Οι τροχιστές και οι θυγατέρες που δεν ήξεραν... Δεν ρώταγαν.

Τα λέγαμε από καιρό, για το εργασιακό περιβάλλον - κρεατομηχανή. Τα λέγαμε από καιρό με επίλογο να μου προσάπτεις πάντα άρνηση, θυμό, απόγνωση και υστερόγραφο το ΑΜΑΝ ΡΕ ΜΑΝΑ πιο απαισιόδοξος πεθαίνεις...

Οχι δεν πέθανα, ακόμη, όμως έχουν πεθάνει άλλοι πριν την ώρα τους, χιλιάδες άλλοι και ταυτόχρονα δεν γεννήθηκαν άλλοι, χιλιάδες άλλοι.

Πάμε στην κρεατομηχανή που αφήσαμε πιο πάνω. Τι έγινε στην δουλειά σου; στον όμιλο όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται.

Τι σου ζήτησαν για «μίαν ετέραν ανανέωσιν» 6μηνιαίας συμβάσεως; Επικύψεις; Δουλικότητα; Γλοιώδη υπακοή; Σεβασμό στο χέρι που σε ταΐζει;

Τι κι αν ήσουν δεύτερη στις εννιά στην παραγωγικότητα. Στο είπαν ξεκάθαρα. Αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η τυφλή υπακοή. Να γίνεις τα μάτια και τα αυτιά της υπεύθυνης , η οποία με την σειρά της είναι τα μάτια και τα αυτιά της μεγαλοϋπεύθυνης και πάει λέγοντας.
Τι σου ζήτησαν βρε θυγατέρα να καρφώνεις, να προσκυνάς για ένα ξεροκόμματο. Να ρουφιανεύεις τις άλλες θυγατέρες, να προσκυνάς την υπεύθυνη και τα αφεντικά.
Τι; το εργασιακό περιβάλλον ήταν ιδιαιτέρως εκλεπτυσμένο; Του τύπου σε...
ξεσουμίζω με τακτ και βουρ για την επόμενη θυγατέρα;
Μη γελιέσαι συμβαίνει παντού και εκτός συνόρων. Είναι οι γνωστές ρωμαϊκές γαλέρες των ευρωτροχιστών. Τι; συμφώνησες μαζί μου; Θριάμβευσε ο κανιβαλισμός; Τι; έχει εφεδρείες; Τι; ουδείς αναντικατάστατος;

Χαρά μου η άρνηση σου για την ανανέωση της σύμβασης. Τι ; απόρησε η μεγαλοϋπεύθυνη που σε καιρούς ανεργίας αρνήθηκες να κανιβαλίσεις με την σειρά σου τις νέες θυγατέρες του ομίλου;
Χάρηκα που δεν το βάζεις κάτω αλλά κάτσε και σκέψου.

Σύνταξη δεν πρόκειται να πάρεις ποτέ, αν αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν με το τρόπο που προτάσσουν οι τροχιστές του τόπου. Για να τα λέμε απλά . Ακόμη κι αν εργαζόσουν με τετράωρη φυσικά απασχόληση -που να βρεις οκτάωρη δεν συμφέρει στους εργοδότες- θέλεις δύο ημέρες για να συμπληρώσεις μία.

Δηλαδή με τα φτωχά μου μαθηματικά πρέπει να εργασθείς περίπου 80 χρόνια για να συμπληρώσεις τα πολυπόθητα 40 έτη εργασίας. Τι όχι; Και που να δεις τι σύνταξη , συγγνώμη επίδομα ήθελα να πω, θα λάβεις αν καβατζάρεις τα χρόνια του Αβραάμ Σύνταξη δεν θα πάρω ούτε εγώ ακόμη κι αν συμπληρώσω τα 40 πολυπόθητα έτη -Θεού θέλοντος και τροχιστή επιτρέποντος φυσικά - λόγω του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας.

Δεν θες να ξέρεις πόσοι ασφαλιστικοί νόμοι έχουν ψηφιστεί κατά καιρούς . Δεν θες να ξέρεις πόσες τάσεις και πόσες προτάσεις έχουν τεθεί επί τάπητος.

Παρατηρήσεις επί παρατηρήσεων. Φταίει το αναδιανεμητικό σύστημα, φταίει το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, φταίει το δημογραφικό, η γήρανση του πληθυσμού, οι όχι σωστές αξιοποιήσεις των αποθεματικών των Ταμείων, η μονομερής χρηματοδότηση, η διμερής χρηματοδότηση, η τριμερής, η κακιά διαχείριση των πόρων, η αύξηση της ανεργίας, η κακή εξέλιξη του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης , η μη αποκατάσταση της ισορροπίας στην αγορά εργασίας και εν κατακλείδι φταίει το κακό το ριζικό μας.

Θα μου πεις σιγά τώρα 1.500.000 άνεργοι μη κάτσουν να ενημερωθούν για το πολιτικο-κοινωνικό-ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Θα σου πω τότε ότι αν δεν κάτσουν να ενημερωθούν θα γνωρίσουν δια ζώσης τι συνέβη, ας πούμε στην Γουατεμάλα. Θα σου πω ότι το αιματοκύλισμα δεν πρόκειται να σταματήσει. Η σφαγή που είναι σε εξέλιξη δεν πρόκειται να σταματήσει. Οι συντάξεις ψαλιδίστηκαν τουλάχιστον πέντε φορές και οι τροχιστές δεν θα πάψουν την κοπτοραπτική έως ότου το κουστούμι λιώσει.

Εργασία δεν υπάρχει για εκατομμύρια ανέργων και ούτε προβλέπεται από πουθενά. Φουγάρα δεν καπνίζουν, οι ταρσανάδες σιώπησαν, οι βιοτεχνίες έκλεισαν και βιομηχανίες δεν επιτρέπονται. Σε αντιπαράθεση θα δεις δεκάδες καφέ να ξεφυτρώνουν και δεκάδες πορνεία να κάνουν την εμφάνισή τους. Όπου δεν υπάρχει παιδεία εκεί ανθεί η παραβατικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της. Για τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας άστο, τα λέμε άλλη φορά έχουμε χρόνο, για 99 χρόνια εκχωρήσαμε τα πάντα, αεροδρόμια , λιμάνια υποδομές , φυσικές πηγές ενέργειας... έχουμε χρόνο, 99 χρόνια θα τα λέμε.

Για τα μνημόνια ένα σου γράφω, την ετυμολογία της λέξης, Προέρχεται από το λατινικό memorandum και εντός της υπάρχει η ρίζα της λέξης ΜΝΗΜΗ.

Αυτή την ΜΝΗΜΗ πρέπει να την κρατήσουμε βαθιά μέσα μας μαζί με τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη «...Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη , παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπο, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντα λίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνες από μας και μένει και μαγιά. Και ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν, και όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν.»
Αυτή την μαγιά να κρατήσεις θυγατέρα και την αξιοπρέπεια σου, εγώ κρατώ την χαρμολύπη. Λύπη για την ανεργία σου , χαρά για την μαγιά που φουσκώνει .

Υστερόγραφο: Να πληρώνεις τους λογαριασμούς του νερού και του ρεύματος. Με ένα ΦΕΚ από κοινωνικά αγαθά βαπτίσθηκαν εμπόρευμα από τους τροχιστές.

της ΕΥΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΟΥ
μέλους της προσωρινής Π.Γ του
"Μετώπου για μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

πηγη

Che fece ...il gran rifiuto - (Η μεγάλη άρνηση)

Ίσως έπρεπε το μεγάλο "ΟΧΙ" να έχει ειπωθεί εδώ και χρόνια, το διακύβευμα όμως επιτάσσει τώρα, σήμερα, χθες, την ανάγκη συγκρότησης ενός Μετώπου ανεξάρτητου από πάσης φύσεως κομματικές σφραγίδες παλαιάς κοπής που ως μοναδικό αποτέλεσμα είχαν την βύθιση της χώρας σε μια πολυεπίπεδη βαθύτατη κρίση που πλήττει όλα τα κοινωνικά στρώματα των Ελλήνων πολιτών.

Από το "λεφτά υπάρχουν" φτάσαμε στην πολιτική των "κοινωνικών μερισμάτων".

Από τις ανά τους αιώνες, κατακτήσεις (και όχι εύκολα) εργασιακών δικαιωμάτων που δεν ήταν ούτε δωράκι ούτε πρόνοια του νομοθέτη, φτάσαμε στο σημείο να τίθενται σε αμφισβήτηση τα πάσης φύσεως εργασιακά θεμελιώδη δικαιώματα συνδικαλιστικές δράσεις, απεργίες...

Ψυχολογία και Κρίση - Παρατηρώντας τα τεκταινόμενα…

Το παράλογο και το άλογο δημιουργούν παθητικές καταστάσεις ενώ η λογική απελευθερώνει. Ο φόβος είναι σύνδρομο που παραλύει την ορθή κρίση, μετατρέπει την αισιοδοξία σε απαισιοδοξία και κάνει την ελπίδα ανέλπιδη. Η λογική είναι το φάρμακο που ισορροπεί τις τυφλές παρορμήσεις και τα ακραία συναισθήματα φόβων και υπερβολών.

Ο φόβος πλανιέται σήμερα στο πολιτικό φάσμα. Η φύση του πολιτικού συστήματος προκάλεσε πολλά δεινά και συμφορές στην κοινωνική ζωή της χώρας. Κάποιοι έχουν την άποψη ότι ο Έλληνας δεν ψηφίζει αλλά καταψηφίζει. Άρα, φοβίστε τον! Ο κόσμος πελαγοδρομεί στις ισορροπίες του φόβου και του δέους, της πραγματικότητας και της κατασκευασμένης εικόνας. Η καταστροφολογία υπαγορεύεται από την διασφάλιση συμφερόντων. Αποτελεί κλειδί στις πολιτικές επιλογές. Από την άλλη τα φοβικά σύνδρομα επιφέρουν οργή και θυμό, γι αυτό αρκετές πολιτικές κάστες και κύκλοι συμφερόντων χρησιμοποιούν εκφοβισμούς, ζοφερές εικόνες, παραποιήσεις της πραγματικότητας, απειλές, ρεβανσισμούς, ακόμη και ακραίες μορφές φόβου για να εδραιώσουν τις επιλογές τους η να ξεμπερδεύουν με την ασκούμενη κριτική και να εξοντώσουν πολιτικούς αντιπάλους. Φόβος και συκοφαντία που πολλάκις συνοδεύονται από ύβρεις, αναιδέστατους χαρακτηρισμούς, καταστροφολογία και παράτολμες συμπεριφορές. Η εξαπόλυση εκστρατείας φόβου, απειλών και συκοφαντιών γεννά δειλία που οδηγεί σε τάσεις να προκαλέσουν φόβο στους άλλους. Οι τάσεις αυτές, εφόσον περάσουν στην κοινωνία, δημιουργούν συνθήκες καθολικής αποδοχής στις εκφοβισμένες κοινωνικές ομάδες. Άρα έχομε να κάνομε με την δημιουργία παθητικής φύσης κόντρα στη λογική. Η λογική όμως απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις και κριτική σκέψη.

Ο Νεοφιλελευθερισμός σκοτώνει τη Δημοκρατία

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε μάρτυρες της καλπάζουσας παρακμής της ΕΕ αλλά και όλου του δυτικού κόσμου. Ειδικά οι Έλληνες βιώνουμε, όπως κανένας άλλος λαός της Ευρώπης, τη βαρβαρότητα της παγκόσμιας επιβολής του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος πάνω στις τύχες των λαών. Αυτό, όμως, που πλέον καθίσταται πασιφανές, είναι η διαπίστωση ότι οι απλοί πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στη λήψη κρίσιμων γι’ αυτούς αποφάσεων και γίνονται σταδιακά έρμαια της οικονομικής τους ανέχειας.

Ο χρηματοπιστωτικός οίκος McKinsey έχει ήδη από την 25-2-2015 επισημάνει με έκθεσή του ότι το δημόσιο χρέος όλων ανεξαρτήτως των χωρών της υφηλίου αυξάνεται τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτό είναι παράλογο αλλά άκρως αληθές. Παράλογο είναι επίσης το γεγονός ότι το παγκόσμιο χρέος ξεπερνά το τριπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ. Σε ποιους οφείλονται τα ποσά αυτά; Προφανώς σε όσους μπορούν να περιγραφούν ως παγκόσμια οικονομική ελίτ. Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι με την αύξηση του χρέους των κρατών εκκινείται νομοτελειακά ένας μηχανισμός εξάρτησης και βαθμιαίας υποδούλωσης των κρατών στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πολιτικοί και λοιποί κρατικοί θεσμοί χρηματίζονται, χώρες καταστρέφονται κι οι τοκογλύφοι πανηγυρίζουν.

Ευρωπαϊκή Ένωση: 60 Χρόνια για να φτάσουμε από το ρόδινο όνειρο στον τρομακτικό εφιάλτη

25 Μαρτίου 1957 - 25 Μαρτίου 2017

Όσοι ζούσαν αυτή την εποχή, εποχή ακόμη της ευημερίας και των παχιών αγελάδων, τα θυμούνται… Έτσι στα καλά καθούμενα, έφτασε από το πουθενά η μεγάλη ιδέα. Μια νέα ιδέα, φανταχτερή και ρόδινη, γεμάτη υποσχέσεις για ηλιόλουστες μέρες, ανένδοτης χαράς, τάξης και ασφάλειας. Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Η ιδέα της ενότητας των λαών, της ευημερίας και της γενικότερης αναβάθμισης όλων των λαών της. Μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, όπου ο κάθε πολίτης της, ίσος πλέον με τους άλλους, θα είχε τις ίδιες ευκαιρίες και δυνατότητες όπως όλοι. Μια Ευρώπη του Εράσμους, του ΕΣΠΑ, των σεμιναρίων με τα διαλείμματα για σαντουϊτσάκι και καφέ, του ελεύθερου εμπορίου και των επιχειρηματικών ευκαιριών, του ECDL, του ISO9000 κι άλλων ποιοτικών διαδικασιών... Μια ιδέα τόσο φοβερή και απίστευτη, που γι αυτήν, μέχρι και την μπανάνα επανέφεραν στην χώρα μας!

Πρώτα ήρθε η ΕΟΚ υποσχόμενη ασφάλεια και ένα λαμπρό μέλλον, μετά η Ε.Ε. με τις εκλογές για το κοινοβούλιο της και υποσχέσεις για ανθρώπινα δικαιώματα, μετά το νόμισμα του Ευρώ που θα ήταν το μέσο πλουτισμού των πάντων κι όλα φαίνονταν ότι θα πήγαιναν μέλι γάλα. Η διαφθορά σε λίγο θα ήταν μια για πάντα παρελθόν, οι εργαζόμενοι θα γίνονταν ο καθένας τους ένα άξιο πετραδάκι στο εξαίσιο μωσαϊκό που θα δημιουργούσαν οι λαοί της. Τα διάφορα ιδρυτικά κείμενα και οι συνδιασκέψεις της Ένωσης υπόσχονταν ένα μεγαλειώδες όραμα άνευ προηγουμένου κι οσονούπω, οι κοσμάκης θα έτρωγε με χρυσά κουτάλια μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, ισότητας, δημοκρατίας και ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης, παρουσιάζοντας ένα παράδειγμα προς μίμηση σε όλη την ανθρωπότητα.

Η κόλαση του γερμανικού θαύματος

Το μοντέλο που εμπνέει τον Εμμανουέλ Μακρόν

Ο γερμανικός πληθυσμός που κλήθηκε στις κάλπες στις 24 Σεπτεμβρίου, ποτέ δεν είχε τόσο λίγους ανέργους. Ούτε και τόσους φτωχούς. Η διάλυση της κοινωνικής προστασίας στα μέσα της δεκαετίας του 2000 μετέτρεψε τους ανέργους σε φτωχούς εργαζόμενους. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές αποτελούν πηγή έμπνευσης της αναδιαμόρφωσης του Εργατικού Δικαίου που η γαλλική κυβέρνηση θέλει να επιβάλει μέσω διαταγμάτων.

Από τον Olivier Cyran

Οκτώ η ώρα: το Jobcenter της βερολινέζικης συνοικίας του Pankow μόλις άνοιξε τα ρολά του και ήδη μια δεκαπενταριά άτομα είναι στην ουρά μπροστά στο γκισέ υποδοχής, καθένα κλεισμένο σ’ένα κουκούλι αγχωμένης σιωπής. «Γιατί βρίσκομαι εδώ; Διότι αν δεν απαντήσεις στις κλήσεις τους, σου παίρνουν το λίγο που σου δίνουν, γκρινιάζει ένας πενηντάρης χαμηλόφωνα. Ούτως ή άλλως, δεν έχουν τίποτα να σου προτείνουν. Πέρα, ίσως, από μια θέση πωλητή σώβρακων με καρφιά, ποιος ξέρει.» Η νύξη του φέρνει ένα θαμπό χαμόγελο. Πριν από έναν μήνα, μια μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας, 36 ετών, άνεργη εκπαιδευτικός, έλαβε επιστολή από το Jobcenter του Pankow βάσει της οποίας έπρεπε, αλλιώς θα είχε να αντιμετωπίσει ποινές, να θέσει υποψηφιότητα για εργασία πωλήτριας σε σεξ σοπ. «Τα είδα όλα, με το Jobcenter μου, αλλά αυτό ήταν το κερασάκι», αντέδρασε η ενδιαφερόμενη στο Διαδίκτυο, πριν ανακοινώσει την πρόθεσή της να καταθέσει μήνυση για κατάχρηση εξουσίας.

Άλλο ένα τούβλο στο τείχος

Πολύς λόγος έγινε τους τελευταίους μήνες γύρω από τις δηλώσεις του Κώστα Καζάκου περί “προδοσίας” των νέων που φεύγουν σωρηδόν στο εξωτερικό αναζητώντας εργασία, πολλές φορές με την πρόθεση να “ρίξουν μαύρη πέτρα” πίσω τους. Συζητήθηκαν, αναπαράχθηκαν – πολλές φορές παρερμηνεύθηκαν. Πολύ λιγότερο, όμως, σχεδόν καθόλου, απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης και την κοινή γνώμη η παρουσία του μεγάλου μας ηθοποιού το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, η ερμηνεία του στον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή και το μεγάλο μήνυμα που στέλνει αυτή η τραγωδία ότι, στην ουσία, “όλοι εμείς μιας Ελληνίδας μάνας τέκνα είμαστε”.

Ουσιαστικά, το πρόβλημα έγκειται όχι σε αυτήν καθ’ εαυτήν την φυγή των νέων, μέσα σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και απελπισίας, που είναι ο καταλύτης για αυτή την συμπεριφορά, αλλά στις συνθήκες που διαμόρφωσαν τις σημερινές συνειδήσεις των νέων, στην απαξίωση της σημασίας του έθνους για την ζωή τους με την οποία τους γαλούχησε η ίδια η κοινωνία που σήμερα καταρρέει.