Τελικά, μπορεί να υπάρξει εναλλακτική πρόταση εξουσίας εδώ και τώρα;

Του Δημήτρη Καζάκη

Λίγες μέρες πριν τα τελικά αποκαλυπτήρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ με μια νέα συμφωνία κόλαφο υπέρ των δανειστών και σε βάρος της Ελλάδας και των πολιτών της, εντείνονται οι διαφοροποιήσεις ακόμη κι εντός ΣΥΡΙΖΑ. Χθες το απόγευμα υπήρξε μια ανοιχτή μάζωξη στην ΕΣΗΕΑ με Νταβανέλο, Μηλιό, Παπαδόγιαννη, Λάμπρου και Σαπουνά. Πολύς κόσμος, αλλά μια μεγάλη απογοήτευση.

Δυστυχώς, you can’t teach an old dog new tricks.

Ο Μηλιός μίλησε για ρήξη και αθέτηση πληρωμών του χρέους, αλλά εντός ευρώ και ΕΕ. Η Παπαδόγιαννη ζήτησε διαπραγμάτευση για το χρέος και εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ως “εσωτερικό ζήτημα ισότιμου κράτους μέλους της ευρωζώνης”. Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινήθηκαν και οι άλλοι ομιλητές. Λες κι αυτούς τους τέσσερις μήνες δεν κατάλαβαν τίποτε. Δεν πήραν καν μυρωδιά ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε κιχ εντός ευρώ και ΕΕ.

Πολλά συνθήματα, ακόμη περισσότερα ιδεολογήματα. Κουβέντα για την ταμπακέρα. Ποιό πρέπει να είναι το άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμα διεξόδου έναντι του μονοδρόμου που ασπάζεται σήμερα και η νέα κυβέρνηση; Και ποιός είναι εκείνος ο φορέας που είναι ικανός να το φέρει σε πέρας από αύριο το πρωί;

Τι προτείνει ο κ. Λαπαβίτσας;

Τα ίδια ακριβώς καίρια ερωτήματα άφησε αναπάντητα και ο κ. Λαπαβίτσας στη συνέντευξή του χθες στο Press Project. Κι όχι μόνο αυτό. Ο τρόπος που μίλησε για τη μετάβαση σε νέα δραχμή, σε εθνικό κρατικό νόμισμα, δείχνει όχι μόνο τραγική άγνοια του ζητήματος, αλλά μια επικίνδυνη αντίληψη, η οποία στο βαθμό που εφαρμοστεί με κάνει προσωπικά να τρέμω για τις συνέπειες στον εργαζόμενο και τη χώρα.

Ο κ. Λαπαβίτσας έχει καθαρά νεοφιλελεύθερη αντίληψη για το νόμισμα. Στο μέτρο που γνωρίζει το θέμα. Γι’ αυτό και τo αντιλάμβάνεται ως roller coaster. Το εισάγουμε – άγνωστο πώς, άγνωστο με ποιό χρονοδιάγραμμα, άγνωστο με ποιούς όρους για την οικονομία και την κοινωνία – το αφήνουμε να υποτιμηθεί και κάπου θα κάτσει η μπίλια. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από μια τέτοια λογική. Τέτοια εισαγωγή δραχμής μπορεί να γίνει μόνο υπό συνθήκες χούντας, γιατί θα είναι η μόνη που μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς στην οικονομία και την κοινωνία.

Ανοίξτε τα μάτια: ΄Οχι, μια «Αλλη Ευρώπη» δεν είναι πια δυνατή!

Σαν Επιστολή στον Αλέξη Τσίπρα

Το πιο κάτω κείμενο του Raoul Marc Jennar, Βέλγου καθηγητή, συγγραφέα, συμβούλου κυβερνήσεων και οργανισμών του ΟΗΕ, αριστερού Χριστιανοδημοκράτη και αγωνιστή για μια ενωμένη Ευρώπη των λαών, θα μπορούσε να είναι προσωπική επιστολή πρός τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μπορεί και να είναι ο αίτιος της σύνταξής του.
Έχει πράγματι όλα τα χαρακτηριστικά μιας απάντησης στις θέσεις και στό σύνθημα του πρωθυπουργού για την ανάγκη, μέσα στά πλαίσια της Ε.Ε. και της Ο.Ν.Ε., να επιδιωχθεί η δημιουργία μιας κοινωνικής Ευρώπης -στην οποία και η Ελλάδα θα βρεί τη Σωτηρία της.
Τό άρθρο δημοσιεύθηκε, στο όργανο των Γάλλων Γκωλλιστών Comité Valmy, την επομένη της δήλωσης του Βόλφγκαγκ Σώϋμπλε, ότι μας επιτρέπει να πραγματοποιήσουμε δημοψήφισμα. Ιδού τι γράφει:

Μετάφραση/παρουσίαση Μιχαήλ Στυλιανού

«Επί πολλά χρόνια πίστευα στο σύνθημα « Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή». Για πολύ καιρό πίστευα πως ήταν δυνατόν να εφαρμοσθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να ξαναμπεί το σχέδιο της ένωσης μιας Ευρώπης των λαών στις ράγες μιας πραγματικής «Ευρωπαϊκής Οικοδόμησης».
Έτσι, όλες μου οι προσπάθειες ,στα βιβλία μου ( και ιδιαίτερα στο « Ευρώπη, η Προδοσία των Ελίτ» ) και στα άρθρα μου, ήταν αφιερωμένες στο να καταδείξουν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η Ευρώπη που μας υποσχέθηκαν, κάτι που έμμεσα υποδήλωνε πως η Ευρώπη που περιμέναμε ήταν δυνατή μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε.

Αυτή ήταν η γραμμή της δράσης μου όταν, πριν δέκα χρόνια, καταπιάστηκα με ζέση στον αγώνα για ένα «αριστερό Όχι» στην ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη – δηλαδή ένα «Όχι» βασισμένο στην λαϊκή κυριαρχία, στην πραγματικότητα του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ αντιθέτων συμφερόντων, στην άρνηση της σύγχυσης μεταξύ έθνους και εθνικισμού. Για να καταγγείλω την συνταγματική συνθήκη, είχα εκδώσει ένα φυλλάδιο, στο οποίο έδωσα ένα τίτλο που τώρα επιβεβαιώνεται στο ακέραιο από την αναζωπύρωση των εθνικισμών και την απόρριψη της Ευρώπης: «Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση σκοτώνει την Ευρώπη».

Που θα βρείτε τα λεφτά;

Ερώτημα κρίσεως προς δεξιούς και «αριστερούς» ευρωλάγνους…

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Έστω ότι η κυβέρνηση καταφέρνει τελικά τον περίφημο «έντιμο» συμβιβασμό, χωρίς ένα νέο σκληρό μνημόνιο (σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είπαμε: υπόθεση εργασίας).

Με την υπογραφή, λοιπόν, αυτών που θα προβλέπει ο «έντιμος» ξεκλειδώνει ο Ντράγκι τη χρηματοδότηση κι έτσι η κυβέρνηση -χωρίς άγχος και αγωνία πια-, πληρώνει κανονικά τα χρεωστούμενα, στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στους λοιπούς αξιότιμους «εταίρους» και δανειστές μας. Ας υποθέσουμε επίσης, ότι ο «έντιμος» διασφαλίζει στην κυβέρνηση και τη διατήρηση κάποιων «κόκκινων» γραμμών και -έστω προσωρινά- δεν περικόπτονται οι συντάξεις, ούτε απελευθερώνονται ολοκληρωτικά οι απολύσεις, εξασφαλίζοντας την άνετη πληρωμή μισθών και συντάξεων στα επίπεδα που βρίσκονται σήμερα (να μην αναφερθούμε σε αυξήσεις, γιατί -είπαμε- σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μην το παρατραβάμε κιόλας!).

Από ΄κει και μετά τι γίνεται με την πραγματική οικονομία που πνέει τα λοίσθια; Πως αυτή θα αναταχθεί ουσιαστικά και θα έλθει η περίφημη ανάπτυξη; Πως θα απορροφηθεί η τεράστια ανεργία και θα προχωρήσει η παραγωγική ανασυγκρότηση, για να στηριχθεί η εθνική οικονομία σε γερές πλέον βάσεις;

Όλες οι σοβαρές μελέτες που αφορούν στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, προσδιορίζουν ότι απαιτείται ένα ισχυρό χρηματοδοτικό σοκ. Τουτέστιν, χρειάζονται τεράστια κεφάλαια σε επενδύσεις στην παραγωγή, που προσεγγίζουν, ή ακόμα ξεπερνούν τα 30 δις ευρώ ετησίως για να μπορέσουμε να μιλήσουμε με σιγουριά για ανάκαμψη και ουσιαστική ανάπτυξη, με ταχεία απορρόφηση της ανεργίας.

«Είμαστε ο Κόσμος και τα Παιδιά» τραγούδησαν οι υπ. εξωτερικών του ΝΑΤΟ, μαζί τους και ο Ν. Κοτζιάς

Ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Τούρκου ομολόγου του στην Αττάλεια της Τουρκίας, για συνάντηση των Υπουργών του ΝΑΤΟ


Μετά το δείπνο, ο Μελβούτ Τσαβούσογλου κάλεσε όλους τους Υπουργού επί σκηνής, με τον Νίκο Κοτζιά να ανεβαίνει πρώτος στην πίστα.

Όλοι μαζί τραγούδησαν και χόρεψαν το «We Are the World», γνωστό ως το τραγούδι της «ειρήνης», γραμμένο από τους Μάικλ Τζάκσον και τον Λάιονελ Ρίτσι, υποτίθεται για φιλανθρωπικούς σκοπούς, το 1985.

Το ζήτημα τον νομίσματος δεν είναι διαχειριστικό και στενά οικονομικό, αλλά κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα

Τελικά καλούμαστε όλοι να αναγνώσουμε σωστά το πρόβλημα. Είναι στενά οικονομικό και διαχειριστικό, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι θιασώτες της «με κάθε κόστος παραμονής μας στο ευρώ», ή κατ’ εξοχήν πολιτικό;

Το πρόβλημα είναι πολιτικό έχοντας προσλάβει χαρακτηριστικά Εθνικού ζητήματος. Όχι μόνο γιατί με την ένταξή μας στην ευρωένωση παραχωρήθηκε τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας, ούτε γιατί μέσω των μνημονίων απεμπολήθηκε «άνευ όρων και αμετάκλητα» οποιαδήποτε ασυλία του ελληνικού κράτους, ούτε γιατί μέσω της «ομοσπονδοποίησης» της Ευρώπης η χώρα απορροφάται και εξαφανίζεται από προσώπου γης. Αλλά γιατί όλα αυτά μαζί συνιστούν ήδη μια ζοφερή πραγματικότητα για όλους μας και πάνω απ’ όλα για την ίδια την Πατρίδα μας, η οποία δια¬λύεται σταδιακά και ο κίνδυνος οριστικής εξαφάνισης του Έθνους είναι προ των πυλών.
Η διαπίστωση αυτή δεν προέρχεται από κάποια εθνικιστικού τύπου φοβία, αλλά από πολύ ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων, της ίδιας της φύσης της Ε.Ε. και της θέσης της χώρας μας εντός της και είναι ολοφάνερη πλέον η δρομολόγηση των εξελίξεων και τι σκοπούς αυτές έρχονται να εξυπηρετήσουν.

Ελλάδα, έχεις πακέτο

Τα έφεραν εκεί που ήθελαν δανειστές και κυβέρνηση-Λύση πακέτο για να χρηματοδοτηθούν οι...δανειστές


Ξενοφώντας Ερμείδης

Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης κατέληξε να είναι αποκλειστικά στα χέρια του ΔΝΤ (το οποίο περιμένει την δόση του μέσα στον Μάιο) και της Γερμανίας που κρατάει στο χέρι την Ελλάδα με το μεγαλύτερο ποσοστό δανείου από τα προηγούμενα μνημόνια, αλλά και το μεγαλύτερο μετοχικό πακέτο της ΕΚΤ.

Η λύση-πακέτο δεν είναι ιδέα της ελληνικής κυβέρνησης αλλά πρόταση του ΔΝΤ που ασπάζεται η ελληνική πλευρά για να μην μείνει από ρευστό. Όχι ρευστό για να αντεπεξέλθει σε μισθούς και συντάξεις αλλά για τις δόσεις προς το ΔΝΤ και σε δύο μήνες για τις δόσεις προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Μνημονιακότεροι των μνημονιακών
Έτσι λοιπόν, δίνεται η πολιτική λύση από την Ευρώπη, που ζητούσε από την αρχή της διακυβέρνησης ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η λύση πλέον φεύγει από το οικονομικό και πάει αποκλειστικά και στο πολιτικό επίπεδο εφόσον για να περάσει το αναμενόμενο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης από το πολιτικό όργανο της χώρας (Βουλή) θα πρέπει να το καθαρογράψει το Brussels Group.

Και μόνο που ο μνημονιακός ΕΝΦΙΑ παραμένει ως έχει με πρώτη δόση τον Σεπτέμβριο αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση πατάει στα πεπραγμένα των προηγούμενων κυβερνήσεων χωρίς να μπορεί να κάνει βήμα αν δεν πάρει την έγκριση του Brussels Group. Τα πράγματα είναι χειρότερα από το απορριπτέο mail Χαρδούβελη, αφού οι δανειστές απαιτούν ο μνημονιακός όρος για την ρήτρα στις επικουρικές συντάξεις να προχωρήσει ολοταχώς και για τις κύριες από τη νέα χρονιά. Ήδη ο Ρωμανιάς, έριξε την πρώτη φωτοβολίδα ότι αν αυτό περάσει τότε οι κύριες συντάξεις θα κατέβουν στα 200 ευρώ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ, ΤΟ ΕΚΛΕΚΤΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟ «ΠΑΙΔΙ» ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ

Νίκος Χειλαδάκης

Με ένα εκτενές αφιέρωμα η γνωστή τουρκική εφημερίδα Hürriyet, (3/5), εξυμνεί τον γνωστό και μη εξαιρετέο δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, κ Γιάννη Μπουτάρη, σαν ένα από τους ποιο ένθερμους φίλους και οπαδούς της Τουρκίας ο οποίος τώρα ξεκίνησε μια καινούργια εκστρατεία αναστύλωσης και ανάδειξης όλων των οθωμανικών μνημείων της συμπρωτεύουσας για να θυμίζουν τους σημερινούς κατοίκους της και κυρίως όσους έχουν προσφυγική καταγωγή, το πόσο… «ωραία», «όμορφα» και «ευτυχισμένα» διαβιούσαν κάτω από το… «δίκαιο», «φιλεύσπλαχνο», «πονετικό» και… άκρως «προοδευτικό» οθωμανικό καθεστώς. Δεν… αποκλείεται δε μέσα στα σχέδια του να υπάρχει και… πρόγραμμα ανέγερσης μνημείου της γενοκτονίας που υπέστησαν οι «καημένοι» φίλοι του οι Τούρκοι από τους κακούς και αχάριστους γκιαούρηδες!

Αλλά τι να πρωτοθυμηθεί κανείς για όλη αυτή την περίοδο της δημαρχίας Μπουτάρη που έχει κάνει τους Τούρκους να πίνουν νερό στο όνομα του; Να θυμηθεί εκείνο το ευτράπελο επεισόδιο με τον Μίκη Θεοδωράκη όταν του απαγόρεψε να κάνει συγκέντρωση κατά του μνημονίου στην πλατεία Αριστοτέλους λες και ήταν ιδιοκτησία του, κάτι που φυσικά δεν έγινε ; Να θυμηθεί που τον Μάιο του 2012 με μεγάλη εμπάθεια απαγόρεψε στους Ποντίους να κάνουν συγκέντρωση για την επέτειο της ποντιακής γενοκτονίας στην πλατεία Αγίας Σοφίας, ενώ την ίδια περίοδο παραχωρούσε τους κεντρικούς δρόμους της πόλης για να παρελάσουν οι ομοφυλόφιλοι ενώ ο ίδιος έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι είναι κατά …των παρελάσεων ;