Αυτή η γη μας ανήκει.

Η δίκαιη κινητοποίηση των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς σταθερής τροχιάς και οι εξελίξεις που ακολούθησαν με την επέμβαση της Αστυνομίας τη Παρασκευή ξημερώματα, έγινε η αφορμή να φανεί όχι μόνο ο αυταρχισμός της κατοχικής «κυβέρνησης» των δωσίλογων, αλλά να αποκαλυφθεί για μια ακόμα φορά το φασιστικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται. Οι «κυβερνητικές» μαριονέτες ανακάλυψαν, ότι δεν τους ήταν αρκετός ο παροπλισμός της Βουλής, που την υποβάθμισαν σε κοινό πρωτοκολλητή των αποφάσεων της Τρόικας και προχώρησαν στην απροκάλυπτη αστυνομική βία και καταστολή απέναντι στον «εχθρό» Λαό.

Η κίνηση αυτή ανέδειξε αρκετά ζητήματα και ερωτήματα τα οποία έχουν πολλούς αποδέκτες και πρέπει άμεσα να απαντηθούν.

Μερικά από αυτά είναι …. :

• Τίθεται πλέον σε απόλυτη αμφισβήτηση η ίδια η ύπαρξη των συνδικάτων και επί της ουσίας του στοιχειώδους δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι; Καταργούνται οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι Σ.Σ.Ε. μηδέ της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας εξαιρουμένης;

• Αναγνωρίζεται πλέον στους εργαζόμενους κάποιο, έστω στοιχειώδες, δικαίωμα λόγου σε ζητήματα που αφορούν στην εργασία τους και τελικά στην ίδια τους τη ζωή; Η αξία της εργασίας και της ίδιας της Ζωής καθορίζεται μονομερώς πλέον από το καθεστώς, η οποία επιβάλει τις αποφάσεις του με πυγμή και απροκάλυπτη βία;

• Απέναντι στο καθεστώς που παρουσιάζεται αποφασισμένο και έτοιμο να εφαρμόσει τις εξοντωτικές για το λαό και τους εργαζόμενους αποφάσεις του, γεννώνται μια σειρά ερωτηματικά για τη στάση του ίδιου του λαού, των εργαζομένων και των μαζικών του φορέων διεκδίκησης και των, επί της ουσίας, υπό κατάργηση συνδικάτων. Οι κλασσικές μορφές πάλης, οι απεργίες, τα συλλαλητήρια, οι καταλήψεις χώρων δουλειάς είναι σήμερα αποτελεσματικοί και πρόσφοροι τρόποι αντίδρασης και διεκδίκησης;

• Μέχρι πού είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε; Πως είναι δυνατό να προχωρήσουμε όλοι μαζί σε μορφές αγώνα, πιο αποφασιστικές, πιο ευέλικτες και τελικά πιο έξυπνες, που θα ενώνουν τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται και που το καθεστώς τεχνηέντως τα τοποθετεί το ένα εναντίον του άλλου και θα παρακάμπτουν έτσι τη καθεστωτική προπαγάνδα, εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα του καθεστώτος για καταστολή;

• Είναι έτοιμοι οι επιστρατευμένοι απεργοί να απαντήσουν στην απαίτηση των καιρών για λειτουργική κατάληψη των μέσων μαζικής μεταφοράς και τη λειτουργία τους στην υπηρεσία του λαού, όπως θα έπρεπε να είναι; Μπορούν να απευθυνθούν στο λαό και να ζητήσουν την κινητοποίησή του για την υποστήριξη και την περιφρούρηση αυτού του στόχου άρα και του αγώνα τους; Μπορούν να θέσουν σαν σημαία του αγώνα τους ζητήματα παλλαϊκά, όπως είναι η εκδίωξη της τρόικας και των εγχώριων υπηρετών της και η πάλη για την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της πατρίδας μας;

• Τι ρόλο παίζουν οι «κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες» της αντιπολίτευσης που όψιμα καταγγέλλουν την συνταγματική εκτροπή και το φασισμό και τρέχουν να συμπαρασταθούν στους απεργούς, την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τη συνταγματική εκτροπή με την παραμονή τους στο εξάμβλωμα που αποκαλούν Βουλή; Η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στους απεργούς θα ήταν η άμεση παραίτηση από το «κοινοβούλιο» με στόχο την απογύμνωση από κάθε νομική στήριξη των δωσίλογων. Όσο παραμένουν σ` αυτό, έστω καταψηφίζοντας, στη πράξη νομιμοποιούν αυτή τη φασιστική εκτροπή και τη κατάλυση του Συντάγματος που, με λέξεις, καταδικάζουν.

• Τι ρόλο παίζουν οι «συμπαραστάτιδες» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ που εμπαίζουν τους εργαζόμενους διασπώντας ή περιχαρακώνοντας το λαϊκό κίνημα, αποπροσανατολίζοντας με περιθωριακά και οικονομίστικα αιτήματα; Οδηγούν έτσι στον αφοπλισμό των συνδικάτων και την αγωνιστική παραίτηση των εργαζομένων;

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί τον ελληνικό λαό να δει καθαρά το πού τον οδηγούν οι δωσίλογοι και να πάρει στα χέρια του την κατάσταση, δίνοντας τις δικές του απαντήσεις στις προκλήσεις των καιρών. Η ίδια η κατάσταση – όπως διαμορφώνεται – δείχνει καθαρά ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να περάσει, γρήγορα, στη φάση της συσπείρωσης και της αλληλεγγύης εργαζομένων και ανέργων, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, ελευθέρων επαγγελματιών και αγροτών, απλών και ενστόλων πολιτών, ανεξάρτητα από κομματικές επιλογές, ταμπέλες και χρώματα. Να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά στηρίζοντας τον αγώνα των επιστρατευμένων.

Όλοι οι εργαζόμενοι να απαιτήσουν από τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες να σταθούν άμεσα και έμπρακτα στο πλευρό των επιστρατευμένων απεργών, στηρίζοντάς τους με κάθε τρόπο. Η νίκη τους θα είναι νίκη όλων των Ελλήνων και οι δωσίλογοι το γνωρίζουν. Γι αυτό και στρέφονται στον φασισμό.

Καλούμε τους ίδιους τους αγωνιζόμενους απεργούς, να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να αντικρούσουν τις προσπάθειες χειραγώγησης του αγώνα τους από κάθε επίδοξο προστάτη των συμφερόντων τους και να προχωρήσουν σε λειτουργική κατάληψη των χώρων και των εργαλείων της εργασίας τους. Θα προσφέρουν έτσι, στην Κοινωνία, αυτοί οι ίδιοι τις Υπηρεσίες, που οι πολίτες έχουν ανάγκη, αποδεικνύοντας το δίκιο του αγώνα τους, ακυρώνοντας στη πράξη την αισχρή προπαγάνδα του καθεστώτος και τον κοινωνικό αυτοματισμό, που αυτή υποδαυλίζει. Μόνο έτσι θα υπάρξει πάνδημη συμπαράσταση και η Νίκη θα είναι μόνιμη και αδιαμφισβήτητη.

Καλούμε τους αγρότες, που ξεκινούν κι αυτοί κινητοποιήσεις, να ενώσουν τις δυνάμεις τους με αυτές των εργαζομένων και των ανέργων στις πόλεις και να συγκλίνουν προς το κέντρο, οδηγώντας όλοι μαζί σε κορύφωση τον Αγώνα, για την ανατροπή της δωσίλογης κυβέρνησης και του καθεστώτος χρεοκρατίας.

Το ΕΠΑΜ πιστεύει, ότι ο μόνος δρόμος που θα καλύπτει όλο τον εργαζόμενο ελληνικό λαό και τα αιτήματά του, είναι η απαίτηση να γκρεμοτσακιστούν οι δωσίλογοι και οι προστάτες τους, ώστε η χώρα να επανέλθει στη δημοκρατική ομαλότητα και να αποκτήσει την Εθνική της Κυριαρχία και Ανεξαρτησία, μακριά από κατακτητές και ληστοκράτες.

Το ΕΠΑΜ καλεί όλο το λαό να προχωρήσει στην εξάπλωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ διαρκείας. Μόνος μας οδηγός οι αγώνες και οι θυσίες των γονιών μας. Μόνο μας Χρέος το μέλλον των παιδιών μας. Αυτή η γη μας ανήκει.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του Ε.ΠΑ.Μ
25 Ιανουαρίου 2013

Το μέτρο της επίταξης, αστειότητες καθεστώτος που σωριάζεται

Η πρώτη επίταξη-επιστράτευση έγινε κατά τη διάρκεια

της κατοχής από τη δοσιλογική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. Ο λαός κατέβηκε στο δρόμο κάτω από τα όπλα των Γερμανών. Ο Λογοθετόπουλος πήρε πίσω το μέτρο. Σήμερα, το ίδιο μέτρο επιβάλει μαι χούντα με δημοκρατικό μανδύα.«Επίταξη, πρακτικά, σημαίνει ότι επιστρατεύονται πρόσωπα και πράγματα με την απειλή ποινής καθείρξεως από 5 ως 20 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι όποιος παραλάβει φύλλο πορείας -ατομικής προσκλήσεως- και αρνηθεί να συμμορφωθεί με την κυβερνητική απόφαση αντιμετωπίζει την ποινή αυτή. Η απόφαση αυτή είναι νόμιμη σύμφωνα με το Σύνταγμα αφού προβλέπεται στο νομοθετικό διάταγμα 17 του 1974, στο άρθρο 8 παράγραφος 3 και στο άρθ. 22 παράγρ. 4 του Συντάγματος.Στο παρελθόν, το μέτρο επικαλέστηκε σε πολλές περιπτώσεις μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται τα επαγγέλματα των ελεγκτών υπηρεσίας πολιτικής αεροπορίας, τους πιλότους της ολυμπιακής αεροπορίας, τους οδηγούς βυτιοφόρων κ.α. Το μέτρο μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογημένο για την επίταξη προσώπων στη μόνη περίπτωση που θεωρηθεί ότι υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια υγεία, δηλαδή, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί για τον ανεφοδιασμό νοσοκομείων, φαρμακείων κα. Δε ξέρω αν υπάρχει τώρα τέτοιος κίνδυνος αλλά και να υπάρχει, δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τη συνολική επίταξη των βυτιοφόρων».

