Ψυχολογία και Κρίση - Παρατηρώντας τα τεκταινόμενα…

Το παράλογο και το άλογο δημιουργούν παθητικές καταστάσεις ενώ η λογική απελευθερώνει. Ο φόβος είναι σύνδρομο που παραλύει την ορθή κρίση, μετατρέπει την αισιοδοξία σε απαισιοδοξία και κάνει την ελπίδα ανέλπιδη. Η λογική είναι το φάρμακο που ισορροπεί τις τυφλές παρορμήσεις και τα ακραία συναισθήματα φόβων και υπερβολών.

Ο φόβος πλανιέται σήμερα στο πολιτικό φάσμα. Η φύση του πολιτικού συστήματος προκάλεσε πολλά δεινά και συμφορές στην κοινωνική ζωή της χώρας. Κάποιοι έχουν την άποψη ότι ο Έλληνας δεν ψηφίζει αλλά καταψηφίζει. Άρα, φοβίστε τον! Ο κόσμος πελαγοδρομεί στις ισορροπίες του φόβου και του δέους, της πραγματικότητας και της κατασκευασμένης εικόνας. Η καταστροφολογία υπαγορεύεται από την διασφάλιση συμφερόντων. Αποτελεί κλειδί στις πολιτικές επιλογές. Από την άλλη τα φοβικά σύνδρομα επιφέρουν οργή και θυμό, γι αυτό αρκετές πολιτικές κάστες και κύκλοι συμφερόντων χρησιμοποιούν εκφοβισμούς, ζοφερές εικόνες, παραποιήσεις της πραγματικότητας, απειλές, ρεβανσισμούς, ακόμη και ακραίες μορφές φόβου για να εδραιώσουν τις επιλογές τους η να ξεμπερδεύουν με την ασκούμενη κριτική και να εξοντώσουν πολιτικούς αντιπάλους. Φόβος και συκοφαντία που πολλάκις συνοδεύονται από ύβρεις, αναιδέστατους χαρακτηρισμούς, καταστροφολογία και παράτολμες συμπεριφορές. Η εξαπόλυση εκστρατείας φόβου, απειλών και συκοφαντιών γεννά δειλία που οδηγεί σε τάσεις να προκαλέσουν φόβο στους άλλους. Οι τάσεις αυτές, εφόσον περάσουν στην κοινωνία, δημιουργούν συνθήκες καθολικής αποδοχής στις εκφοβισμένες κοινωνικές ομάδες. Άρα έχομε να κάνομε με την δημιουργία παθητικής φύσης κόντρα στη λογική. Η λογική όμως απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις και κριτική σκέψη.

Ο Νεοφιλελευθερισμός σκοτώνει τη Δημοκρατία

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε μάρτυρες της καλπάζουσας παρακμής της ΕΕ αλλά και όλου του δυτικού κόσμου. Ειδικά οι Έλληνες βιώνουμε, όπως κανένας άλλος λαός της Ευρώπης, τη βαρβαρότητα της παγκόσμιας επιβολής του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος πάνω στις τύχες των λαών. Αυτό, όμως, που πλέον καθίσταται πασιφανές, είναι η διαπίστωση ότι οι απλοί πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στη λήψη κρίσιμων γι’ αυτούς αποφάσεων και γίνονται σταδιακά έρμαια της οικονομικής τους ανέχειας.

Ο χρηματοπιστωτικός οίκος McKinsey έχει ήδη από την 25-2-2015 επισημάνει με έκθεσή του ότι το δημόσιο χρέος όλων ανεξαρτήτως των χωρών της υφηλίου αυξάνεται τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτό είναι παράλογο αλλά άκρως αληθές. Παράλογο είναι επίσης το γεγονός ότι το παγκόσμιο χρέος ξεπερνά το τριπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ. Σε ποιους οφείλονται τα ποσά αυτά; Προφανώς σε όσους μπορούν να περιγραφούν ως παγκόσμια οικονομική ελίτ. Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι με την αύξηση του χρέους των κρατών εκκινείται νομοτελειακά ένας μηχανισμός εξάρτησης και βαθμιαίας υποδούλωσης των κρατών στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πολιτικοί και λοιποί κρατικοί θεσμοί χρηματίζονται, χώρες καταστρέφονται κι οι τοκογλύφοι πανηγυρίζουν.

Ευρωπαϊκή Ένωση: 60 Χρόνια για να φτάσουμε από το ρόδινο όνειρο στον τρομακτικό εφιάλτη

25 Μαρτίου 1957 - 25 Μαρτίου 2017

Όσοι ζούσαν αυτή την εποχή, εποχή ακόμη της ευημερίας και των παχιών αγελάδων, τα θυμούνται… Έτσι στα καλά καθούμενα, έφτασε από το πουθενά η μεγάλη ιδέα. Μια νέα ιδέα, φανταχτερή και ρόδινη, γεμάτη υποσχέσεις για ηλιόλουστες μέρες, ανένδοτης χαράς, τάξης και ασφάλειας. Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Η ιδέα της ενότητας των λαών, της ευημερίας και της γενικότερης αναβάθμισης όλων των λαών της. Μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, όπου ο κάθε πολίτης της, ίσος πλέον με τους άλλους, θα είχε τις ίδιες ευκαιρίες και δυνατότητες όπως όλοι. Μια Ευρώπη του Εράσμους, του ΕΣΠΑ, των σεμιναρίων με τα διαλείμματα για σαντουϊτσάκι και καφέ, του ελεύθερου εμπορίου και των επιχειρηματικών ευκαιριών, του ECDL, του ISO9000 κι άλλων ποιοτικών διαδικασιών... Μια ιδέα τόσο φοβερή και απίστευτη, που γι αυτήν, μέχρι και την μπανάνα επανέφεραν στην χώρα μας!

Πρώτα ήρθε η ΕΟΚ υποσχόμενη ασφάλεια και ένα λαμπρό μέλλον, μετά η Ε.Ε. με τις εκλογές για το κοινοβούλιο της και υποσχέσεις για ανθρώπινα δικαιώματα, μετά το νόμισμα του Ευρώ που θα ήταν το μέσο πλουτισμού των πάντων κι όλα φαίνονταν ότι θα πήγαιναν μέλι γάλα. Η διαφθορά σε λίγο θα ήταν μια για πάντα παρελθόν, οι εργαζόμενοι θα γίνονταν ο καθένας τους ένα άξιο πετραδάκι στο εξαίσιο μωσαϊκό που θα δημιουργούσαν οι λαοί της. Τα διάφορα ιδρυτικά κείμενα και οι συνδιασκέψεις της Ένωσης υπόσχονταν ένα μεγαλειώδες όραμα άνευ προηγουμένου κι οσονούπω, οι κοσμάκης θα έτρωγε με χρυσά κουτάλια μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, ισότητας, δημοκρατίας και ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης, παρουσιάζοντας ένα παράδειγμα προς μίμηση σε όλη την ανθρωπότητα.

Η κόλαση του γερμανικού θαύματος

Το μοντέλο που εμπνέει τον Εμμανουέλ Μακρόν

Ο γερμανικός πληθυσμός που κλήθηκε στις κάλπες στις 24 Σεπτεμβρίου, ποτέ δεν είχε τόσο λίγους ανέργους. Ούτε και τόσους φτωχούς. Η διάλυση της κοινωνικής προστασίας στα μέσα της δεκαετίας του 2000 μετέτρεψε τους ανέργους σε φτωχούς εργαζόμενους. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές αποτελούν πηγή έμπνευσης της αναδιαμόρφωσης του Εργατικού Δικαίου που η γαλλική κυβέρνηση θέλει να επιβάλει μέσω διαταγμάτων.

Από τον Olivier Cyran

Οκτώ η ώρα: το Jobcenter της βερολινέζικης συνοικίας του Pankow μόλις άνοιξε τα ρολά του και ήδη μια δεκαπενταριά άτομα είναι στην ουρά μπροστά στο γκισέ υποδοχής, καθένα κλεισμένο σ’ένα κουκούλι αγχωμένης σιωπής. «Γιατί βρίσκομαι εδώ; Διότι αν δεν απαντήσεις στις κλήσεις τους, σου παίρνουν το λίγο που σου δίνουν, γκρινιάζει ένας πενηντάρης χαμηλόφωνα. Ούτως ή άλλως, δεν έχουν τίποτα να σου προτείνουν. Πέρα, ίσως, από μια θέση πωλητή σώβρακων με καρφιά, ποιος ξέρει.» Η νύξη του φέρνει ένα θαμπό χαμόγελο. Πριν από έναν μήνα, μια μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας, 36 ετών, άνεργη εκπαιδευτικός, έλαβε επιστολή από το Jobcenter του Pankow βάσει της οποίας έπρεπε, αλλιώς θα είχε να αντιμετωπίσει ποινές, να θέσει υποψηφιότητα για εργασία πωλήτριας σε σεξ σοπ. «Τα είδα όλα, με το Jobcenter μου, αλλά αυτό ήταν το κερασάκι», αντέδρασε η ενδιαφερόμενη στο Διαδίκτυο, πριν ανακοινώσει την πρόθεσή της να καταθέσει μήνυση για κατάχρηση εξουσίας.

Άλλο ένα τούβλο στο τείχος

Πολύς λόγος έγινε τους τελευταίους μήνες γύρω από τις δηλώσεις του Κώστα Καζάκου περί “προδοσίας” των νέων που φεύγουν σωρηδόν στο εξωτερικό αναζητώντας εργασία, πολλές φορές με την πρόθεση να “ρίξουν μαύρη πέτρα” πίσω τους. Συζητήθηκαν, αναπαράχθηκαν – πολλές φορές παρερμηνεύθηκαν. Πολύ λιγότερο, όμως, σχεδόν καθόλου, απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης και την κοινή γνώμη η παρουσία του μεγάλου μας ηθοποιού το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, η ερμηνεία του στον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή και το μεγάλο μήνυμα που στέλνει αυτή η τραγωδία ότι, στην ουσία, “όλοι εμείς μιας Ελληνίδας μάνας τέκνα είμαστε”.

Ουσιαστικά, το πρόβλημα έγκειται όχι σε αυτήν καθ’ εαυτήν την φυγή των νέων, μέσα σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και απελπισίας, που είναι ο καταλύτης για αυτή την συμπεριφορά, αλλά στις συνθήκες που διαμόρφωσαν τις σημερινές συνειδήσεις των νέων, στην απαξίωση της σημασίας του έθνους για την ζωή τους με την οποία τους γαλούχησε η ίδια η κοινωνία που σήμερα καταρρέει.