Μπίζνες με τη ζωή και το θάνατο

Μία από τις κεντρικές παραδοχές στις οποίες στηρίζεται το σημερινό πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης, είναι ότι τα χρόνια προ κρίσης «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας». Η πολιτική που ακολουθείται ως απάντηση στην κρίση αναδεικνύει, μεταξύ άλλων, μια διαλεκτική ένταση ανάμεσα στο «ζούσαμε» και στις «δυνατότητες». Σε πρώτο επίπεδο η επιβολή της βίαιης υποτίμησης σημαίνει να «μάθουμε» να ζούμε με λιγότερα. Λιγότερα δικαιώματα, όνειρα, ανάγκες, συναισθήματα. Λιγότερη αξιοπρέπεια. Αναφερόμαστε στις «δυνατότητες», δηλαδή ακόμα ζούμε.

Η ζωή ως όριο

Το δεύτερο επίπεδο όμως προχωράει κάπως πιο βαθιά. Εδώ και καιρό αρχίζει να φαίνεται ότι στην κατάσταση που βιώνουμε δεν χωράμε όλοι. Κάποιοι περισσεύουν. Το «δεν χωράμε όλοι», μέχρι τώρα μπορεί να σήμαινε κυρίως μετανάστευση για τους νέους ή καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών. Σήμερα όμως αποκτά το συνολικό του νόημα. Εδώ είναι που πλέον μπαίνουμε στο «ζούσαμε». Αυτή η πολιτική φροντίζει με τον πιο απόλυτο τρόπο να καταλάβουμε πως είμαστε περιττοί και πλεονάζοντες. Αυτή η πολιτική δημιουργεί την ταυτότητα του περιττού και μας τη δίνει. Το ότι πλέον περισσεύουμε, είμαστε υπεράριθμοι, τίθεται από τη μεριά του κράτους με τον πιο συνολικό και σαφή τρόπο που θα μπορούσε να τεθεί. Με όρους ζωής.

Υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας...

του Σταύρου Κατσούλη*

Τους βλέπουμε αλλά κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν ξεφύγει από το σύστημα.
Τους ακούμε αλλά κάνουμε ότι δεν ακούμε. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα ήταν ελεύθεροι.
Τους νοιώθουμε, αλλά προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν...


Αυτούς δεν θα τους δούμε στις θέσεις εξουσίας. Δεν θα τους δούμε τυλιγμένους σε σημαίες είτε αυτές είναι γαλάζιες είτε κόκκινες είτε μαύρες. Δεν θα τους δούμε να γράφουν αφοσιωμένα με πολυτονικό ή στην καθαρεύουσα. Δεν θα τους ακούσουμε να σπρώχνουν την ιδεολογία τους ή την θρησκεία τους σε άλλους. Δεν θα τους δούμε να πουλούν πνεύμα ή να εδρεύουν στις κορυφές της κοινωνίας. Δεν είναι ότι όλα αυτά είναι κακά εξ ορισμού, δεν είναι αυτός ο λόγος που τα αναφέρω. Θέλω να δείξω ότι όλα αυτά, σήμερα, ΔΕΝ είναι η ουσία. Δεν αρκούν τα φαινόμενα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι οι ουσιαστικές ΠΡΑΞΕΙΣ!

Οι λεκέδες της Ιστορίας..

Σε βάθος χρόνου η Ιστορία έχει δείξει ότι περίοδοι 30, 40, 50 ετών, ακόμα και περισσότερο, μπορούν να θεωρηθούν ''παρενθέσεις'' στην φυσική ροή της ζωής ενός τόπου ή ενός λαού.

Πόσο μάλλον περίοδοι τεσσάρων-πέντε (όπως αυτή που ζούμε σήμερα), ή και είκοσι-εικοσιπέντε χρόνων (σαν κι αυτή που μεσουράνησε η εγκληματική πολιτική οργάνωση ΠαΣοΚ, με την ευγενική χορηγία της αντιπολίτευσης)..

Χαρακτηριστικό των πολύ σύντομων αυτών ιστορικά περιόδων, υπήρξε η βίαιη εξόντωση πληθυσμών, η εξαφάνιση κάποιων γενιών σαν να μην υπήρξαν ποτέ, η απόλυτη έλλειψη κοινωνικής και ιστορικής δικαιοσύνης, η οπισθοδρόμηση οικονομιών, η απουσία πολιτισμού και γιγάντωση του σκοταδισμού, η αλλαγή συνόρων, οι πολιτικές δολοφονίες και τα πραξικοπήματα, η καμαρίλα και η διαφθορά, και προπαντός..
..κύριο χαρακτηριστικό των ανώμαλων αυτών περιόδων ήταν η ύπαρξη στα ύπατα αξιώματα της εξουσίας..
..ανθρώπων χωρίς αξία και χωρίς αξίες!
Άνθρωποι ημιπαράφρονες εραστές της δόξας και της δύναμης,
συμπλεγματικοί, νοητικά διεστραμμένοι,
ανήθικοι και ικανοί για το χειρότερο,
απάτριδες, απάνθρωποι και εν τέλει υπάνθρωποι..

Όλοι αυτοί υπήρξαν διαχρονικά ''λακέδες της εξουσίας'' και τελικά λεκέδες της Ιστορίας..

Γιατί έσβησαν και χάθηκαν πολύ σύντομα, αφήνοντας πίσω τους καταστροφή, ερείπια και μία τρύπα στην Ιστορία, που οι λαοί με πολύ κόπο μπαλώνουν πολλά χρόνια μετά.

Το ίδιο θα συμβεί και τώρα, εδώ.
Μόνο που ας προσπαθήσουμε το ανώμαλο αυτό διάστημα να είναι όσο το δυνατόν πιό μικρό, για να είναι όσο πιό μικρές γίνεται οι ζημιές και..
..να σβήσουν όσο πιό γρήγορα γίνεται κι αυτοί οι λεκέδες απ' την Ιστορία..

πηγη

Ξυλούρης, Καρέζη - ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ (Πολυτεχνείο 1973)

 ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ (Πολυτεχνείο 1973)

πηγη

Μια χούντα θα μας… φεσώσει

Πίσω από το μύθο των «αδιάφθορων» της Χούντας κρύβονται οικογένειες και οικονομικά συμφέροντα που κυβερνούν ακόμη τη χώρα

Ήταν σκληροί, σκότωσαν και μερικούς αλλά τουλάχιστον ήταν «αδιάφθοροι» και «πέθαναν στην ψάθα». Χονδροειδή ψέμματα σαν κι αυτά ακούγονται όλο και συχνότερα για τα στελέχη της χούντας των συνταγματαρχών.

Γιατί όμως τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού δεν τα διαψεύδουν με μια ομοβροντία δημοσιευμάτων και δηλώσεων; Ίσως γιατί ανοίγοντας το φάκελο «διαφθορά στη χούντα» θα βρεθούν αντιμέτωποι με επιχειρηματίες και πολιτικούς που κυβερνούν ακόμη και σήμερα τη χώρα.

Σε μάντρα για σκραπ μετατρέπουν την ελληνική οικονομία...

Δημ. Καζάκης

Τον Οκτώβριο φέτος για 8o συνεχόμενο μήνα η ελληνική οικονομία βρίσκεται με αρνητικό τιμάριθμο σε ετήσια βάση. Έφτασε στο σημείο να εμφανίζει -2,0% τιμάριθμο για τον μήνα Οκτώβριο. Με όλες τις σοβαρές επιφυλάξεις που μπορεί να έχει κανείς για τους δείκτες που παρουσιάζει μια «ανεξάρτητη αρχή» στα χέρια ενός Γεωργίου, οφείλουμε να αναρωτηθούμε. Είναι θετική εξέλιξη αυτός ο αρνητικός τιμάριθμος;

Η καθίζηση της εσωτερικής αγοράς

Τον βασικό λόγο της φαινομενικής πτώσης των τιμών μπορεί να τον αντιληφθεί κανείς αν δει την εντυπωσιακή πτώση κατά 9,5% που σημείωσε τον Αύγουστο του 2013 ο δείκτης λιανικών πωλήσεων σε σχέση με τον Αύγουστο του 2012. Η εξέλιξη του ∆είκτη Κύκλου Εργασιών (σε τρέχουσες τιµές) και του ∆είκτη Όγκου (κύκλος εργασιών σε σταθερές τιµές) στο Λιανικό Εµπόριο, µε έτος βάσης 2005=100,0 για το µήνα Αύγουστο 2013, σύµφωνα µε προσωρινά και διορθωµένα, ως προς τον τυπικό µήνα, στοιχεία, έχει ως εξής:

Ο ∆είκτης Κύκλου Εργασιών, χωρίς τα καύσιµα κατά το µήνα Αύγουστο 2013, σε σύγκριση µε το δείκτη του Αυγούστου 2012, σηµείωσε µείωση 9,5%, έναντι µείωσης 8,1%, που σηµειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011.

Ο ∆είκτης Κύκλου Εργασιών, µε τα καύσιµα, κατά το µήνα Αύγουστο 2013, σε σύγκριση µε το δείκτη του Αυγούστου 2012, σηµείωσε µείωση 8,9%, έναντι µείωσης 7,3%, που σηµειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011.

Ο ∆είκτης Όγκου, χωρίς τα καύσιµα, κατά το µήνα Αύγουστο 2013, σε σύγκριση µε το δείκτη του Αυγούστου 2012, σηµείωσε µείωση 9,1%, έναντι µείωσης 8,8%, που σηµειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011.

Ο ∆είκτης Όγκου, µε τα καύσιµα, κατά το µήνα Αύγουστο 2013, σε σύγκριση µε το δείκτη του Αυγούστου 2012, σηµείωσε µείωση 7,8%, έναντι µείωσης 9,3%, που σηµειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011.

Με άλλα λόγια η φαινομενική πτώση του τιμάριθμου είναι προϊόν της τρομακτικής καθίζησης που έχει υποστεί η εσωτερική αγορά, η οποία από κάθε άποψη πνέει τα λοίσθια.

Η απορρύθμιση της κοινωνίας και η θρησκεία

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ένα μεγάλο δίδαγμα του 20ου αιώνα είναι πως τα ιδεολογικά μορφώματα έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι θρησκείες παραμένουν ακλόνητες.

Ο Κάρολος Μαρξ, μιλώντας για την θρησκεία χωρίς καμμιά απαξιωτική πρόθεση, σε αντίθεση με τους περισσότερους «μαρξιστές» στη συνέχεια, έλεγε τα παρακάτω: «Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». (Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου, εκδ. Παπαζήση, 1978).

Ο εμπνευστής του κομμουνισμού θεωρούσε πρέπον ότι αυτή η «απατηλή ευτυχία» πρέπει....
να αντικατασταθεί από μια ορθολογικά δομημένη ρεαλιστική ευτυχία, εκφράζοντας έτσι το πνεύμα του διαφωτισμού της εποχής του.

Κι όμως, διαψεύσθηκε με την επανεμφάνιση της θρησκείας στην καρδιά της κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας.

Μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι νεωτερικοί άνθρωποι πίστεψαν ότι μπορεί να εκδιώξουν την θρησκεία από την δημόσια σφαίρα, αλλά αυτή είχε την τελευταία λέξη. Οι Ροβεσπιέροι και οι Κομισσάριοι που την προόριζαν για το μουσείο της ιστορίας εκτίθενται σήμερα οι ίδιοι ως κέρινα ομοιώματα στις αίθουσές του.

Η Γαλλία δεν έπαψε ποτέ να παραμένει πολιτισμικά καθολική, όπως η Ρωσσία του Λένιν έμεινε ορθόδοξη και η Τουρκία του Ατατούρκ επιστρέφει ραγδαία στην μουσουλμανική της ταυτότητα.