δεν ήμουν

Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.
Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτά τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.

Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.

Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.

Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.

Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.

Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.

Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.
Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.

Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολολοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, οι μαύρες σου μαυρίζουν την ψυχή, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.

Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.

πηγη

Ο «νοικοκυραίος» κύριος BB King

Αραχτός βράδυ Παρασκευής, αποφεύγω να ανοίξω τηλεόραση, θέλω να διατηρήσω την ηρεμία μου και βυθισμένος στις σκέψεις μου, βάζω ν’ακούσω λίγη μουσική και ν’ απολαύσω μία παγωμένη μπυρίτσα, αφού είμαι από τους “προνομιούχους” που έχουν ακόμα τη δυνατότητα να πιουν μία παγωμένη μπύρα σπίτι τους.
Οι ήχοι της blues μουσικής κατακλύζουν το σαλόνι κι ο BB King “ξεπλένει” το μυαλό μου και χαλαρώνει το σώμα μου. Τα “ρεμπέτικα” του Αμερικανικού Νότου είναι ό,τι καλύτερο γι’αυτή τη στιγμή.
Σχεδόν ποτέ δεν προσέχω τους στίχους στα τραγούδια που ακούω, μου αρέσει ν’ αφήνομαι να με παρασύρει το συναίσθημα της συνομιλίας των μουσικών οργάνων, το όλον feeling, που λέμε και στα Ελληνικά.
Κάποια στιγμή κι ενώ είμαι χαμένος στις σκέψεις μου, ακούγεται ένα ευχάριστο – ελαφρύ κομματάκι όπου ο “βασιλιάς” συνομιλεί με την αγαπημένη του. Από τη φωνή μου δημιουργείται η εικόνα πως η γυναίκα αυτή είναι σίγουρα μαύρη και φορτωμένη με αρκετά κιλά, χαριτωμένη και σκερτσόζα. Πέφτει, λοιπόν, το αυτί μου στους πρώτους στίχους που πάνε κάπως έτσι:

Έκκληση προς τους αισιόδοξους

Όταν περιέφεραν τα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα στα Τρίκαλα, πριν να τα κρεμάσουν στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας πέρασαν από όλα τα σημεία που υπήρχε συγκεντρωμένο πλήθος. Εκείνη την ώρα ένα σχολείο έκανε πρόβα για τις γυμναστικές επιδείξεις, λοιπόν τα μέλη των συμμοριών που κρατούσαν τα κεφάλια πέρασαν ανάμεσα από τις συστοιχίες των μαθητών. Οι άνθρωποι της ηλικίας μου έχουν μεγαλώσει με διηγήσεις για την Κατοχή και τον εμφύλιο, από τους παππούδες μας. Για την ακρίβεια, πιο πολύ για την Κατοχή και λιγότερο για τον Εμφύλιο, για ευνόητους λόγους. Όλες αυτές τις διηγήσεις μπορούμε να τις ακούμε, διότι είναι διηγήσεις. Οτιδήποτε μπορεί να γίνει ανεκτό, όταν μπορείς να πεις μια ιστορία γι’ αυτό. Ταυτοχρόνως, πάντα αναρωτιόμαστε «πώς θα ήταν αν…». Θα αντέχαμε; Ποιος από τους φίλους μας θα άντεχε; Γιατί γίνεται κανείς δωσίλογος; Πώς είναι να σκοτώνεις; Πώς είναι να σκοτώνεις τον αδερφό σου; Να σε βασανίζουν; Να βασανίζεις; Αυτά τα ερωτήματα περνούν πάντα από το μυαλό του ανθρώπου που ακούει μια ακραία αφήγηση, και περνούν γρήγορα, σαν άρρωστη φαντασίωση. Ιδίως σε μας τα παιδάκια που ήμασταν καλομαθημένα, που δεν είχαμε ζώα να τα σφάζουμε για να τα φάμε και οι καβγάδες μας δεν κατέληγαν σε λιωμένα κρανία. Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι έχουμε απαλλαγεί από τη βία, ότι ανήκει στις αφηγήσεις του παρελθόντος ή στο περιθώριο της κοινωνίας. Μεγαλώσαμε στο περιβάλλον της εθνικής συμφιλίωσης και της ευμάρειας.
Ή έτσι νομίσαμε

