Η ώρα των ριζικών λύσεων

Οι καταστροφικές οικονομικές συνέπειες της σημερινής οικονομικής κατοχής από την υπερεθνική και τις ντόπιες ελίτ δεν διαφέρουν σημαντικά από τις αντίστοιχες της στρατιωτικής Κατοχής πριν 70 χρόνια. Το βασικό στοιχείο που διαφοροποιεί ριζικά τη σημερινή κατοχή, που είναι και το πιο αβάσταχτο για τα λαϊκά στρώματα, είναι η έλλειψη οποιουδήποτε συνεκτικού στόχου και συνακόλουθα οποιασδήποτε ελπίδας για πραγματική βελτίωση της κατάστασής τους, σε μια ριζικά διαφορετική κοινωνία. Αυτόν τον καθοριστικό ρόλο έπαιζε τότε το ΕΑΜ.

Το γεγονός αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο δεδομένου ότι τότε ο στόχος ήταν κατ 'αρχήν η εθνική απελευθέρωση που συνένωνε όλους, από την Αριστερά μέχρι τον ευρύτερο πατριωτικό χώρο, ενώ η κοινωνική απελευθέρωση από την ανισότητα, την ανεργία και την φτώχεια - όπου και αρχίζουν οι διαφορές ανάλογα με τις ταξικές και ιδεολογικές θέσεις του καθενός / καθεμιάς - εθεωρείτο επακόλουθο της πρώτης. Σήμερα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: δεν νοείται εθνική απελευθέρωση αν δεν προηγηθεί κοινωνική απελευθέρωση. Το ζητούμενο όμως είναι αν αυτή η κοινωνική απελευθέρωση μπορεί, στις σημερινές συνθήκες, να πάρει τη μορφή συστημικής αλλαγής, ή αν θα πρέπει, αρχικά τουλάχιστον, ΝΑ περιοριστεί ΣΤΗΝ εξασφάλιση Των κοινωνικών προϋποθέσεων ΓΙΑ ΤΗΝ Αμεση ανάκτηση Της Εθνικής οικονομικής κυριαρχίας ΚΑΙ Που έβαζε ΚΑΙ ΘΑ τα θεμέλια για την ολοκληρωτική κοινωνική απελευθέρωση στο μέλλον, με τη μορφή συστημικής αλλαγής, η οποία θα αποφασιζόταν δημοκρατικά από τον Λαό.

Και αυτό, διότι σήμερα έχουμε χάσει τόσο την οικονομική κυριαρχία όσο και την συνακόλουθη εθνική, σε μια διαδικασία που εντάθηκε στη μεταπολεμική περίοδο όταν η χώρα εντάχθηκε, κυρίως με την προσχώρησή της στην ΕΟΚ / ΕΕ και την Ευρωζώνη που αποφάσισαν οι ελίτ μας, Στη κατά παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς, η οποία μόνο νεοφιλελεύθερη μπορούσε να ήταν, παρά τα παραμύθια της ρεφορμιστικής Αριστεράς και «προοδευτικών» οικονομολόγων του κατεστημένου.

Η ένταξη μας στην ΕΟΚ / ΕΕ οδήγησε στη πλήρη εξάρτηση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς για γεωργικά προϊόντα που κάλυπταν βασικές ανάγκες του λαού μας, ενώ τώρα, με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ξένες επενδύσεις που περιμένουμε για την «ανάπτυξη», όπως μας επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, θα χάσουμε κάθε αυτοδυναμία στην κάλυψη εξίσου βασικών αναγκών όπως το ηλεκτρικό, το νερό, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες κ.λπ.. Η απώτερη δηλαδή αιτία που μας οδήγησε στη σημερινή καταστροφή, δεν ήταν το Χρέος, το οποίο ήταν απλά μια συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής μας δομής-γι'αυτό και είναι εντελώς αποπροσανατολιστική η «Χρεολογία» καθώς και τα περί Λογιστικού ελέγχου του Χρέους κλπ. Η αιτία ήταν το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας, ενώ δεν διαθέταμε παραγωγική δομή αρκούντως «ανταγωνιστική» για να συναγωνιστεί τα εισαγόμενα προϊόντα από χώρες του Βορρά, με υψηλότερη παραγωγικότητα λόγω του ιστορικού τους επιπέδου ανάπτυξης, ή από χώρες του Νότου, ΜΕ εξαθλιωμένους μισθούς και αντίστοιχες εργασιακές συνθήκες.

Αυτό το γεγονός αποκρύπτουν συνειδητά ή μη, «συστημικές» θεωρίες που αποδίδουν την αιτία της καταστροφής στους κακούς πολιτικούς, τη διαφθορά, το κακό κράτος κ.λπ., «αντισυστημικές» Που αποδίδουν ΤΗΝ ΣΕ γενικότερες καπιταλιστικές κρίσεις, και «ενδιάμεσες» που μιλούν για την κακή δόμηση της Ευρωζώνης, τη «Χρεοκρατία» κλπ .. Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι μια τρομερή ιδεολογική σύγχυση που κάνει αδύνατη τη συνένωση των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε ένα παλλαϊκό μέτωπο με συγκεκριμένους στόχους και πρόγραμμα που θα συνεπαγόντουσαν την ανοικοδόμηση της παραγωγικής δομής με βάση την οικονομική αυτοδυναμία, που προϋποθέτει την μονομερή έξοδο από την ΕΕ (και όχι απλά από την Ευρωζώνη που θα ήταν καταστροφική!), τη μονομερή διαγραφή του Χρέους, την ακύρωση των Μνημονίων κ.λπ..

Μόνο ριζικές λύσεις μπορούν να μας βγάλουν από μια ριζική καταστροφή σαν τη σημερινή. Τα ημίμετρα και οι συστημικές ψευδο-λύσεις, ή, αντίστοιχα, οι αντισυστημικές προτάσεις ενώ λείπουν οι υποκειμενικές συνθήκες γι αυτές, απλώς διαιωνίζουν την καταστροφή.

πηγη

Βουλγαρία: Σταθερότητα χωρίς ανάπτυξη

Νομισματική σταθερότητα, δημοσιονομική εξυγίανση, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αν η συνταγή των Βρυξελλών ήταν όντως αποτελεσματική, η Βουλγαρία, χώρα με το δεύτερο μικρότερο έλλειμμα στην Ε.Ε., θα έπρεπε να καταλαμβάνει κάποια καλύτερη θέση από αυτήν του φτωχότερου κράτους-μέλους μεταξύ των “27”. Ωστόσο, η δεινή οικονομική κατάσταση της γειτονικής χώρας, που κατά την Κομισιόν μεταφράζεται σε “σοβαρές υλικές στερήσεις για το 44% του πληθυσμού, έδωσε ήδη τη θέση της στην πολιτική αποσταθεροποίηση, χωρίς προφανή διέξοδο να προβάλλει στον ορίζοντα.

Παρά τους 7.000 οπαδούς του κυβερνώντος κόμματος GERB οι οποίοι συγκεντρώθηκαν έξω από το Κοινοβούλιο την Πέμπτη (ορισμένοι με τα τρακτέρ και τα ζωντανά τους), οι νομοθέτες έκαναν αποδεκτή την παραίτηση που είχε υποβάλει την προηγουμένη ο πρωθυπουργός Boyko Borisov, επιστρέφοντας “την εντολή που του έδωσε ο λαός”, στον απόηχο των συγκρούσεων αστυνομίας και διαδηλωτών το βράδυ της Τρίτης.

Η ανακοίνωση της αποπομπής του υπουργού Οικονομικών Simeon Djanko και η απειλή αφαίρεσης της άδειας της τσεχικής ηλεκτροπαραγωγού εταιρείας CEZ δεν άρκεσαν για να κατευνάσουν το κύμα διαμαρτυριών για την αύξηση του κόστους ηλεκτροδότησης (μεσούντος του σκληρού βουλγαρικού χειμώνα), σε μία χώρα που ο μέσος μισθός διαμορφώνεται στα 360 ευρώ μηνιαίως.

Δεν είναι όμως μόνο το κόστος ζωής το οποίο τροφοδότησε τη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση Borisov, αλλά και η αίσθηση ότι ο πρωθυπουργός δεν υλοποίησε την βασική εξαγγελία του, ήτοι την πάταξη της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος υπό το οποίο ασφυκτιά η χώρα.

Καθηγητής της Αστυνομικής Ακαδημίας πριν το 1990 και πρωταθλητής του καράτε, ο Borisov υπήρξε σωματοφύλακας του κομμουνιστή πρώην ηγέτη Todor Zivkov και του πρώην βασιλέα Simeon και θήτευσε ως γ.γ. του υπουργείου Εσωτερικών από το 2001 με τον βαθμό του στρατηγού, για να ιδρύσει το GERB το 2006 και να κατακτήσει την εξουσία (με 39,71% των ψήφων) το 2009.

Το πολιτικό του προφίλ στηρίχθηκε στην εικόνα της αποφασιστικότητας και στα έργα υποδομής που επέτρεψε η απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων. Ωστόσο ήδη από το 2007 κατηγορήθηκε (από το U.S. Congressional Quarterly) για σχέσεις με το συνδικάτο του εγκλήματος, ενώ αμερικανικά διπλωματικά έγγραφα που διέρρευσαν μέσω Wikileaks το 2011 αναφέρουν ότι η τράπεζα που διευθύνει η σύντροφός του Tsvetelina Borislavova ενέχεται σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.

Η αποδοχή της παραίτησης Borisov από το Κοινοβούλιο ανοίγει τον δρόμο για την επίσπευση των βουλευτικών εκλογών που ήσαν προγραμματισμένες για τον Ιούλιο, με τον διορισμό από τον πρόεδρο Plevleniev κυβέρνησης τεχνοκρατών (της τρίτης στη μετακομμουνιστική ιστορία της Βουλγαρίας). Ωστόσο, η προσφυγή στις κάλπες δεν αναμένεται να απεμπλέξει την κατάσταση: το GERB και οι αντιπολιτευόμενοι Σοσιαλιστές του Sergei Stanishev φέρονται να ισοψηφούν σε ποσοστά περί το 22-23%, ενώ εκφράζονται φόβοι ότι οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι θα στραφούν σε ακραίους σχηματισμούς.

Με επίσημο ποσοστό ανεργίας 12,3% (ή μάλλον 19,3% εάν προστεθούν όσοι εγκατέλειψαν την αναζήτηση εργασίας) και εισόδημα στο 45% του μέσου κοινοτικού, η Βουλγαρία αποτελεί τη φτωχότερη χώρα της Ε.Ε.έχοντας ως κυριότερο στήριγμά της το ένα εκατομμύριο των πολιτών της που έχουν μεταναστεύσει. Τα μεταναστευτικά εμβάσματα έφθασαν πέρσι τα 774 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο ίδιος ο Borisov σε μία διόλου ΄πολιτικά ορθή” αποστροφή του, σε ομιλία του στο Σικάγο δήλωσε ότι κυβερνά μια χώρα “με ένα εκατομμύριο Τσιγγάνους, 700.000 Τούρκους και δύο εκατομμύρια συνταξιούχους”.

Το παραγόμενο προϊόν υπολείπεται ακόμη κατά 2,5% των πρό της κρίσης του 2008 επιπέδων και η χώρα διανύει τον πέμπτο συνεχόμενο χρόνο ύφεσης. Κατά τον Lars Christensen της Danske Bank η Βουλγαρία εισάγει ταυτοχρόνως “πιστωτική ασφυξία” από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και “νομισματική ασφυξία” από τις πολιτικές της ΕΚΤ. – λόγω της συμμετοχής της στον μηχανισμό ERM 1< “προθάλαμο” της ένταξης στο ευρώ. Σε έκθεσή του το ΔΝΤ κάνει λόγο για “σταθερότητα με ανεπαρκή ανάπτυξη”. Προφανώς, δεν υπάρχει ούτε κάν “βουλγαρικό μοντέλο” προς την ανάπτυξη…

πηγη

Πολιτικές ζυμώσεις επί κομματικών ζυμώσεων

Στη Σύνοδο Κορυφής, στις 25 και 26 Μαρτίου του 2010, μετά από μια δραματική διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, δήλωσε: «Οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο. Η πολιτική της υπευθυνότητας δικαιώνεται. Η Ελλάδα απέδειξε την ισχυρή της θέληση και τη δυνατότητα έγκαιρης αντίδρασής της στην κρίση… Η Ελλάδα του ευρώ είναι ασφαλής…», ενώ λίγο πιο κάτω ακούστηκε για πρώτη φορά η εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή η κυβέρνηση διέψευδε.
Η δικαιολογία ήταν ότι το ΔΝΤ συμπεριλήφθηκε στον μηχανισμό, λόγω της εμπειρίας του με άλλες χώρες που είχαν προβληματικούς προϋπολογισμούς. Όλα τα μέσα ενημέρωσης τότε έσπευσαν να πανηγυρίσουν για τη σωτηρία της χώρας. Η συνέχεια είναι γνωστή...



Κόμματα δίχως ιδεολογία

Το ΔΝΤ έχει διαχειριστεί ανάλογες επεμβάσεις σε άλλες χώρες και γνωρίζει καλά την πολιτική και επικοινωνιακή στρατηγική που είναι απαραίτητη, ώστε να εφαρμοστούν τέτοια μέτρα. Σε δικτατορικά καθεστώτα τα πράγματα είναι απλούστερα, αλλά σε δημοκρατικές χώρες συχνά υπάρχουν προβλήματα με τους πολίτες, όπως για παράδειγμα στην Αργεντινή και την Ισλανδία που τους απέρριψε.
Στην Ελλάδα του 2010 ίσως δεν υπήρχε δικτατορία, αλλά τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, με αποκορύφωμα την πρωθυπουργία Σημίτη 1996-2004, ο έλεγχος της οικονομικής ελίτ επί της πολιτικής ζωής του τόπου υπήρξε ουσιαστικά απόλυτος. Τηλεοπτικοί δίαυλοι, εφημερίδες, συνδικαλιστικά σωματεία και δημόσια έργα ελέγχονται, έμμεσα ή άμεσα, από λίγα πρόσωπα με πανίσχυρη επιρροή στα πολιτικά κόμματα.
Κάνοντας έναν σύντομο παραλληλισμό με τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Πόλεμο, τότε τα κόμματα ήταν δημιουργήματα συγκεκριμένων κοινωνικών απαιτήσεων και τις εξέφραζαν από τα κάτω. Ακόμη και οι αντιπαλότητες και τα πάθη της εποχής ήταν εκφράσεις της κοινωνίας. Φυσικά και τότε υπήρχαν ελίτ που επηρέαζαν τις εξελίξεις, αλλά και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός έδινε περιθώρια στην παραγωγή πολιτικής και λόγου.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οι όροι έχουν πλέον αλλάξει: τα κόμματα της Μεταπολίτευσης δεν εκφράζουν πλέον κοινωνικές απαιτήσεις και δεν εκπροσωπούν ιδεολογίες, δεν παράγουν πολιτική. Είναι αποτελεσματικότερα, βέβαια, στη διαχείριση της εξουσίας, αλλά ορίζουν τα ίδια, από πάνω προς τα κάτω πλέον, το τι πρέπει να είναι Δεξιά-Αριστερά, Προοδευτικό-Συντηρητικό, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές ζυμώσεις και την παραγωγή πολιτικής.
Αυτό αποδεικνύεται και από τις ανατροπές που έφερε το Μνημόνιο στη πολιτική ζωή του τόπου. Ουσιαστικά φανερώθηκε η ανυπαρξία ιδεολογικών διαχωρισμών των μεταπολιτευτικών κομμάτων, αφού όποιο κόμμα και να εκλεγεί, κυβερνά με τον ίδιο τρόπο, ενώ ο έλεγχος των εξωθεσμικών κέντρων επί του κράτους έχει γίνει σχεδόν απόλυτος.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ 23-02-1943 – Όταν οι Έλληνες αντιστέκονταν περήφανα στις κατοχικές κυβερνήσεις…

Με την είσοδο του 1943, οι Έλληνες, εκτός από την πείνα και την καταπίεση, αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά τις διαψεύσεις από τις γερμανικές αρχές κατοχής. Το μέτρο δεν αφορούσε τους έλληνες εβραίους, οι οποίοι σταδιακά άρχισαν να στέλνονται στην Πολωνία «για να εργασθούν».

Στις 23 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται τελικά στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα» η διαταγή του στρατηγού Σπάιντελ για την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων. Οι κατοχικές δυνάμεις σκόπευαν να στείλουν κόσμο στη Γερμανία και ανά τη Μεσόγειο για να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα. Το ίδιο βράδυ ο κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (από τους πρωτοπόρους της γυναικολογίας – μαιευτικής στην Ελλάδα) και ο υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας (παλιός συνδικαλιστής και σοσιαλιστής, που εκτελέστηκε στις αρχές του 1944 από την ΟΠΛΑ), έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σχετικό διάταγμα με τίτλο «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος».

Η αντίδραση των δοκιμαζόμενων Ελλήνων υπήρξε ακαριαία. Την επόμενη μέρα (24 Φεβρουαρίου) χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας για να βροντοφωνάξουν «Κάτω η επιστράτευση» και να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού Λογοθετόπουλου στη Βουλή. Μία άλλη, αφού υπερφαλαγγίζει τους ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το Υπουργείο Εργασίας (Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα γωνία), όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση. Κατά τις συγκρούσεις, τρεις διαδηλωτές σκοτώνονται και τριάντα τραυματίζονται σοβαρά.

Τις επόμενες μέρες το αυθόρμητο δίνει τη θέση του στο οργανωμένο. Τηλεφωνητές, δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους. Η αντίδραση κατά της επιστράτευσης φουντώνει. Η κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά στις 28 Φεβρουαρίου μετατρέπεται σε αντικατοχική διαδήλωση.

Στις 5 Μαρτίου συγκροτείται μεγάλη διαδήλωση κατά της πολιτικής επιστράτευσης. Από την παράνομη εφημερίδα «Το Ελληνικόν Αίμα» (φ. 15/3/1943) διαβάζουμε:

«…Την πρωΐαν της ημέρας εκείνης (5/3/1947) εσημειώθησαν μεγάλαι συγκεντρώσεις εις τα κεντρικώτερα σημεία της πόλεως. Αι συγκεντρώσεις μετετρέποντο εις διαδηλώσεις, αίτινες διά της συνεχούς ενώσεως των διαφόρων ομάδων απετέλουν έναν αφαντάστως ορμητικόν χείμαρρον, έτοιμον ­εν κυριολεξία να παρασύρη κάθε ίχνος των βαρβάρων… Μία των μεγαλυτέρων διαδηλώσεων διήλθε προ του Δημαρχειακού Μεγάρου, όπου ο παριστάνων τον δήμαρχον κύναιδος ετόλμησε να εξέλθη εις τον εξώστην διά να… καθησυχάση τα πλήθη. Από τα στόματα των χιλιάδων διαδηλωτών ­ διατηρούντων όλον το αθηναϊκόν χιούμορ των ηκούσθη η σύστασις: ­Μέσα αδελφή! Και η Αγγέλα έσπευσεν να εισέλθη…».

Σημειώνεται ότι διορισμένος Δήμαρχος εκείνη την περίοδο ήταν ο συνδικαλιστής βιοτέχνης Άγγελος Γεωργάτος.

Προ της ογκούμενης λαϊκής αντίδρασης, οι κατακτητές αναγκάζονται να ακυρώσουν την πολιτική επιστράτευση στις 10 Μαρτίου 1943. Πρόκειται για μεγαλειώδη στιγμή της Εθνικής Αντίστασης, ένα ανεπανάληπτο γεγονός σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Η ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης ήταν και η τελευταία πολιτική πράξη της δεύτερης κατοχικής κυβέρνησης. Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος αντικαταστάθηκε ως ανεπαρκής από τους Γερμανούς με τον Ιωάννη Ράλλη τον Απρίλιο του 1943.

πηγη

αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους

Δημ.Καζάκης

Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, το καταγγέλλουμε ως παράνομο και σταματάμε να το πληρώνουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό.
 Πρόκειται για μονομερή πράξη διεκδίκησης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας από τον ελληνικό λαό.
 Οι συμβάσεις δανειακής διευκόλυνσης μαζί με τα μνημόνια επέβαλλαν ένα καθεστώς στην Ελλάδα που προσιδιάζει σε «δουλεία για χρέος» για έναν ολόκληρο λαό, όπως αυτή ορίζεται από την Συμπληρωματική Συνθήκη για την κατάργηση της δουλείας και όλων των συναφών πρακτικών, η οποία ψηφίστηκε από τον ΟΗΕ το 1957 και έχει επικυρωθεί απ’ όλες σχεδόν τις χώρες μέλη του.
Ταυτόχρονα οι συμβάσεις αυτές επιβλήθηκαν υπό καθεστώς ανοιχτών πιέσεων και εκβιασμών εναντίον της Ελλάδας. Οι ίδιοι οι βουλευτές που τις ψήφιζαν έλεγαν αναγκάζομαι για τις ψηφίσω, αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε. Πρόκειται για τυπικό εκβιασμό. Αυτό παραβιάζει την Σύμβαση της Βιέννης του 1966, όπως και πολλά από τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ σχετικά με τις διακρατικές σχέσεις.
Φυσικά, όπως είναι γνωστό, τα μέτρα και οι πολιτικές που επιβάλλονται στον πληθυσμό της Ελλάδας αντίκεινται σ’ όλες τις διεθνείς διακηρύξεις και συμβάσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πάνω στις οποίες υποτίθεται ότι στηρίζεται το μεταπολεμικό διεθνές δίκαιο. Επίσης υπό την άμεση απειλή της «ασύνταχτης χρεοκοπίας» οι δανειστές της Ελλάδας επέβαλλαν την ουσιαστική κατάργηση όλων των βασικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, όπως κατοχυρώνονται στο υφιστάμενο Σύνταγμα της χώρας. Μαζί με την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας στην πιο τυπική της μορφή από την στιγμή που ξένοι επίτροποι και κομισάριοι κάνουν κουμάντο στο ελληνικό κράτος.

Το γεγονός αυτό συνιστά κατάφωρη εχθρική ενέργεια εναντίον του ελληνικού λαού που ισοδυναμεί – πάντα με τα ισχύοντα στο διεθνές δίκαιο από την εποχή της Χάγης του 1907 – με κήρυξη πολέμου και κατοχή της χώρας από ξένες δυνάμεις. Έστω κι αν δεν υπήρξαν ανοιχτές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Ελλάδος. Στο σημείο αυτό θα προσφέρει πολλά η δίκη του πολιτικού προσωπικού και όποιου άλλου υπαιτίου για την ένταξη της Ελλάδας υπό το καθεστώς των μνημονίων επί εσχάτη προδοσία από ειδικό μικτό ορκωτό δικαστήριο διευρυμένης λαϊκής σύνθεσης με κατηγορητήριο που θα συνταχθεί για δοσιλογισμό και σφετερισμό της εξουσίας με βάση το 120, παρ. 3 που αναφέρει: «Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.»

Και με τους νοικοκυραίους και με τους απεργούς!

Ηγεσία Σύριζα:
 Συνισταμένη πολιτικών μετριοτήτων, περιορισμένης και παρωχημένης πολιτικής σκέψης και δράσης, έχοντες πλήρη αδυναμία να εκτιμήσουν την πραγματικότητα και φυσικά μη έχοντες ούτε στο ελάχιστο τα φόντα να ηγηθούν ενός Κινήματος ανατροπής, να οργανώσουν την παραγωγή και την ύπαρξη Κινημάτων, να εμπνεύσουν και να βοηθήσουν πολιτικά την Ελλάδα που βράζει από συλλογικότητες και αντιστασιακούς πολίτες, οι οποίοι αυτοοργανώνονται, δικτυώνονται, συζητούν, μετέχουν σε δράσεις, προτείνουν αλλά και έχουν περάσει ήδη σε άλλους τρόπους ζωής και πολιτικής, αποτελούν εν τέλει την μόνη πρόταση, την μόνη ελπίδα και τον μοναδικό πυρήνα του μέλλοντος στο παρόν μας.

Όταν είσαι αξιωματική αντιπολίτευση σε μιαν Ελλάδα που πεθαίνει, που ξεπουλιέται μέρα με τη μέρα, αλλά όμως μέσα από τις σάπιες σάρκες της γεννιέται και ζυμώνεται εμφανώς και ταχύτατα η νέα πρόταση, από νέους ανθρώπους, κι εσύ είσαι προσηλωμένος στο να τραβήξεις τους παλιούς νοικοκυραίους ψηφοφόρους, ανάγοντας όμως ταυτόχρονα σε ορόσημο της πολιτικής σου την ημέρα μιας 24ωρης απεργίας, την αποτυχία της οποίας μάλλον μόνο εσύ έχεις αδυναμία να δεις εκ των προτέρων, όλα αυτά δείχνουν πολύ καθαρά το μπέρδεμά σου και την ανικανότητα να το ξεμπλέξεις και να παράξεις σοβαρή και κυρίως Αριστερή πολιτική.

Η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια διότι η μεν αριστερή τους πτέρυγα είναι τελείως παρωχημένη και έχει ξεμείνει στον ρομαντισμό μιας εποχής, κατά την οποίαν ο απεργός εργάτης παγώνει την τσιμινιέρα, η δε υπόλοιποι, οι οποίοι έχουν και το πάνω χέρι όπως φαίνεται στον καθορισμό της γενικότερης στόχευσης και πολιτικής του κόμματος, είναι ένα μόνο κλικ πιο σύγχρονοι και υπηρετούν μια πολιτική διπολισμού παπανδρεϊκής εποχής. Στις απαιτήσεις τού σήμερα αλλά κυρίως του αύριο δεν μπορεί να ανταποκριθεί κανείς τους.

Όλο αυτό το πράγμα ούτε ως ενιαίο κόμμα μπορεί να υπάρξει βέβαια ούτε καμιά ριζοσπαστική και ελπιδοφόρα πρόταση για το μέλλον των Ελλήνων πολιτών μπορεί να αποτελέσει. Προς το παρόν τους συσπειρώνει όπως όπως (αν και έχουν χάσει τους αριστερούς τους ψηφοφόρους) η ακροδεξιά διακυβέρνηση του Σαμαρά και η (φρούδα, όπως το πάνε) ελπίδα της εξουσίας στο άμεσο μέλλον, για χάριν της οποίας ολοένα και στρογγυλεύουν τις θέσεις τους τασσόμενοι και με τους απεργούς και με τους νοικοκυραίους. Μα και την διακυβέρνηση της χώρας να αναλάβουν, δεν δείχνουν ότι έχουν τα φόντα να είναι κάτι παραπάνω από διαχειριστές μιας τραγικής πραγματικότητας, την οποίαν θα αποδεχτούν πλήρως, όπως την αποδέχονται και τώρα, μέρα με τη μέρα.

πηγη

Πολιτική Ανυπακοή - Γενική Πολιτική Απεργία

Με τον όρο «Πολιτική Ανυπακοή» δηλώνεται η άρνηση ενός ή περισσότερων πολιτών να ανταποκριθούν σε αντισυνταγματικές αιτήσεις και εντολές μιας κυβέρνησης ή μιας δύναμης κατοχής.
Η άρνηση αυτή γίνεται χωρίς την χρήση οποιασδήποτε βίας.

Πρόκειται για την εξ ορισμού πρωτοβάθμια τακτική της μη-βίαιης αντίστασης που τόσο ξεχωριστά διετύπωσε ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Ντέιβιντ Θόρο στο βιβλίο του «Περί Πολιτικής Ανυπακοής» (1849) και εφάρμοσε στην πράξη με απόλυτη επιτυχία ο Μαχάτμα Γκάντι στην Ινδία, ενάντια στους Βρετανούς αποικιοκράτες.

Η πολιτική ανυπακοή εφαρμόζεται όταν κάθε άλλο μέσο διεκδίκησης και αγώνα ενός καταπιεσμένου λαού δεν οδηγεί σε αποτέλεσμα ή όταν ο αγώνας του λαού καταστέλλεται τόσο βίαια και αντισυνταγματικά, που είναι αδύνατη κάθε είδους επικοινωνία, συνεννόηση και συζήτηση με το αυταρχικό Καθεστώς.

Σήμερα στην Ελλάδα του 2013, όχι μόνο δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης μεταξύ των εργαζομένων (και του 1,5 εκ. ανέργων) με την κατ’ όνομα ελληνική κυβέρνηση, μα η αδιαφορία της για το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών είναι τόσο δεδομένη πια, που φτάνει στο σημείο ο γ.γ. του υπουργείου οικονομικών να δηλώνει ότι ο μισθός θα πρέπει να καθοριστεί σε τέτοια επίπεδα(προφανώς πολύ χαμηλότερα από τα σημερινά) ώστε να επιτευχθεί «ανάπτυξη». Υπέρ τίνος και με ποιο κόστος; Αυτά δε μας τα διευκρίνισε ο κ. γενικός...

Η πολιτική ανυπακοή δεν συσχετίζεται άμεσα με την «Γενική Πολιτική Απεργία», που προβάλλει επίσης τον τελευταίο καιρό σαν ένα δυνατό «όπλο» του λαού ενάντια σε όσους επιβουλεύονται την ίδια την υπόσταση της ελληνικής πολιτείας.
Ωστόσο τα δύο αυτά μέσα, η πολιτική ανυπακοή και η πολιτική απεργία, θα μπορούσαν αν συνδυάζονταν και εφαρμόζονταν την κατάλληλη χρονική στιγμή από μια κρίσιμη μάζα αφυπνισμένων Ελλήνων, να αποτελέσουν το κλειδί της εξόδου από το σημερινό αδιέξοδο που έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία οι υποτακτικές στους διεθνείς τοκογλύφους πολιτικές.
Θα μπορούσαν να αποτελέσουν την θρυαλλίδα των εξελίξεων.
Θα μπορούσαν να φέρουν στο προσκήνιο και στο δημόσιο διάλογο τα πραγματικά θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν, η μη-επίλυση των οποίων κι η διαιώνισή τους προκαλεί και αναπαράγει όλα τα υπόλοιπα «δείγματα παρακμής» που ζούμε σε υπερθετικό βαθμό τα τελευταία χρόνια.

Τέτοια πραγματικά προβλήματα της ελληνικής πολιτείας, σήμερα αλλά και όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι η έλλειψη βαθιάς και ουσιαστικής δημοκρατίας, η ανυπαρξία διαφάνειας στην πολιτική και οικονομική ζωή, καθώς και η σε επίπεδα προτεκτοράτου χάραξη ανεξάρτητης και αυθύπαρκτης εθνικής πολιτικής.
Μία χώρα που δεν λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό της, αλλά την πορεία της την καθορίζουν τα εκάστοτε υπερ-εθνικά οικονομικά συμφέροντα, ενώ παράλληλα αδυνατεί να σταθεί στο διεθνές γίγνεσθαι ως αυθύπαρκτη εθνική οντότητα, με τις απαραίτητες πάντα συνεργασίες και εποικοδομητικές διακρατικές συμφωνίες, δε μπορεί παρά να περιμένει τη στιγμή που θα καταρρεύσει εσωτερικά και θα ανοίξουν οι «κερκόπορτες» από τους «καλοθελητές» της διεθνούς νέας τάξης πραγμάτων. Αυτό το απεχθές σενάριο ζούμε σε όλο του το μεγαλείο τα τρία τελευταία χρόνια, με τον κ. Γ. Παπανδρέου να περιμένει την ετυμηγορία της Ιστορίας και της Ελληνικής Δικαιοσύνης, όταν αυτή ξαναποκτήσει την ανεξαρτησία της.

Η λύση στο σημερινό αδιέξοδο, που θα πρέπει ο ίδιος ο λαός από μόνος του να δρομολογήσει, είναι η πολιτική ανυπακοή, εφαρμοζόμενη κυρίως με την άρνηση πληρωμής των εξαντλητικών, απάνθρωπων και παράλογων χαρατσιών και φόρων, καθώς και η κορύφωση ενός τέτοιου παλλαϊκού κινήματος πολιτικής ανυπακοής, με την κήρυξη γενικής πολιτικής απεργίας, ώστε οι μηχανισμοί εξόντωσης του λαού μας να πάψουν να λειτουργούν.

Εξάλλου, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, την αναγκαιότητα της ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης και την παράλληλη σύγκλιση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης για την εγκαθίδρυση μιας νέας πραγματικής Δημοκρατίας στον τόπο, που θα διασφαλίζει πρωτίστως τα συμφέροντα του εργαζόμενου, γηγενούς πληθυσμού και όχι των τοκογλύφων τραπεζιτών, το αντιλαμβάνεται πλέον μεγάλο μέρος των πολιτών, ακόμα και εκείνων που στήριξαν στις τελευταίες εκλογές τα μνημονιακά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

πηγη