Παρουσιάζουν μια εσκεμμένη παρερμηνεία της λαϊκής ψήφου, με άξονα τη σταθερότητα, το ότι “ο λαός έδωσε εντολή να κυβερνηθεί η χώρα”, την ίδια στιγμή που είναι προφανέστατο ότι ο λαός με την ψήφο του απέδειξε ότι ελάχιστα τον ένοιαζε το να κυβερνηθεί η χώρα μπροστά στην ανάγκη να απαλλαγεί από τα στραγγαλιστικά μέτρα των μνημονίων, το χρέος και τις επιταγές των Ευρωπαίων. Επίσης, όπως φαίνεται από στοιχεία των ερευνών κοινής γνώμης, δεν εκδήλωσε κανένα φόβο για την έξοδο από την Ευρωζώνη σε ποσοστά που υπερέβαιναν το 50% (εκπομπή “Έρευνα”, Mega channel, 8/5).
Έτσι, οι ηττημένοι των εκλογών, πατώντας πάνω στον τερατώδη εκλογικό νόμο, και τα καλπονοθευτικά αποτελέσματα που παράγει, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο για να ανασυνταχθούν, διότι είναι δεδομένο ότι ακόμη κι αν βρουν κάποια κυβερνητική λύση τώρα, αυτή θα είναι προσωρινή και ασταθής. Ήδη διαρρέουν στον Τύπο σενάρια τρικομματικής κυβέρνησης με συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ (“Καθημερινή” 10/5) που θα προκύψει από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Δημιουργείται επίσης το πολιτικό πλαίσιο που μπορεί να σώσει τα προσχήματα και για άλλες δυνάμεις, όπως του Π. Καμμένου που έσπευσε να δηλώσει την πίστη του στην Ευρωζώνη, για να τη στηρίξουν : “τροποποίηση του μνημονίου”, δηλαδή παράταση του χρόνου διαρθρωτικής προσαρμογής- περικοπών, από 2 σε 3 χρόνια, προκειμένου να εξασφαλιστεί το “μείζον” : η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Πρόταση που παρουσιάζει ένας “μετριοπαθής” και “ταπεινόφρων” Βενιζέλος. Ο οποίος, σημειωτέον, απέρριψε ακόμη και την εξαιρετικά μετριοπαθή πρόταση του Σύριζα για “συγκρότηση μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού για μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να αποφασιστεί η αλλαγή του εκλογικού νόμου και να παγώσουν τα μέτρα του Μνημονίου» (“Κ”, 10/5).
Στην πλευρά της δεξιάς, από την άλλη, δεν φαίνεται να υπάρχει ευνοϊκή υποδοχή των προτάσεων Σαμαρά για “κεντροδεξιό φιλευρωπαϊκό μέτωπο”, και επικρατούν περισσότερο, προς το παρόν, διαθέσεις ανακατανομής ισχύος ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις.
Όλοι αναζητούν χρόνο, που δεν πρέπει να τους δοθεί.
Αν δεν γίνουν άμεσα εκλογές, που φέρεται ως μία πιθανή εξέλιξη, και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. με τη συνδρομή άλλων σχηματίσουν μια προσωρινή κυβέρνηση με την όποια ονομασία, η οποία ουσιαστικά θα συνεχίσει την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, ποντάροντας επικοινωνιακά και στην υποτιθέμενη “αλλαγή κλίματος στην Ε.Ε.”, μπορεί κάλλιστα να ισχύσει το ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, τουλάχιστον μέχρι την ανασύνταξη των πολιτικών δυνάμεων του κατεστημένου με τη μία ή την άλλη μορφή, και με στόχευση τη λαϊκή απογοήτευση και αναδίπλωση.
Όμως, το πώς θα αντιδράσουν οι αριστερές δυνάμεις θα παίξει σοβαρό ρόλο στο κατά πόσο θα μπορέσουν οι αντίπαλοι των εργαζομένων να ανασυνταχθούν. Ο Σύριζα, που αναδείχθηκε η πιο ισχυρή δύναμη στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς μέσα από τις εκλογές, έχει ούτως ή άλλως μεγάλες ευθύνες πια. Τα συνθήματα που του έδωσαν αυτό το προβάδισμα σε ευρέα στρώματα, για “κυβέρνηση της αριστεράς” και άμεση λύση των τεράστιων προβλημάτων που επέφερε η πολιτική του δικομματισμού και η Ε.Ε. στους εργαζόμενους, είναι στον αέρα, αν δεν αναγνωρίσει ότι προϋποθέτουν σύγκρουση με την Ευρωζώνη, αν αφήσει την φιλοευρωπαϊκή ιδεοληψία να κυριαρχήσει των συμφερόντων των εργαζομένων. Αν κάνει πίσω από την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλων όσα τα συνοδεύουν στο όνομα της παραμονής στην Ευρωζώνη. Αν προεκλογικά αυτή η αναγκαιότητα συγκαλύφθηκε κάτω από την αντίθεση μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, σήμερα είναι απολύτως σαφής.
Εξίσου μεγάλες ευθύνες έχει και το ΚΚΕ, έστω κι αν θέλει να πιστεύει ότι δεν τις έχει, προβάλλοντας κυρίως την ανατροπή του καπιταλισμού. Μια ανατροπή που αποτελεί τη ριζική απάντηση στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, αλλά θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο, αν δεν παρεμβαίνει καθοριστικά στις σημερινές πολιτικές αντιθέσεις που η επίλυσή τους θα εξασφαλίσει την επιβίωση των εργαζομένων και την ανάκτηση των δικαιωμάτων τους, δημοκρατία και απαλλαγή από την επικυριαρχία της τρόικας, ευνοϊκούς κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς γι΄ αυτούς στο εσωτερικό της χώρας και στο ευρύτερο διεθνές περιβάλλον. Θα δημιουργήσει καλύτερους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για τη σοσιαλιστική προοπτική με πρωταγωνιστή το ίδιο το λαό.
Οι εξελίξεις των δύο τελευταίων χρόνων, κυρίως η αντίσταση των εργαζομένων στις πολιτικές της ολιγαρχίας του πλούτου, του δικομματισμού και της Ε.Ε., και το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, με τη μεγάλη ήττα των αστικών κομμάτων εξουσίας, δημιουργούν μια, ίσως μοναδική στις παρούσες συνθήκες, δυνατότητα να εισβάλει δυναμικά το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην πολιτική σκηνή και να αλλάξει τα δεδομένα.
Είτε το θέλουν είτε όχι οι δυνάμεις της αριστεράς, το πεδίο που θα γίνουν οι επόμενες αναμετρήσεις, εκλογικές και μη, είναι αυτό που ορίζει το δίλημμα “Ή Ευρωζώνη/Ε.Ε. με μνημόνια και χρέος ή διαγραφή του χρέους και έξοδος από την Ευρωζώνη”. Ένα δίλημμα που τίθεται εκ των πραγμάτων. Το ζητούμενο απ΄ αυτές είναι να μην αποφύγουν, αλλά να σηκώσουν το γάντι και να αποκτήσουν τις ικανότητες ενότητας, προετοιμασίας, δύναμης και σαφούς προγράμματος εξόδου της χώρας από την κρίση υπέρ των εργαζομένων, στους αγώνες και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Στο χέρι τους είναι αν θα βαδίσουν σ΄ αυτό το δρόμο, όπως επιβάλλει η λαϊκή βούληση, ή θα αφήσουν ένα λαό που έχει περάσει τα πάνδεινα ιδίως τα δύο τελευταία χρόνια, που έχει εκδηλώσει τη βούλησή του στους δρόμους και την κάλπη, να απογοητευτεί, έρμαιο στις δυνάμεις του κατεστημένου και στην απειλή της ακροδεξιάς.
πηγη INPRECOR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου