Ο Λαός στην εξουσία

Του Μανώλη Παπαδάκη

Το τυραννικό καθεστώς, λίγο πριν εκπνεύσει το 2014 κατέρρευσε. Κατέρρευσε; Ή μήπως...

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο Πωλ Κρούγκμαν, την άνοιξη του 2009,σε μια διάλεξη που έδωσε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, αναρωτιόταν. ''Τι χρειάζεται το σύμφωνο σταθερότητας, την στιγμή που υπάρχει η πειθαρχία της αγοράς, που διαμορφώνει τα spreads δανεισμού κάθε χώρας;'' Και συνεχίζοντας, ''Το να επιχειρείς να επιβάλεις το σύμφωνο σταθερότητας (Stability pact) σήμερα, είναι λάθος, και, χαριτολογώντας το χαρακτήρισε σύμφωνο βλακείας (Stupidity pact).

Όμως ο Γεώργιος ο Β΄ Παπανδρέου ο Γ΄, που ήταν παρών στην διάλεξη, είχε άλλα στο μυαλό του.
Λίγους μήνες αργότερα, έχοντας την έγκριση των αμερικανών και την βοήθεια των ΜΜΕ δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει τις εκλογές.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Χρησιμοποιώντας, ως πρόσχημα, το σύμφωνο σταθερότητας και βυσσοδομώντας σε βάρος του Ελληνικού λαού (Τιτανικός, το πιστόλι στο τραπέζι, τεμπέληδες και διεφθαρμένοι Έλληνες -οι ίδιοι Έλληνες που λίγο πριν τον είχαν τιμήσει με την ψήφο τους-,μυστικές συμφωνίες με τον Στρος Καν, παραποίηση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ), κατάφερε, σε διάστημα λίγων μηνών να αλυσοδέσει την χώρα, εγκαθιδρύοντας, τριανταπέντε χρόνια μετά την πτώση της χούντας, μια νέας μορφής δικτατορία, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οποίας ήταν, αφ' ενός ότι η ίδια ήταν απρόσωπη και συγκαλυμμένη, όχι δηλαδή δικτατορία ενός ατόμου, αλλά μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης, της αστικής και αφ' ετέρου, ότι η βία και η τρομοκρατία, αυτήν την φορά, είχε ως στόχο, το σύνολο του Ελληνικού λαού και όχι ένα τμήμα του.



Στη λίστα των δοσιλόγων, που στήριξαν την κυβέρνηση Παπανδρέου, προστέθηκαν και άλλα ανθρώπινα υποπροϊόντα του πολιτικού (υπο)κόσμου, που πλαισίωσαν τις δωσιλογικές κυβερνήσεις του Παπαδήμου και των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη.

Κι έτσι το κράτος, άρχισε να καταστρέφεται ,από αυτούς που εξελέγησαν για να το υπηρετήσουν. Κατ' αρχάς μετετράπη (το κράτος) σε μια πολεμική μηχανή του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας. Η φιλοσοφία του καθεστώτος. Μία εξουσία, η καπιταλιστική, ένα κόμμα, αυτό της αγοράς, δηλαδή του κεφαλαίου.

Για την εξυπηρέτηση, λοιπόν, των συμφερόντων της ολιγαρχίας, στήνεται μια απίστευτη μηχανή συνεχούς επινόησης νέων φόρων, την ίδια ώρα, που οι μισθοί και οι συντάξεις κονιορτοποιούνται, η υγεία και η παιδεία περνούν στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ενώ, με το πρόσχημα των ιδιωτικοποιήσεων ξεπουλιέται το σύνολο, σχεδόν, του εθνικού πλούτου, (λιμάνια, νησιά, αεροδρόμια, ακτές, οικοπεδικές εκτάσεις, ορυχεία, κ.λ.π.)

Η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και ο ΟΠΑΠ χαρίζονται κυριολεκτικά στην πλουτοκρατία. Ένα όργιο σκανδάλων -σχετικό με αυτές τις συμβάσεις- κάνει την εμφάνιση, αλλά κανείς δεν διώκεται.

Το εργατικό δίκαιο καταργείται ολοσχερώς, η κοινωνική ασφάλιση διαλύεται, οι επικουρικές συντάξεις κόβονται.

Το δημόσιο συμφέρον χάνει το νόημά του, το δημόσιο δίκαιο καταργείται.

Η αγορά γίνεται ο ελεγκτής του παραγωγικού συστήματος της χώρας, ενώ και οι κρατικές δομές προσαρμόζονται στις ανάγκες της αγοράς.

Η κοινωνική συνοχή καταρρέει. Η αλληλεγγύη υπονομεύεται, την θέση της παίρνει η ελεημοσύνη. Οι συλλογικές αξίες καταρρέουν επίσης.

Ο ατομικισμός και οι αγοραίες αξίες έχουν το προβάδισμα στην ζωή.

Η ηθική δεν διαμορφώνει τα κριτήρια της αγοράς, αλλά η αγορά είναι που διαμορφώνει τα κριτήρια της ηθικής.

Το δίκαιο του τοκογλύφου, τίθεται υπεράνω και αυτής της ζωής του οφειλέτη.

Η εθνική κυριαρχία περιορίζεται. Ούτε λόγος βέβαια δεν γίνεται για εθνική αξιοπρέπεια.

Μνημόνια, εφαρμοστικοί νόμοι, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ερμηνευτικές εγκύκλιοι, καθιστούν διακοσμητικό τον ρόλο των βουλευτών, οι οποίοι απλώς ψηφίζουν καλυπτόμενοι από τον νόμο περί της ευθύνης των.

Ένα πανεπιστημιακό ιερατείο, αναλαμβάνει να μεταφυτεύσει στην κοινωνία, τις καινούριες ιδέες της μετανεωτερικότητας, ή αλλιώς του μεταμοντερνισμού, δηλαδή, του νεοφιλελευθερισμού.

Η αλήθεια του Πλάτωνα (α-λήθη) δηλαδή η άρση της λήθης, ή αλλιώς η επαναφορά της μνήμης που οδηγεί στην αντικειμενική αλήθεια, αντικαθίσταται από την άποψη του Μπωντριγιάρ, σύμφωνα με την οποία, η αλήθεια καθ' εαυτήν, είναι ένας μύθος, μία ασθένεια από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε, ή με την άποψη του Λυοτάρ, σύμφωνα με την οποία, η αλήθεια αλλάζει καθώς μεταβάλλεται η κοινωνία, κατά συνέπειαν, όλες οι ιδεολογίες, είτε πρόκειται για αριστερές, είτε για δεξιές πρέπει να εγκαταλειφθούν.

Μέσα σ' αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ιδεολογικού αποπροσανατολισμού και οικονομικής ένδειας, ο Ελληνικός λαός, που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενίοτε δε και κάτω από το όριο της εξαθλίωσης, υφίσταται μια γενοκτονία.

Χωρίς ιατρική περίθαλψη και φάρμακα και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς νερό και ρεύμα και επιπλέον με την απειλή της δήμευσης-μέσω του ΕΝΦΙΑ-και της περιουσίας του, οδηγείται στην εξόντωσή του.

Σχεδόν εκατό χρόνια πριν, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν έλεγε. ''Οι σύγχρονες γενοκτονίες, είναι σχεδιασμένες -και μάλιστα- με επιστημονικό τρόπο. Είναι έργο ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος''.

Κι ενώ το παλιό σύστημα φαίνεται πως καταρρέει, το καινούριο δυσκολεύεται να γεννηθεί. Ο Σύριζα που εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο, ως το κόμμα που θα κυβερνήσει την χώρα, αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα αριστερό, ενώ ετεροπροσδιορίζεται ως κομμουνιστική αριστερά από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Φυσικά, αυτό που θα προσδιορίσει την πολιτική του ταυτότητα θα εξαρτηθεί από μιαν αναπόφευκτη σύγκρουση.

Γιατί, αργά ή γρήγορα ο Συριζα θα υποχρεωθεί να συγκρουστεί είτε με την ολιγαρχία, είτε με τον λαό.

Προς το παρόν, το πολιτικό του στίγμα θυμίζει την αρχή της απροσδιοριστίας του Χαιζενμπεργκ. Είναι αδύνατον, σε μία δεδομένη στιγμή, να επισημανθούν επακριβώς, τα πολιτικά του χαρακτηριστικά, διότι βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία αλλαγής.

Ωστόσο, δεν είναι δυνατό να μείνουν ασχολίαστες τουλάχιστον δύο από τις βασικές προγραμματικές του θέσεις. Η πρώτη αφορά στις ''διαπραγματεύσεις''. Η δεύτερη εξαγγέλθηκε στη ΔΕΘ 2014 και αφορά σε μέτρα που άπτονται της πολιτικής ελεημοσύνης.

***Είναι γνωστό, ότι η ''διαπραγμάτευση'' είναι εγγενής συστημικός παράγων, ο οποίος οδηγεί αναπόδραστα, είτε στον συμβιβασμό, είτε στην επιβολή της θέλησης του ισχυροτέρου

Γιατί όπως γνωρίζουμε ''οι διαπραγματεύσεις ξεκινούν από τις πραγματικές προθέσεις του καθ' ενός, επειδή οι αρχές της δικαιοσύνης προσμετρώνται μόνον όταν τα δύο μέρη δεσμεύονται από ίση δύναμη, αλλιώς οι ισχυροί κάνουν ό,τι μπορούν και οι αδύναμοι προσαρμόζονται''. (Θουκυδίδης).

Γι αυτό, το πρόβλημα του δημοσίου χρέους, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Επιλύεται--μόνο--από την επιστήμη της δικαιοσύνης. Και σ' αυτή την περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει το οπλοστάσιο του διεθνούς δικαίου, (Σύμβαση της Βιέννης κ.λ.π.) για να οδηγηθεί στην μοναδική λύση, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και που -φυσικά- είναι η μονομερής διαγραφή του. Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τοκογλύφων.
Ιδού, λοιπόν, για τον Σύριζα ''πεδίον δόξης λαμπρόν''.

***'' Το κοινωνικό κράτος και οι επί μέρους εκδηλώσεις του (κοινωνική πρόνοια, κοινωνική ασφάλιση, προστασία της εργασίας κ.λ.π.) δεν αποτελούν προαιρετική επιλογή μιας φιλάνθρωπης πολιτείας, αλλά υποχρεωτικές αρμοδιότητες κάθε πολιτισμένου κράτους.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, η πρόσφατη ρητή αναφορά του όρου ''κοινωνικό κράτος'' στο Σύνταγμα (άρθρο 25 παρ. 2 του αναθεωρηθέντος Συντάγματος 2001) επιβεβαιώνει την συνέχεια της Ελληνικής Πολιτείας ως Κράτους Προνείας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και καθιστά αντισυνταγματική οποιαδήποτε απόπειρα του νομοθέτη να συρρικνώσει το κύρος των κοινωνικών υπηρεσιών (υγείας, ασφάλισης, πρόνοιας κ.λ.π.) ή να υποβαθμίσει την ποιότητά τους.

Επιπλέον, σήμερα το περιεχόμενο του κοινωνικού κράτους έχει διευρυνθεί και περιλαμβάνει όλο το φάσμα των δημόσιων πολιτικών, που εξασφαλίζουν, υπό μορφήν παροχής των αντιστοίχων δημοσίων υπηρεσιών, τις βασικές ανάγκες του πολίτη, όπως αυτές προσδιορίζονται από τις σύγχρονες αντιλήψεις για την ποιότητα της ζωής (συγκοινωνίες, επικοινωνίες, ενέργεια, ύδρευση κ.λ.π.).

Με δεδομένο λοιπόν, ότι οι υπηρεσίες αυτές, ανήκουν πλέον στον πυρήνα του κοινωνικού κράτους και αποτελούν σύγχρονη πτυχή των κοινωνικών δικαιωμάτων, το βιώσιμο κράτος έχει υποχρέωση να ασκεί δημόσιες πολιτικές που διασφαλίζουν την παροχή τους με όρους προεχόντως δημοσίου συμφέροντος και όχι να τις αντιμετωπίζει ως οικονομικά αγαθά, υποκείμενα στην λογική και τους κανόνες της αγοράς''. (Μ. Καραμανώφ. Τα όρια των ιδιωτικοποιήσεων).

Στην πορεία του λαού προς την εξουσία η οποία θα ολοκληρωθεί, είτε ως απόρροια του διαλεκτικού υλισμού, είτε ως ''επινόηση - επιλογή ''των ανυπότακτων πολιτών που βρίσκονται στον ''δρόμο'', από τον Μάιο του 2010, ο Σύριζα οφείλει να στοιχηθεί πίσω από τον λαό.

Διαφορετικά θα αποτελέσει την τέταρτη διαδοχική κυβέρνηση δωσιλόγων .