Γκουρμέ Ανθρωποφάγοι

Όταν τα παλιότερα χρόνια υπέφερε κανείς, υπέφερε κατά μόνας αλλά τον βοηθούσε και ο όποιος περίγυρος. Σήμερα η δυστυχία κι η εξαθλίωση έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία του θεάματος. Είμαστε σε ζωντανή σύνδεση με τη δυστυχία του άλλου, μα ελάχιστα (;) μπορούμε να τον βοηθήσουμε.

Ο σινιέ όρος «ανθρωπιστικές τραγωδίες» είναι άλλωστε το ακαδημαϊκό προκάλυμμα της επέλασης του «πολιτισμένου κόσμου» που τοκίζει τις δυστυχίες. Η ελεημοσύνη έρχεται να σπαράξει και το τελευταίο χιλιοστό αξιοπρέπειας. Χωρίς αξιοπρέπεια δεν μπορεί κάποιος να βγει απ’ την δική του τραγωδία και να ορθοποδήσει. Θα παραμένει πάντα υποχείριο του ελεήμονα που αυτάρεσκα σκουπίζει το χνώτο της ζητιανιάς απ’ τον καθρέφτη της καλοζωίας του.

Η εξουσία υπογραμμίζει την ανωτερότητά της με την ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη είναι ο βρυχηθμός του τέρατος που για να χορτάσει, κατασπαράζει την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ελεημοσύνη ξεθωριάζει το πιο ελεύθερο πνεύμα. Ο ελεήμων δέχεται την κατωτερότητα των πλασμάτων που ελεεί. Ο φτωχός είναι το απολίθωμα στο βαρέλι του πλούτου. Η ελεημοσύνη είναι ένα ελάχιστο ποσοστό υπεραξίας που ισοφαρίζει την ευθύνη και την ενοχή. Ο φτωχός είναι φτωχός γιατί είναι αβέβαιος και φοβισμένος. Είναι αποτέλεσμα επιδρομής.

Εάν δεν πιστεύεις στη δύναμη της θλίψης που μπορεί να αφυπνίσει, μην διαβάσεις το παρακάτω κείμενο...

της Έλενας Καραγιάννη

Προσπαθώ. Ο φόβος στέκεται μετέωρος πάνω από το κεφάλι μου. Αντιστέκομαι. Αντιστέκομαι ξανά. (Αντιστέκομαι;) Προσπαθώ να καταλάβω, ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μου αυτόν τον καιρό. Η απραξία, η ανέχεια, ή η μοναξιά; Ο εαυτός μου; Ο εαυτός μου ή οι άλλοι;

Μένω στο σκοτάδι και περιμένω κάποιος να μου πει εκείνες τις τρυφερές ιστορίες όπου ο ήρωας και ο αδικημένος πάντα δικαιώνονται. Κάποιος να με χαϊδέψει στα μαλλιά και να με καθησυχάσει: «Όλα θα πάνε καλά». Αλλά δεν έρχεται κανείς.

Και βυθίζομαι σε αυτήν την απραξία. Αυτή είναι η πιο τρομακτική και τερατώδης. Η ανέχεια δεν με τρομάζει. Την έχω ξαναδεί. Και επιβίωσα. Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος. Τα λίγα είναι αρκετά για να του δώσουν την ελπίδα να συνεχίσει να παλεύει για περισσότερα και καλύτερα. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της γενιάς μου. Τα παιδιά των παιδιών της Μεταπολίτευσης είχαν λίγα ως παρακαταθήκη και κληρονομιά τους ήταν μόνο η προτροπή να κάνουν άλλα, καλύτερα και περισσότερα. Μεγαλώσαμε με 2-3 παιχνίδια, με ένα καλό φόρεμα για τις γιορτές και τρώγαμε κρέας μόνο μια φορά την εβδομάδα. Αλλά κοίτα μας…
Γίναμε τα σπουδαγμένα παιδιά εκείνων των αμόρφωτων γονιών που έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους δουλεύοντας χειρονακτικά. Ο αγώνας συνεχίστηκε και για εμάς, αλλά εμείς τουλάχιστον είχαμε τις προοπτικές και τις πιθανότητες με το μέρος μας. Οι περισσότεροι τα καταφέραμε. Καταφέραμε δηλαδή να έχουμε μια ζωή που θα χωράμε σε αυτήν.

Γερμανία, ωραίο μου πλυντήριο…

Η κ. Λαγκάρντ με ύφος πριγκιπικό, δεν παύει να επαναλαμβάνει ότι οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να αρχίσουν να πληρώνουν τους φόρους τους. Από πίσω, και η κυρία με την αιμάσσουσα καρδιά, κ. Μέρκελ. Πολύ χρήσιμη, όντως, συμβουλή, μιας και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η καταβολή φόρων είναι το πρωταρχικό μέλημα κάθε πολίτη σε μια δίκαιη και ευνομούμενη πολιτεία, στην οποία οι φόροι που μπαίνουν από την μια πόρτα, οφείλουν πάραυτα να επιστρέφουν από την άλλη, ως δημόσια και κοινωνικά αγαθά.

Εδώ που τα λέμε, καμία χώρα δεν είναι τέλεια, διότι ακόμα κι αν με ειλικρινή ζήλο το επεδίωκε, θα υπάρχει πάντα ένα υπόλοιπο, καθόλου ευκαταφρόνητο, που θα τής διαφεύγει. Σύμφωνα με μελέτη για το 2010 του καθηγητή Friedrich Schneider από το πανεπιστήμιο του Linz της Αυστρίας, (στην οποία αναφερθήκαμε πριν δυο χρόνια και κάτι ψιλά στο ποστ “τα καλά της παραοικονομίας“), η παραοικονομία καλά κρατεί ιδίως στις χώρες αυτές, που δεν χάνουν την ευκαιρία να μάς κουνάνε το δάχτυλο. Για παράδειγμα, μπορεί η Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια με 25% του ΑΕΠ, με την Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία κοντά στο 20%, να έπονται, αλλά και η Γερμανία δεν πάει πίσω, καθώς και η Γαλλία και η Βρετανία, με 15%, 12% και 11% αντιστοίχως. Στο σημείο αυτό, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο κ. καθηγητής αυτό που μετράει είναι η συνήθης παρα-οικονομία και φοροδιαφυγή των μικρών, καθ’ ότι η μεγάλη είτε έχει αναβαπτιστεί και μετονομαστεί σε φορο-αποφυγή, είτε έχει καταστεί νόμιμη.
Το δε mega-εργαλείο νομιμοποίησης της φοροδιαφυγής ονομάζεται offshore, το οποίο και έχει φιλοτεχνηθεί για τις περιπτώσει εκείνες που ντρέπονται να καταταγούν στην ευτελή κατηγορία των “κατσικοκλεφτών” και “κλεφτοκοτάδων”. Το να ανοίξει κάποιος μια εταιρία, είτε ενεργή, είτε “σφραγίδα” σε υπεράκτιο τόπο, είναι μια καθ’ όλα νόμιμη πράξη, στο βαθμό που οι τόποι υποδοχής είναι κράτη καθ’ όλα νόμιμα και αναγνωρισμένα από τον ΟΗΕ, με σημαία, κυβέρνηση, εθνικό ύμνο και όλα τα σχετικά διακριτικά που συνιστούν ένα κράτος. Η μόνη τους ιδιαιτερότητα είναι το ελκυστικό φορολογικό πλαίσιο και οι πάσης φύσεως χρηματοπιστωτικές διευκολύνσεις, υπεράνω δε όλων, η εχεμύθεια. Στο υπεράκτιο σύστημα αναφερθήκαμε πριν λίγες μέρες στο ποστ “Ο καπιταλισμός είναι ένα υπέροχο σύστημα… “, όπου και απαριθμήσαμε ανάλογα με το βαθμό εχεμύθειας, απαραίτητα προϋπόθεση για κάθε βρομοδουλειά, 70 και κάτι χώρες.

“Η Γερμανή είναι φίλη μας”-σύντομος οδηγός για μια σύντομη επίσκεψη

Μια μικρή σούμα, για τους φίλους που συντονίστηκαν τώρα με τη “Δανία του Νότου”:

Aύριο έρχεται στην Αθήνα η Γερμανίδα Καγκελάριος, για το καλό σου: να δώσει στήριγμα/ώθηση στην ελληνική κυβέρνηση να σταθεί όρθια μέχρι να περάσει τα μέτρα που είναι για το καλό σου.

Το πόσο για τ ο καλό σου είναι τεκμαίρεται από το ότι επιστρατεύονται τα παντα και τα κοάλα, από απαγορεύσεις συγκέντρωσης πολιτών ή φήμες περί αυτής, μέχρι ακροβολιστές στις γύρω ταράτσες, ή φήμες περί αυτών. Όλα αυτά για να εμποδίσουν τους πολίτες να υπερβάλουν σε εκδηλώσεις αγάπης και ανοίκειες αγκαλιές ή/και high five προς την υψηλή καλεσμένη, εκδηλώσεις που χαρακτηρίζουν συνήθως τους υποδοχείς ευεργετικών ως προς το βίο τους πράξεων-ελληνιστί “για το καλό τους”.

Με την ευκαιρία τεκμέρεται ότι όλα αυτά γίνονται (μάρτυς μου η ΔΗΜΑΡ) για “την παραμονή μας στην Ευρώπη”, όπου Ευρώπη (ή “Ε.Ε.” για να συνενοούμαστε) είναι ο συνασπισμός εταίρων που αποτελείται απο τη Γερμανία, τη Γερμανία και τη Γερμανία, γιατί αν συμμετείχαν περισσότερα κράτη “ισότιμα”, δεν θα ερχόταν αύριο πλήρης σημαινομένων μόνη η Γερμανίδα καγκελάριος. Ευρώπη σημαίνει συνασπισμός κυρίαρχων κρατών, απλα για συντομία τα λέμε “Άντζελα”.

Ό,τι άλλη απορία έχετε, θα σας φύγει μετά από τρεις τέσσερις βολές από τα οχήματα εκτόξευσης νερού που είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης βρωμιάρηδων όπως οι έλληνες.

Τι άλλο δεν καταλαβαίνεις φίλε μου, εδώ είμαστε για να σου λύσουμε όλες τις απορίες και να σου δέσουμε όλους τους καρπούς.

πηγη

Επίσκεψη σε κατεκτημένη χώρα

Ηλεκτροσόκ για τον ελληνικό λαό αποτέλεσε η είδηση ότι μεθαύριο θα επισκεφθεί την Αθήνα η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ. Συναισθήματα οργής και εθνικής ντροπής κυριάρχησαν στον κόσμο, καθώς όλοι συνειδητοποίησαν ότι πρόκειται για επιθεώρηση κατεκτημένης χώρας από τον ηγέτη των δυνάμεων κατοχής. Αντιθέτως, αμόκ δουλοφροσύνης κατέλαβε τους σύγχρονους «γερμανοτσολιάδες» της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη, με τους δύο τελευταίους να κινούν γη και ουρανό προκειμένου να καταδεχθεί η Μέρκελ κάπως να τους συναντήσει κι αυτούς στο περιθώριο των συζητήσεών της με τον πρωθυπουργό αυτής της άθλιας επαρχίας του Τέταρτου Ράιχ.

Η αιφνιδιαστική ανακοίνωση της επίσκεψης Μέρκελ στην Ελλάδα τρεις μόλις ημέρες πριν πραγματοποιηθεί αποβλέπει σίγουρα στο να μη δοθεί χρόνος στους Έλληνες να οργανώσουν κολοσσιαίες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας εναντίον της γερμανικής πολιτικής, μεγαλύτερες από εκείνες που είχαν λάβει χώρα κατά την επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα πριν από 13 χρόνια και έχουν αφήσει ιστορία. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Δε νομίζουμε ότι η επίσκεψη είχε προαποφασιστεί και απλώς την ανακοίνωσαν την τελευταία ώρα φοβούμενοι τις λαϊκές αντιδράσεις. Έχουμε την εντύπωση ότι η ημέρα πραγματοποίησης της επίσκεψης αποφασίστηκε από την καγκελαρία την Πέμπτη ή νωρίς το πρωί της Παρασκευής μετά την εισβολή των οργισμένων εργατών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο Πεντάγωνο. Τότε οι Γερμανοί συνειδητοποίησαν καλύτερα ότι η κυβέρνηση των πολιτικών Κουίσλινγκ της Αθήνας, δεν έχει κύρος ούτε καν στο στρατό και δεν ελέγχει τίποτα πέρα από ορισμένες ομάδες πραιτοριανών συμμοριών. Μπορεί οι καραγκιόζηδες υπουργοί της κυβέρνησης του ομοίου τους Σαμαρά να επιχειρούν να ρίξουν τις ευθύνες σε δήθεν… «υπονομευτική δράση»(!) του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, αλλά οι γερμανικές υπηρεσίες ξέρουν πολύ καλά ότι ο κύριος όγκος των εργατών των ναυπηγείων είναι σκληροπυρηνικοί ΠΑΣΟΚτζήδες, όπως το ξέρει και όλος ο Πειραιάς και πάμπολλα κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη.

Ένα μαντήλι, σύμβολο του έρωτα

Σαράντα πέντε χρόνια από τον θάνατο του Τσε Γκεβάρα, στις 9 Οκτωβρίου 1967, η Αλέιδα Μαρτς, δεύτερη σύζυγός του, μας θυμίζει τη γνωριμία της με τον μεγάλο επαναστάτη

«Επιστρέφοντας στο αρχηγείο τον είδα με το αριστερό του χέρι στο γύψο, πράγμα που με ανησύχησε. Είχε πάθει ένα κάταγμα κατά τη διάρκεια της κατάληψης του στρατοπέδου, προσπαθώντας να πηδήξει στην ταράτσα. Του έδωσα ένα μαύρο μεταξωτό μαντήλι για να δέσει το χέρι του. Σ’ αυτό το μαντήλι –που με τον καιρό θα γινόταν ένα σύμβολο για τους δυο μας σε άλλους αγώνες– αναφέρεται ο Τσε σε ένα από τα πιο εντυ­πωσιακά και συγκλονιστικά κείμενά του. Πολεμώντας στο Κονγκό, έγραψε, με το λεπτό και ειρωνικό ύφος του, στο διήγημα “Η Πέτρα”: το αραχνοΰφαντο μαντήλι … Μου το έδωσε εκείνη μην τυχόν και με τραυμάτι­ζαν στο χέρι, για να το κάνω τρυφερό μου επίδεσμο».

Η Αλέιδα Μαρτς, ένα κορίτσι ταπεινής καταγωγής και μέλος του επαναστατικού στρατού του Φιντέλ Κάστρο, έγινε αργότερα η γραμματέας του Τσε. Παντρεύτηκαν το 1959 στην περιοχή Λα Καμπάνια και απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Αλέιδα, τον Καμίλο, τη Σέλια και τον Ερνέστο. Η Αλέιδα Μαρτς τα μεγάλωσε μόνη της, με έναν πατέρα απόντα, ακόμα κι όταν ζούσε. Οι αρχές που τους έδωσε ήταν πιστές σε αυτές του Τσε. Ανατρά­φηκαν όπως όλα τα παιδιά της πατρίδας τους, χωρίς κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά με πλήρη συνείδη­ση του ποιος ήταν ο πατέρας τους. Ο Τσε δολοφονήθηκε από τον στρατιώτη Μάριο Τεράν στο σχολείο του χωριού Λα Ιγκέρια της Βολιβίας, παρουσία του Φέλιξ Ροντρίγκεζ, στρατολογημένου από τη CIA Κουβανού αντικομμουνιστή. Την επομένη της εκτέλεσης το σώμα του εκτέθηκε σε δημόσια θέα, ως απόδειξη του βολι­βιανού στρατού προς τον δύσπιστο διεθνή Τύπο. Η εικόνα του νεκρού επαναστάτη – που κειτόταν σαν ένας σύγχρονος Χριστός, σύμφωνα με τον Βρετανό κριτικό Τέχνης Τζον Μπέργκερ, έκανε τον γύρο του κόσμου. Πολλά χρόνια αργότερα, ένα πρωινό στις 28 Ιουνίου του 1997, βρέθηκε στο Βάγε Γκράντε ένας ομαδικός τάφος με τις σορούς εφτά συντρόφων που είχαν πέσει στη μάχη, μεταξύ των οποίων και του Τσε. Η σορός του μεγάλου επαναστάτη έφτασε στην Κούβα στις 12 Ιουλίου με όλες τις τιμές. Από την πόλη της Αβάνας, απ’ την πλατεία της Επανάστασης Χοσέ Μαρτί, μια λαοθάλασσα σε μια ατελείωτη ουρά και με απόλυτη σιγή πιο πολύ υποδεχόταν παρά αποχαιρετούσε τον μεγάλο ήρωα.

Να πώς περιγράφει η Αλέιδα Μαρτς την τελευταία σκηνή του δράματος, που σφραγίστηκε από το περίφημο μαντήλι:

«Ζήτησα απ’ την κόρη μου την Αλιούτσα, αργά τη νύχτα πια –όταν ο λαός είχε αποσυρθεί–, να ζητήσει την άδεια να ανοίξουμε την οστεοθήκη. Περιττεύει να πω ότι δεν είχα το θάρρος να το κάνω. Ήταν η κόρη μου που το έβα­λε πλάι στα οστά του, για να αναπαυτεί ο πολεμιστής με το αραχνοΰφαντο μαντήλι του: Πιστός ώς το θάνατο…».



Από το βιβλίο της Αλέιδα Μαρτς «Αναπόληση: Η ζωή μου με τον Τσε», εκδόσεις Ψυχογιός.

πηγη

Ο φόβος της Ελένης της ...ξενοφοβικιάς

Για όσους δεν γνωρίζουν το Στρασβούργο, να πώ ότι είναι ένα υπόδειγμα πολυπολιτισμικής πόλης και συμβίωσης. Του Νίκου Ρούση, δημοσιογράφος εγκατεστημένος στο Στρασβούργο.
Καθημερινά, στους δρόμους του,κυκλοφορούν ελεύθερα και επικοινωνούν μεταξύ τους, μαύροι (από τις πρώην αποικίες της Γαλλίας κυρίως), μπόλικοι Αραβες, που πουλάνε νομίμως την πραμάτεια τους στις τοπικές λαϊκές αγορές και στα μεγάλα παζάρια, Τούρκοι και Κούρδοι, που έχουν τα ορθάδικα με τα ντονέρ και τα κεμπάπ, Κινέζοι (τουρίστες ή φοιτητές), λιγοστοί Πακιστανοί και τσιγγάνοι Ρομά και βέβαια, ευρωπαίοι, όχι μόνον από τις χώρες της ΕΕ, αλλά κι' από την Ρωσία, το Αζερμπαιτζάν, τη Λιθουανία και γενικότερα από τις 47 χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Γαλλία και Γερμανία έχουν ξοδέψει πολύ χρήμα και φαιά ουσία μετά τον Β.' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί σ' αυτή την κατάσταση η πόλη.
Μέσα, λοιπόν, σ' αυτή τη Βαβέλ φυλών, χρωμάτων και θρησκειών, έσκασε μύτη και η Ελένη....
Που είναι ένθερμος οπαδός του βιασμού των μεταναστών και έχει συμμετάσχει, σε βίαιες πράξεις και προπηλακισμούς νόμιμων προσφύγων στην Ελλάδα, που υποστηρίζει (στην Ψωροκώσταινα, βέβαια) την καθαρότητα της ελληνικής φυλής και την ρίψη κάθε “μή Ελληνα” στον ...καιάδα.
Την πρώτη κατραπακιά, με μισόλογα αλλά και έντονες αντιδράσεις, την έφαγε στην Επιτροπή Ισότητας και Μη διακρίσεων της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπου επελέγη να συμμετάσχει από την ελληνική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία.
Κάποιοι στο Στρασβούργο, είχαν φροντίσει εγκαίρως, να ενημερώσουν, όλους τους ενδιαφερόμενους στη Συνέλευση αλλά και τον Επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με επιστολή τους, στην οποία μεταξύ άλλων, ανέφεραν ότι "ένα μέλος της Χρυσής Αυγής, του φασιστικού-νεοναζιστκού κόμματος που εξελέγη κατά τις πρόσφατες κοινοβουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, συμμετέχει στην παρούσα κοινοβουλευτική συνέλευση του ΣτΕ.
Η Ελένη Ζαρούλια, σύζυγος του προέδρου του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής, εξελέγη βουλευτής με το κόμμα του συζυγού της στις πρόσφατες εκλογές και σήμερα συμμετέχει ως μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου στην κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.