Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Η διατλαντική συμφωνία, ένας τυφώνας που απειλεί τους Ευρωπαίους


Οι συζητήσεις για τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ Καναδά και Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες είχαν ξεκινήσει το 2008, κατέληξαν στις 18 Οκτωβρίου. Ένας καλός οιωνός για την αμερικανική κυβέρνηση, η οποία προσδοκά ότι θα καταλήξει σε ανάλογη συμφωνία με τη Γηραιά Ήπειρο. Το σχέδιο αυτό, « η χούντα των επιχειρηματιών », όπως το ονομάζει η Lori Wallach, το οποίο αποτελεί αντικείμενο μυστικών διαπραγματεύσεων, υποστηρίζεται ένθερμα από τις πολυεθνικές, καθώς, εάν υιοθετηθεί, θα τους επιτρέπει να φέρνουν ενώπιον της Δικαιοσύνης κάθε κράτος που δεν θα συμμορφώνεται με τους κανόνες του φιλελευθερισμού.

Μπορεί κανείς να φανταστεί πολυεθνικές εταιρείες να σύρουν στα δικαστήρια τις κυβερνήσεις των οποίων ο πολιτικός προσανατολισμός θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους ; Μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι οι εταιρείες αυτές θα είχαν τη δυνατότητα να ζητήσουν -και να επιτύχουν !- την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας πολύ περιοριστικής εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας ; Όσο απίθανο κι αν φαίνεται, το συγκεκριμένο σενάριο δεν προέκυψε χθες. Διακρινόταν, ήδη, καθαρά στο σχέδιο της Πολυμερούς Συμφωνίας για τις Επενδύσεις (ΠΣΕ), το οποίο αποτέλεσε αντικείμενο μυστικών διαπραγματεύσεων, από το 1995 έως το 1997, μεταξύ των 29 κρατών-μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) [1] . Όταν αντίτυπο του σχεδίου διέρρευσε στη δημοσιότητα την τελευταία στιγμή, κυρίως από τη Monde diplomatique, το κύμα των διαμαρτυριών που προκλήθηκε ήταν χωρίς προηγούμενο και υποχρέωσε τους εμπνευστές του να το αποσύρουν. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το ίδιο σχέδιο επιστρέφει με νέο μανδύα.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Κύριε Διευθυντά ... μας κακομαθαίνετε !


Ενός απλού Έλληνα

Και εντελώς ... ξαφνικά σήμερα χτυπά το τηλέφωνο και ένας φίλος μου λέει την είδηση "Με απόφαση του Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή Αττικής και με αφορμή τις αφίξεις των υψηλών προσκεκλημένων (Χέρμαν βαν Ρομπάι, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και άλλοι), που αναμένονται στην Αθήνα, με την ευκαιρία της επίσημης τελετής έναρξης της ελληνικής προεδρίας, απαγορεύεται, για λόγους δημόσιας ασφάλειας, κάθε συγκέντρωση-συνάθροιση και πορεία."

Και έμεινα σύξυλος! Δεν μπορεί σκέφτηκα, πάλι ο κος Διευθυντής να κάνει το ίδιο λάθος που έκανε τότε με την επίσκεψη του Σόϊμπλε ... Πάλι τον παραπληροφόρησαν ή μήπως φταίει που τους την έσκασε ο Ξηρός και έχουν πάθει πανικό; Είναι και αυτές οι άτιμες οι συμπτώσεις ... πολύ βολικές κάποιες φορές ...

Αλλά μήπως δεν είναι και οι προσκεκλημένοι που έρχονται τόσο πολύ αγαπητοί στον λαό μας! Ένας κι ένας διαλεγμένοι φιλέλληνες ! Ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια μιλούν πάντα με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα και τους Έλληνες! Αλλά δεν είναι μόνο τα καλά τους λόγια, είναι...
κυρίως οι πράξεις τους, πράξεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης αφού μεσολάβησαν και πήραν και αποφάσεις για να πάρουμε τόσα χαμηλότοκα δάνεια και να λειτουργήσει επιτέλους η Δημοκρατία αλά Ε.Ε. στην Ελλάδα και την Κύπρο,

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Η Αλήθεια

 του Γιώργου  Χαραλαμπίδη

Η Αλήθεια γέννησε πολλά παιδιά.
Τη Γνώση, τη Μάθηση, τη Συνεννόηση, τη Λογική, την Ιδέα και πολλά ακόμη.
Δυο παιδιά της Αλήθειας το Ψέμα και το Μυστικό ξεχώρισαν!
Είπαν εγώ τα καταφέρνω καλύτερα από τη μαμά, καλύτερα χωρίς τη μαμά!

Η Αλήθεια τρόμαξε, προσπάθησε να τα νουθετήσει, αλλά αυτά δεν την άκουγαν.
Και δώστου το Ψέμα αλλοίωνε την Αλήθεια και δώστου το Μυστικό την έκρυβε.
Θα μου πείτε και το ανθρώπινο μυαλό που δεχόταν το ψέμα και το μυστικό δεν είχε ευθύνη;
Θα κάνω πως δεν ξέρω την απάντηση και θα συνεχίσω…

Η Αλήθεια λυπημένη κάθισε σε μια γωνιά (του ανθρώπινου μυαλού) και έκλαιγε. Τι να έκανε, παιδιά της ήταν! Θυμόταν, όταν ήταν μικρά, τι ζωηρά και τι χαριτωμένα ήταν! Αυτό της έδινε ελπίδα ότι κάποια μέρα θα διορθώνονταν.
Αλλά αυτά, θαρρείς από αλαζονεία, θαρρείς από γινάτι, κάλυπταν όλο και μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης συνείδησης.
Θα μου πείτε η ανθρώπινη συνείδηση δεν έχει ευθύνη;
Θα κάνω πως δεν ξέρω την απάντηση και θα συνεχίσω…

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών


Με όρους που παραπέμπουν σε χώρα υπό κατοχή πραγματοποιούνται οι ισραηλινές «επενδύσεις» στην Ελλάδα

«Καταλαβαίνω πως ως πολιτικός ένα από τα καθήκοντα σας είναι και οι συλλογή «ψηφαλακίων» [...] αλλά υπάρχουν και όρια κύριε Πρωθυπουργέ» έγραφε ο Ζαν Κοέν, στην ανοιχτή επιστολή του προς τον Α. Σαμαρά, ύστερα από την επίσημη επίσκεψή του στο Ισραήλ.

Αφορμή αποτέλεσε η άρνηση του πρωθυπουργού να φορέσει το περίφημο καπελάκι κιπά, το εβραϊκό σύμβολο της πίστης. «Ως άνθρωπος της πολιτικής επικοινωνίας» συνέχιζε ο πρώην σύμβουλος της οικογένειας Μητσοτάκη και πάλαι ποτέ «άτυπος πρεσβευτής» του Ισραήλ «καταλαβαίνω πως μία φωτό με κιπά δεν θα καθόταν καλά με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής που τόσο θέλετε να προσελκύστε».



Ο Ζαν Κοέν είχε εν μέρει δίκιο: Ακολουθώντας το παράδειγμα ομοϊδεατών της σε όλη την Ευρώπη η ελληνική ακροδεξιά, υπό την ηγεσία του A. Σαμαρά, επιχειρεί να συσφίξει τις σχέσεις της με το κράτος του Ισραήλ χωρίς παράλληλα να θίξει τα αντισημιτικά ένστικτα των οπαδών της. Το πρόβλημα ήταν ότι πίσω από την «αγέροχη» στάση του ακροδεξιού πρωθυπουργού κρυβόταν μια από τις ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις που έχει πραγματοποιήσει ελληνική αποστολή τον τελευταίο αιώνα.

Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές το πρακτορείο Reuters αποκάλυπτε ότι η ισραηλινή εταιρεία επενδύσεων Invel Real Estate βρισκόταν στα τελικά στάδια εξαγοράς του 66% της «Εθνικής Πανγαία ΑΕΕΑΠ», που περιλαμβάνει την ακίνητη περιουσίας της Εθνικής τράπεζας. Προκειμένου όμως να πληρώσει τα 600 εκ. ευρώ, στα οποία ορίστηκε το αντίτιμο, η Invel θα δανειζόταν από… την Εθνική. Ουσιαστικά δηλαδή θα τους δώσουμε ένα τμήμα των χρημάτων που χρειάζονται για να αγοράσουν κοψοχρονιά τη δημόσια περιουσία.

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Ευρώ ή δραχμή;


του Όθωνα Κουμαρέλλα

Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει ότι τα δύσκολα ξεπεράστηκαν και μπροστά μας ανοίγεται η λεωφόρος της «ανάπτυξης», η πραγματικότητα πείθει ολοένα και περισσότερους, ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και θα πρέπει να βρεθούν καινούργιοι τρόποι αντιμετώπισης της κατάστασης.

Έτσι, με τη συνεπικουρία δημοσκοπικών ευρημάτων, αλλά και του εσωτερικού διχασμού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε σχέση με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση περί ευρώ, ή «δραχμής».

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε, είναι ότι η συζήτηση επανήλθε με έναν παραπειστικό τρόπο. Δηλαδή, κατά πόσο είναι εφικτή μια πορεία ανάκαμψης της χώρας μέσω της επιστροφής στη παλιά δραχμή, με το επιχείρημα της δυνατότητας υποτίμησης του νομίσματος και με αυτόν τον τρόπο ανάκτησης της περιβόητης «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της χώρας. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζεται το θέμα, δίνει την ευκαιρία στους υπερασπιστές του ευρώ, να αντιτείνουν και μάλιστα με αρκετά πειστικό τρόπο, για τους μη ειδικούς και γνωρίζοντες, ότι με το εξωτερικό χρέος της χώρας σε τόσο υψηλά επίπεδα και με την οριστική....
απομάκρυνση της χώρας από τις αγορές, η υποτίμηση θα είναι τόσο μεγάλη και ο πληθωρισμός καλπάζων, έτσι που η επιστροφή στη «δραχμή» θα αποδειχθεί μια καταστροφική περιπέτεια. Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν μπορεί να συμβεί, αν η μετάβαση σε Εθνικό νόμισμα γίνει με επιλογή μας και με βάση ολοκληρωμένο σχέδιο, που υπάρχει και σύντομα θα ανακοινωθεί, αλλά οι «αστικοί» μύθοι καλά κρατούν ελέω διατεταγμένης δημοσιογραφίας και πληρωμένης καθηγητικής αυθεντίας, ενώ δεν λείπει η προχειρότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από αυτούς που μεθοδικά επιλέγονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ να παρουσιάσουν την υπόθεση «δραχμή».

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Λιτότητα και ευρώ είναι έννοιες ταυτόσημες


Λιτότητα και ευρώ είναι έννοιες ταυτόσημες που κανείς δεν μπορεί να τις διαχωρίσει

«Η λιτότητα, η ανάγκη να σταματήσει η λιτότητα, και όχι το νόμισμα, είναι το βασικό επίδικο αντικείμενο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» εκτιμά σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (9/12) ο υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, Γιάννης Μηλιός. Στο ερώτημα βέβαια ποιος προκαλεί την λιτότητα, ο κ. Μηλιός δεν απάντησε, ούτε ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει. Λες και η λιτότητα που εφαρμόζεται είναι μια αυθαίρετη πολιτική επιλογή κάποιων επιτελείων, κάποιων σκοτεινών τύπων και δεν έχει να κάνει με την ίδια την ιδιοσυστασία του ευρώ.

Ο λόγος; Απλός. Ο κ. Μηλιός, όπως και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να αποενοχοποιήσει το ευρώ και τις διαδικασίες της ευρωζώνης που κάνουν αναπόφευκτη την λιτότητα. Υπενθυμίζοντας το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά αυταπάτη για τη δραχμή» ο κ. Μηλιός είπε: «Σε επίπεδο συνθήματος, λέμε ότι δεν είναι θέμα νομίσματος, ότι είναι θέμα πολιτικών που ασκούνται και ότι και με το λεβ που έχει η Βουλγαρία ή τη στερλίνα που έχει η Βρετανία, ίδιες πολιτικές ακολουθούνται.»

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Το αίσχος της «φιλανθρωπίας»


“Οταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν φαγητό με λένε κομμουνιστή” (Nτομ Χέλντερ Καμάρα του Ρεσίφε, ο ‘κόκκινος επίσκοπος’).




Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Mέρες γιορτών και οι Ηρακλείς της Ορθοδοξίας, Καραμανλής Β΄ και αγανακτισμένος Καμμένος, κάνουν σεμνές και ταπεινές χριστουγεννιάτικες διακοπές στις Άλπεις, η κρατικοδίαιτη φοροαπαλλαγμένη Εκκλησία και οι επαγγελματίες φιλάνθρωποι, πετάνε μερικά εορταστικά ψίχουλα στο πιάτο του φτωχού Λάζαρου, ενώ ο Φύρερ αποκαλύπτεται να επαινεί την ευαγή δραστηριότητα κάποιου Γηροκομείου της Μητροπόλεως Σπάρτης.
 Με την ευκαιρία των αγίων ημερών αναδημοσιεύω πιο κάτω ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Άρη Χατζηστεφάνου της «Εφημερίδας των Συντακτών» (29/12) στο οποίο πολύ λίγα έχω να προσθέσω.
 Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι χρειάζονται κρατικές ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, καταπολέμησης των αιτίων της φτώχιας και όχι την προσβλητική για την αξιοπρέπειά τους συγκυριακή ελεημοσύνη, που τους μετατρέπει σε εξαρτημένα και ταπεινωμένα ανδράποδα του κάθε «φιλάνθρωπου». Η παράλληλη Αλληλεγγύη των πολιτών, ως συνειδητή ανιδιοτελής και πηγαία προσφορά μιας πολιτισμένης κοινωνίας, είναι αυτονόητα απαραίτητη. Ασφαλώς το να δώσει σήμερα κανείς φαγητό σε κάποιον πεινασμένο, που θα χτυπήσει την πόρτα του, είναι καλό, αλλά δεν αποτελεί λύση του προβλήματος. Το χέρι της βοήθειας του καθενός μας, όπου μπορεί, θα είναι αναγκαίο και στο πιο προωθημένο κοινωνικό Κράτος και στην πιο ουτοπική κοινωνία, θα είναι στην ουσία κυρίαρχο συστατικό της, όχι όμως επειδή θα υπάρχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και κρίσιμες ανισότητες, αλλά για άλλης ποιότητας δυσκολίες.

Η Μεταμοντέρνα Αριστερά

Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μ...