«Καλά κρατεί» ο κατήφορος του ΣΥΡΙΖΑ

του Κώστα Γιαννιώτη, μέλους της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ.

Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στη Λατινική Αμερική. Μεγάλη η χαρά του ελληνικού λαού και οι ελπίδες του περίσσεψαν, αφού ο …..«μέλλων πρωθυ-πουργός» ίσως αποκόμισε από το ταξίδι του εμπειρίες πολύτιμες για τον τρόπο που θα χειριστεί, αύριο, το πρόβλημα της χώρας μας.

Μόνο που κατάφερε γρήγορα να προσγειώσει, τους ελπίσαντες, στην πραγματικότητα. Οι ενέργειες και οι κινήσεις του, σαφείς και αδιαμφισβήτητες, οριοθετούν την περιοχή στην οποία πρόκειται να κινηθεί στην περίπτωση που αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας. Προϊδεάζει και τους πιο αφελείς. Και είναι πολλά εκείνα που αποτελούν τα σημάδια (πράγμα που αναδείξαμε στις παρατηρήσεις μας πάνω στη διακήρυξη της Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ). Απλά το ταξίδι αυτό ήρθε να επικυρώσει τις παρατηρήσεις εκείνες προσθέτοντας νέα στοιχεία στην αξιοπρόσεκτη πορεία του.

Επιστρέφοντας από το ταξίδι του, ο κ. Τσίπρας, το πρώτο που έκανε ήταν να ενημερώσει τον...
υπουργό εξωτερικών της χώρας, τον κ. Αβραμόπουλο, για τα αποτελέσματα του ταξιδιού του. Αλήθεια! Τι είναι ο κ. Αβραμόπουλος για τον κ. Τσίπρα; Ο πολιτικός του προϊστάμενος; Γιατί αν είναι έτσι, τότε έκανε μια σοβαρή παράλειψη: Δεν ενημέρωσε και τον κ. Ράϊχενμπαχ. Ας μην τρέξουν να μας πουν ότι στη διεθνή πολιτική πρακτική είναι σύνηθες η αντιπολίτευση να συνεργάζεται με την εκάστοτε εθνική κυβέρνηση για ζητήματα εθνικού ενδιαφέροντος και συμφέροντος. Γιατί αν έτσι το εννοούν πραγματικά, …ε !! τότε φωνάζουν από μόνοι τους ότι άλλα λένε και άλλα πιστεύουν. Ότι στην πράξη εξαπατούν τον ελληνικό λαό με κορόνες «προάσπισης των εθνικών συμφερόντων» ενώ την ίδια στιγμή συνεργάζονται αρμονικά και ….νομότυπα με τους πολιτικούς υπηρέτες ξένων, προς τον ελληνικό λαό, συμφερόντων. Κι αυτό γιατί εδώ ξαναμπαίνει στο τραπέζι – και μάλιστα πολύ πιο έντονα αυτή τη φορά - το ζήτημα της νομιμοποίησης, από την αξιωμ. Αντιπολίτευση, αυτού του εξαμβλώματος που ονομάζεται κυβέρνηση. Διότι ο κ. Αβραμόπουλος είναι ένας από τους κορυφαίους υπουργούς της τρικομματικής «κυβέρνησης» που, όπως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ λέει και ξαναλέει, είναι υποταγμένη και απλός εντολοδόχος των κατακτητών και των ντόπιων χρηματιστικών και επιχειρηματικών κύκλων. Εκτός και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, έχει κάνει τις επιλογές του που είναι τελείως διαφορετικές απ` αυτές που με περίσσια επαναστατικότητα πουλάει στο «πόπολο». Γιατί τα μηνύματα που αποπνέουν οι ενέργειές του είναι τέτοια που δηλώνουν ότι το - χρυσοπληρωμένο από τον πεινασμένο ελληνικό λαό – αυτό ταξίδι στη Λατινική Αμερική, ήταν ταξίδι ατζέντη ντόπιων επιχειρηματικών κύκλων που έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια τους για περιοχές και χώρες με αγορά ασύδοτη και άρα σοβαρή «επενδυτική» ευκαιρία. Ήταν το μήνυμα προς το ντόπιο κατεστημένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει μεγαλύτερες ικανότητες πρακτόρευσης των συμφερόντων του.

Το τέλος της κοινωνίας

Μπορεί στην αρχή να τους ταρακούνησε λίγο, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Γρήγορα γρήγορα, και όσο οι απανταχού κυβερνήσεις τους κανάκευαν με πακτωλούς χρημάτων, που ρουφούσαν με την ταχύτητα του φωτός από τις τσέπες των υποτελών τους, κατάλαβαν πως μέσα της η κρίση έκρυβε θησαυρό. Αφού πείστηκαν πως το βιός τους δεν θα κινδύνευε άλλο, αλλά τουναντίον θα αυγάτιζε, είδαν πως θα μπορούσαν άκοπα να εξασφαλίσουν κι άλλα, εξ ίσου σημαντικά, καβάντζα για το μέλλον.

Τα μαχαίρια βγήκαν απ' τις κρυψώνες, οι μισθοί, μάνι μάνι κόπηκαν στη μέση, το ίδιο και οι συντάξεις, τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, και οι δημόσιες υπηρεσίες πήραν το Ok ν' αρχίσουν να αδειάζουν καραβιές εργαζομένων στις απανταχού χωματερές της ανεργίας, κι όλα αυτά νομότυπα, από μαγαζάκια παρασκευής νομοθετικών προϊόντων φασόν, που στήθηκαν νυχτιάτικα στα τρίτα υπόγεια της βουλής από ιδιοτελείς, καιροσκόπους, μωροφιλόδοξους ράφτες, ικανούς μόνο στο να ξεπατικώνουν με ακρίβεια τα πατρόν που τούς πάσαραν καθημερινά απ' έξω, οι πάτρωνές τους από τον κόσμο των ισχυρών.

Η κρίση αυτή θα περάσει στην ιστορία σαν η κρίση της μεγάλης αρπαγής και της μεγάλης αναδιανομής του πλούτου από τους κάτω στους επάνω. Αυτό, όμως, είναι το ένα μόνο σκέλος.

Διότι υπάρχει και το άλλο σκέλος, αυτό του τέλους της αναδιανομής από τους πάνω προς τους κάτω, όσο αυτή υπήρχε, έστω και λυμφατική τα τελευταία χρόνια, μέσα από τη φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές.

Κι αυτό το τέλος, η κατάργηση δηλαδή μιας οιονεί αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας για να μπορεί τέλος πάντων να εκλαμβάνεται ως τέτοια, θα είναι και το σήμα κατατεθέν της νέας εποχής που κυοφορείται στις μέρες μας. Το κράτος, ως ο τροχονόμος των μεταβιβάσεων και της εξισορρόπησης των ανισοτήτων αποχωρεί, τίποτε πλέον δεν θα μοιράζεται, παρά μόνον από φορολογικά εκπίπτουσες φιλανθρωπίες, και ο καθένας θα είναι πλέον μόνος του, αυτός κι η μοίρα του.

Η ασφάλιση θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή θα παίρνει κάποιος σύνταξη μόνο εφ΄ όσον έχει να πληρώσει. Η περίθαλψη θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή κάποιος θα γιατρεύεται μόνο αν έχει να πληρώσει, αλλιώς ψόφος. Η εκπαίδευση θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή κάποιος θα μαθαίνει γράμματα, μόνο αν έχει να πληρώσει, αλλιώς στούρνος και νεο-ναζί, κάποιος θα ταξιδεύει μόνο αν έχει να πληρώσει. Και επειδή όλο και πιο λίγοι θα έχουν να πληρώσουν, τόσο και θα ακριβαίνουν οι "υπηρεσίες" αυτές που κάποτε λέγονταν κοινωνικά αγαθά, και όχι υπηρεσίες. Και όλο και περισσότεροι θα αποκλείονται έτσι από τη χρήση τους.

Φυσικά, ο μετασχηματισμός αυτός, η μετακύλιση του κόστους δηλαδή, στον κάθε "χρήστη" τελικά, θα έχει ως αποτέλεσμα την εκμηδένιση σχεδόν της φορολογίας των από πάνω, μιας και δεν θα υπάρχει ούτε αγαθό, ούτε κοινωνία για να συνεισφέρουν. Πράγμα, που συνεπάγεται μια δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη αναδιανομή από τους κάτω στους επάνω.

Αν ακόμα αρνούμαστε να τα δούμε όπως υλοποιούνται μέρα τη μέρα μπροστά στα μάτια μας, δεν μπορούμε να κάνουμε και πως δεν τ' ακούμε, καθώς έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Τα "κοινωνικά αγαθά" έχουν εξοριστεί από τις "υπηρεσίες" και οι "δικαιούχοι κοινωνικών αγαθών" από τους μοναδικούς "χρήστες".

Διάβαζα χτες για τα τρένα στην Αγγλία, όπου τα εισιτήρια τα τελευταία δέκα χρόνια αυξήθηκαν κατά 50%, (εννοείται της κανονικής θέσης, γιατί της πρώτης μειώθηκαν),πολύ παραπάνω απ' τον πληθωρισμό. Όλο και λιγότεροι μπορούν πια να τα χρησιμοποιούν, ενώ αυτοί που θίγονται είναι και οι φτωχότεροι, καθότι για να αντιμετωπίσουν τα υψηλά ενοίκια στις πόλεις καταφεύγουν σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. Για έναν χαμηλόμισθο, οι ημερήσιες μεταφορές αντιπροσωπεύουν πλέον το 25% του μισθού του, ενώ μόνο το 5% ενός υψηλόμισθου. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δεν αντιλαμβάνονται τις μεταφορές σαν κοινωνικό αγαθό και δεν τις επιδοτούν από τα γενικά φορολογικά έσοδα. Αντίθετα μεταφέρουν το κόστος αποκλειστικά στον χρήστη, ο οποίος όμως αδυνατεί να αντεπεξέλθει.

Ιδιωτικοποιήσεις δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνουν σχεδόν παντού. Οι Ιδιωτικοποιήσεις δεν γίνονται για εισπρακτικούς λόγους, όπως μας λένε στην Ελλάδα, για να εξοφλήσουμε τάχα τους δανειστές, αλλά για την ολοκληρωτική μετάγγιση του όποιου αίματος έχει απομείνει στους από κάτω, προς τους επάνω.

Οι Ιδιωτικοποιήσεις, λοιπόν, δεν είναι παρά τα καρφιά που θα σφαλίσουν το φέρετρο της κοινωνίας, και η ταφόπλακα στο μνήμα της. Από δω και πέρα, όπως και όσο μπορεί ο καθείς να πορευτεί. Και όταν ο άνθρωπος μένει μόνος, αγριεύει. Πολύ και ανεξέλεγκτα.

πηγη

Χρυσή Αυγή: σούζα στα αφεντικά της

Όταν οι φασίστες στέκονται προσοχή στα αφεντικά τους

αποδείξεις για την ”συστημικότητα” της Χρυσής Αυγής

Ο φασισμός στηρίζεται και αναπτύσσεται σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού και επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού, με έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: να βάλει “στο γύψο” τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους καταστρεφόμενους μικρέμπορους και αυτοαπασχολούμενους, την νεολαία. Να θάψει την αντίσταση στην πολιτική που ασκείται από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου κάτω από τις μαύρες στολές και τα άρβυλα, να τσακίσει τα εργατικά συνδικάτα, να υποδείξει ως ένοχο για την κατάσταση τον διπλανό, εμπλέκοντας σε μια ενδοταξική διαμάχη όλους τους πληττόμενους από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, με μόνο κερδισμένο το μεγάλο κεφάλαιο που βγαίνει “λάδι” από τον εμφύλιο των φτωχών.
Η Χρυσή Αυγή, ως γνήσιο νεοναζιστικό μόρφωμα, υπηρετεί αυτόν ακριβώς τον σκοπό: αποπροσανατολίζει το λαό από το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η πολιτική συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου και υποδεικνύει ως υπεύθυνους για την κατάσταση τους μετανάστες, τους δημόσιους υπάλληλους, τους εργαζόμενους που αμείβονται λίγο καλύτερα.
Είναι ωστόσο οξύμωρο ότι ένα μόρφωμα που εξυπηρετεί τους πιο στρατηγικούς στόχους του συστήματος, το ξεζούμισμα του λαού, καταφέρνει να πλασάρεται ως “αντισυστημικό” και με αυτό το προσωπείο να μπει στην Βουλή μετά τις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού. Στην εδραίωση του “αντισυστημικού” προσωπείου βέβαια βοήθησαν τα ΜΜΕ, που τους παρουσίαζαν ως κάτι νέο και άφθαρτο, αλλά και η αυταπάτες ότι για την κρίση φταίνε οι “κλέφτες πολιτικοί” και τα “λαμόγια” – τους οποίους η Χρυσή Αυγή υποσχέθηκε ότι θα τιμωρήσει με ωμή βία – και όχι το ίδιο το οικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός, ο οποίος έχει στο DNA του τις κρίσεις και γεννά τα φαινόμενα διαφθοράς.
Ωστόσο απ’ όταν οι νεοναζί έγιναν κοινοβουλευτικό κόμμα έχουν δώσει πολλά και συγκεκριμένα δείγματα γραφής για το πόσο “αντισυστημική” και αδιάφθορη δύναμη είναι. Ας δούμε λοιπόν, παρακολουθώντας την παρουσία τους στη Βουλή, αν τα χέρια του Μιχαλολιάκου και της συμμορίας του είναι όντως τόσο καθαρά όσο δηλώνει.

Το θέατρο της Χρυσής Αυγής σε 11 πράξεις

06/07/2012
Συνεδρίαση Βουλής
για τις προγραμματικές δηλώσεις.
Η παρουσία των νεοναζί στη βουλή άρχισε με μία ευχή από τον φύρερ Μιχαλολιάκο: “Ευχόμαστε στην συγκυβέρνηση να επιτύχει τουλάχιστον εις ό,τι αφορά το οικονομικό ζήτημα.” Βέβαια είναι σαφές (και ήταν ήδη από τότε) ότι επιτυχία της κυβέρνησης στο “οικονομικό ζήτημα” σημαίνει επιτυχία της να περάσει και να εφαρμόσει τα νέα μνημόνια, τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ήδη περιλαμβάνονταν στις προγραμματικές δηλώσεις. Παρακάτω όμως ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικός: “Κύριε πρόεδρε, κυρίες και κύριοι βουλευτές, η Χρυσή Αυγή είναι ενάντια στο μνημόνιο μόνο και μόνο για τρεις λέξεις: εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας”. Τόσο… αντιμνημονιακός! Κουβέντα για τους μισθούς και τις συντάξεις, για την ανεργία, τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, για την οποία το μόνο που ανέφερε ήταν να μην πουληθεί σε ξένους (και σύντομα έμελε
να επιβεβαιώσει αυτή του τη διακήρυξη). Επίσης ζήτησε αύξηση των στρατιωτικών δαπανών (λες κι έχουμε πληρώσει λίγα σε αεροπλάνα και υποβρύχια που γέρνουν) και υποχρεωτική στράτευση για άντρες και γυναίκες στα 18, για θητεία 14 μηνών.

Aλλο συμφορά και άλλο κακούργημα..

Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Oχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύματα - η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Aλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε, γι' αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.
H ανεργία δεν είναι συμφορά. Oταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Eίναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Yπερχρέωσαν εξωφρενικά τη χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματά της, τον όποιο πλούτο της. Mόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.
Σήμερα στην Eλλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους καταστρέφονται ψυχικά. Oι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση, αντέχονται. Mετά, η ψυχική διάλυση του άνεργου είναι μαρτύριο. H λέξη μαρτύριο κυριολεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπος βγαίνει ψυχικά και σωματικά αλώβητος από μακρά περίοδο ανεργίας. Eίναι σαν να τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Aπό δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.
Tο ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά. Oταν οδηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νεκρώνει τη χαρά της παραγωγικής δημιουργίας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Eγκλημα εν ψυχρώ, εκ προθέσεως. Aνατρέπει τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μιας και μοναδικής ζωής που έχει να ζήσει ο άνθρωπος, τις σκοποθεσίες και τα όνειρα για τους καρπούς των μόχθων του, μπολιάζει ανίατα την ψυχή με την πίκρα ότι η ίδια του η πατρίδα τον εξαπάτησε, τον καταλήστεψε, έπνιξε τη ζωή του στη μιζέρια.

Τι σημαίνει στ’ αλήθεια η πρόταση Καμμένου περί «πατριωτικού και δημοκρατικού τόξου»;

Ο επικεφαλής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» κ. Καμμένος με άρθρο του στην Real News ανακοινώνει μια νέα πολιτική πρωτοβουλία, που απ’ ότι φαίνεται θα αναλάβει ο ίδιος. «Δράση για ένα Πατριωτικό Δημοκρατικό Τόξο». Να πώς την εξηγεί στο άρθρο του:

«Όποιος έχει μελετήσει Ελληνική Ιστορία γνωρίζει ότι τα σχέδια της Ιερής Συμμαχίας ανατράπηκαν από την Ελληνική Επανάσταση εναντίον των Τούρκων το 1821. Άρα υπάρχει το ιστορικό προηγούμενο που δείχνει τον δρόμο για το πως οι σύγχρονοι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα σχέδια της σύγχρονης Ιερής Συμμαχίας που ακούει στο όνομα παγκοσμιοποίηση, τραπεζοκρατία και διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Ο δρόμος είναι ένας. Η Ενότητα των Ελλήνων. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ κίνημα από την ίδρυσή του Πατριωτικό Αστικό-Δημοκρατικό και Κοινωνικό προτείνει και θα αγωνιστεί για την δημιουργία, ανάπτυξη και μαζική πολιτική δράση του ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΤΟΞΟΥ, της αναγκαίας και ικανής εθνικής συνθήκης για την σωτηρία της πατρίδας και των Ελλήνων. Στο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ έχουν θέση ισότιμα και ανεξάρτητα ιδεολογικών διαφορών όλα τα αντι-μνημονιακά κινήματα και κινήσεις πολιτών που αποδέχονται τις αρχές της ισότητας της ισονομίας και της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης.»

Το άρθρο του κ. Καμμένου κλείνει με μια σειρά κλισέ αναφορές για την εκλογική «επιτυχία» του κόμματός του, χωρίς όμως να κάνει ούτε καν αναφορά στην διάσπαση που υπέστη λόγω ακριβώς της πορείας και των επιλογών του. Αν και δεν μας αφορά ιδιαίτερα το τι κάνει ο κ. Καμμένος με το κόμμα του, δεν θα ήταν φυσιολογικό να μας εξηγήσει γιατί οι πολιτικές επιλογές του να δημιουργήσει ένα καθαρόαιμο κεντροδεξιό κόμμα στηριγμένο σε παλαιοκομματικές μεθοδεύσεις, πρόσωπα και μηχανισμούς πρώτα και κύρια από τον χώρο της ΝΔ τον οδήγησαν σήμερα σ’ αυτό που για πολλούς ήταν κάτι το αναπόφευκτο; Γιατί επέλεξε να δημιουργήσει έναν τέτοιο πολιτικό φορέα με αναξιόπιστα πολιτικά στελέχη, όπως ο ίδιος σήμερα τα χαρακτηρίζει, ζητώντας από τους πάντες να ενταχθούν κάτω από την δική του στέγη; Και μάλιστα χωρίς καμιά σαφή πολιτική δέσμευση, ή πολιτική συμφωνία που να αφορά στα καίρια ζητήματα που απασχολούν την χώρα.

Βέβαια, το πώς θέλει να φτιάξει κανείς το κόμμα του, ιδίως όταν αυτό δεν έχει κανενός είδους εσωτερικές διαδικασίες, η «βάση» δεν έχει λόγο για την πολιτική του και ο αρχηγός του είναι ελέω Θεού, είναι δικό του πρόβλημα και όσων τον ακολουθούν. Ωστόσο, όταν ο ίδιος εμφανίζεται και κάνει πρόταση για «πατριωτικό δημοκρατικό τόξο», τότε είναι απολύτως φυσιολογικό να ρωτήσουμε:

Ο κ. Καμμένος καλεί σε μια απ’ ότι φαίνεται πατριωτική, δημοκρατική συμμαχία «όπου έχουν θέση ισότιμα και ανεξάρτητα ιδεολογικών διαφορών όλα τα αντι-μνημονιακά κινήματα και κινήσεις πολιτών που αποδέχονται τις αρχές της ισότητας της ισονομίας και της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης.» Γιατί ο κ. Καμμένος εμφανίζεται σήμερα να προτείνει αυτό που του πρότεινε προεκλογικά το ΕΠΑΜ, αλλά αυτός το αρνήθηκε προκειμένου να στηριχθεί σε πρόσωπα και δυνάμεις που σήμερα επιλέγουν άλλους πολιτικούς δρόμους και ρόλους; Πόσο αξιόπιστο τον κάνει μια τέτοια πρόταση; Γιατί θα πρέπει σήμερα να πάρουμε στα σοβαρά αυτή του την πρόταση;

2013: Η εφορία θα «χτυπήσει»… 13 φορές

                                                                                                                                       

                                                  Φορτωμένος με 13 φορολογικές αλλαγές -οι οποίες στη συντριπτική τους πλειονότητα παίρνουν παρά δίνουν- έρχεται ο νέος χρόνος για 8,5 εκατ. φορολογούμενους.

Η πρώτη κρυάδα θα φανεί στην καταβολή μισθών και συντάξεων τον Ιανουάριο, οπότε τίθεται σε ισχύ η νέα μηνιαία παρακράτηση φόρου, η οποία είναι ευνοϊκή μόνο για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα και δεν έχουν παιδιά.

Το καλό νέο είναι ότι το 2013 η εφορία απαιτεί μόνο μία και όχι δύο, όπως πέρυσι, έκτακτη εισφορά, η οποία παρακρατείται από τον μισθό ή τη σύνταξη και επομένως τα εκκαθαριστικά θα είναι κάπως καλύτερα.

Από την άλλη πλευρά, δεν θα λείψουν και οι εκπλήξεις. Το υπουργείο Οικονομικών ακόμα μελετά τον νέο ενιαίο φόρο ακινήτων που θα αντικαταστήσει από το 2013 το χαράτσι μέσω ΔΕΗ, αλλά και τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας, ενώ μένει να αποδειχθεί στην πράξη αν το 2013 θα υλοποιηθεί η μνημονιακή δέσμευση, που έμεινε στα χαρτιά τα δύο προηγούμενα χρόνια, για εξομοίωση των αντικειμενικών τιμών ακινήτων με τις αγοραίες.

Το «ευτύχημα» είναι ότι μετά από δύο αναβολές η πτώση των αγοραίων τιμών είναι τέτοιου μεγέθους ώστε στις περισσότερες περιπτώσεις να προκύπτουν μειώσεις αντικειμενικών, παρά αυξήσεις.

Αναλυτικά, όπως προκύπτει από το φορολογικό νομοσχέδιο που αναμένεται να ψηφιστεί τις επόμενες ημέρες στη Βουλή αλλά και από τα σχέδια του υπουργείου Οικονομικών, το 2013 φέρνει:Στα χαμηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια, μισθωτοί και συνταξιούχοι θα διαπιστώσουν κατά την πληρωμή των αποδοχών του Ιανουαρίου μικρές αυξήσεις αποδοχών έως 28 ευρώ τον μήνα, για ετήσιο εισόδημα της τάξης των 9.000-10.000 ευρώ.
Μεγάλοι χαμένοι στο μέτωπο της μηνιαίας παρακράτησης είναι οι οικογενειάρχες, οι οποίοι μετά την κατάργηση του έξτρα αφορολογήτου καλούνται να πληρώσουν τον ίδιο φόρο με μισθωτό χωρίς παιδιά και το ίδιο εισόδημα.
Οι απώλειες στον μηνιαίο μισθό για μισθωτούς με ένα παιδί ξεκινούν από το επίπεδο ετήσιων μικτών αποδοχών ύψους 8.000 ευρώ, για μισθωτούς με δύο παιδιά από τα 12.000 ευρώ και πάνω και για μισθωτούς με τρία παιδιά από ετήσιο εισόδημα 10.000 ευρώ και πάνω.