Να επιτεθούμε στην επέλαση του καπιταλισμού

Όταν στο πρόσφατο παρελθόν κείμενα και αναλύσεις έκαναν αναφορά στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνία, ίσως αυτό να έμοιαζε βαρύγδουπη έκφραση μιας μορφής ξύλινου λόγου. Δυστυχώς όμως, οι εκτιμήσεις αυτές όχι μόνο επιβεβαιώθηκαν, αλλά μοιάζουν και επιεικείς μπροστά στο μέγεθος του πολέμου που κήρυξε ο καπιταλισμός ενάντια στον άνθρωπο. Ενός πολέμου που τον αποκαλούν “μέτρα” και που σαν λαός, τον βιώνουμε πρώτοι και ίσως περισσότερο έντονα από άλλους, μιας και εδώ βρήκε την πρώτη της εφαρμογή η αναβάθμιση και μετεξέλιξη του καπιταλισμού στην Ευρώπη.

Το πείραμα που εφαρμόστηκε στη χώρα μας, δεν είναι μόνο οι “συνέπειες” της αποκαλούμενηςοικονομικής κρίσης [2], αλλά κυρίως ήταν η χρυσή ευκαιρία για το κεφάλαιο και την εξουσία να ξεμπερδέψει μια καλή με αυτά τα “ηλίθια εμπόδια” που έβρισκε στο δρόμο της ανακατανομής του πλούτου. Ποια είναι αυτά τα δικαιώματα, τα κεκτημένα, η κοινωνική πρόνοια (έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη στην περίπτωσή μας), που μπαίνουν μπροστά στις ορέξεις του κεφαλαίου όταν αυτό πρέπει να συσσωρευτεί στα χέρια των λίγων; Τι αστειότητες είναι αυτές που ορθώνονται μπροστά στην προσπάθεια να σωθούν οι τράπεζες και τα αφεντικά;

Με φάστ τρακ, σαρωτικές διαδικασίες ισοπεδώνονται όλα. Εργασιακές σχέσεις και κεκτημένα, δημόσιοι χώροι, δημόσια αγαθά,υγεία, παιδεία, φυσικός πλούτος… όλα, θυσία στο βωμό του κέρδους που συγκεντρώνεται στα χέρια ελάχιστων, παρέχοντάς τους μάλιστα και διευκολύνσεις!
Αυτές οι πολιτικές κινήσεις που ορίζονται από τις οικονομικές ελίτ του πλανήτη μετέτρεψαν τη χώρα σε μια από τις αμέτρητες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Αυτός ήταν και ο τελικός σκοπός. Φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς απαιτήσεις και δικαιώματα, που θα δουλεύει μέρα νύχτα αποδίδοντας πλούτο στο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές.

Ζωή εντός παρενθέσεως

Διαβάζοντάς το, πίστεψα στην αρχή ότι ήταν «μαϊμουδιά». Ή ότι οι χαρτογιακάδες της τρόικας, οι δευτεροκλασάτοι πλην αδρά πληρωμένοι υπάλληλοι της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ που αμιλλώνται στην αποστήθιση του Φρίντμαν, θέλουν να κάνουν πλάκα στους υφισταμένους τους υπουργούς κι υφυπουργούς, να δοκιμάσουν τα ανακλαστικά τους, τις «κόκκινες γραμμές» τους, τους απονεκρωμένους νευρώνες τους. Συνηθισμένοι να ακούνε μόνο «ναι» σε κάθε παράδοξη απαίτησή τους είπαν «ας πετάξουμε και μια πατάτα, να δούμε αν θα είναι το ίδιο πρόθυμοι». Μιλώ για το μέιλ της τρόικας, με τις εξωφρενικές απαιτήσεις για περισσότερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας και για «ορισμό του ελάχιστου ορίου ανάπαυσης στις 11 ώρες». Απόρησα στην αρχή, θεώρησα παράδοξο ακόμη και για Ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού να ασχολούνται με το «όριο ανάπαυσης» τη στιγμή που μια χαρά κανιβαλίζουν το ωράριο και τις μέρες εργασίας. Νόμισα πως η εργατική νομοθεσία ασχολείται μόνο με τον εργάσιμο, όχι και με τον ελεύθερο χρόνο.
Έπειτα, οι καλύτεροι γνώστες του θέματος μού εξήγησαν πως η αναφορά των τροϊκανών στο 11ωρο ανάπαυσης αφορά την ελάχιστη απόσταση ανάμεσα σε δύο βάρδιες εργασίας. Αυτά παθαίνει κανείς όταν προχωρεί με το θράσος της αγνοίας ή της ημιμαθείας του.
Μια πιο ψύχραιμη σκέψη, μετά την αυτοκριτική, με οδήγησε στο επόμενο συμπέρασμα: μια χαρά τα λέει η τρόικα εξωτερικού. Η εισήγησή τους είναι απολύτως συνεπής με την περί ζωής αντίληψή της. Εφόσον η κοινωνία υπάρχει υπέρ της οικονομίας, η παραγωγή υπέρ της αγοράς, οι παραγωγοί υπέρ της ευρωστίας των επιχειρήσεων και τα κράτη υπέρ των δανειστών τους, δεν υπάρχει κανένας λόγος η «εσωτερική υποτίμηση» που υφίσταται το ανθρώπινο δυναμικό σε επίπεδο μισθών και εισοδημάτων, δηλαδή στο σκέλος του χρήματος, να μη συμπληρωθεί από μιαν αντίστοιχη «εσωτερική υποτίμηση» στο σκέλος του χρόνου. Ο χρόνος είναι χρήμα, αυτή η θεμελιώδης συνάρτηση ουδόλως έχει αμφισβητηθεί ακόμη και στην Ελλάδα της μνημονιακής καταστροφής, είτε αφορά τα δάνεια και τον χρόνο εξόφλησής τους είτε αφορά τον μισθό και τον χρόνο απασχόλησης.
Αυτή η αντίληψη καταλήγει σε κάτι ακόμη πιο βαθύ που γυρίζει τον ευρωπαϊκό «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» στις ρίζες από τις οποίες προφανώς δεν αποκόπηκε ποτέ, στον βικτωριανό «χρυσό αιώνα» που μετέτρεψε τα ανθρώπινα σώματα σε άθλια αναλώσιμα μιας εκρηκτικής μεγέθυνσης. Και τότε, δύο αιώνες πριν, το κριτήριο της εκμετάλλευσης δεν ήταν μόνο το άθλιο ημερομίσθιο και το εξουθενωτικό ωράριο, αλλά και ο ελάχιστος χρόνος ανάπαυσης, τόσος που να επιτρέπει στα ανθρώπινα υποζύγια να επιστρέψουν όρθια στο επόμενο 12ωρο ή 14ωρο εργασίας. Σ’ αυτό το σχήμα ανθρώπινου χρόνου δεν είχε θέση ούτε το συμβατικό 24ωρο, ούτε καν ο φυσικός χρόνος, ο καθορισμένος από την ανατολή και τη δύση, τη μέρα και τη νύχτα, την περιστροφή της Γης περί τον Ήλιο και τον εαυτό της. Εξ ου και η «αστοχία υλικού» που έκανε κυριολεξία το παροιμιώδες «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφούν;».

...ο τελευταίος λόγος του Σαλβαδόρ Αλιέντε.

“Σίγουρα αυτή θα είναι η τελευταία ευκαιρία για μένα να απευθυνθώ σε εσάς. Η Πολεμική Αεροπορία έχει βομβαρδίσει τις κεραίες των Radio Portales και Radio Corporación.

Οι λέξεις μου δεν έχουν πικρία αλλά απογοήτευση. Είθε να έρθει μια ηθική τιμωρία για εκείνους που έχουν προδώσει τον όρκο τους: Στρατιώτες της Χιλής, οι δικαιούχοι αρχιστράτηγοι, ο Ναύαρχος Μερίνο, ο οποίος έχει αυτοανακηρυχθεί ο ίδιος διοικητής του ναυτικού, και ο κ. Μεντόζα, ο οποίος επαίσχυντα μόλις χθες ορκίσθηκε πίστη και αφοσίωση στην κυβέρνηση, και ο οποίος έχει επίσης αυτοανακηρυχθεί αρχηγός της Carabineros [παραστρατιωτικής αστυνομίας].

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, το μόνο πράγμα που απομένει για μένα είναι να πω στους εργάτες: δεν πρόκειται να παραιτηθώ! Ευρισκόμενος σε μια ιστορική μετάβαση, θα πληρώσω την πίστη του λαού με τη ζωή μου. Και τους λέω ότι είμαι βέβαιος ότι οι σπόροι που έχουμε φυτέψει στην καλή συνείδηση ​​των χιλιάδων και χιλιάδων Χιλιανών δεν θα μείνουν συρρικνωμένοι για πάντα.

Έχουν δύναμη και θα είναι σε θέση να μας εξουσιάζουν, αλλά η κοινωνική διεργασίες δεν μπορεί να εμποδιστούν ούτε από το έγκλημα, ούτε από τη δύναμη. Η ιστορία είναι δική μας, και οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία.



Εργάτες της χώρας μου: Θέλω να σας ευχαριστήσω για την αφοσίωση που είχατε πάντα, την εμπιστοσύνη που εναποθέσατε σε έναν άνθρωπο που ήταν μόνο ένας διερμηνέας της μεγάλης λαχτάρας για τη δικαιοσύνη, ο οποίος έδωσε το λόγο του ότι θα σεβαστεί το Σύνταγμα και το νόμο και έκανε ακριβώς αυτό. Σε αυτή την καθοριστική στιγμή, την τελευταία στιγμή που μπορώ ακόμα να απευθύνομαι σε εσάς, σας εύχομαι να επωφεληθείτε από το μάθημα: το ξένο κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός, σε συνδυασμό με την αντίδραση, δημιούργησαν το κλίμα στο οποίο οι Ένοπλες Δυνάμεις έσπασαν την παράδοσή τους, την παράδοση που διδάχθηκαν από το στρατηγό Schneider και επιβεβαίωσαν με τον διοικητή Araya, θύματα του ίδιου κοινωνικού τομέα που σήμερα ελπίζει, με την ξένη βοήθεια, να κατακτήσει εκ νέου τη δύναμη να συνεχίσουν να υπερασπίζονται τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους.

Απευθύνομαι σε εσάς, πάνω απ ‘όλα, τη σεμνή γυναίκα του τόπου μας, την Campesina που πίστεψε σε εμάς, τη μητέρα που γνώριζε την ανησυχία μας για τα παιδιά. Απευθύνομαι στους επαγγελματίες της Χιλής, τους πατριώτες επαγγελματίες που συνέχισαν να δουλεύουν εναντίον της στάσης που υποστηρίζεται από επαγγελματικά σωματεία, σωματεία ταξικά που υπερασπίζονται επίσης τα προνόμια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Απευθύνομαι στη νεολαία, αυτή που τραγουδούσε και μας έδωσε τη χαρά της και το αγωνιστικό της πνεύμα. Απευθύνομαι στον άντρα της Χιλής, τον εργάτη, τον αγρότη, το διανοούμενο, εκείνον που πρόκειται να διωχθεί, γιατί στη χώρα μας ο φασισμός είναι ήδη παρών εδώ και πολλές ώρες – σε τρομοκρατικές επιθέσεις, σε ανατινάξεις γεφυρών, σε διακοπές σιδηροδρομικών γραμμών, σε καταστροφές αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενόψει της σιωπής όσων είχαν την υποχρέωση να δράσουν. Ήταν υποχρεωμένοι. Η ιστορία θα τους κρίνει.

Σίγουρα το Radio Magallanes θα σιγήσει, η ηρεμία και μεταλλικό όργανο της φωνής μου δεν σας φτάσει. Δεν πειράζει. Θα συνεχίσετε να την ακούτε. Θα είμαι πάντα δίπλα σας. Τουλάχιστον η μνήμη μου θα είναι αυτή ενός άνδρα αξιοπρεπή που στάθηκε πιστός στη χώρα του.

Οι άνθρωποι πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, αλλά δεν πρέπει να θυσιαστούν. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αφεθούν να καταστραφούν ή να διατρηθούν από σφαίρες, αλλά δεν ούτε και να ταπεινωθούν.

Εργάτες της χώρας μου, έχω πίστη στη Χιλή και το πεπρωμένο της. Άλλοι άνδρες θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή προδοσίας που προσπαθεί να επικρατήσει. Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία.

Ζήτω η Χιλή! Ζήτω οι άνθρωποι! Ζήτω οι εργαζόμενοι!

Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου, και είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δεν θα είναι μάταια, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα μάθημα ηθικής που θα τιμωρήσει το κακούργημα, δειλία και προδοσία.

Σαντιάγο της Χιλής, 11 Σεπτεμβρίου 1973

πηγη

Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και η μετατροπή της χώρας σε αποικία

Ξέρετε τι είναι οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ); Ένα μεγάλο στοίχημα για την ανάπτυξη, μας λέει η κυβέρνηση και οι διάφοροι περίεργοι «τεχνοκράτες» που περιδιαβαίνουν τις περιφέρειες της χώρας και πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μάλιστα μια περίεργη ιδιωτική εταιρεία «συμβούλων» περιδιαβαίνει την Θράκη λέγοντας ότι έχει εκπονήσει «μελέτη» που βρίσκει την ΕΟΖ συμφέρουσα λύση. Πρόκειται για το αποκαλούμενο «Χρηματοοικονομικό Φόρουμ της Θράκης», το οποίο μάλιστα έχει κλείσει για τις 24 του μηνός την αίθουσα της Τραπέζης της Ελλάδος για να παρουσιάσει την συμφέρουσα λύση των ΕΟΖ στην Αθήνα.

Το όλο σκηνικό μας θυμίζει τα παπαγαλάκια της εποχής της μεγάλης ληστείας του Χρηματιστηρίου 1998-2000, που εμφανίζονταν ως «ειδικοί χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι» και έσπρωχναν μαζικά τον κόσμο στον χαμό. Το ίδιο γίνεται και τώρα. Και μόνο το γεγονός ότι οι εν λόγω «ειδικοί σύμβουλοι» εμφανίζονται παρέα με τον κ. Πάσχο Μανδραβέλη αρκεί για να βγάλει κανείς το ασφαλές συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια πολύ σκοτεινή υπόθεση με ακόμη πιο σκοτεινά κίνητρα.

Η υπόθεση των ΕΟΖ δεν είναι πρόσφατη. Δεν ήρθε τώρα στην επιφάνεια που την ανακάλυψαν τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και το ΚΚΕ. Κάλιο αργά, παρά ποτέ θα μου πείτε. Και θα είχατε δίκιο, αν όντως είχαν ανακαλύψει τις ΕΟΖ προκειμένου να τις αναδείξουν σε μέτωπα πάλης του λαού. Αντίθετα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κάνουν αντιπολίτευση όχι από θέση αρχής, αλλά από την σκοπιά των όρων διαχείρισης. Ενώ το ΚΚΕ βρήκε μια ακόμη ευκαιρία να καταγγείλει τον κακό καπιταλισμό και να απαγγείλει το ποίημα με τίτλο Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία.