αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους

Δημ.Καζάκης

Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, το καταγγέλλουμε ως παράνομο και σταματάμε να το πληρώνουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό.
 Πρόκειται για μονομερή πράξη διεκδίκησης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας από τον ελληνικό λαό.
 Οι συμβάσεις δανειακής διευκόλυνσης μαζί με τα μνημόνια επέβαλλαν ένα καθεστώς στην Ελλάδα που προσιδιάζει σε «δουλεία για χρέος» για έναν ολόκληρο λαό, όπως αυτή ορίζεται από την Συμπληρωματική Συνθήκη για την κατάργηση της δουλείας και όλων των συναφών πρακτικών, η οποία ψηφίστηκε από τον ΟΗΕ το 1957 και έχει επικυρωθεί απ’ όλες σχεδόν τις χώρες μέλη του.
Ταυτόχρονα οι συμβάσεις αυτές επιβλήθηκαν υπό καθεστώς ανοιχτών πιέσεων και εκβιασμών εναντίον της Ελλάδας. Οι ίδιοι οι βουλευτές που τις ψήφιζαν έλεγαν αναγκάζομαι για τις ψηφίσω, αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε. Πρόκειται για τυπικό εκβιασμό. Αυτό παραβιάζει την Σύμβαση της Βιέννης του 1966, όπως και πολλά από τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ σχετικά με τις διακρατικές σχέσεις.
Φυσικά, όπως είναι γνωστό, τα μέτρα και οι πολιτικές που επιβάλλονται στον πληθυσμό της Ελλάδας αντίκεινται σ’ όλες τις διεθνείς διακηρύξεις και συμβάσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πάνω στις οποίες υποτίθεται ότι στηρίζεται το μεταπολεμικό διεθνές δίκαιο. Επίσης υπό την άμεση απειλή της «ασύνταχτης χρεοκοπίας» οι δανειστές της Ελλάδας επέβαλλαν την ουσιαστική κατάργηση όλων των βασικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, όπως κατοχυρώνονται στο υφιστάμενο Σύνταγμα της χώρας. Μαζί με την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας στην πιο τυπική της μορφή από την στιγμή που ξένοι επίτροποι και κομισάριοι κάνουν κουμάντο στο ελληνικό κράτος.

Το γεγονός αυτό συνιστά κατάφωρη εχθρική ενέργεια εναντίον του ελληνικού λαού που ισοδυναμεί – πάντα με τα ισχύοντα στο διεθνές δίκαιο από την εποχή της Χάγης του 1907 – με κήρυξη πολέμου και κατοχή της χώρας από ξένες δυνάμεις. Έστω κι αν δεν υπήρξαν ανοιχτές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Ελλάδος. Στο σημείο αυτό θα προσφέρει πολλά η δίκη του πολιτικού προσωπικού και όποιου άλλου υπαιτίου για την ένταξη της Ελλάδας υπό το καθεστώς των μνημονίων επί εσχάτη προδοσία από ειδικό μικτό ορκωτό δικαστήριο διευρυμένης λαϊκής σύνθεσης με κατηγορητήριο που θα συνταχθεί για δοσιλογισμό και σφετερισμό της εξουσίας με βάση το 120, παρ. 3 που αναφέρει: «Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.»

Και με τους νοικοκυραίους και με τους απεργούς!

Ηγεσία Σύριζα:
 Συνισταμένη πολιτικών μετριοτήτων, περιορισμένης και παρωχημένης πολιτικής σκέψης και δράσης, έχοντες πλήρη αδυναμία να εκτιμήσουν την πραγματικότητα και φυσικά μη έχοντες ούτε στο ελάχιστο τα φόντα να ηγηθούν ενός Κινήματος ανατροπής, να οργανώσουν την παραγωγή και την ύπαρξη Κινημάτων, να εμπνεύσουν και να βοηθήσουν πολιτικά την Ελλάδα που βράζει από συλλογικότητες και αντιστασιακούς πολίτες, οι οποίοι αυτοοργανώνονται, δικτυώνονται, συζητούν, μετέχουν σε δράσεις, προτείνουν αλλά και έχουν περάσει ήδη σε άλλους τρόπους ζωής και πολιτικής, αποτελούν εν τέλει την μόνη πρόταση, την μόνη ελπίδα και τον μοναδικό πυρήνα του μέλλοντος στο παρόν μας.

Όταν είσαι αξιωματική αντιπολίτευση σε μιαν Ελλάδα που πεθαίνει, που ξεπουλιέται μέρα με τη μέρα, αλλά όμως μέσα από τις σάπιες σάρκες της γεννιέται και ζυμώνεται εμφανώς και ταχύτατα η νέα πρόταση, από νέους ανθρώπους, κι εσύ είσαι προσηλωμένος στο να τραβήξεις τους παλιούς νοικοκυραίους ψηφοφόρους, ανάγοντας όμως ταυτόχρονα σε ορόσημο της πολιτικής σου την ημέρα μιας 24ωρης απεργίας, την αποτυχία της οποίας μάλλον μόνο εσύ έχεις αδυναμία να δεις εκ των προτέρων, όλα αυτά δείχνουν πολύ καθαρά το μπέρδεμά σου και την ανικανότητα να το ξεμπλέξεις και να παράξεις σοβαρή και κυρίως Αριστερή πολιτική.

Η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια διότι η μεν αριστερή τους πτέρυγα είναι τελείως παρωχημένη και έχει ξεμείνει στον ρομαντισμό μιας εποχής, κατά την οποίαν ο απεργός εργάτης παγώνει την τσιμινιέρα, η δε υπόλοιποι, οι οποίοι έχουν και το πάνω χέρι όπως φαίνεται στον καθορισμό της γενικότερης στόχευσης και πολιτικής του κόμματος, είναι ένα μόνο κλικ πιο σύγχρονοι και υπηρετούν μια πολιτική διπολισμού παπανδρεϊκής εποχής. Στις απαιτήσεις τού σήμερα αλλά κυρίως του αύριο δεν μπορεί να ανταποκριθεί κανείς τους.

Όλο αυτό το πράγμα ούτε ως ενιαίο κόμμα μπορεί να υπάρξει βέβαια ούτε καμιά ριζοσπαστική και ελπιδοφόρα πρόταση για το μέλλον των Ελλήνων πολιτών μπορεί να αποτελέσει. Προς το παρόν τους συσπειρώνει όπως όπως (αν και έχουν χάσει τους αριστερούς τους ψηφοφόρους) η ακροδεξιά διακυβέρνηση του Σαμαρά και η (φρούδα, όπως το πάνε) ελπίδα της εξουσίας στο άμεσο μέλλον, για χάριν της οποίας ολοένα και στρογγυλεύουν τις θέσεις τους τασσόμενοι και με τους απεργούς και με τους νοικοκυραίους. Μα και την διακυβέρνηση της χώρας να αναλάβουν, δεν δείχνουν ότι έχουν τα φόντα να είναι κάτι παραπάνω από διαχειριστές μιας τραγικής πραγματικότητας, την οποίαν θα αποδεχτούν πλήρως, όπως την αποδέχονται και τώρα, μέρα με τη μέρα.

πηγη

Πολιτική Ανυπακοή - Γενική Πολιτική Απεργία

Με τον όρο «Πολιτική Ανυπακοή» δηλώνεται η άρνηση ενός ή περισσότερων πολιτών να ανταποκριθούν σε αντισυνταγματικές αιτήσεις και εντολές μιας κυβέρνησης ή μιας δύναμης κατοχής.
Η άρνηση αυτή γίνεται χωρίς την χρήση οποιασδήποτε βίας.

Πρόκειται για την εξ ορισμού πρωτοβάθμια τακτική της μη-βίαιης αντίστασης που τόσο ξεχωριστά διετύπωσε ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Ντέιβιντ Θόρο στο βιβλίο του «Περί Πολιτικής Ανυπακοής» (1849) και εφάρμοσε στην πράξη με απόλυτη επιτυχία ο Μαχάτμα Γκάντι στην Ινδία, ενάντια στους Βρετανούς αποικιοκράτες.

Η πολιτική ανυπακοή εφαρμόζεται όταν κάθε άλλο μέσο διεκδίκησης και αγώνα ενός καταπιεσμένου λαού δεν οδηγεί σε αποτέλεσμα ή όταν ο αγώνας του λαού καταστέλλεται τόσο βίαια και αντισυνταγματικά, που είναι αδύνατη κάθε είδους επικοινωνία, συνεννόηση και συζήτηση με το αυταρχικό Καθεστώς.

Σήμερα στην Ελλάδα του 2013, όχι μόνο δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης μεταξύ των εργαζομένων (και του 1,5 εκ. ανέργων) με την κατ’ όνομα ελληνική κυβέρνηση, μα η αδιαφορία της για το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών είναι τόσο δεδομένη πια, που φτάνει στο σημείο ο γ.γ. του υπουργείου οικονομικών να δηλώνει ότι ο μισθός θα πρέπει να καθοριστεί σε τέτοια επίπεδα(προφανώς πολύ χαμηλότερα από τα σημερινά) ώστε να επιτευχθεί «ανάπτυξη». Υπέρ τίνος και με ποιο κόστος; Αυτά δε μας τα διευκρίνισε ο κ. γενικός...

Η πολιτική ανυπακοή δεν συσχετίζεται άμεσα με την «Γενική Πολιτική Απεργία», που προβάλλει επίσης τον τελευταίο καιρό σαν ένα δυνατό «όπλο» του λαού ενάντια σε όσους επιβουλεύονται την ίδια την υπόσταση της ελληνικής πολιτείας.
Ωστόσο τα δύο αυτά μέσα, η πολιτική ανυπακοή και η πολιτική απεργία, θα μπορούσαν αν συνδυάζονταν και εφαρμόζονταν την κατάλληλη χρονική στιγμή από μια κρίσιμη μάζα αφυπνισμένων Ελλήνων, να αποτελέσουν το κλειδί της εξόδου από το σημερινό αδιέξοδο που έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία οι υποτακτικές στους διεθνείς τοκογλύφους πολιτικές.
Θα μπορούσαν να αποτελέσουν την θρυαλλίδα των εξελίξεων.
Θα μπορούσαν να φέρουν στο προσκήνιο και στο δημόσιο διάλογο τα πραγματικά θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν, η μη-επίλυση των οποίων κι η διαιώνισή τους προκαλεί και αναπαράγει όλα τα υπόλοιπα «δείγματα παρακμής» που ζούμε σε υπερθετικό βαθμό τα τελευταία χρόνια.

Τέτοια πραγματικά προβλήματα της ελληνικής πολιτείας, σήμερα αλλά και όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι η έλλειψη βαθιάς και ουσιαστικής δημοκρατίας, η ανυπαρξία διαφάνειας στην πολιτική και οικονομική ζωή, καθώς και η σε επίπεδα προτεκτοράτου χάραξη ανεξάρτητης και αυθύπαρκτης εθνικής πολιτικής.
Μία χώρα που δεν λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό της, αλλά την πορεία της την καθορίζουν τα εκάστοτε υπερ-εθνικά οικονομικά συμφέροντα, ενώ παράλληλα αδυνατεί να σταθεί στο διεθνές γίγνεσθαι ως αυθύπαρκτη εθνική οντότητα, με τις απαραίτητες πάντα συνεργασίες και εποικοδομητικές διακρατικές συμφωνίες, δε μπορεί παρά να περιμένει τη στιγμή που θα καταρρεύσει εσωτερικά και θα ανοίξουν οι «κερκόπορτες» από τους «καλοθελητές» της διεθνούς νέας τάξης πραγμάτων. Αυτό το απεχθές σενάριο ζούμε σε όλο του το μεγαλείο τα τρία τελευταία χρόνια, με τον κ. Γ. Παπανδρέου να περιμένει την ετυμηγορία της Ιστορίας και της Ελληνικής Δικαιοσύνης, όταν αυτή ξαναποκτήσει την ανεξαρτησία της.

Η λύση στο σημερινό αδιέξοδο, που θα πρέπει ο ίδιος ο λαός από μόνος του να δρομολογήσει, είναι η πολιτική ανυπακοή, εφαρμοζόμενη κυρίως με την άρνηση πληρωμής των εξαντλητικών, απάνθρωπων και παράλογων χαρατσιών και φόρων, καθώς και η κορύφωση ενός τέτοιου παλλαϊκού κινήματος πολιτικής ανυπακοής, με την κήρυξη γενικής πολιτικής απεργίας, ώστε οι μηχανισμοί εξόντωσης του λαού μας να πάψουν να λειτουργούν.

Εξάλλου, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, την αναγκαιότητα της ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης και την παράλληλη σύγκλιση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης για την εγκαθίδρυση μιας νέας πραγματικής Δημοκρατίας στον τόπο, που θα διασφαλίζει πρωτίστως τα συμφέροντα του εργαζόμενου, γηγενούς πληθυσμού και όχι των τοκογλύφων τραπεζιτών, το αντιλαμβάνεται πλέον μεγάλο μέρος των πολιτών, ακόμα και εκείνων που στήριξαν στις τελευταίες εκλογές τα μνημονιακά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

πηγη

Αυτοοργάνωση του λαού

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κήρυξαν πανελλαδική απεργία για την κατάργηση της επιστράτευσης εργαζομένων και την υπεράσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δηλαδή του δικαιώματος υπογραφής ΣΣΕ και ΕΣΣΕ.

Είναι δεδομένη η ανυποληψία των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος και ιδιαίτερα των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ανυποληψία που επιβεβαιώνεται, όχι μόνο από τις κατά καιρούς «ντουφεκιές» στον αέρα, αλλά κυρίως από το φιλοκυβερνητικό προσανατολισμό, την «υπευθυνότητά» τους όπως βαφτίζει το δωσιλογικό καθεστώς και τα παπαγαλάκια του, την υποταγή.
Άλλωστε οι ίδιες ηγεσίες, στα δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια σωματεία, υπονομεύουν κάθε προσπάθεια συντονισμού της συνδικαλιστικής δράσης απ’ τα κάτω, υπηρετώντας την πολιτική του «ευρωπαϊσμού» και του «κοινωνικού εταιρισμού». Καλλιεργήσανε τη λογική της ανάθεσης στο συνδικαλιστή να «λύνει» τα προβλήματά μας, αντί για μας, χωρίς εμάς! Πολιτική που οδήγησε μια τουλάχιστον γενιά εργαζομένων στον «καναπέ» της αδράνειας και δυο γενιές συνδικαλιστών στον παραγοντισμό που έθρεψε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Η πανελλαδική απεργία όμως, διευκολύνει τους εργαζόμενους να εκφράσουν συντονισμένα το αγωνιστικό τους φρόνημα. Διευκολύνει τους συνδικαλιστές βάσης, τον κάθε εργαζόμενο ν’ ανοίξει συζήτηση για τις μορφές πάλης, για το συνδικαλιστικό κίνημα που έχουμε ανάγκη σήμερα, για τον ταξικό – εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των εργαζομένων, για τις πραγματικές ανάγκες του εργαζόμενου λαού και της πατρίδας. Είναι μία ευκαιρία εκδήλωσης του παλλαϊκού χαρακτήρα του αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό, την κοινοβουλευτική χούντα που τσακίζει την αξιοπρέπεια, τη ζωή και την ελπίδα μιας ολόκληρης χώρας. Μια ευκαιρία ανάδειξης ζητημάτων που δεξιοί κι αριστεροί γραφειοκράτες αφήνουν στο απυρόβλητο: Υπάρχει έστω κι ένα εργατικό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η χώρα μας παραμένει δουλοπαροικία χρέους; Όσο η εθνική μας ανεξαρτησία απεμπολείται από δανειακές συμβάσεις που «διαπραγματεύονται» δοσίλογοι; Όσο μας κυβερνούν προδότες; Όσο κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την κατοχική δύναμη του χρέους; Όσο αποδέχονται οι μεν και ανέχονται οι δε, τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας;
Για ποιά ανάπτυξη μπορεί να γίνεται λόγος όταν, κάθε ευρώ που κυκλοφορεί στην αγορά δημιουργεί χρέος, τοκιζόμενο με 5% και 7%; Όταν δεν έχουμε εθνικό νόμισμα για να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση, την υγεία και την παιδεία; Για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις; Πώς να διαφυλάξουμε τις αποταμιεύσεις και το βιός του λαού μας, πώς να κινηθεί η αγορά όταν μέσω ιδιωτικοποιήσεων ο δημόσιος πλούτος και μέσω φοροεπιδρομών οι ιδιωτικές περιουσίες μας εκχωρούνται στους δανειστές, τις εγχώριες τράπεζες, τους πολιτικούς και τα «λαμόγια» που τους υπηρετούν;
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο αγώνας των εργαζόμενων και των συνδικάτων τους είναι αγώνας βαθύτατα πολιτικός, αγώνας εθνικός, αγώνας όλου του λαού. Η μη αναγνώριση και μονομερής διαγραφή του χρέους, η καθιέρωση εθνικού νομίσματος και η στήριξή του με έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας είναι μονόδρομος απέναντι στο ξεπούλημα βασικών κοινωνικών αγαθών και στην εξαθλιωση του λαού. Η τιμωρία των ενόχων και η εκλογή Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης θ’ ανοίξουν το δρόμο για την εξουσία του λαού, από το λαό και για το λαό!
Τόσο οι κυβερνητικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο κι εκείνες της αριστερής αντιπολίτευσης, ακολουθούν πολιτική «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», εξαντλούν την προοπτική τους στην ψηφοθηρία. Ζητάνε να αναθέσουμε εν λευκώ τη «λύση» των προβλημάτων στις εκλογές. Λες και η λαϊκή κυριαρχία ασκείται ανά τετραετία! Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζουν τις μορφές πάλης, τα αιτήματα, αλλά και τον τρόπο οργάνωσης των εργαζομένων: σαν υπόθεση εκλογών, σαν υπόθεση κορυφών!
Ο εργαζόμενος λαός θα βρει το δρόμο για να συντρίψει τους εχθρούς του, για να επιβάλει τη λευτεριά και τη δημοκρατία. Παρά τον «κοινωνικό αυτοματισμό» που καλλιεργούν οι δωσίλογοι της κυβέρνησης και τα Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης. Παρά την αναποτελεσματικότητα των αποσπασματικών και ασύνδετων κινητοποιήσεων που θρέφουν την ηττοπάθεια.
Το Ε.Πα.Μ. προτείνει την αυτοοργάνωση του λαού. Στην περίπτωση των συνδικάτων, αυτό σημαίνει την δημιουργία, την οργάνωση επιτροπών εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς. Επιτροπές όλων των εργαζομένων χωρίς αποκλεισμούς με ιδεολογικά, ή θρησκευτικά κριτήρια. Επιτροπές όπου ο καθένας θα συμβάλει στον κοινό σκοπό: Την ολοκληρωμένη προετοιμασία του αγώνα, δηλαδή συνελεύσεις, αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους, συντονισμός με άλλα σωματεία, σωστή ενημέρωση κλπ. Δεν γίνεται επιτυχημένη κινητοποίηση χωρίς την ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και περιφρούρησή της! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τους γραφειοκράτες, κυβερνητικούς, εργοδοτικούς και κομματικούς. Για να ξαναγίνουν τα συνδικάτα αποτελεσματικά όργανα πάλης των εργαζομένων, όπλα στα χέρια του αγωνιζόμενου λαού.
Το Ε.Πα.Μ. καλλιεργεί τη λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά τη γειτονιά, αναδεικνύει τη λειτουργική κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίας απ’ αυτούς που τα δουλεύουν σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους σαν βασική πλευρά του σύγχρονου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΤΟΥ Ε.Πα.Μ.

Η σιωπή δεν είναι χρυσός

Καθώς ένα χρόνο τώρα ασχολούμαι με τη θεματική «Χρυσός στα χρόνια της κρίσης» έχοντας δουλέψει μαζί με τους συνεργάτες μου στην Κολομβία (1), τη Ρουμανία (2) και την Ελλάδα (3), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Θα συγκρίνω την ελληνική περίπτωση με αυτή της Ρουμανίας (γιατί αν αρχίσω από την Κολομβία πολλοί θα πουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με μια λατινοαμερικανική χώρα και «τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς, εδώ είναι Ευρώπη» και άλλα τέτοια, κατά τη γνώμη μου ευτράπελα).
Πριν απ” αυτό όμως ας θυμηθούμε τι προβλέπουν τα δύο μεταλλευτικά σχέδια:
ΕΛΛΑΔΑ
Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσιας σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold.
Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το κοίτασμα χαλκού – χρυσού στις Σκουριές, που σήμερα εκτιμάται ότι αξίζει περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια, δύο προϋπάρχοντα ορυχεία μαζί με τις εγκαταστάσεις τους, 310 σπίτια στο Στρατώνι, καθώς και τα δικαιώματα έρευνας και επέκτασης της εξορυκτικής δραστηριότητας με το άνοιγμα και άλλων μεταλλείων.
Το αντάλλαγμα που πλήρωσε η εταιρεία στο ελληνικό κράτος το 2003 για να αποκτήσει τα παραπάνω ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που έχει χαρακτηριστεί από κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και από κατοίκους της περιοχής «ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας».
Οσοι αντιδρούν στο μεταλλευτικό σχέδιο, υποστηρίζουν ότι η επένδυση θα προκαλέσει ανεπίστρεπτη καταστροφή στο περιβάλλον, με τα οφέλη να είναι λιγότερα από τις απώλειες.
ΡΟΥΜΑΝΙΑ
Στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας μια άλλη καναδική εταιρεία, η Gabriel Resources, και το ρουμανικό κράτος θέλουν από το 1997 να εξορύξουν το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στο υπέδαφος της Ευρώπης.
Για να το κάνουν αυτό θα ανατινάξουν όλα τα βουνά της περιοχής δημιουργώντας τέσσερα ορυχεία ανοιχτής εξόρυξης και μια μεγάλη δεξαμενή εναπόθεσης αποβλήτων, που θα περιέχει κυάνιο και άλλες τοξικές ουσίες.
Οι κάτοικοι που αντιδρούν λένε ότι αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον καθώς και στην ιστορική κληρονομιά της Ρόσια Μοντάνα, αφού εκεί βρίσκονται οι πιο καλά διατηρημένες ρωμαϊκές στοές παγκοσμίως.
Οι ιστορικοί λένε πως η ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται ώς ένα βαθμό στο χρυσάφι της Ρόσια Μοντάνα και οι τεχνίτες της εποχής είχαν αναπτύξει ένα δίκτυο υπόγειων στοών για την εξόρυξη, τόσο αριστοτεχνικό, που πολλοί το παρομοιάζουν με υπόγεια Ακρόπολη.

Παραμονή στο ευρώ?

Δημ.Καζάκης

Το τι θα συμβεί με την παραμονή μας στο ευρώ δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Θα βιώσουμε, βιώνουμε ήδη, όλες τις καταστροφικές συνέπειες σαν οικονομία και σαν κοινωνία που τα παπαγαλάκια του ευρώ χρεώνουν σε τυχόν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει ικανή αγοραστική δύναμη ούτε για βενζίνη. Η ανεργία είναι σίγουρο ότι επίσημα θα υπερβεί το 30% έως το φθινόπωρο του 2013. Μέχρι την άνοιξη αυτού του χρόνου θα έχει γίνει δυσεπίλυτο το πρόβλημα που υφίσταται ήδη στην τακτική καταβολή των συντάξεων. Ταυτόχρονα καλπάζει το ιδιωτικό χρέος τόσο προς τις τράπεζες, όσο και προς το κράτος (εφορία). Το 60% του πληθυσμού δεν μπορεί να πληρώσει πια ούτε τις πιο στοιχειώδεις υποχρεώσεις του και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Είναι αιχμάλωτο των επιλογών της δωσίλογης κυβέρνησης.

Ο πληθυσμός που θα βρίσκεται κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας θα αγγίξει ή και θα ξεπεράσει το 60% έως το τέλος του έτους. Από αυτό ένα 30% θα είναι σε τέτοια κατάσταση εξαθλίωσης που θα επιβιώνει από τα συσσίτια, ή τον δρόμο. Ο δείκτης θνησιμότητας του ελληνικού πληθυσμού θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ από την εποχή του πολέμου, ενώ ο δείκτης γεννήσεων θα χτυπήσει αρνητικό ρεκόρ για ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο. Ήδη το 2012 αποτέλεσε την χειρότερη χρονιά από άποψη αύξησης της θνησιμότητας του πληθυσμού και μείωσης των γεννήσεων στην Ελλάδα από την εποχή του εμφυλίου. Την ίδια ώρα μια μεγάλη μάζα ανθρώπων αρχίζει να ζει στο πεζοδρόμιο. Πάνω από 480 χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στον δρόμο μόνο στην περιοχή των Αθηνών μαζί με 200 χιλιάδες παιδιά.

Οι προβλέψεις είναι ότι μέσα στους επόμενους μήνες η αποκαλούμενη «ανθρωπιστική κρίση», θα πάρει διαστάσεις τέτοιες που ήδη οι αξιωματούχοι της ΕΕ προετοιμάζονται να χρηματοδοτήσουν μαζικά συσσίτια στην Ελλάδα για πάνω από 1 εκατομμύριο δικαιούχους. Άλλη μια κατάκτηση του ευρώ. Να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας τις αλήστου μνήμης εποχές της ΟΥΝΡΑ του εμφυλίου.

Όταν το κλομπ ξεπροβάλλει απ’ την οθόνη

1.Eισαγωγή στο παιχνίδι της πλάνης

«Ω πόσο δύσκολο είναι να εντοπίσεις την αλήθεια, ιδίως όταν είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις τον κόσμο σε φέτες. Οι στιγμιαίες φωτογραφίες αποκρύπτουν τόσα όσα φανερώνουν». (Σαλμάν Ρούσντι)

Αυτές οι στιγμιαίες, αποσπασματικές και προσεκτικά επιλεγμένες «φωτογραφίες» του Ρούσντι που αναπαράγονται καθημερινά από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (κυρίως την τηλεόραση) αποτελούν την φιλοσοφική πεμπτουσία του τρόπου λειτουργίας τους. Οι επιλεκτικά προβαλλόμενες εικόνες αναπαράγουν συνεχώς μια νέα, μια άλλη, πραγματικότητα που, είτε εσκεμμένα είτε όχι, δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα συγκριτικά με τις εντυπώσεις θα μπορούσαμε να αποκομίσουμε εμείς οι ίδιοι, έπειτα από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Η ηλεκτρονική εικόνα, όπως το ομοίωμα στο πλατωνικό σπήλαιο, δεσμεύει τον θεατή, τον ακινητοποιεί, τον καθιστά δεσμώτη του δέκτη της τηλεόρασης, ανίκανο να αντιδράσει, να διαφωνήσει ή να αντιπροτείνει. Στο σπήλαιο του Πλάτωνα, εμφανίζονται αντίγραφα και ομοιώματα πάνω σε έναν τοίχο, εξαιτίας της κατανομής φωτός και σκιών. Έτσι και η τηλεοπτική οθόνη μας παγιδεύει σε ένα ηλεκτρονικό σπήλαιο, καθιστώντας μας ανίκανους να συμμετάσχουμε στον διάλογο. Σιγά σιγά, εκλαμβάνοντας εμείς τούτη την κατάσταση ως δεδομένη, συνηθίζουμε στην καταθλιπτική παθητικότητα, στην οποία θα εγκλωβιστούμε, βυθιζόμενοι στον μεγάλο λήθαργο της αδράνειας, και της ενεργοποίησης κάθε ενστίκτου απομονωτισμού. Ο μονόλογος μας εθίζει στην ευκολία της έτοιμης λύσης, στη μικρή μας θεσούλα του καναπέ, στην αδιαφορία και την ολική αποκοινωνικοποίηση. Διαταράσσει την σκέψη μας με τρόπο μακιαβελικό, δημιουργώντας αλήθειες μέσω της επανάληψης των ψεμάτων, γεννώντας ομοιώματα, φαντάσματα κάθε είδους, σκιές της ρεαλιστικής απεικόνισης των πραγμάτων, ανάλογα με το κοινό στο οποίο απευθύνεται η κάθε εκπομπή ή τηλεοπτικό κανάλι. Όντας εμείς οι αποδέκτες του πλαστικού-εικονικού αυτού πολιτισμού που απλόχερα μας προσφέρεται, ακόμη και με τη δυνατότητα του off σημειωμένη μ’ έντονο κόκκινο πλήκτρο στο τηλεκοντρόλ, έχοντας χάσει κάθε διάθεση για παρέμβαση μέσω του Λόγου, που μετατρέπει τις δίποδες δημιουργίες από κτήνη σε ανθρώπους, παραμένουμε σιωπηλοί και απαθείς, επιτρέποντας τον εαυτό μας να μετατραπεί σε ψυχικό ή υλικό προϊόν προς πώληση για τις διάφορες διαφημιστικές εταιρίες. Γιατί, στην πραγματικότητα, το τηλεοπτικό θέαμα δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης παρά τη δημιουργία ενός καταναλωτικού πληθυσμού που θα γίνει αποδέκτης του εταιρικού και (παρά)πολιτικού μάρκετινγκ.

Η τηλεοπτική πλάνη αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο όταν πλέον ο εξωτερικός κόσμος δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από επιβλητικές μουσικές και glitter πορνογραφίες. Όταν πλέον οι πολίτες ανακαλύπτουν και διαδίδουν με δικά τους εργαλεία αντιπληροφόρησης την αλήθεια που συνάδει περισσότερο με όσα συμβαίνουν εκτός της φωτεινής οθόνης, και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την «υπο-πραγματικότητα» ή «υπέρ-πραγματικότητα» των σοβαροφανών και καλοπληρωμένων τηλε-σχολιαστών που ταυτίζονται (δικαίως ή αδίκως, αναλόγως των περιπτώσεων) με τα διάφορα νεοτερικά δόγματα, τους ασήμαντους τεχνοκράτες και τις κυρίαρχες ελίτ. Παρά τις συνεχιζόμενες προσπάθειες από τα κάτω, όμως, οι ιδιωτικοί ή κρατικοί ειδήμονες διαχείρισης της πληροφορίας δεν έχουν χάσει τον κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση της κεντρικής ατζέντας της υποτιθέμενης δημόσιας συζήτησης. Βλέπουμε πως παρά την άνθιση της δημοσιογραφίας των πολιτών, μέσα από το διαδίκτυο, δεν παύουμε να σερνόμαστε, σε μεγάλο βαθμό, πίσω από ζητήματα που τίθενται από επικοινωνιολόγους-υπαλλήλους πολιτικών κομμάτων και μεγαλοδημοσιογράφους-υπαλλήλους κρατικοδίαιτων καναλαρχών. Σ’ ένα τοίχο ένα σύνθημα έγραφε πως «αν παίξεις το παιχνίδι τους, έχεις ήδη χάσει». Ποιό είναι, λοιπόν, το «παιχνίδι» τους και πώς μπορούμε να «παίξουμε» το δικό μας;