Κάθε επίκληση στην “αριστερά”, και τα κόμματά της, να “κάνει κάτι” είναι μία επίκληση στην ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

Ανάφτε κάνα κερί. Ούτε τη μύτη τους δεν βλέπουν αυτοί οι καθοδηγητάδες-γραφιάδες-δημοσιογράφοι της ευρύτερης αριστεράς…

Κάθε επίκληση στην “αριστερά” (και τα κόμματά της) να “κάνει κάτι” είναι μία επίκληση στην ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

Αν ακόμα και τώρα ΔΕΝ έγινε κατανοητό αυτό από κάποιους, δεν θα γίνει ποτέ…

Κι όποιος κάνει επικλήσεις στις ηγεσίες της αριστεράς σήμερα, το ξέρει δεν το ξέρει, είναι πράκτορας των συμφερόντων της ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ. Η αριστερά, οι ηγεσίες της, μόνο την σκληρή και ανελέητη κριτική μας πρέπει να δέχεται. Οχι επικλήσεις.

Πορείες και συγκεντρώσεις όπου σαν τους ζητιάνους παρακαλάμε για αύξηση εδώ και μείωση εκεί, τη στιγμή που έπρεπε να έχουμε ΜΟΝΟ ΘΕΣΜΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ αλλαγής του πολιτεύματος προς το δημοκρατικώτερο, είναι απλώς η διαιώνιση της αριστερής κοροϊδίας.

Παρακαλάμε δηλαδή να μας εκχωρήσουν κάποιο δικαίωμα. Διότι δεν τολμάμε να απαιτήσουμε την πολιτική μας ελευθερία. Δηλαδή την πολιτική μας ΑΥΤΟ-ΝΟΜΙΑ ως σύνολο. Δηλαδή την συγκρότηση του λαού σε ΔΗΜΟ, σε ΘΕΣΜΟ.

Ούτε το ότι τα δικαιώματα ΔΕΝ είναι ελευθερία, δεν μας έχει διδάξει η “υπερ-δημοκρατική” ηγεσία της πολυ-διαβασμένης αριστεράς. Αλλά είναι παραχωρήσεις μιας υπερκείμενης αρχής (=εξουσίας) προς ζήτουλες (=εμάς).

Η αριστερά κατεβαίνει ακόμα με συνθήματα του στυλ “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” και αιτήματα όπως “μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση”. Αυτό πια κι αν είναι …σταθερότητα χαρακτήρα.

Και οργανώνει 24-ωρες απεργίες με …αιτήματα. Ούτε που πάει το μυαλό τους να οργανώσουν μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Με πολιτικά και θεσμικά αιτήματα. Που θα καταστήσουν τον ιδιοκτήτη της εξουσίας, τον λαό, από καρπαζοεισπράκτορα αφέντη στον τόπο του.

Είναι χιλιόμετρα μακρυά οι αριστερές ηγεσίες. Δεν το κάνουν από άγνοια. ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ. Εχθρός των ηγεσιών ΚΑΙ της αριστεράς είναι ο λαός. Ο οποίος πρέπει να μείνει χωρισμένος και περιφραγμένος σε κόμματα. Και παρατάξεις. Και πολιτικούς χώρους σαν τον αναρχικό “χώρο” για παράδειγμα.

Ωστε να μην καταφέρει ο λαός αυτός να φτάσει στην πολιτική συναίνεση και ομόνοια πατώντας πάνω στα κοινά του στοιχεία, στα συνεκτικά του στοιχεία. Αυτά που συγκροτούν την συλλογική του ταυτότητα. Την ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

Γι’ αυτό και ανοίγουν κάποιοι τηλεχειριζόμενοι αριστεροί και αναρχικοί το κεφάλι όποιουνου κατεβαίνει στις πορείες με την ελληνική σημαία. Για να μην επιτευχθεί ποτέ αυτή η ευρείας βάσης πολιτική συναίνεση στον λαό, και απαιτήσει αυτός ο λαός αυτο-νομία και αυτο-κυβέρνηση. Κι όχι για …διεθνιστικούς λόγους και για την …αιμοβορία του εθνικισμού. Στο κάτω κάτω οι ιδεολογίες, αριστερές και δεξιές, μας οδήγησαν επίσης σε αλληλοσφαγές εδώ και παγκοσμίως. Αλλά δεν σκεφτήκαμε ποτέ να τις απαγορεψουμε…

Τέλος πάντων. Ο λαός ο ενωμένος, το εθνικό σύνολο που απαιτεί την αυτονομία και την αυτοκυβέρνηση (“Πραγματική Δημοκρατία Τωρα”) είναι ο μεγάλος κίνδυνος ΟΛΩΝ των ηγεσιών. Και οι ηγεσίες (αριστερές και δεξιές) ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ.

Αυτή η κυβέρνηση πέφτει μ’ ένα φύσημα. Ούτε καν φύσημα. Κλανιά. Κι όμως δεν βρίσκεται κάποιος να το κάνει.

Την κυβέρνηση αυτή, είναι τόσο σαθρή, που την ρίχνει μέχρι παπάς συνοικιακής ενορίας που θα καλέσει στην τοπική πλατεία τους ενορίτες του βγάζοντας έναν εμπνευσμένο ΕΝΩΤΙΚΟ λόγο. Φαντάσου τι θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος δηλαδή. Η κάποιος άλλος παρόμοιος θεσμικός. [Αλλά αν είσαι ...επαναστάτης αριστερός ή αναρχικός, δεν θες καν να το φανταστείς κάτι τέτοιο. Αμα ο ...επαναστάτης μπάζει αρχιεπισκόπους στον στοχασμό του (λέμε τώρα) τι σκ... επαναστάτης είναι; Σωστά. Συνεχίζουμε λοιπόν με τον παλιό καλό και αγνό αντι-καπιταλισμό: "πέντε φράγκα το χωνάκι"]

Θραξ Αναρμόδιος

Ευρωπαϊκή Ένωση: Συνταγματικός σαδισμός με ποινικοποίηση αστεγίας και επαιτείας

 βίδες στα σκαλοπάτια σπιτιού για να μην μπορούν να κοιμηθούν άστεγοι στην είσοδο στη Γαλλία.

Με πρόστιμο που θα αγγίζει τα 750 ευρώ θα τιμωρείται η αστεγία στην Μαδρίτη. Στην Ισπανία, οι περιφέρειες είναι ελεύθερες να νομοθετούν κατά το δοκούν, για την επαιτεία.

Η Ana Botella, δήμαρχος της Μαδρίτης, αποφάσισε να ποινικοποιήσει την φτώχεια και να επιβάλλει «συνταγματικό σαδισμό» σε χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα.

Ετοιμάζει ένα σχέδιο νόμου που θα επιφέρει κυρώσεις στους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να ζουν στον δρόμο, να ζητιανεύουν ή να πλένουν παρμπρίζ αυτοκινήτων για να επιβιώσουν.


Αντί να αναζητηθούν λύσεις για τη δραματική αύξηση που παρουσιάζει ο κοινωνικός αποκλεισμός, το διάταγμα που κατατέθηκε, τιμωρεί τους ανθρώπους που δεν έχουν στέγη.

Έτσι, προβλέπεται η επιβολή κυρώσεων και πρόστιμο 750 ευρώ για όσους ζητιανεύουν στις εισόδους εμπορικών κέντρων, γραφείων, σχολείων και νοσοκομείων, κοιμούνται σε παγκάκι ή πωλούν χαρτομάντιλα στα φανάρια για να εξασφαλίσουν ένα γεύμα. Το πρόστιμο μπορεί να φτάσει και τις 3.000 ευρώ αν πραγματοποιείται επαιτεία συνοδεία παιδιού.

Όσο αυξάνονται οι οικογένειες που ζουν στον δρόμο, τόσο πιο συχνό γίνεται το φαινόμενο να μαγειρεύουν σε μικρές σόμπες, πράξη η οποία επίσης θα τιμωρείται με πρόστιμο 750 ευρώ.

συνέχεια στη σελ. Ε.Ενωση

Που κρύβεται ο (νέο)συντηρητισμός σήμερα;

του Σταύρου Κατσούλη

«Συντηρητισμός είναι η τυφλή και γεμάτη από φόβο λατρεία προς κάποιους νεκρούς ριζοσπάστες.» - Mark Twain

Εάν περιμένατε να διαβάσετε άλλον έναν λίβελο περί του νέο-συντηρητισμού της ΝΔ και των συνεργατών της στο ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ που έχουν βαλθεί να μην αφήσουν τίποτα όρθιο στη χώρα μας σήμερα, χάσατε. Αυτοί δεν είναι απλά συντηρητικοί. Αυτοί αποτελούν την πραγμάτωση ενός τύπου φασισμού που είναι ο πιο ύπουλος που έχει δεί ποτέ η σύγχρονη Ιστορία. Δεν έχει νόημα να αναφερθεί κανείς γι αυτούς, εκτός πιθανώς, για να τους υπενθημίσει ότι υπάρχουν νόμοι, ηθικοί και πνευματικοί, μέσω των οποίων θα πληρώσουν σύντομα πάρα πολύ ακριβά την προδοσία και την υποτέλεια που έχουν επιδείξει. Όχι, δεν είναι αυτοί πλέον, οι θεματοφύλακες του συντηρητισμού. Θεματοφύλακας του συντηρητισμού σήμερα στην χώρα μας, είναι η φερόμενη ως αριστερά...


Μα καλά, τρελάθηκες, θα μου πείτε. Είναι δυνατόν όλοι οι αριστεροί να είναι συντηρητικοί; Έχετε δίκιο, δεν είναι όλοι, βεβαίως, το δέχομαι. Αλλά ας δούμε τι είναι συντηρητισμός πρώτα, και μετά ας κρίνουμε ποιος είναι τέτοιος και ποιος δεν είναι. Γενικά, ο συντηρητισμός, είναι η στάση που επιθυμεί την συντήρηση του κατεστημένου και ως εκ τούτου διατηρεί επιφυλακτική στάση προς νέες αξίες, θεσμούς είτε αυτές προωθούνται σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο συντηρητισμός, υποστηρίζει ότι δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο υπάρχον κατεστημένο, ή ότι στην καλύτερη περίπτωση, οι αλλαγές αυτές θα πρέπει να εισαχθούν πολύ αργά και με πολύ μεγάλη προσοχή.

Μπίζνες με τη ζωή και το θάνατο

Μία από τις κεντρικές παραδοχές στις οποίες στηρίζεται το σημερινό πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης, είναι ότι τα χρόνια προ κρίσης «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας». Η πολιτική που ακολουθείται ως απάντηση στην κρίση αναδεικνύει, μεταξύ άλλων, μια διαλεκτική ένταση ανάμεσα στο «ζούσαμε» και στις «δυνατότητες». Σε πρώτο επίπεδο η επιβολή της βίαιης υποτίμησης σημαίνει να «μάθουμε» να ζούμε με λιγότερα. Λιγότερα δικαιώματα, όνειρα, ανάγκες, συναισθήματα. Λιγότερη αξιοπρέπεια. Αναφερόμαστε στις «δυνατότητες», δηλαδή ακόμα ζούμε.

Η ζωή ως όριο

Το δεύτερο επίπεδο όμως προχωράει κάπως πιο βαθιά. Εδώ και καιρό αρχίζει να φαίνεται ότι στην κατάσταση που βιώνουμε δεν χωράμε όλοι. Κάποιοι περισσεύουν. Το «δεν χωράμε όλοι», μέχρι τώρα μπορεί να σήμαινε κυρίως μετανάστευση για τους νέους ή καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών. Σήμερα όμως αποκτά το συνολικό του νόημα. Εδώ είναι που πλέον μπαίνουμε στο «ζούσαμε». Αυτή η πολιτική φροντίζει με τον πιο απόλυτο τρόπο να καταλάβουμε πως είμαστε περιττοί και πλεονάζοντες. Αυτή η πολιτική δημιουργεί την ταυτότητα του περιττού και μας τη δίνει. Το ότι πλέον περισσεύουμε, είμαστε υπεράριθμοι, τίθεται από τη μεριά του κράτους με τον πιο συνολικό και σαφή τρόπο που θα μπορούσε να τεθεί. Με όρους ζωής.

Υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας...

του Σταύρου Κατσούλη*

Τους βλέπουμε αλλά κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν ξεφύγει από το σύστημα.
Τους ακούμε αλλά κάνουμε ότι δεν ακούμε. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα ήταν ελεύθεροι.
Τους νοιώθουμε, αλλά προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν...


Αυτούς δεν θα τους δούμε στις θέσεις εξουσίας. Δεν θα τους δούμε τυλιγμένους σε σημαίες είτε αυτές είναι γαλάζιες είτε κόκκινες είτε μαύρες. Δεν θα τους δούμε να γράφουν αφοσιωμένα με πολυτονικό ή στην καθαρεύουσα. Δεν θα τους ακούσουμε να σπρώχνουν την ιδεολογία τους ή την θρησκεία τους σε άλλους. Δεν θα τους δούμε να πουλούν πνεύμα ή να εδρεύουν στις κορυφές της κοινωνίας. Δεν είναι ότι όλα αυτά είναι κακά εξ ορισμού, δεν είναι αυτός ο λόγος που τα αναφέρω. Θέλω να δείξω ότι όλα αυτά, σήμερα, ΔΕΝ είναι η ουσία. Δεν αρκούν τα φαινόμενα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι οι ουσιαστικές ΠΡΑΞΕΙΣ!

Οι λεκέδες της Ιστορίας..

Σε βάθος χρόνου η Ιστορία έχει δείξει ότι περίοδοι 30, 40, 50 ετών, ακόμα και περισσότερο, μπορούν να θεωρηθούν ''παρενθέσεις'' στην φυσική ροή της ζωής ενός τόπου ή ενός λαού.

Πόσο μάλλον περίοδοι τεσσάρων-πέντε (όπως αυτή που ζούμε σήμερα), ή και είκοσι-εικοσιπέντε χρόνων (σαν κι αυτή που μεσουράνησε η εγκληματική πολιτική οργάνωση ΠαΣοΚ, με την ευγενική χορηγία της αντιπολίτευσης)..

Χαρακτηριστικό των πολύ σύντομων αυτών ιστορικά περιόδων, υπήρξε η βίαιη εξόντωση πληθυσμών, η εξαφάνιση κάποιων γενιών σαν να μην υπήρξαν ποτέ, η απόλυτη έλλειψη κοινωνικής και ιστορικής δικαιοσύνης, η οπισθοδρόμηση οικονομιών, η απουσία πολιτισμού και γιγάντωση του σκοταδισμού, η αλλαγή συνόρων, οι πολιτικές δολοφονίες και τα πραξικοπήματα, η καμαρίλα και η διαφθορά, και προπαντός..
..κύριο χαρακτηριστικό των ανώμαλων αυτών περιόδων ήταν η ύπαρξη στα ύπατα αξιώματα της εξουσίας..
..ανθρώπων χωρίς αξία και χωρίς αξίες!
Άνθρωποι ημιπαράφρονες εραστές της δόξας και της δύναμης,
συμπλεγματικοί, νοητικά διεστραμμένοι,
ανήθικοι και ικανοί για το χειρότερο,
απάτριδες, απάνθρωποι και εν τέλει υπάνθρωποι..

Όλοι αυτοί υπήρξαν διαχρονικά ''λακέδες της εξουσίας'' και τελικά λεκέδες της Ιστορίας..

Γιατί έσβησαν και χάθηκαν πολύ σύντομα, αφήνοντας πίσω τους καταστροφή, ερείπια και μία τρύπα στην Ιστορία, που οι λαοί με πολύ κόπο μπαλώνουν πολλά χρόνια μετά.

Το ίδιο θα συμβεί και τώρα, εδώ.
Μόνο που ας προσπαθήσουμε το ανώμαλο αυτό διάστημα να είναι όσο το δυνατόν πιό μικρό, για να είναι όσο πιό μικρές γίνεται οι ζημιές και..
..να σβήσουν όσο πιό γρήγορα γίνεται κι αυτοί οι λεκέδες απ' την Ιστορία..

πηγη

Ξυλούρης, Καρέζη - ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ (Πολυτεχνείο 1973)

 ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ (Πολυτεχνείο 1973)

πηγη