Δειλοί, μοιραίοι κι… Ευρωπαίοι

Επτά πολιτικές που θεωρούνταν αδιανόητες πριν από μερικούς μήνες αλλά πραγματοποιήθηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου παρουσιάζει ο zerohedge.

1) Δεν γίνεται αναδιαπραγμάτευση δημοσίου χρέους σε χώρες της ΕΕ.
2) Οι μεγαλοκαταθέτες δεν συμμετέχουν σε bail-in (διάσωση εκ των έσω)
3) Οι καταθέσεις είναι ιερές.
4) Η φορολογία δεν μπορεί να αποτελεί μέσο τιμωρίας των καταθετών.
5) Στην ευρωζώνη δεν μπορεί να υπάρχει έλεγχος στη ροή κεφαλαίων.
6) Το ενδεχόμενο εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη δεν υφίσταται.
7) Η ΕΕ μπορεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι το ΔΝΤ θα προσφέρει οικονομική βοήθεια χωρίς να έχει προηγηθεί κούρεμα.

Φυσικά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε αρκετά ακόμη «ταμπού» που έσπασαν σε πολιτικό επίπεδο και τα οποία παραβιάστηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου όπως:

8) Το κοινοβούλιο κάθε χώρας (και όχι κάποιας άλλης) λαμβάνει τις αποφάσεις σε μια δημοκρατία.
9) Ο ηγέτης κάθε μέλους της ΕΕ εκλέγεται από τους πολίτες της χώρας.
10) Η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας δεν μπορεί να γίνεται με προεδρικά διατάγματα.

Και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέδειξε ότι δεν υπάρχει κανένας κανόνας που δεν μπορεί να σπάσει όταν πρέπει να προστατευτούν τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ της ηπείρου. Η ευρωπαϊκή Αριστερά, αντίθετα, θα μείνει στην ιστορία ως ο πλέον νομοταγής παίκτης – δουλοπρεπής και ταπεινός απέναντι στους ιερούς ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα απορούν με τον κομφορμισμό όσων δηλώνουν ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και με το ριζοσπαστισμό όσων θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

πηγη

                                                                                         

                                                                              

Τρέμουν απέναντι στα «Όχι»

Ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος εξακολουθεί – έχοντας κερδίσει κρίσιμο, αλλά άγνωστης διάρκειας, χρόνο – να θεωρεί εγγυημένες τις καταθέσεις κάτω από 100.000 ευρώ. Δηλαδή τις καταθέσεις των λιγότερο ή καθόλου πλούσιων καταθετών. Αυτό οφείλεται στο «Όχι» του λαού και της Βουλής της Κύπρου.

Επιπλέον αυτό το «Όχι» είναι ο λόγος για τον οποίο δεν προκλήθηκε εκτεταμένο bank run σε καμιά από τις χώρες του Νότου, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.

Οι Κύπριοι, παίρνοντας ένα μεγάλο ρίσκο για τον εαυτό τους, έσωσαν πολλούς, μεταξύ των οποίων και κάποιους απίθανους «δικούς μας», που σήμερα, ειδικά στην Ελλάδα, τους κατηγορούν ότι επιχείρησαν να σώσουν τους... Ρώσους «ολιγάρχες».

Παρεμπιπτόντως οι εν λόγω «ολιγάρχες», όπως έγινε γνωστό τις τελευταίες μέρες, πρόλαβαν το «κούρεμα» και έδιωξαν από την Κύπρο τα κεφάλαιά τους πριν απομειωθούν. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα και για τους συνήθεις άσχετους και για τους συνειδητούς συκοφάντες.

Και προφανώς τα λεφτά δεν τα έδιωξαν – με... κλειστές τις τράπεζες, όπως θρυλείται – οι Κύπριοι πολίτες, οι οποίοι πίεσαν για να υπερασπιστούν τράπεζες, καταθέσεις και το δικαίωμά τους να μην λεηλατηθούν...

Κατά τον ίδιο τρόπο κάμποσοι Κύπριοι πολιτικοί, πριν από το τραπεζικό αδιέξοδο, είχαν προλάβει να «κουρέψουν» τα δάνειά τους και, όπως έδειξε η λίστα που δημοσίευσε το «Έθνος», μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται κάποιοι που είχαν καταλάβει κορυφαία πόστα – των οποίων τα κόμματα μάλιστα είτε οδήγησαν στο μνημόνιο είτε είπαν «ναι σε όλα».

Πλανητική οικονομία.

...Έχει μεγάλη σημασία να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Από τη μια έχουμε τη μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια οικονομία. Δεν είναι η παγκόσμια οικονομία της παγκοσμιοποίησης. Βαδίζει ταχύτατα σε μια κατάσταση, όπως την έχουν ονομάσει τα δικά τους επιτελεία, πλανητικής οικονομίας. Αυτή η πλανητική οικονομία, που σαν νεολογισμός ή ιδεολόγημα θα αρχίσει να κυριαρχεί σε λίγο, διότι οι ακαδημαϊκοί τους κύκλοι, οι δημοσιογραφικοί τους κύκλοι, και όλοι αυτοί, θα αρχίσουν να την αναπαράγουν και να την κυκλοφορούν ώστε να μπορούμε να την εμπεδώσουμε, όπως κάνανε τις προηγούμενες δεκαετίες με τον όρο παγκοσμιοποίηση, τι είναι στην πραγματικότητα; Είναι η δυνατότητα να ρευστοποιηθούν όλες οι χώρες, όλα τα κράτη, το σύνολο των λαών, στην δίνη της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν η παγκοσμιοποίηση ήταν ο πολιορκητικός κριός για να καταλυθούν σύνορα, οικονομικά και πολιτικά, εθνικές ρυθμίσεις και κράτη, η πλανητική οικονομία είναι η κατοχύρωση του ρόλου του ιδιώτη, όχι με την αρχαιοελληνική έννοια αλλά με την οικονομικο-πολιτική έννοια που παίρνει σήμερα στην παγκόσμια σφαίρα.
  Καταργείται η έννοια της κοινωνίας, όχι μόνο σε ένα επίπεδο κράτους ή μιας περιφέρειας που είχαμε μέχρι τώρα, αλλά σε πλανητικό επίπεδο. Δεν υπάρχουν κοινωνίες, δεν υπάρχουν κράτη, δεν υπάρχουν λαοί. Υπάρχουν ιδιώτες που η νομική τους προσωπικότητα είναι παρόμοια, είτε πρόκειται για θεσμικό επενδυτή που παίζει με ομόλογα και παράγωγα στη διεθνή αγορά, είτε για επιχειρηματία, είτε για ένα άτομο που απλά, το μόνο που έχει να δώσει στην αγορά είναι η εργατική του δύναμη.
Όλοι αυτοί οι ιδιώτες λειτουργούν με όρους συμβατικούς στην αγορά. Το μόνο που τους χαρακτηρίζει είναι η δυνατότητα ιδιωτικών συμβάσεων. Ο ιδιώτης ως επιχειρηματίας της εργατικής του δύναμης δεν κάνει τίποτε άλλο παρά μια σύμβαση με αυτόν που θα απασχολήσει την εργατική του δύναμη. Το ίδιο συμβαίνει με τον δανειστή προς τον οφειλέτη, με τον θεσμικό επενδυτή προς τον αγοραστή ή τον διακινητή ή τον μπρόκερ των ομολόγων και των παραγώγων. Αυτό κυριαρχεί.

Όλα είναι ένα ψέμα… Κύριε Σόιμπλε

Δεκατρία χρόνια και δυο μήνες πριν ο Σόιμπλε υποβάλει την παραίτηση του από την κεφαλή του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU) εμπλεκόμενος προσωπικά σε σκάνδαλο χρηματισμού του κόμματος με μαύρο χρήμα…
…είναι στα αλήθεια οδυνηρό αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες. Είναι η καταστροφή μιας οικονομίας και ακόμη περισσότερο ο θάνατος των ονείρων μιας κοινωνίας. Βέβαια όπως όλοι, φρόντισαν για αυτό τα ντόπια φερέφωνα της ετερόφωτης κυριαρχίας, μαθαίνουμε ότι αυτά παθαίνει όποιος πλένει μαύρο Ρωσικό χρήμα και επενδύει το μέλλον του στον καπιταλισμό-καζίνο. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Γίνονται όμως ακόμη πιο οδυνηρά όταν αυτή την αλήθεια την σφετερίζονται άνθρωποι σαν το Σόιμπλε για να σου τρίψουν στη μούρη τα ψέματα τους…
…την δύσκολη εκείνη νύχτα ο τότε ηγέτης του CDU, αν και αρχικά το αρνείται, αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι έχει ο ίδιος παραλάβει 100,000 μάρκα σε μετρητά από τον Karlheinz Schreiber, φυγόδικο τότε έμπορο όπλων ο οποίος συχνά έδινε χρήματα σε στελέχη του CDU. Στο τέλος παραδέχτηκε ότι συνάντησε τον κ. Schreiber πολλές φορές και όχι μόνο μία όπως αρχικά είχε πει… (http://www.thedailybeast.com/newsweek/2000/02/27/scandal-sinks-schauble.html)
Το παραμύθι αλλάζει αναλόγως τη χώρα αλλά η ιστορία είναι η ίδια. Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου ήταν ένα πλυντήριο μαύρου χρήματος για τη διάσωση του οποίου δεν μπορούν να πληρώσουν οι σκληρά φορολογούμενοι Γερμανοί. Στην Ελλάδα ήταν οι τεμπέληδες του δημοσίου, στην Ιταλία οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, μετά αυτοί ανακαλύφθηκαν και για την ελληνική αφήγηση, στην Ισπανία η φούσκα των ακίνητων, στην Ιρλανδία τα ίδια με την Κύπρο και στην Πορτογαλία; ε μα ήταν απλώς χρεοκοπημένη και πολύ μικρή για να χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη δικαιολογία. Όλες ήταν άρρωστα μοντέλα ανάπτυξης τα οποία έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν όπως είπε ο Σόιμπλε. Σε αυτούς που του κάνουν κριτική ότι η Γερμανία αντί να βοηθάει για την λύση της κρίσης την χρησιμοποιεί για να επεκτείνει την ηγεμονία της ο Σόιμπλε απάντα ότι τον ζηλεύουν «όπως τον καλό μαθητή στο σχολείο».

Το «δίκαιο» των ληστών και των ρουφιάνων

«Οι μάζες πιο εύκολα πιστεύουν ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό». Με αυτή την αρχή θρυλείται ότι «εκπαίδευσε» ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ τον Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς ως επικεφαλής της προπαγάνδας των ναζί. Μια αρχή που τηρείται ευλαβικά έως τις μέρες μας και αξιοποιείται από τους σημερινούς επιγόνους των δύο... σπουδαίων αυτών ανδρών.

Οι καταθέτες, λοιπόν, σύμφωνα με τη σημερινή γερμανική προπαγάνδα, χάνουν τις καταθέσεις τους για να μην πληρώσουν για τις τράπεζες οι φορολογούμενοι. Άλλωστε οι καταθέτες δεν είναι μια «ιερή αγελάδα». Είναι απλώς επενδυτές, οι οποίοι, καταθέτοντας τα λεφτά τους στις τράπεζες τζογάρουν (συγγνώμη: «επενδύουν») και όχι μόνο ενδέχεται, αλλά και είναι δίκαιο να χάσουν.

Προφανώς οι καταθέτες δεν είναι καν φορολογούμενοι, μια και, σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα, διαχωρίζονται απ’ αυτούς.

Αυτός ο διαχωρισμός αποτυπώνεται πλήρως στο «επιχείρημα» ότι η Κύπρος είναι ένα απέραντο πλυντήριο μαύρου χρήματος. Όπως ακριβώς οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί και οι όποιοι άλλοι, σήμερα ή αύριο, είναι όλοι διεφθαρμένοι, κρατικοδίαιτοι και... «συντεχνίες».

Εξ άλλου τα χρεωμένα κράτη είναι εξ ορισμού διεφθαρμένα, όπως και οι λαοί που τα συγκροτούν, συνεπώς πρέπει συλλήβδην να τιμωρηθούν ώστε να επανέλθουν στον ενάρετο γερμανικό οικονομικό «δρόμο».

Bail-in: Μετάβαση στην εποχή της απόλυτης ανασφάλειας και της νόμιμης κλοπής

Η κλοπή ιδιωτικού πλούτου από το κράτος, όπως συμβαίνει αυτές τις ώρες στην Κύπρο, όταν μάλιστα ως πρώτη και ύψιστη αρχή στα καταστατικά του αναφέρεται η άνευ όρων προστασία του, αποτελεί μια πρωτάκουστη στροφή της Ευρώπης από τα προτάγματα του φιλελευθερισμού στα οποία για αιώνες γαλουχήθηκε, στην αυθαιρεσία των δικτατοριών και ακόμα πιο πίσω, σε εποχές ασύντακτες και πολιτειακά αδιευκρίνιστες.
Αν οι περισσότεροι έπεσαν από τα σύννεφα, θα πρέπει να είχαν προσέξει τα συνεχόμενα δημοσιεύματα, εδώ και μήνες του Reuters για το ενδεχόμενο αυτό, τα οποία έρχονταν, διαψεύδονταν, αποσύρονταν και επανέρχονταν. Και πριν από αυτά, ήταν και τα δημοσιεύματα του Spiegel, ήδη από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, που δρώντας ξεκάθαρα σαν το λαγό του Βερολίνου, έθεταν για πρώτη φορά θέμα ανόσιων ρωσικών κεφαλαίων τα οποία, για λόγους που συγκρούονταν με την πρωσική «ηθική» δεν θα έπρεπε να διασωθούν με τα τίμια χρήματα του μέσου σκληρά εργαζόμενου Γερμανού φορολογούμενου, αποκρύπτοντας φυσικά το γεγονός ότι μέρος των χρημάτων αυτών προέρχονταν από τα ίδια αυτά ανίερα ρωσικά χρήματα, μόνο, που αντί της Λαϊκής στην Κύπρο ήταν παρκαρισμένα στα βάθη της Deutsche Bank. Πάντως το ίδιο περιοδικό, σε χρόνο ανύποπτο, (Σεπτέμβριος του 2009), όταν μπορούσε ακόμα, ως φαίνεται, να αρθρογραφεί ελεύθερα, δημοσίευσε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Germany Becomes Tax Haven for Firms and Wealthy», παραθέτοντας ποικίλες λεπτομέρειες για το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας, στην ένατη μόλις θέση από άποψη εχεμύθειας, σύμφωνα με την κατάταξη του Tax Justice Netowrk.

Ευρωκρισία και Αντίσταση

Ευρωκρισία: Η Υποκρισία Αντίστασης με όριο την παραμονή στο Ευρώ

Το Όχι της Κύπρου και όσα επακολούθησαν δείχνουν πολύ καθαρά την ουτοπία, την πλάνη και την υποκρισία όσων δήθεν αγωνίζονται και αντιστέκονται αλλά δεν επιθυμούν την έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ.

Όσων δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως η Ε.Ε δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αιμοσταγές αδίστακτο 4ο Ράιχ, το οποίο διαθέτει ένα πολύ αποτελεσματικό όπλο, το Ευρώ.

Η ισοπέδωση, η ομογενοποίηση και εν τέλει η γερμανοποίηση των ευρωπαϊκών λαών λαμβάνει χώρα βίαια εδώ και χρόνια κάτω από τις ερπύστριες του κοινού νομίσματος

Η μετατροπή της μιας μετά την άλλην των χωρών του Νότου σε βιομηχανική ζώνη, σε μπαταρία, σε χαβούζα και σε στρατόπεδο συγκέντρωσης φτηνής εργατιάς για τα γερμανικά συμφέροντα επιτυγχάνεται με τρομακτικούς ρυθμούς και συνέπειες.

Το Όχι της Κυπριακής Βουλής και τα όσα επακολούθησαν δείχνουν πολύ καθαρά ότι κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην επέλαση του 4ου Ράιχ αν δεν είναι αποφασισμένος να το πολεμήσει ως το τέλος. Κανενός είδους αντίσταση δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν αυτή οριοθετείται μέσα στο ευρώ.

Η ευρωζώνη, το καταστροφικό αυτό υπερόπλο των σύγχρονων ναζί επιβάλλεται να πολεμηθεί, να διαλυθεί, να περάσει στην ιστορία μαζί με το 4ο Ράιχ, να κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο προτού σκοτώσει εκατομμύρια ακόμα ανθρώπους και να μην επανεμφανιστεί ποτέ. Να απελευθερωθούν λαοί και χώρες από τον βρόγχο του ευρώ και της νομισματικής ένωσης, του ανάλγητου αυτού ναζιστικού γερμανικού άρματος.

Η Αριστερά στην Ελλάδα δεν αποτελεί πρόταση Αντίστασης αν έχει όρο, όριο και επιθυμία την παραμονή στο ευρώ. Είναι μια Υποκρισία που υπηρετεί όσο και οι δοτοί εγχώριοι τροϊκανοί το σύστημα, τον σύγχρονο ναζισμό.

Μόνος δρόμος για την Απελευθέρωση είναι ο προσωπικός και συλλογικός Αγώνας ενάντια στην πολεμική μηχανή του Νεοναζισμού, την διάλυση της Ευρωζώνης. Μόνος τρόπος αντίστασης η αποχώρηση από το ευρώ και επανένταξη στην αξιοπρέπεια και στην ανεξαρτησία.

Ευρώ και Αγώνας δεν πάνε μαζί.
 Ευρώ και Αντίσταση είναι όροι ασύμβατοι.
 Ευρώ και Αξιοπρέπεια, Ευρώ και Ζωή, Ευρώ και Πολιτισμός, Ευρώ και Πατρίδα, Ευρώ και Ανθρωπισμός, είναι η μέγιστη Υποκρισία

πηγη