Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ

Τις συνειδήσεις των περισσότερων ανθρώπων τις έχει ποτίσει το ψέμα ότι το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν ακούνε για ανατροπή φοβούνται ότι θα οδηγηθούμε σε κάτι αυταρχικό, γιατί “μετά την δημοκρατία τι καλύτερο να βρεις”, σωστά;

Προφανώς λόγω πολλών παραγόντων από την αδιαφορία ως τον φόβο, δεν αντιλαμβάνονται πως το πολίτευμά μας δεν είναι καν αντιπροσωπευτικό. Κι αυτό γιατί όταν οι πολιτικοί δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, τότε έχει σπάσει το συμβόλαιο μαζί του. Βρισκόμαστε σε μια ιδεολογική σύγχυση, καθώς δεν υπάρχει επίγνωση σε τι κοινωνία και πολιτικό σύστημα κινούμαστε πραγματικά. Αφού οι πολλοί λοιπόν είναι βέβαιοι πως έχουμε δημοκρατία, θεωρούν ως μέγιστη αντίδραση την διαδήλωση, για να κάνουμε τι; Απλά για να παρακαλέσουμε για λίγη προσοχή από την κομματική μαφία, ώστε να μας υπολογίσει εμάς τα ανθρώπινα έντομα, στις πολιτικές της αποφάσεις. Άρα πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να διαφωτιστούμε γιατί το πολίτευμα που ζούμε είναι ολιγαρχικό-κορπορατικό.

Δεύτερον, οι πολιτικές ηγεσίες σκοπίμως για χρόνια εκπαίδευαν το ζαλισμένο κοπάδι να ασχολείται μόνο με “τα δικά του”, με την ιδιωτική του ζωή και μάλιστα χωρίς δυσκολία το έπεισαν ότι όλα τα υπόλοιπα είναι εκτός της σφαίρας των ενδιαφερόντων του, αφού ασχολούνται “οι ειδικοί”. Μένοντας εγκλωβισμένοι λοιπόν στην πλάνη της δημοκρατίας και στην νιρβάνα του μικρόκοσμού μας, δεν είμαστε σε θέση να συγκροτήσουμε καμία συλλογικότητα.

Γι’ αυτό δεν αργεί η μέρα που θα γουργουρήσουν περισσότερα στομάχια, που δεν θα υπάρχει ρεύμα για ίντερνετ και smartphone, και θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία, δηλαδή θα εξεγερθούμε. Θα έχουμε φτάσει σ’ αυτό το έσχατο σημείο απελπισίας, γιατί δεν κάναμε έγκαιρη διάγνωση. Μια πιθανή εξέγερση μάλλον θα δώσει άλλοθι στις ελίτ για περισσότερα εγκλήματα και θα τις ψευδο-νομιμοποιήσει. Επειδή οι κοινωνικές ζυμώσεις και η παραγωγή πολιτικής από τις μάζες είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, στην ελληνική περίπτωση παρατηρούμε μια επιπλέον καθυστέρηση που οφείλεται στην αντίληψή πως οι πολίτες μπορούμε να ασκήσουμε πολιτική είτε στους δρόμους, είτε σε κομματικά γραφεία. Εν ολίγοις, ο Έλληνας πολίτης πιστεύει ότι θα αντιπαρατεθεί με τους πολιτικούς μόνο με άλλους χιλιάδες μαζί, ή θα του ζητήσει ρουσφέτι σαν πελάτης.



Μια άλλη διαπίστωση που δεν έχει γίνει από το σύνολο των πολιτών, είναι πως οι αγορές (αυτά τα γραβατωμένα καθάρματα) έχουν ανατρέψει ίσως οριστικά την σχέση της πολιτικής με την κοινωνία. Άρα δεν τίθεται καν θέμα ότι ο Χ πολιτικός σε εκπροσωπεί. Πάντα η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν ταξική, δηλαδή μέσα από μηχανισμούς “γεννήθηκαν” άτομα με σκοπό να ασκήσουν εξουσία προς όφελος αυτών που κατασκεύασαν αυτούς τους μηχανισμούς.

Η κρίση δεν είναι παρά ένας τρόπος επανακαθορισμού του συστήματος και ξαναμοιράσματος της τράπουλας στα χέρια των ισχυρών. Άρα, οι τρόποι σκέψης και δράσης μας χρειάζεται να είναι προσαρμοσμένοι σ’ αυτή την λογική, δηλαδή ότι αντιμετωπίζουμε ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. Ακόμη και οι “αγανακτισμένοι” απαιτούσαν “άμεση δημοκρατία” σαν να βρίσκονταν αποκομμένοι από τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Δηλαδή μια σχεδία μέσα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Η πολιτική υφίσταται λόγω της κοινωνίας και όχι το αντίθετο. Η αλλαγή πρέπει να έρθει στην ψυχοσύνθεση της κοινωνίας η οποία δρα και σκέφτεται ως τώρα, όπως ένας ιδιώτης. Γι’ αυτό δεν μπορεί μέχρι αυτή την χρονική στιγμή να αντιμετωπίσει το πολιτικό σύστημα που έχει και υποστήριξη από διεθνή κέντρα εξουσίας.

Ακόμη, η κοινωνία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σύμφωνα με την εικόνα που προβάλλουν τα ΜΜΕ και τις ομάδες που κινούνται γύρω από αυτά. Και αυτό το στοιχείο το αξιοποιεί υπέρ της η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αφού μετρά το πολιτικό κόστος βάσει του τι δείχνει η TV.

Που οδηγούμαστε; Στο συμπέρασμα ότι η λύση θα έρθει μόνο όταν οι πολλοί αντιληφθούν ότι δεν έχουμε δημοκρατία, όταν νιώσουν την ανάγκη συμμετοχής στα κέντρα λήψης αποφάσεων, όταν κάνουν τον πολίτη θεσμό και ξεριζώσουν την ολογαρχική φωνή από μέσα τους. Μήπως τελικά το “εμείς” μας τρομάζει περισσότερο; Ακόμα και οι λύσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ είναι μπαλώματα, καθώς προέρχονται από τα σπλάχνα του συστήματος, αφού τέτοιες εναλλακτικές επιλογές απλά ανανεώνουν την ελπίδα μας σ’ αυτό το σύστημα και στον τρόπο διαχείρισής του.

Οποιαδήποτε εκτόνωση, πιο πιθανό είναι να εκφυλίσει την κοινωνία, να δώσει την ευκαιρία στις ελίτ να ανασυνταχθούν και να επιστρέψουν δυνατότερες. Αυτό που τώρα φαντάζει ελληνική κατάντια, σύντομα θα το γευτεί όλος ο δυτικός κόσμος, καθώς ασπάζεται τις ίδιες αξίες και αντιλήψεις περί κοινωνίας και πολιτικής.

πηγη