Το γκλομπ δεν ήταν κροκό

Έλληνά μου, την τραβάει την Χουντάρα το πετσί σου. Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις τίποτε και με την διαρκή πληροφόρηση που έχεις, δε μπορεί να μην ακούς τι σου λέει ο κυβερνήτης σου, ο των Οικονομικών σωτήρας σου, ο αντιπολιτευόμενος ηγέτης σου και πάει λέγοντας. Το πας φιρί-φιρί με την υποστήριξή σου σε αυτά τα διορισμένα από την ΕΕ πρόσωπα να φέρεις την κατάσταση, όχι σε εμφυλιακό σημείο αλλά σε σημείο ολικής αποκτήνωσης.

Είναι δυνατόν να συνεχίζεις να συμφωνείς με μια πολιτική που βαπτίζει την «αναθεώρηση του δημοκρατικού συντάγματος» ως μεταρρύθμιση; Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής χώρας αντί να υπερασπίζεται το Σύνταγμά της που είναι ο φρουρός της ελευθερίας και της δικαιοσύνης του λαού, να του κάνει μεταρρύθμιση λες και είναι προσωπική του περιουσία που απλά της αλλάζει διακόσμηση; Είναι δυνατόν να κάθεσαι να ακούς τον αποτυχημένο πιτσαδόρο να σε απειλεί ότι θα μεταρρυθμίσει το Σύνταγμα για να βγάλει πρόεδρο της Δημοκρατίας μέσω πλαγίας οδού έτσι ώστε να μην τον κουνήσει τίποτε από την εξουσία, έτσι ώστε και Χούντα να σου κάνει να μην υπάρχει έστω ο θεσμός της Δημοκρατίας ως πρόσωπο για να τον σταματήσει;
Αυτά όμως τώρα είναι πταίσματα διότι τα κωλοκάναλα σε έβαλαν πάλι στο ίδιο παιχνίδι να κοιτάς αν θα μπεις στις 100 δόσεις. Να κάθεσαι να συζητάς στο καφενείο όχι για αυτό που θα σε περιμένει αύριο αλλά να έχεις αγωνία αν το DNA του σκελετού της Αμφίπολης δείξει σε τι είχε προτίμηση ο μακαρίτης. Στα γιουβαρλάκια ή τα σμυρνέικα σουτζουκάκια; Να τσακώνεσαι με τον ομοκομματικό σου συνομιλητή για το ότι ο βουλευτής Ψυχάρης παραιτήθηκε, αφού όμως ψήφισε όσα λέει ο αρχηγός Σαμαράς.
Τον Ψυχάρη μη τον κλαις, την νέα εργασία του το σύστημα την έχει ήδη έτοιμη.

Το λάθος είναι ο πρόγονος του σωστού

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν ακόμη σχετικά νέος στη δημοσιογραφία, ο διευθυντής της εφημερίδας που δούλευα με επέπληξε μια μέρα, με αστική ευγένεια είναι αλήθεια, για το γεγονός ότι είχε διαφύγει της προσοχής μου συντακτικό λάθος σε τίτλο κειμένου. Παρ’ ότι ήμουν αρκετά καλός γνώστης και χρήστης της ελληνικής, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός καθαρολόγος, είτε της λαϊκότροπης είτε της λογίας εκδοχής. Και σε κάθε περίπτωση δεν ήμουν πιστός στους κανόνες των γλωσσικών εγχειριδίων, για τον απλούστατο λόγο ότι, όπως όλοι της γενιάς μου, έζησα την ραγδαία μετάβαση από την κυριαρχία της απλής καθαρεύουσας του επίσημου λόγου στον θρίαμβο της απλής δημοτικής, που καθιστούσε «ορθά» και απολύτως αποδεκτά χιλιάδες «λάθη» της παλαιάς γλώσσας.

«Μετά από…». Αυτό ήταν το λάθος που προκάλεσε την παρατήρηση του διευθυντή μου. «Κλασικό λάθος, δυο προθέσεις, η μια μετά την άλλη δεν πάνε ποτέ», είπε για να τεκμηριώσει την παρατήρηση. Ακριβής παρατήρηση, σύμφωνα με τους κανόνες της αρχαΐζουσας, της απλής καθαρεύουσας ή της λόγιας δημοτικής που επιχείρησαν να επιβάλουν οι εφημερίδες τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά τόσο ασύμβατη με τη ζωντανή πραγματικότητα της γλώσσας. Στα περισσότερα επίσημα κείμενα, στα σχολικά βιβλία, στα δικόγραφα, τις δικαστικές αποφάσεις, τα ΦΕΚ ή τα επίσημα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης το λάθος «μετά από» είναι πια το νέο σωστό. Η πλειοψηφία των «ασυντάκτων» επέβαλε τον νέο κανόνα της στους καθαρολόγους της συντακτικής ακαμψίας. Οι γλώσσες είναι ζωντανοί οργανισμοί γιατί τις μιλούν ζωντανοί άνθρωποι, κι αν αυτοί συμφωνήσουν ότι με το «λάθος» τους εννοούν το ίδιο «σωστό» πράγμα, τότε το λάθος γίνεται σωστό. Εκ των πραγμάτων, το λάθος είναι ο πρόγονος του σωστού.

Τι σχέση έχει ο Λεοπόλδος ΙΙ με αυτό που ζούμε σήμερα;

του Σταύρου Κατσούλη

Στις 5 Φεβρουαρίου του 1885, ο βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος ο 2ος, κατέλαβε μια έκταση γης στην περιοχή του Κονγκό στην Αφρική, 76 φορές (!) μεγαλύτερη από ολόκληρο το Βέλγιο. Την μετέτρεψε σε προσωπική του ιδιοκτησία με τον προσωπικό του στρατό, χωρίς καν να χρησιμοποιήσει την Βελγική Κρατική "σφραγίδα" ως δικαιολογία. Και πως κατάφερε να διοικήσει μια ολόκληρη αχανή έκταση όπως το Κονγκό; Μα φυσικά, με τον πλούτο που άρπαξε από τους υπηκόους του στο Βέλγιο.

Μαζικοί απαγχονισμοί από βέλγους μισθοφόρους 
και Κονγολέζους συνεργάτες

Ο Λεοπόλδος, χρησιμοποιώντας ψέματα και άλλες τεχνικές, τελικά εγκατέστησε την απόλυτη εξουσία στην νέα ιδιόκτητη "χώρα" του. Δημιούργησε θεσμούς, και έβαλε τα "σωστά" άτομα στις σωστές θέσεις, και μέσω μιας προοδευτικής διαδικασίας δημιουργίας ψεύτικων ελπίδων και χρησιμοποιόντας την γνωστή πρακτική του γενιτσαρισμού, τελικά κατέλαβε βίαια την χώρα.

Αυτό που ακολούθησε, ήταν μια πραγματική κόλαση εκτεταμένης εκμετάλλευσης όπου ο ντόπιος Λαός μετατράπηκε σε σκλαβωμένο σύνολο υπανθρώπων, οι εκτελέσεις γίνονταν κατα χιλιάδες, και κάθε πλούτος της χώρας αρπάχτηκε με την βία.

Κατά την διαδικασία αυτή, ο ιδιωτικός στρατός του Λεοπόλδου, σκότωσε με τον έναν ή άλλον τρόπο, τουλάχιστον 10 εκατομμύρια ανθρώπους στην περιοχή που είτε ενέδωσαν στον καταχτητή, είτε προσπάθησαν να υπερασπιστούν την γη τους και τα βασικά τους δικαιώματα. Την ημέρα που έφυγε τελικά ο Λεοπόλδος, αυτό που άφησε πίσω του, ήταν η καταστροφή, οι επιδημίες και η πείνα, η εξαιρετικά βαθειά φτώχεια, ο θάνατος και οποιαδήποτε πιθανότητα ανάκαμψης της συγκεκριμένης περιοχής μηδενίστηκε.

Μόνο με νέο ανένδοτο του λαού μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.

Δημ. Καζάκης

Η καθημερινή πράξη δείχνει πώς κανένας σώφρων Έλληνας δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην αποκαλούμενη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Όχι μόνο δεν κάνει τίποτε για να ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά λειτουργεί ως μηχανισμός διαδοχής που απλά περιμένει τη σειρά της. Με τον κόσμο βέβαια να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα αδιεξοδα και στην απελπισία.

Όπως το δίλλημμα δεξιά-αντιδεξιά στήριξε την δικομματική εναλλαγή στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης και οδήγησε στη σύμπραξη των δυο μονομάχων υπό καθεστώς χρεοκοπίας και αποικιακής κατοχής, έτσι και σήμερα προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν στο διλλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο ώστε να αναστηθεί ξανά ο δικομματισμός. Πρέπει επειγόντως να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος, που θα διεμβολίσει το νέο δικομματισμό, το νέο έξωθεν και άνωθεν στημένο διπολισμό, προκειμένου να μην βρεθούμε τελικά με μια αποκαλούμενη αντιμνημονιακή ή αριστερή κυβέρνηση ικανή για τα χειρότερα.

Οι κυβερνώντες πρέπει να πέσουν

Δεν ανήκουμε σ' εκείνους που θεωρούν ότι μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι το ίδιο με τη σημερινή. Ούτε όμως και σ' εκείνους που θα τρέξουν να ταυτιστούν με οποιαδήποτε αποκαλούμενη αντιμνημονιακή κυβέρνηση μόνο και μόνο για να φύγουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι ιδιαίτερα πολύτιμη η ζωή της οικογένειάς μου, αλλά και της πατρίδας μου, για να πω το γνωστό: ας φύγουν αυτοί που κυβερνούν και ύστερα βλέπουμε.

Οι κυβερνώντες σήμερα θα πρέπει να πέσουν το ταχύτερο δυνατό. Θα πρέπει όμως να πέσουν από τον ίδιο τον λαό, από την οργή του και την διάθεσή του να υπερασπιστεί τη ζωή τη δική του και της πατρίδας του με τις δικές του δυνάμεις. Μόνο έτσι θα δρομολογηθούν εξελίξεις βάσιμης ελπίδας για τη μεγάλη πλειοψηφία που σήμερα υποφέρει κάτω από το καθεστώς αποικιακής κατοχής. Μόνο έτσι ο λαός θα βρίσκεται με το "όπλο παρά πόδα" προκειμένου να μην επιτρέψει πισωγυρίσματα.

Οι κυβερνήσεις που πέφτουν σαν αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών συνδυασμών, ή τακτικισμών - όπως επιχειρείται να γίνει με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας - με τον λαό στο περιθώριο δεν οδηγούν σε ανατροπές, αλλά σε διαδοχές. Οδηγούν δηλαδή σε διάδοχες καταστάσεις που συνεχίζουν την ίδια πολιτική και νομιμοποιούν ότι έχει προκαλέσει την λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια.

Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε στην μεταπολίτευση τη νέα κυβέρνηση που εκλέγεται κάθε φορά για να φύγουν οι προηγούμενοι να μας λέει: δυστυχώς παρέλαβα χάος. Οι προηγούμενοι τα έκαναν όλα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω πολλά. Κι έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση του "λιγότερου κακού" αποδεικνυόταν τουλάχιστον μια από τα ίδια.

Μπήκαμε, χωρίς επιστροφή, στο μονοπάτι του πολέμου...

Του Κ. Κυριακόπουλου

Η Τουρκία, εκτός από τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ, που αποσκοπεί σε οικονομική συνεκμετάλλευση, επιδιώκει να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο την απαραίτητη γεωπολιτική υποδομή που θα την καταστήσει κορυφαία ναυτική δύναμη, από το Αιγαίο μέχρι την Αδριατική και το Ιόνιο, και τη σημαία αυτής της διεκδίκησης, δεν είναι διατεθειμένη να την υποστείλει...

Η Τουρκία λοιπόν απειλεί με πόλεμο. Και δυστυχώς αυτό τον πόλεμο θα τον κάνει, όποιο και αν είναι το τίμημα για την ίδια. Και θα τον κάνει διότι η Τουρκία έχει διπλή στρατηγική στόχευση, ενώ από την άλλη μεριά η Ελλάδα, παραμένει εγκλωβισμένη στα σαγόνια μιας τριπλής μέγγενης που της συνθλίβει τα σωθικά…

Πρώτον: Δε διαθέτει καμία στρατηγική στόχευση. Για την ακρίβεια έχει αναγορεύσει σε στρατηγική στόχευση τον ταπεινωτικό συμβιβασμό, με ότι της επιτρέψουν τα συμμαχικά της αποκούμπια. Φοβικά σύνδρομα λοιπόν, διαρκής υποχωρητικότητα, σπασμωδικοί και αποσπασματικοί χειρισμοί, είναι τα μοναδικά εργαλεία μιας χώρας που βολοδέρνει στη γεωπολιτική πιάτσα, με τη ψυχολογία της ηττοπάθειας και τη συμπεριφορά του δαρμένου σκυλιού που αναζητεί εναγωνίως καταφύγιο για να τρυπώσει.

Δεύτερον: Δε διαθέτει συμμάχους. Για την ακρίβεια αναγορεύει σε συμμάχους, μια συμμορία γεωπολιτικών ατζέντηδων, που τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν για να προωθήσουν τις δικές τους γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Στα πλαίσια αυτού του επικίνδυνου παραλογισμού, άγεται και φέρεται χωρίς σκοπό και με μηδενικές στρατηγικές και τακτικές επεξεργασίες, προσβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στον οίκτο των ισχυρών, μη ξέροντας τι πρόκειται να ξημερώσει την επόμενη μέρα.

Τρίτον (και σημαντικότερον): Δε διαθέτει ηγέτες, αλλά μια ομάδα καιροσκόπων που σφετερίζονται την πολιτική εξουσία. Μια παρέα ανίκανων που αρκείται ακόμη και αυτή τη δύσκολη στιγμή, στη διεκπεραίωση λογιστικών εντολών. Μια επικίνδυνη κλίκα που επιμένει να διχάζει το λαό κι να τσαλακώνει την εθνική του αυτοπεποίθηση.

Είναι δε τόσο ανίκανοι, που αδυνατούν ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή να αντιληφθούν το πραγματικό εύρος της στρατηγικής στόχευσης της Τουρκιάς, προκειμένου να πάρουν στοχευμένες αποφάσεις, και αναφορικά με τη σωστή διάταξη των διαθέσιμων δυνάμεων, αλλά και σε σχέση με την αποτελεσματική αξιοποίηση δυναμικών γεωπολιτικών συμμαχιών.

Στο ίδο μπορντέλλο

Έχω αρχίσει να βαριέμαι τα λογής-λογής "χαράς ευαγγέλια", τα οποία προσπαθούν να χαϊδέψουν τ' αφτιά μας, πότε από την κυβέρνηση, πότε από την αντιπολίτευση, πότε από τις Βρυξέλλες και πότε -ακόμη κι αυτό- από το ΔΝΤ. Και νά τα σαξές στόρυ... και νά η έξοδος στις αγορές... και νά το τέλος τής κρίσης... και νά η απαρχή τής ανάπτυξης... και νά που πιάσανε τόπο οι θυσίες... και νά ο άνεμος ο καινούργιος που έρχεται... Ποτέ τόσοι πολλοί δεν έσωσαν έναν τόπο τόσο πολλές φορές.

Παρ' όλα ταύτα, εμείς επιμένουμε να φτωχαίνουμε καθημερινά. Και ως χώρα και ως πολίτες, επιμένουμε να φτωχαίνουμε, τόσο από μόνοι μας όσο και με την συνδρομή των ξένων σωτήρων μας. Οι γερμανοί, για παράδειγμα, έχουν λυσσάξει να καταργήσουν κάθε μορφής εξισωτικές επιδοτήσεις, επειδή -λένε- οι επιδοτήσεις δημιουργούν στρεβλώσεις στην ελεύθερη οικονομία (καταπώς έλεγε κι ο Φρήντμαν). Τί κι αν χάρη σ' αυτές τις επιδοτήσεις επιβιώνουν μερικές δεκάδες εκατομμυρίων ευρωπαίοι πολίτες; Το παν είναι ο ορθολογισμός. Με άλλα λόγια, αρκεί να πετύχει η εγχείριση κι ας πεθάνει ο ασθενής.

Το ψέμμα και η αλήθεια για τα τεστ αντοχής των τραπεζών

Του Δημ. Καζάκη

Οι εγχώριες τράπεζες πέρασαν τα τεστ αντοχής. Αυτό διατυμπανίζουν άπαντες στο εσωτερικό της χώρας. Από τις ξεφωνημένες του αδελφάτου των μέσων μαζικής εξαπάτησης μέχρι το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει ότι 3 από τις 4 συστημικές τράπεζες της Ελλάδας απέτυχαν παταγωδώς στα τεστ αντοχής, αλλά εδώ στο εσωτερικό της χώρας έχει επιβληθεί μια αδίστακτη χούντα ενημέρωσης, που μπροστά της η θεσμοθετημένη λογοκρισία της επταετίας ωχριά. Το μαύρο έγινε άσπρο γιατί αυτό συμφέρει το καθεστώς κατοχής.


Το χειρότερο όμως είναι ότι κανένας δεν αμφισβήτησε την επίσημη εκδοχή, δηλαδή το ψέμα. Με εξαίρεση το ΕΠΑΜ που με σχόλιο του Γραφείου Τύπου νωρίς το πρωί της Δευτέρας με το οποίο είπε την αλήθεια, δηλαδή ότι οι τράπεζες απέτυχαν στα τεστ αντοχής, αλλά και του γράφοντος που στην εκπομπή του την ίδια ημέρα το μεσημέρι στο e-roi.gr ανέλυσε τα αποτελέσματα των τεστ, κανένας άλλος δεν τόλμησε να πει την αλήθεια. Κανένα πολιτικό κόμμα της αντιπολίτευσης δεν τόλμησε να αμφισβητήσει το ψέμμα που επίσημα διέδιδε η διαπλοκή καθεστώτος και ΜΜΕ.

Είναι τρομερό να το σκεφτεί κανείς. Στην περίπτωση των αποτελεσμάτων των τεστ αντοχής των τραπεζών δεν πρόκειται για άποψη, όπου ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του. Πρόκειται για αναμφισβήτητο γεγονός. Τα τεστ αντοχής που δημοσιοποιήθηκαν το μεσημέρι της Κυριακής, 26/10 στην Φρανκφούρτη από την ΕΚΤ, έδειξαν ότι 24 ευρωπαϊκές τράπεζες απέτυχαν, παρουσιάζοντας έλλειμμα κεφαλαίου της τάξης των 25 δις ευρώ. Ανάμεσα σ' αυτές τις τράπεζες είναι 3 από την Ελλάδα (Eurobank, Εθνική, Πειραιώς) και 3 από την Κύπρο (Κεντρική Συνεταιριστική, Ελληνική, Κύπρου).