Οι Ευρωπαίοι και οι αγορές παίζουν στα χαρτιά την Ελλάδα και τον λαό της

Θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ, ή δεν θα βγει; Μια έντονη συζήτηση διεξάγεται ανάμεσα σε ισχυρούς πόλους της διεθνούς πολιτικής και των αγορών, εντός και εκτός ευρωζώνης. Η συζήτηση αυτή, όσο βαθαίνει η κρίση του ευρώ και των κρατών μελών του, τόσο παίρνει χαρακτήρα ανοιχτής αντιπαράθεσης. Υπάρχει η άποψη για την «ανάγκη μιας πρόωρης συνταξιοδότησης της ευρωζώνης», όπως αναφέρει σ’ ένα πρόσφατο άρθρο του ο γνωστός Νουριέλ Ρουμπίνι (Project Syndicate, 15/8):
«Αν η ευρωζώνη είναι βιώσιμη, ή όχι παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα. Αλλά τι θα γίνει αν ένας διαχωρισμός δεν μπορεί να αποφευχθεί, παρά μόνο να αναβληθεί; Αν είναι έτσι, τότε καθυστερώντας το αναπόφευκτο απλώς κάνεις το φινάλε χειρότερο - πολύ χειρότερο. Η Γερμανία αναγνωρίζει όλο και περισσότερο ότι, αν η προσαρμογή που απαιτείται για την αποκατάσταση της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της βιωσιμότητας του χρέους στην περιφέρεια της ευρωζώνης έρχεται μέσω λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης και όχι μέσα από την αναδιάρθρωση του χρέους και την έξοδο (που οδηγεί στην επαναφορά δραστικά υποτιμημένων εθνικών νομισμάτων), το κόστος είναι πολύ πιθανό να ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια ευρώ. Πράγματι, θα χρειαστεί επαρκής δημόσια χρηματοδότηση για να επιτραπεί η διασυνοριακή έξοδος, ακόμη και των εγχώριων επενδυτών. Καθώς οι επενδυτές μειώνουν την έκθεσή τους στα κράτη, τις τράπεζες και τις εταιρείες της περιφέρειας της ευρωζώνης, τότε και οι δύο ανισορροπίες της ροής και των αποθεμάτων θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν. Η διαδικασία προσαρμογής θα διαρκέσει πολλά χρόνια, και, έως ότου η αξιοπιστία της πολιτικής θα έχει αποκατασταθεί πλήρως, η φυγή κεφαλαίων θα συνεχιστεί απαιτώντας μεγάλα ποσά των επίσημης χρηματοδότησης.»
Επομένως η άποψη του Ρουμπίνι και πολλών άλλων είναι αντί να περιμένει κανείς το αναπόφευκτο, ας δρομολογηθεί από τώρα, το ταχύτερο δυνατό, η διάσπαση της ευρωζώνης με πρώτη κίνηση την έξοδο της Ελλάδας. Φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν όλη αυτή την συζήτηση μια σκοτεινή συνωμοσία εναντίον του ευρώ και της «Ευρώπης» που εκπορεύεται από εκεί πού βολεύει τον καθένα τους. Άλλοι δείχνουν τις ΗΠΑ και άλλοι την Μέρκελ και την Γερμανία. Νομίζω ότι επάξια αξίζει και στις δυο φύτρες αυτών των «ευρωπαϊστών» συνωμοσιολόγων η καθ’ όλα ελληνοπρεπής χειρονομία της ανοιχτής παλάμης. Τέτοιες ανοησίες είναι αντάξιες μόνο των εκ πεποιθήσεως «ευρωπαϊστών». Όπως η θεολογία χρειάζεται τους δαίμονες για να εξηγήσει τα κακά του κόσμου, έτσι και η θεολογία του «ευρωπαϊσμού» δεν μπορεί δίχως τους δικούς της σκοτεινούς δαίμονες που απειλούν την άσπιλη και άδολη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν θέλει την διάλυση του ευρώ. Ούτε η Μέρκελ, ούτε η υπερατλαντική υπερδύναμη. Αντίθετα παλεύουν για την διάσωσή του σε συνθήκες μιας παγκόσμιας κρίσης που δεν μπορούν να ελέγξουν με κανένα τρόπο, μιας και το μυστικό της βρίσκεται σ’ αυτό που εντόπισε ήδη από το 2006 ο τότε διοικητής της Fed των ΗΠΑ, Φρέντερικ Μίσκιν, ο οποίος αν και υστερικά νεοφιλελεύθερος τραπεζίτης είχε την αξιοπρέπεια να ομολογήσει ότι «το άνοιγμα του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις ροές ξένου κεφαλαίου έχει οδηγήσει σε ορισμένες καταστροφικές χρηματιστικές κρίσεις προκαλώντας μεγάλο πόνο, δεινά, ακόμη και βία.» Ούτε αυτός δεν μπορούσε να φανταστεί τότε τι παγκόσμιες διαστάσεις μπορεί να πάρει η χρηματιστική κρίση και πόσο πόνο, δεινά και βία μπορεί να προκαλέσει σε λαούς και χώρες.

Τα παιχνίδια που παίζονται με την καταστροφή της Χίου...

Η Χίος καίγεται σε βαθμό κακουργήματος. Φταίει μήπως ο καιρός; Όχι βέβαια. Η ανυπαρξία απαραίτητης υποδομής, η πλήρης διάλυση και των υπαρκτών υποδομών, η ανύπαρκτη συντήρηση των δασικών περιοχών που επαφίενται στον εθελοντισμό των κατοίκων, η εγκατάλειψη του νησιού από την κεντρική εξουσία που δεν διαθέτει πόρους για ασήμαντη αφορμή, όπως η πολιτική προστασία και τα γνωστά. Οι καταγγελίες δίνουν και παίρνουν για την κυβέρνηση και τον ρόλο της στο κάψιμο του νησιού. Τα κεντρικά μέσα προπαγάνδας αδιαφόρησαν πλήρως για το όλο θέμα, είτε το κατέταξαν σε τριτεύουσα σειρά. Όλα αυτά φαίνονται μάλλον ύποπτα.

Με δεδομένο το ενδιαφέρον και ορισμένων επενδυτικών κύκλων (ελληνοτουρκικής και αμερικανικής καταγωγής) για την χρήση του νησιού στο δίκτυο ΒΑΠΕ του Αιγαίου, αλλά και την αξιοποίηση της θέσης των μεγάλων νησιών της "Ασπρης Θάλασσας" για ολοκληρωμένα προγράμματα τουριστικής αξιοποίησης μαζί με τα παράλια της Τουρκίας, το κάψιμο του νησιού δεν φαίνεται καθόλου τυχαίο. Είναι μάλλον προφανές ότι το νησί καίγεται για να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες "ανάπτυξης" που απαιτούν οι δανειστές, τα επενδυτικά κεφάλαια που κρύβονται πίσω από την τρόικα και οι Ευρωπαίοι κατακτητές. Η κυβέρνηση απλά εκτελεί εντολές, ελπίζοντας στο γνωστό μπαξίσι. Δεν χρειάζεται και πολλά. Απλά να είναι ο ευτελής εαυτός της και να διατηρήσει το γνωστό μπάχαλο και χάρβαλο στις υπηρεσίες πολιτικής προστασίας. Αυτό αρκεί, για την ώρα.

Επιπλέον, το κάψιμο του νησιού συνδέεται με σοβαρές αλλαγές που οι Ευρωπαίοι κατακτητές και οι Αμερικανοί θέλουν να επιφέρουν στις συνθήκες ασφαλείας της ευρύτερης περιοχής. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε ότι στις μεγάλες φωτιές του 2007, τόσο οι "ειδικοί" του ΝΑΤΟ, όσο και της ΕΕ, είχαν βγει και είχαν μιλήσει για τον κίνδυνο της "πυροτρομοκρατίας". Αυτό που ήθελαν να πουν ήταν ότι η Ελλάδα του 2007 δεν ζούσε τον πύρινο εφιάλτη της κρατικής αδιαφορίας, της κυβερνητικής σκοπιμότητας, αλλά και της επιχειρηματικής ασυδοσίας, αλλά την απειλή μιας σχετικά νέας μορφής τρομοκρατίας, της "πυροτρομοκρατίας". Επομένως τα μέτρα που έπρεπε να παρθούν δεν αφορούσαν μόνο την κατάσβεση της φωτιάς και της αποκατάστασης των ζημιών, αλλά πρωτίστως μέτρα "εθνικής ασφαλείας" στα πλαίσια του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας.

Μικρασιατική Καταστροφή.

Ο αφανισμός των Χριστιανών της Σμύρνης μέσα από τη διήγηση του Προξένου των Η.Π.Α George Horton


…Η γυναίκα μου κι εγώ βρισκόμαστε στο Σεβδίκιοϊ, ένα Ελληνικό χωριό πού απέχει μερικά μίλια απ’ τη Σμύρνη, επάνω στην Οθωμανική Σιδηροδρομική γραμμή, όταν έφθασαν ειδήσεις ότι ο Ελληνικός στρατός έπαθε σοβαρές ήττες. Οι φήμες αυτές δεν έγιναν στην αρχή πιστευτές, διαδίδονταν όμως ολοένα περισσότερο επίμονα και έφερναν στον πληθυσμό την αγωνία και το φόβο.

Τελικά η διήγηση έγινε βεβαιότητα. Έφτασαν επίσημες ειδήσεις ότι ο Ελληνικός Στρατός είχε υποστεί μια τρομερή και ανεπανόρθωτη ήττα και ότι τίποτε δεν εμπόδιζε πλέον τους Τούρκους να κατέβουν στην παραλία. Ο πληθυσμός άρχισε να φεύγει, στην αρχή λίγοι, υστέρα όλο και περισσότεροι, ωσότου η φυγή εξελίχθηκε σε πραγματικό πανικό.

Η πόλη είχε γεμίσει σχεδόν από πρόσφυγες απ’ το εσωτερικό. Οι περισσότεροι απ’ τους πρόσφυγες αυτούς ήταν μικροί αγροκτηματίες πού είχαν ζήσει στα αγροκτήματα πού είχαν κληρονομήσει από τους προγόνους τους από πολλές γενεές. Οι προγονοί τους είχαν εγκατασταθεί στη Μικρά Ασία πριν οι Τούρκοι αρχίσουν ν’ αναπτύσσονται σε έθνος. Ήταν παιδιά της γης αυτής, ικανοί να ζήσουν και να περιθάλπτουν τους εαυτούς των μέσα στα μικρά τους σπίτια και πάνω στα λίγα στρέμματα γης τους, έχοντας η κάθε οικογένεια την αγελάδα της, το γαϊδούρι της και την κατσίκα της. Παρήγαν μάλιστα και καπνό, σύκα, σταφύλια χωρίς σπόρο, και άλλα προϊόντα για εξαγωγή. Ήσαν πολύ έμπειροι στο να καλλιεργούν και να επεξεργάζονται τις καλύτερες ποιότητες καπνού σιγαρέττων και την ανεκτίμητη σταφίδα, της οποίας η Μικρά Ασία παρήγαγε τελευταία την καλύτερη ποιότητα του κόσμου.

Το πολύτιμο αυτό στοιχείο των γεωργών πού αποτελούσε τη σπονδυλική στήλη της ευημερίας της Μικράς Ασίας μετατράπηκε σε επαίτες, πού εξαρτώνταν αποκλειστικά απ’ την ευσπλαγχνία των Αμερικανών.

Το στοίχημα των εξελίξεων από τον Σεπτέμβρη και μετά…

Τον Σεπτέμβρη θα γίνει της κακομοίρας, όταν ο κόσμος αντιληφθεί τις συνέπειες των μέτρων της τρόικας που έχει αναλάβει η συγκυβέρνηση να υλοποιήσει. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το ακούω και το διαβάζω συνεχώς. Φοβάμαι, όμως, ότι πρόκειται απλά για μια φαντασίωση. Όχι γιατί ο λαός έχει παραδώσει τα όπλα, αλλά γιατί δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να αντιδράσει αποτελεσματικά.
Αυτοματισμοί δεν υπάρχουν στην κοινωνία. Το γεγονός ότι οι πολιτικές που ακολουθούνται έχουν όλο και πιο καταστροφικές συνέπειες για τον λαό και την χώρα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γεννήσουν αυτόματα και αυθόρμητα μεγάλες κινητοποιήσεις. Αντίθετα, αυτό που κάνουν είναι να συσσωρεύουν περισσότερη κοινωνική οργή και μίσος. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι κυβερνώντες. Και ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Για τον σκοπό αυτό έχουν την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, αλλά και τις πουλημένες ηγεσίες των συνδικάτων. Κάθε φορά που το κοινωνικό θερμόμετρο θα φτάνει στο κόκκινο θα βλέπουμε εκδηλώσεις είτε χρυσαυγήτικου παρακράτους, είτε στημένες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σαν αυτή που στήθηκε έξω από την Χαλυβουργία για τα ΜΜΕ μετά την επέμβαση των ΜΑΤ στο εργοστάσιο του Μάνεση. Εκεί βρέθηκαν όλοι οι βουλευτάδες της αριστεράς και πολλοί άλλοι. Όταν κλείσανε τα φώτα των ΜΜΕ, εξαφανίστηκαν όλοι τους ήσυχα κι ωραία και άφησαν - μετά πολλών επαίνων, οφείλουμε να ομολογήσουμε - τους εργάτες στα νύχια της εργοδοσίας. Έτσι θα κάνουν από δω και πέρα. Καμιά βαρβάτη διαδήλωση διαμαρτυρίας, καμμιά στάση εργασίας ή 24ωρη απεργία και μετά τα κεφάλια μέσα, με αναλύσεις του τύπου, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος είναι έτοιμος, απλά δεν έχει βρει τον τρόπο και ο τρόπος της επίσημης αριστεράς και των δοτών συνδικάτων είναι σίγουρο ότι δεν είναι αυτός. Όμως, προσφέρει την έξωθεν καλή μαρτυρία: τι άλλο να κάνουμε; ακούς να λένε οι ηγεσίες της λεγόμενης αντιπολίτευσης.

Το μεταναστευτικό και η σπέκουλα σε βάρος του λαού

Δημητρης Καζακης

Υπάρχει πρόβλημα με τα κύματα μεταναστών που στοιβάζονται στην χώρα μας; Τεράστιο. Ποιος όμως μετέτρεψε την χώρα μας σε σκουπιδοτενεκέ ανθρώπων προκειμένου να ελέγχεται η μετακίνησή τους μέσα στην ΕΕ; Οι φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι της ευρωζώνης και της ΕΕ. Αυτό να μην το ξεχνάμε ούτε στιγμή. Με αντάλλαγμα το γνωστό μπαξίσι οι ίδιοι πολιτικοί που σήμερα εφαρμόζουν σχέδια τύπου «ξένιος Ζευς», υπέγραψαν το Δουβλίνο Ι και ΙΙ, προκειμένου να μετατρέψουν την χώρα σε διαμετακομιστικό κέντρο διαχείρισης μεταναστών από και προς την ΕΕ. Συγκεκριμένα κομματικά ταμεία, ισχυροί επιχειρηματίες, εφοπλιστές και κυκλώματα από τα σώματα ασφαλείας επωφελήθηκαν στο έπακρο με το εμπόριο αυτό. Και συνεχίζουν να επωφελούνται.
Μιλάμε για μια βιομηχανία 4 δις ευρώ ετήσιου τζίρου, η οποία έχει την έδρα της στην Ελλάδα, όχι μόνο γιατί της προσφέρεται η αναγκαία πολιτική προστασία, όχι μόνο γιατί με την κάλυψη της FRONTEX και της ΕΕ τα σύνορα της χώρας κρατούνται διάτρητα στο οργανωμένο κύκλωμα δουλεμπορίας, αλλά και γιατί έχουμε το πιο πρόσφορο τραπεζικό σύστημα για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.

Ας δούμε τι μας λέει η Ιντερπόλ

Σύμφωνα με την Ιντερπόλ, βασική αρχή του κυκλώματος διακίνησης μεταναστών στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, είναι είσοδος από το Ιράν και έξοδος από την Ελλάδα. Η εμπορία ανθρώπων στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας βασίζεται σε μια γραμμή συναρμολόγησης Φορντικού τύπου, λέει ένας Τούρκος ειδικός στα ζητήματα ασφάλειας και ακαδημαϊκός καθηγητής, ο Αχμέτ Icduygu, και περιλαμβάνει μικρές ομάδες των εμπόρων, καθένας από τους οποίους εξασφαλίζει το πέρασμα των μεταναστών από μία συνοριακή γραμμή στην άλλη, από τη μια πόλη στην άλλη.
Επιπλέον, σύμφωνα πάλι με την Ιντερπόλ, η ελληνική αστυνομία και η διεύθυνση οργανωμένου εγκλήματος έχει αναλύσει στο πρόσφατο παρελθόν το πλήθος των δικτύων παράνομης διακίνησης ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στη χώρα και σε περιφερειακό επίπεδο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά είναι αλληλένδετα με πολλά άτομα, ή μικρές ομάδες που λειτουργούν ως κέντρα πληροφόρησης και διευκόλυνσης της διακίνησης. Στη συνέχεια, αυτά τα κέντρα είναι που συνδέονται με εξέχουσες προσωπικότητες των επιχειρήσεων και της πολιτικής στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, έτσι ώστε να είναι σε θέση να επηρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις και σε πολλές περιπτώσεις να αποφεύγουν τις διώξεις.
Κι ενώ, σύμφωνα πάντα με την Ιντερπόλ, η ελληνική αστυνομία έχει χαρτογραφήσει αυτό το δίκτυο και τα «κονέ» του σε υψηλό επίπεδο εντός και εκτός Ελλάδας, είδατε εσείς καμιά ευρεία επιχείρηση συλλήψεων και αποκάλυψης; Καμιά. Μόνο κάτι «βαποράκια» πιάνουν που και που, για να δικαιολογούν την ύπαρξη των σωμάτων δίωξης.
Αν αντί για τον «ξένιο Δία», βλέπαμε μια επιχείρηση «αποκάλυψη τώρα» όπου η ελληνικές αρχές θα τσάκιζαν το δίκτυο και θα αποκάλυπταν το σύνολο των σχέσεών τους με πολιτικούς, επιχειρηματίες και παράγοντες της δημόσιας ζωής, τότε όχι μόνο θα κατέρρεε μια βιομηχανία που μετακινεί 400 με 500 χιλιάδες μετανάστες ετήσια διαμέσου της Ελλάδας, αλλά θα κατέρρεε επίσης και το επίσημο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της χώρας. Δεν θα έμενε όρθιος κανένας από τους μεγάλους άνδρες ή γυναίκες της πολιτικής και της οικονομίας της χώρας. Κι αυτό το λέμε μετά λόγου γνώσεως.

Συμμορία παράσιτων

Ξέρετε πόσος ήταν ο αδήλωτος ιδιωτικός χρηματιστηριακός πλούτος που «αναπαυόταν» σε πάνω από ογδόντα «φορολογικούς παραδείσους» στο τέλος του 2010; Ξεπερνούσε τα 21 τρισ. δολάρια, ποσό που ισοδυναμεί με το άθροισμα των ΑΕΠ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Ισως και να το ξεπερνά, φτάνοντας τα 32 τρισ. δολάρια, δηλαδή περίπου πάνω από το μισό του ετήσιου παγκόσμιου ΑΕΠ! Αυτά αναφέρει η έκθεση του «Δικτύου για τη φορολογική δικαιοσύνη» (tax justice network, δίκτυο από διάφορους οικονομολόγους και αναλυτές, που δημιουργήθηκε το 2003 από το βρετανικό κοινοβούλιο), που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 22 Ιούλη (The Price of Offshore Revisited, http://www.taxjustice.net/ cms/upload/pdf/Price_of_Offshore_Revisited_120722.pdf).
Η έκθεση επισημαίνει ότι το παραπάνω ποσό αφορά μόνο στον χρηματιστηριακό πλούτο (financial wealth, δηλαδή μετοχές, ομόλογα, κρατικά χρέη κτλ) και δεν συμπεριλαμβάνει ακίνητη περιουσία, χρυσό, γιοτ και πολλά ακόμα που δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή, οι ιδιοκτήτες των οποίων είναι αδύνατο να εντοπιστούν. Από το παραπάνω ποσό, τα 12.1 τρισ. δολάρια (δηλαδή το 38% έως 58%) ανήκαν σε πελάτες 50 ιδιωτικών τραπεζών, που κατάφεραν να περάσουν σε φορολογικούς παραδείσους όλ’ αυτά τα χρηματιστηριακά προϊόντα, η αξία των οποίων εκτινάχτηκε από τα 5.4 τρισ. δολάρια το 2005 στα 12.1 τρισ. δολάρια το 2010 (σημειώνοντας ετήσια αύξηση 16%)! Οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες που διαχειρίζονται τα περισσότερα απ’ αυτά τα χαρτιά είναι η UBS, η Credit Suisse και η Goldman Sachs.
Τα 21 με 32 τρισ. δολάρια σε χρηματιστηριακούς τίτλους που αναφέραμε παραπάνω ανήκουν σε λιγότερο από δέκα εκατομμύρια ανθρώπους παγκόσμια, οι 100 χιλιάδες από τους οποίους κατέχουν τα 9.8 τρισ. Δηλαδή, ένα 10% των ανθρώπων αυτών κατέχει το 30% με 46% των τίτλων. Η έκθεση αποκαλύπτει ότι σε 139 χώρες με «χαμηλά εισοδήματα», που φαίνονται να χρωστάνε, αν συνυπολογίσει κανείς τα χρήματα από τους τίτλους που είναι σε φορολογικούς παράδεισους, προκύπτει το αντίθετο. «Δυστυχώς –αναφέρει η έκθεση– ο πλούτος αυτός ανήκει σε λίγα πλούσια άτομα, ενώ τα χρέη των χωρών φορτώνονται στον κανονικό κόσμο μέσω των κυβερνήσεών τους»! Θέλετε να έχετε μια εικόνα για τα λεφτά που χάνουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί από την μη φορολόγηση αυτών των πλουσίων; Θεωρώντας 21 τρισ. δολάρια (κι όχι το μέγιστο ποσό που είναι 32 τρισ.) τον πλούτο που διαφεύγει στους φορολογικούς παραδείσους και υποθέτοντας ένα ετήσιο κέρδος 3%, τα κέρδη θα είναι 630 δισ. δολάρια κάθε χρόνο. Με συντελεστή φορολόγησης 30%, αυτός ο αδήλωτος πλούτος θα επέφερε φορολογικά έσοδα αξίας 189 δισ. δολάρια το χρόνο! Ποσό που, όπως επισημαίνει η έκθεση, είναι υπερδιπλάσιο των 86 δισ. δολαρίων που οι χώρες του ΟΟΣΑ ξοδεύουν για την παγκόσμια οικονομική βοήθεια σε άλλες χώρες!
Φυσικά, τα 21 ή τα 32 τρισ. δολάρια δεν είναι όλα πραγματικός πλούτος. Εμπεριέχουν (άγνωστο σε ποιο βαθμό) το χρηματιστηριακό φούσκωμα που ενυπάρχει σ’ αυτόν τον τζόγο. Ομως, αυτό που αξίζει να υπογραμμίσει κανείς είναι από τη μία μεριά το γεγονός της τεράστιας φορολογικής ασυλίας που χαίρουν αυτά τα κεφάλαια και από την άλλη την τεράστια διόγκωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων αυτών. Χαρακτηριστικό ενός συστήματος που σαπίζει είναι ότι «το πιστωτικό σύστημα με κέντρο τις δήθεν εθνικές τράπεζες και με γύρω τους τούς μεγάλους δανειστές χρήματος και τοκογλύφους, αποτελεί μία τεράστια συγκεντροποίηση και δίνει σ’ αυτή την τάξη των παρασίτων μία μυθική δύναμη, τη δύναμη όχι μόνο να αποδεκατίζει κατά περιόδους τους βιομήχανους κεφαλαιοκράτες, αλλά και να επεμβαίνει με τον πιο επικίνδυνο τρόπο στην πραγματική παραγωγή – και η συμμορία αυτή δεν έχει ιδέα από την παραγωγή και δεν έχει καμία δουλειά μαζί της» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 3ος, κεφ. 33, σελ. 684)

 πηγη    ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ            

ΕΕ: Ό,τι πουν οι εκπρόσωποι των εταιρειών

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας υβριδικός πολιτικός οργανισμός. Πρόκειται για ένα μείγμα μεταξύ διεθνούς οργανισμού και ομόσπονδου κράτους, καθότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος βαθμός κυριαρχίας που αναγνωρίζεται στα κράτη μέλη, αλλά συνεχής μεταφορά κυριαρχίας από τις εθνικές κυβερνήσεις προς τα όργανα της EE. Έπειτα, πρόκειται για συμμαχία και μηχανισμό «ολοκλήρωσης» αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών, αλλά το ίδιο το πολιτικό σύστημα της EE δεν τηρεί τις αρχές της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Οι πολυεθνικές κρατούν τη νομοθετική πένα της EE

Δεν υπάρχει στην EE ένα κοινοβουλευτικό σώμα που να εκλέγεται με βάση το γενικό εκλογικό δικαίωμα και που να είναι αυτό κατεξοχήν αρμόδιο για το νομοθετικό έργο. Σε πολλές αστικές δημοκρατίες υπάρχουν δύο νομοθετικά σώματα; αλλά-πάντα το ένα τουλάχιστον εκλέγεται ‘εξ’ ολοκλήρου με γενικό δικαίωμα ψήφου και διαθέτει και την κύρια νομοθετική εξουσία. Δεν ισχύει έτσι σε επίπεδο EE, μια βασική προϋπόθεση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που συνίσταται στη δυνατότητα του «κυρίαρχου λαού» να εκλέγει το σώμα που έχει τη νομοθετική εξουσία.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) έχει το μονοπώλιο της νομοθετικής πρωτοβουλίας στο πολιτικό σύστημα της EE. Είναι τό μόνο όργανο που μπορεί να προτείνει σχέδια ευρωπαϊκών οδηγιών και κανονισμών. Οι προτάσεις της μπορούν να τροποποιηθούν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και από το Συμβούλιο που αποτελείται από τις 27 εθνικές κυβερνήσεις. Πρέπει ωστόσο τα δύο όργανα να συμφωνήσουν μεταξύ τους στο ποιες τροπολογίες θα κάνουν. Το καθένα τους μπορεί επίσης να απορρίψει ολοκληρωτικά την πρόταση της Επιτροπής αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει λιγότερο από μια φορά το χρόνο, τη στιγμή που εγκρίνονται γύρω στις εκατό νομοθετικές πρωτοβουλίες ετησίως.

Η κοινοβουλευτική κυριαρχία είναι λοιπόν εξαιρετικά περιορισμένη στο σύστημα της EE, καθότι το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι ένα γνήσιο νομοθετικό σώμα, αλλά ένα σώμα που μοιράζεται μαζί με ένα άλλο (το Συμβούλιο) απλώς το δικαίωμα να κάνει τροπολογίες στις προτάσεις ενός τρίτου οργάνου (της Κομισιόν).

Πέρα από την περιορισμένη κυριαρχία του, το Ευρωκοινοβούλιο έχει κι έναν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο -από πλευράς δημοκρατικών αρχών- τρόπο εκλογής, με 27 διαφορετικά εκλογικά συστήματα και στη βάση 27 διαφορετικών εθνικών πολιτικών συζητήσεων, καθότι σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει ενιαίος ευρωπαϊκός πολιτικός χώρος και συζήτηση. Όλοι αυτοί οι λόγοι συμβάλλουν στη χαμηλή γενική συμμετοχή στις ευρωεκλογές – κάτω του 50% σε όλη την EE.