Για τις αποκαλύψεις των FT: Oι εξωνημένοι, οι υποταγμένοι, οι ανώριμοι και οι «δημοκράτες»

Το δημοσίευμα των FT για το ατιμωτικό βράδυ των Καννών – ατιμωτικό για την Ελλάδα και την Ευρώπη – καλό είναι να το διαβάσουν όλοι πολύ προσεκτικά, αντί να ασχολούνται με επικοινωνιακά τερτίπια επιπέδου δημοτικού. Περιγράφει έξοχα το βαθμό ελέγχου της ελληνικής πολιτικής ζωής από τον ξένο παράγοντα και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που άλλωστε επιβεβαιώθηκε και στην Ουκρανία.

Δεν έχει όμως μόνο ιστορικό χαρακτήρα: εμπεριέχει εικόνες από το παρόν και από το κοντινό μέλλον της χώρας μας και περιγράφει τις τέσσερις κυρίαρχες κατηγορίες πολιτικών προσώπων και δυνάμεων που αν υποστηριχθούν θα διαμορφώσουν ένα τέτοιο μέλλον.

Πρώτη κατηγορία οι εξωνημένοι, όπως οι Σαμαράς και Βενιζέλος που είτε επειδή ελέγχονται εξαιτίας άλλων σκοτεινών υποθέσεων, είτε επειδή η προσωπική τους φιλοδοξία και ο αρπακτικός τους καιροσκοπισμός τους καθοδηγούν ήταν και παραμένουν έτοιμοι να υλοποιήσουν ό,τι τους ζητούν ευρώ- πολιτικάντηδες τύπου Μπαρόζο.

Συνθέτουν την πιο αποκρουστική κατηγορία πολιτικών, εκείνων δηλαδή που μπορούν να σηκώσουν κάθε σημαία και να προσχωρήσουν σε κάθε πολιτική, υπηρετώντας κάθε συμφέρον και σε κάθε χρονική στιγμή, γράφοντας την αξιοπρέπεια της χώρας τους και τις θεσμικές τους ευθύνες στα παλιά τους τα παπούτσια.

Όταν η διανόηση βγαίνει βόλτα στις ρούγες της πολιτικής

Δημ.Καζάκης

Τι κάνει η γοητεία της εξουσίας; Αρκεί να φανεί κάποιος ότι καβαλικεύει το άρμα της και πλήθος διανοούμενοι, καλλιτέχνες και επώνυμοι θα τρέξουν ξωπίσου του υπογράφοντας τυφλά σε αμφίσημα κείμενα υποστήριξης χωρίς κανένα άλλο περιεχόμενο εκτός από μια τραγικά υφέρπουσα πολιτική και προσωπική ιδιοτέλεια.

Δείτε τις υπογραφές στην υποψηφιότητα Τσίπρα και χαρείτε όλους αυτούς που όταν ξεσηκωνόταν ο κόσμος, όταν αναζητούσε στήριξη και υποστήριξη στην αναμέτρησή του με την εξουσία, αυτοί είχαν άλλες δουλειές, πιο σημαντικές. Το πολύ-πολύ μια λακωνική δήλωση γενικού περιεχομένου κι αυτό ήταν όλο. Άλλωστε δεν κάνει καλό για την δουλειά να τα χαλάμε με τους πελάτες της τέχνης μας.


Δεν έχει καμιά σημασία ότι η πατρίδα είναι υπό κατοχή. Ποιος νοιάζεται από δαύτους; Δεν έχει καμιά σημασία η εντεινόμενη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Σημασία εχει να πλασαριστούμε δίπλα στον δελφίνο. Όταν είναι να ξεφτιλιστεί κανείς δίπλα σε πολιτικούς δελφίνους της υφιστάμενης εξουσίας δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, δεν υπάρχει κανενός είδους αναστολή. Ούτε καλλιτεχνική, ούτε ακαδημαική. Όταν του ζητούν να πάρει θέση για τον χαμό της πατρίδας και του λαού του, τότε είναι που θυμάται ότι οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να δείχνουν πολιτικές προτιμήσεις, ούτε οι διανοούμενοι πρέπει να έχουν κομματική ένταξη.

ΕΕ: Το βασίλειο της διαφθοράς και των λόμπι

Επίπεδα διαφθοράς που παραπέμπουν σε χώρες του τρίτου κόσμου και εναγκαλισμό της πολιτικής από επιχειρηματικά συμφέροντα, σε βαθμό που δεν έχει προηγούμενο στην ευρωπαϊκή ιστορία, φέρνουν στο φως πρόσφατες έρευνες κορυφαίων ιδρυμάτων λίγες εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές.

Τα τελευταία στοιχεία περιγράφουν μια τρομακτική κατάσταση, όπου χιλιάδες εκπρόσωποι πολυεθνικών δαπανούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να επηρεάσουν τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων ακόμη και στο ανώτατο θεσμικό επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για πρώτη φορά μάλιστα οργανώσεις όπως η Διεθνής Διαφάνεια στρέφουν τα πυρά τους και προς το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, το οποίο κατηγορούν ευθέως ότι συμμετέχει στο μηχανισμό συγκάλυψης της διαφθοράς αρνούμενο να συνεργαστεί με ανεξάρτητους παρατηρητές.

Όπως προέκυψε από τη σχετική συζήτηση των τελευταίων εβδομάδων, το ευρωκοινοβούλιο επιχειρεί το τελευταίο διάστημα να εξασφαλίσει ότι οι έλεγχοι θα πραγματοποιούνται από όργανα της ΕΕ και όχι από τρίτους παρατηρητές – στη λογική Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει και ο Γιάννης ελέγχει και το λογαριασμό. Ουσιαστικά οι Ευρωπαίοι κομισάριοι και το ευρωκοινοβούλιο επιθυμούν να ελέγχονται μόνο από όργανα όπως η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης, η οποία στο παρελθόν έχει κατηγορηθεί ότι οργάνωσε την επιχείρηση συγκάλυψης τεράστιων σκανδάλων στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του πρώην επιτρόπου Υγείας Τζον Ντάλι, ο οποίος φέρεται να μεσολάβησε σε υπόθεση δωροδοκίας ύψους 80 εκατομμυρίων ευρώ για λογαριασμό του λόμπι της καπνοβιομηχανίας. Την υπόθεση ανέλαβε τότε η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Απάτης, που κατηγορήθηκε ότι έκανε ότι περνούσε από ο χέρι της ώστε να μην υπάρξουν συνέπειες για τους υπεύθυνους αξιωματούχους της ΕΕ.

συνέχεια στη σελίδα Ε.ΕΝΩΣΗ

Το έγκλημα του χρέους

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ΤΟΣΟ ΠΡΙΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΣΩΣΗΣ». ΑΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΙΟΓΚΩΘΗΚΕ ΣΕ ΤΟΣΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΒΑΘΜΟ, Η ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Καμία, μα καμία συζήτηση για το τι μέλλει και πολύ περισσότερο για το τι δέον γεννέσθαι σχετικά με το δημόσιο χρέος δεν μπορεί να γίνει αν δεν ξεκινήσουμε από το παρελθόν. Αν, με άλλα λόγια, δεν αμφισβητήσουμε το πώς φτάσαμε ως εδώ, επιμένοντας να θυμίζουμε ότι η διαχείριση του δημόσιου χρέους την τελευταία 4ετία, τουλάχιστον, ήταν μία από τις πολλές δυνατές επιλογές. Ήταν μάλιστα όχι μόνο η χειρότερη επιλογή (από άποψη αποτελεσματικότητας) αλλά κι η επιλογή των χειρότερων (όσων ευθύνονταν για την αύξησή του μέχρι το 2009 κι έπρεπε εκ προοιμίου να έχουν αποκλειστεί από την σχετική συζήτηση).

ΤΑ ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

Επιστρέφοντας λοιπόν στο 2009 η άνοδος του δημόσιου χρέους στο επίπεδο του 129% του ΑΕΠ, κατόπιν διαδοχικών αναθεωρήσεων από την ελληνική και την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία (που αποτελούν θέμα εισαγγελικής έρευνας), ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αιτιών που φέρουν ανάγλυφο το αποτύπωμα της ελληνικής αστικής τάξης και κορυφαίων, στρατηγικών επιλογών της. Είναι τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του ελληνικού καπιταλισμού.

Εν συντομία: Πρώτο, ο εθισμός της ελληνικής ελίτ στις κρατικές επιχορηγήσεις που είχαν μετατρέψει τα δημόσια ταμεία σε δανειστή έσχατης ανάγκης για το κεφάλαιο. Κορυφαία και πιο πρόσφατα τότε παραδείγματα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, επίσημου (και άγνωστου πραγματικού) κόστους 9 δισ. ευρώ και η στήριξη των τραπεζών επί Καραμανλή με 28 δισ. Τα 4,5 δισ. ευρώ που πρέπει να πληρωθούν τον Μάιο είναι μέρος αυτού του χρέους, τα λεγόμενα ομόλογα Αλογοσκούφη.

«Δημοσιονομική αποικιοκρατία της ευρωζώνης»

Σοκ προκαλεί ο τίτλος άρθρου στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» του Φιλίπ Λεγκρέν: «Δημοσιονομική αποικιοκρατία της Ευρωζώνης»! Πόσω μάλλον που ο συγγραφέας του άρθρου είναι πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της Κομισιόν! Εντυπωσιάζει η οξύτητα των πολιτικών διατυπώσεων ενός γραφειοκράτη που γνώρισε εκ των ένδον τις συνέπειες της ασκούμενης από το Βερολίνο μέσω Βρυξελλών πολιτικής της ΕΕ. «Η κ. Μέρκελ απαίτησε μεγαλύτερο έλεγχο στις αποφάσεις για τον προϋπολογισμό άλλων χωρών – και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με μεγάλη ευχαρίστηση άρπαξε νέες εξουσίες…

Η Κομισιόν τώρα εφαρμόζει έναν δημοσιονομικό ζουρλομανδύα (!) – συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να απαιτεί από μια κυβέρνηση να ξαναγράφει τον προϋπολογισμό της πριν τον παρουσιάσει στο κοινοβούλιο» τονίζει ο Φιλίπ Λεγκρέν. «Αυτή η συγκεντροποίηση της δημοσιονομικής εξουσίας δεν είναι απλώς επικίνδυνη οικονομικά, είναι επίσης πολιτικά δηλητηριώδης» υπογραμμίζει χωρίς περιστροφές ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της Κομισιόν και εξηγεί γιατί: «Οταν οι ψηφοφόροι μιας χώρας – μέλους διώχνουν την κυβέρνησή τους, όπως έχουν κάνει σχεδόν σε όλες τις εκλογές από τότε που άρχισε η κρίση, βγαίνει στην τηλεόραση ο Ολι Ρεν και επιμένει ότι η κυβέρνηση που έρχεται πρέπει να συνεχίσει την αποτυχημένη πολιτική της παλιάς κυβέρνησης. Το γεγονός ότι ένας απομακρυσμένος, μη εκλεγμένος αξιωματούχος των Βρυξελλών που σχεδόν σε κανέναν δεν δίνει λογαριασμό, αρνείται στους ψηφοφόρους νόμιμες επιλογές αποφάσεων περί φόρων και δαπανών, είναι αντιδημοκρατικό και αποξενώνει τον κόσμο από την ΕΕ».

Τα… dollars έδωσαν το φιλί της ζωής στο Grecovery

Μάκης Αποστόλου

Η εισροή κεφαλαίων 2,8 δισ. ευρώ στο Χρηματιστήριο Αθηνών τον τελευταίο ενάμιση χρόνο αποτελεί κατά βάση έργο των ισχυρών αμερικανικών hedge funds, τα οποία διακρίνουν ευκαιρίες για αποκομιδή τεράστιων υπεραξιών στην πλέον υποσχόμενη αναδυόμενη κεφαλαιαγορά.

Το δημοσίευμα του Bloomberg την περασμένη εβδομάδα επιβεβαίωσε κάτι που είναι γνωστό εδώ και καιρό στους… παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι δηλαδή η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά έχει τις «ευλογίες» των Αμερικανών με το αζημίωτο βέβαια.

Επικαλούμενο μαρτυρίες ανθρώπων που ήταν παρόντες, το Bloomberg ανέφερε ότι τα «θεμέλια» για την επιτυχημένη έκδοση του πενταετούς ομολόγου ύστερα από τέσσερα χρόνια «απομόνωσης» της Ελλάδας από τις αγορές, είχαν μπει στα κεντρικά γραφεία της JPMorgan Chase & Co. στο Μανχάταν το περασμένο φθινόπωρο, όταν ο διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας Τζέιμι Ντίμον είχε οργανώσει συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με μεγάλους Αμερικανούς επενδυτές.

Θυμίζουμε ότι η πρώτη επαφή του Έλληνα πρωθυπουργό με τον κ. Ντίμον είχε γίνει στο πλαίσιο της επίσκεψης του στις ΗΠΑ, όπου είχε συναντηθεί με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.

Ο Άρης κι ο παπάρης

«Η Ελλάδα που οι κρατούντες ήθελαν με τα Μνημόνια να κρεμάσουν το κεφάλι της στον φανοστάτη του Βερολίνου, προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων, έχει γίνει χώρα-σύμβολο της αντίστασης. Όπως κάποτε!».
Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας κατά την παρουσίαση των υποψηφίων ευρωβουλευτών του κόμματος του. Ότι θα είχε κι άλλο πάτο από τον ήδη υπάρχοντα πάτο η ανηθικότητα και η αλαζονεία των επαγγελματιών πολιτικάντηδων ήταν γνωστό τοις πάσι. Αλλά ότι θα παρομοίαζε την ψηφοθηρική «αντίσταση» ο «αριστερός» Σύριζα με τα κρεμασμένα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα, αυτό ξεπερνά και την ανηθικότητα των φασιστών.

Ποιος είναι λοιπόν ο αμετροεπής; Ο συγγραφέας του λόγου ή ο αναγιγνώσκων τον λόγο; Η άμεσα συναρτούμενη αμετροέπεια με την τσίπα, που πρέπει να κουβαλά κάθε έλλογο ον στους καιρούς μας, πήγαν περίπατο. Μια τσίπα που δεν χωράει πουθενά να σφαλιαρίζει το μαστουρωμένο ακροατήριο στην αίθουσα αλλά και στις τηλεοπτικές οθόνες. Η συνείδηση βαθιά χωμένη στην κωλότσεπη κάθε πολιτικάντη του επιτρέπει να λέει και να πράττει στις μέρες μας ό,τι του κατέβει αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της φεουδαρχοναζιστοφασιστικής Ευρώπης. Η ντροπή δεν κατάντησε απλά είδος πολυτελείας αλλά είναι ανύπαρκτη στα κρανία όσων θέλουν σώνει και καλά να μάς σώσουν.
Για την Ιστορία οι ίδιοι εταίροι με τους πατριδοκάπηλους που κρέμασαν τότε τα κεφάλια στον φανοστάτη, είναι οι ίδιοι εταίροι που ασπάζεται ως Ευρωπαίους φίλους, ο κύριος Τσίπρας. Η ιστορία δεν άλλαξε γραμμή, αλλάζει μόνο πρόσωπα για να καταπίνουμε τον φασιστοολοκληρωτισμό της ΕΕ πιο εύπεπτα. Αντίλογος από πουθενά. Ούτε από το ακροατήριο στο οποίο συμμετείχαν και κάποιοι ασπρομάλληδες μαστουρωμένοι από την επικείμενη ανάληψη της εξουσίας, ούτε από έναν τέλος πάντων διανοούμενο που ανάμεσα στα Άρλεκιν των επιδοτούμενων πανεπιστημιακών διατριβών του θα έπρεπε να έχει μελετήσει πρώτα την νεότερη ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης. Λαδωτήρας φανοστατών κατάντησε η «αριστερά» που έχει το θράσος να παραλληλίζει τον ψηφοκουβαλητή του κόμματος με τους Έλληνες που είπαν ένα περίτρανο «Άει γαμήσου» στους εισβολείς και μετέπειτα, ακόμα πιο περίτρανα ένα "Άει γαμήσου" στους προδότες γερμανοαγγλοϋποταγμένους.