Αυτά έλεγε ο καθηγητής Χρυσόγονος στο tvxs πριν από 2,5 χρόνια. Αν και οι απεργοί μπορούν να προβούν σε άρση της επίταξης μέσω της δικαστικής οδού, δεν γνωρίζουμε περιπτώσεις που να κατέφυγαν.



Από την απελευθέρωση και μετά έγιναν 6 επιτάξεις, οι 5 από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ:

-1979- επιστρατεύονται οι τραπεζικοί υπαλλήλοι, αφού με την απεργία τους είχαν “παραλύσει” οι τράπεζες.

-1983- επιστράτευση των οδηγών – ιδιοκτητών βυτιοφόρων εξαιτίας της παρατεταμένης απεργίας τους. Παράλληλα, είχε κηρυχθεί και επίταξη των βυτιοφόρων αυτοκινήτων υγρών καυσίμων δημόσιας χρήσης και πολιτική επιστράτευση των οδηγών – απεργών. (Το ΣτΕ το οποίο εξέτασε την προσφυγή των απεργών, δικαίωσε την απόφαση της διοίκησης, συνδέοντας την παρατεταμένη απεργία με το μεγάλο κύμα κακοκαιρίας και την έλλειψη καυσίμων σε νοσοκομεία).

-1986- Επιστράτευση των χειριστών και ιπτάμενων μηχανικών της Ολυμπιακής Αεροπορίας.

-1994- επίταξη των λεωφορείων πολιτών που είχαν συμβληθεί με τον ΟΑΣΑ.

-2002- πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών, ύστερα από τα σοβαρά προβλήματα αποκλεισμού της νησιωτικής Ελλάδας, εξαιτίας της παρατεταμένης απεργίας της ΠΝΟ.

-2006-πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών.





Διαδικασία Εφαρμογής:

Σε όλους όσοι καλούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους διανέμονται τα «φύλλα ατομικής προσκλήσεως πολιτικής επιστράτευσης» γνωστά και ως “φύλλα πορείας”. Την ευθύνη για την παρακολούθηση της διαδικασίας έχουν οι κατά τόπους νομαρχίες (πλέον περιφέρειες).
Ολες αυτές οι επιτάξεις έγιναν σαν απάντηση της εξουσίας σε άγριες απεργίες με το πρόσχημα του γενικού συμφέροντος. Ο μαλθακότατος και άνευ ενσήμων υπουργάρας Χατζηδάκης κατέθεσε την απειλή της επίταξης στηριζόμενος όχι σε κάποιο πρόβλημα δημόσιας υγείας, ούτε σε κάποια άλλη παράμετρο που επιρεάζει το σύνολο του πληθυσμού, αλλά μπουνταλοειδώς στην καταστολή της απεργίας και την άρνηση διαλόγου με τους απεργούς.





Σε συνέντευξη του ο Σ.Ρεβύθης, αντιπρόεδρος του σωματείου λέει: “Είμαι ηλεκτρολόγος με 22 χρόνια προϋπηρεσία. Δουλεύω σε βάθος 20 και 30 μέτρων κάτω από τη γη, που υπάρχουν κίνδυνοι για την υγεία. Εχω περάσει λεπτοσπείρωση από ποντίκι. Συντηρώ συστήματα με τάση 20.000 Βολτ, όπου για ένα λάθος μπορείς να γίνεις κάρβουνο. Δουλεύω νυχτερινά και τρεις Κυριακές υποχρεωτικά τον μήνα. Ολα αυτά δεν υπολογίζονται πλέον. Στον βασικό μισθό των 750 ευρώ, δικαιούμαι 150 ευρώ τον μήνα γιατί δουλεύω σε ιδιαίτερες συνθήκες και 110-120 ευρώ για τρεις Κυριακές τον μήνα. Ολα μικτά”



Η μεγάλη διαδήλωση της ΕΠΟΝ ενάντια στην πολιτική επιστράτευση (1943)

Καθώς οι μήνες του πολέμου περνούσαν κι η Βέρμαχτ χρειαζόταν όλο και περισσότερους στρατιώτες στο Ανατολικό Μέτωπο, «άνοιγαν» πολλές θέσεις εργασίας στις παραγωγικές μονάδες στην ίδια τη Γερμανία. Αυτές τις θέσεις κλήθηκαν να καλύψουν εργάτες από τις κατεχόμενες χώρες.
Με το δέλεαρ μιας καλύτερης ζωής στην αρχή. Έτσι, σε «ρεπορτάζ» του –ελεγχόμενου από τις αρχές κατοχής– ραδιοφωνικού σταθμού στα τέλη του 1941, ακούγεται κάποιος ανώνυμος Έλληνας εργάτης στη Γερμανία να λέει: «Τρώμε… ψωμί, μαργαρίνη, αυγά, μαρμελάδα, μακαρόνια… Δεν μας λείπει τίποτα», για να έρθει ο εκφωνητής να προσθέσει: «Εσείς δηλαδή έχετε πολλά περισσότερα απ’ όσα έχουμε εμείς».[1] Παρόμοιας υφής δημοσιεύματα βρίσκουμε και στον Τύπο: «Οι ξένοι εργάται εν Γερμανία επωφελούνται των κοιν. ασφαλίσεων», τιτλοφορείται σχετικό εκτενές άρθρο που μεταξύ άλλων τονίζει ότι «αι κοινωνικαί ασφαλίσεις μάλιστα δεν περιορίζονται μόνον εις τον εργαζόμενον, αλλ’ επεκτείνονται και εις ολόκληρον την οικογένειάν του».[2] Στη Θεσσαλονίκη (η οποία βρισκόταν από την αρχή υπό γερμανική κατοχική διοίκηση αντίθετα από την Αθήνα και το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας που ήταν υπό ιταλική) συγκροτήθηκε, μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1942 η «Επιτροπή Στρατολόγησης Ελλήνων Εργατών για Εργασία στην Αλλοδαπή».[3]

