Άλλο ένα τούβλο στο τείχος

Πολύς λόγος έγινε τους τελευταίους μήνες γύρω από τις δηλώσεις του Κώστα Καζάκου περί “προδοσίας” των νέων που φεύγουν σωρηδόν στο εξωτερικό αναζητώντας εργασία, πολλές φορές με την πρόθεση να “ρίξουν μαύρη πέτρα” πίσω τους. Συζητήθηκαν, αναπαράχθηκαν – πολλές φορές παρερμηνεύθηκαν. Πολύ λιγότερο, όμως, σχεδόν καθόλου, απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης και την κοινή γνώμη η παρουσία του μεγάλου μας ηθοποιού το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, η ερμηνεία του στον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή και το μεγάλο μήνυμα που στέλνει αυτή η τραγωδία ότι, στην ουσία, “όλοι εμείς μιας Ελληνίδας μάνας τέκνα είμαστε”.

Ουσιαστικά, το πρόβλημα έγκειται όχι σε αυτήν καθ’ εαυτήν την φυγή των νέων, μέσα σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και απελπισίας, που είναι ο καταλύτης για αυτή την συμπεριφορά, αλλά στις συνθήκες που διαμόρφωσαν τις σημερινές συνειδήσεις των νέων, στην απαξίωση της σημασίας του έθνους για την ζωή τους με την οποία τους γαλούχησε η ίδια η κοινωνία που σήμερα καταρρέει.

Η αλήθεια για το χρέος, το νόμισμα κι ένας Πίνακας όλο το «ζουμί»

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Όλοι μιλούν για το νόμισμα, αλλά ελάχιστοι για το χρέος. Μιλούν για μέτρα μιας κάποιας ελάφρυνσης μέσω επιμήκυνσης, ή μείωσης των επιτοκίων, αλλά ουδείς βάζει το δάκτυλον επί των τύπον των ήλων.

Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο -το ευρώ και το χρέος- είναι τόσο πολύ δεμένα μεταξύ τους, που εάν δεν απαλλαγούμε και από τα δύο ταυτό-χρονα, η πορεία προς την τελική καταστροφή είναι προδιαγεγραμμένη και αναπόδραστη.

Ποια είναι η αιτία, που μας είπαν, ότι προκάλεσε τη συνεχιζόμενη για επτά χρόνια «κρίση»;

Η υπερχρέωση της χώρας, που οφείλονταν στη «σπάταλη» ζωή μας και την «άρνησή» μας να γίνουμε.... προοδευμένοι Ευρωπαίοι.

Μας είπαν -και εξακολουθούν να μας λένε- ότι η σωτηρία θα έρχονταν από την αλληλεγγύη των «εταίρων» μας, αφού βέβαια κι εμείς θα γινόμασταν λιτοδίαιτοι και «νοικοκύρηδες». Εμείς όμως εκεί… πεισματάρηδες ανατολίτες αρνούμαστε να μεταρρυθμιστούμε….

Τι σημαίνει εθνικό νόμισμα και πως αναδεικνύεται σε εργαλείο πραγματικής Εθνικής κυριαρχίας

Το κουβεντολόι για την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει φουντώσει. Λέμε κουβεντολόι γιατί δεν πρόκειται για σοβαρό και τεκμηριωμένο διάλογο. Κανείς δεν θέλει έναν τέτοιο διάλογο..

.
του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Διότι άλλοι μιλάνε για δραχμή και εννοούν διπλό ή παράλληλο νόμισμα, πρόταση Βαρουφάκη, η οποία στην ουσία της δεν είναι παρά η πρόταση Σόιμπλε. Μάλιστα την πρόταση του Σόιμπλε περί διπλού νομίσματος υπό καθεστώς κατοχής και... καθεστώς εξαίρεσης εντός της ΕΕ με αντάλλαγμα το κούρεμα μέρους του χρέους έχουν υιοθετήσει ανοιχτά οι κ. Κατσανέβας και Μιχαλολιάκος με την ελπίδα προφανώς να τους επιλέξουν οι Γερμανοί στη θέση των Τσίπρα-Καμμένου σήμερα.

Άλλοι μιλάνε για την επαναφορά της παλιάς δραχμής υπό καθεστώς υποτιμήσεων για να ξεφτιλιστεί έτι περαιτέρω η εργασία στην Ελλάδα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης (πρόταση Λαμπαβίτσα). Μάλιστα ο κ. Λαμπαβίτσας φαντασιώνεται ένα ειδικό καθεστώς εξαιρέσεων της Ελλάδας εντός της ΕΕ - περίπου όπως το οριοθετεί και στην πρότασή του ο Σόιμπλε - έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί de facto το καθεστώς κατοχής και οι δανειστές να είναι ελεύθεροι να εκβιάζουν χωρίς η χώρα μας να μπορεί να επικαλεστεί εθνικό, διεθνές ή έστω ευρωπαϊκό δίκαιο.

«Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς»

του Νίκου Καραβέλου*

Η ποιητική φωνή του Κώστα Βάρναλη θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως αισθητική φωνή αντίστασης. Επίκαιρη και διαχρονική, ιδιαίτερα στις μέρες μας που ξένα και ντόπια αρπακτικά επιβουλεύονται τη σάρκα του κοινού μας χώρου.

Γιατί ο Βάρναλης αποκατέστησε την ουσία της ποίησης και γενικά της τέχνης στον πραγματικό της χώρο και χρόνο και στη θέση που την έταξε η ανθρώπινη περιπέτεια. Στο ψευδοερώτημα: τέχνη για την τέχνη ή τέχνη για τον άνθρωπο, ο ποιητής απαντάει με δυνατή φωνή: τέχνη από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.

Όπως κάθε μορφή τέχνης και η ποίηση είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συλλογικότητας. Της πράξης και των συναισθημάτων μέσα στον χωροχρόνο. Χωρίς αυτά, χωρίς τον ανθρώπινο πόνο δεν υπάρχει ποίηση. Κάθε τι οργανικό ή ανόργανο, με τον λόγο παίρνει ζωή συμμετέχοντας στον ατέλειωτο κύκλο φθοράς και γέννησης. Τίποτα το μαγικό ή θεϊκό, τίποτα το ακατανόητο. Ο ποιητής δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτόν που δουλεύει την πέτρα. Όπως ο Σωκράτης που ασκήθηκε από τη μάνα του ...
τη μαμή και τον πατέρα του εργάτη πέτρας. Και όπως ο πετράς βάζει τους λίθους προσεκτικά, αλλά και όμορφα, το ίδιο κάνει και ο ποιητής με τις λέξεις του. Και όπως το γερό και το όμορφο σπίτι στεγάζει τις ανθρώπινες ανάγκες, έτσι και το ποίημα στεγάζει γερά και όμορφα τη σκέψη και τα συναισθήματα. Γι’ αυτό η τέχνη ήταν και είναι κοινωνική, άρα κοινωνικά αξία και όχι παράδοξη ενασχόληση αυτάρεσκων διανοητών.

‘’ Ξεπουλημένα γουρούνια!’’

Δεν ανήκουν άραγε σ’ αυτό το χοιροστάσιο όλοι εκείνοι που για κάποια χρήματα ή για λίγη δόξα, για ένα πορτοφόλι, μια εσάρπα, μια κορδέλα, μετατρέπουν τις πεποιθήσεις τους σε άχυρα κάτω από τα πόδια των μεγάλων;

Εκείνοι, οι ακόμα πιο αξιολύπητοι, που για να απολαμβάνουν το προνόμιο της αργομισθίας ή για να φανούν κάπως πιο... λαμπεροί, μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις παρακάμαρες των υπουργών ή στις τραπεζαρίες των πλουσίων;

Κι αυτός ο δημοσιογράφος που πουλάει την πένα του σε όποιον πληρώνει καλύτερα, αυτός ο χρονογράφος που γλείφει τις μπότες για να αφηγείται τάχα πώς τις γυαλίζουν, ο νταβατζής, ο ξερόλας γραφιάς, όλοι αυτοί οι τύποι, ξεπουλημένα γουρούνια.

Ξεπουλημένο γουρούνι
εκείνος ο γελωτοποιός που διατηρεί το κύρος του και κερδίζει το ψωμί του κάνοντας τον παλιάτσο μπροστά στο πλήθος,

Ξεπουλημένο γουρούνι,
εκείνος ο κλαψιάρης ποιητής που ζητιανεύει τι θα φάει - όχι τι θα πιει - στις επιτροπές και τα υπουργεία!

Ξεπουλημένα γουρούνια,
όλα εκείνα τα ανθρωπάκια που κάποτε παρίσταναν τους ενθουσιώδεις ή τους σκληρούς και τους άκαμπτους, που επιδείκνυαν την υποτιθέμενη ανεξαρτησία και εκκεντρικότητά τους, ενώ κάποιο ωραίο πρωί, εντελώς κενοί, τελειωμένοι, έδεσαν ένα κόκκινο μεταξωτό φουλάρι στο λαιμό, στόλισαν τη μουσούδα τους με ένα τετράγωνο σκούφο όπως τα αδέλφια τους τα γουρούνια των πανηγυριών και στριφογυρίζοντας και γρυλίζοντας προχώρησαν αυτόβουλα προς τη σκάφη της μετριότητας.

Ξεπουλημένο γουρούνι
όποιος ζει από τις κολακείες στην εξουσία ή τη συγκατάβαση στην αντιπολίτευση, κάνει τα θελήματα της μιας ή της άλλης και ζητάει σαν αντάλλαγμα για τα θελήματά του μια μικρή υποψηφιότητα σε κάποια κωμόπολη (…).

Θεωρούν τους εαυτούς τους προστατευόμενους κάποιου υπουργού, ή εθελοντές μιας κάποιας πολύ σπουδαίας υπόθεσης! Δεν είναι όμως εθελοντές, αλλά ξεπουλημένα γουρούνια!

Δεν διατρέχουν κανέναν άλλον κίνδυνο πέραν του να σκεπαστούν είτε από μία βροχή φτυσιμάτων, είτε από την ανουσιότητα των λιβανισμάτων!


Το απόσπασμα που προηγήθηκε γράφτηκε στις 30 του Νοέμβρη 1876, από τον κομμουνάρο Ζυλ Βαλές.


Ο Ζυλ Βαλές, ο φλογερός επαναστάτης, συγγραφέας και δημοσιογράφος, που συμμετείχε στην εξέγερση της Κομμούνας ως μέλος της Επιτροπής Παιδείας κι εξέδιδε την εφημερίδα «Ο Δρόμος», πέντε χρόνια μετά την κατάπνιξη της Παρισινής Κομμούνας, αφιέρωσε αυτά τα λόγια στους ξεπουλημένους του καιρού του.

Τα αφιέρωσε σε κείνα τα ανθρωπάκια, που μόλις οι ίδιοι βολεύτηκαν φρόντισαν να προδώσουν το λαό που υποτίθεται ότι θα υπηρετούσαν.

Που με διαβατήριο την οβιδιακή μεταμόρφωσή τους και με σημαία την «πορτοφόλα» τους, περάσανε σαν τα ποντίκια στο απέναντι στρατόπεδο, εξασφαλίζοντας την πάρτη τους.

Οι στίχοι του Βαλές είναι μια ακτινογραφία των ασπαλάκων και των ξεπουλημένων της εποχής του. Και όλων των εποχών.

πηγη