«….Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε…»
(από τον ιστορικό λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία στις 22 Οκτώβρη του 1944).
Ιστορικά δεν υπάρχει προηγούμενο ένα Έθνος, ή ένας λαός να αναγεννηθεί και να προκόψει, χωρίς να έχει εξασφαλίσει πρώτα και κύρια την ανεξαρτησία του και την εδαφική ακεραιότητα του χώρου μέσα στον οποίον κινείται και αναπτύσσεται. Το ίδιο και μια κοινωνική τάξη. Δεν μπορεί να συγκροτηθεί, να αναπτυχθεί και να γίνει κυρίαρχη, αν δεν έχει τόπο αναφοράς και να μπορεί να καταστεί έτσι εθνική τάξη. Η απομόνωση από τη συνέχειά της, με αποτέλεσμα τη βαθιά διαστρέβλωση του νοήματός της γνωστής φράσης του Μάρξ «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα», μόνο τυχαία δεν μπορεί πλέον να θεωρείται.
Επίσης, δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο δημοκρατικής λειτουργίας σε μια χώρα που από τα πράγματα αδυνατεί να αποφασίζει αυτοβούλως. Πως είναι δυνατόν να μιλάμε για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, όταν τα κέντρα των αποφάσεων βρίσκονται μακριά και μπορούν να επηρεάζονται λίγο ή καθόλου από τη λαϊκή βούληση; Μόνο ως καρικατούρα μπορεί να....
υπάρξει μια τέτοια «δημοκρατία» όπου τα κέντρα που παίρνονται οι αποφάσεις δεν δημιουργούνται και δεν ελέγχονται από αυτούς τους ίδιους που αφορούν οι αποφάσεις.
(από τον ιστορικό λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία στις 22 Οκτώβρη του 1944).
Ιστορικά δεν υπάρχει προηγούμενο ένα Έθνος, ή ένας λαός να αναγεννηθεί και να προκόψει, χωρίς να έχει εξασφαλίσει πρώτα και κύρια την ανεξαρτησία του και την εδαφική ακεραιότητα του χώρου μέσα στον οποίον κινείται και αναπτύσσεται. Το ίδιο και μια κοινωνική τάξη. Δεν μπορεί να συγκροτηθεί, να αναπτυχθεί και να γίνει κυρίαρχη, αν δεν έχει τόπο αναφοράς και να μπορεί να καταστεί έτσι εθνική τάξη. Η απομόνωση από τη συνέχειά της, με αποτέλεσμα τη βαθιά διαστρέβλωση του νοήματός της γνωστής φράσης του Μάρξ «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα», μόνο τυχαία δεν μπορεί πλέον να θεωρείται.
Επίσης, δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο δημοκρατικής λειτουργίας σε μια χώρα που από τα πράγματα αδυνατεί να αποφασίζει αυτοβούλως. Πως είναι δυνατόν να μιλάμε για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, όταν τα κέντρα των αποφάσεων βρίσκονται μακριά και μπορούν να επηρεάζονται λίγο ή καθόλου από τη λαϊκή βούληση; Μόνο ως καρικατούρα μπορεί να....
υπάρξει μια τέτοια «δημοκρατία» όπου τα κέντρα που παίρνονται οι αποφάσεις δεν δημιουργούνται και δεν ελέγχονται από αυτούς τους ίδιους που αφορούν οι αποφάσεις.