Η ιστορία διαρκεί πολύ, αλλά η ζωή είναι μικρή

"Η ιστορία διαρκεί πολύ", γράφει ο Αλέξης Τσίπρας και κάπου αυτή η ψυχραιμία και η στωικότητα εν μέσω τρικυμίας με τρομάζει. Κάπως έτσι θα αντιμετώπιζε κανείς φαινόμενα που ναι μεν κατανοεί αλλά δεν αγγίζουν τη δική του ζωή, είναι εξωτερικά σε αυτόν.

Κι εδώ δεν πρόκειται για το ποια είναι η προσωπική στάση ενός πολιτικού αρχηγού ή ηγέτη, αλλά τι αποπνέει και πώς εμπνέει, τι μηνύματα μεταδίδει και με ποιες πολιτικές πράξεις συνταιριάζονται αυτά.

Και φαίνεται αυτό το χαμηλών τόνων πολιτικό φιλοσοφείν να ταυτίζεται πάνω κάτω και με το πολιτικό πράττειν του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπομονή εντός Βουλής, δεν αποχωρούμε, παραμένουμε, περιμένουμε να πέσει το μήλο από το δέντρο, τουτέστιν να προκηρύξει - όταν προκηρύξει - ο Σαμαράς εκλογές και, δια της ομαλότητας, να αναλάβουμε να βοηθήσουμε τη χώρα.



Στο μεταξύ όμως χιλιάδες ζωές καταστρέφονται, εδώ και τώρα, χιλιάδες ηλικιωμένοι πεθαίνουν πριν της ώρας τους, κακοποιημένοι, με μειωμένες συντάξεις, χωρίς επαρκή ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες παλεύουν να επιβιώσουν στα όρια της αξιοπρέπειας, κάποιοι διασχίζουν το έσχατο όριο και αυτοκτονούν, ζωές που κρατάνε λίγο έτσι κι αλλιώς και αυτό το λίγο γίνεται βασανιστικό.

Η ιστορία διαρκεί πολύ αλλά η ζωή του καθενός είναι μικρή και είναι εδώ και τώρα και μόνο εδώ και τώρα.

Ο προοδευτικός άνθρωπος, ο επαναστατικός άνθρωπος, δηλαδή εκείνος που εντοπίζει προβλήματα σε τούτη την κοινωνία και θέλει να την αλλάξει, που βλέπει το άδικο και δεν το δέχεται ως νομοτέλεια της φύσης ή του θεού, πώς μπορεί να στέκει ψύχραιμος απέναντι σε τέτοια μαζική καταστροφή; Και μήπως η ψυχραιμία σε τέτοιες ακραίες συνθήκες καταντά συνενοχή; Μήπως δεν αρμόζει στην Ελλάδα του 2013 η πολιτική τακτική που γνωρίζαμε και συνηθίζαμε μέχρι πρόσφατα; Μήπως το ποτήρι ξεχείλισε και πλημμυρίζει τους δρόμους κι όσοι νηφάλια το παρακολουθούν θα βουτηχτούν έτσι κι αλλιώς κι εκείνοι στο αίμα, ακόμη κι αν δεν το προκάλεσαν, αλλά μόνο επειδή στέκονταν και το κοίταζαν άπραγοι ή συμβατικοί;

Μήπως οφείλουμε μια πολιτική κίνηση - κραυγή που θα στηρίξει μέσα στον καθένα που υποφέρει το αίσθημα της αδικίας και της οργής που ξεχειλίζει και αν δεν εκφραστεί πολιτικά θα εκφραστεί στρεβλά και ενάντια στον εαυτό του ή στους γύρω του;

Μήπως αναλογεί στην κατάσταση μόνο μια δημιουργική οργή που δεν θα συγχωρεί τους ενόχους, που δεν θα κάνει εκπτώσεις στους φονιάδες, που δεν θα χαρίζεται στους δολοφόνους;

Εμένα που ανήκω σε εκείνους που τα μνημόνια έδωσαν τη χαριστική βολή στη ζωή τους δεν με καλύπτει η νηφάλια, συνετή, διαχειριστική πολιτική στάση που δεν δίνει καν μια μεσοπρόθεσμη προοπτική. Εγώ που είμαι στα όρια θα ρισκάρω. Εκείνοι που κινούνται με ασφαλή τρόπο είναι επειδή έχουν τακτοποιημένες ζωούλες και τότε λοιπόν, σε τέτοιες ακραίες συνθήκες ακραίων κοινωνικών διαφορών, είμαστε σε διαφορετικά στρατόπεδα, έχουμε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, ανήκουμε σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις.

πηγη