Oι καρκινοπαθείς είναι μόνο η αρχή.Ας ετοιμαζόμαστε.

Σε συνθήκες διάλυσης βασικών δομών παροχής περίθαλψης και προστασίας της υγείας του λαού στις οποίες οδήγησαν η σοφή καθοδήγηση Λοβέρδου στο Υπουργείο Υγείας με τις ευλογίες της κυβέρνησης Παπαδήμιου, το δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά τα μάτια μας τις τελευταίες ημέρες είναι ενδεικτικό για το πώς μετράει η ανθρώπινη ζωή στην πολιτική των κομμάτων των μνημονίων .






Ειναι λίγο ο,τι κι αν πει κανείς .Είναι ανατριχιαστικό να βλέπεις ανθρώπους με πρόβλημα ζωής και θανάτου σε πολλές περιπτώσεις [με καρκίνο ή χρόνιες παθήσεις] να εκλιπαρούν για τα φάρμακά τους ,να στέλνονται απο τον Αννα στον Καιάφα χωρίς να ντρέπεται [!] η να το βουλώνει κάθε ανευθυνουπεύθυνος αυτής της κατάντιας, και κυρίως οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος.
Αντίθετα,βγαίνουν και στις τηλεοράσεις για να δικαιολογήσουν το έργο τους...Ο Λοβέρδος αντι να πάει σπίτι του τολμάει να μιλάει....Τέτια αναισχυντία.
Κάθε κοινωνία και το επίπεδό της κρίνεται απο το πώς αντιμετωπίζει τους έχοντες ανάγκη.Κι εδω εχει ξεπεραστεί κάθε όριο. Απο τις καθημαγμένες συντάξεις, τις αποδοχές οσων εχουν ακόμη δουλειά, απο τους παρατημένους στην τύχη τους ανέργους και άπορους.
Οι συνθήκες οχι μόνο στην υγεία , δεν πρόκειται να γίνουν καλύτερες όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου,η τουλάχιστον δεν πρόκειται να βελτιωθούν θεαματικά...Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι....Και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση πάλι δεν πρόκειται με μαγικές κινήσεις να λύσει τα προβλήματα. Μέσα σε μια κοινωνία που μαστίζεται απο τα καθημερινά προβλήματα επιβίωσης, τον φόβο για το αύριο, τη ραγδαία αναπτυσσόμενη λόγω κρίσης εγκληματικότητα , η ίδια αυτή κοινωνία οφείλει να ξαναδεί το ρόλο της.


Οι εργαζόμενοι οφείλουν να δούν ξεπερνώντας, οσο δύσκολο κι αν είναι ,αφού εκπαιδεύτηκαν στο ρόλο του απαθούς θεατή και τηλεθεατή , το ρόλο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την προσωπική ευθύνη του καθενός για να σταματήσει ο κατήφορος.
Οι άνεργοι αντί της κατάθλιψης να ''επιλέξουν'' το θυμό . Οπως κάποιοι καρκινοπαθείς βγήκαν στις τηλεοράσεις και εκφώνησαν το δραματικά αυτονόητο ΄΄παλεύουμε για τη ζωή μας,ποιός εχει το δικαίωμα να μας στερήσει αυτόν τον αγώνα''...
Ειναι φανερό πως η κοινωνία, το κίνημα δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι για τις συνέπειες της πολιτικής που ακολουθείται .Οι πολίτες μάλιστα ας εχουν στο νού τους οτι με μια ψήφο, ακόμη και προς το συμφέρον τους, δεν ξεμπερδεύουν . Η εμπλοκή τους σε ο,τι αφορά τη ζωή τους ειναι οσο ποτέ άλλοτε αναγακαία. Οχι πλέον δια αντιπροσώπου...
Δεν φτάνουν τα κοινωνικά ιατρεία, τα ανταλλακτικά-χαριστικά παζάρια,[χωρίς να υποτιμάται η αξία και η σημασία τους ].Η κοινωνία ειναι βαριά ασθενής , χρόνια ασθενής με τη συστηματική νόσο της απάθειας και της αναζήτησης λύσεων ''απο τα πάνω''.
Παράλληλα,η μάλλον ακόμη περισσότερο, τα διαφορα κινήματα γειτονιάς ,οι δυνάμεις ολης της αριστεράς σε κάθε χώρο είναι ωρα να συνεργασθούν αποτελεσματικά χωρίς αποκλεισμούς και ιδεοληψίες για τη σοβαρή συμβολή τους στην οργάνωση, την προετοιμασία, την ετοιμότητα, την κινητοποίηση των πολιτών για δημιουργία κρίκων και δομών αντιμετώπισης καταστάσεων που επιδεινώνονται και θα επιδεινώνονται διαρκώς.


Η πείνα και η εξαθλίωση δυστυχώς δεν οδηγούν οπως δείχνουν ιστορικά παραδείγματα σε ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων ,και ίσως τα παιχνίδια φόβου και τρόμου είτε απο τα κανάλια, είτε απο τη χρυσή αυγή-δεκανίκι του βαθέος συστήματος, θολώνουν τα νερά.
Ο εκφασισμός της κοινωνικής και πολιτικής ζωής δεν είναι απλά ενα κακό όνειρο.

Τασια Σταματοπουλου

πηγη  το Μετωπο