Κατοχή ή Πόλεμος

Απώλεια εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας είναι όταν η κυβέρνηση αυτής της χώρας δεν αποφασίζει για βασικά και πολύ σημαντικά θέματα που αφορούν την τύχη της χώρας και κυρίως την τύχη των κατοίκων αυτής της χώρας, αλλά τις αποφάσεις τις παίρνουν ξένοι. Αυτό λέγεται και κατοχή αυτής της χώρας από ξένες δυνάμεις. Το μνημονικό πείραμα απαιτούσε την πλήρη υποδούλωση του ελληνικού λαού.

Σε κάθε κατοχή και στην περίπτωση μας στην εκτέλεση αυτού του εγκληματικού πειράματος, υπάρχουν και αυτοί που συνεργάζονται με τον κατακτητή, οι λεγόμενοι δοσίλογοι, οι προδότες του έθνους, της χώρας και του λαού. Στην γερμανική κατοχή του 41-45, αυτοί εμφανίζονταν στις πλατειές με καλυμμένα τα πρόσωπα για να μην τους αναγνωρίζουν, πρόδιδαν αυτούς που ήξεραν ότι αγωνίζονται κατά του κατακτητή και τους παρέδιδαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στην σύγχρονη κατοχή αυτοί που παρέδωσαν την χώρα στον κατακτητή, όχι μόνο δεν κρύβουν τα πρόσωπα τους, αλλά εμφανίζονται στα κατοχικά, νεοοθωμανικά τους κανάλια, για να προβληθούν σαν οι «ήρωες» που έσωσαν την χώρα παραδίδοντας την στην καταστροφή και ρίχνοντας τους κατοίκους στον γκρεμό. Μαζί τους και ένα μεγαλο προδοτικό κυκλωμα με δημοσιογράφους που εξυμνουν με κάθε μέσο αυτό το κατοχικό καθεστώς. Ακόμα και η εκκλησία δείχνει ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι μην τυχόν και χάσει κάποιο προνόμιο της, ενώ η εκκλησιαστική ιεραρχία, χωρίς καμία αιδώ, κάνει δημόσιες σχέσεις και σφιχταγκαλιάζεται με την κατοχική κυβέρνηση σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Την περίοδο της γερμανικής κατοχής σχηματιστήκαν ένοπλες ομάδες που πολέμησαν τον κατακτητή. Την αντίσταση της κατοχής του 41-45, την πλήρωσε με αίμα ο ελληνικός λαός και οι αναμνήσεις σε πολλά μέρη της χώρας είναι ακόμα νωπές από τις δημόσιες εκτελέσεις των γερμανικών κατοχικών στρατευμάτων. Σήμερα οι εκτελέσεις αυτές έχουν γίνει αυτοκτονίες. Μέσα σε τρία χρόνια μνημονικής κατοχής, πάνω από 3000 έλληνες έχουν αυτοκτονήσει πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος, άρρωστοι μένουν χωρίς φάρμακα και χωρίς νοσοκομεία και πεθαίνουν χωρίς περίθαλψη, γέροι πεθαίνουν αβοήθητοι με πενιχρές συντάξεις, παιδιά λιποθυμούν στα σχολειά από ασιτία και η τραγωδία του ελληνισμού δεν έχει τελειωμό. Εκτός όμως από όλο αυτό το νεοελληνικό δράμα, έχουμε και το σύγχρονο παιδομάζωμα. Χιλιάδες νέοι αυτής της χώρας, το άνθος της ελληνικής νεολαίας, εγκαταλείπει ομαδικά την Ελλάδα. Η αιμορραγία αυτή είναι ακόμα πιο σοβαρή καθώς αφήνουν μια χώρα στο έλεος των λαθρομεταναστών και των διαφόρων ισλαμιστών που σε κάθε ευκαιρία δείχνουν τα πραγματικά του δόντια. Αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος έρχεται από την πρόθεση της κατοχικής κυβέρνησης να ξεπουλήσει κάθε κομμάτι της εθνικής επικράτειας σε ξένους και το πιο χειρότερο, στους Τούρκους, κάτι το αδιανόητο αν το λέγαμε και το γράφαμε πριν από λίγα χρόνια. Ο Οζάλ θα τρίβει τα χέρια του από εκεί όπου βρίσκεται, καθώς το είχε προφητεύσει από το 1990 ότι, «δεν χρειάζεται να πολεμήσουμε για να κατακτήσουμε την Ελλάδα, αύτη θα πεις σαν ώριμο φρούτο στα χέρια μας». Την ίδια περίοδο που τα τύμπανα του πολέμου χτυπάμε ασταμάτητα σε όλη την ευρύτερη περιοχή μας, εμείς βουλιάζουμε στην προδοσία μας. Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο, να μας εξαφανίσουμε από τον χάρτη και να ξαναγίνουμε ίσως νέο-οθωμανική επαρχία;

Όταν μια χώρα είναι υπό κατοχή, τότε νομιμοποιείται κάθε κίνηση αντίστασης κατά αυτής της κατοχής. Μπρος σε αυτή την κατάσταση το μόνο δίλλημα που υπάρχει είναι : Κατοχή και εξαφάνιση του ελληνισμού ή πόλεμος. Όσοι θέλουν να ζουν υπό κατοχή και να ξεπουληθεί ότι έχει απομείνει, να κάτσουν να γράψουν τον επικήδειο αυτής της χώρας και να περιμένουν… «τον αγά να τους σφάξει». Όσοι όμως αρνούνται να ζουν υπό καθεστώς κατοχής, τότε δεν τους απομένει τίποτα άλλο παρά ο πόλεμος. Και όταν λέμε πόλεμο, δεν εννοούμε ένοπλες συγκρούσεις. Πόλεμος σημαίνει ανυπακοή στο προδοτικό, παράνομο και κατοχικό καθεστώς, πόλεμος σημαίνει αντίσταση στο ξεπούλημα και στην παράδοση της εθνικής επικράτειας από ένα εθνοκτόνο καθεστώς και πόλεμος σημαίνει απονομή δικαιοσύνης με την παραδειγματική τιμωρία όλων των προδοτών. Πόλεμος κατά της προδοσίας γιατί δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

πηγη

Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», ο εγκλωβισμός της «Αριστεράς» και η Στρατηγική της Έντασης

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε, όχι με έκπληξη βεβαίως, τη σταδιακή μεταβολή του πολιτικού κλίματος στη χώρα, όπου από ένα περιβάλλον έντονης αμφισβήτησης των επιλογών των μνημονιακών κυβερνήσεων, που έμοιαζαν μέχρι πριν λίγους μήνες σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, η κατάσταση δείχνει να σταθεροποιείται και η τρικομματική κυβέρνηση να μπορεί, να επιβάλει τη δική της ατζέντα στις εξελίξεις.

Μολονότι, η κατάσταση επί της ουσίας παραμένει εξαιρετικά εύθραυστη και τα πάντα μπορούν να συμβούν από τη μια ‘μέρα στην άλλη, η προοπτική της ανατροπής φαντάζει όλο και πιο απόμακρη, ο κόσμος ολοένα και περισσότερο εγκλωβισμένος στα προσωπικά του αδιέξοδα, δείχνει να στρέφεται πιο πολύ στη πολιτική «σταθερότητα» ως τη μόνη διέξοδο και τη μόνη ελπίδα στοιχειώδους ανάκαμψης. Το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» είναι εδώ.

Σε αυτό βοήθησε ο τερματισμός των διαγκωνισμών μεταξύ των μνημονιακών εταίρων για το ποιος θα εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των επικυρίαρχων και των ξένων δανειστών, που έκανε κατορθωτή τη ψήφιση και την εφαρμογή των πιο σκληρών μέτρων του 3ου μνημονίου χωρίς προβλήματα. Η αμέριστη πλέον συμπαράσταση των ξένων στη τρικομματική...
κυβέρνηση, αφού αφ’ ενός δεν φαίνονταν άλλη εναλλακτική στον ορίζοντα, αφ’ ετέρου η τρικομματική συγκυβέρνηση έπεισε για τις «καλές» της προθέσεις ως προς αυτούς, αφήνοντας οριστικά πίσω τις όποιες παλινωδίες είχαν προϋπάρξει με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου. Έτσι, ήλθε η εκταμίευση της περίφημης τρίτης δόσης και μάλιστα ενισχυμένης, που έδωσε «φτερά» στους γνωστούς προπαγανδιστικούς μηχανισμούς για να οδηγήσουν τμήματα της ταλαιπωρούμενης «μεσαίας» τάξης, να σκέπτονται ότι «με τούτους ‘δω, που είναι και τρικολόρ, κάτι καλό μπορεί να βγει». Ταυτόχρονα, άλλα τμήματα της να το «παίρνουν απόφαση», ότι έτσι έχουν τα πράγματα, όσο άσχημα κι αν είναι και δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, να φοβούνται «τα χειρότερα» και να μην εμπιστεύονται, αντίθετα να βλέπουν με καχυποψία ρηξικέλευθες προτάσεις στον αντίποδα της ακολουθούμενης πολιτικής.

