.jpg)
Τις τελευταίες δύο τουλάχιστον δεκαετίες είχαμε την τύχη να ζήσουμε σε έναν πλανήτη όπου οι ισχυρότεροι ηγέτες του θα μπορούσαν να περιγραφούν με τις λέξεις «χρήσιμοι ηλίθιοι».Κοιτάζοντας τα στοιχεία που ανά διαστήματα βγαίνουν στη δημοσιότητα σχετικά με τον πλούτο που συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων, διαπιστώνουμε πως η μάχη για την περίφημη ισότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν πήγε απλά στράφι. Απέτυχε παταγωδώς.
Όταν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει σχεδόν τον μισό πλούτο ολόκληρου του πλανήτη, τότε η λέξη «ήττα» δεν φτάνει για να περιγράψει το μέγεθος της καταστροφής.
Στο επίκεντρο αυτού του «κατορθώματος» βρίσκονται οι πολιτικές αποφάσεις που πάρθηκαν από ανθρώπους, όπου η συζήτηση ακόμη και για το παραμικρό ζήτημα δείχνει πως ο λόγος για τον οποίο βρίσκονται στις θέσεις τους είναι επειδή εδώ και χρόνια εκτελούν εντολές σαν άβουλα πιόνια.
Η έλλειψη αντίληψης της πραγματικότητας των ανθρώπων αυτών ξεπερνά τα όρια της ηλιθιότητας, ακόμη κι αν στο βιογραφικό τους παρατίθενται πτυχία και μεταπτυχιακά από τα μεγαλύτερα και πιο φημισμένα πανεπιστήμια του κόσμου.
Όταν για παράδειγμα ένας υπουργός-γόνος πολιτικής οικογένειας, που κυβερνά τη χώρα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τη δεκαετία του 1950, απαντά σε μια γυναίκα που καθαρίζει για 20 ή 30 χρόνια ένα υπουργείο ότι η μόνη λύση για να βρει δουλειά είναι να γίνει μεσίτρια του εαυτού της –ή αλλιώς «επιχειρηματίας»- τότε λίγα μπορείς να σχολιάσεις για το μέγεθος της ευφυίας του και τις δυνατότητες αντίληψης της κατάστασης γύρω του.
Για να μη μιλήσω και για ακόμη πιο κραυγαλέα παραδείγματα, όπως είναι η αναγκαιότητα του ηλεκτρισμού για έναν άνθρωπο που ζει στο 2014 κι όχι στον 13ο ή τον 14ο αιώνα μ.Χ.
Μέσα σε όλα αυτά, είδαμε να συγκεντρώνονται, εντός ενός σχετικά στενού χρονικού πλαισίου, μια σειρά από ηγέτες οι οποίοι όχι απλώς αποδείχθηκαν ανίκανοι για να κυβερνήσουν, αλλά αποτέλεσαν την απόλυτη επιτυχία του 0,7% να εισχωρήσει με καθόλα «δημοκρατικό» τρόπο σε όλες τις κλίμακες διακυβέρνησης.
