Καταδικάζετε τα βασανιστήρια απ’όπου και αν προέρχονται;

Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τη στιγμή που η Ελληνική Αστυνομία εξάρθρωσε ομάδα ακροδεξιών ληστών στη Βόρεια Ελλάδα. Αναρωτήθηκε άραγε κανένας γιατί εκείνοι οι συλληφθέντες δεν βασανίστηκαν, όπως συμβαίνει κατά συρροή με τη σύλληψη αντιφασιστικών, αναρχικών και άλλων ομάδων;

Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι απλώς αρνούνταν τις κατηγορίες περί βασανιστηρίων και ενίοτε απειλούσαν με μηνύσεις όποιον υποστήριζε το αντίθετο. Από το Φεβρουάριο του 2013 μπορούμε χωρίς δεύτερη σκέψη να υποστηρίξουμε ότι οι πολιτικές και μιντιακές ελίτ στηρίζουν ανοιχτά την πραγματοποίηση βασανιστηρίων.

Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι στην Ελλάδα τα βασανιστήρια δεν ξεκίνησαν ως απάντηση σε παραβατικές συμπεριφορές, όπως οι ληστείες τραπεζών, αλλά απέναντι σε πολιτικές διώξεις όπως η αντιφασιστική μοτοπορεία. Η ΕΛ.ΑΣ και η κυβέρνηση, δηλαδή, δεν αισθάνθηκαν καν την ανάγκη να νομιμοποιήσουν σταδιακά τη νέα τους πρακτική στην κοινή γνώμη. Θέλησαν από την πρώτη στιγμή να αποδείξουν ότι θύματα βασανισμού θα είναι οι πολιτικοί αντιφρονούντες.

Για όσο διάστημα η κοινοβουλευτική Αριστερά επιχειρούσε, αμυνόμενη, να αποδείξει στους αντιπάλους της ότι καταδικάζει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, η λογική αυτή εγκαταλείφθηκε από το ίδιο το σύστημα που τη δημιούργησε. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, δίνει εμμέσως πλην σαφώς το πράσινο φως για την πραγματοποίηση βασανιστηρίων και μάλιστα επιλέγει τα θύματά της με αμιγώς πολιτικά κριτήρια.

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, σε μια χώρα όπου οι μεγαλύτερες εφημερίδες μας καλούν να “ευχαριστήσουμε τη Χρυσή Αυγή” και γράφουν λαμπρούς επικήδειους για τους αιμοσταγείς δολοφόνους της χούντας. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε μια χώρα που ελέγχεται από μια μαφία λαθρεμπόρων. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε μια χώρα όπου οι ειδήσεις για τα σκάνδαλα των τραπεζών αποσιωπούνται από κανάλια που πληρώνονται από αυτές τις τράπεζες.

Ένα τόσο ακραία άδικο σύστημα απαιτεί εξίσου ακραίες μορφές βίας για να διατηρηθεί στην εξουσία και να συνεχίσει να υπηρετεί τα συμφέροντα που το οικοδόμησαν.

Έχουν καταλάβει όμως τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Συνειδητοποιούν ότι με τα σημερινά του μηνύματα στο twitter ουσιαστικά νομιμοποίησαν εξωθεσμικές μορφές βίας όπως ο παλαιότερος ξυλοδαρμός του Χατζηδάκη;

Έχουν συναίσθηση του τι σημαίνει να ζητάς την επιστροφή της θανατικής ποινής, τη στιγμή που ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται, και η ναζιστική δεξιά βρίσκεται μέσα στο κοινοβούλιο;

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Κανένας τους δεν είχε καταδικάσει ποτέ τη βία απ’όπου και αν προέρχεται. Είχαν καταδικάσει κάθε μορφή αντίστασης απέναντι στην οικονομική τους δικτατορία. Απλώς από αυτή την εβδομάδα το λένε ξεκάθαρα.

Άρης Χατζηστεφάνου

Η σταδιακή στρατιωτικοποίηση της Κατοχής και το καθήκον για νέα Εθνική Αντίσταση.

«Αυτό είναι που πρέπει να γνωρίζουμε καλά: Ότι η νίκη της Κούβας έγκειται, όχι στους σοβιετικούς πυραύλους, ούτε στην αλληλεγγύη του σοσιαλιστικού κόσμου, ούτε στην αλληλεγγύη του κόσμου ολόκληρου. Η νίκη της Κούβας έγκειται στην ενότητα, την εργατικότητα και το πνεύμα αυτοθυσίας του λαού της».


Από την ομιλία του Τσε στους εργάτες ζαχαροκάλαμων της Σάντα Κλάρα, στις 28 Μάρτη 1961, είκοσι μόλις μέρες πριν την εισβολή του Κόλπου των Χοίρων.
_____________

Το κατοχικό καθεστώς γνωρίζει καλά ότι οι καθημερινές υπόγειες κοινωνικές διεργασίες κι αντιστάσεις, έχουν λάβει πιο έντονα, πιο πολιτικά και πιο σταθερά χαρακτηριστικά. Γνωρίζει επίσης, ότι –αργά ή γρήγορα- ο ...ρέφερυ θα σφυρίξει τη λήξη κι ο κόσμος θα μπουκάρει στο γήπεδο για να λυντζάρει τους δωσιλόγους της τρικολόρε συγκυβέρνησης.

Είδατε τι έπαθε χτες αυτός ο αλητήριος, ο Λοβέρδος, στο Αμάρι του Ρεθύμνου. Θεώρησε χαχόλους τους κρητικούς, πήγε να τους προσφέρει χάντρες και καθρεφτάκια και φυγαδεύτηκε «πετάδιν» μέσα απ’ τα χωράφια και τα λιόφυτα!

Για το λόγο αυτό– και σε μια απέλπιδα προσπάθεια αυτοσυντήρησης- από τη μία άρχισαν να επιστρατεύουν και τα υπόλοιπα διαθέσιμα ρετάλια του συστήματος, όπως το ...γίγαντα της....
πολιτικής διάυγειας και σκέψης, Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος δηλώνει στη σημερινή «REAL NEWS» ότι ο Σαμαράς του αρέσει ως πρωθυπουργός! Πρόκειται για τον τύπο, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 είχε καταγγείλει το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ είχε υποσχεθεί συγχρόνως ότι θα εγκατέλειπε την πολιτική, αν το κόμμα του η ΔΗΑΝΑ δεν ξανάμπαινε στη Βουλή τότε. Αποτέλεσμα; Η ΔΗΑΝΑ δεν ξαναμπήκε στη Βουλή και διαλύθηκε, αλλά ο Στεφανόπουλος έγινε Πρόεδρος της διεφθαρμένης-κατ' αυτόν-Δημοκρατίας με τις ψήφους και τη στήριξη και της ΠΟΛΑΝ!

Απ’ την άλλη- και προκειμένου να επιβληθεί στην κοινωνία άκρα του τάφου σιωπή κι ο κρατικός τρόμος- έχουν φασιστικοποιήσει πλήρως τα σώματα ασφαλείας και τον κρατικό μηχανισμό, πλαισιώνοντάς τα με αλήτες του κοινού ποινικού δικαίου, με γενίτσαρους πραιτοριανούς και με υπόκοσμο της νύχτας.

Από τα παραπάνω προκύπτει, ότι δεν επικαιροποιείται διαρκώς μόνο το Μνημόνιο. Παράλληλα, επικαιροποιείται και το άρθρο 120§ 4 του Συντάγματος σχετικά με το «καθήκον αντιστάσεως» (καθήκον, όχι απλώς δικαίωμα), ίσως περισσότερο από ποτέ. Οι βασανισθέντες-στη ΓΑΔΑ -αντιφασίστες διαδηλωτές πριν λίγον καιρό κι οι βασανισθέντες πιτσιρικάδες-κατηγορούμενοι για τη ληστεία στο Βελβανδό, σε συνδυασμό προς την είδηση ότι η κυβέρνηση έχει προσλάβει τους μισθοφόρους στρατο-χωροφύλακες της BLACK WATER για τη φύλαξη της Βουλής (και όχι μόνο), δείχνουν ότι δωσίλογοι και ξένοι επικυρίαρχοι, επανακαθορίζουν -επί το στρατιωτικότερο-το πλαίσιο επιβολής της Κατοχής. Ως εκ τούτου, επανακαθορίζεται αυτομάτως, και το πλαίσιο της Νέας Εθνικής Αντίστασης.

Διότι, θα πρέπει να γνωρίζουν καλά, όσοι αστυνομικοί-αξιωματικοί, αστυφύλακες, πολιτικοί προιστάμενοι κλπ- αποτελούν τον επιχειρησιακό βραχίωνα των κατοχικών δυνάμεων (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΕΚΑΜ κλπ κλπ) κι έχουν δώσει, ή εκτελέσει διαταγές για κακοποίηση, βασανισμό και ψευδείς καταθέσεις εις βάρος πολιτών, πως παίζουν με τη φωτιά κι έχουν μπει συνειδητά στο κάδρο των εχθρών της πατρίδας και του λαού.

Και προς αποφυγή ηλίθιων κι αβασάνιστων συμπερασμάτων, όταν λέμε "αντίσταση" δεν εννοούμε ότι θα την στήνεις έξω από τα σπίτια των δωσιλόγων-προδοτών και θα τους εκτελείς. Εννοούμε, ότι η παρουσία ξένων στρατιωτικών μισθοφορικών δυνάμεων (Black Water) σε ελληνικό έδαφος, με σκοπό την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων, σε αντιστοιχία με τη μετεξέλιξη τομέων της Αστυνομίας σε σύγχρονα Τάγματα Ασφαλείας, παρέχει το ΝΟΜΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΙΣΤΟΡΙΚΟ, ΕΘΝΙΚΟ και ΤΑΞΙΚΟ έρεισμα της σύγχρονης εφαρμογής της παραγράφου 04 του άρθρου 120 του (αστικού) Συντάγματος, περί τους Έλληνες, "που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.».

Διότι η αντίσταση ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ απέναντι σε όλα αυτά τα «κατωφερικά ρεύματα» δεν επιτάσσεται από τίποτα παλιόπαιδα, ή αναρχικούς. Την επιτάσσει το ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥΣ στο συγκεκριμένο άρθρο. Δεν το λέει, ούτε ο καπετάν-Γκιουλέκας, ούτε κάποιος αιμοδιψής κομμουνιστοσυμμορίτης, το λέει ο καθηγητής του Αστικού Δικαίου στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθήνας, Φοίβος Χ. Χριστοδούλου (η μελέτη του περί το θέμα εδώ), ο οποίος αναρωτιέται:
«Ερωτάται, λοιπόν: Κατά των κατωφερικών αυτών ρευμάτων ισχύει η ηθική επιταγή της αντιστάσεως;

Ποιός αμφιβάλλει, ότι ισχύει; Το πρόβλημα είναι ποιός θα την κάμει την αντίσταση; Ποιός άλλος από τον «υπεύθυνο λαό» των Ελλήνων, στον πατριωτισμό των οποίων επαφίεται η τήρηση του συντάγματος;

Εκείνο, δηλαδή, που χρειάζεται είναι αγωνιστές που να μη φοβούνται το ρεύμα ούτε να περιμένουν ώσπου να γίνει η αντίσταση ρεύμα για να μπουν και αυτοί στην αντίσταση.».

Καλό θα είναι λοιπόν, άπαντες οι –προθύμως- υπηρετούντες τις κατοχικές δυνάμεις (αστυνομικοί, κρατικοί υπάλληλοι, δημοσ/φοι κλπ) ν' ανοίξουν κανένα βιβλίο και να μάθουν ότι η πτώση των ευρωπαϊκών κατοχικών καθεστώτων το 1945, συνοδεύτηκε από ένα κενό εξουσίας, μέσα στο οποίο η λαϊκή αντεκδίκηση έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις!

Κι αν δεν είναι σε θέση να διαβάσουν και να καταλάβουν (το πιθανότερο), ας δουν τα ντοκυμανταίρ της εποχής σχετικά με τα διαδραματισθέντα, κατά την αποχώρηση των Ναζί από την Ιταλία. Μπορούν να παραιτηθούν, όσο είναι καιρός, γιατί αργότερα (όπως δείχνει η Ιστορία αιώνες τώρα) η λαϊκή οργή θα επιπέσει επί δικαίων και αδίκων.

Είναι βέβαιο, ότι θα υπάρξουν -αν δεν υπάρχουν ήδη-πάρα πολλοί αγωνιστές, που έχουν γνώση περί το Σύνταγμα και "δεν φοβούνται το ρεύμα, ούτε περιμένουν ώσπου να γίνει η αντίσταση ρεύμα για να μπουν και αυτοί στην αντίσταση.", όπως τονίζει ο παραπάνω πανεπιστημιακός.

Κι αν οι συνεργάτες της Κατοχής νομίζουν, όπως οι πρόγονοί τους το 1944, ότι το κατοχικό καθεστώς θα υφίσταται ες αεί κι ως εκ τούτου θα γλυτώσουν, τότε πλανώνται πλάνην οικτράν! Και για του λόγου το αληθές, ας ξαναθυμηθούμε μια σχετική κι ενδιαφέρουσα ...ιστοριούλα.

ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

πηγη

Είπα να ζήσω

Πληρωθήκαμε πάλι και σήμερα, μπροστά μου στο μηχάνημα ανάληψης, στέκεται ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος χωρίς να κινείται. Δίχως να αντιδρά, αντιλαμβάνομαι ένα βουβό κλάμα, ένα δάκρυ να κυλά καυτό και ξάφνου το ακίνητο σώμα να πάλλεται σε τρελούς ρυθμούς.



Γυρνά πίσω και με κοιτά, κατάματα, ίσα στην καρδιά, όχι στα μάτια. Το δακρυσμένο βλέμμα, μάτια μαυρισμένα από κακουχίες της δουλειάς και τα γερασμένα χαρακτηριστικά, έμοιαζαν σε μια στιγμή να εγκαταλείπουν τα χρόνια τους και να μεταλλάσσονται σε μικρό φοβισμένο παιδί.



Μονολογούσε, παρότι με κοιτούσε και μου μιλούσε αλλά δε περίμενε απόκριση. Γνώριζε καλά την απάντηση, η απόγνωση ενός ανθρώπου που απλά δεν είχε κάτι άλλο να κάνει. Σε κλάσματα δευτερολέπτου αντιλήφθηκε ότι όλοι οι κόποι μιας ζωής, όλα τα όνειρα, οι σκέψεις, τα σχέδια, οι πόθοι, οι περιορισμοί, απλά πήγαν στράφι. Η σύνταξη δεν έφτανε ούτε για να ζήσει τον εαυτό του, όχι και την οικογένεια του.



Αλήθεια τι μπορείς να πεις εκείνη τη στιγμή, να ανακουφίσεις, να μαλακώσεις, να δώσεις θάρρος και ελπίδα σε ένα άνθρωπο ζωντανό-νεκρό. Γνωρίζεις καλά ότι έρχεται η σειρά σου, όσο περνάν τα χρόνια, κόβονται τα μεροκάματα, οι άδειες, τα δικαιώματα, τα όνειρα, η ίδια η ζωή. Αυτό το κάτι που ψάχνεις για τον άλλον, το χρειάζεσαι πιο πολύ για σένα, να λυτρώσεις το δικό σου βάσανο.



Η απεργία κρίθηκε παράνομη, όχι η συγκεκριμένη αλλά γενικά σαν δικαίωμα-όπλο του εργαζόμενου. Νομιμοποίηση της παραβίασης του Συντάγματος από αυτούς που αφού φρόντισαν να του αλλάξουν τα φώτα, έστρεψαν τα φαρμακερά βέλη της σωφρονιστικής νομοθεσίας απέναντι σε όποιον τολμήσει και σκεφτεί.



Πολίτευμα με αστυνομοκρατούμενη θωράκιση, ένας αστυνομικός καλά οπλισμένος, πάντα είναι ένα καλό επιχείρημα σε κάθε αντιλογία, σε κάθε τι διαφορετικό. Κρατική καταστολή παντού τριγύρω, ο νομοθέτης μερίμνησε κάθε καλός του φίλος να κερδίζει πάντα πολλά, μέσα από τις δουλειές του δημοσίου.



Ο κόρακας δε βγάζει ποτέ το μάτι ενός άλλου κόρακα και όλοι οι πολιτικοί προαγωγοί σπεύδουν να δώσουν ο ένας στον άλλο τη στήριξη που χρειάζεται κάθε φορά. Αλληλεγγύη ανάμεσα σε πολιτικάντηδες επιτρέπεται και επιβάλλεται, και ας προστατεύουν κλέφτες, ας υποθάλπουν λογής εγκληματίες και εχθρούς της κοινωνίας, ας υποκρύπτουν τους υπεύθυνους για το σημερινό μας χάλι.



Νοθεύει κρατικά έγγραφα με απώλειες εκατομμυρίων ευρώ για τα ταμεία του κράτους, ένας πολιτικός, πλημμέλημα απλό και τον βλέπεις να γυρνά αγέρωχος και να διαλαλεί παντού την μπερδεμένη αθωότητα του. Τολμάς να μην πληρώσεις όμως αντίτιμο στα ιδιωτικά διόδια του εθνικού εργολάβου, μια διμοιρία των ΜΑΤ είναι έτοιμη να αποδώσει δικαιοσύνη, τη δική τους δικαιοσύνη, σε σένα που αμφισβητείς το δικαίωμα στο κλέψιμο του ΜΕΓΑλου εργολάβου-καναλάρχη.



Τι να σχολιάσεις πρώτα σε ένα κράτος υποκρισίας και ψευτιάς. Στο νόμο που φυλακίζει αυτόν που θα κόψει ένα δέντρο για να ζεστάνει τα παιδιά του, επειδή δεν έχει τα χρήματα να αγοράσει «ακριβό» πετρέλαιο αλλά δικαιώνει τον εργολάβο που θα κόψει δάση για να κάνει χρυσωρυχεία και εργοστάσια σκουπιδιών. Ναι ξέρω, πάλι ο ίδιος τύπος είναι από πίσω, της γνωστής οικογενείας. Όποια πέτρα και να σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο, έχει τη σφραγίδα του. Σκουριές, Κερατέα, διόδια, δεν έχει αφήσει τίποτα ο τύπος και η λίστα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και φυσικά δε λέει με τίποτα να κλείσει.

Γενική Πολιτική Απεργία.

Όλα όσα θέλετε να ξέρετε για την Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας αλλά φοβόσαστε να ρωτήσετε...

του Σταύρου Κατσούλη

Όλοι έχετε ακούσει πλέον τα καλέσματα του Ε.ΠΑ.Μ. για Γενική Πολιτική Απεργία. Όμως είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Αυτό οφείλεται σε τέσσερις κύριους λόγους:

Πρώτον, γιατί αυτοί που σήμερα οργανώνουν απεργίες, δεν ξέρουν γι αυτήν ή φοβούνται να εμπλακούν με αυτήν την ιδέα.
Δεύτερον, γιατί τα μεγάλα συνδικάτα, ομοσπονδίες κλπ. πολύ απλά δεν θέλουν να ξέρει κανείς γι αυτήν.
Τρίτον, γιατί σε πρακτικό επίπεδο, η Γενική Πολιτική Απεργία εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με την θέση και διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις που έχει ο καθένας μας στην κοινωνία.
Τέταρτον, γιατί πολύ απλά την συγχέουν με την έννοια της απλής Γενικής Απεργίας.

Σε αυτό το κείμενο, θα επιχειρήσω να απαντήσω διεξοδικά σε όλα τα ερωτήματα που μου έχουν ερωτηθεί από διάφορους κατά την διάρκεια συζητήσεων, αλλά και που έχω επισημάνει γενικότερα ότι χρειάζονται απάντηση.

Ας αρχίσουμε λοιπόν:

Γιατί να κάνω Απεργία;

Θέλεις και ρώτημα; Ας το δούμε όμως. Οι κυβερνήσεις, παρ όλες τις διαβεβαιώσεις που μας δίνουν συνεχώς, έχουν σχεδόν καταστρέψει τα πάντα. Το χρέους του κράτους, από την αρχή της κρίσης μέχρι τώρα τείνει να διπλασιαστεί. Το Σύνταγμα της Ελλάδας, έχει καταλυθεί σχεδόν....
ολοκληρωτικά. Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν εξαφανιστεί. Οι τυπικές Απεργίες αντιμετωπίζονται από το κράτος με την Βία. Οι Συνταξιούχοι έχασαν τις συντάξεις τους. Η Ανεργία καλπάζει στο 30%+ και ανεπίσημα, είναι πολύ παραπάνω. Άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια, Πολυεθνικές και άλλες μεγάλες εταιρείες φεύγουν. Χαράτσια και νέοι φόροι παντού. Αυτοκτονίες καθημερινά. Ο κόσμος δεν μπορεί να πάρει πετρέλαιο για να ζεσταθεί. Μαγαζιά κλείνουν καθημερινά. Τα νοσοκομεία καταστράφηκαν. Το ίδιο τώρα και με την τριτοβάθμια παιδεία. Τα ταμεία τα άδειασαν. Ξεπουλάνε το νερό, το ρεύμα, τα πάντα είναι στο σφυρί. Η κυριαρχία του Κράτους εξαφανίστηκε. Μας είπαν ψέματα ότι θα λύσουν το πρόβλημα, όλες οι κυβερνήσεις τους μέχρι τώρα.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, τα μέτρα που μας έφεραν ως εδώ, τα συνεχίζουν αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία. Συνεχίζουν να μας λένε ότι θα μας σώσουν. Όσοι έχουν μάτια και βλέπουν, καταλαβαίνουν πλέον προς τα που πάει το πράγμα... Και οποιοσδήποτε προσπαθήσει να τους αντισταθεί μεμονωμένα, δέχεται την βίαια καταστολή του Κράτους κατοχής.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι οι παραδοσιακοί αγώνες, όσο θεμιτοί και αν είναι, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ. Θα χρειαστεί μια πραγματική μαζική αντίδραση, πριν τα καταστρέψουν όλα. Εδώ ακριβώς εισέρχεται η έννοια της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας και αποκτά νόημα.

Η Νέμεσις διεκδικεί τον πρώτο ρόλο στο ελληνικό δράμα

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

«Αν ο λαός επιμένει για τη ζωή / η μοίρα πρέπει να υπακούσει / και η νύχτα θα φύγει / και οι χειροπέδες θα σπάσουν.
Όμως σ’ αυτόν που δεν αρέσει / ν’ ανέβει στα βουνά / θα ζει πάντα στη λάσπη».
[Στίχοι από Παλαιστινιακό τραγούδι]

Τα γεγονότα που ζούμε τα τρία τελευταία χρόνια φωτίζουν και στο μυαλό των πιο δύσπιστων το νόημα της προσφώνησης της προέδρου της Βουλής του 2005 στην ορκωμοσία του προέδρου της Δημοκρατίας: «κατά την διάρκεια της θητείας σας… θα περιορισθεί ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας...».
Είχαν θεωρηθεί αμφιλεγόμενα και αινιγματικά τα λόγια αυτά τότε και έδωσαν τροφή για πολλές συζητήσεις. Όσοι έβλεπαν τι έρχεται και προσπάθησαν να το εξηγήσουν κατηγορήθηκαν ότι ανέπτυσσαν θεωρίες συνωμοσίας, τα πράγματα όμως τους δικαίωσαν κατά την διάρκεια του 2010, όταν η Ελλάδα βρέθηκε αλυσοδεμένη στην επιτροπεία της τρόϊκας.
Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια και σήμερα, που η τρικομματική κατοχική κυβέρνηση διολισθαίνει απροκάλυπτα στον αυταρχικό κατήφορο, καταργώντας πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες –που τότε θεωρούντο αυτονόητες- επιβεβαιώνεται και το κομμάτι εκείνο των δηλώσεων που έλεγε ότι «η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις» και θα έχουμε «νέες μορφές διακυβέρνησης». Σήμερα έχουμε την αποικιοκρατία του Χρέους και την «χούντα» των τραπεζιτών…
Θυμάμαι ακόμα έναν παλιό πολιτικό να λέει ότι τους χάρτες των κρατιδίων στα οποία θα διαλυθεί η Ελλάδα τους είχε έτοιμους από το ’92 το ΝΑΤΟ, αλλά και πολύ παλιότερα, σε ανύποπτο χρόνο, ένα Γάλλο, στέλεχος της ΕΟΚ, να μιλάει για την προοπτική κατάργησης του κοινωνικού κράτους. Προέβλεπε, μάλιστα, ότι έξι πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρείες θα μείνουν μόνο σε όλη την Ευρώπη, όπου θα έχει καταργηθεί κάθε ίχνος κοινωνικού ασφαλιστικού ταμείου.
Βρισκόμαστε, με λίγα λόγια, στον δρόμο προς την κόλαση που χάραζε από χρόνια η υπερεθνική ελίτ της παγκοσμιοποίησης, η μαφία των τραπεζιτών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Στον δρόμο αυτόν έχουμε να δούμε πολλά ακόμα, κάθε είδος χειραγώγησης, ποταπής προπαγάνδας, καλυμμένου και ανοικτού φασισμού, απάτης και πλάνης, που μας ετοιμάζει ο Οίκος Εξαπάτησης της ανθρωπότητας και οι μηχανές του καθεστώτος, αν παραμείνουμε δειλοί θεατές του αργού θανάτου μας.
Οι πολλές συζητήσεις που γίνονται ακόμα για το τι να κάνουμε και πώς θα συγκροτηθεί ο ενιαίος μαζικός σχηματισμός της λαϊκής αντίστασης, σε λίγο δεν θάχουν νόημα. Η κοινωνία θάχει συνθλιβεί και η μειοψηφία, που ενστικτωδώς θα αντιδράσει δυναμικά, θα εγκλωβιστεί χωρίς σχέδιο στο αδιέξοδο των τεθωρακισμένων μισθοφόρων του κατοχικού κράτους, της προβοκάτσιας και των παρακρατικών συμμοριών.

Επιστροφή στη δεκαετία του ’50

Ισχύει από την 1η Φεβρουαρίου, αλλά είχε να συμβεί από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια – αν είχε συμβεί και τότε σε αυτή τη μορφή, γιατί αυτό που κυρίως συνέβαινε τότε ήταν ότι οι αμερικανοί πρέσβεις συνυπέγραφαν τις κρίσιμες ελληνικές αποφάσεις: να τοποθετηθεί ξένος σε νευραλγική θέση της διοίκησης του ελληνικού κράτους. Αυτό συνέβη τώρα, με την ανακοίνωση της τοποθέτησης του Ολλανδού Πολ Κόστερ στην ηγεσία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας την οποία μόλις διόρισε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι για καλό: το σχετικό «επιχείρημα» περίπου λέει ότι «έτσι που τα κάναμε εμείς, να έρθουν επιτέλους οι ξένοι να βάλουν τάξη».

Το «επιχείρημα» είναι φυσικά κάτι περισσότερο από σαθρό, είναι παιδαριώδες. Απλώς, αυτό που τώρα συμβαίνει, είναι ότι παίρνει σάρκα και οστά η άποψη που δημόσια έχει εκφράσει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τις ελληνικές ελίτ: τις βλέπει με πλήρη απαξίωση, τις αντιμετωπίζει ως υπεύθυνες για την ελληνική καταστροφή.

Ο Σόιμπλε σε μεγάλο βαθμό δεν έχει άδικο: έτσι συνέβη. Οι ευθύνες της ελληνικής ελίτ για την τραγωδία της χώρας είναι απροσμέτρητες. Όμως, ανάμεσα σε αυτές τις ευθύνες, η μεγαλύτερη είναι εκείνη για την οποία ούτε ο Σόιμπλε, ούτε κανείς άλλος από την πλευρά αυτή, αναφέρει: ότι, τελικά, τα παρέδωσαν όλα.

Πρέπει να είναι κανείς κάτι περισσότερο από αφελής για να φαντάζεται ότι η υποκατάσταση, ακόμα και σε τυπικό πλέον επίπεδο, των ελληνικών αρχών από τους ξένους θα οδηγήσει σε οτιδήποτε θετικό. Οσοι περιμένουν ότι κάτι καλό θα βγει για την Ελλάδα από τον πλήρη αφελληνισμό (και) της οικονομικής της διοίκησης, θα πρέπει να το σκεφτούν δύο και τρεις φορές.

Καλώς ή κακώς, το πολιτικό σύστημα υποτάχθηκε πλήρως από το 2010 και μετά. Σήμερα, το 2013, τι έχει βγει από όλο αυτό; Ποιος φαντάζεται ότι το επόμενο βήμα, που είναι καθοριστικής σημασίας πολύ περισσότερο από ότι με πρώτη ματιά φαίνεται, θα βοηθήσει την οικονομία και τη χώρα; Με ποιον τρόπο; Σε τι; Θα έρθουν εδώ οι άνθρωποι αυτοί για να «βάλουν τάξη»; Κάτι τέτοιο, δεν έγινε ποτέ και πουθενά.

Η Ελλάδα παραχωρεί σήμερα, και μάλιστα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ένα ακόμα πεδίο, ένα ακόμα κρίσιμο εργαλείο για την όποια προσπάθεια ανόρθωσής της. Και η «τάξη» που θα επέλθει από αυτή την παραχώρηση θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που πολλοί αιθεροβάμονες φαντάζονται.

Η χώρα πήγε τώρα και τυπικά 60 χρόνια πίσω. Δεν έχει πια ούτε καν το πρόσχημα του αυτοδιοίκητου. Δεν είναι πλέον χώρα. Κάθε κρίσιμη, ή και λιγότερο κρίσιμη επιλογή θα γίνεται ερήμην της σε όλα τα επίπεδα.

Αν το γεγονός αυτό, το αδιανόητο για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ακόμα και πτωχευμένη, συνιστά τη «σωτηρία» της, τότε το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η λέξη «σωτηρία» θα πρέπει να ξαναγραφτεί με νέο νόημα στα λεξικά…

πηγη

Η υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά περνά μέσα από λειτουργικές καταλήψεις και γενική πολιτική απεργία.

Δημ.Καζακης

Με πολιτική επιστράτευση επιχείρησε η κυβέρνηση των δωσίλογων να σπάσει την απεργία στο Μετρό. Προηγήθηκε μια πρόστυχη εκστρατεία δυσφήμισης των εργαζομένων που εμφανίζονταν ότι είναι προνομιούχοι και με μισθούς που υπερβαίνουν τις 4 με 5 χιλιάδες μηνιαία. Μέχρι και ένα από τα πιο γνωστά παπαγαλάκια της απάτης του χρηματιστηρίου την περίοδο 1999-2000, τον κ. Κώνστα, ο οποίος τώρα εργάζεται ως εκπρόσωπος τύπου της εταιρείας-σκάνδαλο εκποίησης δημόσιας περιουσίας ΤΑΙΠΕΔ, ξέθαψαν για να ισχυριστεί ότι οι εργαζόμενοι στο Μετρό αμείβονται με 85 χιλιάδες ετησίως! Το ψέμα σε διατεταγμένη υπηρεσία.


Οι εργαζόμενοι στο Μετρό, αν και η εργασία τους είναι υψηλής εξειδίκευσης, δεν αμείβονται καλύτερα από την μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων σε κλάδους με αντίστοιχη υψηλή εξειδίκευση. Ας το δούμε συγκεκριμένα. Τον Μάιο 2011 με βάση τα επίσημα διαθέσιμα στοιχεία η αμοιβή και τα έξοδα προσωπικού ανά εργαζόμενο ήταν κατά μέσο όρο 3.100 ευρώ μικτά. Τον ίδιο μήνα η μέση αμοιβή και τα έξοδα προσωπικού ανά εργαζόμενο συνολικά στις συγκοινωνίες (ΑΜΕΛ, ΗΣΑΠ, ΤΡΑΜ, ΕΘΕΛ, ΗΛΠΑΠ, ΟΑΣΑ) ανέρχονταν στα 3.250 ευρώ μικτά. Τον Μάιο του 2010 οι εργαζόμενοι στο Μετρό εισέπρατταν 3.400 ευρώ μικτά ανά εργαζόμενο. Ενώ οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες τον ίδιο μήνα εισέπρατταν 3.250 ευρώ μικτά ανά εργαζόμενο. Στον χρόνο από τον Μάιο του 2010 έως και τον Μάιο του 2010 το κονδύλι «αμοιβές και έξοδα προσωπικού» στο Μετρό υπέστη μείωση κατά 22% λόγω της κατά 9% μείωσης της ανά εργαζόμενο μικτής αμοιβής, αλλά και λόγω της μείωσης του προσωπικού κατά 15%. Την ίδια περίοδο τα έσοδα της εταιρείας αυξήθηκαν κατά 19%, ενώ το οικονομικό αποτέλεσμα διαμορφώθηκε θετικά στα 1,6 δις ευρώ προ επιχορηγήσεων. Δηλαδή η εταιρεία είχε απόδοση επί του τζίρου της σχεδόν 20%.

Συγκριτικά θα μπορούσαμε να σημειώσουμε πώς το 2ο τρίμηνο του 2011 η αμοιβή εξαρτημένης εργασίας ανά εργαζόμενο στο σύνολο της οικονομίας ανερχόταν ανά μήνα στα 2.400 μικτά. Ενώ το 2ο τρίμηνο του 2010 η αμοιβή εξαρτημένης εργασίας ανά εργαζόμενο στο σύνολο της οικονομίας ανερχόταν ανά μήνα στα 2.300 μικτά. Πάντα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Η διαφορά που σημειώνεται δικαιολογεί να χαρακτηρίσει κάποιος τους εργαζόμενους στο Μετρό και στις συγκοινωνίες ως υψηλόμισθους; Όχι βέβαια. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι βασικές καταναλωτικές δαπάνες ενός μέσου νοικοκυριού στην Ελλάδα ανέρχονταν σε 3.200 ευρώ ανά μήνα το 2011, ενώ το 2010 ανέρχονταν σε λίγο πάνω από 3.000 ευρώ, τότε μπορεί να κατανοήσει ότι οι αμοιβές που αναφέραμε δεν αρκούν ούτε καν για να τις καλύψουν με επάρκεια. Για υψηλόμισθους, ρετιρέ και προνομιούχους εργαζόμενους μπορούν να μιλούν μόνο οι δωσίλογοι, οι μαυραγορίτες της δημοσιογραφίας και όσοι είναι στον νου και στην ψυχή ψωρομανώληδες, ή μπατηριτζιμπλάκιδες, όπως αποκαλούσε ο Αδαμάντιος Κοραής τα στρώματα εκείνα που έχουν εκπέσει σε κατάσταση λούμπεν με συνείδηση «μωροψωρίλου», όπως χαρακτήριζε ο μεγάλος Ψαθάς όποιον θέλει να δει τους πάντες στην κατάσταση της δική του αθλιότητας.

Βέβαια το σκάνδαλο στο Μετρό δεν είναι οι μισθοί των εργαζομένων, αλλά η τεράστια αιμορραγία από τις προμήθειες μιας και ελέγχονται μονοπωλιακά από συγκεκριμένες εταιρείες, μεσάζοντες και προμηθευτές. Το Μετρό αγοράζει σε προνομιακά υψηλές τιμές και σε ποσότητες που αποφασίζει η προμηθεύτρια εταιρεία εκ Γερμανίας, ή εκ Γαλλίας ότι αναλώσιμο, ή ανταλλακτικό χρειαστεί. Μια απλή ηλεκτρονική πλακέτα που ο οποιοσδήποτε ιδιώτης θα μπορούσε να την προμηθευτεί από την εγχώρια αγορά σε άριστη ποιότητα σε τιμές που δεν ξεπερνούν τα 50 ευρώ το κομμάτι, το Μετρό την αγοράζει από την Siemens πάνω από 1.000 ευρώ το κομμάτι και σε ποσότητα που υποδεικνύει ανάλογα με το συμφέρον της η Γερμανική εταιρεία. Η τακτική λεηλασίας που ακολουθείται σε βάρος του Μετρό, όπως και γενικά σε βάρος του δημόσιου τομέα γενικά, με διορισμένους ημέτερους σε διοικήσεις, σε θέσεις συμβούλων, εργολάβων και προμηθευτών με αμοιβές και λειτουργικά που ούτε οι μεγάλες πολυεθνικές δεν δαπανούν, καθώς και με προϋπολογισμούς αναλωσίμων, υλικού και προμηθειών εξοπλισμού που θα έκανε τον οποιονδήποτε να κοκκινίζει από οργή, ή από ντροπή, είναι κάτι για το οποίο κανένας δεν μιλά από τους γνωστούς οργίλους δημοσιολόγους.