Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και μάλιστα μόλις δύο ημέρες πριν τις εκλογές της 25η Ιανουαρίου 2015 -που μέλει να αποδειχτούν ιστορικής σημασίας για την ίδια την χώρα και τον ελληνικό λαό-, οι αποφάσεις του μεσιέ Ντράγκι και της ΕΚΤ να «μπουκώσει» με φρέσκο χρήμα τις «αναξιοπαθούσες» τράπεζες του ευρωσυστήματος, δεν θα μπορούσαν ποτέ να περάσουν απαρατήρητες και να μην αποτελέσουν σημείο αιχμής στην αντιπαράθεση μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας.
Ωσάν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του ο Σαμαράς προσπάθησε να παρουσιάσει τις αποφάσεις αυτές περί «ποσοτικής χαλάρωσης», περίπου με ελικόπτερα που θα υπερίπτανται πάνω από τη χώρα και θα πετούν χρήματα εάν και εφ’ όσον επανεκλεγεί ο ίδιος στην πρωθυπουργία της χώρας. Πιο συγκρατημένα βέβαια, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να θεωρήσει την ποσοτική χαλάρωση ως μια νέα μεγάλη ευκαιρία που προσθέτει στα διαπραγματευτικά του «ατού».
Προφανώς τίποτε απ’ όλα αυτά που ακούγονται δεν ισχύει. Ούτε πρόκειται να δούμε, ακόμα και με τηλεσκόπιο, δεκαράκι τσακιστό από τον πακτωλό των 1 τρις και παραπάνω ευρώ που εξάγγειλε ο Ντράγκι ως πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Στις τράπεζες απευθύνεται και αυτές αφορά. Αποκλειστικά. Αντίθετα οι αρνητικές συνέπειες από τέτοιου είδους πολιτικές είναι που μας αφορούν όλους και κατέστησαν αυτό το σημείωμα αναγκαίο.
Στην πραγματικότητα οι αποφάσεις περί ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι και της ΕΚΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόδειξη του τερματικού χαρακτήρα της κρίσης που έχει περιέλθει η ευρωζώνη και η απόλυτη αδυναμία των ευρωπαϊκών θεσμών να παρέμβουν θετικά για να αποτραπούν τα χειρότερα.