Μολονότι η ιστορία του ελληνικού δημόσιου εξωτερικού χρέους ξεκινά ήδη από την περίοδο της επανάστασης του 1821 και των πολέμων της ανεξαρτησίας, που οδήγησε σε μια ακολουθία χρεοκοπιών το ελληνικό κράτος, θα σταθούμε στην τελευταία περίοδο και πως αυτό το χρέος εξελίχθηκε για να φτάσουμε στο 2010 στη χρεοκοπία και τη συνακόλουθη επιβολή του χρεοκρατικού καθεστώτος ως μια νέα ξένη κατοχή, έστω κι αν αυτή τη φορά αντί για τα τανκς και τα κανόνια χρησιμοποιούνται τα πιο πρόσφορα και αποτελεσματικά οικονομικά εργαλεία - όπλα, όπως το χρέος και το νόμισμα.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να δούμε είναι, ότι από την απελευθέρωση μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι το τέλος του 2001, όπου η χώρα διέθετε το δικό της νόμισμα και παρά την εθελόδουλη αναγνώριση των προπολεμικών χρεών, που είχαν διαγραφεί με τον πόλεμο, από τις κυβερνήσεις της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή το 1961 και μετέπειτα της Ένωσης Κέντρου υπό το Γ. Παπανδρέου, αυτό υπήρξε πάντα διαχειρίσιμο, αφού κατά 75% αποτελείτο από δάνεια σε δραχμές και μόνο το 25% περίπου αφορούσε σε δάνεια με ξένο συνάλλαγμα. Ταυτόχρονα και μολονότι το χρέος εκτοξεύτηκε πάνω από το 100% του ΑΕΠ την περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-1993), αυτό παρέμεινε σχεδόν σταθερό επί μια περίπου δεκαετία και εξυπηρετείτο απόλυτα, αφού η χώρα διέθετε τα κατάλληλα νομισματικά εργαλεία.