Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Ζωντανός και γραικύλος


Η ντροπή έφτιαξε τις βαλίτσες της και μετανάστευσε. Έμεινε πίσω το σαρκίο σου που είναι άδειο από ψυχή, από τόλμη και απλή λογική. Το μόνο σου μέλημα είναι πώς θα την "βγάλεις" το χειμώνα που πλησιάζει και δεν έχεις ούτε στο ελάχιστο τα κότσια του μυρμηγκιού να κουβαλήσεις μόνος σου το βιος σου το δουλεμένο. Τα θέλεις έτοιμα, γελοίε υπάνθρωπε, που σε έβαλε η τύχη- και μόνο αυτή - να γεννηθείς και να μείνεις σε αυτό τον τόπο. Επιμένεις να θέλεις να λέγεσαι ραγιάς και τελευταία έχεις εξελίξει το είδος σου: Και ραγιάς και γραικύλος αφού γουστάρεις μέχρι υστερίας το κουλό σου πόδι να πατάει στην Ευρώπη.
Οι αιτίες κάθειρξης των ποινικών φυλακισμένων σε αυτή την χώρα μέχρι πριν 25 χρόνια κατά 90% ήταν για την τιμή, όσο αστεία κι αν φαινόταν, και τώρα τα τάγματα εφόδου των ανέραστων, ανιστόρητων, ανθελλήνων δίποδων έρχονται για να σου λύσουν τα προβλήματα με ένα τηλεφώνημα διότι, εσύ γραικυλοραγιά, δεν έχεις τα απαραίτητα φυσικά εργαλεία στο παντελόνι σου για να τα λύσεις μόνος. Φωνάζεις τους μπράβους να σε σώσουν, δειλέ, από το φακελάκι του γιατρού μέχρι τον βιασμό του παιδιού σου. Και είσαι τόσο ηλίθιος που αγνοείς ότι και ο γιατρός και ο βιαστής διέπονται από τον ίδιο εγωκεντρικό ναζισμό που σε θεωρεί κατώτερο και σε κάνει ό,τι γουστάρει όπως και οι δήθεν άντρες που καλείς στα δύσκολα για να σε σώσουν. Μόνο που οι τελευταίοι έχουν βάλει τεχνηέντως για προπέτασμα την σημαία αυτής της χώρας που μόνο και μόνο γι’ αυτό θα έπρεπε να τους έχεις από μόνος σου κόψει το χέρι που τολμά και την ακουμπά.
Σε έβαλαν πάλι σε καλούπι, ηλίθιε, και αντί να το σπάσεις, εσύ το κάνεις πιο ανθεκτικό. Σε βάζουν να πρέπει να διαλέξεις ή τους απογόνους των ταγματασφαλιτών ή τους άκαπνους προοδευτικούς που σε σέρνουν σε πορείες και απεργίες κρατώντας σε μακρυά από τον στόχο. Διότι ο στόχος που πρέπει να φθάσεις και να συντρίψεις είναι όλο το πολιτικό σύστημα που θρέφει όλους αυτούς χωρίς καμία εξαίρεση και χώνει εσένα πιο βαθιά μέσα στον τάφο σου. Εσύ όμως αντί να κρατάς σφυρί που θα σπάσει συθέμελα το φρούριό τους , κρατάς πλακάτ και σταθερό βήμα σαν γύναιο σε πασαρέλα σουρεαλιστικών καλλιστείων.
Τι άλλαξε τελικά μέσα σε τρία χρόνια; Άνοιξε τα μάτια σου και θα το δεις. Το πολιτικό σύστημα αλλάζει πανευρωπαϊκά με αφορμή την δήθεν οικονομική κρίση με τραβεστί κυβερνήσεις που στρώνουν την κατάσταση για το νέο σύστημα εξουσίας και εσύ επιμένεις να θεωρείς ότι τα εργασιακά σου δικαιώματα είναι το μέλημα των δήθεν λαϊκών και προοδευτικών παρατάξεων. Ένα εμπόρευμα είσαι που μέχρι να λήξεις πρέπει να τακτοποιηθείς σύμφωνα με τον έμπορο στο σωστό ράφι στην ανακαίνιση του ευρωπαϊκού καταστήματος.
Έτσι καταλήγεις σε δύο επιλογές: Ή φωνάζεις τους τραμπούκους να σε σώσουν στιγμιαίως με μπράτσα φουσκωμένα και ξεφούσκωτα σώβρακα ή τους μαλθακούς να σε κανακέψουν κοιμίζοντας σε με νανουρίσματα ειρηνικής επανάστασης . Εσύ ο ίδιος πάντως δεν έχεις σκοπό να βγεις από την κονσέρβα που σε έχωσαν και να τα σπάσεις όλα στο μπακάλικο που σε έχει προς πώληση διότι έτσι ήσουν πάντα. Περίμενες κάποιον άλλον να σε σώσει μόνο που δεν σκέφθηκες ποτέ ότι δεν κινδύνευες από κανέναν παρά μόνο από τον ίδιο σου τον εαυτό που μεγάλωσε με το φόβο της καταπάτησης των φτιαχτών από το σύστημα δικαιωμάτων σου, ότι θα ποδοπατηθείς από τον διπλανό σου, ότι σώνει και καλά θα πρέπει να ανήκεις σε ομάδα για να επιβιώσεις. Έφτασες μέχρι εδώ διότι το πολιτικό σύστημα σε όρισε μάζα με ορισμένα δικαιώματα ζωής και το νέο πολιτικό σύστημα που στήνεται, αυτή την μάζα, θα την χρησιμοποιήσει αποκλειστικά για τα δικά του δικαιώματα κέρδους απλά τώρα δεν θα κρατήσει καν τα προσχήματα ότι σε έχει σε υπόληψη. Είσαι η μόνη πηγή ενέργειας που δεν πρόκειται ποτέ να εξαντληθεί. Με το φτυάρι θα σε χώνουν στους φούρνους σαν κάρβουνο για να κάνει το ατμόπλοιο τους υπερατλαντικές κρουαζιέρες. Κι ενώ εσύ θα καίγεσαι , στο πάνω κατάστρωμα κάτω από τους πολυελαίους καθισμένοι στις βελούδινες πολυθρόνες οι εκπρόσωποι όλων αυτών που σήμερα σε αποκαλούν «δικό τους» θα υψώνουν τα ποτήρια στην υγειά της νίκης τους μέσα σε χάχανα και κρύα αστειάκια.
Πριν λοιπόν πάρεις απόφαση να συμμετάσχεις σε όλα αυτά που θεωρείς απλά, φυσικά και εύκολα σκέψου έστω και την τελευταία στιγμή και ενώ αποχαιρετάς την ντροπή σου ότι αν έκανες ο,τιδήποτε που αυτό το σύστημα δεν ενέκρινε θα ήσουν ήδη νεκρός ή ήδη ελεύθερος.

πηγη

Περί αντιστάσεως


Ι
Μην ψάχνεις ποτέ τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αντισταθείς. Δεν θα τους βρεις ποτέ, γιατί δεν υπάρχουν λόγοι να αντισταθείς. Η αντίσταση δεν βασίζεται σε λόγους. Η αντίσταση είναι προσανατολισμός της ύπαρξης, δεν ανήκει στην τάξη των έλλογων υπολογισμών.



ΙΙ
Όσο υποκρίνεσαι πως ψάχνεις τους λόγους, όσο ξοδεύεις τη ζωή σου ψάχνοντας εκεί όπου είναι σίγουρο ότι δεν θα βρεις τίποτε, τόσο θα σου προσφέρονται λόγοι να μην αντισταθείς. Γιατί βέβαια υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για να συναινέσεις με ό,τι υπάρχει γύρω σου. Ο κόσμος είναι γεμάτος λόγους για να μην αντισταθείς. Η μεγαλύτερη νομιμοποίηση της πραγματικότητας, όσο άδικη ή δολοφονική και αν καταλήξει να είναι αυτή, είναι ότι υπάρχει.


ΙΙΙ
Το χειρότερο που συμβαίνει, το χειρότερο που μολύνει την κάθε σου μέρα, γίνεται συνώνυμο του οικείου, αυτού το οποίο καταντάς να φοβάσαι να χάσεις. Όσο φοβάσαι το χειρότερο που δεν έγινε ακόμα περισσότερο από το χειρότερο που συνήθισες και θα εξακολουθείς να συνηθίζεις, τόσο θα γίνεσαι ο ίδιος μέρος του προβλήματος για το οποίο υποκρίνεσαι πως ψάχνεις λύσεις.


ΙV
Δεν κοροϊδεύεις κανέναν όταν λες ότι απλώς "προσπαθείς να ενημερωθείς αρκετά πριν αποφασίσεις για το πρακτέο." Ξέρεις πολύ καλά ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Ποτέ δεν θα πεις "αρκετά" στην "ενημέρωση". Η ενημέρωση που ζητάς είναι απλώς η εθιστική πρέζα που σου επιτρέπει να επιβιώσεις μέσα στο αβίωτο.


V
Δεν κοροϊδεύεις κανέναν όταν λες ότι θα ήθελες να αντισταθείς αλλά δεν βρίσκεις άλλους που να αντιστέκονται. Η αντίσταση δεν βασίζεται στη θέληση, δεν αποτελεί πράξη θέλησης. Η αντίσταση προϋποθέτει μόνο ένα "δεν γίνεται αλλιώς", χωρίς δόξα και χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για το αν τούτη η βεβαιότητα αφορά οποιονδήποτε άλλο.


VI
Δεν κοροϊδεύεις κανέναν όταν λες ότι περιμένεις να σε πείσουν να αντισταθείς. Η απόφαση για αντίσταση δεν είναι συνέπεια επιτυχημένης πειθούς. Αυτό που είναι προϊόν επιτυχημένης πειθούς είναι η συνέργεια, η συνενοχή, και ο συμβιβασμός.


VII
Δεν κοροϊδεύεις κανέναν όταν επικαλείσαι "επιπλοκές", πολυπλοκότητες, δυσκολίες και δυσχέρειες που σε παρεμποδίζουν απ' το να αντισταθείς. Αυτό που ήξερε ο τελευταίος αγράμματος χωρικός που σήκωσε κάποτε την τσουγκράνα απ' το χώμα στον ουρανό είναι μόνο πως δεν μπορεί να ζήσει άλλο με τον ίδιο τρόπο, πως αυτό που ζει δεν είναι ζωή. Ο άνθρωπος αυτός δεν επέλυσε τίποτε, ούτε πίστεψε πως επιλύει κάτι. Απλά σταμάτησε να ψάχνει απαντήσεις και έγινε ο ίδιος η ερώτηση.

πηγη

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

δεν ήμουν


Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.
Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτά τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.

Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.

Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.

Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.

Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.

Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.

Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.
Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.

Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολολοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, οι μαύρες σου μαυρίζουν την ψυχή, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.

Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.

πηγη

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Ο «νοικοκυραίος» κύριος BB King


Αραχτός βράδυ Παρασκευής, αποφεύγω να ανοίξω τηλεόραση, θέλω να διατηρήσω την ηρεμία μου και βυθισμένος στις σκέψεις μου, βάζω ν’ακούσω λίγη μουσική και ν’ απολαύσω μία παγωμένη μπυρίτσα, αφού είμαι από τους “προνομιούχους” που έχουν ακόμα τη δυνατότητα να πιουν μία παγωμένη μπύρα σπίτι τους.
Οι ήχοι της blues μουσικής κατακλύζουν το σαλόνι κι ο BB King “ξεπλένει” το μυαλό μου και χαλαρώνει το σώμα μου. Τα “ρεμπέτικα” του Αμερικανικού Νότου είναι ό,τι καλύτερο γι’αυτή τη στιγμή.
Σχεδόν ποτέ δεν προσέχω τους στίχους στα τραγούδια που ακούω, μου αρέσει ν’ αφήνομαι να με παρασύρει το συναίσθημα της συνομιλίας των μουσικών οργάνων, το όλον feeling, που λέμε και στα Ελληνικά.
Κάποια στιγμή κι ενώ είμαι χαμένος στις σκέψεις μου, ακούγεται ένα ευχάριστο – ελαφρύ κομματάκι όπου ο “βασιλιάς” συνομιλεί με την αγαπημένη του. Από τη φωνή μου δημιουργείται η εικόνα πως η γυναίκα αυτή είναι σίγουρα μαύρη και φορτωμένη με αρκετά κιλά, χαριτωμένη και σκερτσόζα. Πέφτει, λοιπόν, το αυτί μου στους πρώτους στίχους που πάνε κάπως έτσι:

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Έκκληση προς τους αισιόδοξους


Όταν περιέφεραν τα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα στα Τρίκαλα, πριν να τα κρεμάσουν στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας πέρασαν από όλα τα σημεία που υπήρχε συγκεντρωμένο πλήθος. Εκείνη την ώρα ένα σχολείο έκανε πρόβα για τις γυμναστικές επιδείξεις, λοιπόν τα μέλη των συμμοριών που κρατούσαν τα κεφάλια πέρασαν ανάμεσα από τις συστοιχίες των μαθητών. Οι άνθρωποι της ηλικίας μου έχουν μεγαλώσει με διηγήσεις για την Κατοχή και τον εμφύλιο, από τους παππούδες μας. Για την ακρίβεια, πιο πολύ για την Κατοχή και λιγότερο για τον Εμφύλιο, για ευνόητους λόγους. Όλες αυτές τις διηγήσεις μπορούμε να τις ακούμε, διότι είναι διηγήσεις. Οτιδήποτε μπορεί να γίνει ανεκτό, όταν μπορείς να πεις μια ιστορία γι’ αυτό. Ταυτοχρόνως, πάντα αναρωτιόμαστε «πώς θα ήταν αν…». Θα αντέχαμε; Ποιος από τους φίλους μας θα άντεχε; Γιατί γίνεται κανείς δωσίλογος; Πώς είναι να σκοτώνεις; Πώς είναι να σκοτώνεις τον αδερφό σου; Να σε βασανίζουν; Να βασανίζεις; Αυτά τα ερωτήματα περνούν πάντα από το μυαλό του ανθρώπου που ακούει μια ακραία αφήγηση, και περνούν γρήγορα, σαν άρρωστη φαντασίωση. Ιδίως σε μας τα παιδάκια που ήμασταν καλομαθημένα, που δεν είχαμε ζώα να τα σφάζουμε για να τα φάμε και οι καβγάδες μας δεν κατέληγαν σε λιωμένα κρανία. Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι έχουμε απαλλαγεί από τη βία, ότι ανήκει στις αφηγήσεις του παρελθόντος ή στο περιθώριο της κοινωνίας. Μεγαλώσαμε στο περιβάλλον της εθνικής συμφιλίωσης και της ευμάρειας.
Ή έτσι νομίσαμε

Να επιτεθούμε στην επέλαση του καπιταλισμού


Όταν στο πρόσφατο παρελθόν κείμενα και αναλύσεις έκαναν αναφορά στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνία, ίσως αυτό να έμοιαζε βαρύγδουπη έκφραση μιας μορφής ξύλινου λόγου. Δυστυχώς όμως, οι εκτιμήσεις αυτές όχι μόνο επιβεβαιώθηκαν, αλλά μοιάζουν και επιεικείς μπροστά στο μέγεθος του πολέμου που κήρυξε ο καπιταλισμός ενάντια στον άνθρωπο. Ενός πολέμου που τον αποκαλούν “μέτρα” και που σαν λαός, τον βιώνουμε πρώτοι και ίσως περισσότερο έντονα από άλλους, μιας και εδώ βρήκε την πρώτη της εφαρμογή η αναβάθμιση και μετεξέλιξη του καπιταλισμού στην Ευρώπη.

Το πείραμα που εφαρμόστηκε στη χώρα μας, δεν είναι μόνο οι “συνέπειες” της αποκαλούμενηςοικονομικής κρίσης [2], αλλά κυρίως ήταν η χρυσή ευκαιρία για το κεφάλαιο και την εξουσία να ξεμπερδέψει μια καλή με αυτά τα “ηλίθια εμπόδια” που έβρισκε στο δρόμο της ανακατανομής του πλούτου. Ποια είναι αυτά τα δικαιώματα, τα κεκτημένα, η κοινωνική πρόνοια (έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη στην περίπτωσή μας), που μπαίνουν μπροστά στις ορέξεις του κεφαλαίου όταν αυτό πρέπει να συσσωρευτεί στα χέρια των λίγων; Τι αστειότητες είναι αυτές που ορθώνονται μπροστά στην προσπάθεια να σωθούν οι τράπεζες και τα αφεντικά;

Με φάστ τρακ, σαρωτικές διαδικασίες ισοπεδώνονται όλα. Εργασιακές σχέσεις και κεκτημένα, δημόσιοι χώροι, δημόσια αγαθά,υγεία, παιδεία, φυσικός πλούτος… όλα, θυσία στο βωμό του κέρδους που συγκεντρώνεται στα χέρια ελάχιστων, παρέχοντάς τους μάλιστα και διευκολύνσεις!
Αυτές οι πολιτικές κινήσεις που ορίζονται από τις οικονομικές ελίτ του πλανήτη μετέτρεψαν τη χώρα σε μια από τις αμέτρητες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Αυτός ήταν και ο τελικός σκοπός. Φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς απαιτήσεις και δικαιώματα, που θα δουλεύει μέρα νύχτα αποδίδοντας πλούτο στο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές.

Ζωή εντός παρενθέσεως


Διαβάζοντάς το, πίστεψα στην αρχή ότι ήταν «μαϊμουδιά». Ή ότι οι χαρτογιακάδες της τρόικας, οι δευτεροκλασάτοι πλην αδρά πληρωμένοι υπάλληλοι της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ που αμιλλώνται στην αποστήθιση του Φρίντμαν, θέλουν να κάνουν πλάκα στους υφισταμένους τους υπουργούς κι υφυπουργούς, να δοκιμάσουν τα ανακλαστικά τους, τις «κόκκινες γραμμές» τους, τους απονεκρωμένους νευρώνες τους. Συνηθισμένοι να ακούνε μόνο «ναι» σε κάθε παράδοξη απαίτησή τους είπαν «ας πετάξουμε και μια πατάτα, να δούμε αν θα είναι το ίδιο πρόθυμοι». Μιλώ για το μέιλ της τρόικας, με τις εξωφρενικές απαιτήσεις για περισσότερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας και για «ορισμό του ελάχιστου ορίου ανάπαυσης στις 11 ώρες». Απόρησα στην αρχή, θεώρησα παράδοξο ακόμη και για Ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού να ασχολούνται με το «όριο ανάπαυσης» τη στιγμή που μια χαρά κανιβαλίζουν το ωράριο και τις μέρες εργασίας. Νόμισα πως η εργατική νομοθεσία ασχολείται μόνο με τον εργάσιμο, όχι και με τον ελεύθερο χρόνο.
Έπειτα, οι καλύτεροι γνώστες του θέματος μού εξήγησαν πως η αναφορά των τροϊκανών στο 11ωρο ανάπαυσης αφορά την ελάχιστη απόσταση ανάμεσα σε δύο βάρδιες εργασίας. Αυτά παθαίνει κανείς όταν προχωρεί με το θράσος της αγνοίας ή της ημιμαθείας του.
Μια πιο ψύχραιμη σκέψη, μετά την αυτοκριτική, με οδήγησε στο επόμενο συμπέρασμα: μια χαρά τα λέει η τρόικα εξωτερικού. Η εισήγησή τους είναι απολύτως συνεπής με την περί ζωής αντίληψή της. Εφόσον η κοινωνία υπάρχει υπέρ της οικονομίας, η παραγωγή υπέρ της αγοράς, οι παραγωγοί υπέρ της ευρωστίας των επιχειρήσεων και τα κράτη υπέρ των δανειστών τους, δεν υπάρχει κανένας λόγος η «εσωτερική υποτίμηση» που υφίσταται το ανθρώπινο δυναμικό σε επίπεδο μισθών και εισοδημάτων, δηλαδή στο σκέλος του χρήματος, να μη συμπληρωθεί από μιαν αντίστοιχη «εσωτερική υποτίμηση» στο σκέλος του χρόνου. Ο χρόνος είναι χρήμα, αυτή η θεμελιώδης συνάρτηση ουδόλως έχει αμφισβητηθεί ακόμη και στην Ελλάδα της μνημονιακής καταστροφής, είτε αφορά τα δάνεια και τον χρόνο εξόφλησής τους είτε αφορά τον μισθό και τον χρόνο απασχόλησης.
Αυτή η αντίληψη καταλήγει σε κάτι ακόμη πιο βαθύ που γυρίζει τον ευρωπαϊκό «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» στις ρίζες από τις οποίες προφανώς δεν αποκόπηκε ποτέ, στον βικτωριανό «χρυσό αιώνα» που μετέτρεψε τα ανθρώπινα σώματα σε άθλια αναλώσιμα μιας εκρηκτικής μεγέθυνσης. Και τότε, δύο αιώνες πριν, το κριτήριο της εκμετάλλευσης δεν ήταν μόνο το άθλιο ημερομίσθιο και το εξουθενωτικό ωράριο, αλλά και ο ελάχιστος χρόνος ανάπαυσης, τόσος που να επιτρέπει στα ανθρώπινα υποζύγια να επιστρέψουν όρθια στο επόμενο 12ωρο ή 14ωρο εργασίας. Σ’ αυτό το σχήμα ανθρώπινου χρόνου δεν είχε θέση ούτε το συμβατικό 24ωρο, ούτε καν ο φυσικός χρόνος, ο καθορισμένος από την ανατολή και τη δύση, τη μέρα και τη νύχτα, την περιστροφή της Γης περί τον Ήλιο και τον εαυτό της. Εξ ου και η «αστοχία υλικού» που έκανε κυριολεξία το παροιμιώδες «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφούν;».

Η Μεταμοντέρνα Αριστερά

Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μ...