Αριστερά χωρίς πατρίδα

Μια ενοχλημένη μεταμοντέρνα χαύνωση

Του Νίκου Λάιου*
Patria ο muerte! Venceremos!
(Πατρίδα ή θάνατος! Θα νικήσουμε!)
Ο συνηθισμένος ληκτικός χαιρετισμός λόγων και επιστολών του Τσε Γκεβάρα. Σαν αχώριστα παιδιά ορμούσαν οι δυο διαβεβαιώσεις στα ανθισμένα ξέφωτα της χειραφέτησης. Κι αναρριγούσαν οι αγρότες κι οι εργάτες της Κούβας και όλων των χωρών που δυναστεύονταν από βαριούς χιονιάδες.
Στη σημερινή ελλαδική Αριστερά είναι πολλοί που έχουν ζεστοτυλίξει, σε αφίσες και μπλουζάκια με σιδηροτυπίες του Τσε, μόνο το δεύτερο παιδί. Το Venceremos. Όποιος καταφέρνει χρόνο για Facebook, σκοντάφτει πάνω στις αμέριστες ηλεκτρονικές φροντίδες πολλών πατεράδων και μανάδων.
Αναγυρεύοντας το Patria ο muerte

Άφαντο το πρώτο παιδί. Για λόγους συντομίας ίσως.
Ίσως, πάλι, γιατί κάποιοι Έλληνες αριστεροί είδαν τον Μαρξ κάπως σαν τον Κρίσνα, σαν ενσάρκωση του Βισνού της Διαλεκτικής που αποκαλύπτει αιώνιες κι αξεπέραστες αλήθειες στους αρχιπολεμιστές της νέας εποχής. Γι’ αυτό βραχυκυκλώνουν όταν πρέπει να κατανοήσουν, για παράδειγμα, πώς η θέση των Μάρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», επεξηγείται αμέσως με τη θέση ότι το προλεταριάτο πρέπει να ανυψωθεί «σε εθνική τάξη» (πρωτότυπο του 1848) ή «σε ηγέτιδα τάξη του έθνους» (διόρθωση του 1888) – και πάντως όχι σε χαλαστή του έθνους. Δύσκολο πρόβλημα για όσους βλέπουν την ιστορία ως εξ αποκαλύψεως μαρξικής.

Η θεωρία της πραγματικότητας

Θεωρούμε ότι έχουμε δημοκρατία, θεωρούμε ότι έχουμε δικαιοσύνη, θεωρούμε ότι έχουμε εργασία, θεωρούμε ότι έχουμε αύριο. Κατάντησε η ζωή μας μία θεωρία, η οποία όμως για να πάρει έστω και μια μέρα παράταση θα πρέπει να υπάρχει η πραγματικότητα του μεροκάματου.


Έχουμε μπλέξει με θεωρητικούς της ζωής, οι οποίοι από τα έδρανα της Βουλής, των επιτροπών και των κομμάτων ζούνε στη δική τους πραγματικότητα από την ίδια την πραγματικότητα. Πάρτε για παράδειγμα τους συριζαίους βουλευτές που την ώρα που είναι έτοιμα τα νομοσχέδια για την παραχώρηση άνευ αντιτίμου ενέργειας, αιγιαλών, δασών και ό,τι ανήκει στην πραγματική Ελλάδα, αυτοί βρήκαν θέμα συζήτησης: Να βγαίνουν από την φυλακή όσοι έχουν μεγάλο ποσοστό αναπηρίας διότι έχουν δικαιώματα. Για το δικαίωμα στην ζωή του 67χρονου που πέθανε στην ουρά του ΙΚΑ περιμένοντας βοήθεια από έναν γιατρό δεν μίλησε κανείς. Τυχαίο γεγονός για τους περισσότερους, και από την άλλη ο συνταξιούχος εργάτης δεν είναι ένα πρόσωπο που έδωσε με την ύπαρξή του ένα πολιτικό στίγμα όπως έδωσε ο Ξηρός. Άλλο τεμπέλης με αναζητήσεις και άλλο οικοδόμος χωρίς χρόνο για αναζητήσεις ένεκα σκληρού μεροκάματου.

Τι σημαίνει Πατριωτισμός στις μέρες μας;

του Θανάση Ασημακόπουλου

Πολλές αναλύσεις έχουν γραφτεί για την κατάσταση την οποία βιώνουμε ως Ελληνικός Λαός… Ακόμη περισσότερα έχουν γραφτεί για το δήθεν μονόδρομο της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα των Ευρωπαίων «εταίρων» ως αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την Κρίση. Στις μέρες μας, όμως, ένα μικρό μόνο μέρος του δημοσίου λόγου αναφέρεται στην αγάπη για την Πατρίδα, τον άδολο Πατριωτισμό, ως Αξία ζωής και ως προϋπόθεση για να χτίσουμε μια χώρα ευημερούσα, όπου θα μπορούμε να δημιουργούμε, να κάνουμε οικογένεια και να απολαμβάνουμε όσες χαρές και όσες λύπες έχει να προσφέρει το δώρο της ζωής.

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι υπάρχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στην Ιστορία αυτού του Τόπου από τη μία, και τα ιδεολογικά όρια στα οποία κινούνται οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας από την άλλη:

1) Οι πολιτικοί, οι οποίοι υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοση της Εθνικής Κυριαρχίας (ή τουλάχιστον τον «περιορισμό» της όπως παραδέχονται και οι ίδιοι…) με το σαθρό επιχείρημα ότι δήθεν έτσι μας σώζουν από την οικονομική χρεωκοπία, παρίστανται σε εθνικές επετείους στις οποίες τιμώνται Έλληνες όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που έλεγε: "Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες".

Άρης Βελουχιώτης. Simply the best (σπάνιο βίντεο)

πηγη

Δεν είναι μια από τα ίδια

Δεν μας φτάνει το δούλεμα των συμπολιτευόμενων πολιτευτάδων, δημοσιογράφων, αναλυτών, διανοούμενων, οικονομολόγων και άλλων χορτάτων υποτακτικών πως με τον ανασχηματισμό θα ξαναφάμε με χρυσά κουτάλια, έχουμε και τους αντίστοιχους των αντιπολιτευόμενων παρατάξεων, οι οποίοι λοιδορώντας τον ανασχηματισμό, μας σερβίρουν μπόλικη επαναστατική μαστούρα λέγοντας το «αθώο» : Είναι μια από τα ίδια.
Δεν θα είναι μία από τα ίδια η ανασχηματισμένη κυβέρνηση. Δεν έχει δικαίωμα σύσσωμη η αντιπολίτευση να λέει ότι ο ανασχηματισμός δεν αλλάζει τίποτε. Δεν έχει κανένας αντιπολιτευόμενος δικαίωμα να βάζει σε ύπνωση τους πολίτες ότι δεν έχουν να πάθουν τίποτε περισσότερο από αυτό που ήδη έχουν πάθει. Μπορεί για τις θεατρικές αντιπαραθέσεις στα έδρανα της Βουλής να έχουν αλλάξει απλά τα πρόσωπα κρατώντας σύσσωμη η αντιπολίτευση τις ίδιες γραμμές παθητικής άμυνας πύρινων λόγων, αλλά στην πραγματική ζωή τα πράγματα θα είναι δυσκολότερα από αυτά που ξέρουμε.

Οι νέοι μισθοφόροι που πήραν τα χαρτοφυλάκια στα χέρια τους ήρθαν να τελειώσουν την κατάσταση φθάνοντας την κυβέρνηση στο 2016 και ανοίγοντας δρόμο για την πλήρη αποικιοκρατική πολιτική των εντολέων τους. Η μέχρι τώρα διακυβέρνηση είχε στόχο την αφαίμαξη όλης της ρευστότητας χρημάτων που είχαν οι πολίτες. Μάζεψαν τα πάντα τόσο από οικονομίες, όσο και από μαύρα χρήματα λαμογιών της βάσης. Απομόνωσαν με αυτόν τον τρόπο τον κάθε Έλληνα στο προσωπικό του πρόβλημα υπό την απειλή κατάσχεσης, φυλάκισης ακόμα και θανάτου (βλέπε αυτοκτονίες και απαγόρευση στους οφειλέτες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης).

Λαϊκός Ανασχηματισμός

Μην αρχίζετε τις κακίες για τον ανασχηματισμό. Μην αρχίζετε να γκρινιάζετε ότι ο ανασχηματισμός είναι επιλογή Βερολίνου – Τρόικας και είναι μία από τα ίδια. Η εντολή που έδωσε ο λαός μετά τις τελευταίες εκλογές αυτή ήταν: Ίδιες οι επιλογές του λαού, ίδιες επιλογές και της κυβέρνησης.
Αυτή είναι κατ’ ουσία η Απλή Αναλογική του πολιτικού συστήματος: Αυτά θέλεις, αυτά θα έχεις. Αφού μια χαρά είσαι, βρε λαέ, με όλες τις προηγούμενες επιλογές της κυβέρνησης γιατί να μην συνεχίσει η κυβέρνηση να σε ευχαριστεί ως αντάλλαγμα για τις ψήφους που της έδωσες;

8% έδωσες στο ΠΑΣΟΚ μη και καταρρεύσει η συγκυβέρνηση και χάσεις το μισθό και τις συντάξεις; Πάρε τώρα Πασόκους σε όλα τα υπουργεία με πρώτο-πρώτο τον Γκίκα να ολοκληρώσει το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας σε Υπουργείο Τραπεζικής Οικονομίας. Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας, Σημίτης, παραμένει, ως φαίνεται, ο πρωθυπουργός της χώρας αμολώντας τα τσοπανόσκυλά του, Παπαδήμο, Στουρνάρα, Χαρδουβέλη να ολοκληρώσουν αυτό που ξεκίνησε ο γερμανοτσολιάς Σημίτης το σωτήριο έτος 2002 με την ιαχή «Μπήκαμε στο ευρώ».

Ερήμην του λαού

Tου Γιάννη Σιδέρη

Η “παραίτηση” Θεοχάρη είναι επί της ουσίας η πρώτη κίνηση ανασχηματισμού της συγκυβέρνησης. Ο προτεσταντικής ηθικής γ.γ. εσόδων, ο άνθρωπος που επεβλήθη από τους δανειστές, αυτός ο υπερφίαλος πανίσχυρος παράγοντας του οικονομικού επιτελείου, ουσιαστικά εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση, σε μια προσπάθεια της συγκυβέρνησης να αντιστρέψει το κλίμα μετά το αρνητικό αποτέλεσμα για τα κόμματα που την απαρτίζουν στις ευρωεκλογές. Δεν μπορώ να μην πω ότι χάρηκα με την αποπομπή του, αν και όλοι μας γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ένα ακόμη επικοινωνιακό παιχνίδι της συγκυβέρνησης, μια και αυτό που πρέπει να αλλάξει δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η πολιτική.
Τα ήδη ψηφισθέντα όμως κατ’ εντολή των δανειστών, φέρνουν περικοπές και φοροκαταιγίδα, πιέζοντας ακόμη περισσότερο τα ήδη περιορισμένα εισοδήματα, αν υπάρχουν, των πολιτών, ανεξαρτήτως του προσώπου του γ.γ. εσόδων.

Οι αιφνίδιες συναντήσεις Στουρνάρα με Λαγκάρντ και Τόμσεν, καθώς και αυτές του Σαμαρά με Μπακογιάννη και Καραμανλή, δείχνουν μια περίεργη κινητικότητα στο κόμμα που βρίσκεται στον πυρήνα της κυβέρνησης.
Από την άλλη, τα κόμματα της λεγόμενης κεντροαριστεράς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ταλαντεύονται μεταξύ της δεξιάς (ΝΔ) και της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), με τέτοιο πλάτος, που η διάσπαση είναι πλέον ορατή.
Οι ανεξάρτητοι βουλευτές στο κοινοβούλιο αυξάνουν και η ψήφιση του προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα βουλή, δεν είναι πια απίθανο να συμβεί.
Το πολιτικό σκηνικό, εμφανίζει μια αστάθεια, η οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα οδηγήσει.
Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, προετοιμαζόμενη να παίξει τον ρόλο του κόμματος που θα αποτελέσει τον πυρήνα της επόμενης κυβέρνησης, αναλώνεται στο να αναζητά ήδη συμμαχίες, ίσως και αλλότριες, έτσι ώστε να καταστεί αυτό εφικτό.
Φαίνεται πως πλέον ο μόνος στόχος της είναι η διακυβέρνηση της χώρας.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ερήμην του λαού.