Η σαρωτική κρίση στην οποία βυθίζεται η ελληνική κοινωνία και η μετατροπή της χώρας σε δουλοκρατία των διεθνών και κυρίως των Ευρωπαίων τοκογλύφων θέτει πλέον επιτακτικά την ανάγκη μιας κοινωνικής, δημοκρατικής και πατριωτικής συσπείρωσης στην βάση ενός νέου εθνικοαπελευθερωτικού οράματος.
Η ενότητα του ίδιου του λαού σήμερα είναι η πιο πιεστική απαίτηση της συγκυρίας και των ιστορικών καθηκόντων που τίθενται μπροστά μας. Η ενότητα αυτή δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνο μέσα από μια ευρεία κοινωνική, πατριωτική, δημοκρατική συσπείρωση, όπως προτείνει το Ε.ΠΑ.Μ. ήδη από την εποχή της ίδρυσής του.
Όμως αυτή η συσπείρωση για να είναι αυθεντική, μαχητική και να αγκαλιαστεί από τον κόσμο δεν μπορεί να σπαταληθεί σε «καλέσματα» άνευ πρακτικού αντικρίσματος, ούτε σε κινήσεις του παρασκηνίου ανάμεσα σε προκατασκευασμένες προσωπικότητες και ποικίλους παράγοντες που ενδιαφέρονται μόνο για να καταλάβουν θώκους στο κοινοβούλιο.
Οικοδομείται και επιβεβαιώνεται στις κοινές δράσεις και στους κοινούς αγώνες, κοινώς στο πεζοδρόμιο. Εκεί όπου η κάθε δύναμη, κάθε πρόσωπο, κάθε πρωτοβουλία δοκιμάζεται στον αγώνα ενάντια στο καθεστώς κατοχής και εκτίθεται ανεπανόρθωτα τόσο στα μάτια του λαού, όσο και στα μάτια του καθεστώτος ως ορκισμένος εχθρός. Εκεί μόνο μπορούν να οικοδομηθούν οι συναγωνιστικές σχέσεις και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους συμμάχους. Διαφορετικά πρόκειται για μια από τα ίδια. Παλαιοκομματικά τερτίπια με το βλέμμα στις όποιες επερχόμενες εκλογές.
Κάτω από τις σημερινές συνθήκες, για να εκφρασθεί σωστά, δυναμικά και αποτελεσματικά η εθνικοαπελευθερωτική διάθεση του ελληνικού λαού απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο απεγκλωβισμός από κάθε μορφή δωσιλογισμού και εθνομηδενισμού με δεξιό ή αριστερό πρόσημο, «εθνικιστικό» ή «διεθνιστικό» προσωπείο.
Για να υπάρξει πατριωτική πρόταση που θα μπορέσει να δώσει με ξεκάθαρους όρους τον αγώνα για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση πρέπει ως πρωταρχικό στόχο να θέτει την κατάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας της χώρας χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία, ιδίως υπό τις σημερινές συνθήκες. Πρέπει επίσης να θέτει ξεκάθαρα την αποτροπή της μετατροπής της Ελλάδας σε φέουδο κάτω από την δαμόκλειο σπάθη του επαχθούς και απεχθούς χρέους.
Αν δεν αρνηθούμε όλο το πλαίσιο κατοχής της χώρας, τα δεσμά των δανειστών-τοκογλύφων και των αντιλαϊκών θεσμών της ευρωζώνης, όπως και το σύνολο όλων των δεσμεύσεων που ανέλαβε παράνομα το πολιτικό σύστημα, δεν μπορούμε να μιλάμε για πατριωτική και δημοκρατική λύση.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για πατριωτικές-δημοκρατικές συσπειρώσεις με δυνάμεις που σφυρίζουν αδιάφορα για την επιβολή από την 1/1/2013 του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας στην ευρωζώνη, το οποίο καταργεί ακόμη και την δυνατότητα των κρατών μελών της να συντάσσουν τον δικό τους ανεξάρτητο προϋπολογισμό με βάση τις ανάγκες του λαού τους.
Δεν μπορούμε να συζητάμε για πατριωτισμό και δημοκρατία με δυνάμεις που δεν καταγγέλλουν ανοιχτά και ξεκάθαρα την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, η οποία έχει ήδη επίσημα αρχίσει να οικοδομείται από τον Σεπτέμβριο του 2012 και η οποία σημαίνει την ολοκληρωτική αφομοίωση της Ελλάδας από ένα υπερκρατικό, υπερεθνικό κρατικό μόρφωμα που θα διευθύνεται από τις Βρυξέλλες.
Για ποια πατρίδα και για ποια δημοκρατία μπορούμε να τα βρούμε με δυνάμεις που έχουν αποδεχτεί εκ προοιμίου στο όνομα της «ευρωπαϊκής προοπτικής» την κατάλυση των 182 χρόνων ελεύθερης ζωής του ελληνικού λαού και έθνους, προκειμένου να καταλυθεί η κρατική του υπόσταση και να μεταβληθεί η χώρα του σε μια από τις επαρχίες, τις περιφέρειες, τα καντόνια, τις κοινότητες, ή τα άθλια κρατίδια τύπου Γερμανικού länder στην υπό διαμόρφωση Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία;
Γιατί έδωσαν την ζωή τους γενιές και γενιές του ελληνικού λαού ενάντια στην «ξένη ακρίδα» από την εποχή της βαυαροκρατίας; Για να προσαρτηθεί η χώρα τους από ένα υπερκρατικό μόρφωμα προκειμένου να διαλυθεί, να διαμελισθεί και να μετατραπεί σε τροφή για τα αδηφάγα αρπακτικά των αγορών της ευρωζώνης υπό την προστασία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας;
Τι άλλο πιο πολύτιμο έχει απομείνει στον ελληνικό λαό εκτός από την πατρίδα του; Πώς μπορεί λοιπόν να την υπερασπισθεί, να την ανοικοδομήσει και να ευημερήσει σ’ αυτήν αν δεν αρνηθεί, αν δεν πολεμήσει και αν δεν ανατρέψει συθέμελα το σημερινό καθεστώς κατοχής και εκποίησης που επιβάλει η ευρωζώνη; Και πώς είναι δυνατό να θεωρείται ως πατριωτική και δημοκρατική μια δύναμη που δεν τοποθετείται ανοιχτά και ξεκάθαρα ενάντια στο ευρώ και στην ευρωζώνη; Ειδικά όταν σήμερα αυτή μετεξελίσσεται σε Ομοσπονδία μέσα από την ολοκληρωτική κατάλυση των εθνικών κρατών;
Χωρίς, επίσης, ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα από τα κάτω που θα επιφέρει με τους δικούς του όρους την ανατροπή του κυρίαρχου δωσιλογισμού και θα οδηγήσει σε Συντακτική Εθνοσυνέλευση για να βάλει τα πλαίσια μιας νέας δημοκρατικής πολιτείας, δεν μπορεί να συμβεί κανενός είδους αναδιάταξη του πολιτικού και ιδεολογικού τοπίου της χώρας.
Όμως, και όλα αυτά να συμβούν, τίποτα δεν θα έχει κερδηθεί εάν δεν υπάρξει Νέμεσις, εάν δεν ικανοποιηθεί με την πρέπουσα αυστηρότητα που επιτάσσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα του λαού η οργή που δικαιολογημένα έχει συσσωρευθεί στην κοινωνία, εάν δεν οδηγηθούν στο ιστορικό και φυσικό δικαστή οι προδότες, οι ένοχοι και οι δωσίλογοι που είναι υπεύθυνοι για την κατάντια της πατρίδας μας και την αμαχητί παράδοσή της στους νέους κατακτητές. Μόνον τότε θα μπορούμε να μιλάμε για σωτηρία της χώρας, για ένα νέο αύριο για τον τόπο όπου δεν θα μπορούν να αναβαπτισθούν οι διεφθαρμένες δυνάμεις του παρελθόντος και να ξεγελάσουν ξανά τον λαό πολιτικάντηδες, παραγοντίσκοι και κλώνοι του εξωνημένου πολιτικού συστήματος.
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο Ε.ΠΑ.Μ., αντιλαμβανόμενο έτσι την διαδικασία για την συγκρότηση του παλλαϊκού πατριωτικού μετώπου, έχει καλέσει επανειλημμένα σε κοινές πολιτικές δράσεις και κινητοποιήσεις όλα τα κινήματα και όλες τις δυνάμεις που κινούνται πάνω σε ανάλογες αφετηριακές αρχές. Εμείς, όσο κανένας άλλος, έχουμε αποδείξει στην πράξη πόσο επιδιώκουμε μια αληθινή και βιώσιμη συνεργασία στην κοινή δράση. Δεν επιδοθήκαμε ποτέ σε δημόσιες εκκλήσεις ενότητας για το θεαθήναι. Ούτε διαπρέψαμε στην πολιτική διπλωματία του παρασκηνίου. Ούτε θελήσαμε ποτέ να «καπελώσουμε» κοινές δράσεις και συσπειρώσεις. Δεν απαιτήσαμε ποτέ ανταλλάγματα κανενός είδους, θώκους, ή πολιτική πριμοδότηση προκειμένου να βρεθούμε στο κοινό μετερίζι. Όποτε δόθηκε η ευκαιρία δεν αρνηθήκαμε την κοινή δράση, ακόμη και την συνεύρεση με κινήματα και δυνάμεις που ορμώνται από τις ίδιες δημοκρατικές, λαϊκές και πατριωτικές αξίες. Ποτέ δεν ζητήσαμε συγχωροχάρτια, ή πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ακόμη κι από δυνάμεις που μας έχουν συκοφαντήσει ανοιχτά. Για μας προείχε και προέχει πάντα η κοινή δράση εναντίον του κοινού εχθρού. Αρκεί να ξεκινούμε όλοι από κοινές αφετηριακές θέσεις και αναφορές. Αρκεί να αποδεικνύει ο καθένας με τον δικό του αυτοτελή τρόπο την ειλικρίνεια και την αγωνιστική διάθεσή του στην πράξη, στον δρόμο, στις δράσεις για την κινητοποίηση ευρύτερων στρωμάτων του λαού με κεντρικό στόχο την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος.
Αρθρο του ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗ στο Χωνι 13/1/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου