Οι εκλογές σε συνθήκες μετακοινοβουλευτισμού

Ακόμη μία φορά η κοινωνία σέρνεται σε εκλογές, χωρίς ουσιαστική ενημέρωση, πληροφόρηση και συμμετοχή σε αυτά που συμβαίνουν. Άλλη μία φορά καλείται να επικυρώσει το ολιγαρχικό κομματοκρατικό σύστημα που οδήγησε στην χρεοκοπία και είναι ανίκανο να σταματήσει την ολέθρια πορεία. Πάλι η κοινωνία είναι έτοιμη να αναθέσει τις τύχες και το μέλλον της σε αμφιλεγόμενους πολιτικούς, προβληματικά κόμματα, σε γραφειοκρατικές διακυβερνήσεις και θνησιγενή προγράμματα.

Πράγματι, η κομματική αντιπαράθεση εδώ και πέντε έτη εγκλώβισε τη συζήτηση στο δίπολο «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», «τρόικα – αντιτρόικα». Οι μεν ισχυρίζονται ότι θα σώσουν τη χώρα με το Μνημόνιο και το ευρώ, ενώ οι δε ότι θα σώσουν την κοινωνία από το Μνημόνιο και από το ευρώ. Αυτό όμως που κατάφεραν και οι δύο πλευρές ήταν να σώσουν το αποτυχημένο και παραπαίον σύστημα, βοηθώντας το να διατηρηθεί άθικτο χωρίς αναδόμηση, αναδιάρθρωση και ουσιαστικές θεσμικές αλλαγές. Αυτά τα αντιθετικά δίπολα-διλήμματα, συγκαλύπτουν το ουσιαστικό και θεμελιώδες πρόβλημα της χώρας, που είναι η ανάγκη για βαθειές πολιτειακές και θεσμικές αλλαγές, οι οποίες λείπουν εκκωφαντικά από τις διαθέσεις και τα προγράμματα όλων των κομμάτων.

Ταυτοχρόνως λείπουν από την κοινωνία το όραμα, η επιθυμία και η βούληση για ριζικές αλλαγές, οι οποίες θα αφαιρέσουν εξουσία, προνόμια και πλούτο από τους παραδοσιακούς κατόχους και θα επιτρέψουν τη συμμετοχή των ατόμων στη λήψη των αποφάσεων και στη θέσπιση των νόμων. Χωρίς αυτή τη συμμετοχή δεν είναι δυνατόν να βρεθεί διέξοδος στην καταστροφική πορεία, διότι ένας από τους λόγους για την πορεία αυτή ήταν η πολιτική απουσία της κοινωνίας. Επίσης, οι δήθεν ειδικοί αποδείχθηκαν ανίκανοι, διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι, ενώ η εκλογική νίκη δεν προσπορίζει την ουσιαστική εξουσία, η οποία στην πραγματικότητα ασκείται από την ολιγαρχία των τραπεζών, των επιχειρήσεων, των ΜΜΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ευρώπη των παρακρατικών

του Γ. Λαζάρου

Μπερδευτήκαμε με τις προεκλογικές δηλώσεις των υποψηφίων. Δεν ξέρουμε πια αν Ενωμένη Ευρώπη είναι η νίκη των κουμπουροφόρων της παρακρατικής Ελλάδας σύμφωνα με τον ευρωπαϊστή «εθνικιστή» βουλευτή Βορίδη για να τον ψηφίσουμε ή είναι βασισμένη στην συνθήκη διακήρυξής της που διαλαλεί ο ευρωπαϊστής Τσίπρας για να ψηφίσουμε αυτόν. Τι είναι λοιπόν, η «πατρίδα» μας Ευρώπη; Είναι η ερωμένη των παρακρατικών της Δεξιάς ή είναι η ερωμένη των κωλοτουμπιστών της Αριστεράς;

Όμως η Ε.Ε είναι και τα δύο. Είναι μία Ένωση φτιαγμένη από τους νικητές συμμάχους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που πρώτο μέλημα τους ήταν να ξαναδημιουργήσουν ισχυρό τον εχθρό τους, την Γερμανία με απώτερο σκοπό το κοινό ταμείο βάζοντας χέρι στα εθνικά ταμεία των ευρωπαϊκών χωρών.
Έτσι λοιπόν, έρχεται η «νικημένη» Αριστερά της Ελλάδας μέσω Τσίπρα να προσκυνήσει την συνθήκη ίδρυσης της Ε.Ε. «Η λιτότητα δεν αποτελεί ιδρυτική συνθήκη της Ε.Ε.», είπε ο Αλέξης. Αυτός που του γράφει αυτές τις εξυπνάδες δεν μπαίνει καν στον κόπο να διαβάσει την ιδρυτική διακήρυξη της Ε.Ε. Στον ίδιο κόπο δεν μπαίνει και το φασιστοειδές Βορίδης ο οποίος από την μία υποστηρίζει το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» αλλά από την άλλη είναι υποστηρικτής της Ε.Ε.
Εφόσον ο «εθνικιστής» Βορίδης είναι με την Ελλάδα πώς μπορεί να είναι με την Ε.Ε που ο αρχιτέκτονας της Ένωσης , Ζαν Μονέ, το 1947 (όταν οι πρόγονοι του Βορίδη ελευθέρωναν την Ελλάδα από τους προδότες Κομουνιστές) διακήρυττε «Δεν θα υπάρξει ειρήνη για την Ευρώπη αν τα κράτη συνεχίζουν να έχουν την εθνική τους κυριαρχία». Γιατί δεν παίρνει τα κουμπούρια ο απόγονος των «ελευθερωτών» της Ελλάδας να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον αυτών που του παίρνουν την «Πατρίδα, την Θρησκεία και την Οικογένεια»;
Τι έγινε, ρε Βορίδη; Έφτασες εσύ να είσαι «πολίτης του κόσμου» όπως ο αντίπαλός σου πρώην Συνασπιστής και νυν Συριζαίος; Το πιο πιθανόν είναι ότι όπως χρηματιζόταν με μία Αγγλική συμμαχική λίρα ο πρόγονός σου για να πατάξει τον κομουνισμόν έτσι και εσύ παίρνεις βαγόνια λίρες με τους νοικοκυραίους Νδκράτες οπαδούς σου να παραδώσεις την πατρίδα εφόσον το είδωλό σου ο ευρωπαϊστής Μονέ τόνιζε: «Τα κράτη της Ευρώπης θα πρέπει να επιλέξουν την συνεργασία και ομοσπονδιακή μορφή». Πάει το Πατρίς, έγινε Ομοσπονδία. Πόσες λίρες, ρε Βορίδη, κόστισε η υπογραφούλα παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας; Τα πήρατε σε λίρες ή σε χαρτονομίσματα του Ευρώ;

Ευρωατλαντική συμμαχία.

Ο «Διάλογος» της Νέας Υόρκης με το Μιχάλη Νευραδάκη στο e-roi,gr

Απόσπασμα από το σχόλιο της εβδομάδας από το Μιχάλη Νευραδάκη που αφορά την υπό σύσταση Ευρωατλαντική συμμαχία. Ένα πολύ σοβαρό θέμα που μας αφορά όλους και πέρασε χωρίς καμία σοβαρή αναφορά από κανένα μέσο ενημέρωσης στις 7 Ιανουαρίου, την ημέρα που η προσοχή του κόσμου και των μέσων ενημέρωσης ήταν στραμμένη στα γεγονότα στο Παρίσι.

Δείτε εδώ επίσης ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΕΜΠΟΡΙΟΥ
ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ και κατεβάστε σε pdf: http://rosalux-europa.info/userfiles/...

Ευρώ ή δραχμή;*

του Όθωνα Κουμαρέλλα

*Το σημείωμα αυτό είναι αναδημοσίευση παλαιότερου άρθρου, που δημοσιεύτηκε το Δεκέμβρη του 2013, αλλά είναι εξ ίσου επίκαιρο όπως τότε. Πολύ περισσότερο είναι επίκαιρο σήμερα, επειδή εν όψει της εκλογικής αναμέτρησης της ερχόμενης Κυριακής 25 Γενάρη του 2015, το περίφημο σενάριο «Grexit», επανήλθε θορυβωδώς, προκειμένου να ενσπείρει τη σύγχυση και τον φόβο στο εκλογικό σώμα. Επανήλθε περισσότερο ως απειλή, παρά ως μια πιθανή δική μας επιλογή για την επίλυση του ελληνικού προβλήματος. Για να εξορκιστεί επίσης, από την άλλη πλευρά, με τον ίδιο δραματικό τρόπο, αφού δεν προβλέπεται τέτοια διαδικασία, αλλά κι επειδή κατά τους «ειδήμονες» κοστίζει ακριβά και δεν συμφέρει κανέναν.

Αλλά ας δούμε τι έγραφα τότε, πριν ένα χρόνο και κάτι, το οποίο ισχύει απολύτως και σήμερα, αφού διαισθάνομαι, ότι η συζήτηση αυτή, πολύ σύντομα, θα έλθει ξανά -και επιτακτικά- στο προσκήνιο με εντελώς διαφορετικούς όρους:

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε, είναι ότι η συζήτηση εξακολουθεί, προσώρας, να γίνεται με έναν εντελώς παραπειστικό τρόπο. Δηλαδή, κατά πόσο είναι εφικτή μια πορεία ανάκαμψης της χώρας μέσω της επιστροφής στη παλιά δραχμή, με το επιχείρημα της δυνατότητας υποτίμησης του νομίσματος και με αυτόν τον τρόπο ανάκτησης της περιβόητης «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της χώρας. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζεται το θέμα, δίνει την ευκαιρία στους υπερασπιστές του ευρώ, να αντιτείνουν και μάλιστα με αρκετά πειστικό τρόπο, για τους μη ειδικούς και μη γνωρίζοντες, ότι με το εξωτερικό χρέος της χώρας σε τόσο υψηλά επίπεδα και με την οριστική απομάκρυνση της χώρας από τις αγορές, η υποτίμηση θα είναι τόσο μεγάλη και ο πληθωρισμός καλπάζων, έτσι που η επιστροφή στη «δραχμή» θα αποδειχθεί μια καταστροφική περιπέτεια.

ΣΥΡΙΖΑ: Η απάτη που υπονομεύει τις ισορροπίες του καθεστώτος

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρατάει πλέον ούτε τα προσχήματα: Τα «αριστερά» φύλλα συκής…

Ανοικτά και απροκάλυπτα ευθυγραμμίζεται πλήρως με τη φιλοσοφία, τις στρατηγικές, αλλά και τις τακτικές του 4ου Ράιχ. Απλώς όλα αυτά τα εμφανίζει με διαφορετική λεκτική ετικέτα: «Αριστερά».

Η ΑΠΑΤΗ και η ουτοπία του ΣΥΡΙΖΑ συνίστανται σε τούτο: Σε μια άλλη διαχείριση του προτεκτοράτου-ΕΛΛΑΣ, μια διαχείριση πιο «αποτελεσματική» που θα εγγυάται σε μεγαλύτερο βαθμό την «ασφάλεια» και τη «συνέχεια» του καθεστώτος του 4ου Ράιχ, ΚΑΙ που θα διευκολύνει τις εκτρωματικές γέννες αναπαλαίωσης της κοινοβουλευτικής ΑΠΑΤΗΣ…

ΟΛΑ αυτά, για μας δεν αποτελούν καμία έκπληξη. Τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια…

ΣΗΜΕΡΑ, ελάχιστοι είναι και αυτοί οι αφελείς που μπορούν να πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μία εναλλακτική κυβερνητική λύση, έστω ελάχιστης «αριστερής» οσμής…

Μάλιστα, όσο εντείνεται ο προεκλογικός αγώνας (ο αγώνας του ψεύδους), τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτουν την «αλήθεια» τους…

Σχήμα οξύμωρο. Σε μια αρένα ψεύδους, εντυπωσιασμών, κιτρινισμού, κακόγουστων παραστάσεων, ανοησιών και δημαγωγικής φρενοβλάβειας, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεσκεπάζει το πρόσωπό του (την «αλήθεια» του) για να επικαλύψει την ΑΠΑΤΗ της «ετικέτας»: Δηλαδή για να πείσει τους τοκογλύφους και τους μαφιόζους του χρήματος ότι δεν πρέπει να τρομάζουν με τη λέξη «αριστερά», διότι είναι μια νεκρή λέξη, μια φρασούλα για εσωτερική κατανάλωση, μια απλή ετικέτα…

Mετά την επόμενη μέρα

Δεν έμειναν πολλές ημέρες για τις σημαντικότερες εκλογές,σημαντικότερες βέβαια για αυτούς που πιστεύουν πως θα αλλάξει κάτι και γι’αυτούς που καιροφυλαχτούν να κερδίσουν από ένα ακόμη βόλεμα…Η αλήθεια είναι βέβαια πως για πρώτη φορά κόμμα της Αριστεράς είναι τόσο κοντά στην εξουσία.

Από την άλλη τα έχουμε ξαναπεί.Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία αριστερή διαχείριση του καπιταλισμού. Συνεπώς ας μην τρέφει ο κόσμος αυταπάτες πως την επόμενη μέρα θα ανατείλει ο σοσιαλισμός ή ακόμη πως αυτοί που ρημάξανε τις ζωές μας θα φύγουν έτσι απλά.Δεν πρόκειται να φύγουν,το λιγότερο θα γίνουν αντιπολίτευση,και το σκατοσύστημα και ο συρφετός που τους στηρίζει τόσα χρόνια θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί αυτό τον τόπο.

Λοιπόν να είμαστε ξεκάθαροι.Αν η Αριστερά άλλαζε κάτι θα ήταν παράνομη.Μπορεί όμως έστω και αυτή η ευνουχισμένη Αριστερά και παραδομένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στα μεγαλοαφεντικά και στους απανταχού ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς,όταν βρεθεί ας πούμε σε θέση ισχύος μέσα στα έδρανα της βουλής να καλυτερεύσει κάπως την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που βασανίζονται από τα μνημόνια και τις πολιτικές της λιτότητας;

Aυτό είναι και το κρίσιμο ερώτημα για την ίδια την Αριστερά και για τον κόσμο που πιστεύει στην αλλαγή μέσω των εκλογών και της ενσωμάτωσης της Αριστεράς στο σύστημα.Ευτυχώς υπάρχει κόσμος ο οποίος δεν θα πέσει από τα σύννεφα όταν καταλάβει πως η ζωή του μετά την πιθανή εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ,ελάχιστα πρόκειται να αλλάξει.Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους λοβοτομημένους σκατοκέφαλους που θα στηρίξουν μετά χαράς,όλα αυτά τα καθάρματα και τα παράσιτα που απομυζούν την ζωή μας.

Το πορτρέτο ενός εγκλωβισμένου μικροαστού

Ο Μπουνιουέλ γύρισε τον «Εξολοθρευτή Άγγελο» το 1962.

Σ’ αυτή την ταινία βλέπουμε μια παρέα αστών που συγκεντρώνεται στο σπίτι του ζεύγους Nobile για να δειπνήσουν. Μετά το τέλος του δείπνου όμως, αντί ν’ αναχωρήσουν, όλοι βρίσκουν μια δικαιολογία, εγκαθίστανται και κοιμούνται στο σαλόνι.

Το επόμενο πρωινό, μετά τον καφέ τους, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να βγούνε από το δωμάτιο. Είναι εγκλωβισμένοι στο σαλόνι, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, κάποιο εμπόδιο. Απλά δεν μπορούν να φύγουν!

Μέρα με τη μέρα -και υπό την πίεση της πείνας και της δίψας- οι μάσκες της ηθικής αρχίζουν να πέφτουν και οι παγιδευμένοι αστοί ξεπέφτουν σε ένα σχεδόν ζωώδες επίπεδο.

Η ταινία εξελίσσεται και κορυφώνεται αριστουργηματικά, αλλά το ζητούμενο –από τη δική μας πλευρά- είναι τί εμποδίζει τους συνδαιτυμόνες να βγουν έξω. Και καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά πρόκειται για πρόβλημα βούλησης και όχι αδυναμίας εξόδου.

-

Ο Μπουνιουέλ αρεσκόταν να καυτηριάζει την αστική τάξη, αλλά σε κάποια συνέντευξη είχε παραδεχτεί ότι τίποτα δε θα άλλαζε αν στη θέση των μπουρζουάδων ήταν εργάτες ή μικροαστοί.

-

Τολμώντας έναν ριψοκίνδυνο παραλληλισμό οι Έλληνες μοιάζουν να είναι παρόμοια εγκλωβισμένοι στο σαλόνι –ή μάλλον στα υπόγεια- της Ευρώπης.

Η πείνα και η δίψα τους βασανίζει, οι μάσκες έχουν πια πέσει, η μισαλλοδοξία είναι μέρος της καθημερινότητας τους, αλλά δεν μπορούν να διασχίσουν το κατώφλι…

Λάθος! Μπορούν, αλλά –χωρίς να το συνειδητοποιούν- δε θέλουν.

Αυτό το πρόβλημα βούλησης οφείλεται καταφανώς στη μικροαστική νοοτροπία των Ελλήνων.

-