Μια ματιά γύρω μας είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι φτάσαμε σαν κοινωνία στο όριο της επιβίωσης!
Κάποιες σκόρπιες «φιλανθρωπικές» δραστηριότητες, κάποιες ανάλογου περιεχομένου πρωτοβουλίες της εκκλησίας, κάποιες μεμονωμένες κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, σε συνδυασμό με κάποια ατελέσφορα κυβερνητικά μέτρα, «κρύβουν» για λίγο ακόμα το μέγεθος του προβλήματος, που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.
Η απόλυτη ένδεια, η πείνα δεν αποτελούν πλέον απειλή. Είναι η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά.
Η κατάσταση όχι μόνο δεν πρόκειται να βελτιωθεί, αντιθέτως αναμένεται να χειροτερέψει το χειμώνα όπου οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται.
Δεν χρειάζεται να δούμε εικόνες της Αθήνας του χειμώνα του 1943, ή τον αριθμό των αυτοκτονιών να πολλαπλασιάζεται για να καταλάβουμε ότι για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ!