Το Θέατρο του Κούισλινγκ

Εμετική έχει γίνει πλέον η συγκυβέρνηση των «γερμανοτσολιάδων» Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη. Αδίστακτοι και συνειδητοί υπηρέτες της πολιτικής του Βερολίνου -δηλαδή του γερμανικού, του ευρωπαϊκού και του ελληνικού κεφαλαίου- προωθούν με όλες τους τις δυνάμεις τη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων των εργαζομένων και των συνταξιούχων, όπως και των εισοδημάτων των μεσαίων στρωμάτων, μεταφέροντας κολοσσιαία ποσά πλούτου από τους οικονομικά ασθενέστερους στους τραπεζίτες και τους μεγιστάνες. Φτωχαίνουν έτσι συστηματικά το λαό και τη χώρα για να τους καταστήσουν ευκολότερη και φτηνή λεία του Τέταρτου Ράιχ και των ντόπιων συνεργατών του.

Η πολιτική τους στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πέφτει με ραγδαίους ρυθμούς - χειρότερους από όσα έχει χάσει η Ελλάδα αθροιστικά στη διάρκεια κάποιων πολέμων! Φέτος το ΑΕΠ της χώρας αναμένεται να συρρικνωθεί πάνω από 7%,...
το 2013 τουλάχιστον κατά 2,5% και πιθανότατα πολύ περισσότερο και πάει λέγοντας, ενώ το 2012 ήταν η πέμπτη (!) συνεχής χρονιά που το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε!

Το τσεκούρι της μείωσης των μισθών και συντάξεων έχει παραλύσει την ελληνική οικονομία, καθώς τα εισοδήματα των περισσότερων ελληνικών οικογενειών έχουν μειωθεί κατά 20% ή 30% ή 40%, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα ακόμη περισσότερο, όταν υπεισέρχεται και ο παράγοντας της καλπάζουσας ανεργίας.

Η τραγωδία των Ελλήνων συμπληρώνεται όταν με αυτά τα μειωμένα εισοδήματα καλούνται να πληρώσουν πρόσθετους φόρους -αυτούς δηλαδή που έρχονται με τα εκκαθαριστική, όχι αυτούς που έχουν ήδη κρατηθεί στην πηγή από μισθούς, συντάξεις κ.λ.π. - αυξημένους κατά το εφιαλτικό ποσοστό του ...500%!!! Από 1,1 δισεκατομμύριο ευρώ που ήταν πέρυσι, οι πρόσθετοι φόροι φέτος θα φτάσουν στα ...6,5 δισεκατομμύρια!

Ο πρόσθετος φόρος ανά φορολογούμενο ανήλθε έτσι κατά μέσον όρο στα 1.635 ευρώ και αναμένεται να ξεπεράσει και τα 1.700 ευρώ, όταν συμπεριληφθούν και οι περίπου 1.000.000 δηλώσεις που ακόμη εκκρεμούσαν να υποβληθούν ένα 24ωρο πριν από τη λήξη της προθεσμίας. Επιστροφή φόρου φέτος θα έχει μόνο ένας στους δέκα (!) φορολογούμενους. Αντιθέτως, οι περισσότεροι θα κληθούν να καταβάλουν ...δυο έως και τρεις ολόκληρους σημερινούς μισθούς για πρόσθετους φόρους!

Παράλληλα, η κυβέρνηση των πολιτικών απατεώνων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ έχει «φεσώσει» οποιονδήποτε επιχειρηματία έρχεται σε επαφή με το κράτος, συνεχίζοντας έτσι τη ...«μπαταξίδικη» πολιτική των «τζαμπατζήδων» των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου που δεν πλήρωναν ποτέ κανέναν προμηθευτή του Δημοσίου, κανένα από τα δημόσια έργα που τελείωναν και που δεν επέστρεφαν ούτε καν τον ΦΠΑ που ήταν από το νόμο υποχρεωμένοι να επιστρέψουν. Στα τέλη του Ιουνίου λοιπόν τα «φέσια» της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη εκτινάχθηκαν αισίως στα 6,62 δισεκατομμύρια ευρώ! Αυξήθηκαν δηλαδή τα χρέη της κυβέρνησης προς ιδιώτες κατά 900 εκατομμύρια ευρώ από την αρχή του 2012 και κατά 173 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με το Μάιο. Σε απλά Ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι ο υπ' αριθμόν ένα εξολοθρευτής των ελληνικών ιδιωτικοί επιχειρήσεων είναι η άθλια συγκυβέρνηση του «τρίο της συμφοράς» Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη!

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο μεν Σαμαράς ως πρωθυπουργός δεν έχει περιθώρια να ελιχθεί και έχει εξελιχθεί σε αποκρουστικό μνημονιακό υποστηρικτή χειρότερο ακόμη κι από τον Γιώργο Παπανδρέου και εφάμιλλο μόνο με τον Στουρνάρα, τον Λοβέρδο, τη Διαμαντοπούλου και τον Χρυσοχοίδη. Τον έχει σιχαθεί βαθιά όλη η χώρα και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν βλέπει την ώρα να απαλλαγεί από δαύτον.

Σε απωθητικό πολιτικό καραγκιόζη έχει εξελιχθεί και ο Βενιζέλος, πιεζόμενος και από την κατάσταση στο αποσυνθεμένο ΠΑΣΟΚ το οποίο μοιάζει με ...οίκο ανοχής που έχει διατηρήσει όλους τους νταβατζήδες, αλλά έχει χάσει όλες τις πόρνες που έφερναν στο μαγαζί την πελατεία!

«Μπουρδέλο» και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ «Φύγε από δω. ρε! Βγες έξω τώρα! Είσαι υπονομευτής!» ούρλιαζε την Τετάρτη στη διάρκεια ενημέρωσης των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος απευθυνόμενος στον ...κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο (!) του κόμματος Μιχάλη Χρυσοχοίδη. Ο οποίος μαζί με τον Γιωργάκη και τον Λοβέρδο είχε αρνηθεί να ψηφίσουν τις αλλαγές στον επαίσχυντο νόμο για τα ΑΕΙ της Διαμαντοπούλου, επικρίνοντας τον ακραία μνημονιακό Βενιζέλο από ...ακόμη πιο ακραίες μνημονιακές θέσεις!

Φτύνει με αηδία ο κόσμος βλέποντας τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να προσπαθεί να υποκριθεί ότι διαφωνεί με όσα έχει ...υπογράψει!

Όσο για τον κατάπτυστο Κουβέλη και τη χαμερπή ΔΗ-ΜΑΡ, αυτούς πρέπει να παρατηρούν διαρκώς οι αριστεροί για να συνειδητοποιήσουν με τον πιο επώδυνο τρόπο πόσο απέραντος είναι ο εξευτελισμός τους, όταν προδίδουν τις ιδέες τους και γίνονται παράσιτα της εξουσίας.
Του Γ. Δελαστίκ*

*Δημοσιεύθηκε στο "Πριν" την Κυριακή, 5 Αυγούστου 2012
Αναρτήθηκε από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.

Η απορρόφηση της Αγροτικής από την Πειραιώς και τι σηματοδοτεί

Η απορρόφηση από την Τράπεζα Πειραιώς του υγιούς ενεργητικού της Αγροτικής Τράπεζας δεν είναι μια πράξη μεμονωμένη. Εντάσσεται σε μια συνολικότερη αλλαγή της μορφολογίας του εγχώριου τραπεζικού συστήματος υπό συνθήκες χρεοκοπίας. Το πρόβλημα δεν είναι απλά ότι κλείνει μια κρατική τράπεζα υπέρ μιας ιδιωτικής, ούτε μια ειδικού σκοπού υπέρ μιας εμπορικής. Ούτε βέβαια το πρόβλημα βρίσκεται απλά στην ενίσχυση των τάσεων για μονοπώληση στον τομέα των τραπεζών. Όλα αυτά είναι σωστά ως αιτιάσεις, αλλά δεν αφορούν στην ουσία του προβλήματος, δηλαδή στον χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος, όπως αυτός διαμορφώνεται σήμερα.

Η ουσιαστική κατάργηση της Αγροτικής συνδέεται αφενός με αντίστοιχες κινήσεις προς το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αλλά και προς την Εμπορική Τράπεζα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας έχει ζητήσει την ανακεφαλαιοποίηση της Emporiki Bank από την Credit Agricole πριν πωληθεί σε μια από τις ενδιαφερόμενες ελληνικές τράπεζες, είπε την Παρασκευή (3/8) υψηλόβαθμη τραπεζική πηγή στο Reuters. Το ΤΧΣ, που έχει διαθέσει ήδη 18 δισ. ευρώ στις τέσσερις μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες, θέλει να αποφύγει να διαθέσει κεφάλαια στην Emporiki μετά την πώλησή της, είπε η πηγή. «Το ΤΧΣ έχει θέσει τέσσερα ελάχιστα κριτήρια για να γίνει η πώληση, το κύριο είναι να πουληθεί ανακεφαλαιοποιημένη και χωρίς χρηματοδοτικό κενό», δήλωσε το τραπεζικό στέλεχος που ζήτησε να μην κατονομαστεί.
Το ενδεχόμενο εξαγοράς της Εμπορικής εξετάζει και η Eurobank, όπως επιβεβαίωσε, σημειώνοντας ωστόσο πως δεν έχει υποβάλει μέχρι στιγμής πρόταση εξαγοράς. Νωρίτερα, και η Εθνική Τράπεζα είχε σημειώσει πως «παρακολουθεί τις εξελίξεις» σχετικά με την Εμπορική, αλλά δεν έχει υποβάλει μέχρι στιγμής δεσμευτική προσφορά. Τέλος, η Alpha έχει ήδη επιβεβαιώσει πως υπέβαλε πρόταση για εξαγορά του συνόλου του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής. Σε ανακοίνωσή της την Τετάρτη, μετά από ερώτημα της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, η Eurobank, ανέφερε πως «ενημερώνει το επενδυτικό κοινό ότι εξετάζει το ενδεχόμενο εξαγοράς της Εμπορικής Τράπεζας και δεν έχει καταθέσει πρόταση εξαγοράς της».
Νωρίτερα, η πλευρά της Εθνικής Τράπεζας, επίσης μετά από ερώτημα της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς σε συνέχεια δημοσιευμάτων, ανέφερε πως συνεχίζει να παρακολουθεί τις εξελίξεις χωρίς μέχρι σήμερα να έχει υποβάλει δεσμευτική προσφορά. «Η Εθνική Τράπεζα θα ενημερώνει άμεσα το επενδυτικό κοινό σύμφωνα με τα οριζόμενα στο ισχύον κανονιστικό πλαίσιο» καταλήγει η ανακοίνωση.
Υπενθυμίζεται πως την Τρίτη, η Alpha Bank είχε ανακοινώσει με επιστολή της στο Χρηματιστήριο πως υπέβαλε πρόταση στην Credit Agricole για την εξαγορά του συνόλου του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας.
Επομένως, έχουμε να κάνουμε με μια ευρύτερη ανασύνταξη των εγχώριων τραπεζών, όπου ο έλεγχος του χώρου περνά σχεδόν αποκλειστικά σε εκείνα τα πιστωτικά ιδρύματα που είναι πιο ανοιχτά στους διεθνείς κερδοσκοπικούς κύκλους. Στόχος αυτής της ανασύνταξης είναι να κυριαρχήσουν απόλυτα οι τέσσερεις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, Εθνική, Alpha Bank, Eurobank, Πειραιώς. Τουλάχιστον σε μια πρώτη φάση.
Τι το ιδιαίτερο έχουν αυτές οι τράπεζες; Αποτελούν την τραπεζική βιτρίνα μιας πολύ ιδιαίτερης συγχώνευσης οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων ανάμεσα σε ιδιώτες επενδυτές, φυσικά πρόσωπα, οικογένειες και θεσμικούς του εσωτερικού και του εξωτερικού. Στην Εθνική τα Νομικά Πρόσωπα του εξωτερικού κατέχουν κοντά στο 27% της μετοχικής σύνθεσης, ενώ οι ιδιώτες επενδυτές εσωτερικού, φυσικά πρόσωπα και θεσμικοί, κατέχουν σχεδόν το 47% της μετοχικής σύνθεσης. Στην Alpha Bank η οικογένεια Κωστόπουλου κρατά το 9%, οι θεσμικοί επενδυτές του εσωτερικού το 10%, οι θεσμικοί του εξωτερικού το 24%, ενώ το υπόλοιπο 57% διακινείται σε ιδιώτες επενδυτές. Στην Eurobank κυριαρχεί ο όμιλος EFG της οικογένειας Λάτση, ο οποίος κατέχει σχεδόν το 45% της μετοχικής σύνθεσης της τράπεζας, άλλα νομικά πρόσωπα κυρίως του εξωτερικού κατέχουν το 8,5%, ενώ οι θεσμικοί επενδυτές κοντά στο 17%. Τέλος στην Πειραιώς το αλισβερίσι στην μετοχική σύνθεση της τράπεζας είναι ακόμη πιο μπλεγμένο. Οι ξένοι θεσμικοί κατέχουν πάνω από 30%, ενώ οι θεσμικοί του εσωτερικού σχεδόν το 5%. Οι ιδιώτες επενδυτές κατέχουν το 37% εκ των οποίων η οικογένεια Βαρδινογιάννη κοντά στο 5%, ο Σάλλας το 1,4%, όσο περίπου και ο Αγγελόπουλος. Τέλος, η συμμετοχή ιδιωτικών εταιρειών ανέρχεται στο 26,7%, εκ των οποίων οι εταιρείες του ομίλου έχουν το 2%. Στην μετοχική σύνθεση έχει μερίδιο η γνωστή αμαρτωλή ΔΕΚΑ με 1,3% και η ΑΤΕ με 2%.
Τι παρατηρεί κανείς; Η μετοχική σύνθεση αυτών των τραπεζών είναι ένας κυκεώνας υπόγειων διαδρομών ανάμεσα στα μεγάλα τζάκια του εσωτερικού και γνωστά ή λιγότερο γνωστά επενδυτικά κεφάλαια του εξωτερικού (θεσμικοί επενδυτές, offshore, funds, κοκ) που ειδικεύονται σε χρηματιστικά παιχνίδια άγριας κερδοσκοπίας. Στην μετοχική σύνθεση αυτών των τραπεζών θα τους βρούμε σχεδόν όλους. Από τα συμφέροντα του Μαρκ Μόμπιους της Templeton, έως τους κολοσσούς της διατραπεζικής απάτης Morgan Stanley, Merrill Lynch, Goldman Sachs και πάει λέγοντας. Πρόκειται για μετόχους που κατέχουν φαινομενικά μικρά, ή και ασήμαντα ποσοστά, τα οποία όμως μεταφράζονται σε αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ, όπως επίσης και άλλους επώνυμους και μη θεσμικούς, ή και στρατηγικούς επενδυτές, οι οποίοι παραμένουν άγνωστοι. Και μάλιστα σχεδόν το σύνολο αυτών των μετόχων διαχέονται και στις τέσσερεις τράπεζες με διάφορους τύπους και βιτρίνες. Είναι δύσκολο να βρει κανείς πιο τυχοδιωκτική και κερδοσκοπική μετοχική σύνθεση, τουλάχιστον στον αποκαλούμενο ανεπτυγμένο κόσμο.

Η Χιροσίμα είναι ένα έγκλημα. 67χρόνια μετά

Phil Strongman:Η Χιροσίμα είναι ένα έγκλημα που στοιχειώνει την οικογένεια μου 67 χρόνια μετά

Στις 6 Αυγούστου του 1945 - σαν σήμερα 67 χρόνια πριν - ένας υπεύθυνος ελέγχου στην Ιαπωνική Ραδιοφωνία παρατήρησε ότι δεν υπάρχει σήμα από το Ράδιο Χιροσίμα. Είχε βγει όπως φαινόταν εκτός αέρα. Οι τηλεφωνικές κλήσεις στο κέντρο της πόλης ήταν αδύνατες. Ο λόγος ήταν απλός το κέντρο της πόλης δεν υπήρχε πια..

Στη 8.15 π.μ. ένα αμερικανικό Β-29 βομβαρδιστικό αεροπλάνο είχε ρίξει μια ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Οι άνθρωποι κυριολεκτικά εξατμίζονταν από ένα φως "φωτεινότερο και από χίλιους ήλιους". Μια θύελλα από απίστευτα δυνατούς ανέμους απορρόφησε τον υπόλοιπο αέρα από το κέντρο της πόλης. Σύντομα ένα σύννεφο μανιταριού εκτοξεύθηκε στην στρατόσφαιρα και κάτω από αυτό 140.000 πολίτες ήταν νεκροί.

Καθώς η Ιαπωνία εξέταζε τι ακριβώς είχε συμβεί και οι κυβερνήτες της εκπόνησαν μια επίσημη διαμαρτυρία για την ρίψη του νέου όπλου, ένα δεύτερο χτύπημα προετοιμαζόταν. Ο στόχος ήταν η πόλη Kokura, αλλά στις 9 Αυγούστου, την πόλη είχε καλύψει ομίχλη, επομένως τα σχέδια άλλαξαν και χτυπήθηκε το Ναγκασάκι. Ο απολογισμός των νεκρών ήταν 70.000. Στις 12 Αυγούστου ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας, Χιροχίτο, δήλωσε πως η υποχώρηση ήταν αναπόφευκτη. Ο πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά η διαμάχη για την βόμβα είχε μόλις αρχίσει.

Όσοι προσπαθούν να απολογηθούν για τα γεγονότα αυτά, χρησιμοποιούν δύο επιχειρήματα : - Αυτές οι επιθέσεις ήταν αναγκαίες επειδή η Ιαπωνία δεν θα παραδιδόταν χωρίς αυτές και επειδή μια επιδρομή και σύγκρουση ενάντια στα πειθαρχημένα στρατεύματα της Ιαπωνίας θα είχε ως αποτέλεσμα 300.000 θύματα των ΗΠΑ ή και περισσότερα. Ο βομβαρδισμός επίσης κράτησε τους Σοβιετικούς έξω από την Ιαπωνία και βοήθησε στο να επιταχυνθεί το τέλος του πολέμου. Αυτά τα δεδομένα κυριαρχούν ως άποψη σήμερα - όποιος διαφωνεί είναι αδαής. Κανείς δεν είχε τότε αντίρρηση για τη χρήση της Α-βόμβα το 1945, μας λένε, κανείς απ'όσους γνώριζαν το μέγεθος του αριθμού των νεκρών που θα υπήρχε από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Δεν υπήρχε εναλλακτική λύση.

Αλλά το επιχείρημα ότι κανένας που γνώριζε τις τότε συνθήκες δεν έφερε αντίρρηση είναι μια πλάνη. Ο Αϊζενχάουερ αντιτάχθηκε, "Η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί ... η ρίψη της βόμβας ήταν εντελώς περιττή". Ο διοικητής του στόλου του Ειρηνικού ναύαρχος Νίμιτς συμφώνησε: «Οι Ιάπωνες, στην πραγματικότητα, ήδη διαπραγματεύονταν για την ειρήνη. Η ατομική βόμβα δεν έπαιξε καθοριστικό ρόλο, από καθαρά στρατιωτική άποψη, στην ήττα τους.». Ο Ναύαρχος Leahy, Αρχηγός του προσωπικού του Προέδρου Τρούμαν, συμφώνησε: οι επιθέσεις με τις ατομικές βόμβες « δεν παρείχαν καμιά υλική βοήθεια στον πόλεμό μας κατά της Ιαπωνίας. Η Ιαπωνία ήταν ήδη έτοιμη να παραδοθεί ...".

Τα νέα μέτρα οδηγούν σε βαθύτερη ύφεση και σε επίσημη χρεοκοπία...

Τελικά θα παρθούν πρόσθετα 11,5 δις ευρώ μέτρα δραστικών περικοπών και μειώσεων. Τα μέτρα αυτά υποτίθεται ότι αφορούν την επόμενη τριετία και πρόκειται να επιβαρύνουν με πάνω από 2.800 ευρώ τον ετήσιο προϋπολογισμό του μέσου ελληνικού νοικοκυριού. Ενώ θα ενισχύσουν την ετήσια ύφεση της ελληνικής οικονομίας κατά 2%. Που σημαίνει ότι τα μέτρα αυτά θα συμβάλουν στην αύξηση του αριθμού των ανέργων κατά 100 χιλιάδες κάθε χρόνο, ενώ επιπλέον 200 χιλιάδες θα βρεθούν κάτω από το όριο της απόλυτης εξαθλίωσης σε ετήσια βάση.
Γιατί λοιπόν πρέπει σώνει και καλά να παρθούν αυτά τα μέτρα; Υπάρχει κάποια στοιχειώδης οικονομική λογική πίσω απ’ αυτές τις περικοπές; Όχι, καμιά. Κανένας δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει σε τι θα βοηθήσουν την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας αυτές οι πρόσθετες περικοπές.

«Ο Πρωθυπουργός εισηγήθηκε ότι πρέπει να γίνει δεκτή, ως αναγκαία προϋπόθεση για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και τη δυνατότητα περαιτέρω διαπραγμάτευσης, η περικοπή των δημοσίων δαπανών κατά 11,5 δισ. ευρώ. Η εισήγηση αυτή έγινε αποδεκτή» είπε ο υπουργός οικονομικών και γνωστός οικονομικός εκτελεστής κ. Στουρνάρας. Με άλλα λόγια, όλα γίνονται «για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη» και «τη δυνατότητα περαιτέρω διαπραγμάτευσης». Μάλιστα. Για να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη θα πρέπει να υιοθετεί καταστροφικά για την οικονομία της και την κοινωνία της μέτρα. Αυτό θα πει τετράγωνη λογική. Όσο για το περίφημο ότι έτσι θα της δοθεί η «δυνατότητα περαιτέρω διαπραγμάτευσης», τι να πει κανείς; Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Τι σημαίνει «διαπραγμάτευση» όταν εκ των προτέρων αποδέχεσαι κάθε αίτημα, κάθε ιδιοτροπία και κάθε διαστροφή του αντίπαλου μέρους;
Σε ερώτηση πότε θα εξειδικευτούν τα μέτρα, ο υπουργός Οικονομικών απάντησε ότι «τώρα θα ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις με την τρόικα», ενώ για το εάν παραμένουν οι κόκκινες γραμμές, είπε: «Δεν μπορώ να σας πω αυτή τη στιγμή διότι επεξεργαζόμαστε το πακέτο. Σας είπα ότι ο βασικός σκοπός είναι η ελαχιστοποίηση των κοινωνικών επιπτώσεων». Θαυμάστε διαπραγμάτευση. Δεν τίθενται ούτε καν κόκκινες γραμμές. Ότι μας ζητήσουν, θα το λάβουν, διότι όπως ομολόγησε πρόσφατα και ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος η Ελλάδα ήταν από την αρχή «απομονωμένη και πειραματόζωο, κατάσταση που συνεχίζεται». Άντε τώρα σ’ αυτή την κατάσταση να διαπραγματευτείς. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χάσεις τα πάντα. Κι αυτό ακριβώς επιδιώκουν όσοι, ντόπιοι και ξένοι, επιμένουν στον ίδιο αδιέξοδο μονόδρομο.

‘Ανεύθυνοι αγώνες, τέλος!’ – Η ΕΕ ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με τα εργατικά δικαιώματα

Δύο μήνες μετά την πρώτη δημοσίευσή του στη Λεύγα #7 παρουσιάζουμε – σε πρώτη ηλεκτρονική μετάδοση – ένα άρθρο της Χλόης Πετρίδου που εξετάζει τη στάση της ΕΕ απέναντι στους εργατικούς αγώνες. Το πρόσφατο περιστατικό της βίαιαης εισβολής των ΜΑΤ στην απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας δεν είναι ξεκομμένο από τις εξελίξεις σε όλη την ΕΕ. Η Κομισιόν προωθεί νομοθέτημα που θα περιορίσει δικαστικά το δικαίωμα της απεργίας σε όλη την ΕΕ. Η διαδικασία πάγωσε τον Ιούνιο λόγω διαφωνιών που εκφράστηκαν από εθνικά κοινοβούλια, αναφορικά τόσο με τη διαδικασία όσο και την ουσία της πρότασης. Παρ’όλα αυτά, η Κομισιόν δεν είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω, και αναμένεται να επανέλθει το Σεπτέμβρη με νέα πρόταση, πιο φτιασιδωμένη αλλά το ίδιο επικίνδυνη.

Ι. Εσωτερική αγορά überalles

Από την υπογραφή των ιδρυτικών Συνθηκών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΟΚ, ΕΚΑΧ, ΕΚΑΕ) τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα, οι επιχειρηματικές ελευθερίες και ο «ανόθευτος» ανταγωνισμός, δηλαδή οι ελευθερίες του κεφαλαίου, προηγούνται σε σχέση με τα δικαιώματα και μέτρα προστασίας της εργασίας. Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται τόσο στη δομή των Συνθηκών, όπου οι οικονομικές ελευθερίες εχουν περίοπτη θέση, ενώ λείπει αντίθετα μια λίστα θεμελιωδών ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όσο και στα νομικά εργαλεία και το πεδίο δράσης της ΕΕ, που είναι αντίστοιχα ισχυρά και ευρεία στην περίπτωση των «οικονομικών ελευθεριών», με άμεσες εξουσίες κύρωσης, ενώ αντίθετα πολύ περιορισμένα στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής. Συναφώς, οι εταιρίες έχουν άμεση πρόσβαση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου (ΔΕΕ), για να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους που θίγονται π.χ. από αποφάσεις της Κομισιόν σε θέματα ανταγωνισμού, ενώ αντίθετα για τα συνδικάτα δεν υπάρχει καμία ειδική ούτε γενική πρόβλεψη για την υπεράσπιση των εργατικών κεκτημένων έναντι σε νομοθετήματα της ΕΕ που τα αποψιλώνουν.

Υποτίθεται βέβαια ότι οι αναδιανεμητικές πολιτικές, όπως η κοινωνική και η φορολογική, έχουν αφεθεί βασικά στην αρμοδιότητα των Κρατών, δηλαδή στο επίπεδο μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, ενώ τα «τεχνοκρατικά» θέματα της οικονομίας και της επίβλεψης των αγορών τα αναλάμβανε η ΕΕ. Αλλά αυτή η διάκριση ούτε απόλυτη ούτε σαφής είναι, και στην πραγματικότητα το πεδίο των οικονομικών ελευθεριών – πυλώνων της ΕΕ, έχει de facto και de jure επεκταθεί και συρρικνώσει τις δυνατότητες άσκησης εθνικής κοινωνικής πολιτικής και οργάνωσης των εργασιακών σχέσεων, ανάγοντας μισθούς, κοινωνικές παροχές και εταιρική φορολογία είτε σε παράγοντες ανταγωνισμού και δείκτες ανταγωνιστικότητας, που πρέπει να προσαρμοσθούν αναλόγως, είτε σε εμπόδια για την πραγματοποίηση της εσωτερικής αγοράς που πρέπει απλά να εξαλειφθούν. Πρόσφατο παράδειγμα τέτοιου επεκτατισμού αποτελεί το πακέτο της οικονομικής διακυβέρνησης, που βάζει ολόκληρους τους κρατικούς προϋπολογισμούς υπό εποπτεία ΕΕ, ενώ κατά καιρούς το ΔΕΕ έχει ερμηνεύσει ως εμπόδια στην εσωτερική αγορά το κλείσιμο οδικών αρτηριών από διαμαρτυρόμενους αγρότες[1], αλλά και, όπως θα συζητηθεί στη συνέχεια, τη συνδικαλιστική δράση.

Η ιστορία είναι δημιουργία

Ο Μπρέχτ λέει: «Αλίμονο στις χώρες που έχουν ανάγκη από ήρωες» και εγώ απλά συμπληρώνω ότι αλίμονο στις εξεγέρσεις που έχουν ανάγκη από αποκρυσταλλωμένες προτάσεις της επόμενης μέρας.
Δεν μπορούμε πια να ζούμε με ακόμα ένα δίλημμα πάνω από το κεφάλι μας. Δεν μπορούμε να βρούμε έτοιμη μια ολοκληρωμένη πρόταση για να βγούμε από την ιδιωτική μας σφαίρα και να διαδηλώσουμε εναντίων αυτών που μας τυραννούν με τον πλέον χυδαίο τρόπο. Δεν μπορούμε πια να παίζουμε το παιχνίδι των διλημμάτων το οποίο μας έμαθαν να παίζουμε το σύνολο των πολιτικών συστημάτων.
Αν σκεφτεί κάποιος την ιστορία αυτού του τόπου θα καταλάβει γρήγορα ότι είμαστε το «κράτος» που χτίστηκε πάνω σε δάνεια και διλήμματα. Πάνω σε σωτήρες και ήρωες που δημιούργησαν τα εκάστοτε συμφέροντα (κατά κύριο λόγο συμφέροντα εισαγωγής). Αλλά το χειρότερο είναι ότι σχεδόν όλες οι εξεγέρσεις του ελληνικού λαού από το 1821 έως τώρα ήταν απλά όπλο στα χέρια των κατασκευασμένων ηρώων. Επίσης το λυπηρό είναι ότι ποτέ στην Ελλάδα ο λαός δεν έχει διεκδικήσει και κερδίσει τα δικαιώματα του, παρά μόνο όταν τον άφηναν να νομίζει ότι τα διεκδικεί και τα κερδίζει.
Είναι φανερό ότι ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Δεν είναι μονάχα η πολιτική του σοκ και δέους, αυτό είναι μονάχα το ξύπνημα του φόβου. Είναι ο φόβος της αποτυχίας. Ο κόσμος νοιώθει ότι κάθε κοινωνική εξέγερση έως τώρα, από τα εργατικά κινήματα των αρχών του αιώνα, την εξέγερση του πολυτεχνείου έως και το διήμερο 28-29 Ιουνίου, η κατάληξη είναι τραγική.
Τα πιστεύω των εργατικών εξεγέρσεων κουβάλαγαν από πίσω τους μια ιδεολογία η οποία στην συνέχεια μόνο δυστυχία και αίμα έφερε (σοβιετική ένωση), η γενιά του πολυτεχνείου είναι άλλο ένα κομμάτι ελληνικού μαρασμού (με κορυφαίο γεγονός ότι την σημερινή καταστολή την καθοδηγεί ένας από αυτούς που κράταγαν την ματωμένη σημαία του πολυτεχνείου) ενώ μετά από το διήμερο του Ιουνίου περάσαμε 2 μήνες κατά την άποψη μου τραγικούς. Μπορεί και τους πιο τραγικούς. Γιατί αυτούς τους δύο μήνες φάνηκε η καλή δουλειά που έχει κάνει το σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή την γαμημένη σφαίρα ιδιωτικής προστασίας που έχει χτίσει ο καθένας γύρω του. Ναι, γιατί εμείς την χτίσαμε, με υλικά που μας προσφέρθηκαν από το σύστημα. Και φτάσαμε στο σημείο να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Και αφήσαμε τις τύχες μας στους κοτζαμπάσηδες. Που εμείς ψηφίσαμε.

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΑΤΕ – ΣΠΑΣΤΕ ΤΗΝ!!

Η δικαιολογία για τα κεράσματα και τα χαρίσματα δημόσιων πόρων και περιουσιών στους τραπεζίτες διεθνώς είναι ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία τα καταφέρνει καλύτερα. Καταρχήν αυτό θα το συζητάγαμε αν πραγματικά η ιδιωτική πρωτοβουλία όταν αποτύγχανε την άφηναν να αποτύχει, προς γνώση και συμμόρφωση, και δεν τρέχανε να την διασώσουν, γιατί για παράδειγμα, οι τράπεζες είναι πλέον “πολύ μεγάλες για να αφεθούν να αποτύχουν“. Εδώ λοιπόν αξίζει να παραθέσουμε τρία ντοκουμέντα:

- Για να κλείσουν οι “τρύπες” από το ασύλληπτο τραπεζικό φιάσκο που ξέσπασε το 2008 και οδηγούσε το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, και μαζί την παγκόσμια οικονομία, κατευθείαν στο γκρεμό, δόθηκαν (στην πραγματικότητα από τους πολίτες, που τώρα τους ζητούν και τα ρέστα!!) σύμφωνα με επίσημους (τονίζω το “επίσημους”) υπολογισμούς περίπου 15 τρισ. $

Για να πάμε τώρα σε στοιχεία, αποκλειστικά τελευταίων ημερών, του Ιουλίου 2012:


- Ξέσπασε το διεθνές σκάνδαλο χειραγώγησης των επιτοκίων (http://www.tanea.gr/%CE%95%CE%BA%CF%84%CF%8D%CF%80%CF%89%CF%83%CE%B7%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF%CF%85/?aid=4739616) από ομάδα μεγάλων τραπεζών με τεράστιο κοινωνικό κόστος

- Ο επικεφαλής κανονιστικής συμμόρφωσης της HSBC Ντέιβιντ Μπάγκλεϊ υπέβαλε την παραίτησή του ενώπιον της Αμερικανικής Γερουσίας, αφού παραδέχτηκε ότι η τράπεζα επέτρεπε σε μεξικανικά καρτέλ ναρκωτικών να ξεπλένουν δισ. δολάρια για πολλά χρόνια!!

Και το ερώτημα είναι το ακόλουθο:

Τι παραπάνω πρέπει να κάνουν επιτέλους οι τραπεζίτες για να αλλάξει ριζικά το τραπεζικό σύστημα; Το μόνο που έχει μείνει ουσιαστικά είναι να βγάλουν τη γη από τη τροχιά της. Και έχει δίκιο ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας που αναρωτήθηκε δημοσίως πως γίνεται ο κόσμος να πληρώνει τα διάφορα σπασμένα των τραπεζών και να μην εξεγείρεται!!