Πρωτοφανής πράξη εθνικής υποτέλειας από όλο το πολιτικό σύστημα

Του Δημήτρη Καζάκη


Σήμερα έχουν κατατεθεί στην Βουλή και πρόκειται να ψηφιστούν με την μορφή νομοσχεδίου και με την διαδικασία του κατεπείγοντος τα εξής: Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, τροποποιήσεις του ν. 4093/2012, κύρωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «Έγκριση των Σχεδίων των Συμβάσεων Τροποποίησης της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ), της Ελληνικής Δημοκρατίας, του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), με τίτλο «Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης», της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ε.Τ.Χ.Σ., της Ελληνικής Δημοκρατίας και της ΤτΕ, με τίτλο «Σύμβαση Διευκόλυνσης Διαχείρισης Υποχρεώσεων ΣΙΤ» και της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ε.Τ.Χ.Σ., της Ελληνικής Δημοκρατίας και της ΤτΕ με τίτλο «Διευκόλυνση αποπληρωμής Τόκων Ομολόγων», παροχή εξουσιοδοτήσεων για την Υπογραφή Συμβάσεων» και άλλες επείγουσες ρυθμίσεις.

Μέσα σε λίγες ώρες δήθεν κοινοβουλευτικής διαβούλευσης, κουβέντας δηλαδή για το θεαθήναι, έτσι για να περνά η ώρα χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα καθότι όλα έχουν προαποφασιστεί, θα ψηφιστούν μέτρα και δεσμεύσεις που μετατρέπουν την Ελλάδα σε επίσημο προτεκτοράτο των ξένων δανειστών της. Για μια ακόμη φορά οι βουλευτές της συμπολίτευσης θα δηλώσουν ότι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά γιατί αν δεν ψηφίσουν η χώρα θα χρεοκοπήσει, ενώ οι Ηρακλήδες της αντιπολίτευσης θα αρκεστούν στη γνωστή κοινοβουλευτική πρόζα διανθισμένη με πύρινες καταγγελίες. Κι όλοι μαζί θα νομιμοποιήσουν για μια ακόμη φορά την παραβίαση κάθε έννοιας συνταγματικής τάξης ενός τύποις ανεξάρτητου κράτους. Βλέπετε για να νομιμοποιηθεί η όλη διαδικασία δεν αρκεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Χρειάζεται εξίσου και η κοινοβουλευτική μειοψηφία. Απαιτούνται και οι δυο να αναγνωρίζουν ότι όλα έγιναν νομότυπα. Και η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση. Γι’ αυτό και κανένας δεν πρόκειται να κουνηθεί από την θέση του. Δεν πρόκειται ούτε κατά διάνοια να ρισκάρει για χάρη της χώρας και του λαού της την παρουσία και τις απολαβές του από αυτό το νόθο, βαθιά αντιλαϊκό και αντεθνικό κοινοβούλιο. Ας πάει να πνιγεί η χώρα και ο λαός της.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται απλά στο «αγγλικό δίκαιο» και την δικαιοδοσία των δικαστηρίων, η οποία ανατίθεται στα δικαστήρια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου όπου βρίσκεται η έδρα των δανειστών, δηλαδή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, αλλά στο γεγονός ότι η Ελλάδα – κι όχι απλά το ελληνικό κράτος – απεμπολεί κάθε μορφή ασυλίας. Ακόμη και υπό το αγγλοσαξονικό δίκαιο (Βρετανία, ΗΠΑ) η άρση της ασυλίας ενός κράτους δεν αφορά στην εθνική του κυριαρχία, αλλά στις εμπορικές δραστηριότητες του εν λόγω κράτους. Έτσι ακόμη κι όταν υποχρεώνεται από τους δανειστές του να υπογράψει σε «αγγλικό δίκαιο» προκειμένου να άρει την ασυλία του οικειοθελώς αυτό αφορά πρώτα και κύρια στην αποδοχή της δικαιοδοσίας των δικαστηρίων του δανειστή. «Τα κράτη συνήθως εξαιρούν: (1) την περιουσία στο εξωτερικό των διπλωματικών αποστολών, (2) την στρατιωτική περιουσία, (3) τα περιουσιακά στοιχεία που βρίσκονται εντός της επικράτειάς τους και είναι αφιερωμένα σε δημόσια ή κυβερνητική χρήση, και (4) κληρονομική περιουσία.»[1]

Προβλέπεται κάτι τέτοιο από την υπάρχουσα σύμβαση που ψηφίζεται σήμερα; Ούτε κατά διάνοια. Αντίθετα, η Ελλάδα απεμπολεί άνευ όρων και αμετάκλητα την ασυλία της έναντι των δανειστών για όλα τα περιουσιακά της στοιχεία όχι μόνο ως κράτος, αλλά και ως επικράτεια αποδεχόμενη όχι μόνο την δικαιοδοσία των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου, αλλά και την αμετάκλητη εφαρμογή των αποφάσεών τους στο έδαφός της. Ο τρόπος που συντάχθηκε και διατυπώθηκε η συγκεκριμένη σύμβαση μας ξαναγυρίζει πίσω στον 19ο αιώνα όταν αποτελούσε «καθαρή αρχή του Διεθνούς Δικαίου πώς η περιουσία του υπηκόου είναι υπόχρεη για τα δάνεια που έχει συνάψει το Κράτος του οποίου είναι μέλος.»[2] Βέβαια, την εποχή εκείνη δινόταν η δυνατότητα στο Κράτος να μην θεωρεί τα δάνεια που συνάπτει δεσμευτικά. «Τα αγγλικά δικαστήρια έχουν αποφασίσει ότι τα πληρωτέα ομόλογα στον κομιστή τους, τα οποία έχουν εκδοθεί από την κυβέρνηση ενός Κράτους, δημιουργούν μόνο ένα χρέος με χαρακτήρα χρέους τιμής, το οποίο δεν μπορεί να επιβάλει κανένα ξένο δικαστήριο, ούτε καν από τα δικαστήρια του ίδιου του δανειζόμενου Κράτους, εκτός κι αν υπάρχει συγκατάθεση από την κυβέρνησή του.»[3]

Έγκλημα εσχάτης προδοσίας

Έγκλημα εσχάτης προδοσίας συνίσταται κατά πράξη, και κατά παράλειψη

Έγκλημα συνίσταται κατά πράξη και κατά παράλειψη διδάσκει το ποινικό δίκαιο. Όποιος πολίτης, ενώ μπορεί, παραλείπει να σώσει έναν συμπολίτη του που πνίγεται, το αδίκημά του ισοδυναμεί σαν να τον έπνιξε με τα ίδια του τα χέρια.

Τα αντιμνημονιακά κοινοβουλευτικά κόμματα διαπράττουν έγκλημα εσχάτης προδοσίας κατά παράλειψη. Αρνούνται να αποχωρήσουν από το κατοχικό κοινοβούλιο, νομιμοποιώντας με την παρουσία τους την ξένη κατοχή.

Δεν αρκεί να λέει ο Σύριζα, η Χρυσή Αυγή, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, και το ΚΚΕ, ότι δεν υπέγραψαν τα μνημόνια και τις αποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις. Αρνούμενοι να προξενήσουν την πτώση της κατοχικής κυβερνήσεως Σαμαρά γίνονται μέρος του προβλήματος και συνεργοί στην προδοσία του Έθνους.

Δεν αρκεί να καταγγέλλουν το μνημόνιο. Από την στιγμή που δεν δημιουργούν συνθήκες εξόδου από την μνημονιακή λαίλαπα έχουν ποινικές ευθύνες για την γενοκτονία του Λαού μας.

Στα γειτονικά μας Σκόπια η κυβέρνηση του Νίκολα Γκρούεβσκι προσπάθησε να περάσει από την βουλή τον κρατικό προϋπολογισμό με μεθοδεύσεις αντίστοιχες της κυβερνήσεως Σαμαρά. Η αντιπολίτευση απεχώρησε από την βουλή και κάλεσε τον Λαό στον δρόμο σε δυναμικές διαδηλώσεις.

Εφ' όσον τα αντιμνημονιακά κοινοβουλευτικά κόμματα στην Ελλάδα παραμένουν στο κατοχικό κοινοβούλιο και συναλλάσσονται μαζί του, στην πολιτική και στο διεθνές δίκαιο εκλαμβάνεται ως επίσημη αναγνώριση του κύρους και της εξουσίας του από τα μετέχοντα κόμματα.

Επομένως τα αντιμνημονιακά κοινοβουλευτικά κόμματα αποτελούν ένα «δημοκρατικό» άλλοθι για τους εθνοπροδότες.

Το κουτοπόνηρο σόφισμα «εγώ δεν ψήφισα το μνημόνιο» δεν αποτελεί αιτία απαλλαγής από ποινικές ευθύνες. Το ζήτημα είναι τί κάνεις για να ανατρέψεις την εθνοπροδοτική κυβέρνηση Σαμαρά;

Εφ' όσον αρνούνται να αποχωρήσουν από τις κοινοβουλευτικές έδρες την στιγμή που ο λαομίσητος Σαμαράς γενοκτονεί το Έθνος των Ελλήνων είναι συναυτουργοί στο έγκλημα της γενοκτονίας εις βάρος του Ελληνικού Λαού.

Όταν στηθούν τα επαναστατικά δικαστήρια, μαζί με τους προδότες θα δικαστούν και όσοι πολιτικοί παρέλειψαν να ανατρέψουν την κατοχική κυβέρνηση. Και η ποινή για το έγκλημα κατά παράλειψη είναι ίδια με το έγκλημα κατά πράξη, βάσει του ποινικού δικαίου.

πηγη

ΚΑΤΟΧΗ

Πείνα και κρύο. Άσχημος συνδυασμός. Οι κατακτητές, δεν άφησαν τίποτα. Το πρωί είχα δει κάποιους φουκαράδες να ψάχνουν στα σκουπίδια, μάταια. Τα τρόφιμα είναι "πολυτέλεια" σήμερα κι η ζωή "φθηνή". Φαί έχουν άφθονο μόνο οι συνεργάτες των Γερμανών.

Τους άκουγα πάλι. «Συλλάβαμε πολλούς τρομοκράτες κατά την τελευταία επιχείρηση. Θα τιμωρηθούν». «Τρομοκράτες» νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, οπλισμένα μόνο με θάρρος...
Μέσα κάνει το ίδιο σχεδόν κρύο με έξω. Φοράω αρκετά ρούχα να ζεσταθώ. Κοιτάζω τα ντουλάπια για τρόφιμα, τζίφος. Δεν έχω και λεφτά... Ως και τη βέρα μου την πήρανε κάτι μαυραγορίτες, για μισό πιάτο φαί. Πριν την κατοχή δούλευα, τώρα γυρίζω από δω κι από κει.

Θα με έπιανε απελπισία, αν δεν ήταν η Αντίσταση. Σήμερα παρά το κρύο ένιωσα ζέστη κι ελπίδα. Αντιστασιακοί χτύπησαν το σπίτι ενός δοσίλογου. Ενός φίλου των κατακτητών. Υπάρχει ελπίδα. Μας λένε οι εχθροί, πως τάχα νικάνε. Ότι προελαύνουν. Δεν τους πιστεύω. Αν κοιτάξεις τα μάτια τους θα δεις το ψέμα. Και το φόβο. Χάνουν. Έναν πιάνουν δεκάδες παίρνουν τη θέσης τους. Κι ο πόλεμος μαίνεται.

Έχουν λυσσάξει, απειλούν, λένε θα κάνουν αντίποινα. Ας κάνουν ότι θέλουν. Τίποτα χειρότερο από την πείνα και τη σκλαβιά. Στην αρχή μας κοίταγαν αλαζονικά, με τον αέρα του νικητή, του καταχτητή. Τώρα το βλέμμα άλλαξε. Μας κοιτάνε με ανησυχία. Τους μισούμε και το ξέρουν.
Τους χτύπησαν γερά αυτές τις μέρες οι οργανώσεις, που μάχονται για λευτεριά. Σε πολλά σημεία ταυτόχρονα. Έκαναν πολλές δολιοφθορές. Γράψανε και συνθήματα. Το νιώθω, τον πόλεμο θα τον κερδίσουμε.
Όπως και τον προηγούμενο. Τους νικήσαμε τότε, θα το κάνουμε και τώρα...

Αν τυχόν δεν μπορείς να προσδιορίσεις, αν αυτά αφορούν παλιά, ή είναι πιο πρόφατα, τότε ίσως ήρθε η στιγμή, να πολεμήσεις...

πηγη

Πολιτική και κοινωνική παρακμή

Το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα και η κοινωνία βυθίζονται συνεχώς σε γενικευμένη παρακμή, χωρίς κάποια ρωγμή αλλαγής και ανάκαμψης. Από την εποχή που ξέσπασε η κρίση το 2008 δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική αλλαγή στους θεσμούς που επέτρεψαν και διευκόλυναν την πορεία προς τον γκρεμό. Ούτε το πολιτικό σύστημα είναι πρόθυμο γι αυτό ούτε η κοινωνία δείχνει διάθεση για κάτι παρόμοιο. Επί πλέον η τελευταία επιτρέπει στους υπευθύνους της οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας να ασκούν ακόμη κυβερνητικό έργο επιτείνοντας έτι περαιτέρω τη θλιβερή κατάσταση. Πράγματι, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προσφέρει λύση στο πρόβλημα, διότι είναι μέρος του προβλήματος. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ανακυκλώνει το πρόβλημα και τα αδιέξοδα, διότι εκεί βρίσκεται η μόνη ικανότητά του. Δεν έχει εκπαιδευθεί για κάτι άλλο, ούτε έχει την πρόθεση ούτε είναι ικανό να αναζητήσει δημιουργικές αντιλήψεις. Μερικά τελευταία δείγματα: το τρίτο Μνημόνιο, τα νέα εξουθενωτικά μέτρα λιτότητας, η αδυσώπητη κυριαρχία της φοροδιαφυγής, η άρνηση για τιμωρία των υπευθύνων της χρεοκοπίας, οι αντισυνταγματικές πράξεις τόσο της κυβερνητικής εξουσίας όσο και της δικαστικής. Η τελευταία επί πλέον επέτρεψε τη νομιμότητα της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής» και εξασφαλίζει την ατιμωρησία των εγκληματικών πράξεών της.

Ενώπιον του γενικευμένου αδιεξόδου η κοινωνία αντί να στραφεί στον εαυτό της και να αναζητήσει δημιουργική λύση στρέφεται απεγνωσμένη σε παιδαριώδεις εθνικιστικές κινήσεις, σε επικίνδυνες νεοναζιστικές βαρβαρότητες και σε πομπώδη αντιμνημονιακά και αριστερά ιδεολογήματα. Η κατάσταση αυτή δηλώνει μία διχασμένη, απροπροσανατόλιστη, ηττημένη και ηττοπαθή κοινωνία, που εκδηλώνεται τόσο στις προτιμήσεις της σε απαράδεκτους κομματικούς σχηματισμούς όσο και στο γεγονός πως ανέδειξε πρωθυπουργούς άτομα ανίκανα και ολίγιστα όπως ο Κ. Καραμανλής Β΄, ο Γ. Α. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς.

Είναι ως η κοινωνία να έχει αποφασίσει υποσυνειδήτως να αυτοκτονήσει και τo πράττει με συχνές δόσεις δηλητηρίου, το οποίο έχει πολλές μορφές: εθνικισμός, λαϊκισμός, κομματισμός, κρατισμός, συντεχνιασμός, πελατειακές σχέσεις, θρησκευτικές ιδεοληψίες, ρατσιστικές αντιλήψεις, ιδιώτευση, απάθεια για τα κοινά και το κοινό αγαθό. Κυρίως όμως παραμένει δέσμια του κομματισμού, δηλαδή της αντίληψης πως κάποιο ή κάποια κόμματα θα τη σώσουν από την καταστροφή.

Είναι ευρέως διαδεδομένη η εντύπωση πως τα κόμματα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, πως έχουν δυνάμεις, στελέχη και θέληση για ουσιαστική αλλαγή. πως, επί πλέον, αυτός είναι και ο μόνος δρόμος. Όμως η χρεοκοπία και η γενικευμένη παρακμή διαψεύδουν αυτή την αντίληψη και αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο: το μόνο για το οποίο τα κόμματα είναι ικανά είναι το συμφέρον το δικό τους, των ανωτέρων τάξεων και η καταστροφή της χώρας. Πάντοτε τα κόμματα αποδείχθηκαν, όχι σωτήρες, αλλά ολετήρες. Αψευδής μάρτυς το παρελθόν πριν από το 2009 και μετά το 2009, μέχρι σήμερα. Όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να δει αυτή την αλήθεια σημαίνει πως είτε έχει άμεσο προσωπικό συμφέρον από την κομματοκρατία είτε πάσχει από στρουθοκαμηλισμό. Ενώ όλα τα ρολόγια δείχνουν μεσάνυκτα η κοινωνία αρνείται να τα δει.

Το έργο της «σωτηρίας» υπερβαίνει τις συνήθεις κομματικές δυνάμεις και μάλιστα νεοελληνικής κοπής. Διότι πρέπει να αλλάξουν όλα όσα έχουν αποτύχει, και έχουν αποτύχει όλα: το διοικητικό, το πολιτικό και το δικαστικό σύστημα, το παρασιτικό μοντέλο οικονομίας, παραγωγής και διανομής, το πελατειακό κράτος, ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί… Έχουν αποτύχει όλες οι ισχύουσες σημασίες, νοοτροπίες, συμπεριφορές. οι εθνικιστικές ιδεολογίες, οι θρησκευτικές ιδεοληψίες, οι δομές, οι θεσμοί. Όλα αυτά κατάγονται από πολύ παλιά και έχουν βαθιές ρίζες, τις οποίες τα κόμματα αντί να ξεριζώνουν τις ποτίζουν επί δεκαετίες.

Το έργο της εξόδου από την γενικευμένη παρακμή είναι έργο τιτάνιο, αφού πρέπει να ανοικοδομηθεί ένα σύστημα εκ του μηδενός, στην κυριολεξία. Πράγματι, όλα έχουν καταρρεύσει, όλα είναι απέραντοι ερειπιώνες: οικονομικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί, πολιτισμικοί, ηθικοί. Συνεπώς το μείζον πρόβλημα είναι ταυτοχρόνως οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό και κοινωνικό. Το έργο της ανοικοδόμησης μπορεί και πρέπει να πραγματοποιηθεί μόνο από το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων, από την κινητοποίηση όλων των παραγωγικών τομέων, σε όλους τους χώρους, επαγγελματικούς, εργασιακούς, πανεπιστημιακούς, σχολικούς, στα χωριά, στις πόλεις, στις συνοικίες.

Το επείγον πολιτικό ζήτημα δεν είναι να αλλάξει η κυβέρνηση με κάποιο κόμμα, αλλά να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, οι δομές, οι ολιγαρχικοί θεσμοί. Οι σημαντικές και ουσιαστικές αλλαγές δεν προκύπτουν από τα κόμματα και τις εκλογές, αλλά από την αυτόνομη και δημιουργική δράση των ανθρώπων, από την απαίτηση και κινητοποίηση της κοινωνίας.

πηγη

ΣΥΡΙΖΑ, σαν να λέμε ψώνια στη λαϊκή

Οι λαϊκές αγορές έχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά. Προσελκύουν μεγάλες μάζες κόσμου, έχουν σχεδόν τα πάντα, και οι έμποροι είναι σχεδόν ταχυδακτυλουργοί.

Σε μια λαϊκή αγορά μπορείς να βρεις ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Από ντομάτες και ραπανάκια μέχρι παπλώματα, λάδι, τσικουδιά, χαλιά, κοσμήματα και καραμέλες. Πράγματα που μεταξύ τους μοιάζουν διαφορετικά, είναι εκεί για να αποτελέσουν την εβδομαδιαία σου ασχολία. Αυτό που τραβάει τον κόσμο στις λαϊκές αγορές είναι, μάλλον, αυτή η ποικιλία. Με μια βόλτα στους πάγκους μπορείς να κάνεις το μεγαλύτερο μέρος των απαραίτητων αγορών.

Ένα πράγμα όμως που λειτουργεί σαν άγραφος νόμος στις λαϊκές είναι η συμπεριφορά των εμπόρων. Ζυγίζουν τις σακκούλες σε μια ζυγαριά που εντελώς τυχαία είναι μακριά από εσένα, σου βάζουν πάντα λίγο παραπάνω από αυτό που θέλεις. Ακόμα και να δείξεις στον έμπορο ποιο ψάρι θέλεις αυτός θα φροντίσει να πάρεις εκείνο που ζυγίζει λίγο παραπάνω. Με τα χρόνια έχω πειστεί ότι το κάνουν για πλάκα ή από συνήθεια. Το πραγματικό τους κέρδος ίσως είναι ένα ή δύο ευρώ τη μέρα, οπότε δεν μπορείς να θεωρήσεις το αδίκημά τους τόσο σοβαρό. Ίσως πάλι η ικανότητά τους αυτή να έχει αναπτυχθεί με τα χρόνια λόγω της αδιαφορίας των πελατών να επισημάνουν την «κλοπή». Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν θα τσακωθούμε για μια πιπεριά και δύο μανταρίνια. Και αυτοί κάνουν πως πιστεύουν ότι μας ξεγελάνε και η ζωή συνεχίζεται.

Γυρνώντας σήμερα από τη λαϊκή σκεφτόμουν ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και κατέληξα ότι οι ομοιότητες είναι πολλές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια μια επιλογή για μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Κάτι σαν αναγκαίο κακό για κάποιες άλλες. Αφού ο μανάβης είναι ακριβός, τι να κάνω, ψωνίζω από τη λαϊκή. Αφού όλοι οι άλλοι είναι κλέφτες και διεφθαρμένοι, τι να κάνω, ψηφίζω Τσίπρα. Έτσι, μεγάλες μάζες λαού ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να …κάνουν τα ψώνια τους πιο φτηνά.

Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα στο οποίο μπορείς να βρεις σχεδόν ό,τι θέλεις. Θέλεις παραδοσιακούς, ψημμένους αριστερούς; Σου έχουμε τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη. Θέλεις προκλητικούς νεοαριστερούς που θα εκφράσουν την μεταμοντέρνα αριστερά; Περίμενε κάποια παρέμβαση κάποιου βουλευτή που θα μιλήσει για «Μακεδονία» και είσαι μέσα. Θέλεις θεσμική υπευθυνότητα γιατί ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ; Πάρε έναν Παπαδημούλη! Θέλεις κάτι από παλιό ΠΑΣΟΚ; Σου έχουμε από Κατσέλη μέχρι Μαριλίζα για να διαλέξεις. Μήπως θέλεις και λίγο εκσυγχρονισμό με μεταρρυθμίσεις; Κι απ’ αυτό έχουμε! Θέλεις κομμουνιστές; Σου έχουμε! Θέλεις κεντρώους; Σου έχουμε! Επηρεάζεσαι από τα αιωρούμενα σωματίδια ρατσισμού; Κανένα πρόβλημα! Τώρα που πάμε προς τα δεξιά σου έχουμε και άνθρωπο να δηλώσει ότι οι μαύροι πουλάνε ναρκωτικά και τους τρέμουν οι χρυσαυγίτες. Το τελευταίο, όμως, χτύπημα ήταν και το πιο δυνατό: Είσαι αναρχικός και μέχρι τώρα έγραφες σε κάδους «φωτιά στις κάλπες»; Τώρα σου έχουμε και αναρχικούς μέσα στη βουλή, έτοιμους να επαναδιαπραγματευτούν την δανειακή σύμβαση. Τέτοια ποικιλία βρίσκεις μόνο στη λαϊκή!

Και βέβαια για όλα τα παραπάνω υπάρχει μια εξήγηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυσυλλεκτικός μπλα μπλα μπλα, δεν έχει μια άκαμπτη και άσπλαχνη ηγεσία που καθοδηγεί τα μέλη, μπλα μπλα μπλα, είναι αριστερό κόμμα αλλά πιστεύει στην ενιαία και μεγάλη αριστερά που δεν θα βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους, μπλα μπλα μπλα, που όλοι οι καλοί χωράνε στο κίνημα και στο κόμμα…

Οι πελάτες του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται όπως οι πελάτες της λαϊκής. Βλέπουν και καταλαβαίνουν την απάτη. Αλλά δεν το κάνουν θέμα! Εδώ ο κόσμος καίγεται, θα κάτσω να ασχοληθώ με τον βουλευτή που δηλώνει αναρχικός; Ή με την Μαριλίζα που ήρθε κοντά στην Αριστερά σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα περίοδο; Το ζήτημα είναι να έχουμε να φάμε.

Όμως κατά βάθος πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και μέλη του, έχουν σκεφτεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά δεν αντιδρούν. Τώρα που είναι στο κατώφλι της αριστερής κυβέρνησης θα αντιδράσουν; Έτσι, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πιστεύει πως μας εξαπάτησε επιτυχώς, πως πιστεύουμε δηλαδή τις αστειότητες που χρησιμοποιεί ως δικαιολογίες για να καλύψει τις συνεχόμενες διολισθήσεις του προς τον αστικό συμβιβασμό. Κι εμείς λέμε ένα ψυχρό «ευχαριστώ» μεταθέτοντας την αντίδρασή μας στην εξαπάτηση για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον.

πηγη

Απαράμιλλη λογική πρέπει να έχει ένας πολιτικός ηγέτης και για να κυβερνήσει ας προσεταιριστεί τους κατακτητές.

Στην τελευταία αρθογραφία μου είχα επισημάνει για μια φορά ακόμη ότι η χώρα που λέγεται Ελλάς είναι προτεκτοράτο και μάλιστα ελεεινής μορφής χειρότερη και από αναξιόπιστες αφρικανικές χώρες. Η αναφορά σαφέστατα είναι πολύ βαριά αλλά πέρα για πέρα αληθινή.

Οι ηγέτες της πάντα ήταν προσκολλημένοι σε κάποια από τις λεγόμενες δυνάμεις και ενώ φαινομενικά εργαζόντουσαν υπέρ του λαού στην κυριολεξία εξυπηρετούσαν τα σχέδια των δυνάμεων που τους επέβαλλαν. Τα αποτελέσματα ολέθρια για την ιστορική πορεία της χώρας.

Τι όμως μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια συμπεριφορά;

Γεγονός ότι οι σημερινοί νέο-Έλληνες δεν έχουν πλέον κανένα ηθικό υπόβαθρο για να αγωνιστούν για μια καλύτερη Ελλάδα. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Πολύ απλά οι λεγόμενοι ηγέτες όλου του πολιτικού φάσματος είναι τόσο ανεπαρκείς και όπως ανέφερα τόσο ενδοτικοί

που έχουν απογοητεύσει τον σκεπτόμενο πολίτη αλλά όχι βέβαια τον ευκαιριακό ψηφοφόρο που μετακινείται με την μεγαλύτερη ευκολία απλώς και μόνο για να εξυπηρετεί τις πρόσκαιρες ανάγκες του.

Σε κάθε συζήτηση προκύπτει ένα ερώτημα . Ποιος θα μπορέσει να οδηγήσει την χώρα μακριά από τον θανάσιμο εναγκαλισμό. Είμαι πλέον σίγουρος ότι η παραδοσιακή πολιτική συμπεριφορά και πρακτικές της δεν θα οδηγήσουν δυστυχώς πουθενά. Και η τραγωδία συνεχίζεται για την χώρα κάθε μέρα και πιο άγρια και περισσότερο ανελέητη καταδεικνύοντας το απαίσιο πρόσωπό της ανάλγητης εξουσίας.

Απορώ τι περιμένει ο Έλληνας από τέτοιες ηγεσίες όπως παραδείγματος χάριν ο κ. Τσίπρας δήλωσε για τους Γερμανούς ότι επιδεικνύουν «αμερόληπτη λογική». Όσο περνάει ο καιρός και οι Αμερικάνοι έχουν προκρίνει το κόμμα που από 4% έφθασε να διεκδικεί εξουσία, που σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν ηγέτη και τον «κηπουρό των ανακτόρων» όπως έλεγαν οι βασιλικοί αυλοκόλακες παλαιότερα, απλά έχουν συνεννοηθεί για τον τρόπο που θα εμφανίζονται στην πολιτική σκηνή. Στην ουσία όμως θα βυθίζουν όλο και περισσότερο στην απελπισία τους Έλληνες.

Αν λοιπόν αποκαλείς τους κατακτητές και διαφθορείς Γερμανούς «χώρα του πολιτισμού και της επιστήμης» αλλά και

«Η Ευρώπη χρειάζεται τη Γερμανία και, ακόμα περισσότερο την απαράμιλλη Λογική της».

Αυτές είναι οι διαπιστώσεις και είναι εύκολο να αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις ξεπουλήματος . Άλλωστε η ιστορική μας διαδρομή είναι γεμάτη από αθλιότητες από τον αλήτη Σκοτσέζο Μάνσον στην δίκη του Κολοκοτρώνη , Μαυροκορδάτο, Δηλιγιάννης μέχρι τους σημερινούς οικογένεια Παπανδρέου, Καραμανλή και πάει σε συνέχεια. Βεβαίως το να αναφέρουμε συνεχώς ονόματα για τους βουλευτές και υπουργούς που παρέβησαν τον όρκο τους δεν θα τελειώσουμε φοβάμαι έτσι εύκολα την αρίθμηση.

Απαράμιλλη λογική λοιπόν των Γερμανών για ότι επιβάλλουν μέσω των δωσίλογων στον λαό. Να τον χαίρεστε τέτοιο αρχηγό.

πηγη

Η κατάντια της Ευρώπης…

Τα παρακάτω στοιχεία, για όποιους δεν τα έχουν διαβάσει, δείχνουν την εικόνα που υπάρχει στην Ευρώπη, με τους ευρωπαίους ηγέτες να συνεχίζουν να κοιμούνται τον «ύπνο του δικαίου».

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την απασχόληση και τις κοινωνικές εξελίξεις στην Ευρώπη, τα μεγαλύτερα θύματα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, κατά τη χρονική περίοδο του 2008 – 2011 είναι οι νέοι μεταξύ 18 και 24 ετών.

Να σημειωθεί ότι μέσα σε αυτήν την περίοδο οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν, οι νέοι άνεργοι (και οι μεγαλύτερης ηλικίας) δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να βρουν εργασία ενώ αυξάνονται και τα νοικοκυριά που τα βγάζουν δύσκολα πέρα ή αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σε απρόοπτα έξοδα.

Σύμφωνα με την έκθεση, το ποσοστό των νέων στην ΕΕ που ζει κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε την περίοδο 2008- 2011 κατά 1,2%, ενώ κατά 1,3% αυξήθηκε το αντίστοιχο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού της ΕΕ. Αντιθέτως, το αντίστοιχο ποσοστό στις ηλικίες μεταξύ 55- 64 ετών μειώθηκε κατά 0,3%.

Ειδικότερα, την περίοδο 2008- 2011, ο κίνδυνος της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού για τους νέους αυξήθηκε στην Ελλάδα και την Ισπανία κατά 6%- 7%, στη Δανία, στην Εσθονία, στην Ιρλανδία, στη Λιθουανία και στη Μάλτα από 8%- 12% και στη Βουλγαρία και τη Λετονία κατά 17%.

Μία από τις σημαντικότερες πληγές της οικονομικής κρίσης είναι η μακροχρόνια ανεργία, δηλαδή για περίοδο άνω των 12 μηνών.

Ειδικότερα, αναφέρεται ότι το 80% των ανέργων στην Ελλάδα και τη Σλοβακία παραμένει στο ίδιο καθεστώς μετά από δωδεκάμηνη αναζήτηση εργασίας, ενώ μόλις το 10% εξ αυτών καταφέρνει να βρει απασχόληση. Υψηλά ποσοστά μακροχρόνιας ανεργίας παρατηρούνται επίσης στην Ουγγαρία και την Εσθονία όπου το 60% των ανέργων δεν βρίσκει εργασία μετά από 12 μήνες, ενώ τα χαμηλότερα ποσοστά σε αυτή την κατηγορία παρατηρούνται στη Σουηδία και την Ολλανδία.

Σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των πραγματικών μισθών στα κράτη-μέλη, η Επιτροπή αναφέρει ότι οι αυξήσεις που παρατηρήθηκαν στα κράτη-μέλη την περίοδο 2001-2007, με εξαίρεση τη Γερμανία, διαδέχθηκαν ισχυρές μειώσεις των μισθών.

Αναλυτικά: την περίοδο 2001-2007, οι μεγαλύτερες αυξήσεις σε πραγματικούς μισθούς παρατηρήθηκαν στην Ιρλανδία (18,8%), ενώ ακολούθησαν η Μ. Βρετανία (16,2%), η Φινλανδία (15,2%), η Σουηδία (12,2%), η Ελλάδα (12,1%) και η Δανία (10,4%). Στα υπόλοιπα κράτη-μέλη παρατηρήθηκαν αυξήσεις των μισθών μεταξύ 0,5% στην Πορτογαλία και 9,3% στη Μάλτα. Η Γερμανία ήταν το μόνο κράτος- μέλος της ΕΕ που μείωσε τους πραγματικούς μισθούς κατά (-4,5%).

Ωστόσο, με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης 2008-2011, παρατηρήθηκαν σημαντικές μειώσεις των πραγματικών μισθών σε 13 κράτη-μέλη, με σημαντικότερες στη Λιθουανία (-12,7%), στην Ελλάδα (-12%), στην Εσθονία (-11,7%), στη Λετονία (-10,5%), στη Μ. Βρετανία (-6,3%) και στην Ουγγαρία (-5,9%). Αξιοσημείωτο είναι ότι την ίδια περίοδο οι πραγματικοί μισθοί αυξήθηκαν κατά 25,7% στη Βουλγαρία, ενώ σημαντικές αυξήσεις σημειώθηκαν επίσης στην Πολωνία (7,1%) και στη Σλοβακία (6,5%), στη Γαλλία (+1,7%) και στη Γερμανία (+1,5%).