Δίχως κόμμα, δίχως στέγη...

του Δημήτρη Καζάκη

Έτσι είχε πει ο κ. Τσακνής σε μια από τις γνωστές για την θρησκοληψία τους εκδηλώσεις της κομμουνιστικής αριστεράς για το χαμένο Κόμμα. Το "κ" κεφαλαίο πάντα, όπως αποτυπώνουν τα πατερικά κείμενα την έννοια του θείου. Και φυσικά πάντα συμμετέχουν μόνο οι τεθλημένοι συγγενείς του νεκρού. Μην ακουστεί καμιά αιρετική άποψη, που όσοι θρησκόληπτοι προφασίζονται τους επαναστάτες μαρξιστές, δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Λίγο καιρό αργότερα ο κ. Τσακνής ίσως να μην βρήκε κόμμα, αλλά βρήκε σίγουρα στέγη ως βιτρίνα του Ταγματάρχη στην μετονομασθείσα ΝΕΡΙΤ σε ΕΡΤ.

Κι επειδή η θρησκοληψία για το Κόμμα στους χώρους αυτούς ξεπερνά ακόμη και τους μοναστικούς χώρους της θρησκείας, απλά θα ήθελα να υπενθυμίσω σε κάθε ένθερμο εκμαυλιστή της επιστήμης της τάξης πάλης που ίδρυσε ο Μαρξ και οι σύντροφοί του, δυο πράγματα: ...

Μα θα γίνουμε "μπαταχτσήδες";

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Πολλοί προσδίδουν στο χρέος και στην αποπληρωμή του είτε μια ιδεολογική, είτε μια ηθικής τάξης διάσταση.

Πράγματι, στο άκουσμα και μόνο της φράσης περί μονομερούς διαγραφής του χρέους, πολλοί -άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι σκόπιμα και υποκριτικά- εξανίστανται. Είναι χαρακτηριστική η φράση: «Μα θα γίνουμε μπαταχτσήδες;».

Όντως όταν πρόκειται για μια απλή συναλλαγή μεταξύ δύο ιδιωτών, ας πούμε π.χ., ότι κάποιος που αντιμετωπίζει μια ανάγκη, προσφεύγει, στους φίλους του, ή σε κάποιον συγγενή του, ζητά τη βοήθειά τους και καλοπροαίρετα κάποιος διατίθεται και του δίνει τα δανεικά που ζητά. Αν ο προσφεύγων στη βοήθεια και στην αλληλεγγύη και τελικά αφού εξυπηρετήσει την ανάγκη του, αρνείται να επιστρέψει τα χρήματα που έλαβε, τότε πράγματι αυτός είναι «μπαταχτσής» και η συμπεριφορά του μπορεί να χαρακτηριστεί ανήθικη και κατάπτυστη, αφού εκμεταλλεύτηκε την καλοσύνη και ενδεχομένως την αφέλεια του ανθρώπου που τον βοήθησε, ο οποίος -και πολλές φορές- δεν έχει τρόπο να διεκδικήσει την επιστροφή των χρημάτων του.

Ωστόσο όταν δημιουργείται μια σχέση δανειστή - οφειλέτη μεταξύ π.χ. μιας τράπεζας και ενός ιδιώτη, ή μιας επιχείρησης, πολύ περισσότερο αν αυτή η σχέση αφορά σε ένα ολόκληρο κράτος στο ρόλο του οφειλέτη και η εξέλιξη αυτής της σχέσης επηρεάζει την πορεία μιας ολόκληρης χώρας και εκατομμυρίων πολιτών, η σχέση αυτή προσλαμβάνει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις, τόσο στα ποσοτικά, όσο και στα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά, όπου κυριαρχούν τα ζωτικά συμφέροντα των αντισυμβαλλομένων και οι συσχετισμοί δύναμης που αναπτύσσονται. Ο δανειστής, συνήθως μια τράπεζα, ή ένας όμιλος τραπεζών, δεν δανείζει εδώ για λόγους βοήθειας στον οφειλέτη, ή αλληλεγγύης προς αυτόν σε μια δύσκολη για τον ίδιο περίσταση, είτε για την καλόπιστη βοήθεια προς ικανοποίηση μιας ανάγκης του. Οι τράπεζες και οι άλλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος και προσδοκούν -δανείζοντας ένα ποσό- να εισπράξουν αργότερα ένα μεγαλύτερο με βάση το επιτόκιο που επιβάλουν. Ουσιαστικά για τους θεσμικούς δανειστές, τις τράπεζες, ο δανεισμός αποτελεί επένδυση με ό,τι ρίσκο εμπεριέχεται σε μια τέτοια επενδυτική δραστηριότητα, το οποίο και οφείλουν να αναλαμβάνουν. Η ηθική διάσταση παραμερίζεται και το ζήτημα του δανεισμού αποκτά νομικοπολιτική υφή και χαρακτήρα.

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ

Νίκος Μέντζας

Ευρώ, όπως λέμε: “Δέσιμο χειροπόδαρα και πέταγμα στην θάλασσα”… Διπλό νόμισμα, όπως λέμε: “Δέσιμο χειροπόδαρα, τσιμεντάρισμα των κάτω άκρων και πέταγμα στην θάλασσα”… Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση ψάχνει τρόπους για να βρει 6.7 δισ. ευρώ, η Γερμανία εξετάζει και βάζει στο τραπέζι το ενδεχόμενο διπλού νομίσματος. Η χώρα θα εξυπηρετεί τα εξωτερικά δάνεια σε σκληρό ευρώ και η εσωτερική αγορά θα κινείται με υποτιμίσιμο μαλακό ευρώ. Εμπνευστής του geuro, του “ελληνικού” – υποτίθεται – ευρώ, θεωρείται ο Γερμανός οικονομολόγος και πρώην επικεφαλής της Deutsche Bank Τόμας Μάγερ, ο οποίος έχει προτείνει το ενδεχόμενο από το 2012.

Την στρατηγική του παράλληλου νομίσματος, οι πρόγονοι των σημερινών τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν εφαρμόσει και κατά την διάρκεια της κατοχής ‘41 - '44 στην Ελλάδα με την κυκλοφορία του κατοχικού μάρκου (Reichsmark). Η εισδοχή στις εγχώριες οικονομίες των υπό κατοχή χωρών του κατοχικού μάρκου εξυπηρετούσε πλήρως τα σχέδια της υφαρπαγής του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου και μάλιστα “νόμιμα”! Το πλαστό αυτό νόμισμα, που κοβόταν αφειδώς για την εξυπηρέτηση του στρατού κατοχής, ισοπέδωσε κυριολεκτικά την ελληνική οικονομία κονιορτοποιώντας και τον κοινωνικό ιστό… Η χώρα, μετά το τέλος του πολέμου οδηγήθηκε σε διεθνή επαιτεία, ακολουθώντας το σχέδιο Μάρσαλ, μέσα στα πλαίσια του δόγματος Τρούμαν, δηλαδή την ανοιχτή επέμβαση και διακυβέρνηση της χώρας από αξιωματούχους των ΗΠΑ. Ο επιφανής οικονομολόγος και μετέπειτα διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, Άγγελος Αγγελόπουλος, αναφέρει στο βιβλίο “Από την κατοχή στον εμφύλιο”, τα παρελκόμενα καθώς και τα επακόλουθα της νομισματικής επέμβασης στην ελληνική οικονομία:

Η σημαία των προγόνων σας

Ευτυχώς η αξιοπρέπεια των συνειδητοποιημένων Ελλήνων δεν ήταν ποτέ ταυτόσημη με αυτή των δήθεν αριστερών. Μετά την χθεσινή σουργελιάδα με τις χαριτομενιές του πρωθυπουργεύοντος πλάι-πλάι στο αφεντικό Μέρκελ, η αξιοπρέπεια των λίγων έμεινε ψηλά καθώς την ίδια στιγμή όσοι έδωσαν την αξιοπρέπειά τους μέσω ψήφου να την διαχειριστεί ο Αλέξης και η παρέα του, την είδαν να γίνεται κιλότα της Γερμανίδας καγκελαρίου. Τίγκα αξιοπρέπεια. Άντε τώρα να ξαναφορέσεις την αξιοπρέπεια στο κούτελο, αφού την βγάλει καταϊδρωμένη η Άγκελα από το στενό της παντελόνι!
Ακούμε για Σύνοδο Κορυφής και το μόνο που βλέπουμε είναι "και στην κορφή κανέλα". Ακούμε για συνολική πολιτική αλλαγή της Ε.Ε με το όραμα του Σύριζα και αυτό
που εισπράττουμε είναι μία κατ' ιδίαν συνάντηση της Μέρκελ με τον Τσίπρα. Ένα κακέκτυπο του δεξιοτάτου Σαμαρά ο οποίος και χριστιανοδημοκράτης είναι και ποτέ δεν έκρυψε ότι θέλει να προσκυνά με 500 υπογεγραμμένα μνημόνια, όπως έκανε άλλοτε ο κομματικός του πατέρας Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Πού είναι εκείνη η αλλαγή στις διπλωματικές σχέσεις για το "κοινό μας σπίτι, την κοινή μας πατρίδα Ευρώπη"; Πού είναι τα υπόλοιπα κράτη-μέλη σε αυτές τις συνευρέσεις; Πουθενά δεν είναι, γιατί ποτέ δεν ήταν πουθενά. Όπως είδαμε χθες τον Τσίπρα να κάθεται στο καναπεδάκι με την Μέρκελ και τον Ολαντ να κρατά φανάρι, έτσι ακριβώς γίνεται με όλα τα υπόλοιπα κακομοίρικα κράτη-μέλη που απαρτίζουν την Ε.Ε. Έτσι κάθεται και ο Λετονός, ο Ιταλός, ο Πορτογάλος, ο Ιρλανδός κοκ. "Βαράνε" προσοχή στην Γερμανία και πάντα με την Γαλλία να παίζει το ρόλο του "καλού μπάτσου". Από το 1948 και την πρώτη Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα που συνέστησαν Γερμανία και Γαλλία τίποτε δεν άλλαξε.

Τελικά, μπορεί να υπάρξει εναλλακτική πρόταση εξουσίας εδώ και τώρα;

Του Δημήτρη Καζάκη

Λίγες μέρες πριν τα τελικά αποκαλυπτήρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ με μια νέα συμφωνία κόλαφο υπέρ των δανειστών και σε βάρος της Ελλάδας και των πολιτών της, εντείνονται οι διαφοροποιήσεις ακόμη κι εντός ΣΥΡΙΖΑ. Χθες το απόγευμα υπήρξε μια ανοιχτή μάζωξη στην ΕΣΗΕΑ με Νταβανέλο, Μηλιό, Παπαδόγιαννη, Λάμπρου και Σαπουνά. Πολύς κόσμος, αλλά μια μεγάλη απογοήτευση.

Δυστυχώς, you can’t teach an old dog new tricks.

Ο Μηλιός μίλησε για ρήξη και αθέτηση πληρωμών του χρέους, αλλά εντός ευρώ και ΕΕ. Η Παπαδόγιαννη ζήτησε διαπραγμάτευση για το χρέος και εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ως “εσωτερικό ζήτημα ισότιμου κράτους μέλους της ευρωζώνης”. Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινήθηκαν και οι άλλοι ομιλητές. Λες κι αυτούς τους τέσσερις μήνες δεν κατάλαβαν τίποτε. Δεν πήραν καν μυρωδιά ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε κιχ εντός ευρώ και ΕΕ.

Πολλά συνθήματα, ακόμη περισσότερα ιδεολογήματα. Κουβέντα για την ταμπακέρα. Ποιό πρέπει να είναι το άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμα διεξόδου έναντι του μονοδρόμου που ασπάζεται σήμερα και η νέα κυβέρνηση; Και ποιός είναι εκείνος ο φορέας που είναι ικανός να το φέρει σε πέρας από αύριο το πρωί;

Τι προτείνει ο κ. Λαπαβίτσας;

Τα ίδια ακριβώς καίρια ερωτήματα άφησε αναπάντητα και ο κ. Λαπαβίτσας στη συνέντευξή του χθες στο Press Project. Κι όχι μόνο αυτό. Ο τρόπος που μίλησε για τη μετάβαση σε νέα δραχμή, σε εθνικό κρατικό νόμισμα, δείχνει όχι μόνο τραγική άγνοια του ζητήματος, αλλά μια επικίνδυνη αντίληψη, η οποία στο βαθμό που εφαρμοστεί με κάνει προσωπικά να τρέμω για τις συνέπειες στον εργαζόμενο και τη χώρα.

Ο κ. Λαπαβίτσας έχει καθαρά νεοφιλελεύθερη αντίληψη για το νόμισμα. Στο μέτρο που γνωρίζει το θέμα. Γι’ αυτό και τo αντιλάμβάνεται ως roller coaster. Το εισάγουμε – άγνωστο πώς, άγνωστο με ποιό χρονοδιάγραμμα, άγνωστο με ποιούς όρους για την οικονομία και την κοινωνία – το αφήνουμε να υποτιμηθεί και κάπου θα κάτσει η μπίλια. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από μια τέτοια λογική. Τέτοια εισαγωγή δραχμής μπορεί να γίνει μόνο υπό συνθήκες χούντας, γιατί θα είναι η μόνη που μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς στην οικονομία και την κοινωνία.

Ανοίξτε τα μάτια: ΄Οχι, μια «Αλλη Ευρώπη» δεν είναι πια δυνατή!

Σαν Επιστολή στον Αλέξη Τσίπρα

Το πιο κάτω κείμενο του Raoul Marc Jennar, Βέλγου καθηγητή, συγγραφέα, συμβούλου κυβερνήσεων και οργανισμών του ΟΗΕ, αριστερού Χριστιανοδημοκράτη και αγωνιστή για μια ενωμένη Ευρώπη των λαών, θα μπορούσε να είναι προσωπική επιστολή πρός τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μπορεί και να είναι ο αίτιος της σύνταξής του.
Έχει πράγματι όλα τα χαρακτηριστικά μιας απάντησης στις θέσεις και στό σύνθημα του πρωθυπουργού για την ανάγκη, μέσα στά πλαίσια της Ε.Ε. και της Ο.Ν.Ε., να επιδιωχθεί η δημιουργία μιας κοινωνικής Ευρώπης -στην οποία και η Ελλάδα θα βρεί τη Σωτηρία της.
Τό άρθρο δημοσιεύθηκε, στο όργανο των Γάλλων Γκωλλιστών Comité Valmy, την επομένη της δήλωσης του Βόλφγκαγκ Σώϋμπλε, ότι μας επιτρέπει να πραγματοποιήσουμε δημοψήφισμα. Ιδού τι γράφει:

Μετάφραση/παρουσίαση Μιχαήλ Στυλιανού

«Επί πολλά χρόνια πίστευα στο σύνθημα « Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή». Για πολύ καιρό πίστευα πως ήταν δυνατόν να εφαρμοσθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να ξαναμπεί το σχέδιο της ένωσης μιας Ευρώπης των λαών στις ράγες μιας πραγματικής «Ευρωπαϊκής Οικοδόμησης».
Έτσι, όλες μου οι προσπάθειες ,στα βιβλία μου ( και ιδιαίτερα στο « Ευρώπη, η Προδοσία των Ελίτ» ) και στα άρθρα μου, ήταν αφιερωμένες στο να καταδείξουν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η Ευρώπη που μας υποσχέθηκαν, κάτι που έμμεσα υποδήλωνε πως η Ευρώπη που περιμέναμε ήταν δυνατή μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε.

Αυτή ήταν η γραμμή της δράσης μου όταν, πριν δέκα χρόνια, καταπιάστηκα με ζέση στον αγώνα για ένα «αριστερό Όχι» στην ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη – δηλαδή ένα «Όχι» βασισμένο στην λαϊκή κυριαρχία, στην πραγματικότητα του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ αντιθέτων συμφερόντων, στην άρνηση της σύγχυσης μεταξύ έθνους και εθνικισμού. Για να καταγγείλω την συνταγματική συνθήκη, είχα εκδώσει ένα φυλλάδιο, στο οποίο έδωσα ένα τίτλο που τώρα επιβεβαιώνεται στο ακέραιο από την αναζωπύρωση των εθνικισμών και την απόρριψη της Ευρώπης: «Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση σκοτώνει την Ευρώπη».

Που θα βρείτε τα λεφτά;

Ερώτημα κρίσεως προς δεξιούς και «αριστερούς» ευρωλάγνους…

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Έστω ότι η κυβέρνηση καταφέρνει τελικά τον περίφημο «έντιμο» συμβιβασμό, χωρίς ένα νέο σκληρό μνημόνιο (σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είπαμε: υπόθεση εργασίας).

Με την υπογραφή, λοιπόν, αυτών που θα προβλέπει ο «έντιμος» ξεκλειδώνει ο Ντράγκι τη χρηματοδότηση κι έτσι η κυβέρνηση -χωρίς άγχος και αγωνία πια-, πληρώνει κανονικά τα χρεωστούμενα, στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στους λοιπούς αξιότιμους «εταίρους» και δανειστές μας. Ας υποθέσουμε επίσης, ότι ο «έντιμος» διασφαλίζει στην κυβέρνηση και τη διατήρηση κάποιων «κόκκινων» γραμμών και -έστω προσωρινά- δεν περικόπτονται οι συντάξεις, ούτε απελευθερώνονται ολοκληρωτικά οι απολύσεις, εξασφαλίζοντας την άνετη πληρωμή μισθών και συντάξεων στα επίπεδα που βρίσκονται σήμερα (να μην αναφερθούμε σε αυξήσεις, γιατί -είπαμε- σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μην το παρατραβάμε κιόλας!).

Από ΄κει και μετά τι γίνεται με την πραγματική οικονομία που πνέει τα λοίσθια; Πως αυτή θα αναταχθεί ουσιαστικά και θα έλθει η περίφημη ανάπτυξη; Πως θα απορροφηθεί η τεράστια ανεργία και θα προχωρήσει η παραγωγική ανασυγκρότηση, για να στηριχθεί η εθνική οικονομία σε γερές πλέον βάσεις;

Όλες οι σοβαρές μελέτες που αφορούν στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, προσδιορίζουν ότι απαιτείται ένα ισχυρό χρηματοδοτικό σοκ. Τουτέστιν, χρειάζονται τεράστια κεφάλαια σε επενδύσεις στην παραγωγή, που προσεγγίζουν, ή ακόμα ξεπερνούν τα 30 δις ευρώ ετησίως για να μπορέσουμε να μιλήσουμε με σιγουριά για ανάκαμψη και ουσιαστική ανάπτυξη, με ταχεία απορρόφηση της ανεργίας.