Γράφει ο Νίκος Καραβέλος*
Αναιδείς είναι εκείνοι από τους οποίους λείπει η ντροπή. Οι αναίσχυντοι, οι αδιάντροποι, οι θρασείς. Κάποιοι, προκειμένου να ωφελήσουν τους εαυτούς τους ή τρίτους, δε διστάζουν να πράξουν σε βάρος των συνανθρώπων τους. Άλλοι, σε βάρος του πλησίον, που είχε την ατυχία να τους εμπιστευτεί και κάποιοι σε βάρος λαού ολόκληρου, όταν αυτός είχε την ατυχία ή τη βλακεία να τους ψηφίσει ως ηγεμόνες του.
Οι αναιδείς είναι δειλοί. Φοβούνται, γι’ αυτό είναι υποκριτές και κακοί. Μεταμφιεσμένοι τους θαρραλέους, λιγόψυχοι, λιγόμαχοι, άτολμοι, συμπλεγματικοί. Στα μικρά γενναίοι, δουλικοί στους πιο πάνω, τυραννικοί σε όσους θεωρούν κατωτέρους. Θρασύδειλοι και ως τέτοιοι, όπως υποστήριζε ο Ευάγγελος Λεμπέσης, χαρακτηρίζονται από βλακεία. Κατά συνέπεια, έχουν όλα τα προσόντα να καταντήσουν κυβερνήτες προτεκτοράτου.
Οι ιδιότητες χαρακτηρίζουν τους τύπους των ανθρώπων. Η ευψυχία τους εθελοντές, η διστακτικότητα τους σοφούς, η αμφιβολία τους φιλοσόφους, ο ανθρωπισμός τους πεπαιδευμένους, η επιείκεια τους αληθινούς ανθρώπους. Αντίθετα, η εμπάθεια και η θρασύτητα χαρακτηρίζουν τους αναιδείς.
Αυτοί οι αναιδείς δεν αρκούνται μόνο στην τυφλή εκτέλεση των επιθυμιών των εντολέων τους, δεν αρκούνται μόνο στη φτήνια, μα έχουν το θράσος να απαιτούν να τους αναγνωρίζουμε ως δήθεν γενναιόφρονες. Μισούν ό,τι αντιπροσωπεύει την αντίσταση και την αξιοπρέπεια. Υποταγμένοι οι ίδιοι, αθύρματα στα παίγνια τρίτων, περιπαίζουν από θέση ισχύος.