Β’ Παγκόσμιος με BBC, χούντα με DW, Σαμαράς με Al Jazeera

Το έχουμε πει και στο παρελθόν και δεν θα βαρεθούμε να το επαναλαμβάνουμε: Η ενημέρωση στην Ελλάδα αρχίζει να θυμίζει απειλητικά τις ημέρες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και της επταετίας.

Την εποχή δηλαδή που το σύνολο των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης βρισκόταν υπό τον απόλυτο έλεγχο των ναζί και των πραξικοπηματιών και οι ειδήσεις έφταναν από την Ελληνική Υπηρεσία του BBC και την Ντόιτσε Βέλε.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς ξένα μέσα ενημέρωσης όπως το BBC, το Al Jazeera ή η εφημερίδα Guardian έρχονται να καλύψουν το κενό ακόμη και σε επίπεδο πρωτογενούς ρεπορτάζ.

Ο μέσος πολίτης της χώρας δεν θα είχε ενημερωθεί για τα βασανιστήρια αντιφασιστών εάν η είδηση δεν ερχόταν από το Λονδίνο.

Δεν θα έβλεπε τηλεοπτικές εικόνες για τις απειλές δολοφονίας Ελλήνων δημοσιογράφων εάν δεν το έπαιζε το Al Jazeera.

Δεν θα είχε ακούσει για τις καταγγελίες σκανδάλων της Πειραιώς εάν δεν είχε εμπλακεί το Reuters.

Παλαιότερα θα μέναμε στο σκοτάδι για την Goldman Sachs και το σκοτεινό παρελθόν του υπαλλήλου της Π.Χριστοδούλου, εάν δεν το είχαν γράψει η Monde και η Liberation.

Η κατάσταση όμως γίνεται μέρα με την ημέρα χειρότερη. Είδαμε και πάλι στο Al Jazeera τα περισσότερα πλάνα για την γιγαντιαία συγκέντρωση εναντίον της Eldorado και του Μπόμπολα στη Θεσσαλονίκη. Τα ελληνικά μέσα είχαν προτιμήσει να δώσουν βάρος στην στημένη αντισυγκέντρωση της Χαλκιδικής με τους βουλευτές της ΝΔ να προωθούν τις θέσεις της καναδικής πολυεθνικής




Ίσως το πιο κωμικοτραγικό όμως είναι ότι ξένα μέσα ενημέρωσης έχουν καλύτερη εικόνα ακόμα και για το ίδιο το τοπίο της ενημέρωσης στην Ελλάδα. Το περιοδικό Nation παρουσίασε πρόσφατα ένα εμπεριστατωμένο αφιέρωμα για το ρόλο των ελληνικών ΜΜΕ την περίοδο της κρίσης. Εξαιρετική η δουλειά και στο Inter Press Service με την υπογραφή του συναδέλφου Αποστόλη Φωτιάδη.

Το επίπεδο της ενημέρωσης από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης παραπέμπει περισσότερο πλέον στη Βόρεια Κορέα παρά σε κάποια πολιτισμένη χώρα του Δυτικού κόσμου. Οι δημοσιογράφοι ξυλοκοπούνται, φιμώνονται και απειλούνται με εισαγγελικές παρεμβάσεις – όταν δεν απειλούνται με φυσική εξόντωση.




Δεν είναι λίγες οι φορές που συνάδελφοι αισθάνονται την ανάγκη να επικοινωνήσουν με ξένα μέσα είτε για να περάσουν μια πληροφορία που «κόβεται» στην Ελλάδα είτε για να προστατευτούν προληπτικά από ενδεχόμενα αντίποινα του κράτους ή… του παρακράτους.

Ίσως όλα να ήταν καλύτερα αν το τέλος της ελευθεροτυπίας δεν είχε έρθει σταδιακά αλλά αιφνιδιαστικά, όπως συνέβη το 1941. Αν ένας εκφωνητής είχε προλάβει να πει: «Προσοχή ο ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο… θα μεταδίδει ψέμματα. Έλληνες μην τον ακούτε».

πηγη