Κάποτε Ήμασταν Πολεμιστές

Είναι μια ταινία που είδα κάποτε, τυχαία, και δεν θέλω να την ξαναδώ. Προτιμώ να τη θυμάμαι έτσι όπως θέλω να τη θυμάμαι.

Είναι μια ταινία γυρισμένη στη Νέα Ζηλανδία, αλλά χωρίς χόμπιτ, ορκ και βασιλιάδες, μόνο με ανθρώπους.

Είναι μια ταινία για τον ξεπεσμό των Μαορί, των άγριων αυτόχθονων που εξαθλιώθηκαν μέσα στον πολιτισμό που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι κατακτητές.

Είναι μια ταινία όπου οι κουρελιασμένοι και λούμπεν απόγονοι των πολεμιστών πίνουν το επίδομα ανεργίας στα μπαρ, τσακώνονται στους δρόμους και δέρνουν τη γυναίκα τους, τα παιδιά τους.

Είναι μια ταινία όπου η κόρη έχει άσχημο τέλος κι ο πατέρας της, που κάποτε ήταν πολεμιστής, γονατίζει ανήμπορος μπρος στο άψυχο της σώμα.

Είναι μια ταινία που τη θυμάμαι έτσι όπως θέλω να τη θυμάμαι.

~~

Κάποτε ήμασταν πολεμιστές κι εμείς.
Απόγονοι ανθρώπων που αγωνίζονταν, που διεκδικούσαν, που ματώναν, που ένιωθαν περήφανοι για κείνο το μικρό κομμάτι γης κι εκείνη τη χαμοκέλα. Που πήγαιναν να χτίσουν ένα καλύβι κι έπαιρναν μαζί τους τον βιολιτζή, να παίζει όσο μοχθούσαν.
Άγριοι ήμασταν κι εμείς, κατσαπλιάδες φουστανελοφόροι, μας έβλεπαν οι Φράγκοι κι έκλειναν τη μύτη τους.

Ευρώ ή δραχμή;

(Απόσπασμα απο αρθρο του Οθωνα Κουμαρέλλα στις 18-1-2015)

Το νόμισμα ως μέσο ελέγχου και επιβολής εξουσιαστικών δομών.

Το νόμισμα, θεωρείται -και εν πολλοίς είναι- ένα εργαλείο διευκόλυνσης των πάσης φύσεως οικονομικών συναλλαγών. Όμως, εξ αιτίας ακριβώς της χρήσης του ως εργαλείου εξυπηρέτησης του οικονομικού γίγνεσθαι, διαμορφώνει σχέσεις, εξαρτήσεις, ισορροπίες και ανισορροπίες, άρα δημιουργεί συσχετισμούς δύναμης, συνεπώς όρους και δομές εξουσίας.

Είναι προφανές, ότι αυτός που καρπούται τα οφέλη από την κυκλοφορία του χρήματος είναι αυτός που το κατέχει. Δηλαδή, ο εκδότης του νομίσματος και διακινητής του. Όλοι οι υπόλοιποι, που το χρησιμοποιούν για τις συναλλαγές τους, επωφελούνται, ή ζημιώνονται, ανάλογα με τους όρους διακίνησης και κυκλοφορίας του νομίσματος, που επιβάλει κάθε φορά ο κάτοχός του και οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατό να αντιστρατεύονται τα δικά του συμφέροντα.

Με τον τρόπο αυτόν το χρήμα, άρα και αυτός που εκδίδει το νόμισμα και το θέτει στην κυκλοφορία με τους όρους που τον εξυπηρετούν, παρεμβαίνει αποφασιστικά στον τρόπο που διαμορφώνονται οι οικονομικές σχέσεις. Δημιουργεί, έτσι, ευνοϊκούς για τον ίδιον συσχετισμούς δύναμης, και αναγνωρίζεται σταδιακά ως μοναδικός διαμορφωτής της κοινωνικής και πολιτικής διαδικασίας και εξέλιξης, καθιστάμενος η ουσιαστική πηγή εξουσίας. Όλα και όλοι υποτάσσονται στη δική του βούληση, αφού αυτός μπορεί να ελέγχει τα πάντα.

Το χρήμα λοιπόν με τη μορφή του εκδιδόμενου νομίσματος καθίσταται εργαλείο ελέγχου και επιβολής, άρα σημαντικό μέσον κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας.

Γνωστά και αυτονόητα όλα αυτά θα πει κάποιος, ενδεχομένως όχι για όλους. Παρ’ όλα αυτά, τι σχέση μπορεί να έχουν με το ερώτημα ευρώ, ή δραχμή;

ΟΙ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΙ ΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Κλεάνθης Γρίβας

Και έτσι μας προέκυψαν ανεπάγγελτοι, ανεπαρκείς και ατάλαντοι Γελωτοποιοί, φορείς μιας τουρκο-μπαρόκ «κουλτούρας», με μοναδικό τους προσόν τη «θητεία» τους στον αστερισμό του Κενταύρων και των 15μελών, αποδεικνύοντας ότι ενώ στο AncientRegime κάθε «σοβαρός» άρχοντας είχε στην Αυλή του ένα Γελωτοποιό, στο σύγχρονο Regime του «δήθεν» (που έχει έντονα φεουδαρχικά χαρακτηριστικά) κάθε «σοβαρός» Γελωτοποιός διαθέτει μια Αυλή…

Πριν από 162 χρόνια, ο Καρλ Μαρξ σκιαγράφησε με εκπληκτική ακρίβεια το πορτραίτο κάθε (ανεπάγγελτου) επαγγελματία πολιτικού που ισχύει στο διηνεκές. (Κ. Μαρξ, Για τον Πάλμερστον, 22/10/1853)

«Αυτός που υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ της αντιστέκεται με τα λόγια... Καταφέρνει να συνδυάζει τη δημοκρατική φρασεολογία με τις ολιγαρχικές ιδέες... Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει. Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει σε απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο. Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού απέναντι στον πιo αδύνατο, και να το βάζει στα πόδια αλαλάζοντας όλο θάρρος και στόμφο... Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα σίγουρης καταστροφής...»

Όπως είναι γνωστό «όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο βλάκας κοιτάζει το... δάκτυλο». Αλλά όταν το χέρι του Αρτούρο Ούι κάθε κομματικής συμμορίας δείχνει τη διαχείριση της εξουσίας και τα οφέλη της, ο βλάκας εξακολουθεί να ατενίζει το χέρι, ο καιροσκόπος επικεντρώνει τη σωληνοειδή όρασή του στα προνόμια από τη νομή της, και ο εθελότυφλος συνεχίζει να μη βλέπει τίποτε. Και τότε, σημαίνει η Ώρα του Γελωτοποιού…

Τα «βαφτίσια»

του Νίκου Καραβέλου*

Μήπως αδικούμε την αριστερή κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό κ. Αλέξιο Τσίπρα;
Κι ακόμα: Μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να υπογράφει το τρίτο μνημόνιο σε βάρος της χώρας, νομιμοποιώντας τα δύο προηγούμενα;
Και, τέλος :
Μια «αριστερή» κυβέρνηση μπορεί να είναι χρησιμότερη από μια δεξιά κυβέρνηση;

Στα δύο πρώτα ερωτήματα έχουν μέχρι στιγμής «απαντήσει» ο πρωθυπουργός του προτεκτοράτου και οι συνεργάτες του, με τα λόγια και με τα «έργα» τους.

Στο τρίτο, όμως, ερώτημα έχει προ πολλού απαντήσει εύστοχα ο Ιταλός μεγιστάνας Τζιοβάνι Ανιέλι ως εξής: «το προσόν της Αριστεράς είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που, πριν από αυτήν, δεν είχε πετύχει η Δεξιά» (1).

Από τη μέχρι σήμερα πολιτεία της κυβέρνησης αποδεικνύεται ότι μάλλον δεν την αδικούμε. Επέλεξε να συμφωνήσει με τους ξένους την περαιτέρω καταβαράθρωση του λαού μας συνηχώντας....
ανατριχιαστικά με εκείνους τους οποίους διαδέχθηκε. Και πλέον έχει φτάσει στο σημείο να κακοποιεί την αλήθεια και να συγχέει την ανοησία με την πολιτική ωριμότητα.

Τέλος, όπως ακριβώς οι προηγούμενοι, οι όψιμοι «αριστεροί» ρεαλιστές μας, κάνουν χρήση της αρχαίας μεθόδου του ευφημισμού. Όταν, δηλαδή, έχεις να αντιμετωπίσεις μια δυσάρεστη κατάσταση, αντί να την επιλύσεις και να υποβληθείς σε θυσίες, απλώς τη μεταβαπτίζεις, της αλλάζεις όνομα και γλιτώνεις τον κόπο. Άδικο είχαν οι πρόγονοί μας όταν ονόμαζαν εκείνη την παλιοθάλασσα «Εύξεινο Πόντο»; Το ίδιο οι πιο σύγχρονοι, όταν ονόμαζαν τη σεξουαλική πράξη «τοκισμό»; Η μήπως είχαν άδικο οι ακόμα πιο σύγχρονοι που ονομάτισαν κυνικώς τη βαρβαρότητα των απολύσεων «μέτρα εξυγίανσης», τη χάλκευση νέων δεσμών «αναδιάρθρωση του χρέους» και την τρόικα «θεσμούς», αναγορεύοντας την αλητεία σε κανόνα δικαίου;

Λιλή Ζωγράφου: Oι μάζες φοβούνται τη λευτεριά...

[...] Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. Απεγνωσμένα ψάχνουν (όταν όλα έχουν καταρρεύσει) για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του που θα τους την στερήσει, αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους.

[...] Πόσες φορές βρέθηκε ο άνθρωπος κοντά στην υποψία ότι δεν είναι οι θεοί που πρέπει ν αλλάξουν αλλά το σύστημα;

[...] Μία κοινή πίστη σώζει πάντα τις μάζες από την ανυπόφορη μοναξιά του ατόμου. Αλλά όσο δύσκολο είναι να τις ενώσεις κάτω από μια καινούργια προοδευτική ιδέα, τόσο εύκολο είναι να τις συνδέσεις μ ένα κοινό μίσος. Εναντίον ποιανού; Μα η μετριότητα βλέπει γύρω της τόσους εχθρούς! ...


Γι αυτό η μάζα είναι πρόθυμη να υποστηρίξει μια θεότητα ή μια εξουσία που υπόσχεται το διωγμό της αδικίας και την αποκατάσταση της ισότητας. Το κακό είναι πως δεν ελέγχει ποιος της τα υπόσχεται όλα τούτα. Της αρκεί η πλάνη πως οι πάντες θα ισοπεδωθούν στο ανάστημα της δικής της μετριότητας. Και πως και οι άλλοι θα στερηθούν εκείνο που η ίδια φοβάται: την ελευθερία να ψηλώσουν.

[...] Οι μάζες εκπαιδευμένες να είναι άτολμες και δορυφορικές, καθηλώνονται ανίκανες και ν’ αντικρίσουν ακόμα το κενό. Ειδικά διαμορφωμένες έτσι, περιμένουν, προσφέροντας με την ανημποριά τους, το πρόσχημα. Αυτή είναι η στιγμή του καπάτσου ή αλλιώς του ηγέτη. Όταν οι παλιοί θεοί αποσύρονται, οι θρόνοι αναζητούν διάδοχο. Και μ ένα καλό χειρισμό ή δίχως καν χειρισμό, σχεδόν κάθε άχρηστο σακί κόκαλα μπορεί ν αναρριχηθεί στην άδεια θέση!…

Καλή μας Ανάσταση...

πηγη

Σταμάτησέ τους

Φτάνει να θυμηθούμε το ιστορικό μας χρέος, αυτό της λευτεριάς.

Της Ελισάβετ Διαμαντοπούλου*

Ενώ όλο το «πολιτικό» σκηνικό κι οι «λογικές» που το έθρεψαν καταρρέουν, εμείς στέκουμε ενεοί παρατηρητές ενός εικονικού κόσμου, που τον «θρέψαμε» κι εμείς με τις αυταπάτες, τις ιδεοληψίες, τις ανασφάλειες ή το φόβο, που σκόπιμα μας υποβάλλουν οι ευρωδυνάστες και τα ντόπια ανδρείκελά τους.

Χάσαμε την ικανότητα της διάκρισης ζώντας τόσα χρόνια μέσα στο ψέμα και στη σύγχυση. Η Ελλάδα άφησε πίσω της ένα ιστορικό χρέος. Δεν απελευθερώθηκε το ’21,ούτε και μετά την πρώτη κατοχή, καθώς ατιμώρητοι έμειναν οι δωσίλογοι, οι συνεργάτες της δικτατορίας που «πούλησαν» και μάτωσαν τον Ελληνισμό -κυρίως της Κύπρου- άλλη μια φορά, υπηρετώντας «προστάτες».

Απόγονοι των δωσίλογων της πρώτης κατοχής μας και των χουντικών βδελυγμάτων μας «κυβερνάνε» χρόνια «σαπίζοντας» και «βρωμίζοντας» τη συνείδηση και το νου μας, μέσα από τα αριστεροδέξια...


δίπολα, τα ψευτοδιλήμματα, τις ίντριγκες, που στήνουν με τα ΜΜ «Ε» της εξαπάτησης, για να ξεχνάμε πάντα τα ουσιώδη και να επικεντρωνόμαστε στα επουσιώδη, σε σχήματα «πολιτικά» και μορφές. Γέμισε το «πολιτικό» σκηνικό «λαγούς», που «οργώνουν» το έδαφος για να ικανοποιήσουν την κενοδοξία και την μηδενική τους «αξία» πάνω στα συντρίμμια, στην καταρρακωμένη αξιοπρέπεια και στην εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού. Αυτοί οι «προφήτες» της καταστροφής, προετοιμάζουν την εθνική προδοσία και την παράδοση της χώρας στη μαφία των τοκογλύφων. Έχουν «αξιώματα», μπόλικη υποκρισία, οσμή χυδαιότητας, ευτέλειας και θανάτου. Το ζήτημα είναι να σταθεί το καθεστώς της εκπόρνευσης συνειδήσεων, της συναλλαγής και της απάτης.

Η ατιμωρησία, που ΟΛΟΙ ψήφισαν, χρόνια τώρα τους καλύπτει και παραγράφονται όλα τα εγκλήματά τους. Κι όμως ακόμα υπάρχουν ανάμεσά μας Έλληνες, που περιμένουν «σωτηρία» από το μαύρο μέτωπο -συμπολίτευσης κι αντιπολίτευσης- που μας έφερε εδώ. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία της ανατροπής όλου του άθλιου τυχοδιωκτικού καθεστώτος, που μέσα από το κομμάτιασμα, τον κατακερματισμό της κοινωνικής συνείδησης, την πατριδοκαπηλία, τον εκχυδαϊσμό και την ευτέλεια είχε σκοπό «οπαδούς» να «εκτρέφει» και να μας σέρνει ανύποπτους στη μαύρη κόλαση της δουλοπρέπειας και του ραγιαδισμού.

Ποιος λαός γλίτωσε ποτέ έχοντας τη νοοτροπία του ραγιά; Είμαστε τόσο ηττοπαθείς και δειλοί ,για να καταδεχόμαστε τέτοια ντροπή;

Η λαίλαπα των «εταίρων» νεοναζί της Ε.Ε κατάντησε τη χώρα μας «κρανίου τόπο», και βέβαια δε θα διστάσει να διαμελίσει τη χώρα, όσο εμείς δε διεκδικούμε τα αυτονόητα.

Είναι αδιανόητο να ζούμε ακόμα στην αυταπάτη ενός « χθες», που πια δεν υπάρχει παρά μόνο στον εικονικό κόσμο, που το καθεστώς προβάλλει κατά το δοκούν.
Μοιάζει τουλάχιστον ηλίθιο να πιστεύουμε ότι θα σωθούμε ψηφίζοντας το λιγότερο κακό κι επιβραβεύοντας άλλη μια φορά τα εκτελεστικά όργανα των δημίων μας. Είμαστε υπό τη ναζιστική κατοχή της Ε.Ε και του ευρώ.

Στην κατοχή κάνεις αντίσταση, οργανώνεις παλλαϊκό ξεσηκωμό, για να διεκδικήσεις τη χώρα σου και τη ζωή σου, και δεν περιμένεις με μια σου ψήφο να σωθείς.

Ως πότε πια θα ζούμε στον παραλογισμό και στο ψέμα; Ακόμα δεν καταλάβαμε ότι η λύτρωσή μας περνάει μόνο μέσα από την ανατροπή ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΤΟΥ ΑΠΟΙΚΙΑΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ-ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ- ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΩΝ«ΠΡΟΣΤΑΤΩΝ»,ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΤΑΛΑΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΦΑΝΙΖΕΙ;

Τόσο πολύ εθιστήκαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, που μας «πουλάνε» χρόνια; Εξοικειωθήκαμε τόσο πολύ με το ψέμα ή μήπως κι εμείς ψευτίσαμε πολύ, γίναμε κάλπικοι σαν κι αυτούς κι επιλέγουμε τον αφανισμό μας;

Στο μαύρο του ραγιαδισμού μόνο με καθαρό το νου και την καρδιά απαντάμε κι αποφασίζουμε για την απελευθέρωσή μας από το σύστημα της απάτης.

Ναι, ανάμεσά μας υπάρχουν Έλληνες, που «ματώνουν» για την αναγέννηση της πατρίδας, γιατί απλά και πρακτικά θέλουν μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική χώρα για τα παιδιά τους και τη δικαίωση των πόθων του πολύπαθου Ελληνισμού.

Σε εμάς έλαχε η ιστορική ευθύνη να αναγεννήσουμε με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και πραγματικής δημοκρατίας τον τόπο μας κι είμαστε όλοι εδώ πιο δυνατοί και έτοιμοι από ποτέ γι’ αυτό.

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

*Η Έλλη Διαμαντοπούλου είναι μέλος του ΕΠΑΜ και υποψήφια βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης