη διαδικασία όσο και την ουσία της πρότασης. Παρ’όλα αυτά, η Κομισιόν δεν είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω, και αναμένεται να επανέλθει το Σεπτέμβρη με νέα πρόταση, πιο φτιασιδωμένη αλλά το ίδιο επικίνδυνη.

Ι. Εσωτερική αγορά überalles

Από την υπογραφή των ιδρυτικών Συνθηκών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΟΚ, ΕΚΑΧ, ΕΚΑΕ) τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα, οι επιχειρηματικές ελευθερίες και ο «ανόθευτος» ανταγωνισμός, δηλαδή οι ελευθερίες του κεφαλαίου, προηγούνται σε σχέση με τα δικαιώματα και μέτρα προστασίας της εργασίας. Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται τόσο στη δομή των Συνθηκών, όπου οι οικονομικές ελευθερίες εχουν περίοπτη θέση, ενώ λείπει αντίθετα μια λίστα θεμελιωδών ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όσο και στα νομικά εργαλεία και το πεδίο δράσης της ΕΕ, που είναι αντίστοιχα ισχυρά και ευρεία στην περίπτωση των «οικονομικών ελευθεριών», με άμεσες εξουσίες κύρωσης, ενώ αντίθετα πολύ περιορισμένα στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής. Συναφώς, οι εταιρίες έχουν άμεση πρόσβαση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου (ΔΕΕ), για να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους που θίγονται π.χ. από αποφάσεις της Κομισιόν σε θέματα ανταγωνισμού, ενώ αντίθετα για τα συνδικάτα δεν υπάρχει καμία ειδική ούτε γενική πρόβλεψη για την υπεράσπιση των εργατικών κεκτημένων έναντι σε νομοθετήματα της ΕΕ που τα αποψιλώνουν.

Υποτίθεται βέβαια ότι οι αναδιανεμητικές πολιτικές, όπως η κοινωνική και η φορολογική, έχουν αφεθεί βασικά στην αρμοδιότητα των Κρατών, δηλαδή στο επίπεδο μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, ενώ τα «τεχνοκρατικά» θέματα της οικονομίας και της επίβλεψης των αγορών τα αναλάμβανε η ΕΕ. Αλλά αυτή η διάκριση ούτε απόλυτη ούτε σαφής είναι, και στην πραγματικότητα το πεδίο των οικονομικών ελευθεριών – πυλώνων της ΕΕ, έχει de facto και de jure επεκταθεί και συρρικνώσει τις δυνατότητες άσκησης εθνικής κοινωνικής πολιτικής και οργάνωσης των εργασιακών σχέσεων, ανάγοντας μισθούς, κοινωνικές παροχές και εταιρική φορολογία είτε σε παράγοντες ανταγωνισμού και δείκτες ανταγωνιστικότητας, που πρέπει να προσαρμοσθούν αναλόγως, είτε σε εμπόδια για την πραγματοποίηση της εσωτερικής αγοράς που πρέπει απλά να εξαλειφθούν. Πρόσφατο παράδειγμα τέτοιου επεκτατισμού αποτελεί το πακέτο της οικονομικής διακυβέρνησης, που βάζει ολόκληρους τους κρατικούς προϋπολογισμούς υπό εποπτεία ΕΕ, ενώ κατά καιρούς το ΔΕΕ έχει ερμηνεύσει ως εμπόδια στην εσωτερική αγορά το κλείσιμο οδικών αρτηριών από διαμαρτυρόμενους αγρότες[1], αλλά και, όπως θα συζητηθεί στη συνέχεια, τη συνδικαλιστική δράση.

Η ιστορία είναι δημιουργία

Ο Μπρέχτ λέει: «Αλίμονο στις χώρες που έχουν ανάγκη από ήρωες» και εγώ απλά συμπληρώνω ότι αλίμονο στις εξεγέρσεις που έχουν ανάγκη από αποκρυσταλλωμένες προτάσεις της επόμενης μέρας.
Δεν μπορούμε πια να ζούμε με ακόμα ένα δίλημμα πάνω από το κεφάλι μας. Δεν μπορούμε να βρούμε έτοιμη μια ολοκληρωμένη πρόταση για να βγούμε από την ιδιωτική μας σφαίρα και να διαδηλώσουμε εναντίων αυτών που μας τυραννούν με τον πλέον χυδαίο τρόπο. Δεν μπορούμε πια να παίζουμε το παιχνίδι των διλημμάτων το οποίο μας έμαθαν να παίζουμε το σύνολο των πολιτικών συστημάτων.
Αν σκεφτεί κάποιος την ιστορία αυτού του τόπου θα καταλάβει γρήγορα ότι είμαστε το «κράτος» που χτίστηκε πάνω σε δάνεια και διλήμματα. Πάνω σε σωτήρες και ήρωες που δημιούργησαν τα εκάστοτε συμφέροντα (κατά κύριο λόγο συμφέροντα εισαγωγής). Αλλά το χειρότερο είναι ότι σχεδόν όλες οι εξεγέρσεις του ελληνικού λαού από το 1821 έως τώρα ήταν απλά όπλο στα χέρια των κατασκευασμένων ηρώων. Επίσης το λυπηρό είναι ότι ποτέ στην Ελλάδα ο λαός δεν έχει διεκδικήσει και κερδίσει τα δικαιώματα του, παρά μόνο όταν τον άφηναν να νομίζει ότι τα διεκδικεί και τα κερδίζει.
Είναι φανερό ότι ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Δεν είναι μονάχα η πολιτική του σοκ και δέους, αυτό είναι μονάχα το ξύπνημα του φόβου. Είναι ο φόβος της αποτυχίας. Ο κόσμος νοιώθει ότι κάθε κοινωνική εξέγερση έως τώρα, από τα εργατικά κινήματα των αρχών του αιώνα, την εξέγερση του πολυτεχνείου έως και το διήμερο 28-29 Ιουνίου, η κατάληξη είναι τραγική.
Τα πιστεύω των εργατικών εξεγέρσεων κουβάλαγαν από πίσω τους μια ιδεολογία η οποία στην συνέχεια μόνο δυστυχία και αίμα έφερε (σοβιετική ένωση), η γενιά του πολυτεχνείου είναι άλλο ένα κομμάτι ελληνικού μαρασμού (με κορυφαίο γεγονός ότι την σημερινή καταστολή την καθοδηγεί ένας από αυτούς που κράταγαν την ματωμένη σημαία του πολυτεχνείου) ενώ μετά από το διήμερο του Ιουνίου περάσαμε 2 μήνες κατά την άποψη μου τραγικούς. Μπορεί και τους πιο τραγικούς. Γιατί αυτούς τους δύο μήνες φάνηκε η καλή δουλειά που έχει κάνει το σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή την γαμημένη σφαίρα ιδιωτικής προστασίας που έχει χτίσει ο καθένας γύρω του. Ναι, γιατί εμείς την χτίσαμε, με υλικά που μας προσφέρθηκαν από το σύστημα. Και φτάσαμε στο σημείο να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Και αφήσαμε τις τύχες μας στους κοτζαμπάσηδες. Που εμείς ψηφίσαμε.

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΑΤΕ – ΣΠΑΣΤΕ ΤΗΝ!!

Η δικαιολογία για τα κεράσματα και τα χαρίσματα δημόσιων πόρων και περιουσιών στους τραπεζίτες διεθνώς είναι ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία τα καταφέρνει καλύτερα. Καταρχήν αυτό θα το συζητάγαμε αν πραγματικά η ιδιωτική πρωτοβουλία όταν αποτύγχανε την άφηναν να αποτύχει, προς γνώση και συμμόρφωση, και δεν τρέχανε να την διασώσουν, γιατί για παράδειγμα, οι τράπεζες είναι πλέον “πολύ μεγάλες για να αφεθούν να αποτύχουν“. Εδώ λοιπόν αξίζει να παραθέσουμε τρία ντοκουμέντα:

- Για να κλείσουν οι “τρύπες” από το ασύλληπτο τραπεζικό φιάσκο που ξέσπασε το 2008 και οδηγούσε το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, και μαζί την παγκόσμια οικονομία, κατευθείαν στο γκρεμό, δόθηκαν (στην πραγματικότητα από τους πολίτες, που τώρα τους ζητούν και τα ρέστα!!) σύμφωνα με επίσημους (τονίζω το “επίσημους”) υπολογισμούς περίπου 15 τρισ. $

Για να πάμε τώρα σε στοιχεία, αποκλειστικά τελευταίων ημερών, του Ιουλίου 2012:


- Ξέσπασε το διεθνές σκάνδαλο χειραγώγησης των επιτοκίων (http://www.tanea.gr/%CE%95%CE%BA%CF%84%CF%8D%CF%80%CF%89%CF%83%CE%B7%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CF%85/?aid=4739616) από ομάδα μεγάλων τραπεζών με τεράστιο κοινωνικό κόστος

- Ο επικεφαλής κανονιστικής συμμόρφωσης της HSBC Ντέιβιντ Μπάγκλεϊ υπέβαλε την παραίτησή του ενώπιον της Αμερικανικής Γερουσίας, αφού παραδέχτηκε ότι η τράπεζα επέτρεπε σε μεξικανικά καρτέλ ναρκωτικών να ξεπλένουν δισ. δολάρια για πολλά χρόνια!!

Και το ερώτημα είναι το ακόλουθο:

Τι παραπάνω πρέπει να κάνουν επιτέλους οι τραπεζίτες για να αλλάξει ριζικά το τραπεζικό σύστημα; Το μόνο που έχει μείνει ουσιαστικά είναι να βγάλουν τη γη από τη τροχιά της. Και έχει δίκιο ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας που αναρωτήθηκε δημοσίως πως γίνεται ο κόσμος να πληρώνει τα διάφορα σπασμένα των τραπεζών και να μην εξεγείρεται!!

Xειροκροτήματα και Ζήτω γύρω από ένα πτώμα...

O καπιταλισμός, οδηγεί σε φασισμό, ο κόσμος ζει κάτω από συνεχόμενα σοκ, η οικονομική κρίση ενεργοποιεί κατώτερα ένστικτα, η κατάθλιψη και η αμηχανία οδηγεί τον "μέσο" άνθρωπο σε αδράνεια, σε ανικανότητα να αντιδράσει, παρασύρεται γίνεται όχλος....και ο κατάλογος των αναλύσεων και των ερμηνειών μπορεί να συνεχιστεί καλύπτοντας σελίδες επί σελίδων. Ζούμε έναν καινούργιο μεσαίωνα δηλώνουν πολλοί, και ρωτώ : τώρα τον ζούμε; Ξεφύγαμε ποτέ άραγε από τον μεσαίωνα;

Οι χθεσινές εικόνες από τα δικαστήρια, όπου πλήθος κόσμου ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε τον φοιτητή που δολοφόνησε τον επίμαχο διαρρήκτη αλβανικής καταγωγής, για κάποιους πιο ρεαλιστές πιθανόν να ήταν αναμενόμενες. Βλέποντας τες όμως, εκτός από αηδία, πραγματικά ένιωσα αποσβολωμένη με το πάθος και την ένταση που χειροκροτούσαν και φώναζαν. Δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω, το ποιος είναι ο φοιτητής ή το ποιος ήταν το θύμα, αν είχε παιδιά ή δεν είχε, αν ήταν άνεργος ή δεν ήταν, στην τελική όπως ειπώθηκε από ψυχραιμότερους δεν είχε ταμπέλα στην πλάτη του για το ποια ήταν η οικογενειακή του κατάσταση. Εντάξει μέχρι εδώ... Θα μείνω όμως στο γεγονός ότι το θύμα δεν δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι, κυνηγήθηκε σαν θήραμα και πυροβολήθηκε. Θυμάστε που σε περιοχες τις επαρχίας πριν κάποια χρόνια, εντόπιζαν βοσκοί τα αρνιά τους φαγωμένα από λύκους και έβγαιναν όλοι παγανιά με τις καραμπίνες να τους πετύχουν ; Ε ναι αυτό ακριβώς έγινε και δω. Πήραν οι "νοικοκυραίοι" τα όπλα και κυνηγουσαν τον κακό λύκο. Και τον πέτυχαν...

Δεν θα αμφισβητήσω επίσης τις πιθανές τύψεις που μπορεί να έχει ο φοιτητής, είναι άτιμο πράγμα οι Ερινύες, κάτι ξέρανε οι αρχαίοι που τις θεοποίησαν αλλά και τις έτρεμαν, ξέσκιζαν τα σωθικά και διαλούσαν το μυαλό του θύτη... Όπως επίσης δεν θα προδικάσω ότι ο φοιτητής θα αθωωθεί, υπάρχει η πιθανότητα όντως να φάει αρκετά χρόνια φυλακής...

Ο Αυνανισμός ως τελευταίο στάδιο του Καπιταλισμού.

@ Τελικά είχε δίκιο η άποψη των βικτωριανών παιδονόμων, σύμφωνα με την οποία ο αυνανισμός, (η κοινή «μαλακία» δηλαδή) προκαλεί τύφλωση.

Βέβαια, εκ της κοινωνικής …εμπειρίας αλλά και εκ της …πρακτικής (και πιό συγκεκριμένα της χειροπρακτικής), ο ισχυρισμός αυτός (και όσον αφορά την μαλακία ως άλλο ένα ευτελές και ατελές υποκατάστατο μιάς κυρίαρχης πράξης), τελικά έχει αποδειχθεί τελείως ανυπόστατος και ευτυχώς δηλαδή, αφού αν κάτι τέτοιο ίσχυε, τώρα και εγώ θα σας έγραφα σε Μπράιγ αλλά και σείς θα με διαβάζατε με τα δάχτυλα.

Δεν συμβαίνει όμως καθόλου το ίδιο στην περίπτωση που θελήσουμε να ανατρέξουμε στην ετυμολογία του όρου «μαλακία». Τότε θα οδηγηθούμε στην αρχική της έννοια που έχει να κάνει με την μαλακότητα των οστών του κρανίου των μωρών, που ως γνωστόν η εγκεφαλική τους λειτουργία σε αυτή τη φάση περιορίζεται αποκλειστικά στην ανάπτυξη ενός μηχανισμού βιολογικής επιβίωσης, αφήνοντας για το απώτερο μέλλον οποιαδήποτε δυνατότητα για συνδυαστική ή κριτική σκέψη. Από κεί και η λέξη μωρός δηλαδή ο α-νόητος, ο έχων εξαιρετικά μειωμένη την δυνατότητα να καταννοεί, (πρώτα να νοεί και μετά να νοείται), δηλαδή αυτός που δεν έχει τον τρόπο να βλέπει, δηλαδή …ο τυφλός !

Η μαλακία λοιπόν ως απολύτως ταυτόσημη με την μωρία έννοια, τελικά ναι …τυφλώνει ! Και μάλιστα αυτού του τύπου η μαλακία, η …ενήλικος δηλαδή, μας οδηγεί σε κάτι πολύ χειρότερο από το να μην μας επιτρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα. Μας αναγκάζει να την στρεβλώνουμε, αφού ως «ώριμοι» είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να σταθούμε απέναντι στα πράγματα δηλαδή πρωτίστως να επεξεργαστούμε δεδομένα για τα οποία ένα μωρό έχει την «ευφυία» να …αδιαφορεί πλήρως.

Δεν καλείται παραδείγματος χάριν ένα μωρό να ερμηνεύσει με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους την κατάληψη της Νομικής από διακόσιους απελπισμένους ανθρώπους, («λαθρομετανάστες»), καλείται όμως να το κάνει ένας «ώριμος» πολίτης και όχι φυσικά προκειμένου να αποπειραθεί να διεισδύσει καλύτερα στις αντιφάσεις του καπιταλισμού σημειολογώντας και τις βάρβαρες εκφάνσεις του αλλά για να μπορέσει εκείνος μέσω αυτών να επαναπροσδιοριστεί, σε μια απέλπιδα αλλά και ανιστόρητη προσπάθεια του να «διαχωρίσει» την θέση του, ελπίζοντας βλακωδώς πως έτσι θα εξασφαλίσει για πάρτη του μια απολύτως προσωπική εύνοια του συστήματος προς αυτόν, με την ίδια ακριβώς λογική αλλά και «ηθική» που κάνει τον καλό χριστιανό να διεκδικεί τον προσωπικό του Παράδεισο.

Η Βολιβία Κάνει Την Coca Cola Παρελθόν

Μετά τα Mc Donald’s, που αποσύρθηκαν από την Βολιβία πριν λίγους μήνες κλείνοντας τα 8 τελευταία υποκαταστήματά τους έπειτα από 14 χρόνια λειτουργίας, σύντομα η Βολιβία θα κάνει παρελθόν και την Coca Cola. Όπως ανακοίνωσε ο υπουργός εξωτερικών David Choquehuanca, η Coca Cola θα αποβληθεί στις 21 Δεκεμβρίου, το τέλος της θα είναι σε αρμονία με το «τέλος» του ημερολογίου των Μάγιας, και θα αποτελέσει μέρος των εορτασμών που θα σηματοδοτήσουν το τέλος του καπιταλισμού και την αρχή του κοινοτισμού και της «κουλτούρας της ζωής». «Στις 21 Δεκεμβρίου 2012 είναι το τέλος του εγωισμού, του μίσους και της διαίρεσης. Το τέλος της Coca Cola είναι η αρχή του mocochinche (ποτό που φτιάχνεται από ξερά ροδάκινα) και της willcaparu (αναψυκτικό από καλαμπόκι). Είναι η αρχή μιας νέας ζωής γεμάτη αλλαγές και με σεβασμό όλων στη Μητέρα Γη», είπε ο Choquehuanca μετά από συνάντηση που είχε με τον Έβο Μοράλες πριν λίγες ημέρες. Οι εορτασμοί θα γίνουν στο θερινό ηλιοστάσιο στο Isla del Sol, που βρίσκεται σε υψόμετρο 4.080 μέτρων στη λίμνη Τιτικάκα, και όπως ανακοίνωσε η βολιβιανή κυβέρνηση ετοιμάζεται μια τελετή στο νησί του Ήλιου με τη συμμετοχή περίπου 50.000 αυτόχθονων από διάφορες χώρες.
Σύμφωνα με την «μακριά καταμέτρηση» του ημερολογίου των Μάγιας, στις 21 Δεκεμβρίου 2012 δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου, όπως λανθασμένα θεωρούν πολλοί, αλλά θα έχουμε το τέλος ενός πολιτισμού και την αρχή ένας άλλου καινούριου, που σημαίνει την πνευματική μετάβαση προς μια νέα συλλογική συνείδηση. Η πρώτη από τις επτά προφητείες, λέει ότι εκείνη την ημέρα η ανθρωπότητα θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της εξαφάνισής της ως ένα σκεπτόμενο είδος στον πλανήτη, ή της εξέλιξής της προς την αρμονική ενσωμάτωση με ολόκληρο το σύμπαν.
Σε δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πολλοί θεωρούν ότι η κυβέρνηση της Βολιβίας επιδιώκει να προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας με μια πράξη συμβολικού χαρακτήρα, κυβερνητικοί κύκλοι ωστόσο υποστηρίζουν ότι η απόφαση είναι οριστική. Να σημειωθεί ότι, ενώ αρχικά η εταιρεία αντιμετώπισε την υπουργική ανακοίνωση μάλλον απαξιωτικά, στη συνέχεια εκπρόσωποί της αναγκάστηκαν να αναδιπλωθούν, λέγοντας «θα σεβαστούμε την οποιαδήποτε απόφαση της βολιβιανής κυβέρνησης, όσο δυσάρεστη και αν είναι αυτή. Δεν μπορούμε να παραμένουμε κάπου αν είμαστε ανεπιθύμητοι».

πηγη  αριστερη διεξοδος

Όταν ο Μπαρόζο πουλά προστασία στην Ελλάδα...

Αφού ήρθε και πήρε ότι ζήτησε, ο κ. Μπαρόζο αποχώρησε αφήνοντας πλούσιες νουθετήσεις στους υπεξούσιους ιθαγενείς της αποικίας που λέγεται Ελλάδα. «Ο πρωθυπουργός με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που προέρχονται από το Β’ Μνημόνιο, αλλά χρειάζονται αποτελέσματα, αποτελέσματα, αποτελέσματα. Δεν αρκούν πλέον τα λόγια. Μετά τη συνάντησή μου με τον κ. Σαμαρά πιστεύω ότι θα υπάρξουν αποτελέσματα» πρόσθεσε ο κ. Μπαρόζο. Ο εν λόγω κύριος δήλωσε ικανοποιημένος από τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από τον πρωθυπουργό και εξέφρασε τη χαρά του που τις δεσμεύσεις αυτές απέναντι στους εταίρους μοιράζονται και οι κ.κ Βενιζέλος και Κουβέλης.

Αυτά για να ξέρουμε την αλήθεια περί επαναδιαπραγμάτευσης. Καταλάβατε τώρα γιατί όποιος έχει εμφανιστεί έως σήμερα να διεκδικεί επαναδιαπραγμάτευση μνημονίων ή δανειακών συμβάσεων, δεν αναφέρεται ποτέ συγκεκριμένα τι και ποιους όρους θέλεις να επαναδιαπραγματευθεί. Η επαναδιαπραγμάτευση είναι απλά για λαϊκή κατανάλωση. Όπως είπε κι ο Σαμαράς προσφάτως, την επαναδιαπραγμάτευση την εννοούσε σε βάθος τετραετίας και αφού η χώρα αποδείξει ότι ξέρει να ακολουθεί εντολές και μνημόνια. Όποιος νομίζει ότι επαναδιαπραγμάτευση σημαίνει κάτι άλλο, τότε απλά εθελοτυφλεί, αν δεν κάνει τίποτε άλλο πολύ χειρότερο.
Ωστόσο, το κλου της επίσκεψης του κορυφαίου ευρωπαίου αξιωματούχου ήταν όταν απευθύνθηκε στους Έλληνες πολίτες, λέγοντας: «Ξέρω ότι πολλοί αισθάνονται ότι έχει χαθεί η ελπίδα, πολλοί είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν πολύ δύσκολες θυσίες και πάρα πολλοί διερωτώνται γιατί να πρέπει να κάνουν ακόμη περισσότερα». Δεν μπορείτε να φανταστείτε τα δάκρυα ευγνωμοσύνης που κύλησαν από τα μάτια εκατομμύρια ανέργων, αλλά και ακόμη περισσότερων εργαζομένων δίχως παρών και μέλλον.
«Καταλαβαίνω αυτές τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, και συμφωνώ ότι κάποιες από τις προσπάθειες φαίνονται άδικες, αλλά καλώ τους πολίτες να λάβουν υπόψη το γεγονός ότι άλλες εναλλακτικές δυνατότητες θα είναι πιο δύσκολες για την Ελλάδα και θα επηρεάσουν ακόμη περισσότερο τις πιο ευπαθείς ομάδες της ελληνικής κοινωνίας» τόνισε ο κ Μπαρόζο και πρόσθεσε: «Με τη δική μας υποστήριξη πρέπει να ξαναχτίσετε τη χώρα σας, τις δομές και την οικονομία σας και να αυξήσετε την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας και η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη. Η παραμονή στο ευρώ είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθούν χειρότερα δεινά για τον ελληνικό λαό κυρίως για ευπαθείς ομάδες».