Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών

Με όρους που παραπέμπουν σε χώρα υπό κατοχή πραγματοποιούνται οι ισραηλινές «επενδύσεις» στην Ελλάδα

«Καταλαβαίνω πως ως πολιτικός ένα από τα καθήκοντα σας είναι και οι συλλογή «ψηφαλακίων» [...] αλλά υπάρχουν και όρια κύριε Πρωθυπουργέ» έγραφε ο Ζαν Κοέν, στην ανοιχτή επιστολή του προς τον Α. Σαμαρά, ύστερα από την επίσημη επίσκεψή του στο Ισραήλ.

Αφορμή αποτέλεσε η άρνηση του πρωθυπουργού να φορέσει το περίφημο καπελάκι κιπά, το εβραϊκό σύμβολο της πίστης. «Ως άνθρωπος της πολιτικής επικοινωνίας» συνέχιζε ο πρώην σύμβουλος της οικογένειας Μητσοτάκη και πάλαι ποτέ «άτυπος πρεσβευτής» του Ισραήλ «καταλαβαίνω πως μία φωτό με κιπά δεν θα καθόταν καλά με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής που τόσο θέλετε να προσελκύστε».



Ο Ζαν Κοέν είχε εν μέρει δίκιο: Ακολουθώντας το παράδειγμα ομοϊδεατών της σε όλη την Ευρώπη η ελληνική ακροδεξιά, υπό την ηγεσία του A. Σαμαρά, επιχειρεί να συσφίξει τις σχέσεις της με το κράτος του Ισραήλ χωρίς παράλληλα να θίξει τα αντισημιτικά ένστικτα των οπαδών της. Το πρόβλημα ήταν ότι πίσω από την «αγέροχη» στάση του ακροδεξιού πρωθυπουργού κρυβόταν μια από τις ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις που έχει πραγματοποιήσει ελληνική αποστολή τον τελευταίο αιώνα.

Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές το πρακτορείο Reuters αποκάλυπτε ότι η ισραηλινή εταιρεία επενδύσεων Invel Real Estate βρισκόταν στα τελικά στάδια εξαγοράς του 66% της «Εθνικής Πανγαία ΑΕΕΑΠ», που περιλαμβάνει την ακίνητη περιουσίας της Εθνικής τράπεζας. Προκειμένου όμως να πληρώσει τα 600 εκ. ευρώ, στα οποία ορίστηκε το αντίτιμο, η Invel θα δανειζόταν από… την Εθνική. Ουσιαστικά δηλαδή θα τους δώσουμε ένα τμήμα των χρημάτων που χρειάζονται για να αγοράσουν κοψοχρονιά τη δημόσια περιουσία.

Ευρώ ή δραχμή;

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει ότι τα δύσκολα ξεπεράστηκαν και μπροστά μας ανοίγεται η λεωφόρος της «ανάπτυξης», η πραγματικότητα πείθει ολοένα και περισσότερους, ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και θα πρέπει να βρεθούν καινούργιοι τρόποι αντιμετώπισης της κατάστασης.

Έτσι, με τη συνεπικουρία δημοσκοπικών ευρημάτων, αλλά και του εσωτερικού διχασμού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε σχέση με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση περί ευρώ, ή «δραχμής».

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε, είναι ότι η συζήτηση επανήλθε με έναν παραπειστικό τρόπο. Δηλαδή, κατά πόσο είναι εφικτή μια πορεία ανάκαμψης της χώρας μέσω της επιστροφής στη παλιά δραχμή, με το επιχείρημα της δυνατότητας υποτίμησης του νομίσματος και με αυτόν τον τρόπο ανάκτησης της περιβόητης «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της χώρας. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζεται το θέμα, δίνει την ευκαιρία στους υπερασπιστές του ευρώ, να αντιτείνουν και μάλιστα με αρκετά πειστικό τρόπο, για τους μη ειδικούς και γνωρίζοντες, ότι με το εξωτερικό χρέος της χώρας σε τόσο υψηλά επίπεδα και με την οριστική....
απομάκρυνση της χώρας από τις αγορές, η υποτίμηση θα είναι τόσο μεγάλη και ο πληθωρισμός καλπάζων, έτσι που η επιστροφή στη «δραχμή» θα αποδειχθεί μια καταστροφική περιπέτεια. Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν μπορεί να συμβεί, αν η μετάβαση σε Εθνικό νόμισμα γίνει με επιλογή μας και με βάση ολοκληρωμένο σχέδιο, που υπάρχει και σύντομα θα ανακοινωθεί, αλλά οι «αστικοί» μύθοι καλά κρατούν ελέω διατεταγμένης δημοσιογραφίας και πληρωμένης καθηγητικής αυθεντίας, ενώ δεν λείπει η προχειρότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από αυτούς που μεθοδικά επιλέγονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ να παρουσιάσουν την υπόθεση «δραχμή».

Λιτότητα και ευρώ είναι έννοιες ταυτόσημες

Λιτότητα και ευρώ είναι έννοιες ταυτόσημες που κανείς δεν μπορεί να τις διαχωρίσει

«Η λιτότητα, η ανάγκη να σταματήσει η λιτότητα, και όχι το νόμισμα, είναι το βασικό επίδικο αντικείμενο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» εκτιμά σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (9/12) ο υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, Γιάννης Μηλιός. Στο ερώτημα βέβαια ποιος προκαλεί την λιτότητα, ο κ. Μηλιός δεν απάντησε, ούτε ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει. Λες και η λιτότητα που εφαρμόζεται είναι μια αυθαίρετη πολιτική επιλογή κάποιων επιτελείων, κάποιων σκοτεινών τύπων και δεν έχει να κάνει με την ίδια την ιδιοσυστασία του ευρώ.

Ο λόγος; Απλός. Ο κ. Μηλιός, όπως και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να αποενοχοποιήσει το ευρώ και τις διαδικασίες της ευρωζώνης που κάνουν αναπόφευκτη την λιτότητα. Υπενθυμίζοντας το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά αυταπάτη για τη δραχμή» ο κ. Μηλιός είπε: «Σε επίπεδο συνθήματος, λέμε ότι δεν είναι θέμα νομίσματος, ότι είναι θέμα πολιτικών που ασκούνται και ότι και με το λεβ που έχει η Βουλγαρία ή τη στερλίνα που έχει η Βρετανία, ίδιες πολιτικές ακολουθούνται.»

Το αίσχος της «φιλανθρωπίας»

“Οταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν φαγητό με λένε κομμουνιστή” (Nτομ Χέλντερ Καμάρα του Ρεσίφε, ο ‘κόκκινος επίσκοπος’).




Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Mέρες γιορτών και οι Ηρακλείς της Ορθοδοξίας, Καραμανλής Β΄ και αγανακτισμένος Καμμένος, κάνουν σεμνές και ταπεινές χριστουγεννιάτικες διακοπές στις Άλπεις, η κρατικοδίαιτη φοροαπαλλαγμένη Εκκλησία και οι επαγγελματίες φιλάνθρωποι, πετάνε μερικά εορταστικά ψίχουλα στο πιάτο του φτωχού Λάζαρου, ενώ ο Φύρερ αποκαλύπτεται να επαινεί την ευαγή δραστηριότητα κάποιου Γηροκομείου της Μητροπόλεως Σπάρτης.
 Με την ευκαιρία των αγίων ημερών αναδημοσιεύω πιο κάτω ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Άρη Χατζηστεφάνου της «Εφημερίδας των Συντακτών» (29/12) στο οποίο πολύ λίγα έχω να προσθέσω.
 Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι χρειάζονται κρατικές ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, καταπολέμησης των αιτίων της φτώχιας και όχι την προσβλητική για την αξιοπρέπειά τους συγκυριακή ελεημοσύνη, που τους μετατρέπει σε εξαρτημένα και ταπεινωμένα ανδράποδα του κάθε «φιλάνθρωπου». Η παράλληλη Αλληλεγγύη των πολιτών, ως συνειδητή ανιδιοτελής και πηγαία προσφορά μιας πολιτισμένης κοινωνίας, είναι αυτονόητα απαραίτητη. Ασφαλώς το να δώσει σήμερα κανείς φαγητό σε κάποιον πεινασμένο, που θα χτυπήσει την πόρτα του, είναι καλό, αλλά δεν αποτελεί λύση του προβλήματος. Το χέρι της βοήθειας του καθενός μας, όπου μπορεί, θα είναι αναγκαίο και στο πιο προωθημένο κοινωνικό Κράτος και στην πιο ουτοπική κοινωνία, θα είναι στην ουσία κυρίαρχο συστατικό της, όχι όμως επειδή θα υπάρχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και κρίσιμες ανισότητες, αλλά για άλλης ποιότητας δυσκολίες.

Εταιρείες διοικούν τον μεγάλο συνασπισμό του Βερολίνου

Τα λόμπι των γερμανικών βιομηχανιών καθορίζουν την ατζέντα και την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ


του Άρη Χατζηστεφάνου

Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ισχυρότερων επιχειρήσεων του γερμανικού κεφαλαίου είναι ο μεγάλος συνασπισμός που δημιούργησαν χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία.

Εκτός από τη συνεχή προσπάθεια επέκτασης του οικονομικού Ράιχ σε βάρος της περιφέρειας της ευρωζώνης, η Ανγκελα Μέρκελ έχει λάβει πλέον σαφείς εντολές να πραγματοποιήσει μια κατά μέτωπο επίθεση σε βάρος των Γερμανών εργαζομένων.

Όπως αποκάλυψε το περιοδικό Σπίγκελ, τα λόμπι των μεγαλύτερων γερμανικών πολυεθνικών καθόρισαν μέχρι και τις τελευταίες λεπτομέρειες των προγραμματικών δηλώσεων που κατέθεσαν τα δυο κόμματα για το σχηματισμό του συνασπισμού. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που καθυστέρησαν να μπουν οι τελικές υπογραφές καθώς στελέχη μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών αλλά και επιχειρήσεων από τους κλάδους της ενέργειας, της φαρμακοβιομηχανίας κτλ έστελναν καθημερινά διορθωτικές επισημάνσεις στους πολιτικούς του CDU και του SPD.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ενεργειακός κολοσσός RWE, ο οποίος τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί την Μέρκελ απροσχημάτιστα σαν «νταβατζή» στις σχέσεις του με ξένες κυβερνήσεις, είχε δημιουργήσει ένα «κέντρο επιχειρήσεων» στο οποίο στελέχη και αναλυτές παρακολουθούσαν και παρενέβαιναν επί 24ωρου βάσεως στις συνομιλίες για το σχηματισμό κυβέρνησης.

συνέχεια στη σελίδα Ε.ΕΝΩΣΗ

Χαρούμενα και εξεγερμένα χριστούγεννα

«Κόκκινες μπογιές, οι πέτρες είν΄πολλές τα κανάλια δείχνουν τις ίδιες παπαριές».


Ίσως η μοναδική ηχογράφηση από τα κάλαντα που γράφτηκαν στην Κατάληψη της ΑΣΟΕΕ και τραγουδήθηκαν για πρώτη φορά την παραμονή των Χριστουγέννων, κατά τη διάρκεια της προσυγκέντρωσης για την πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης του 2008 μέσα από την Ερμού, πλατεία Συντάγματος, Μητροπόλεως. Δημοσιεύεται για πρώτη φορά σήμερα μετά από 5 χρόνια.

πηγη

Εκπορνευόμενη Αριστερά

του  Γ Μακριδάκη

Αρχίσανε, μέρες που είναι, τις προσωπικές επιθέσεις εναντίον μου κάποιοι αρτηριοσκληρωτικοί φανατίλες του Σύριζα, επειδή γράφω για την κατάντια στην οποία φέρανε την Αριστερά με την αναξιοπρέπεια, την ανακολουθία των στελεχών τους και την τάση των ιδίων για συγκάλυψη μη τυχόν και σκοντάψει το κόμμα στην πορεία του προς την εξουσία.

Οι επικίνδυνοι αυτοί φανατικοί που νομίζουν ότι έφτασε πλέον η ώρα να λάβουν σύνταξη και εφάπαξ για τις ντουντούκες που βαστούσαν τόσα χρόνια, καταπίνουν με περισσή ευκολία και δικαιολογούν απόλυτα τις επενδύσεις βουλευτών τους σε πολυεθνικές και τις δηλώσεις ενδοτισμού άλλων, αλλά επιτίθενται σε μένα ξεθάβοντας κείμενό μου από το μακρινό παρελθόν, τότε που σχολίασα αρνητικά κάποια από τις απεργίες, μιας άλλης εποχής, των καθηγητών!!!!!!

Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει η βρομιά τους και η υποκρισία τους. Να στηρίζουν Βουλευτές που επενδύουν στην Μπλακροκ, να στηρίζουν Βουλευτές που δηλώνουν με κάθε ευκαιρία την ανάγκη συνεργασίας με το παρελθόν που έφερε τη χώρα στα μνημόνια και στο ξεπούλημα, αλλά την ίδια στιγμή να επιτίθενται σε μένα επειδή έκανα κριτική σε μια απεργία-φωτοβολίδα που έκαναν οι καθηγητές την εποχή προ μνημονίων, δήθεν ότι τότε έθιξα τους δημοσίους υπαλλήλους που τώρα υπερασπίζομαι! Αλίμονό μας τι θα κάνουνε δηλαδή άμα πάρουνε και την κυβέρνηση. Η ομάδα αλήθειας του Σαμαρά δεν φτουράει μπροστά τους…

Για την πραγμάτωση των κυβερνητικών ονειρώξεων κάποιων φανατικών χειραγωγημένων βλακών, εκπορνεύεται η Αριστερά τον 21ο αιώνα. Με αποτέλεσμα τον πλήρη ευτελισμό της, όπως όλων των Αξιών, σ’ αυτή την εποχή της ισοπέδωσης και την εδραίωση του νεοφασισμού που έρχεται ολοταχώς για να μείνει.

Όλοι αυτοί οι εκπορνευτές της Αριστεράς είναι γρανάζια και υπηρέτες του νεοφασισμού. Άλλοι εκούσια και άλλοι από βλακεία.