Πρώην πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, πριν τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της ΝΔ στις εκλογές του 2012, ο κ. Αθανασίου θεωρείται από τους πλέον πετυχημένους προέδρους, καθώς του αναγνωρίζονται πολλές προσπάθειες για να απεξαρτηθεί η δικαστική εξουσία από την εκτελεστική. Στην Ελλάδα, βλέπετε, και δη στην ελληνική δικαιοσύνη, απαιτούνται αγώνες για να επιτευχθεί η αυτονόητη διάκριση των εξουσιών.
Στη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης τοποθετήθηκε όταν η κυβέρνηση έγινε… δικομματική. Στους λίγους μήνες της θητείας του δείχνει ότι είναι, πάντως, ένα από τα πιο αποτελεσματικά στελέχη της κυβέρνησης καθώς γνωρίζει πολύ καλά τα της ελληνικής δικαιοσύνης (και προσωπικά πολλούς από το δικαστικό σώμα, άλλωστε).
Τους τελευταίους δύο μήνες έχει φέρει σε πέρας δύο δύσκολες αποστολές: Η πρώτη αφορά τις συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής, έπειτα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποστολή την οποία οι ίδιοι οι κυβερνώντες δεν έχαναν ευκαιρία να χαρακτηρίζουν «απόλυτα επιτυχημένη». Τώρα, θα μου πείτε, τι δουλειά έχει ο υπουργός Δικαιοσύνης με τις αποφάσεις της ανεξάρτητης δικαιοσύνης; Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δίκιο θα είχατε. Αλλά δεν το θέτω εγώ το θέμα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός το έθεσε: Στη συνέντευξη που έδωσε στον Γιάννη Πρετεντέρη, ο Αντώνης Σαμαράς, σε μια αποστροφή του λόγου του περί «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», διερωτήθηκε: «Μπορούσα να κάνω ένα τηλέφωνο και να πω παρακαλώ πείτε τους να τους κρατήσουνε; Είδατε ότι δεν συνέβη αυτό, τουλάχιστον στην αρχή». Για το μετά μη με ρωτάτε… Δεν παίρνει όρκο ούτε κι ο πρωθυπουργός!
δεύτερη δύσκολη «αποστολή» αφορούσε τις απολύσεις 6.000 συμβασιούχων που δούλευαν για χρόνια στο δημόσιο έχοντας κερδίσει ασφαλιστικά μέτρα. Και μάλιστα απολύσεις που δεν συμπεριλαμβάνονταν καν σε αυτές που «μετράει» η τρόικα. Με τον νόμο 4172/13 του Ιουνίου, επιταχύνθηκαν όλες τις δίκες, που έπρεπε να τελειώσουν έως την 1η Νοεμβρίου, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα έπαυαν να ισχύουν τα ασφαλιστικά μέτρα. Οι δίκες προσδιορίστηκαν για τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο 2013. Στις αρχές Σεπτεμβρίου έγιναν διάφορες «αλλαγές» και αφού πολλοί δικαστές μετακινήθηκαν από το Πρωτοδικείο της Αθήνας στο Εφετείο, στη θέση τους ήρθαν νέοι δικαστές από την επαρχία. Αποτέλεσμα; Αυτή τη στιγμή η πλειονότητα των συμβασιούχων που δούλευαν, απολύθηκε. Αθόρυβα και αποτελεσματικά. Νομικοί κύκλοι μιλούν για αποφάσεις αρκετών δικαστών, στις οποίες η επιχειρηματολογία απόρριψης των προσφυγών των συμβασιούχων ήταν πανομοιότυπη…
Και μετά; Ο Χαράλαμπος Αθανασίου μεταφέρει δημοσίως τη δέσμευση του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά αλλά και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου για αποκατάσταση σύντομα των μισθολογικών περικοπών που έχουν γίνει σε δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς. «Οι αμοιβές τους δεν είναι θέμα οικονομικό, αλλά θεσμικό», είχε τονίσει πρόσφατα ο υπουργός.
Πάνε οι εποχές που ο (πρώην δικηγόρος) Α. Ρουπακιώτης «αναγκαζόταν» να υπογράψει τη μείωση των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών και να συναινέσει σε διαθεσιμότητες δικαστικών υπαλλήλων –εκφράζοντας την έντονη δυσαρέσκειά του στις εφημερίδες, μην είμαστε και άδικοι! Άραγε τότε δεν ήταν θεσμικό θέμα οι αποδοχές των δικαστών; Ή τώρα επιλέχθηκαν άλλοι τρόποι προκειμένου να τους «προσεταιριστεί» η κυβέρνηση;
Για να μην παρεξηγηθούμε: ασφαλώς οι δικαστικοί λειτουργοί πρέπει να είναι ανεξάρτητοι. Εξυπακούεται ότι για να είναι ανεξάρτητοι, πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά –πράγματι είναι θεσμικό θέμα. Αυτό δεν αναιρεί, όμως, ότι η δεδομένη χρονική στιγμή που η κυβέρνηση επιλέγει, σε πλήρη αντίθεση με όλους τους εργαζόμενους της χώρας, να αποκαταστήσει τους μισθούς τους, ίσως να μην είναι και τόσο τυχαία. Η δικαιοσύνη είναι εκείνη η εξουσία που έχει τη δυνατότητα να ελέγχει την εκτελεστική και τη νομοθετική. Μπορούσε να κρίνει αντισυνταγματικό το Μνημόνιο, αλλά δεν το έκανε. Μπορούσε να κρίνει αντισυνταγματικά τα χαράτσια, αλλά δεν το έκανε. Μπορούσε να κρίνει τις επιπτώσεις της «επένδυσης» στις Σκουριές Χαλκιδικής, αλλά δεν το έκανε. Μπορεί να κρίνει τη μη συνταγματικότητα νόμων, αλλά δεν το συνηθίζει. Κι όποιος ελπίζει σε κάτι διαφορετικό εν όψει των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας που έρχονται, φοβάμαι ότι μάλλον θα διαψευστεί…
Όπως διαψεύστηκε όλη η χώρα όταν άκουσε ότι η «τυφλή δικαιοσύνη», με τη βοήθεια της ακόμη πιο τυφλής αστυνομίας, προσήγαγε στη Θεσσαλονίκη την 54χρονη μάνα, που έχασε την 13χρονη κόρη της από τις αναθυμιάσεις του μαγκαλιού, με το οποίο προσπαθούσαν να ζεσταθούν, της απήγγειλαν την κατηγορία του «φόνου εξ αμελείας» και της έδωσαν διορία ένα μήνα να φύγει από τη χώρα. Μάνα άνεργη, χωρίς ένσημα, χωρίς λεφτά, χωρίς ρεύμα, που κλαίει την κόρη της.
Εδώ είναι που αναφωνεί κανείς: άξιος ο μισθός τους! Με την δεύτερη, την ψύχραιμη σκέψη – γιατί η πρώτη σκέψη είναι να πάνε όλοι στο διάολο.
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
πηγη
Στη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης τοποθετήθηκε όταν η κυβέρνηση έγινε… δικομματική. Στους λίγους μήνες της θητείας του δείχνει ότι είναι, πάντως, ένα από τα πιο αποτελεσματικά στελέχη της κυβέρνησης καθώς γνωρίζει πολύ καλά τα της ελληνικής δικαιοσύνης (και προσωπικά πολλούς από το δικαστικό σώμα, άλλωστε).Τους τελευταίους δύο μήνες έχει φέρει σε πέρας δύο δύσκολες αποστολές: Η πρώτη αφορά τις συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής, έπειτα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποστολή την οποία οι ίδιοι οι κυβερνώντες δεν έχαναν ευκαιρία να χαρακτηρίζουν «απόλυτα επιτυχημένη». Τώρα, θα μου πείτε, τι δουλειά έχει ο υπουργός Δικαιοσύνης με τις αποφάσεις της ανεξάρτητης δικαιοσύνης; Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δίκιο θα είχατε. Αλλά δεν το θέτω εγώ το θέμα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός το έθεσε: Στη συνέντευξη που έδωσε στον Γιάννη Πρετεντέρη, ο Αντώνης Σαμαράς, σε μια αποστροφή του λόγου του περί «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», διερωτήθηκε: «Μπορούσα να κάνω ένα τηλέφωνο και να πω παρακαλώ πείτε τους να τους κρατήσουνε; Είδατε ότι δεν συνέβη αυτό, τουλάχιστον στην αρχή». Για το μετά μη με ρωτάτε… Δεν παίρνει όρκο ούτε κι ο πρωθυπουργός!
Και μετά; Ο Χαράλαμπος Αθανασίου μεταφέρει δημοσίως τη δέσμευση του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά αλλά και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου για αποκατάσταση σύντομα των μισθολογικών περικοπών που έχουν γίνει σε δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς. «Οι αμοιβές τους δεν είναι θέμα οικονομικό, αλλά θεσμικό», είχε τονίσει πρόσφατα ο υπουργός.
Πάνε οι εποχές που ο (πρώην δικηγόρος) Α. Ρουπακιώτης «αναγκαζόταν» να υπογράψει τη μείωση των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών και να συναινέσει σε διαθεσιμότητες δικαστικών υπαλλήλων –εκφράζοντας την έντονη δυσαρέσκειά του στις εφημερίδες, μην είμαστε και άδικοι! Άραγε τότε δεν ήταν θεσμικό θέμα οι αποδοχές των δικαστών; Ή τώρα επιλέχθηκαν άλλοι τρόποι προκειμένου να τους «προσεταιριστεί» η κυβέρνηση;
Για να μην παρεξηγηθούμε: ασφαλώς οι δικαστικοί λειτουργοί πρέπει να είναι ανεξάρτητοι. Εξυπακούεται ότι για να είναι ανεξάρτητοι, πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά –πράγματι είναι θεσμικό θέμα. Αυτό δεν αναιρεί, όμως, ότι η δεδομένη χρονική στιγμή που η κυβέρνηση επιλέγει, σε πλήρη αντίθεση με όλους τους εργαζόμενους της χώρας, να αποκαταστήσει τους μισθούς τους, ίσως να μην είναι και τόσο τυχαία. Η δικαιοσύνη είναι εκείνη η εξουσία που έχει τη δυνατότητα να ελέγχει την εκτελεστική και τη νομοθετική. Μπορούσε να κρίνει αντισυνταγματικό το Μνημόνιο, αλλά δεν το έκανε. Μπορούσε να κρίνει αντισυνταγματικά τα χαράτσια, αλλά δεν το έκανε. Μπορούσε να κρίνει τις επιπτώσεις της «επένδυσης» στις Σκουριές Χαλκιδικής, αλλά δεν το έκανε. Μπορεί να κρίνει τη μη συνταγματικότητα νόμων, αλλά δεν το συνηθίζει. Κι όποιος ελπίζει σε κάτι διαφορετικό εν όψει των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας που έρχονται, φοβάμαι ότι μάλλον θα διαψευστεί…
Όπως διαψεύστηκε όλη η χώρα όταν άκουσε ότι η «τυφλή δικαιοσύνη», με τη βοήθεια της ακόμη πιο τυφλής αστυνομίας, προσήγαγε στη Θεσσαλονίκη την 54χρονη μάνα, που έχασε την 13χρονη κόρη της από τις αναθυμιάσεις του μαγκαλιού, με το οποίο προσπαθούσαν να ζεσταθούν, της απήγγειλαν την κατηγορία του «φόνου εξ αμελείας» και της έδωσαν διορία ένα μήνα να φύγει από τη χώρα. Μάνα άνεργη, χωρίς ένσημα, χωρίς λεφτά, χωρίς ρεύμα, που κλαίει την κόρη της.
Εδώ είναι που αναφωνεί κανείς: άξιος ο μισθός τους! Με την δεύτερη, την ψύχραιμη σκέψη – γιατί η πρώτη σκέψη είναι να πάνε όλοι στο διάολο.
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου