Η καθημερινή πράξη δείχνει πώς κανένας σώφρων Έλληνας δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην αποκαλούμενη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Όχι μόνο δεν κάνει τίποτε για να ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά λειτουργεί ως μηχανισμός διαδοχής που απλά περιμένει τη σειρά της. Με τον κόσμο βέβαια να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα αδιεξοδα και στην απελπισία.
Όπως το δίλλημμα δεξιά-αντιδεξιά στήριξε την δικομματική εναλλαγή στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης και οδήγησε στη σύμπραξη των δυο μονομάχων υπό καθεστώς χρεοκοπίας και αποικιακής κατοχής, έτσι και σήμερα προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν στο διλλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο ώστε να αναστηθεί ξανά ο δικομματισμός. Πρέπει επειγόντως να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος, που θα διεμβολίσει το νέο δικομματισμό, το νέο έξωθεν και άνωθεν στημένο διπολισμό, προκειμένου να μην βρεθούμε τελικά με μια αποκαλούμενη αντιμνημονιακή ή αριστερή κυβέρνηση ικανή για τα χειρότερα.
Οι κυβερνώντες πρέπει να πέσουν
Δεν ανήκουμε σ' εκείνους που θεωρούν ότι μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι το ίδιο με τη σημερινή. Ούτε όμως και σ' εκείνους που θα τρέξουν να ταυτιστούν με οποιαδήποτε αποκαλούμενη αντιμνημονιακή κυβέρνηση μόνο και μόνο για να φύγουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι ιδιαίτερα πολύτιμη η ζωή της οικογένειάς μου, αλλά και της πατρίδας μου, για να πω το γνωστό: ας φύγουν αυτοί που κυβερνούν και ύστερα βλέπουμε.
Οι κυβερνώντες σήμερα θα πρέπει να πέσουν το ταχύτερο δυνατό. Θα πρέπει όμως να πέσουν από τον ίδιο τον λαό, από την οργή του και την διάθεσή του να υπερασπιστεί τη ζωή τη δική του και της πατρίδας του με τις δικές του δυνάμεις. Μόνο έτσι θα δρομολογηθούν εξελίξεις βάσιμης ελπίδας για τη μεγάλη πλειοψηφία που σήμερα υποφέρει κάτω από το καθεστώς αποικιακής κατοχής. Μόνο έτσι ο λαός θα βρίσκεται με το "όπλο παρά πόδα" προκειμένου να μην επιτρέψει πισωγυρίσματα.
Οι κυβερνήσεις που πέφτουν σαν αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών συνδυασμών, ή τακτικισμών - όπως επιχειρείται να γίνει με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας - με τον λαό στο περιθώριο δεν οδηγούν σε ανατροπές, αλλά σε διαδοχές. Οδηγούν δηλαδή σε διάδοχες καταστάσεις που συνεχίζουν την ίδια πολιτική και νομιμοποιούν ότι έχει προκαλέσει την λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια.
Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε στην μεταπολίτευση τη νέα κυβέρνηση που εκλέγεται κάθε φορά για να φύγουν οι προηγούμενοι να μας λέει: δυστυχώς παρέλαβα χάος. Οι προηγούμενοι τα έκαναν όλα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω πολλά. Κι έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση του "λιγότερου κακού" αποδεικνυόταν τουλάχιστον μια από τα ίδια.
Όπως το δίλλημμα δεξιά-αντιδεξιά στήριξε την δικομματική εναλλαγή στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης και οδήγησε στη σύμπραξη των δυο μονομάχων υπό καθεστώς χρεοκοπίας και αποικιακής κατοχής, έτσι και σήμερα προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν στο διλλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο ώστε να αναστηθεί ξανά ο δικομματισμός. Πρέπει επειγόντως να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος, που θα διεμβολίσει το νέο δικομματισμό, το νέο έξωθεν και άνωθεν στημένο διπολισμό, προκειμένου να μην βρεθούμε τελικά με μια αποκαλούμενη αντιμνημονιακή ή αριστερή κυβέρνηση ικανή για τα χειρότερα.
Οι κυβερνώντες πρέπει να πέσουν
Δεν ανήκουμε σ' εκείνους που θεωρούν ότι μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι το ίδιο με τη σημερινή. Ούτε όμως και σ' εκείνους που θα τρέξουν να ταυτιστούν με οποιαδήποτε αποκαλούμενη αντιμνημονιακή κυβέρνηση μόνο και μόνο για να φύγουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι ιδιαίτερα πολύτιμη η ζωή της οικογένειάς μου, αλλά και της πατρίδας μου, για να πω το γνωστό: ας φύγουν αυτοί που κυβερνούν και ύστερα βλέπουμε.
Οι κυβερνώντες σήμερα θα πρέπει να πέσουν το ταχύτερο δυνατό. Θα πρέπει όμως να πέσουν από τον ίδιο τον λαό, από την οργή του και την διάθεσή του να υπερασπιστεί τη ζωή τη δική του και της πατρίδας του με τις δικές του δυνάμεις. Μόνο έτσι θα δρομολογηθούν εξελίξεις βάσιμης ελπίδας για τη μεγάλη πλειοψηφία που σήμερα υποφέρει κάτω από το καθεστώς αποικιακής κατοχής. Μόνο έτσι ο λαός θα βρίσκεται με το "όπλο παρά πόδα" προκειμένου να μην επιτρέψει πισωγυρίσματα.
Οι κυβερνήσεις που πέφτουν σαν αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών συνδυασμών, ή τακτικισμών - όπως επιχειρείται να γίνει με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας - με τον λαό στο περιθώριο δεν οδηγούν σε ανατροπές, αλλά σε διαδοχές. Οδηγούν δηλαδή σε διάδοχες καταστάσεις που συνεχίζουν την ίδια πολιτική και νομιμοποιούν ότι έχει προκαλέσει την λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια.
Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε στην μεταπολίτευση τη νέα κυβέρνηση που εκλέγεται κάθε φορά για να φύγουν οι προηγούμενοι να μας λέει: δυστυχώς παρέλαβα χάος. Οι προηγούμενοι τα έκαναν όλα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω πολλά. Κι έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση του "λιγότερου κακού" αποδεικνυόταν τουλάχιστον μια από τα ίδια.