Του Οθωνα Κουμαρέλλα
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να απαντά με απόλυτο τρόπο στο δίλλημα συμβιβασμός, ή ρήξη και έτσι δίνει ο ίδιος ένα οριστικό τέλος στις αυταπάτες, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για όλες εκείνες τις δυνάμεις που εξ αρχής έθεταν τα ζητήματα σε ορθολογική βάση και υπέρ των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και της χώρας.
Ενδεχομένως είναι για κάποιους νωρίς ακόμα για οριστικά συμπεράσματα, αλλά η ταχύτητα «προσαρμογής» του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή πραγματικότητα εκπλήσσει. Όπως και η δικαιολογία που άρχισε να ακούγεται ολοένα και πιο δυνατά, ότι, τάχα, η εντολή που έλαβε ήταν να παραμείνουμε πάσει θυσία στο ευρώ, αφού έτσι θέλει το 80% του κόσμου.
Έτσι βρισκόμαστε όλοι μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Το μαύρο μέτωπο αναγεννιέται, σαν από τις στάχτες του, με πρώτη ύλη την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛΛ, ενώ ένα τεράστιο κενό δημιουργείται στο χώρο της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας. Ένα τεράστιο κενό που οφείλει να καλυφθεί το συντομότερο πριν η νεοναζιστική δεξιά απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος της απογοήτευσης και του θυμού του κόσμου.
Μπροστά σ’ αυτή τη νέα κατάσταση μπαίνουν και τα νέα καθήκοντα και οι ευθύνες όλων αυτών που μέχρι τώρα έχουν δώσει δείγματα γραφής τόσο ορθού πατριωτικού και δημοκρατικού λόγου, όσο και αγωνιστικών δράσεων προς αυτή την κατεύθυνση.
Επειδή σήμερα δεν αρκεί να ενημερώνουμε και να καλούμε απλά τον κόσμο να πάρει την ευθύνη μιας σύγκρουσης με το τέρας από μόνος του.
Σήμερα καλούμαστε όλοι να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες μας και να τεθούμε ως πολιτικά υποκείμενα μπροστά δίνοντας το παράδειγμα της ευθύνης.
Οφείλουμε να δώσουμε τον ξεκάθαρο στόχο και το σχέδιο για την υλοποίησή του.
Και το Σχέδιο προϋποθέτει στρατηγική, εργαλεία και φορέα που θα φέρει την ευθύνη της όλης προσπάθειας.
Δεν αρκεί πλέον να καλούμε τον κόσμο σε αυτοοργάνωση και να αναλάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Δεν μπορούμε να του βάζουμε ευθύνες, χωρίς να αναλαμβάνουμε πρώτα τις δικές μας.
Μέχρι τώρα, ενώ καλούμε τον κόσμο να αναλάβει την ευθύνη του Αγώνα (του δικού του Αγώνα βεβαίως), αρνούμαστε να αναλάβουμε τη δική μας ευθύνη και να βοηθήσουμε επί της ουσίας τον κόσμο, όχι μόνο να καταλάβει, αλλά να του δείξουμε και το πώς θα προχωρήσει συγκροτημένα, για να είναι η πάλη του νικηφόρα. Πως θα τον πείσουμε να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αν εμείς δεν αποδεικνύουμε καθημερινά, όχι ότι απλά βρισκόμαστε πλάι του, αλλά μπαίνοντας μπροστά, ξέρουμε τι θέλουμε ακριβώς και έχουμε τον τρόπο για να το καταχτήσουμε, για να μας εμπιστευθεί και να μην αισθάνεται ότι βαδίζει μόνος στα χαμένα, και ότι καλείται, να συμμετάσχει σε μια πορεία που έχει προοπτική;
Ήρθε η στιγμή για τη ποιοτική αναβάθμιση του Λόγου και του ρόλου μας μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Ο λαός έχει ανάγκη για μια νέα Καθοδήγηση (όσο κι αν η λέξη αυτή είναι αρνητικά φορτισμένη από αυτούς που έχοντας καεί στο χυλό των κομματικών «μαντριών» φυσάνε και το γιαούρτι), σε μια απολύτως συντεταγμένη και νικηφόρα πορεία με προοπτική εξουσίας. Διαφορετικά η υπόθεση είναι χαμένη από χέρι.
Ποιος θα είναι τελικά ο ρόλος του Μετώπου σε αυτή τη πάλη που καλούμε το Λαό;
Επιδιώκουμε τι ακριβώς; Να αποτελέσουμε τη συγκολλητική ουσία μεταξύ επί μέρους δράσεων και πρωτοβουλιών των διάσπαρτων κινημάτων λαϊκής βάσης, που απλά εμείς θα ενθαρρύνουμε, έστω κι αν κι εμείς συμμετέχουμε ενεργά με τη φυσική μας παρουσία στις όποιες δράσεις και πρωτοβουλίες του Κινήματος;
Είναι αρκετό αυτό;
Ο λαός όμως, ξεπερνώντας τις αυταπάτες και το σοκ από τη διάψευση των ελπίδων του, θα ζητήσει κάτι πολύ περισσότερο και δεν είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι τον τρόπο που θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του.
Αυτόν τον τρόπο οφείλουμε άμεσα να συνειδητοποιήσουμε και αυτή τη στρατηγική με προοπτική εξουσίας πρέπει να επεξεργαστούμε.
Δεν αρκεί να καλούμε τον κόσμο να παλέψει για τα δίκια του δείχνοντάς του το στόχο, αλλά μεταξύ της αφετηρίας σήμερα και του στόχου να υπάρχει κενό. Αυτό το κενό πρέπει να καλύψουμε, δεν μπορούμε να αφήσουμε μόνο του το κόσμο, να ανακαλύψει το πως θα καλυφθεί. Δεν είναι δυνατό να βαδίζουμε με το «βλέποντας και κάνοντας», γιατί τότε σύντομα θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδα και ο κόσμος θα στραφεί σ’ αυτούς που είναι έτοιμοι να του δώσουν «μασημένη» τροφή και πολύ φοβάμαι, ότι αυτή θα είναι ακροδεξιάς χροιάς και λογικής, εγκλωβίζοντας τον οριστικά σε συνθήκες υποτέλειας και κατοχής. Και αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να γίνει!
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να απαντά με απόλυτο τρόπο στο δίλλημα συμβιβασμός, ή ρήξη και έτσι δίνει ο ίδιος ένα οριστικό τέλος στις αυταπάτες, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για όλες εκείνες τις δυνάμεις που εξ αρχής έθεταν τα ζητήματα σε ορθολογική βάση και υπέρ των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και της χώρας.Ενδεχομένως είναι για κάποιους νωρίς ακόμα για οριστικά συμπεράσματα, αλλά η ταχύτητα «προσαρμογής» του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή πραγματικότητα εκπλήσσει. Όπως και η δικαιολογία που άρχισε να ακούγεται ολοένα και πιο δυνατά, ότι, τάχα, η εντολή που έλαβε ήταν να παραμείνουμε πάσει θυσία στο ευρώ, αφού έτσι θέλει το 80% του κόσμου.
Έτσι βρισκόμαστε όλοι μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Το μαύρο μέτωπο αναγεννιέται, σαν από τις στάχτες του, με πρώτη ύλη την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛΛ, ενώ ένα τεράστιο κενό δημιουργείται στο χώρο της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας. Ένα τεράστιο κενό που οφείλει να καλυφθεί το συντομότερο πριν η νεοναζιστική δεξιά απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος της απογοήτευσης και του θυμού του κόσμου.
Μπροστά σ’ αυτή τη νέα κατάσταση μπαίνουν και τα νέα καθήκοντα και οι ευθύνες όλων αυτών που μέχρι τώρα έχουν δώσει δείγματα γραφής τόσο ορθού πατριωτικού και δημοκρατικού λόγου, όσο και αγωνιστικών δράσεων προς αυτή την κατεύθυνση.
Επειδή σήμερα δεν αρκεί να ενημερώνουμε και να καλούμε απλά τον κόσμο να πάρει την ευθύνη μιας σύγκρουσης με το τέρας από μόνος του.
Σήμερα καλούμαστε όλοι να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες μας και να τεθούμε ως πολιτικά υποκείμενα μπροστά δίνοντας το παράδειγμα της ευθύνης.
Οφείλουμε να δώσουμε τον ξεκάθαρο στόχο και το σχέδιο για την υλοποίησή του.
Και το Σχέδιο προϋποθέτει στρατηγική, εργαλεία και φορέα που θα φέρει την ευθύνη της όλης προσπάθειας.
Δεν αρκεί πλέον να καλούμε τον κόσμο σε αυτοοργάνωση και να αναλάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Δεν μπορούμε να του βάζουμε ευθύνες, χωρίς να αναλαμβάνουμε πρώτα τις δικές μας.
Μέχρι τώρα, ενώ καλούμε τον κόσμο να αναλάβει την ευθύνη του Αγώνα (του δικού του Αγώνα βεβαίως), αρνούμαστε να αναλάβουμε τη δική μας ευθύνη και να βοηθήσουμε επί της ουσίας τον κόσμο, όχι μόνο να καταλάβει, αλλά να του δείξουμε και το πώς θα προχωρήσει συγκροτημένα, για να είναι η πάλη του νικηφόρα. Πως θα τον πείσουμε να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αν εμείς δεν αποδεικνύουμε καθημερινά, όχι ότι απλά βρισκόμαστε πλάι του, αλλά μπαίνοντας μπροστά, ξέρουμε τι θέλουμε ακριβώς και έχουμε τον τρόπο για να το καταχτήσουμε, για να μας εμπιστευθεί και να μην αισθάνεται ότι βαδίζει μόνος στα χαμένα, και ότι καλείται, να συμμετάσχει σε μια πορεία που έχει προοπτική;
Ήρθε η στιγμή για τη ποιοτική αναβάθμιση του Λόγου και του ρόλου μας μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Ο λαός έχει ανάγκη για μια νέα Καθοδήγηση (όσο κι αν η λέξη αυτή είναι αρνητικά φορτισμένη από αυτούς που έχοντας καεί στο χυλό των κομματικών «μαντριών» φυσάνε και το γιαούρτι), σε μια απολύτως συντεταγμένη και νικηφόρα πορεία με προοπτική εξουσίας. Διαφορετικά η υπόθεση είναι χαμένη από χέρι.
Ποιος θα είναι τελικά ο ρόλος του Μετώπου σε αυτή τη πάλη που καλούμε το Λαό;
Επιδιώκουμε τι ακριβώς; Να αποτελέσουμε τη συγκολλητική ουσία μεταξύ επί μέρους δράσεων και πρωτοβουλιών των διάσπαρτων κινημάτων λαϊκής βάσης, που απλά εμείς θα ενθαρρύνουμε, έστω κι αν κι εμείς συμμετέχουμε ενεργά με τη φυσική μας παρουσία στις όποιες δράσεις και πρωτοβουλίες του Κινήματος;
Είναι αρκετό αυτό;
Ο λαός όμως, ξεπερνώντας τις αυταπάτες και το σοκ από τη διάψευση των ελπίδων του, θα ζητήσει κάτι πολύ περισσότερο και δεν είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι τον τρόπο που θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του.
Αυτόν τον τρόπο οφείλουμε άμεσα να συνειδητοποιήσουμε και αυτή τη στρατηγική με προοπτική εξουσίας πρέπει να επεξεργαστούμε.
Δεν αρκεί να καλούμε τον κόσμο να παλέψει για τα δίκια του δείχνοντάς του το στόχο, αλλά μεταξύ της αφετηρίας σήμερα και του στόχου να υπάρχει κενό. Αυτό το κενό πρέπει να καλύψουμε, δεν μπορούμε να αφήσουμε μόνο του το κόσμο, να ανακαλύψει το πως θα καλυφθεί. Δεν είναι δυνατό να βαδίζουμε με το «βλέποντας και κάνοντας», γιατί τότε σύντομα θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδα και ο κόσμος θα στραφεί σ’ αυτούς που είναι έτοιμοι να του δώσουν «μασημένη» τροφή και πολύ φοβάμαι, ότι αυτή θα είναι ακροδεξιάς χροιάς και λογικής, εγκλωβίζοντας τον οριστικά σε συνθήκες υποτέλειας και κατοχής. Και αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να γίνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου