Αυτή την στιγμή περιμένουμε την καινούρια συμφωνία για το αν θα μπουν νέα μέτρα στην «δανειακή επέκταση» του κυρίου Βαρουφάκη, που θα έχουν ως θύματα και πάλι τους Έλληνες. Και όταν λήξει αυτός ο χρόνος και πάρουμε την δόση των δανεικών, μία νέα συμφωνία έρχεται στα μέσα του καλοκαιριού για την οποία δεν γνωρίζουμε τίποτε.
Φάνηκε καθαρά ότι η κυβέρνηση μπορεί να έχει την τάση να κάνει ρήξη στα λόγια με τους εταίρους αλλά με τίποτε δεν θέλει να κάνει ρήξη με το κατεστημένο που έχει εδραιωθεί μέσω μνημονιακών νόμων. Στην ουσία, δηλαδή, το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη του λαού, αλλά για το αν το επιτόκιο του νέου δανεισμού θα είναι χαμηλό ή υψηλό και υπό ποιους όρους. Πλήρης αποδοχή ενός χρέους το οποίο συνεχίζει ένας λαός να ξεπληρώνει.
Το σημαντικότερο μνημονιακό μέτρο της άμεσης είσπραξης φόρων «100 δόσεις» -για το οποίο είχε έρθει σε δήθεν ρήξη η κυβέρνηση Σαμαρά με την Τρόικα- ήρθε η κυβέρνηση Τσίπρα να το κάνει καθεστώς τάζοντας ελαφρύνσεις. Το μνημονιακό ιδιωτικό χρέος που επέβαλλαν οι δανειστές στους Έλληνες, ήρθε η κυρία Βαλαβάνη να το αποδεχθεί, και όχι να το κουρέψει, αποδεχόμενη ότι οι Έλληνες είναι φοροφυγάδες και όχι αναγκαστικοί φορο-οφειλέτες. Οι πολίτες να πληρώνουν τις δόσεις του εθνικού δανείου μέσω των μεταρρυθμιστικών νόμων και από πάνω να πληρώνουν την δόση του υποχρεωτικού ιδιωτικού χρέους που οι μεταρρυθμίσεις επέβαλλαν μέσω φόρων που το ίδιο το Μνημόνιο τους υποστηρίζει. Ένας αέναος κύκλος που όχι μόνο δεν βγάζει τον Έλληνα από την εξαθλίωσή του, αλλά τον κάνει για τα επόμενα 3 έως 8 χρόνια να περνάει από το ταμείο και να δίνει την δόση του με μεγάλη ευχαρίστηση και πάνω από όλα με ικανοποίηση ότι αυτό του επιβλήθηκε από μία «αριστερή» κυβέρνηση της ανατροπής.