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ: Αυτόματη λιτότητα για πάντα επέβαλε η ΕΕ

Το «δημοσιονομικό Νταχάου» δεν είναι πλέον απλώς ένας κίνδυνος που ίπταται πάνω από την Ευρώπη ή μία απειλή της Γερμανίας. Από την 1ηΙανουαρίου 2013 τέθηκε σε πλήρη ισχύ υπό την μορφή του Δημοσιονομικού Συμφώνου για τα περισσότερα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ενέκριναν την σχετική απόφαση η οποία ψηφίστηκε από την σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 2 Μαρτίου 2012. Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο έχει εγκριθεί μέχρι στιγμής από 16 χώρες από τις 25 που το ενέκριναν, μια και Αγγλία και Τσεχία το είχαν εξ αρχής απορρίψει.

Η δικαιολογία που χρησιμοποιήθηκε για την επιβολή του ήταν πως αποτελούσε όρο απαράβατο για την πρόσβαση στα κονδύλια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, που θα ξεκινήσει να λειτουργεί τον Ιούνιο του 2013. Οι Βρυξέλλες δηλαδή άσκησαν τον εξής εκβιασμό προς τα κράτη μέλη δικαιολογώντας κατ’ αυτό τον τρόπο την θέσπιση των νέων κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας: Αν θέλετε να μπορείτε να αξιοποιήσετε τα 500 εκ. ευρώ του νέου μηχανισμού θα πρέπει πρώτα να έχετε εφαρμόσει τους συγκεκριμένους κανόνες ή τουλάχιστον να τους έχετε ψηφίσει. Τι προβλέπουν αυτοί οι κανόνες; Κρατικούς προϋπολογισμούς ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς, με το «διαρθρωτικό έλλειμμα» (με τον συγκεκριμένο όρο να περιγράφει ένα νέο ορισμό του ελλείμματος) να μην υπερβαίνει το 0,5% του ΑΕΠ. Σε διαφορετική περίπτωση θα ενεργοποιούνται αυτόματοι διορθωτικοί μηχανισμοί που θα επαναφέρουν την δημοσιονομική πειθαρχεία.

Εξοντωτικές κυρώσεις

Αν κάποιο κράτος μέλος της ΕΕ αποκλίνει απ’ αυτούς τους στόχους, τότε ένα άλλο κράτος – μέλος θα μπορεί να το καταγγέλλει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και να του επιβάλλεται ποινή που μπορεί να φτάνει κατ’ ανώτατο όριο στο 0,1% του ΑΕΠ! Αυτό το πρόστιμο μάλιστα για τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα κατευθύνεται στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ενώ για τις χώρες που είναι απλώς μέλη της ΕΕ κι όχι της ευρωζώνης τα πρόστιμα θα χρηματοδοτούν τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Για να έχουμε και μια εικόνα της τάξης μεγέθους, το συγκεκριμένο πρόστιμο στην περίπτωση της Ελλάδας (όπου το 2013 το ΑΕΠ αναμένεται να φτάσει τα 183,049 δισ. ευρώ καταγράφοντας ελέω λιτότητας έξι χρόνια συνεχούς πτώσης!), θα ανέλθει σε 183,049 εκ. ευρώ! Το ποσό αυτό, με βάση την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού προσεγγίζει τις δαπάνες προσωπικού των νοσοκομείων, που ανέρχονται σε 200 εκ. ευρώ! Η ποινή επομένως που θα καταβληθεί στην Ελλάδα σε περίπτωση που κάποιο κράτος μέλος προσφύγει εναντίον μας μπορεί να ισοδυναμεί – κατ’ ανώτατο όριο – με την απόλυση, χωρίς αποζημίωση εννοείται, όλου του προσωπικού των νοσοκομείων, πρακτικά δηλαδή με το κλείσιμό τους.

Η αξιοποίηση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ως μηχανισμού επιβολής της λιτότητας και δίωξης κάθε φιλολαϊκής πολιτικής είναι οφθαλμοφανές ότι σηματοδοτεί τον μετασχηματισμό του ρόλου της δικαιοσύνης ή το ξεγύμνωμά της για όποιους δεν είχαν αυταπάτες για το ρόλο που διαδραμάτιζε σε τελική ανάλυση. Έργο της πλέον δεν είναι η αποκατάσταση των αδικιών, η προστασία των αδυνάτων ή η επιβολή φραγμών απέναντι στην αδικία του κράτους αλλά η επιβολή της λιτότητας και της γενικευμένης φτώχειας. Η δικαιοσύνη έτσι γίνεται μακρύ χέρι της οικονομικής ελίτ, υποτάσσεται απροκάλυπτα στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που έχουν σφραγίσει τον χαρακτήρα της ΕΕ στοχεύοντας στην υπονόμευση του κράτους πρόνοιας και της κοινωνικής ευημερίας.

ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ (ή "η δολοφονία μιας χώρας)

‘Οσο χειρότερη η πραγματικότητα, τόσο την αρνούμαστε. Διαθέτουμε αμυντικό μηχανισμό που μας ξυπνάει όταν βλέπουμε εφιάλτες. ‘Όταν ο εφιάλτης είναι πραγματικός μας κοιμίζει, όπως τις στρουθοκαμήλους, που χώνουν το κεφάλι στην άμμο. Αρνούμαστε την πραγματικότητα που δεν αντέχουμε.



Προ ημερών είδα έναν παληό φίλο και συμφοιτητή μου. Επί δυόμισυ χρόνια με κατηγορεί ότι είμαι «Κασσάνδρα», συστηματικά απαισιόδοξος. Του απαντώ ότι η Κασσάνδρα, κεντρικό πρόσωπο της Ιλιάδας, είχε στην πραγματικότητα δίκηο, όχι άδικο. Αν ο Πρίαμος την κράταγε στο Παλάτι και δεν έβαζε τον Δούρειο ‘Ιππο εντός των τειχών, η Τροία θα σωζόταν. Ανά εξάμηνο παραδέχεται ότι είχα προηγουμένως δίκηο, αντιδρά όμως στις «επικαιροποιημένες», όλο και χειρότερες εκτιμήσεις μου. Την τελευταία φορά τούπα ότι όσα κάνει η τρόικα στην Ελλάδα μέσω της «κυβέρνησης» δεν είναι «λάθος», είναι η τυπική συμπεριφορά επίτροπου τραπέζης, που μπήκε σε επιχείρηση και την εκκαθαρίζει κανιβαλλιζοντάς την. Δεν του άρεσε η ιδέα. Θύμωσα και τούπα να σκίσει το πτυχίο του φυσικού. Θεμέλιο της επιστήμης είναι να ξεκινάμε από αυτό που πραγματικά συμβαίνει, όχι από αυτό που νομίζουμε, θέλουμε ή δεν θέλουμε να συμβαίνει. Στα περισσότερα ζητήματα μπορεί να υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες/απόψεις, το ποτήρι είναι «μισογεμάτο» ή «μισοάδειο». Αν σε κάτι δεν χωρεί έλλογη διαφωνία είναι στο ελληνικό πρόγραμμα σωτηρίας-καταστροφής.



Τις προάλλες συμμετείχα σε τηλεοπτική συζήτηση. Κουβεντιάζαμε για το φορολογικό νομοσχέδιο, το ΠΑΣΟΚ, τη λίστα Λαγκάρντ. Σε κάποια στιγμή τους είπα ότι η συζήτηση δεν έχει νόημα – συζητάμε επί «εικονικής πραγματικότητας». Έχουμε ασθενή με terminal μεταστατικό καρκίνο και συζητάμε διάφορα αποτελέσματα της αρρώστιας, τι συμβαίνει στα πόδια, τα νεφρά, την καρδιά, λες και εκεί είναι το ζήτημα, σα να μπορούμε να βρούμε ορθολογική θεραπεία στα επιμέρους, ασκώντας κριτική στον γιατρό για την α’ ή β΄ επιλογή, αγνοώντας ότι δεν έχει στην πραγματικότητα κανένα τρόπο να αποτρέψει το μοιραίο. Σχολιάζουμε την «κυβερνητική πολιτική», κάνουμε ρεπορτάζ να μάθουμε τι σκέφτεται ο Στουρνάρας ή ο Βενιζέλος, τη στιγμή που αυτοί δεν υπάρχουν ως αποφασίζοντα υποκείμενα, η χώρα κυβερνάται απευθείας από την τρόικα, παρούσα ακόμα και στα γραφεία του Υπουργείου Οικονομίας, με σχηματισμένη άποψη για πόσο και τι στρατό χρειαζόμαστε, πόσα κατοικημένα νησιά θα έχουμε, γιατί πρέπει να νομιμοποιήσουμε το φακελάκι στα νοσοκομεία!



Το αληθινό έργο που παίζεται δεν είναι «φορολογική μεταρρύθμιση», «αγορά ομολόγων», «ασφαλιστικό». Είναι «Η δολοφονία μιας χώρας». Αυτός που φοράει την άσπρη μπλούζα του γιατρού είναι ο δολοφόνος. Στον άρρωστο παρέχεται τεχνητή αναπνοή και στήριξη της καρδιακής λειτουργίας με … δόσεις, ενώ του αφαιρούνται, ένα-ένα, τα ζωτικότερα όργανα, οι βασικές κρατικές λειτουργίες και ότι απέμεινε να στηρίξει οικονομία/κοινωνία.

Πατριωτική Δημοκρατική συσπείρωση στην πράξη!

¨Αν δεν αρνηθούμε όλο το πλαίσιο κατοχής της χώρας, τα δεσμά των δανειστών-τοκογλύφων και των αντιλαϊκών θεσμών της ευρωζώνης, όπως και το σύνολο όλων των δεσμεύσεων που ανέλαβε παράνομα το πολιτικό σύστημα, δεν μπορούμε να μιλάμε για πατριωτική και δημοκρατική λύση¨.

Η σαρωτική κρίση στην οποία βυθίζεται η ελληνική κοινωνία και η μετατροπή της χώρας σε δουλοκρατία των διεθνών και κυρίως των Ευρωπαίων τοκογλύφων θέτει πλέον επιτακτικά την ανάγκη μιας κοινωνικής, δημοκρατικής και πατριωτικής συσπείρωσης στην βάση ενός νέου εθνικοαπελευθερωτικού οράματος.

Η ενότητα του ίδιου του λαού σήμερα είναι η πιο πιεστική απαίτηση της συγκυρίας και των ιστορικών καθηκόντων που τίθενται μπροστά μας. Η ενότητα αυτή δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνο μέσα από μια ευρεία κοινωνική, πατριωτική, δημοκρατική συσπείρωση, όπως προτείνει το Ε.ΠΑ.Μ. ήδη από την εποχή της ίδρυσής του.


Όμως αυτή η συσπείρωση για να είναι αυθεντική, μαχητική και να αγκαλιαστεί από τον κόσμο δεν μπορεί να σπαταληθεί σε «καλέσματα» άνευ πρακτικού αντικρίσματος, ούτε σε κινήσεις του παρασκηνίου ανάμεσα σε προκατασκευασμένες προσωπικότητες και ποικίλους παράγοντες που ενδιαφέρονται μόνο για να καταλάβουν θώκους στο κοινοβούλιο.

Οικοδομείται και επιβεβαιώνεται στις κοινές δράσεις και στους κοινούς αγώνες, κοινώς στο πεζοδρόμιο. Εκεί όπου η κάθε δύναμη, κάθε πρόσωπο, κάθε πρωτοβουλία δοκιμάζεται στον αγώνα ενάντια στο καθεστώς κατοχής και εκτίθεται ανεπανόρθωτα τόσο στα μάτια του λαού, όσο και στα μάτια του καθεστώτος ως ορκισμένος εχθρός. Εκεί μόνο μπορούν να οικοδομηθούν οι συναγωνιστικές σχέσεις και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους συμμάχους. Διαφορετικά πρόκειται για μια από τα ίδια. Παλαιοκομματικά τερτίπια με το βλέμμα στις όποιες επερχόμενες εκλογές.

Κάτω από τις σημερινές συνθήκες, για να εκφρασθεί σωστά, δυναμικά και αποτελεσματικά η εθνικοαπελευθερωτική διάθεση του ελληνικού λαού απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο απεγκλωβισμός από κάθε μορφή δωσιλογισμού και εθνομηδενισμού με δεξιό ή αριστερό πρόσημο, «εθνικιστικό» ή «διεθνιστικό» προσωπείο.

Για να υπάρξει πατριωτική πρόταση που θα μπορέσει να δώσει με ξεκάθαρους όρους τον αγώνα για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση πρέπει ως πρωταρχικό στόχο να θέτει την κατάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας της χώρας χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία, ιδίως υπό τις σημερινές συνθήκες. Πρέπει επίσης να θέτει ξεκάθαρα την αποτροπή της μετατροπής της Ελλάδας σε φέουδο κάτω από την δαμόκλειο σπάθη του επαχθούς και απεχθούς χρέους.

Αν δεν αρνηθούμε όλο το πλαίσιο κατοχής της χώρας, τα δεσμά των δανειστών-τοκογλύφων και των αντιλαϊκών θεσμών της ευρωζώνης, όπως και το σύνολο όλων των δεσμεύσεων που ανέλαβε παράνομα το πολιτικό σύστημα, δεν μπορούμε να μιλάμε για πατριωτική και δημοκρατική λύση.

Δεν μπορούμε να μιλάμε για πατριωτικές-δημοκρατικές συσπειρώσεις με δυνάμεις που σφυρίζουν αδιάφορα για την επιβολή από την 1/1/2013 του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας στην ευρωζώνη, το οποίο καταργεί ακόμη και την δυνατότητα των κρατών μελών της να συντάσσουν τον δικό τους ανεξάρτητο προϋπολογισμό με βάση τις ανάγκες του λαού τους.

Δεν μπορούμε να συζητάμε για πατριωτισμό και δημοκρατία με δυνάμεις που δεν καταγγέλλουν ανοιχτά και ξεκάθαρα την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, η οποία έχει ήδη επίσημα αρχίσει να οικοδομείται από τον Σεπτέμβριο του 2012 και η οποία σημαίνει την ολοκληρωτική αφομοίωση της Ελλάδας από ένα υπερκρατικό, υπερεθνικό κρατικό μόρφωμα που θα διευθύνεται από τις Βρυξέλλες.

Για ποια πατρίδα και για ποια δημοκρατία μπορούμε να τα βρούμε με δυνάμεις που έχουν αποδεχτεί εκ προοιμίου στο όνομα της «ευρωπαϊκής προοπτικής» την κατάλυση των 182 χρόνων ελεύθερης ζωής του ελληνικού λαού και έθνους, προκειμένου να καταλυθεί η κρατική του υπόσταση και να μεταβληθεί η χώρα του σε μια από τις επαρχίες, τις περιφέρειες, τα καντόνια, τις κοινότητες, ή τα άθλια κρατίδια τύπου Γερμανικού länder στην υπό διαμόρφωση Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία;

Γιατί έδωσαν την ζωή τους γενιές και γενιές του ελληνικού λαού ενάντια στην «ξένη ακρίδα» από την εποχή της βαυαροκρατίας; Για να προσαρτηθεί η χώρα τους από ένα υπερκρατικό μόρφωμα προκειμένου να διαλυθεί, να διαμελισθεί και να μετατραπεί σε τροφή για τα αδηφάγα αρπακτικά των αγορών της ευρωζώνης υπό την προστασία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας;