Το έγκλημα του χρέους

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ΤΟΣΟ ΠΡΙΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΣΩΣΗΣ». ΑΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΙΟΓΚΩΘΗΚΕ ΣΕ ΤΟΣΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΒΑΘΜΟ, Η ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Καμία, μα καμία συζήτηση για το τι μέλλει και πολύ περισσότερο για το τι δέον γεννέσθαι σχετικά με το δημόσιο χρέος δεν μπορεί να γίνει αν δεν ξεκινήσουμε από το παρελθόν. Αν, με άλλα λόγια, δεν αμφισβητήσουμε το πώς φτάσαμε ως εδώ, επιμένοντας να θυμίζουμε ότι η διαχείριση του δημόσιου χρέους την τελευταία 4ετία, τουλάχιστον, ήταν μία από τις πολλές δυνατές επιλογές. Ήταν μάλιστα όχι μόνο η χειρότερη επιλογή (από άποψη αποτελεσματικότητας) αλλά κι η επιλογή των χειρότερων (όσων ευθύνονταν για την αύξησή του μέχρι το 2009 κι έπρεπε εκ προοιμίου να έχουν αποκλειστεί από την σχετική συζήτηση).

ΤΑ ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

Επιστρέφοντας λοιπόν στο 2009 η άνοδος του δημόσιου χρέους στο επίπεδο του 129% του ΑΕΠ, κατόπιν διαδοχικών αναθεωρήσεων από την ελληνική και την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία (που αποτελούν θέμα εισαγγελικής έρευνας), ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αιτιών που φέρουν ανάγλυφο το αποτύπωμα της ελληνικής αστικής τάξης και κορυφαίων, στρατηγικών επιλογών της. Είναι τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του ελληνικού καπιταλισμού.

Εν συντομία: Πρώτο, ο εθισμός της ελληνικής ελίτ στις κρατικές επιχορηγήσεις που είχαν μετατρέψει τα δημόσια ταμεία σε δανειστή έσχατης ανάγκης για το κεφάλαιο. Κορυφαία και πιο πρόσφατα τότε παραδείγματα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, επίσημου (και άγνωστου πραγματικού) κόστους 9 δισ. ευρώ και η στήριξη των τραπεζών επί Καραμανλή με 28 δισ. Τα 4,5 δισ. ευρώ που πρέπει να πληρωθούν τον Μάιο είναι μέρος αυτού του χρέους, τα λεγόμενα ομόλογα Αλογοσκούφη.

«Δημοσιονομική αποικιοκρατία της ευρωζώνης»

Σοκ προκαλεί ο τίτλος άρθρου στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» του Φιλίπ Λεγκρέν: «Δημοσιονομική αποικιοκρατία της Ευρωζώνης»! Πόσω μάλλον που ο συγγραφέας του άρθρου είναι πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της Κομισιόν! Εντυπωσιάζει η οξύτητα των πολιτικών διατυπώσεων ενός γραφειοκράτη που γνώρισε εκ των ένδον τις συνέπειες της ασκούμενης από το Βερολίνο μέσω Βρυξελλών πολιτικής της ΕΕ. «Η κ. Μέρκελ απαίτησε μεγαλύτερο έλεγχο στις αποφάσεις για τον προϋπολογισμό άλλων χωρών – και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με μεγάλη ευχαρίστηση άρπαξε νέες εξουσίες…

Η Κομισιόν τώρα εφαρμόζει έναν δημοσιονομικό ζουρλομανδύα (!) – συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να απαιτεί από μια κυβέρνηση να ξαναγράφει τον προϋπολογισμό της πριν τον παρουσιάσει στο κοινοβούλιο» τονίζει ο Φιλίπ Λεγκρέν. «Αυτή η συγκεντροποίηση της δημοσιονομικής εξουσίας δεν είναι απλώς επικίνδυνη οικονομικά, είναι επίσης πολιτικά δηλητηριώδης» υπογραμμίζει χωρίς περιστροφές ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της Κομισιόν και εξηγεί γιατί: «Οταν οι ψηφοφόροι μιας χώρας – μέλους διώχνουν την κυβέρνησή τους, όπως έχουν κάνει σχεδόν σε όλες τις εκλογές από τότε που άρχισε η κρίση, βγαίνει στην τηλεόραση ο Ολι Ρεν και επιμένει ότι η κυβέρνηση που έρχεται πρέπει να συνεχίσει την αποτυχημένη πολιτική της παλιάς κυβέρνησης. Το γεγονός ότι ένας απομακρυσμένος, μη εκλεγμένος αξιωματούχος των Βρυξελλών που σχεδόν σε κανέναν δεν δίνει λογαριασμό, αρνείται στους ψηφοφόρους νόμιμες επιλογές αποφάσεων περί φόρων και δαπανών, είναι αντιδημοκρατικό και αποξενώνει τον κόσμο από την ΕΕ».

Τα… dollars έδωσαν το φιλί της ζωής στο Grecovery

Μάκης Αποστόλου

Η εισροή κεφαλαίων 2,8 δισ. ευρώ στο Χρηματιστήριο Αθηνών τον τελευταίο ενάμιση χρόνο αποτελεί κατά βάση έργο των ισχυρών αμερικανικών hedge funds, τα οποία διακρίνουν ευκαιρίες για αποκομιδή τεράστιων υπεραξιών στην πλέον υποσχόμενη αναδυόμενη κεφαλαιαγορά.

Το δημοσίευμα του Bloomberg την περασμένη εβδομάδα επιβεβαίωσε κάτι που είναι γνωστό εδώ και καιρό στους… παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι δηλαδή η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά έχει τις «ευλογίες» των Αμερικανών με το αζημίωτο βέβαια.

Επικαλούμενο μαρτυρίες ανθρώπων που ήταν παρόντες, το Bloomberg ανέφερε ότι τα «θεμέλια» για την επιτυχημένη έκδοση του πενταετούς ομολόγου ύστερα από τέσσερα χρόνια «απομόνωσης» της Ελλάδας από τις αγορές, είχαν μπει στα κεντρικά γραφεία της JPMorgan Chase & Co. στο Μανχάταν το περασμένο φθινόπωρο, όταν ο διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας Τζέιμι Ντίμον είχε οργανώσει συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με μεγάλους Αμερικανούς επενδυτές.

Θυμίζουμε ότι η πρώτη επαφή του Έλληνα πρωθυπουργό με τον κ. Ντίμον είχε γίνει στο πλαίσιο της επίσκεψης του στις ΗΠΑ, όπου είχε συναντηθεί με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.

Ο Άρης κι ο παπάρης

«Η Ελλάδα που οι κρατούντες ήθελαν με τα Μνημόνια να κρεμάσουν το κεφάλι της στον φανοστάτη του Βερολίνου, προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων, έχει γίνει χώρα-σύμβολο της αντίστασης. Όπως κάποτε!».
Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας κατά την παρουσίαση των υποψηφίων ευρωβουλευτών του κόμματος του. Ότι θα είχε κι άλλο πάτο από τον ήδη υπάρχοντα πάτο η ανηθικότητα και η αλαζονεία των επαγγελματιών πολιτικάντηδων ήταν γνωστό τοις πάσι. Αλλά ότι θα παρομοίαζε την ψηφοθηρική «αντίσταση» ο «αριστερός» Σύριζα με τα κρεμασμένα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα, αυτό ξεπερνά και την ανηθικότητα των φασιστών.

Ποιος είναι λοιπόν ο αμετροεπής; Ο συγγραφέας του λόγου ή ο αναγιγνώσκων τον λόγο; Η άμεσα συναρτούμενη αμετροέπεια με την τσίπα, που πρέπει να κουβαλά κάθε έλλογο ον στους καιρούς μας, πήγαν περίπατο. Μια τσίπα που δεν χωράει πουθενά να σφαλιαρίζει το μαστουρωμένο ακροατήριο στην αίθουσα αλλά και στις τηλεοπτικές οθόνες. Η συνείδηση βαθιά χωμένη στην κωλότσεπη κάθε πολιτικάντη του επιτρέπει να λέει και να πράττει στις μέρες μας ό,τι του κατέβει αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της φεουδαρχοναζιστοφασιστικής Ευρώπης. Η ντροπή δεν κατάντησε απλά είδος πολυτελείας αλλά είναι ανύπαρκτη στα κρανία όσων θέλουν σώνει και καλά να μάς σώσουν.
Για την Ιστορία οι ίδιοι εταίροι με τους πατριδοκάπηλους που κρέμασαν τότε τα κεφάλια στον φανοστάτη, είναι οι ίδιοι εταίροι που ασπάζεται ως Ευρωπαίους φίλους, ο κύριος Τσίπρας. Η ιστορία δεν άλλαξε γραμμή, αλλάζει μόνο πρόσωπα για να καταπίνουμε τον φασιστοολοκληρωτισμό της ΕΕ πιο εύπεπτα. Αντίλογος από πουθενά. Ούτε από το ακροατήριο στο οποίο συμμετείχαν και κάποιοι ασπρομάλληδες μαστουρωμένοι από την επικείμενη ανάληψη της εξουσίας, ούτε από έναν τέλος πάντων διανοούμενο που ανάμεσα στα Άρλεκιν των επιδοτούμενων πανεπιστημιακών διατριβών του θα έπρεπε να έχει μελετήσει πρώτα την νεότερη ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης. Λαδωτήρας φανοστατών κατάντησε η «αριστερά» που έχει το θράσος να παραλληλίζει τον ψηφοκουβαλητή του κόμματος με τους Έλληνες που είπαν ένα περίτρανο «Άει γαμήσου» στους εισβολείς και μετέπειτα, ακόμα πιο περίτρανα ένα "Άει γαμήσου" στους προδότες γερμανοαγγλοϋποταγμένους.

SOCIAL MEDIA & ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Στην εποχή της πληροφορίας, τα μέσα έχουν αυξηθεί, η επικοινωνία ωστόσο γίνεται όλο και πιο αμφίσημη, ενώ ο όγκος δεδομένων που έχει να διαχειριστεί ένα ανθρώπινο μυαλό, είναι τόσο μεγάλος που αδυνατεί να τον αφομοιώσει. Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος, έχει αλλάξει τον εαυτό του, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την επικοινωνία και τον τρόπο που εκφράζεται, πράγμα απόλυτα αναμενόμενο, από την στιγμή που τα social media έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας.

Σκεφτείτε κάποιον που ξυπνάει και αναζητά το smartphone για να δει όσες ενημερώσεις έχασε από το twitter, να τσεκάρει τα mail του και να δει τι status ανέβασαν οι φίλο του στο facebook. Θα ποστάρει (sic) κάτι σε έναν απ’ όλους τους λογαριασμούς που είναι εγγεγραμμένος, μόνο και μόνο για να δηλώσει παρών. Η φυσική παρουσία υποκαθίσταται από την εικονική, η οποία ωστόσο τρέφεται απ’ την ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση.

Ομοίως, κάνει check-in για να γνωστοποιήσει σε ποια τοποθεσία μπορεί να βρίσκεται, ή με ποιον είναι ή τι κάνει κοκ. Η μόνιμη προσήλωση στην “θαλπωρή” μιας οθόνης, σκοτώνει την δημιουργικότητα. Έχουμε να κάνουμε με υποκατάστατα εμπειρίας, όπου ο καθένας τρέχει να δημοσιεύσει πρώτος, να απαντήσει, να μαζέψει likes και followers με κάθε κόστος, να πει πως αισθάνεται, τι είδε χθες, τι άκουσε και στο τέλος να τραβήξει και μια φωτογραφία, δείχνοντας το πρόσωπό του, το απαύγασμα του εγωκεντρισμού, “βγάζω selfie άρα υπάρχω”. Ο ναρκισσισμός και το κυνήγι της δημοφιλίας, αντανακλά την αγωνία για αναγνώριση και μια νέου τύπου νοηματοδότηση, έρχεται να στεριώσει σε μια αποξενωμένη κοινωνία.

Μήνυμα αξιοπρέπειας στις εκλογές

του Γ.Μακριδάκη

Κανονικά με τέτοια κυβέρνηση και τέτοια πολιτική που εφαρμόζει αυτά τα δύο χρόνια αλλά και με όσα αναμένεται, ως γνωστόν, να εφαρμόσει, ο Σύριζα θα έπρεπε ήδη να έχει παρελάσει θριαμβευτής και απελευθερωτής στο Σύνταγμα μετά από παλλαϊκό ξεσηκωμό και πτώση της ακροδεξιάς και κατόπιν εκλογών στις οποίες θα ελάμβανε συντριπτική πλειοψηφία και αυτοδυναμία.

Αυτά βεβαίως θα είχαν συμβεί αν ο Σύριζα ήταν αξιοπρεπές κόμμα, ριζοσπαστικό που ενέπνεε και έδινε ελπίδα στους καταληστεμένους και τσαλαπατημένους επί της αξιοπρέπειάς τους πολίτες αυτής της χώρας.

Όμως ο Σύριζα από τότε που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, άλλαξε και ρότα πολιτικής. Αντί να στέκει με αξιοπρέπεια και σταθερότητα στις θέσεις του, αντί να απευθύνεται ξεκάθαρα στην κοινωνία των πολιτών, αντί να είναι μπροστάρηδες στην πορεία της κοινωνίας προς την ανατροπή του ίδιου του αναξιοπρεπούς και ιδιώτη εαυτού της οι βουλευτές και τα στελέχη του, άρχισαν όλοι μαζί την οικειοθελή βίαιη “ωρίμανσή τους”, την ευθυγράμμισή τους με τις επιταγές του συντηρητισμού για να λάβουν θέση κυβέρνησης εν αναμονή, την καθημερινή ενασχόλησή τους με τα δελτία τύπου των μουρούτηδων που είχαν στόχο να τους τραβήξουν στον βόθρο τους, την τελική διολίσθηση, τις εκπτώσεις, τις απαράδεκτες και ανήθικες δηλώσεις και ενέργειες, τον εναγκαλισμό με ανθρώπους γνωστού αναξιοπρεπούς πολιτικού παρελθόντος, την ανάδειξη πρωτοκλασσάτων στελεχών δουλοπρεπών και ανέντιμων, ανακόλουθων πολιτικάντηδων με προσωπικές οικονομικές επενδύσεις σε πολυεθνικές που απομυζούν και καταστρέφουν τον πλανήτη, έγινε δηλαδή εντός δύο ετών αναμονής εξουσίας ο Σύριζα ένα κόμμα ίδιο και απαράλλαχτο με όσα χείριστα τέτοια μάθαμε να ανεχόμαστε στους κυβερνητικούς θώκους εδώ και δεκαετίες.

Η Θράκη που πληγώνουμε

Eγκατάλειψη και αδιαφορία από τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς ηγέτες, απουσία εθνικής στρατηγικής και επικράτηση του στενού κομματικού συμφέροντος παρέδωσαν στην επιρροή και τα χρήματα του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, αλλά και τη δράση ακροδεξιών, εθνικιστικών, παρακρατικών ελληνικών κύκλων, τη Θράκη εδώ και δεκαετίες. Μπροστά στο εκλογικό κέρδος, τις ψήφους μιας έδρας, οι πολιτικοί ηγέτες δεν δίστασαν και δεν διστάζουν να δώσουν το χρίσμα σε ανθρώπους της Θράκης που δηλώνουν ανοικτά «Τούρκοι», διαφημίζουν τις άριστες σχέσεις τους με το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, ενώ παράλληλα δεν έχουν κάνει ούτε ένα ουσιαστικό βήμα στην κατεύθυνση της ένταξης των τριών μειονοτήτων (πομακική, ρομά, μουσουλμάνοι τουρκογενείς) στην ελληνική κοινωνία, την ελληνική παιδεία, την ελληνική ζωή. Ελληνες πολιτικοί ηγέτες και κυβερνήσεις, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, παραβίασαν -όπως έκανε πρόσφατα ο Δημ. Χριστόπουλος, που μίλησε για τουρκική μειονότητα- την πιο βασική πρόβλεψη της Συνθήκης της Λωζάννης. Οτι δηλαδή η μειονότητα στη Θράκη είναι μουσουλμανική και όχι τουρκική, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν και τα δύο μεγάλα κόμματα συνέβαλαν με τις πολιτικές τους στη σημερινή κατάσταση.

Το σημαντικό ζήτημα δεν είναι φυσικά αν η τοπική του ΣΥΡΙΖΑ παρασύρθηκε ή αν η ΕΥΠ έχει παρεισφρήσει στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επιβάλλει επιλογές, όπως άφηνε να εννοηθεί το κεντρικό άρθρο της «Αυγής» πριν από μερικές ημέρες. Στα ρεπορτάζ για τους στόχους του Μνημονίου, ένας από τους βασικούς ήταν η μετατροπή περιοχών της Ελλάδας σε ανεξάρτητες οικονομικές ζώνες. Η περιοχή της Θράκης αναφερόταν ως βασική υποψήφια -και αν αυτό προχωρήσει, τότε δεν θα πληγεί μόνο η μουσουλμανική μειονότητα, δεν θα πληγούν μόνο οι Τσιγγάνοι, οι Πομάκοι και οι τουρκογενείς της περιοχής, αλλά όλοι οι Θρακιώτες και όλοι οι Ελληνες.