Του Γιάννη Λαζάρου
Ο “αριστερός” φασισμός ξεκίνησε. Είναι ένας παλιός γνώριμος στους νοήμονες Έλληνες φασισμός που τον έζησαν στα μέσα τις δεκαετίας του '80 με την παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ. Όποιος τολμούσε εκείνη την εποχή να μιλήσει ή να γράψει εναντίον του σοσιαληστρικού κόμματος, αμέσως χαρακτηριζόταν πρώτον “φασίστας” και δεύτερον “προδότης”.
Η επιστολή Γλέζου ήταν η απόδειξη ότι τα πράγματα στην Ελλάδα θα είναι τόσο σκληρά για αυτούς που θα τολμούν να μιλήσουν που οι “πεφτοσυνεφάκηδες” θα αυξηθούν με ταχύτητα φωτός. Η “Αλήθεια” θα έχει πάνω την σφραγίδα του κόμματος και μόνο με αυτή θα έχει δικαίωμα να κυκλοφορεί στα ΜΜΕ, ενώ τα επικοινωνιακά συνεργεία της κυβέρνησης θα κάνουν ό,τι έκαναν οι προκάτοχοί τους Αυριανιστές να βγάζουν τα δήθεν “άπλυτα” στην φόρα του κάθε κομματικού-αντιευρωπαϊστή εχθρού.
Έρχεται η ώρα που όσοι δεν είναι από την δεξιά πλευρά της χαραγμένης κόκκινης γραμμής θα πάρουν την ταμπέλα του “γραφικού”, του “επικίνδυνου”, του “κινδυνολόγου” και θα είναι πολλές οι στιγμές που τα βέλη δεν θα έρχονται μόνο από τα γραφεία της κυβέρνησης αλλά κι από πολλά γραφεία που ήδη έχουν ανοίξει με ταμπέλα “πατριωτικό”, “φιλοευρωπαϊκό”, “φιλελληνικό”, “ανένταχτο αριστερό” και πάει λέγοντας.
Οι πολιτικοί άρχοντες, που επί δεκαετίες διετέλεσαν πρωταγωνιστές του “κι εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο, πρέφα και καφέ, βρε δε βαριέσαι αδελφέ”, έχουν πάρει καρέκλες επιτελείων και υπουργείων και χωρίς τον φόβο της μπάτσας θα αρχίσουν να εργάζονται εναντίον όλων όσων ήταν πάντα έξω από τον καφενέ με πινακίδα “Ο τεμπέλης της Αριστεράς”. Κάτι λίγο από την εγγυημένη προπαγάνδα του ΚΚΕ, κάτι από κουλτούρα, κάτι από κοσμοπολιτισμό, βάλε και λίγο αναρχιλίκι έχουν καλύψει όλο το τείχος προστασίας του αληθινού ψεύδους τους.