Η μετάλλαξη του καθεστώτος σε φασιστικό, οι μετανάστες και οι ντόπιοι

Η ροή των γεγονότων τις τελευταίες βδομάδες και μετά τις 12 Φλεβάρη δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Όσο οι υπήκοοι αυτού του καθεστώτος περιμένουν την προκήρυξη των εκλογών που με κάποιο μαγικό τρόπο θα δώσει νέες προοπτικές στο μέλλον τους, οι μηχανισμοί του συστήματος προχωρούν ακάθεκτοι και με επιταχυνόμενο ρυθμό στον εκφασισμό όλης της κοινωνίας.

Με μια έννοια, αυτό ήταν τραγικά αναμενόμενο και ανυπόφορα προβλέψιμο.

Μετά από δυο χρόνια ενός πρωτόγνωρου (αντι)κοινωνικού πειράματος που κατέστρεψε το βιοτικό επίπεδο των πολλών, διέλυσε όλα τα εργασιακά δικαιώματα, δημιούργησε το μεγαλύτερο κύμα μαζικής ανεργίας, πετσόκοψε τις κοινωνικές παροχές υγείας και παιδείας, έφερε απανωτά χαράτσια και νέα ακρίβεια στα βασικά αγαθά και λεηλάτησε τις συντάξεις, τι είχε απομείνει για να προωθηθεί από ένα τέτοιο ΔΝΤ καθεστώς;

Τίποτα άλλο από έναν αγνό ανόθευτο φασισμό που θα παρουσίαζε τους μετανάστες σαν τους υπαίτιους για όλα τα δεινά και υπεύθυνους για την γενικευμένη κοινωνική μιζέρια και ανασφάλεια που το ίδιο δημιούργησε.

Όσο όμως κι αν αυτό ήταν προβλέψιμο, δεν παύει να είναι ξεδιάντροπο και εξοργιστικό. Πόσο μάλλον όταν αυτή η νέα και πιο επικίνδυνη στροφή του καθεστώτος προωθείται πάλι από τους συνήθεις ύποπτους.


Τα κανάλια και οι μεγαλοδημοσιογράφοι τους πάλι σε συντονισμένο σχέδιο διάσωσης του καθεστώτος αυτή την φορά μέσω του εκφασισμού του(ή γιατί όσο αργεί αυτό το ντου στα φασιστοκάναλα, αυτά θα κάνουν τα πάντα για να φέρουν τον φασισμό σώζοντας το τομάρι τους…)
Ο ρόλος των καναλιών στην εμπέδωση του ΔΝΤ καθεστώτος δεν μπορεί να υποτιμηθεί και έχουν γραφτεί αναρίθμητα κείμενα που τον έχουν ξεσκεπάσει από κάθε πλευρά και με κάθε λεπτομέρεια. Από το 2010 όταν χρησιμοποιώντας την πιο ωμή ιδεολογική τρομοκρατία προβάλαν το κίβδηλο δίλλημα ΔΝΤ ή χάος, μέχρι πιο πρόσφατα όταν ήθελαν να επιβάλλουν το δεύτερο μνημόνιο που απαιτούταν τώρα για να διορθωθούν τα εγκλήματα του πρώτου(!)

Τα κανάλια ήταν αυτά επίσης που συκοφάντησαν με όλους τους δυνατούς τρόπους τις λαϊκές αντιστάσεις, αυτά που βάφτισαν την Εξέγερση της 12 Φλεβάρη όργιο κουκουλοφόρων που έκαψε το ιστορικό κέντρο, αυτά που παρουσίασαν την μεγαλύτερη κομματική παρωδία εσωκομματικών εκλογών του ενός υποψηφίου σε γιορτή της δημοκρατίας και θρίαμβο του ‘αναγεννημένου’ ΠΑΣΟΚ.

Η σύμπλευση τους με όλες τις απάνθρωπες επιλογές της τραπεζικής χούντας υπήρξε αδιαμφισβήτητη, επίμονη και φανατική ως το σημείο να μην νοείται η όποια σταθερότητα του νεόκοπου καθεστώτος χωρίς την προκλητική στήριξη του από αυτά. Αυτή η συγχώνευση των καναλιών και της προπαγάνδας τους με το καθεστώς και τους μηχανισμούς του ορθά έχει παρατηρηθεί ότι συμβαίνει μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα ψεύδους, εκεί όπου η πραγματικότητα μπερδεύεται και ανταλλάσσεται με την εικονική προπαγανδιστική κατασκευή της.

(Αυτοί που αναρωτιούνται γιατί και πώς μετά από όλα αυτά τα ΜΜΕ έχουν ακόμη επιρροή και δύναμη έστω εξασθενημένη, ας σκεφτούν τα εξής: τα ΜΜΕ είναι υποχρεωμένα στιγμές-στιγμές να αναπληρώνουν τα τεράστια ψεύδη τους με κάποιες αλήθειες που δεν κρύβουν την κοινωνική αθλιότητα και απόγνωση ώστε να κρατούν επαφή με την πραγματικότητα των τηλεθεατών τους και να μην αποξενώνονται πλήρως από αυτούς.

Επίσης και βασικότερο είναι αυτό:όλη η λειτουργία τους στηρίζεται στην απάθεια, στην πλήξη και στην αποχαύνωση του κόσμου στοιχεία δομικά μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο που ορθώνεται στην δουλικότητα, στην ανευθυνότητα και την απανθρωπιά και στοιχεία που επανατροφοδοτούν τα κανάλια καμωμένα ότι προσφέρουν αυτό που ο κόσμος ζητά…Επομένως τα κανάλια θα υπάρχουν όπως και όσο θα υπάρχουν αφέντες που έχουν πρόθυμους δούλους να τους ακούν και να τους υπηρετούν. Όμως όπως θα αρκούσε μια αποφασισμένη μειοψηφία δούλων που δεν θα ήθελε να είναι δούλοι για να ανατρέψει την τάξη των αφεντικών έτσι θα αρκούσε μια αποφασισμένη μειοψηφία τηλεθεατών που δεν θα ήθελε να είναι τηλεθεατές για να ανατρέψει την ισχνότερη τάξη των καναλαρχών. Κι εκεί βρίσκεται η ελπίδα που εκκολάπτεται στις μέρες μας…)

Κι αν για τα κανάλια ήταν νέος και αδοκίμαστος ο ρόλος τους να παρουσιάσουν έναν τερατώδη μηχανισμό σαν το ΔΝΤ με τα χρώματα του αναγκαίου κακού που θα συμμαζέψει την χώρα και θα την νοικοκυρέψει, στο ζήτημα του ρατσισμού και της στοχοποίησης των μεταναστών έχουν μακρά ιστορία. Από τότε που δημιουργήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 80 του προηγούμενου αιώνα, ο ρατσισμός και η προώθηση του υπήρξε αναντικατάστατη πλευρά της προπαγάνδας τους.

(δες και τα λινκς στο τέλος του κειμένου που αναφέρονται λεπτομερειακά σε αυτόν τον ρόλο και στην σχέση του με την ιστορία του νέου ρατσισμου σε αυτή την χώρα αλλά και πώς ο τερατουργηματικός όρος του ‘λαθρομετανάστη’ έγινε κοινός τόπος εξαιτίας τους…) Αυτό που είναι καινούργιο αυτές τις βδομάδες δεν είναι η εκ νέου διασπορά του ρατσισμού από τα κωλοστούντιο τους. Ούτε καν η καθημερινή προβολή των πιο απαράδεκτων ρατσιστικών θέσεων και η μετατροπή των μεταναστών σε αποδιοπομπαίους τράγους. Αυτό που ξεχωρίζει είναι η συντονισμένη και καλά μεθοδευμένη προσπάθεια τους να μετατρέψουν το ζήτημα των μεταναστών στο μέγιστο πολιτικό ζήτημα πάνω στο οποίο πρέπει να κινηθεί όλη η επόμενη περίοδος. Και μάλιστα με τους πιο ξενοφοβικούς και φασιστικούς όρους όπου όλα τα πρόσφατα εγκλήματα του καθεστώτος απαιτούνται να λησμονηθούν και να απωθηθούν και οι μετανάστες να μετατραπούν από καταδιωκόμενους ανθρώπους με προβλήματα σε ανθρώπους που καταδιώκουν και είναι το πρόβλημα.

Οι τηλεφύρερ με τους παχυλούς μισθούς και την διεφθαρμένη ζωή τους έχουν εθιστεί στον ρόλο τους να υπαγορεύουν αυτοί την πολιτική ατζέντα και να επιλέγουν την θεματολογία και τον τρόπο παρουσίασης της που θα διασώζει το καθεστώς από τους τριγμούς και τα προβλήματα του. Και τώρα με μια φωνή έχουν επιλέξει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες χωρίς χαρτιά σαν τον εσωτερικό εχθρό που πρέπει να τσακιστεί και να χρεωθεί όλα τα δεινά αυτού του τόπου. Όλη η προεκλογική περίοδος πρέπει να κινηθεί γύρω από αυτό το κέντρο και όποιος αρνείται την προτεραιότητα τους είναι συνένοχος του ‘αφελληνισμού’ και βοηθός εγκληματικών στοιχείων!

Κι έτσι τα κανάλια ολοκλήρωσαν τον κύκλο εξέλιξη τους που τα μετέτρεψε από χουντοκάναλα σε φασιστοκάναλα. Ξεκίνησαν με το να προωθήσουν την εξαθλίωση και τον ξεπεσμό ενός ολοκληρου λαού σαν τον υποχρεωτικό του μονόδρομο και έφτασαν να προωθήσουν τον εκφασισμό του σαν την μόνη του λύση. Μια διαδρομή ντροπής και οργής για την οποία είναι ιστορικά υπόλογα. Κι όταν φτάσει ο καιρός δεν μπορεί να υπάρξει κανένα έλεος στους μεγαλοδημοσιογράφους και τους πατρώνες τους όπως κι αυτοί δεν έδειξαν κανένα έλεος σε ντόπιους και μετανάστες…

Όμως τα κανάλια είναι μόνο ένα νευραλγικό κομμάτι του όλου συστήματος που όσο κι αν είναι σημαντικό και κομβικό δεν θα μπορούσε να σταθεί χωρίς το υπόλοιπο σύστημα που υπηρετεί. Κι αν τα κανάλια προτρέπουν τα κόμματα να κάνουν το μεταναστευτικό πρωταρχικό τους θέμα και βαφτίζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αναγκαία ανθρωπιστική λύση(!!), είναι τα καθεστωτικά και αμιγώς φασιστικά κόμματα που έχουν υιοθετήσει αυτή την ατζέντα από μόνα τους και για τις δικές τους σκοπιμότητες.

Όταν τα καθεστωτικά κόμματα υιοθετούν την πολιτική ατζέντα της χιτλερικής αυγής που με την σειρά της έχει υιοθετηθεί από τα κανάλια…(Όταν ο Σαμαράς, ο Χρυσοχοϊδης και το κακό συναπάντημα βγάζουν χωρίς ντροπή τον φασίστα που έκρυβαν μέσα τους αναμένοντας και εκλογικά κέρδη!)
Πολλοί ασχολούνται με το αν το ναζιστικό πολιτικό μόρφωμα της χρυσής αυγής θα ξεπεράσει το 3% στις εκλογές και θα κάνει την Ελλάδα την μοναδική χώρα του κόσμου με ανοιχτούς ναζιστές στην μπουρδελοβουλή της. Κάποιοι από αυτούς επισημαίνουν ότι σε καμιά άλλη Ευρωπαϊκή χώρα δεν επιτρέπεται η λειτουργία ναζιστικής ομάδας που αναγνωρίζει την σβάστιγκα σαν σύμβολο της με τον αρχηγό της να χαιρετά ναζιστικά.

Πόσοι όμως έχουν αντιληφθεί ότι η πολιτική ατζέντα αυτής της δολοφονικής ομάδας έφτασε να γίνει ο κοινός πολιτικός τόπος των βασικών καθεστωτικών κομμάτων;

Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε τον Σαμαρά και να μην μπορούμε να τον διακρίνουμε από τον Μιχαλιολάκο!

“Το μεταναστευτικό ανέδειξε ο Αντώνης Σαμαράς ως προτεραιότητα της ΝΔ, μιλώντας στο διαγραμματειακό του κόμματός του, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «θα πρέπει ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας».” «Οι πόλεις μας έχουν καταληφθεί από παράνομους μετανάστες, εμείς θα τις ανακαταλάβουμε», υπογράμμισε και προανήγγειλε κατάργηση του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια που υποστήριξε ότι «μετέτρεψε την Ελλάδα σε μαγνήτη για τους λαθρομετανάστες».

Η φρασεολογία του δεν έχει πλέον καμιά διαφορά με αυτά που γράφονται και διακηρύσσονται στα έντυπα της χιτλερικής αυγής! Χρησιμοποιούνται ακριβώς οι ίδιοι όροι και οι ίδιες ιδεοληψίες και διαστρεβλώσεις.

Από δίπλα ο Χρυσοχοϊδης προωθεί φανατικά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με επιχειρήματα (άκουσον, άκουσον!) ότι θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας(!!) και ότι θα κάνουν καλό σε αυτούς που θα εγκλειστούν σε αυτά! Ο αριθμός των ανθρώπων που αρχικά θα προωθηθεί σε αυτά τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτιμάται από τον ίδιο στους τριάντα χιλιάδες (30.000), δηλαδή υπερδιπλάσιος από τον συνολικό αριθμό των υπάρχοντων κρατούμενων στις φυλακές! http://www.washingtonpost.com/world/europe/greece-plans-to-build-so-called-closed-hospitality-centers-for-30000-illegal-immigrants/2012/03/26/gIQA2ZPbcS_story.html

http://www.kansascity.com/2012/03/26/3515108/greece-plans-detention-sites-for.html

Είναι φανερό λοιπόν ότι τα δυο βασικά κόμματα του πάλαι ποτέ κραταίου δικομματισμού προωθούν την θεσμοποιημένη απανθρωπιά ανοίγοντας τις πιο σκοτεινές σελίδες για την μελλοντική ιστορία.

Πολιτικά καθάρματα σαν τον Σαμαρά και τον Χρυσοχοϊδη επενδύουν την πολιτική τους καριέρα σε έναν επελαύνον κοινωνικό και κρατικό φασισμό. Για στηρίγματα τους έχουν ένα εκλογικό σώμα που είχε μπουκωθεί στον ρατσισμό και στην περιφρόνηση των αλλοεθνών την εποχή που ήταν σχετικά χορτάτο και συνδιαλεγόταν με όσους συνενοχής με τον δικομματισμό αλλά και μια Ευρωπαϊκή ´Ενωση που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε Τέξας της που θα ανακόπτει την ροή μεταναστών προς το εσωτερικό της και δεν έχει κανένα ενδοιασμό να χρηματοδοτεί τέτοια αίσχη της ανθρωπότητας…

Σε αυτά τα καθάρματα χρειάζεται να θυμίσουμε ότι όντως χρειάζεται να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Να τις ανακαταλάβουμε από την αστυνομοκρατία, την φτώχεια, το τσιμεντένιο κιτς, την ασυδοσία των αμαξιών, την έλλειψη πρασίνου, την ακρίβεια και την εμπορικοποίηση, την ακινησία, την πλήξη και την ερημοποίηση… Και μέσα σε αυτά να τις ανακαταλάβουμε από αδίστακτους απατεώνες πολιτικούς σαν του λόγου τους που νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον τους… [συνεχεια]
Πηγη  Σ.Χ.Σ

[απο facebook φιλης]

Γελάς ακόμη ανθρωπάκο?

Πιστεύεις ότι η “δημοκρατία” σας είναι θωρακισμένη?

Καταδίκασες αρκετά τη βία “απ’όπου κι αν προέρχεται”?

Είπες σήμερα άλλες δέκα φορές τη γνωστή μαλακία “οι έλληνες δεν είναι ρατσιστές”?

Πήγες να μαζέψεις το νοίκι από τους πακιστανούς που τους έχεις πέντε ανθρώπους να μένουν σε ένα δωμάτιο?

Χτυπήθηκες δημόσια εναντίον των “προδοτών πολιτικών”?

“Αγανάκτησες”?

Σκέφτηκες ότι τώρα με το Βαγγέλη το Πασόκ είναι καλύτερο ή μήπως προτιμάς τον Καμμένο? (ή μήπως το Μιχαλολιάκο?)

Συμφώνησες μήπως με κάτι αριστερούς της συμφοράς που λένε “να πιέσουμε την ΕΕ να τους δεχθεί ώστε να αποσυμφορηθούμε”?

Ε, λοιπόν, ό,τι και να είπες δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι έκλεισες τα μάτια και τώρα που θα σου τα ανοίξουν με το ζόρι, θα δεις ότι αυτό που ευχήθηκες έρχεται. Και δεν έρχεται για καλό!

Απορούσες τόσο καιρό για το πώς είναι δυνατό τόσοι γερμανοί να ξεγελάστηκαν από τους Ναζί, ήσουν σίγουρος ότι αυτό που τότε πήγε στραβά δεν θα ξανασυμβεί.

Ε, να τώρα που συμβαίνει και το χειροκροτάς! Σε έπεισαν τα ΜΜΕ ότι θα βρεις και δουλειά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζονται. Όλο και κάτι θα χτίσεις, όλο και κανα γιόκα σου θα βάλεις για φύλακα (με μέσο) γιατί μηχανικός που σπούδασε δουλειά δεν βρίσκει, όλο και κανα σάπιο κρέας θα πουλήσεις. Όλα καλά. Αρκεί να γυρνάει η μηχανή.

Δεν είσαι ο μόνος με τον οποίο απορώ. Έχω κάτι φίλους αριστερούς (όλοι οι φίλοι μου είναι είτε αριστεροί είτε αναρχικοί) που έβλεπαν τόσον καιρό τις δημοσκοπήσεις και ονειρεύονταν θριάμβους για την Αριστερά του σαλονιού τους (ή όποιου σαλονιού τέλος πάντων). Το πίστεψαν τόσο πολύ οι κακομοίρηδες, που τώρα νομίζουν ότι όλο αυτό που γίνεται είναι κόλπο “για να ξεχάσει ο λαός τα πραγματικά του προβλήματα” και να τους πάρουν οι αστοί τη νίκη μέσα από τα χέρια. Δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι ότι αν ο κόσμος πειστεί από τους απέναντι, το φόβο και τα στρατόπεδα, θα είναι επειδή οι ίδιοι τόσον καιρό έκαναν την πάπια. Επειδή άργησαν δέκα ολόκληρα χρόνια να γράψουν το συνάδελφό τους το μετανάστη στο σωματείο, επειδή αντιμετώπισαν το ζήτημα “ανθρωπιστικά” σαν κάτι κυρίες του ΕΣ, επειδή έλεγαν ότι όποιος αντιμετωπίζει το φασισμό όπου κι αν ξεθαρρέψει, απλά “αποπροσανατολίζει”.

Ας είναι! στο ίδιο στρατόπεδο θα βρεθείς κι εσύ, κι αυτοί, κι εγώ αν δεν ξυπνήσουμε έστω και τώρα. Γιατί, ανθρωπάκο μου, έτσι πάει. Αν αφήσεις τούτα τα στρατόπεδα να υπάρξουν, στο διπλανό χωράφι σχεδιάζεται ήδη ένα και για σένα…

(Λευτέρη Παπαθανάση)

Μεγαλοκαρχαρίες ορέγονται το κέντρο της Αθήνας

Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου αυτού του έτους, την ημέρα που ο λαός της Αθήνας επιχειρούσε να συγκεντρωθεί στη πλατεία Συντάγματος στην πιο μαζική, ίσως, διαδήλωση από την εποχή της απελευθέρωσης, τα επιτελεία των σύγχρονων Γερμανοτσολιάδων είχαν άλλα σχέδια. Δεν τους έφτανε μόνο να αντιμετωπίσουν τις λαοθάλασσες με πρωτοφανή καταστολή, χημικά, τραμπουκισμούς και συνδυασμένη δράση πραιτοριανών και παρακράτους. Όχι, έπρεπε πάσει θυσία να καεί και το κέντρο της Αθήνας. Από την επομένη άρχισαν τα κροκοδείλια δάκρια των μέσων μαζικής εξαπάτησης. «Οι καταστροφές στην Αθήνα προκαλούν θλίψη και αγανάκτηση στον Ελληνικό λαό και αμαυρώνουν την εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό», έλεγαν και ξανάλεγαν.

Όμως το κάψιμο του κέντρου της Αθήνας δεν ήταν μόνο μια καλά στημένη επιχείρηση αμαύρωσης των μαζικών διαδηλώσεων του λαού. Δεν έπρεπε μόνο να φοβηθεί ο απλός πολίτης για να μην διανοηθεί ξανά να διαδηλώσει στο κέντρο της Αθήνας, αλλά να κινητοποιηθούν και τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας ώστε να περπατήσει η ιδέα περί αναστολής των δημοκρατικών ελευθεριών. Ποιων δημοκρατικών ελευθεριών; Όχι βέβαια εκείνων που επιτρέπουν στην κ. Παπαρήγα, ή στον κ. Τσίπρα να μας προσφέρουν άφθονη κοινοβουλευτική πρόζα και δήθεν αριστερή αντιπολίτευση με το αζημίωτο και εκ του ασφαλούς για τους κρατούντες. Άλλες δημοκρατικές ελευθερίες φοβάται το καθεστώς. Την ελευθερία του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της διαδήλωσης, της απεργίας, της κινητοποίησης, της μαζικής λαϊκής ανυπακοής και διαμαρτυρίας που πάνω τους θεμελιώνεται η λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή η δημοκρατία για τον λαό.

Τότε ελάχιστοι ήταν εκείνοι που φώναζαν ότι οι φωτιές στο κέντρο της Αθήνας δεν είχαν μόνο πολιτικά κίνητρα και στόχους. Ούτε ήταν απλά ένα καταστροφικό πάρεργο των γνωστών «μπαχαλάκηδων». Ήταν ταυτόχρονα μια θαυμάσια ευκαιρία για συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που ορέγονται εδώ και δεκαετίες το ιστορικό κέντρο της Αθήνας για να το μετατρέψουν σ’ ένα τεράστιο τουριστικό περίπτερο, σ’ ένα εμπορικό κέντρο τύπου Attica, για στρατιές τουριστών-καταναλωτών. Μπορεί να φανταστεί κανείς καλύτερο συγκρότημα Mall στα πόδια της Ακρόπολης και των άλλων ιστορικών μνημείων; Έτσι κι αλλιώς όλα τους προορίζονται να δοθούν προς εμπορική εκμετάλλευση.

Έτσι κι έγινε. Συγκεκριμένες συμμορίες του υποκόσμου με την κάλυψη των μονάδων των ΜΑΤ εκτέλεσαν συγκεκριμένα συμβόλαια βάζοντας φωτιά σε ιστορικά κτίρια. Το σχέδιο ήταν οφθαλμοφανές σε οποιονδήποτε ήταν αυτόπτης μάρτυς. Όπου βρίσκονταν τα μαζικά μπλοκ των διαδηλωτών ούτε κτίρια έπαιρναν φωτιά, ούτε εκτεταμένες καταστροφές γίνονταν. Για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να δοθεί εντολή στα ΜΑΤ, απρόκλητα και αναίτια να επιτεθούν στους διαδηλωτές ώστε να τους αναγκάσουν σε αναδίπλωση προς τα πίσω και έπειτα με την ησυχία τους οι συμμορίες να αναλάβουν το έργο τους. Να εκτελέσουν δηλαδή το συμβόλαιο που είχαν αναλάβει από τα ίδια επιχειρηματικά κυκλώματα που πατρονάρουν την συγκυβέρνηση.

Βγήκαμε και το καταγγείλαμε από την πρώτη στιγμή. Όχι γιατί είχαμε συγκεκριμένα στοιχεία, εκτός από το γνωστό σε όλους ιστορικό πιέσεων εδώ και χρόνια να αποχαρακτηριστούν προστατευμένες περιοχές και διατηρητέα κτιριακά συμπλέγματα του κέντρου της Αθήνας ώστε μεγαλοεργολάβοι και κυκλώματα να αναλάβουν δράση. Είδαμε με τα μάτια μας την συνδυασμένη δράση μονάδων καταστολής και συμμοριών του υποκόσμου ώστε να καεί το κέντρο της Αθήνας και να χρεωθεί στην καταστροφική μανία των «μπαχαλάκηδων». Η μόνη λογική εξήγηση, πέρα από τις εξόφθαλμες πολιτικές στοχεύσεις, ήταν ότι τα αρπακτικά της αγοράς βιάζονταν. Βιάζονταν να τελειώσουν την δουλειά την ίδια ακριβώς ώρα που η συγκυβέρνηση του δοσιλογισμού αποδεχόταν την γενικευμένη εκποίηση της χώρας με τις νέες συμφωνίες.

Βγήκαμε λοιπόν και το καταγγείλαμε από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο για λόγους αρχής, αλλά με την πεποίθηση ότι αργά ή γρήγορα τα σκυλόψαρα που ορέγονταν το κέντρο της Αθήνας θα έβγαιναν στην επιφάνεια. Έτσι συμβαίνει πάντα. Όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλα τα μητροπολιτικά αστικά κέντρα του κόσμου. Όταν ένα σύμπλεγμα εργολαβικών, επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων ορέγεται «αναπλάσεις», τι κάνει πάντα; Το πρώτο που κάνει είναι να υποβαθμίσει την περιοχή ενδιαφέροντος με κάθε δυνατό τρόπο. Η γκετοποίηση της περιοχής και η φωτιά είναι από τα πιο δοκιμασμένα εργαλεία. Μετά έρχονται οι άρπαγες ντυμένοι με την τήβεννο του σωτήρα, του αναμορφωτή και παρουσιάζουν τα φιλόδοξα σχέδιά τους που έχουν πάντα ως κύριο στόχο την κερδοσκοπία στο διεθνές χρηματιστήριο ακινήτων και την μετατροπή της υπό ανάπλαση περιοχής σε ένα νέου είδους γκέτο. Ένα γκέτο για το τζετ σετ του πλούτου, της χλιδάτης υπερκατανάλωσης και του τουρισμού για χοντρά πορτοφόλια. Όσο για τους ιθαγενείς, κατοίκους ή καταστηματάρχες; Αν δεν χρειάζονται για γκαρσόνια και υπάλληλοι ευκαιριακής απασχόλησης με μία και εξήντα, τότε δεν έχουν παρά να κόψουν τον λαιμό τους αφού πρώτα ξεκουμπιστούν άρον-άρον από την περιοχή.

Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ. Βλέπετε, με τις νέες συμφωνίες ξεπουλήματος ολόκληρης της χώρας, τα φιλέτα της αγοράς ακινήτων συγκεντρώνουν πολύ ζωηρό ενδιαφέρον. Το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι από τα πρώτα. Όμως η πιο τρελή φαντασίωση των πιο αδηφάγων κερδοσκόπων ήταν και παραμένει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Πού θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο οικόπεδο για «ανάπτυξη»; Και μάλιστα σε μια πτωχευμένη χώρα, με σκόπιμα καταρρέουσα οικονομία και την πλειοψηφία του λαού σε πανικό για τον επιούσιο. Με μια δοτή κυβέρνηση η οποία ξέρει μόνο να εκτελεί εντολές και με απλές υπογραφές να ξεπουλά τα πάντα χωρίς να υπολογίζει τίποτε. Υπάρχουν ιδανικότερες συνθήκες για μια αρπαχτή ολκής πέρα από κάθε φαντασία;

Κι έτσι οι καρχαρίες αναδύθηκαν στον αφρό. Την Τετάρτη στις 21 του μηνός μάθαμε δια στόματος του δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου την αποφασιστικότητα της κυβέρνηση να ανακόψει άμεσα την πορεία απαξίωσης του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της Αθήνας, απευθύνοντας χαιρετισμό κατά την παρουσίαση του έργου «Ξανα-σκέψου την Αθήνα». Το έργο είναι καλά σκηνοθετημένο. Βάζουμε ένα ευαγές ίδρυμα δήθεν καλής θέλησης, ας πούμε το Ίδρυμα Ωνάση, να δείξει το «ακαδημαϊκό» του ενδιαφέρον για το πρόβλημα. Στήνεται ένας δήθεν «αρχιτεκτονικός διαγωνισμός», όπως ο ευρωπαϊκός αρχιτεκτονικός διαγωνισμός «Re-think Athens» για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας με χορηγό το Ίδρυμα Ωνάση, το οποίο χρηματοδοτεί τις δαπάνες για τον διαγωνισμό και για όλες τις μελέτες (περιβαλοντική, τοπογραφική, συγκοινωνιακή κ.ο.κ.) που θα πρέπει να εκπονηθούν μέχρις ότου το έργο δημοπρατηθεί. Μαζεύονται και διάφοροι επιφανείς επιστήμονες με πολλά διαπιστευτήρια, αλλά χωρίς καμιά κοινωνική συνείδηση και έτοιμη η πρόζα.

Το σκηνικό λιτό και ο χώρος απόλυτα ελεγχόμενος. Μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των κυρίως ενδιαφερομένων, δηλαδή των κατοίκων της πόλης και των καθ’ ύλη αρμόδιων επιστημονικών φορέων. Δεν πρέπει να αντιληφθούν το μεγάλο φαγοπότι που ετοιμάζεται. Άλλωστε η δουλειά είναι καλά στημένη. Την πρωτοβουλία εμφανίζεται να την παίρνει ένας ιδιώτης, το Ίδρυμα Ωνάση και όχι το κράτος. Κι επομένως από την στιγμή που πρόκειται για «ιδιωτική πρωτοβουλία» δεν είναι καθόλου απαραίτητο να έχει λόγο η πλέμπα και το δημόσιο συμφέρον.

«Δεν εγγυώμαστε εμείς ότι ο διαγωνισμός δεν θα μείνει στα χαρτιά, όπως τόσες άλλες μελέτες» είπε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση Αντώνης Παπαδημητρίου. «Όμως πιστεύουμε ότι η δική μας και δική σας πίεση και παρουσία θα το εξασφαλίσει. Είναι απαραίτητη η σύμπραξη των θεσμών που έχουν ταχθεί να μας εκπροσωπούν, των εμπορικών και ξενοδοχειακών φορέων. Κυρίως όμως είναι απαραίτητη η σύμπραξη των ίδιων των ενεργών πολιτών, των αρχιτεκτόνων, πολεοδόμων και πολιτικών μηχανικών (που είναι σε πολλά συνυπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν στην πόλη μας) των κατοίκων και όλων γενικώς των χρηστών της πόλης». Όλοι πρέπει να συμπράξουμε, ερήμην μας φυσικά, για να μπορέσει η παρέα του κ. Παπαδημητρίου να βάλει χέρι στην περιοχή χωρίς πολλά-πολλά και πιθανές αντιδράσεις.

Βέβαια, από πού κι ως πού η μελέτη που προκηρύσσει ένας ιδιωτικός απόλυτα κερδοσκοπικός φορέας, όπως το Ίδρυμα Ωνάση, με ιδιαίτερα συμφέροντα και στην αγορά ακινήτων, είναι ότι το καλύτερο και το πρέπον για την περιοχή; Γιατί; Επειδή μας το λέει ο πρόεδρός του; Κι επομένως από πού κι ως πού θα πρέπει, και μάλιστα εκ προοιμίου, το κράτος να δεσμευτεί για να μην μείνει στα χαρτιά η εν λόγω μελέτη; Τα ερωτήματα αυτά μπορεί να ταλαιπωρούν τον κοινό νου, αλλά ποτέ πρωθυπουργούς, υπουργούς, πολιτικούς αρχηγούς και κομματάρχες. Όλοι αυτοί δεν σκέφτονται παρά μόνο με όρους μεριδίου από την πίτα.

Η ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, στο οποίο «κυκλοφορεί» η ασχήμια, η παραίτηση, η εγκατάλειψη και η ερήμωση, είναι αναγκαία, θυμήθηκε, μιλώντας στην ίδια εκδήλωση, και ο έτερος Καππαδόκης της συγκυβέρνησης, ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, προσθέτοντας ότι η πρόταση για την ανάπλαση του κέντρου της πρωτεύουσας αποτελεί ταυτόχρονα και πρόταση ανάπλασης της συνείδησής μας! «Θα δώσουμε τα πάντα, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου» είπε. Φανταστείτε το τσιμπούσι που ετοιμάζεται για να είναι τόσο θερμός ο κ. Σαμαράς. Μύρισε ψητό και δεν κρατιέται. Παλιά συνήθεια, εκ του Χάρβαρντ…!

«Αν δεν λύσουμε το πρόβλημα της ασφάλειας στο κέντρο της Αθήνας, οποιαδήποτε προσπάθεια θα είναι υπονομευμένη» επισήμανε ο ανύπαρκτος δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, προσθέτοντας ότι «αν δεν λυθεί ταχέως το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, που επιβαρύνει την κατάσταση και τροφοδοτεί όλα τα εγκληματικά δίκτυα, δεν βλέπω λύση». Βέβαια, τα κυκλώματα που διακινούν αυτούς τους εξαθλιωμένους και ενισχύουν με προκλητικό τρόπο την εγκληματικότητα με μοναδικό σκοπό να υποβαθμίσουν δραστικά και να μετατρέψουν περιοχές της Αθήνας σε γκέτο, δεν τα γνωρίζει ο κ. Δήμαρχος. Δεν έχει ακούσει τίποτε. Έστω κι αν αυτά τα κυκλώματα συνδέονται οργανικά με τα ίδια επιχειρηματικά συμφέροντα που σήμερα κόπτονται τόσο πολύ για την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, αλλά και με τα κόμματα που κυβερνάνε για δεκαετίες αυτόν τον δύσμοιρο τόπο.

Η ξαφνική κρίση Χρυσαυγιτισμού του κ. Καμίνη δεν είναι περίεργη, ούτε πρέπει να ξαφνιάζει. Προέρχεται από τα ίδια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που φρόντισαν να τον βγάλουν δήμαρχο.

Για συνθήκες ερήμωσης στο κέντρο της Αθήνας έκανε λόγο ο υπουργός Μεταφορών, Μάκης Βορίδης, τις οποίες απέδωσε, όπως ήταν φυσικό, στην παράνομη μετανάστευση, την εγκληματικότητα, τις συνεχείς διαδηλώσεις και την πολιτική βία που συνδέεται με καταστροφές. Τουλάχιστον τον κ. Βορίδη τον ξέραμε από παλιά. Φασιστοειδές από τα γεννοφάσκια του, αποτελεί σήμερα το σήμα κατατεθέν της κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας της συγκυβέρνησης.

«Μαγικές λύσεις, δεν υπάρχουν, απαιτούνται σχέδιο και πρωτοβουλίες» ανέφερε ο υπουργός Περιβάλλοντος, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, αναφερόμενος εν τάχει τόσο στις επιτόπιες παρεμβάσεις του υπουργείου, όσο και στις μεγάλες παρεμβάσεις, όπως η πρόταση για το Ρυθμιστικό της Αθήνας που θα παρουσιαστεί σύντομα. Ο κ. Παπακωνσταντίνου ενέταξε στις μεγάλες παρεμβάσεις το σχέδιο για το Κέντρο, μαζί με εκείνα για την αξιοποίηση του Ελληνικού και τις παρεμβάσεις στο Φαληρικό Δέλτα και ευχαρίστησε το Ίδρυμα Ωνάση, που αποδέχθηκε την πρόταση του υπουργείου για τον διαγωνισμό για το κέντρο.

Κι έτσι αποκάλυψε, χωρίς να το θέλει, ποιος κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά. Αν όλο αυτό ήταν πρόταση του Παπακωνσταντίνου, τότε μπορούμε να φανταστούμε τι αδίστακτα αρπαχτικά Fund τύπου Soros Real Estate και γνωστοί ημέτεροι διαπλεκόμενοι με ΔΝΤ, Ουάσινγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο κρύβονται από πίσω. Οι ίδιοι λίγο ως πολύ που σχετίζονται με την άγρια κερδοσκοπία με το ελληνικό δημόσιο χρέος, με CDS και ομόλογα, όσο αυτός ήταν υπουργός οικονομικών του Τιτανικού, αλλά και κατόπιν.

Στην εκδήλωση, στο Κέντρο Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, μπορεί να μην υπήρχε κανένας φορέας, ή εκπρόσωπος των φυσικών ενδιαφερομένων, αλλά δεν έλειψαν οι γνωστές γλάστρες. Παρευρέθηκαν, μεταξύ άλλων, οι υπουργοί Δημήτρης Αβραμόπουλος, Γιώργος Μπαμπινιώτης, Γιώργος Νικητιάδης, Παντελής Καψής, ο Πέτρος Ευθυμίου, αλλά και το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Σοφιανός! Αλήθεια ο Σοφιανός του ΚΚΕ τι ρόλο βαρούσε στην εκδήλωση; Είδε φως και μπήκε; Ή επειδή πήρε πρόσκληση το ΠΓ του ΚΚΕ είπε να μην πάει χαμένη; Φαίνεται ο μπουφές της εκδήλωσης ήταν ακαταμάχητος. Εκτός κι αν υπήρξε κάποιος μυστικός υπέρτατος ταξικός λόγος που τον έκανε θλιβερό μαϊντανό της όλης παράστασης. Προφανώς είχε την αποστολή να τους εξηγήσει ότι είτε έτσι, είτε γιουβέτσι όπως θέλουν να κάνουν το κέντρο της Αθήνας αυτοί, είναι το ίδιο και το αυτό, οπότε η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη σωτήρια για την ψυχή λύσις.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η πρόεδρος της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», Ντόρα Μπακογιάννη, όπως και ο βουλευτής της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης. Λουφές χωρίς Μητσοτάκηδες δεν μπορεί να υπάρξει σ’ αυτήν την χώρα από την εποχή της πρώτης ναζιστικής κατοχής.

Αυτό που ετοιμάζεται να γίνει στο κέντρο της Αθήνας, σύμφωνα με αναλυτές της διεθνούς αγοράς ακινήτων, είναι ένα από τα μεγαλύτερα κερδοσκοπικά παιχνίδια των τελευταίων χρόνων παγκόσμια. Οι χαμένοι θα είμαστε όλοι εμείς που θα χάσουμε την πρόσβαση στο «αναπλασμένο» ιστορικό κέντρο της Αθήνας, γιατί είτε θα χρειάζεται να πληρώνεις κάθε λογής διόδια, είτε θα ανήκει σε ιδιώτες παραχωρησιούχους και επενδυτές που θα το συντηρούν σαν ένα είδος Λούνα Παρκ, σαν ένα ιδιότυπο Θεματικό Πάρκο για ματσό κοσμοπολίτες, που αντιλαμβάνονται την ιστορία ενός τόπου σαν σκηνικό αμερικάνικης σαπουνόπερας.

Την εύθυμη νότα στην συγκεκριμένη εκδήλωση έδωσε ο κ. Παπαδημητρίου, όταν ανακοίνωσε ότι στην εκδήλωση επρόκειτο να παρευρεθεί και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά, όπως είπε, «κόλλησε πίσω από μια διαδήλωση και δεν κατάφερε να φθάσει έγκαιρα». Κι όλοι χαμογέλασαν ειρωνικά με αυτό το «κόλλησε», αναλογιζόμενοι το εκτόπισμα… του πολιτικού ανδρός!
Πηγη  το Χωνι

ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΑΦΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΑ

Ο φτωχός ονομαζόταν κάποτε προλετάριος στη Δύση και κολασμένος της γης στον τρίτο κόσμο.
Σήμερα έχουν κατά πολύ εκλείψει αυτές οι ορολογίες. Θεωρούνται παλιομοδίτικες και ξύλινες.
Ο φτωχός, στο διάστημα της πλαστικής ευημερίας, διέγραψε ο ίδιος τον εαυτό του από την κοινωνική του τάξη.
Με τηλεόραση πλάσμα στο δυάρι, μπιντέ στην τουαλέτα κι ένα Φίατ με δόσεις, θεώρησε την ταξική πάλη υπόθεση παρωχημένων εποχών.
Τον είπαν μικροαστό κι αισθάνθηκε το μπόι του να ψηλώνει.
Τον είπαν « κοινωνικό εταίρο» στις διαπραγματεύσεις για το πώς θα τον σφάξουν κι αισθάνθηκε ισότιμος με το βιομήχανο «συνομιλητή».
Άφησε να πάνε οι λαθρομετανάστες στη θέση των προλετάριων και ο ίδιος απαρνήθηκε την προέλευσή του. Οι δάσκαλοι ξέχασαν πως ήταν παιδιά αγροτών, οι αγρότες επιδοτήθηκαν για να γίνουν επιχειρηματίες εναλλακτικού τουρισμού και κολακεύτηκαν απ’ αυτό.
Και επειδή η αποποίηση της κληρονομιάς απαιτεί ειδική πράξη, για να νοιώθει όλο και λιγότερο φτωχός, αποφάσισε να ξεμπερδεύει τους λογαριασμούς του με τους άλλους φτωχούς.
Δεν συνδιαλεγόταν πια μαζί τους, αγωνιούσε μόνο να μεταπηδήσει σε άλλη κατηγορία, Έτσι σιγά-σιγά είδε τους ανθρώπους της τάξης του σαν κοινωνικά απόβλητα. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να μεταχειρίζονται τους όμοιους του σαν οικιακά λύματα, φτάνει να μην ήταν ο ίδιος μέσα.
Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα αν έστελναν τους φτωχούς σε τροχιά γύρω από τη γη, γιατί όλοι τον διαβεβαίωναν ότι θα τον εξαιρούσαν, λόγω καλής συμπεριφοράς. Κι όσες αποδείξεις καλής συμπεριφοράς χρειαζόταν, τις έδινε και με το παραπάνω. Θεωρητικοποίησε την απεργοσπασία σε ιερό δικαίωμα στη δουλειά, τις επικύψεις στο αφεντικό σε συνεργατική διάθεση, το γλείψιμο του κάθε πολιτικάντη σε κοινωνική δράση.


Η άλλη περίπτωση μικροαστού που δεν προχώρησε στις παραπάνω προωθημένες δράσεις, επέλεξε ταπεινά το cocooning. Την αμερικάνικη μόδα που σάρωσε στις δεκαετίες του ‘70, ’80: «κλείσου και προφυλάξου στο κουκούλι σου».


Αναλφάβητος ιστορικά και κοινωνιολογικά αφού πέρασε από την προηγούμενη κατηγορία της τυποποίησης και απέκτησε το iso του ηλίθιου, κολακεύτηκε με τα ψίχουλα και τις χάντρες που του έδωσε το αφεντικό, σε τέτοιο σημείο μάλιστα, ώστε σήμερα νοιώθει ότι μπορεί και να μην τα δικαιούται. Ότι, αν βγάλει το μεγάλο σκασμό, μπορεί και να γλιτώσει τις χάντρες. Ότι, αν συνεχίσει να απαρνιέται την τάξη του, μπορεί και να τη σκαπουλάρει.
Σήμερα, τώρα που μιλάμε, βλέπει να έρχεται το τσουνάμι και να παρασύρει ζωές – τα ίδια τα παιδιά του – και ανεβαίνει στην ταράτσα να μαζέψει τη μπουγάδα για να μη βραχεί.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.


ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΤΥΦΛΑ


Με βαθύ σεβασμό στους αγωνιστές της Αριστεράς, που δραπέτευσαν από το μηχανισμό της χειραγώγησης και με βαρύ κόστος υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να μείνουν στο απυρόβλητο αυτοί που "δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. αλλά ήθελαν να προσποιούνται ότι ήθελαν". Αυτοί που εξαγόρασαν τους αγώνες άλλων, που χουχούλιασαν στη ζεστασιά της συστημικής αντιπολίτευσης, και που σήμερα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν, αυτοί θεωρούν ότι επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία με διαπιστώσεις από άμβωνος, αναθέματα και φοβικές περιχαρακώσεις.


Η κατηγορία αυτή απέκτησε το iso του ηλίθιου πιο βασανιστικά από τις προηγούμενες.
Δεν επαναπαύτηκε στη φιλόξενη μηχανή της χειραγώγησης. Άνοιξε ρωγμές και δραπέτευσε σε κάποιο στάδιο πριν την εξαγωγή του τελικού προϊόντος.
Του τελικού προϊόντος. Γιατί κατά τα άλλα η ως ένα σημείο επεξεργασία, την έκανε ευεπίφορη στη χειραγώγηση. Δε μαζοποιήθηκε στον κανόνα αλλά στην εξαίρεση.
Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η κοινωνία, του ηλίθιου είναι η συσπείρωσή του σε μια ομάδα με άλλους ηλίθιους.



Όταν η αναγκαία για την κοινωνική δράση συλλογικότητα, παίρνει τα χαρακτηριστικά της αγέλης και το κοινωνικά αναγκαίο υποκαθίσταται από το κομματικά χρήσιμο, ο ηλίθιος επίσης μεταλλάσσεται από απλό βλάκα, σε πονηρό βλάκα. Ένα ανθρωπάκι υστερικά οχυρωμένο στην κομματική γραμμή και την μονοτονία των τσιτάτων, καχύποπτο έως επιθετικό σε όλους όσους τολμούν να αμφισβητούν το άνωθεν παπικό αλάθητο, περιχαρακωμένο σ’ ένα κοινωνικό αυτισμό που δε βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του.


Η «διαλεκτική» του σκέψη αρνείται επίμονα να δει σήμερα την αναγκαιότητα ενός πλατιού μετώπου για την απαλλαγή από τα νεκρόφιλα αρπακτικά, την ίδια στιγμή που οικειοποιείται την ιστορία των απελευθερωτικών μετώπων, πλαστογραφεί την υπογραφή τους και μονοπωλεί διαστρέφοντας τους στοχασμούς μεγάλων επαναστατών.
Αυτός ο τύπος του ηλίθιου είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, όχι μόνο γιατί δεν είναι πρόθυμος για κανενός είδους αυτοκριτική, όχι μόνο γιατί μεταστρέφει το κοπαδικό σε ιδεολογικό αλλά γιατί, κυρίως, αποθαρρύνει και αναστέλλει την κοινή δράση, και τη συρρικνώνει σε μικροκομματική κλίμακα.



Έχει δίκιο ο Μπογιόπουλος στη διαπίστωση του επιλόγου του πως οι κοινωνικές διεργασίες, πόσο μάλλον οι κοινωνικές εξεγέρσεις, έχουν μια ατέλεια: δεν μπορούν να παρασκευαστούν με όρους τηλεμαγειρικής, ούτε να προβλεφτούν με την ακρίβεια των αστρολογικών προβλέψεων. Η απάντηση στο ερώτημα ‘ρήξη και ανατροπή ή ενσωμάτωση και αναπαραγωγή του συστήματος πρέπει να λάβει υπόψη της τη φενακισμένη συνείδηση, την ανεστραμμένη εικόνα του κόσμου, σε όλα τα επίπεδα.
Ή θα δούμε και θα μιλήσουμε έντιμα για όλων των ειδών τις ηλιθιότητες, μαζί και αυτήν που μας αφορά, ή θα πάμε στην κατηγορία του γελοίου, του ηλίθιου που δεν αποδέχεται την ηλιθιότητά του και προσπαθεί να εντυπωσιάσει με εξυπνακισμούς.


Ο βαρύς χειμώνας που αφήσαμε να σαρώσει τα καλοκαίρια, η έρημος που μας την έδειχναν και αλληθωρίσαμε βλέποντας το δάχτυλο, επελαύνουν με αμείλικτη ορμή.
Δεν έχουμε πια κανένα άλλοθι.
[απόσπασμα απο κείμενο]
Νίνα Γεωργιάδου

Πηγή: ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ της Εκπαίδευσης

Καλή είναι η επανάσταση, αλλά καλύτερα να γίνεται μακριά μας...

Περί φόβου, προβοκάτσιας, ατολμίας και πολιτικής δειλίας

Την σχετική συζήτηση την είχε ξεκινήσει από τις 11/3/12 ο Ριζοσπάστης, σε δημοσίευμα με τίτλο ‘’ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ - ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΑΣΤΙΚΑ ΜΜΕ, Φτιάχνουν κλίμα, που «μυρίζει» προβοκάτσια’’. Πηγή της εφημερίδας αποτέλεσαν διάφοροι ακροδεξιοί ιστότοποι, οι μπαρούφες των οποίων αναμεταδόθηκαν αμάσητες.

Ακολούθησαν στο ίδιο μήκος κύματος, αποστάσεις δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, από κάθε προετοιμασία για εργατικές λαϊκές διαδηλώσεις, στο επαναστατικό πνεύμα της επετείου, ενάντια στην οικονομική και πολιτική κατοχή από τη χούντα της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου.

Τα χειρότερα όμως ήρθαν αργότερα. Ακριβώς όταν ο χειρισμός του θέματος, ξέφυγε από τις υπερβολές και τα λάθη των δημοσιογράφων των αριστερών εφημερίδων.

Τσίπρας και Παπαρήγα πήγαν να συναντήσουν και να σφίξουν το χέρι του Παπαδήμου, ακριβώς μια μέρα πριν τις παρελάσεις της 24/3 στο κέντρο της Αθήνας. Στο περιθώριο των συναντήσεων, έκαναν πανομοιότυπες δηλώσεις προκαταβολικής καταδίκης λαικών διαδηλώσεων στις παρελάσεις. Πάντα στο όνομα της προβοκάτσιας και των …ακροδεξιών.

Οι δηλώσεις ήταν πολύ ξεκάθαρες:

Ο Α. Τσίπρας, δήλωσε πως ‘’Υπάρχει κίνδυνος προβοκάτσιας στις παρελάσεις από ’’ θεσμικά ή εξωθεσμικά κέντρα’’

Παράλληλα, η Α. Παπαρήγα δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να εκδηλωθούν προβοκάτσιες κατά τη διάρκεια των παρελάσεων για την επέτειο της 25ης Μαρτίου και τόνισε την ανάγκη το λαϊκό κίνημα να αντιδράσει, υπογραμμίζοντας ότι ‘’δεν αποκλείεται κάποιοι να αναζητούν προσχήματα για να αναβληθούν και οι εκλογές’’.

Λίγες μέρες πριν, σε ομιλία της στην Πάντειο είχε πει χαρακτηριστικά: «Οχι στράκα-στρούκες, όχι αυτά που ετοιμάζονται στις 25 Μαρτίου όπου έχουν βγει οι απόστρατοι και καλούν βατραχάνθρωπους, ΟΥΚάδες, διάφορα σώματα, να κάνουν γεγονότα στην Αθήνα. Αυτό θα είναι μια προβοκάτσια για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις να φοβηθεί το κίνημα».

Πού ήταν τελικά οι ακροδεξιοί ή οι ελεύθεροι σκοπευτές που θα δρούσαν από τις ταράτσες;

Πρόκειται περί αφέλειας της κοινοβουλευτικής αριστεράς; Κατά τη γνώμη μας το πρόβλημα είναι σοβαρότερο.

O λαός στο δρόμο, η αριστερά στον τρόμο

Τα μόνα αληθινά γεγονότα που υπήρξαν, είναι τα παρακάτω:

Πρώτο: Μαχητική δράση χιλιάδων ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα και στις πιο μικρές κωμοπόλεις, που εξέφρασαν με ποικίλο αλλά πάντα μαχητικό τρόπο την οργή του λαού και τις εξεγερτικές διαθέσεις. Με αποφασιστικότητα και σχέδιο, με ωριμότητα και ψυχή. Ιδιαίτερη σημαντική η συμμετοχή της νεολαίας, των εκπαιδευτικών και μαθητών. Και αυτό πονάει…

Δεύτερο: Επιχείρηση απίστευτης καταστολής από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Με κατάληψη και αποκλεισμό του κέντρου της Αθήνας, αφήνοντας μόνο τον Παπούλια, σε μια πραγματική εικόνα μοναξιάς και ήττας. Προσαγωγές και προληπτικές συλλήψεις αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ακόμη και έξω από τα σπίτια τους. Για να μην ξεχνάμε που βρισκόμαστε όταν περιμένουμε να στρωθούν κόκκινα χαλιά για κοινοβουλευτικούς περιπάτους και αριστερές κυβερνήσεις…

Τρίτο: Σαφής πολιτική απόσταση της κοινοβουλευτικής αριστεράς τόσο από τις διαδηλώσεις, όσο και από την καταδίκη της κρατικής καταστολής. Μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στήριξε πολιτικά, ανοιχτά και θαρραλέα τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες των λαϊκών συνελεύσεων και άλλων φορέων.

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Κίνδυνος προβοκάτσιας υπάρχει σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Αντιμετωπίζεται μόνο με σχεδιασμό και οργάνωση και όχι με πολιτική φυγή.

Κίνδυνος πολιτικού καπελώματος από ακροδεξιούς ή άλλα αντιδραστικά ρεύματα υπάρχει πάντα και ειδικά όταν διαμορφώνονται πλατιά κινήματα δυσαρέσκειας και αυθόρμητης δράσης. Αλλά, σε αυτό, μια αριστερά που σέβεται τον εαυτό της, απαντάει με αγωνιστικό, λαϊκό, δημοκρατικό, αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και όχι με αγοραφοβία.

Φόβος στον κόσμο υπάρχει και τον καλλιεργεί η εξουσία, σε μια εμφανή και μελετημένη στρατηγική του ‘’τρόμου για το χειρότερο’’. Η αριστερά όμως δεν πρέπει να αναπαράγει το φόβο, αλλά να αναπτύσσει τη μαχητική επαναστατική διάθεση του κόσμου, για να αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος.

Ταλάντευση στους εργαζόμενους υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Ο αντίπαλος στηρίζεται στην οικονομική βία, στο μονοπώλιο της ένοπλης βίας και καταστολής, στην ιδεολογική χειραγώγηση. Η αριστερά είναι επαναστατική μόνο αν δεν είναι συνήγορος της ταλάντευσης, αλλά δρα στην αντίθετη κατεύθυνση. Όχι μόνο κινηματικά. Αλλά και πολιτικά, θεωρητικά.

Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτή τη συστημική στάση, που υποδηλώνει επικίνδυνη πολιτική δειλία;

Να θυμίσουμε εδώ, δύο ακόμη γεγονότα, γιατί οι πολιτικοί συμβολισμοί, έχουν πάντα την αξία τους και παράγουν πολιτικές συμπεριφορές.

Η μανία με τα ...μέγαρα

Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια συνάντησε ο Αλέξης Τσίπρας, στον απόηχο των διαδηλώσεων την 28η Οκτωβρίου πέρυσι στις παρελάσεις ανά την Ελλάδα, για να δηλώσει: «δεν μας εκφράζουν και δεν υιοθετούμε τις αποδοκιμασίες απέναντι στο πρόσωπο και τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας». Απλά άστοχο;

Η Α. Παπαρήγα μετά την συνάντηση της με τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, δύο μέρες μετά την δολοφονία του ΑΛ. Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη του 2008, βγαίνοντας από το πρωθυπουργικό μέγαρο, έκανε την περίφημη δήλωση περί.. ‘’χαϊδέματος αυτιών κουκουλοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ’’. Τυχαίο;

Ποια επανάσταση;

Δεν έχουν μικρή σημασία όλα αυτά. Η κοινοβουλευτική αριστερά, πάντα στις κρίσιμες καμπές , σπεύδει γονυπετής στα σύμβολα της εξουσίας να δηλώσει: ‘’Είμαι απέναντι σας κύριοι. Αλλά είμαι και εντός των ορίων σας’’.

Ένας φίλος σχολίαζε πρόσφατα: ‘’Μα αν η αριστερά μιλάει για καταστροφή, λιμούς και κατακλυσμούς, από μια έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ, τότε τι θα λέει μπροστά στον ..κίνδυνο μιας κοινωνικής επανάστασης;’’

Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα: Μια αριστερά που τρομάζει και ζητάει προκαταβολικά συγνώμη και απόσταση από την εκδήλωση εξεγερτικών διαθέσεων απέναντι στη σαπίλα του αστικού πολιτικού κόσμους, πως μπορεί να περιμένει να πάρουν στα σοβαρά ο εργαζόμενος κόσμος, οι άνεργοι και ειδικά η νεολαία, τα λόγια της για ..επανάσταση;

Με τούτα και με τα άλλα ,ας μην ξοδεύεται μετά αυτή η αριστερά σε κοινωνιολογικές αναλύσεις και πολιτικές νουθεσίες για τα ‘’τυφλά ξεσπάσματα της αναρχίας’’. Ας καταλάβει ότι όλα αυτά υπογραμμίζουν την απουσία μιας επαναστατικής αριστεράς…..

Και αυτό δεν είναι ασφαλώς το μεγαλύτερο πρόβλημα: Βγαίνει και το ναζιστικό έκτρωμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με ένα απλό τρυκάκι που πέταξε στις παρελάσεις με το σύνθημα ‘’Πιάσε τα άκρα’’ και ασφαλώς θα βρει να πατήσει, σε ένα έδαφος που έχει αφήσει ο κομφορμισμός και η πολιτική δειλία της αριστεράς. Και τότε δε σώνεσαι με αντιναζιστικά συλλαλητήρια…

Τέτοιες στιγμές θυμάται κανείς το δύστροπο και πικρόχολο του Ζίζεκ: ‘’Καλή είναι η επανάσταση, αλλά καλύτερα να γίνεται και μακριά μας’’….
πηγη  aristero blog

Υποζύγια της Ευρωζώνης

Υποζύγια για την επίπλευση της Ευρωζώνης και των εργοδοτών εν μέσω κρίσης

Τη Δευτέρα 26/3, που στην Ελλάδα κατέφθασε και πάλι η τρόικα για να συγκεκριμενοποιήσει τις περικοπές κρατικών δαπανών ύψους 11,5 δισ. ευρώ για τα έτη 2013-2014, η Α. Μέρκελ, σε συνέντευξή της στην εκπομπή Newsnight του BBC, δήλωσε πως, αλίμονο, “θέλουμε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη”. Ο λόγος; Μα “αν επιτρέπαμε στην Ελλάδα να φύγει, όλος ο κόσμος θα ρωτούσε μετά ποιος είναι ο επόμενος”.

Κατά συνέπεια η Ευρωζώνη θα “εξασθενούσε απίστευτα” με την έξοδο της Ελλάδας. “Θα ήταν τεράστιο πολιτικό λάθος να επιτρέψουμε στην Ελλάδα να φύγει. Γι΄ αυτό θα είμαστε ξεκάθαροι με την Ελλάδα, θα πούμε: ΄Εάν θέλεις να είσαι μέλος του κοινού νομίσματος πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου και εμείς πάντα θα σε υποστηρίζουμε”.
Όπως όλοι αντιλαμβάνονται δεν θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη για το “καλό της”, όπως υποστηρίζουν οι εγχώριοι τροϊκανοί, αλλά για να μην πληγεί η ίδια η Ευρωζώνη από την έξοδό της. Επιπλέον η “δουλειά” της Ελλάδας για να μην “εξασθενήσει απίστευτα” η Ευρωζώνη είναι να εφαρμόζει τις επιβεβλημένες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές προς τη λαϊκή πλειοψηφία, απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Εξάλλου η Μέρκελ το έχει πει “Πώς θα ανταγωνιστούμε τις αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Κίνα και η Βραζιλία, αν δεν ρίξουμε το εργατικό κόστος;” Και η Λαγκάρντ έδειξε προς τους μισθούς Κροατίας. Ταυτόχρονα, η “δουλειά” της ηγεσίας της Ευρωζώνης είναι διατηρεί ένα νόμισμα αρκούντως φθηνό για τις εξαγωγές των Γερμανών βιομηχάνων, να εξασφαλίζει στη Γερμανία [όπως και σε άλλες πλεονασματικές χώρες] σχεδόν μηδενικά επιτόκια για το χρέος της και εκατομμύρια σε τόκους για τα δάνεια που επιβάλει στην Ελλάδα. Εξ ου και το “θα ήταν τεράστιο πολιτικό λάθος να επιτρέψουμε στην Ελλάδα να φύγει”. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής η Γερμανίδα καγκελάριος.
Οι αποκαλυπτικές εκπομπές στη δημόσια γερμανική τηλεόραση σχετικά με το πόσα οφέλη αποκομίζουν οι Γερμανοί επιχειρηματίες και το κράτος, αλλά και πόσο συντελεί στη δημιουργία θέσεων εργασίας η σύναψη των μνημονίων και οι εξ αυτών απολύσεις και το κλείσιμο επιχειρήσεων στην Ελλάδα κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, ανεξαρτήτως του ότι πολλοί στην Ελλάδα τις εξέλαβαν (τις εκπομπές) ως την πεμπτουσία της δημοκρατικής πληροφόρησης. Το μήνυμα που εξέπεμπαν, “οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι χρήσιμα υποζύγια, από τα οποία κερδίζουμε πολλά καταβάλλοντας λίγα”, χαϊδεύει τα αφτιά των επιχειρηματιών, αλλά μπορεί να εκμαυλίσει συνειδήσεις Γερμανών ελαστικά εργαζόμενων.

Παρ΄όλα αυτά όμως, ήδη διάφορες εταιρίες, τράπεζες και think tanks εξετάζουν και κοστολογούν την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη...
“Πριν στεγνώσει καν το μελάνι πάνω στους όρους της διάσωσης”, γράφει ο Α. Όσμπορν στη βρετανική Daily Telegraph (24/3), “ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε επισήμανε δημόσια ότι αυτή ΄δεν είναι ίσως η τελευταία φορά που η γερμανική Βουλή θα χρειαστεί να συζητήσει το θέμα της οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα΄”. Το think tank “Open Europe" πιστεύει ότι μια τρίτη διάσωση ή πλήρους κλίμακας αθέτηση πληρωμών είναι αναπόφευκτη “εντός τριών ετών -- το τίμημα που πληρώνει η Ελλάδα παραμένοντας σε ένα νόμισμα που δεν μπορεί ούτε να τυπώσει ούτε να υποτιμήσει".
Εξ ου και ο σχεδιασμός, αναφέρει ο αρθρογράφος, για μια “τελική έξοδο της Αθήνας”. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, αλλά λόγω των συνυφασμένων κεφαλαιακών ροών της νομισματικής ένωσης, η απόσπαση ενός μικρού μέλους μπορεί να έχει άγνωστες συνέπειες. Υπάρχουν ρίσκα μετάδοσης σε άλλες χώρες και τράπεζες και θέματα χρηματοδότησης για την ΕΚΤ, την Μπούντεσμπανκ και το ΔΝΤ, μεταξύ άλλων. Και υπάρχει το κόστος, το οποίο όμως “είναι πολύ μικρότερο από το 1 τρισ. ευρώ που διαδίδουν όσοι καπηλεύονται τον τρόμο”. Με εκτενείς υπολογισμούς και εκτιμήσεις [που μπορεί κανείς να δει εδώ http://www.telegraph.co.uk/finance/financialcrisis/9163533/Eurozone-debt-crisis-how-Greece-could-exit-the-euro.html] καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: “Με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, ο λογαριασμός της εξόδου θα ήταν 500 δισ. ευρώ ... Αλλά, με το τρέχον σχήμα, αυτό το ποσό θα μπορούσε εύκολα να δαπανάται κάθε πέντε, περίπου, χρόνια για να κρατηθεί η Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη. Η τελική πράξη του ελληνικού δράματος δεν έχει ακόμη παιχτεί”.


“Η κρίση χρυσή ευκαιρία για τους εργοδότες”

Με αυτό τον τίτλο επιγράφεται σχετικό άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Frankfurter Rundschau στις 23/3. Οι συντάκτες κάνουν ρεπορτάζ σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες όπου διαπιστώνουν ότι παρά την οξύτατη κρίση κάποιοι χαμογελούν όλο και πιο πλατιά. “Ένας από αυτούς είναι ο Χουάν Ροσέλ, επικεφαλής της CEOE, της Ένωσης Ισπανών Εργοδοτών, που επί χρόνια πίεζε για να χαλαρώσουν οι προστατευτικές για τους εργαζόμενους ρυθμίσεις”. Τώρα αυτό γίνεται και υπό την ασφυκτική πίεση της Ευρωζώνης. “Οι επιχειρήσεις στην Ευρώπη”, γράφει η γερμανική εφημερίδα, “έχουν το πάνω χέρι”. Με το πρόσχημα της ύφεσης και του δημόσιου χρέους οι κυβερνήσεις καταργούν οριζόντια τα εργατικά δικαιώματα και συμπιέζουν το “εργατικό κόστος”. “Η Ευρώπη βρίσκεται στο δρόμο της μετατροπής της σε παράδεισο των επιχειρηματιών – στις πλάτες των εργαζομένων”, αφού με τις απολύσεις και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης οξύνεται στο έπακρο ο ανταγωνισμός για τις θέσεις εργασίας και πέφτουν τα μεροκάματα.
Η πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με τις Αρχές της Ευρωζώνης “αυξάνει το περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων και μάλιστα βραχυπρόθεσμα”, παραδέχεται ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών. “Σε θέματα οικονομικής πολιτικής, η γραμμή Μόντι είναι πολύ κοντά στη δική μας”, λέει, σύμφωνα με την εφημερίδα, η Έμα Μαρσιγκάλια πρόεδρος της ιταλικής Confindustria, εν όψει των αλλαγών στον εργασιακό κώδικα που ετοιμάζεται να επιφέρει η κυβέρνηση Μόντι.
Στην Ισπανία, όπως γράφει η El Mundo , το κόμμα της Α. Μέρκελ σκοπεύει να “εξετάσει” τις “μεταρρυθμίσεις” που έχει αρχίσει η Ισπανία και στις 2 Απριλίου μια αντιπροσωπία κοινοβουλευτικών της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης θα καταφτάσει στη Μαδρίτη. Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση Ραχόι τροποποίησε προς τα κάτω το στόχο μείωσης του ελλείμματος που είχε συμφωνηθεί με την Κομισιόν η οποία ζήτησε περικοπές ύψους 55 δισ. ευρώ μέσα σε 2 χρόνια. “Η αλλαγή του στόχου μείωσης του ελλείμματος έχει εγείρει υποψίες στη Γερμανία και στο κόμμα της Μέρκελ ... Ο σκοπός της επίσκεψης είναι διττός: να εξασφαλιστεί ότι μετά τη γενική απεργία της 29ης Μαρτίου το πρόγραμμα αλλαγών δεν θα αλλάξει ούτε κατά μία κεραία και να επιβεβαιώσει ότι η αλλαγή του στόχου του ελλείμματος δεν είναι ένα τέχνασμα για να κερδίσουν χρόνο...”
Φαίνεται πως ελλείψει μνημονίου το ρόλο της τρόικας ανέλαβαν οι χριστιανοδημοκράτες βουλευτές, σε άλλη μια αλά Ε.Ε. παραμόρφωση της δημοκρατίας.
Πηγη  ΑristeroVima

Μια χώρα που την πτώχευσαν

Η θανάσιμη διασύνδεση του υπερβολικού χρέους με τα Μνημόνια εγκλωβίζει τη χώρα στην εσωτερική πτώχευση… Το αποτέλεσμα είναι απολύτως προβλέψιμο: Η χώρα θα ασφυκτιά, η κοινωνία θα αντιδρά και όσο η κοινωνία αντιδρά, η χώρα θα παραλύει. Εδώ και μήνες γράφουμε ότι το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα είναι το ενδεχόμενο τα σκληρά μέτρα να μην αποδώσουν. Τότε είναι που η ασφυξία οδηγεί στην εξαθλίωση.

Μολονότι τις εκλέγει ο λαός, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων προτιμούν να πτωχεύουν έναντι του λαού, παρά να πτωχεύουν έναντι των διεθνών τοκογλύφων. Και διαμηνύουν με κάθε ευκαιρία πόσο αισχύνονται για το εξωτερικό χρέος των χωρών τους, σαν να μην είναι καταισχύνη παρά μονάχα το χρέος ενός κράτους προς τους διεθνείς τραπεζίτες, και όχι το χρέος του έναντι του λαού του.

Όσο χρεωμένη κι αν είναι μια χώρα στο εξωτερικό, η κυβέρνησή της δεν παύει να έχει και εσωτερικές υποχρεώσεις. Οι εσωτερικές υποχρεώσεις είναι να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις και να εξασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών και αγαθών στους πολίτες. Όταν αφαιρεί από αυτές τις παροχές και μεταβιβάζει διαρκώς τον παραγόμενο πλούτο στο εξωτερικό, προκειμένου να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών, υποθηκεύει αυτούς τους πολίτες ως ενέχυρο για το χρέος. Με τα Μνημόνια δεσμεύει τους πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του χρέους, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό.

Ο μηχανισμός των χρεών είναι η σύγχρονη μάστιγα που εγκλωβίζει τους λαούς, καθώς χάνεται ο έλεγχος των περιουσιακών στοι χείων και των βασικών υποδομών μιας χώρας και εξαναγκάζει τους πολίτες της να καταβάλλουν φόρο υποτέλειας εφ’ όρου ζωής. Η περιουσία της απαλλοτριώνεται και κατάσχεται. Ή τα έσοδα από αυτή δεσμεύονται από τους δανειστές με παρόμοιες συνέπειες: την οικονομική ανέχεια και τη χρόνια ύφεση, με αποτέλεσμα τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου που το σύστημα υποσχόταν στο λαό πριν από μία γενιά. Αλλά τα «πακέτα βοήθειας», όπως κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται τα Μνημόνια, σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας και της απασχόλησης, δεν είναι παρά μηχανισμός αφαίμαξης του πλούτου μιας χώρας από τους διεθνείς δανειστές της.

Όμως, πολλά παράξενα συμβαίνουν… Από εκεί που όλοι μας –όσοι τουλάχιστον θεωρούμε τους εαυτούς μας αντιμνημονιακούς– βλέπαμε τη συμφωνία για το PSI, με όσα αυτή μπορεί να περιέχει (κηδεμονία της χώρας, αγγλικό Δίκαιο, υποθήκευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας κ.λπ.), ως ένα ακόμη βήμα για το οριστικό μας αλυσοδέσιμο στα δεσμά του νέου Μνημονίου, άλλαξαν πολλά.

Κι αναρωτιέμαι: Πού πήγε ο αντιμνημονιακός δημόσιος λόγος; Πού πήγε το σθένος με το οποίο όλοι εμείς αναζητούσαμε με ένταση εναλλακτικές στην πολιτική και στην οικονομία και συζητήσουμε για το πώς θα μπορούσε να έχει διαφορετική πορεία η χώρα; Πού πήγε ο αντιμνημονιακός οίστρος που είχε κυριεύσει το σύνολο της χώρας από το 2011 κι έπειτα; Μήπως όλ’ αυτά τελικά είναι μια μεγάλη μπλόφα, με την οποία, υπό το απειλητικό φάντασμα μιας νέας οικονομικής καταστροφής μας, μας εξανάγκασαν να βάλουμε μόνοι μας την υπογραφή μας κάτω από τον όλεθρό μας; Και να αυτοδιαψευστούμε έτσι, αναιρώντας τους εαυτούς μας και τη σαφέστατη επιλογή μας για αποτίναξη της χρηματοδοτικής κηδεμο νίας και για διαφορετική οικονομική πολιτική, προσαρμοσμένη στο πραγματικό συμφέρον της ελληνικής οικονομίας;

Η ταύτιση των καταστροφικών αυτών πολιτικών, στις οποίες ζητήθηκε με τον ύπουλο αυτό τρόπο η υπογραφή μας, αποδεικνύει ότι η νέα μπλόφα που στήθηκε μπροστά στα μάτια μας εις βάρος του ελληνικού λαού μέσω του PSI είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε κι εμείς οι ίδιοι. Είναι προφανές ότι πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ώθησε το γερμανικό άξονα των δανειστών μας με το τραπεζικό τους «σύστημα» να μας επιβάλει να συνυπογράψουμε τον όλεθρό μας, εμφανίζοντας ύπουλα το PSI τάχατες ως «έπαθλο» και όχι ως απαρχή νέων δεινών και μονιμοποίηση της κηδεμονίας για την Ελλάδα.

Γι’ αυτό και η ολωσδιόλου ανεδαφική τρομοκράτηση και η εξύφανση ανυπόστατων σεναρίων καταστροφολογικής φαντασίας για την όλως υποθετική περίπτωση επιστροφής μας στη δραχμή με τη δημιουργία μιας υποσυνείδητης τρομοκρατίας, ώστε να μην διανοηθούμε να μην αποδεχτούμε το PSI και τη νέα δανειακή. Από το «δεν θα έχετε πετρέλαιο» μέχρι το «δεν θα έχετε τρόφιμα» η Νέα Γερμανική Τάξη φαίνεται ότι, όπως ιστορικά γίνεται, απαίτησε τη συνυπογραφή των θυμάτων της στη θηλιά που τους βάζει. Και η «συμμορία των προθύμων» εκτέλεσε την εντολή.
Πηγη  ΙNPRECOR

Προσομοίωση εμφυλίου

Του Σταύρου Χριστακόπουλου 

Το δίλημμα «Μνημόνιο ή δραχμή» φαίνεται να πάλιωσε. Στις εκλογές θα κλείνει έναν χρόνο, καθώς χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για να περάσει το Μεσοπρόθεσμο. Δεν αρκούσε κι έτσι τη λύση έδωσε η αγριότητα των ΜΑΤ. Δεν θα μπορούσε ούτε εν όψει των εκλογών, ήδη φθαρμένο, να διαδραματίσει τον επιθυμητό κεντρικό του ρόλο. Και τα ΜΑΤ δεν αρκούσαν. Ως εκ τούτου βρέθηκε το απαραίτητο συμπλήρωμά τους: οι... ελεύθεροι σκοπευτές – συγγνώμη, «παρατηρητές»!

● Η απόσταση από το γελοίο έως το τραγικό είναι, όπως γνωρίζουμε, ελάχιστη.

● Ακόμη χειρότερα, μηδαμινή είναι η διαφορά ενός κράτους πανικόβλητου και διαλυμένου από ένα κράτος αυταρχικό. Όπως και η διαφορά μεταξύ ενός τρομοκρατημένου κράτους από ένα κράτος - τρομοκράτη.

● Μηδαμινή είναι η απόσταση ενός φασίστα που επιχειρεί να επιβληθεί κλείνοντας έναν λαό στο σπίτι του από έναν αποτυχημένο, ανίκανο και ξεπουλημένο ηλίθιο, που δεν μπορεί πια να κυβερνήσει και επίσης επιχειρεί να επιβληθεί κλείνοντας έναν λαό στο σπίτι του.

● Μηδαμινή είναι η διαφορά μεταξύ της προσαγωγής του διαδηλωτή από αυτήν του παππού που χτυπάει τεντζερέδια. Απλώς στη δεύτερη περίπτωση αποδεικνύεις ότι είσαι εντελώς ανίκανος όχι να ελέγξεις, αλλά έστω και να διαχειριστείς στοιχειωδώς όσα δημιούργησες.

● Μηδαμινή επίσης είναι η διαφορά της προληπτικής προσαγωγής για να μην πάει κάποιος σε διαδήλωση από αυτήν για να μην πάει στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Απλώς στη δεύτερη περίπτωση αποκαλύπτεται πως αυτοί που δίνουν τις εντολές δεν αισθάνονται ασφαλείς ούτε καν με χιλιάδες ματατζήδες και ελεύθερους σκοπευτές.

Αυτό το κράτος, αυτή η κυβέρνηση, αυτοί που τη συγκροτούν κι αυτοί που τη στηρίζουν πάνε σε εκλογές – τις οποίες δεν ήθελαν και έκαναν τα πάντα για να μην γίνουν. Κι αυτοί που τις ήθελαν, τώρα μετανιώνουν πικρά που επέμεναν.

Έτσι επιστρατεύουν μια προσομοίωση εμφυλίου, την οποία εφαρμόζουν με όλο τον φανατισμό και τη βλακεία που διακρίνει τους αποτυχημένους.

Δυστυχώς δεν είναι αστείο το θέαμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Ακόμη δυστυχέστερα, ό,τι κι αν γίνει στις εκλογές, τα δύσκολα έρχονται αμέσως μετά: τον Ιούνιο.

● Αν σήμερα τρομοκρατούν με τους ελεύθερους σκοπευτές ακόμη και στις παρελάσεις ομολογώντας την αποτυχία και την ανικανότητά τους, τι θα συμβεί από τον Ιούνιο και μετά, όταν οι αβάσταχτες και υπογεγραμμένες στα μνημόνια «υποχρεώσεις» για την Ελλάδα θα επιχειρηθεί να γίνουν πράξη, όπως ευθαρσώς προειδοποιούν καθημερινά οι κατ’ εξοχήν «αρμόδιοι»;

● Αν οι πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούν το μπλοκ εξουσίας, ανίκανες και αποτυχημένες να επιβιώσουν, δεν μπορούν σήμερα να σταθούν και οι εκπρόσωποί τους δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν δημοσίως, πώς αύριο θα κυβερνήσουν; Πώς θα στηρίξουν το επόμενο κοινής αποδοχής ανδρείκελο;

Δημοκρατική «συσκευασία» πάντως στην εφαρμογή αυτού του ανθρωπιστικού εφιάλτη γίνεται όλο και πιο δύσκολο να υπάρξει. Όχι μόνο επειδή είναι ανίκανοι, αλλά κυρίως επειδή είναι απαξιωμένοι. Επειδή δεν στρέφονται εναντίον μιας μερίδας της κοινωνίας, αλλά εναντίον ολόκληρου του ελληνικού λαού, τον οποίο οι ίδιοι θέτουν απέναντί τους.

Ο συμβιβασμός μεταξύ δημοκρατίας και επιβολής των απαιτήσεων της τρόικας δεν θα είναι για πολύ εφικτός. Αυτό δεν το ξέρουν μόνο οι ίδιοι, αλλά και οι εκτός Ελλάδος εντολείς τους. Οι οποίοι προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν το αδιέξοδο. Όχι απαραιτήτως με... τανκς.              
                                                                      πηγη   ΠΟΝΤΙΚΙ

Ο φόβος της εξουσίας μπροστά στη νεραντζιά

Τους πολύ επικίνδυνους, τους πολύ κακούργους όταν τους πάνε στο δικαστήριο και τους δικάζουν, είθισται να τους μαντρώνουν μέσα σ’ ένα σιδερένιο κλουβί, πιο πολύ για λόγους συμβολικούς παρά ουσίας. Όσο δε περισσότεροι οι κακούργοι, τόσο μεγαλύτερο το κλουβί, για λόγους απλής γεωμετρίας, για να χωρέσουν δηλαδή.

Όταν μαντρώνεις ολόκληρη πλατεία, κι ολόκληρο τετράγωνο μαζί, σημαίνει κατ’ αναλογία ότι οι κακούργοι είναι και πολλοί και ιδιαιτέρως επικίνδυνοι.

Η ιδιαιτερότητα του χθες και σήμερα ήταν ότι οι κακούργοι μαντρώθηκαν οικιοθελώς, θαρρείς από αυτογνωσία, λανθάνουσα όμως και μη ομολογημένη. Μόνοι τους έστησαν τα κλουβιά, μόνοι τους έφεραν και αστυνόμους να τους φυλάνε, για να ‘ναι όπως νόμιζαν, σωστό το σκηνικό της παρέλασης και όχι του δικαστηρίου, που ούτε καν τους πέρασε απ’ το μυαλό ότι μπορεί να ήταν κι έτσι.

Λένε ότι η λανθάνουσα γλώσσα λέει την αλήθεια, το ίδιο όμως ισχύει και για την λανθάνουσα πράξη. Ο λαός το λέει κι αλλιώς: όποιος σκάβει το λάκκο τ’ αλλουνού, πέφτει ο ίδιος μέσα. Ή πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι.

Έτσι και τώρα, αλλιώς το θέλανε το σκηνικό, αλλιώς όμως το έγραψαν τα μάτια και οι κάμερες, κι αλλιώς το καταλάβανε τα εκατομμύρια των θεατών εντός και εκτός Ελλάδας· ένα σμάρι κακούργων δηλαδή, πίσω από ένα τεράστιο κλουβί κι από πέρα μακριά ένα πλήθος λαού να τους δικάζει και να τους καταδικάζει. Και να τους περιπαίζει από πάνω, να τους βγάζει τη γλώσσα και να τους γιουχάρει, πράγμα ακόμα πιο ταπεινωτικό κι απ’ αυτή τη δίκη και την καταδίκη.

Αν δεν ήταν αυτές οι ταλαίπωρες νεραντζιές, που ολόκληροι στρατοί θερίζανε νυχτιάτικα με την ψιλή, σαν να ‘ταν ανεμόμυλοι, ίσως να φαίνονταν μόνο κακούργοι και όχι γελοίοι κακούργοι, χαρακτηρισμό που κανένας κακούργος που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα ήθελε ποτέ των ποτών να τον ακολουθεί.                                          απο  CYNICAL