1. Παρακράτηση. Μισθωτοί και συνταξιούχοι με ετήσιες μικτές αποδοχές πάνω από 20.000 ευρώ αλλά και μισθωτοί με παιδιά και χαμηλότερα εισοδήματα θα έχουν επιβαρύνσεις οι οποίες θα φανούν στις μηνιαίες αποδοχές τους, καθώς η αλλαγή της φορολογικής κλίμακας μεταβάλλει απευθείας και τη μηνιαία παρακράτηση.

2. Νέα κλίμακα. Κατά τη φορολόγηση των εισοδημάτων του 2012, που θα δηλωθούν το 2013, δεν αλλάζει τίποτα. Οι μεγάλες αλλαγές έρχονται κατά τη φορολόγηση των εισοδημάτων του 2013, τα οποία θα δηλωθούν το 2014, οπότε και θα εφαρμοστεί η νέα κλίμακα φορολογίας εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων. Η νέα κλίμακα καθιερώνει συντελεστή 22% για εισοδήματα έως 25.000 ευρώ, 32% για τα επόμενα 17.000 ευρώ (κλιμάκιο εισοδήματος από 25.001 έως 42.000 ευρώ) και 42% για εισοδήματα άνω των 42.000 ευρώ.

Το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ καταργείται και στη θέση του καθιερώνεται σταθερή έκπτωση φόρου 2.100 ευρώ, την οποία κερδίζουν στο σύνολό της όσοι έχουν εισοδήματα έως 21.000 ευρώ. Για υψηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια, η έκπτωση φόρου μειώνεται κατά 100 ευρώ για κάθε 1.000 ευρώ εισοδήματος και μηδενίζεται για εισοδήματα άνω των 42.000 ευρώ.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όσοι έχουν εισόδημα που υπερβαίνει τα 42.000 ευρώ χάνουν εντελώς το αφορολόγητο, όμως από την άλλη πλευρά για όσους έχουν εισόδημα έως 21.000 ευρώ το αφορολόγητο πρακτικά διευρύνεται από τα 5.000 ευρώ το 2012 στα 9.500 ευρώ. Η εφαρμογή της νέας κλίμακας για μισθωτούς -συνταξιούχους φέρνει ελαφρύνσεις για εισοδήματα έως 20.000 ευρώ και επιβαρύνσεις σε υψηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια.


3. Παιδιά χωρίς αφορολόγητο αλλά με επίδομα. Φορολογούμενοι με παιδιά χάνουν από το 2013 το πρόσθετο αφορολόγητο, εξέλιξη που φορτώνει με έξτρα φόρους όλες τις οικογένειες. Τις επιβαρύνσεις έρχονται να αντισταθμίσουν μέχρι ενός εισοδηματικού ορίου δύο επιδόματα που καθιερώνονται: το μηνιαίο επίδομα τέκνων, το οποίο ανέρχεται σε 40 ευρώ για κάθε παιδί, από το πρώτο παιδί, με εισοδηματικά κριτήρια, και το ετήσιο πολυτεκνικό επίδομα 500 ευρώ που δικαιούνται για κάθε παιδί όσοι έχουν από τρία τέκνα και πάνω.

Οικογένεια με ένα παιδί και εισόδημα έως 9.000 ευρώ δικαιούται το σύνολο του επιδόματος τέκνων, για εισόδημα από 9.000 έως 18.000 ευρώ το επίδομα περιορίζεται κατά ένα τρίτο και για εισόδημα άνω των 27.000 ευρώ χορηγείται μόνο το ένα τρίτο του επιδόματος. Τα όρια αυτά αυξάνονται ανάλογα με τον αριθμό των τέκνων. Το πολυτεκνικό επίδομα των 500 ευρώ δικαιούνται οικογένειες με εισόδημα έως 45.000 ευρώ.

Η καταβολή των επιδομάτων σχεδιάζεται για το δεύτερο εξάμηνο του 2013, αφού προκύψουν πρώτα οι δικαιούχοι μετά την εκκαθάριση των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος.

Στην παγκόσμια κρίση υπάρχει μόνο παγκόσμια λύση;

<...Στην παγκοσμιοποίηση των αγορών που επιβάλει με βίαιο και συχνά πολεμικό τρόπο το κεφάλαιο και το δικό του διεθνές σύστημα διακυβέρνησης, η μοναδική προοδευτική απάντηση από την σκοπιά των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού είναι μία και μόνη: Εθνική αυτοδιάθεση και λαϊκή κυριαρχία με εθνικοποίηση των όρων και των κορυφών της οικονομίας σε κάθε χώρα με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό. Η παγκόσμια λύση για τον λαό περνά αναγκαστικά, υποχρεωτικά μέσα από την εθνική αυτοδιάθεση και την ελευθερία όλων των λαών της υφηλίου και όχι από το άνοιγμα των συνόρων και των αγορών στα μεγαλύτερα αρπακτικά που γέννησε η ιστορία του πλανήτη...>

Αν προσέξετε καλά τις «αναλύσεις» που διακινούνται για την σημερινή κρίση θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν όλες, ανεξάρτητα από το αν φέρουν αριστερό, ή δεξιό πρόσημο, παίζουν με το γεγονός ότι η κρίση αυτή είναι παγκόσμια, διεθνής, ευρωπαϊκή και ότι άλλο θέλετε. Έξω δηλαδή από τα όρια μιας εθνικής οικονομίας. Κι επειδή κάνουν την επίσης πρωτότυπη διάγνωση ότι πρόκειται για κρίση «συστημική», καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να την πολεμάς μέσα στα πλαίσια της εθνικής οικονομίας.


Αυτό που χρειάζεται είναι μια διεθνής, παγκόσμια, ευρωπαϊκή λύση, που άλλοι την αναζητούν μέσα από την αναβάθμιση των μηχανισμών διεθνούς διακυβέρνησης, καθώς ονειρεύονται διεθνείς συνεννοήσεις για να λυθούν συλλογικά τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ άλλοι, καθ’ ότι αισθάνονται εντελώς ανήμποροι να αντιμετωπίσουν μια τέτοια πρόκληση, καταφεύγουν σε συνθήματα κενά περιεχομένου. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, μας λένε χωρίς να μας ξεκαθαρίζουν που ακριβώς: στον Άδη, στα Τάρταρα, ή στα μπουντουάρ της εξουσίας; Ορισμένοι άλλοι ξεθάβουν από το νεκροταφείο της ιστορίας τις πιο παρωχημένες ιδέες περί σοσιαλισμού και κομμουνισμού, που προσιδιάζουν περισσότερο σε σέχτες του 19ου αιώνα, οι οποίες ονειρεύονταν να επιβάλουν στην κοινωνία την πειθαρχία και την ισότητα ενός στρατώνα.

Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Η σημερινή παγκόσμια κρίση δεν γεννήθηκε από μια τυπική υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, αλλά από μια ιστορικά πρωτοφανή υπερσυσσώρευση χρηματικού κεφαλαίου διεθνώς. Το διαθέσιμο κεφάλαιο που αναζητά επενδύσεις είναι 25 φορές μεγαλύτερο από την ετήσια παραγωγή του πλανήτη σε προϊόντα και υπηρεσίες. Ο τρόπος που αναζητά επενδύσεις δεν αφορά πλέον τον τυπικό κύκλο της οικονομίας. Επένδυση-Παραγωγή-Κατανάλωση. Τον έχει ξεπεράσει προ πολλού. Αναζητά κέρδος από παντού. Η ίδια η έννοια του καπιταλιστικού κέρδους έχει αλλάξει. Δεν αφορά πλέον απλά στην άντληση υπεραξίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Δεν είναι κυρίαρχη μορφή του ούτε καν το επιχειρηματικό κέρδος. Το κέρδος σήμερα εξαρτάται πρωταρχικά από τις τιμές των χρηματαγορών, δηλαδή από την υπεραξία των τίτλων που κατέχουν οι επενδυτές, είτε είναι φυσικά πρόσωπα, είτε νομικά. Κι επομένως το ζητούμενο είναι πώς θα αυξηθεί η χρηματιστική αξία των μεγάλων περιουσιών σε βάρος όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας.