Η αρχή του τέλους

Οι εκλογές προκηρύχθηκαν. Σε είκοσι τρεις μέρες από σήμερα ανοίγουν οι κάλπες για να υποδεχθούν την ετυμηγορία των Ελλήνων πολιτών για όσα έγιναν στην Ελλάδα μετά το φθινόπωρο του 2009. Αλλά και για όσα είναι ήδη αποφασισμένο ότι θα ακολουθήσουν τις εκλογές και τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης. Ο χρόνος μέχρι τις 6 Μαΐου είναι λίγος για να πειστούν οι πολίτες να επιστρέψουν στο «μαντρί» των κομμάτων εξουσίας.

Και η σηµερινή µεγάλη δηµοσκόπηση της Pulse RC για το «Π», όπως και πολλές άλλες της τελευταίας περιόδου, καταδεικνύει ότι τα δύο - τέως - μεγάλα κόμματα, αυτά που κυβέρνησαν επί τέσσερις δεκαετίες και αναμένεται να συγκυβερνήσουν υποχρεωτικά την επαύριο των εκλογών, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Η διάρρηξη των δεσμών τους με την ελληνική κοινωνία είναι εμφανής.

Ο περιορισµός της στοχοθεσίας τους στην από κοινού κοινοβουλευτική πλειοψηφία και στην υπέρβαση του 50% των ψήφων είναι ενδεικτικός της πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί στο εκλογικό σώμα. Έτσι το μέλλον των δύο αυτών σχηματισμών, αλλά και των ιστορικών παρατάξεων της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, του παραδοσιακού συστήματος εξουσίας, είναι σήμερα σκοτεινό. Η διαδικασία της αποσύνθεσής του εξελίσσεται πλήρως, χωρίς να είναι ορατό το πώς και πότε θα ανασυντεθούν.

Τα ποσοστά του 40% και του 45% είναι πλέον παρελθόν για τους συγκεκριμένους πολιτικούς σχηματισμούς. Η καταγραφή τους στην περιοχή του 20% και του 30% βάζει τέλος στον μεταπολιτευτικό δικομματισμό. Η λαϊκή τους «προίκα» έχει καταναλωθεί στον βωμό της κοινωνικής πτώχευσης, του ξεπουλήματος της χώρας και της οικειοθελούς πλήρους παραίτησης από την εθνική κυριαρχία.

Τα πολιτικά τους επιχειρήµατα εξαντλούνται πλέον στην τρομοκράτηση και την εκμετάλλευση του φόβου για το σκοτεινό αύριο της χώρας. Όμως οι λαϊκές πλειοψηφίες δεν χτίζονται με υλικό τον φόβο. Αυτό ταιριάζει στον ολοκληρωτισμό, όχι στη δημοκρατία. Γι’ αυτό και μόνο, το παιχνίδι είναι χαμένο και οι κάλπες της 6ης Μαΐου θα είναι η αρχή του τέλους για τους πολιτικούς σχηματισμούς όπως τους γνωρίζουμε...

πηγη  το ποντικι

Τα καλά του ευρώ και η ανάγκη για εθνικό νόμισμα

Ένας παλιός, μακαρίτης τώρα, καθηγητής της δημόσιας οικονομικής μας έλεγε ότι το εθνικό νόμισμα για μια χώρα είναι σαν την σημαία της. Η στάση μας απέναντί του θα πρέπει να είναι ανάλογη με την στάση μας απέναντι στη σημαία. Επομένως η απαξίωση του εθνικού νομίσματος είναι ευθέως ανάλογη με την απαξίωση της σημαίας, του εθνικού συμβόλου.
Δεν είχε άδικο αυτός ο παλιός καθηγητής. Διότι η ύπαρξη του εθνικού νομίσματος, όπως και της σημαίας, του εθνικού συμβόλου, συνδέεται άρρηκτα με την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία μιας χώρας. Βέβαια θα μπορούσε να πει κανείς τι μας ενδιαφέρει η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία μιας χώρας; Και όντως το λένε αρκετοί. Από τους υστερικούς νεοφιλελεύθερους της δεξιάς έως τους «διεθνιστές» κοσμοπολίτες της αριστεράς που έχουν υιοθετήσει ανοιχτά την αρπακτική λογική του διεθνούς κεφαλαίου, το οποίο θέλει να οικοδομήσει μια ενιαία αγορά χρήματος, προϊόντων και εργασίας παγκόσμια.
Μόνο ο εργαζόμενος λαός έχει σήμερα ανάγκη την εθνική ανεξαρτησία της χώρας του. Αντιπροσωπεύει τον μόνο βιώσιμο και αποτελεσματικό τρόπο για να προστατεύσει και να θωρακίσει τα κοινωνικά, εργασιακά και πολιτικά του δικαιώματα απέναντι στην λαίλαπα των αγορών. Άλλωστε το εθνικό νόμισμα δεν επινοήθηκε από τους ισχυρούς, αλλά από τις μικρές και αδύναμες οικονομίες. Η πρώτη πράξη εθνικής κυριαρχίας στα δημοσιοοικονομικά της μικρής απελευθερωμένης Ελλάδας του Καποδίστρια ήταν η προσπάθεια να εκδοθεί εθνικό νόμισμα, ο Φοίνικας.
Από τότε οι μεγάλες δυνάμεις, που ταυτόχρονα ήταν και οι βασικοί δανειστές της Ελλάδας, έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για να μην αποκτήσει η εθνική οικονομία βιώσιμο και σταθερό εθνικό νόμισμα. Η εξάρτηση, η υποτέλεια, η οικονομική υποδούλωση του Ελληνικού κράτους εκφραζόταν πάντα από την εξάρτηση των συναλλαγών του από κάποιο διεθνές ισχυρό νόμισμα. Στον 19ο αιώνα ήταν το χρυσό γαλλικό φράγκο μέσα στην Λατινική Νομισματική Ένωση. Μετά την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898 κυριάρχησε σχεδόν απόλυτα η χρυσή βρετανική λίρα. Ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ελληνικό εμφύλιο η ένταξη της Ελλάδας στο σύστημα Μπρέτον-Γουντς εξασφάλισε την παντοκρατορία του δολαρίου.
Κάθε φορά το βασικό επιχείρημα ήταν ένα: η υιοθέτηση, ή η εξάρτηση από ένα ισχυρό ξένο νόμισμα προσδίδει κύρος στην ελληνική οικονομία και της εξασφαλίζει καλύτερη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, κυρίως για χαμηλότοκα δάνεια. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο: επίσημη χρεοκοπία. Η ένταξη της Ελλάδας στην Λατινική Ένωση του 19ου αιώνα οδήγησε στην επίσημη χρεοκοπία του 1893. Η παντοκρατορία της χρυσής λίρας οδήγησε στην επίσημη χρεοκοπία του 1932. Ενώ η παντοκρατορία του δολαρίου λίγο έλλειψε να οδηγήσει σε μια νέα χρεοκοπία στη δεκαετία του ’70, την οποία τελικά απέφυγε η ελληνική οικονομία χάρις στην περιορισμένη αναδιανομή εισοδημάτων μετά την πολιτική μεταβολή του 1981.
Το να εκχωρήσει λοιπόν ένας λαός και μια χώρα το εθνικό του νόμισμα σημαίνει σημαντικές παραχωρήσεις στην άσκηση της εθνικής του κυριαρχίας. Για να κάνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει πολύ σοβαρά, ισχυρά και απτά αντισταθμιστικά οφέλη. Ποια ήταν τα οφέλη που εξασφάλισε με το ευρώ;
· Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας στην περίοδο του ευρώ έπεσε στο 40% της ανταγωνιστικότητας που είχε με την δραχμή. Αυτό φαίνεται και από την πρωτοφανή εκτίναξη των εξωτερικών ελλειμμάτων, αλλά και από την αποσάθρωση της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής καθ’ όλη την περίοδο του ευρώ. Μάλιστα, ο κ. Παπαδήμος μας δουλεύει λέγοντας ότι τώρα τα μνημόνια η Ελλάδα αγωνίζεται να κερδίσει το έδαφος στην ανταγωνιστικότητα που έχασε από την εποχή της δραχμής. Κι αυτό υποτίθεται ότι είναι επιχείρημα υπέρ του ευρώ!
· Η εκτίναξη της ανεργίας στα υψηλότερα μεταπολεμικά επίπεδα ακόμη και την περίοδο πριν την επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας και την επιβολή των Μνημονίων της ύφεσης. Ειδικά οι μακροχρόνια άνεργοι και η ανεργία στην νεολαία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο για ολόκληρη την περίοδο του ευρώ. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου και η καταστροφή της παραγωγής αποτελεί τους κύριους τροφοδότες της ανεργίας όλο αυτό το διάστημα με το ευρώ.
· Η πρωτοφανής περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού κάτω από το επίσημο όριο της απόλυτης φτώχειας. Στην περίοδο του ευρώ ένα 20% του πληθυσμού ήταν μονίμως κάτω από το επίσημο όριο της απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης. Περίπου το διπλάσιο από την περίοδο με την δραχμή. Η ποιότητα ζωής και εργασίας για τον μέσο Έλληνα επιδεινώθηκε δραματικά φτάνοντας στο σημείο να δουλεύει σκληρότερα και περισσότερες ώρες από τον μέσο Ευρωπαίο, να κερδίζει πολύ λιγότερα από την εργασία του και να έχει τις χειρότερες κοινωνικές απολαβές.
· Η ροπή προς αποταμίευση του μέσου νοικοκυριού την περίοδο του ευρώ ήταν διαρκώς αρνητική σε αντίθεση με την περίοδο της δραχμής. Αυτό σημαίνει ότι η δυνατότητα του μέσου ελληνικού νοικοκυριού να βάζει κάτι στην πάντα αφού καλύψει τις βασικές του ανάγκες, ήταν όχι μόνο ανύπαρκτη, αλλά και αδύνατη. Το αρνητικό πρόσημο, που συνήθως παρατηρείται σε συνθήκες πολύ βαθιάς ύφεσης, σημαίνει ότι το διαθέσιμο εισόδημα του μέσου νοικοκυριού όχι μόνο δεν φτάνει για τις βασικές ανάγκες του, αλλά χρειάζεται να τραβήξει από τα έτοιμα – αν διαθέτει αποταμιεύσεις – είτε να προσφύγει στον δανεισμό. Γι’ αυτό και ο ιδιωτικός δανεισμός εκτινάχθηκε την περίοδο του ευρώ.
· Το συνολικό ελληνικό δημόσιο χρέος που είχε συσσωρευτεί ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο έως 31/12/2001 ανερχόταν σε 122 περίπου δις ευρώ. Από την 1/1/2002 έως 31/12/2009 το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε κατά 176 δις ευρώ! Μέσα σε μια οκταετία, στην περίοδο του ευρώ, το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε 2,4 φορές σε σχέση με ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο που υπήρχε δραχμή. Κι όχι μόνο αυτό. Την εποχή της δραχμής πάνω από 80% του δημόσιο χρέους ήταν δραχμικό, ενώ με την ένταξη στην ευρωζώνη μετατράπηκε στο σύνολό του σε ξένο σκληρό νόμισμα, κυρίως ευρώ. Αυτή ήταν η χαριστική βολή που έκανε το ελληνικό δημόσιο χρέος μη διαχειρίσιμο και άνοιξε τον δρόμο για την χρεοκοπία.
Τι μας έλεγαν οι οπαδοί του ευρώ; Ότι με την ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη, οι Έλληνες θα συγκλίνουν σε αποδοχές και επίπεδο ευημερίας με τους Γερμανούς, Γάλλους, Ολλανδούς. Αντί γι’ αυτό σήμερα μας λένε επίσημα ότι για να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, που έχασε με το ευρώ, θα πρέπει να συγκλίνει με τον πάτο και τον απόπατο της Ευρώπης. Δηλαδή πρέπει να πέσει πολύ πιο κάτω από την Πορτογαλία – που ιστορικά πάντα υστερούσε έναντι της Ελλάδας – και να κατέβει στο επίπεδο της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, κοκ. Με άλλα λόγια να καταλήξει με μισθούς και συντάξεις πείνας, συνθήκες εργασίας αληθινού μεσαίωνα, πρωτοφανή μόνιμη ανεργία και ολοκληρωτική αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Ζήτω το ευρώ!
Ωστόσο, οι οπαδοί και τα παπαγαλάκια του ευρώ επιμένουν ότι έτσι και τολμήσουμε να αποκτήσουμε την ελευθερία μας από την ΕΕ και την ευρωζώνη, την βάψαμε. Έτσι και τολμήσουμε να ανακτήσουμε το εθνικό μας νόμισμα και πάρουμε στα χέρια μας την οικονομία και τα δημοσιονομικά μας, τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε. Χίλιοι σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί πρόκειται να επιπέσουν στο ποίμνιο του Υψίστου. Θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή, θα στερέψουν τα ύδατα της χώρας, θα πεθάνουν τα ζώα, θα γίνουν στέρφες οι Έλληνιδες και γενικά θα γίνει της Αποκάλυψης. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να λυτρωθεί αυτός ο τόπος και ο λαός του εκτός από την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Εγκαινιάζοντας αυτή την στήλη, θα απαντάμε από εδώ και μπρος σε όλα τα βασικά επιχειρήματα εκφοβισμού της προπαγάνδας του δοσιλογισμού σχετικά με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Μπορείτε να στείλετε σχετικά ερωτήματα για να απαντηθούν και προβληματισμούς.

πηγη  το χωνι

Τόσα ψέματα πώς να τ’ αντέξεις;

Τόσα ψέματα πώς να τ’ αντέξεις;

Το πολιτικό σύστημα, είτε με σχέδιο, είτε χωρίς, αδιαφόρησε για την ουσία της πραγματικότητας και λειτούργησε αποκλειστικά με γνώμονα την διατήρηση της εξουσίας. Μόνο που τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς. Πορεύτηκε μέσα στο ψέμα από την αρχή, διαπραγματεύτηκε και αποφάσισε πίσω από κλειστές πόρτες, για σχέδια και με πρόσωπα άγνωστα στο ευρύ κοινό. Το ψέμα αποτέλεσε το κύριο και τελικά μοναδικό όπλο επιβολής πολιτικών. Χάθηκε και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης, τόσο με τα φτωχότερα και πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, όσο όμως και με τα μεσοαστικά στρώματα, στα οποία παραδοσιακά στηρίζει την ύπαρξή της η πολιτική εξουσία. Μεγαλοκατασκευαστές, εφοπλιστές και ραντιέρηδες, υπήρξαν οι μόνοι ωφελημένοι και δεν είναι τυχαίο ότι έγιναν και οι πιο ισχυροί κοινωνοί της απάτης. Κάτι που έγινε φανερό από τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης που διατηρούν, προκειμένου να στηρίζουν την επιρροή τους στο κράτος, άρα τις κρατικοδίαιτες μπίζνες τους. Η εμπιστοσύνη δεν πρόκειται να επανακτηθεί και το μόνο που μένει είναι η απειλή και το νταβατζικίκι. Με λίγα λόγια, το ψέμα οδήγησε σε ένα μοντέλο λειτουργίας σικελικής μαφίας...συνεχεια

πηγη  ΙΝPRECOR

Πώς να μετρηθεί το θράσος;

Ποιοι πήραν την απόφαση για κατασχέσεις εις βάρος όποιου χρωστάει στο Δημόσιο πάνω από 300 ευρώ; Τα κόμματα της συγκυβέρνησης υπό τον Παπαδήμο – ως συμπλήρωμα της άλλης μεγαλειώδους απόφασης για αυτόφωρο σε όσους χρωστάνε 5.000 ευρώ. Πότε την πήραν; Παραμονές των εκλογών. Τι άλλο συνέβη τις ίδιες μέρες; Τα ίδια αυτά κόμματα της ίδιας αυτής συγκυβέρνησης θέσπισαν το ακατάσχετο των δικών τους επιχορηγήσεων έναντι τεράστιων οφειλών από τραπεζικά θαλασσοδάνεια, τα οποία ουδέποτε ρύθμισαν.

Το θέμα δε της προστασίας του εαυτού τους έγινε παγκόσμιο σούργελο μέσω των μεγάλων ΜΜΕ και κατέληξε να φτάσει μέχρι την Κομισιόν, καθώς το έθεσε ο επικεφαλής των Φιλελεύθερων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Γκι Φερχόφστατ με επιστολή του προς τον αδιάφθορο και συνετό πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο.

Ο Φερχόφστατ στην επιστολή του κατ’ αρχάς αναρωτιέται πώς γίνεται τα δύο βασικά πολιτικά κόμματα, που «ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση», να λαμβάνουν ενίσχυση με επιβάρυνση των φορολογουμένων».

Σε άλλο σημείο το πάει ακόμη πιο μακριά υποστηρίζοντας ότι θα ήταν δικαιότερο τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που έχουν επιβληθεί στους Έλληνες πολίτες, «πολλοί από τους οποίους αντιμετωπίζουν την ανεργία και τη δραστική μείωση του εισοδήματός τους», να εφαρμοστούν στους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα.

Κι αν μέχρι εδώ τα όρια μεταξύ σκληρής κριτικής και λαϊκισμού εκ μέρους του Φερχόφστατ καταλήγουν να είναι δυσδιάκριτα, η επόμενη επισήμανση είναι απολύτως σαφής και δείχνει... ελλαδική πληροφόρηση: τα δύο αυτά κόμματα, «τα οποία είναι ήδη υπερχρεωμένα», με την ενίσχυση αποκτούν «τεράστιο πλεονέκτημα». Έναντι των άλλων προφανώς.

Αν πάντως η χρηματοδότηση των κομμάτων είναι έτσι κι αλλιώς ένα δύσκολο θέμα για μεγάλη συζήτηση, η όλη λογική των διαχρονικών πολιτικών νταβατζήδων αυτής της χώρας είναι απελπιστικά προβληματική. Ούτε καν τις τελευταίες μέρες πριν από τις εκλογές δεν μπορούν να κρύψουν τα παλληκάρια ποιοι είναι – και τι είναι. Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι τα δύο αυτά κόμματα, την ώρα που ετοιμάζονται να κατάσχουν περιουσίες για ψίχουλα:

1. Χρωστάνε πάνω από 200 εκατομμύρια στις τράπεζες έχοντας βάλει ως εγγύηση τα ποσά της κρατικής επιχορήγησης που θα λάβουν στο μέλλον – και οι τράπεζες αποδέχθηκαν αυτές τις εγγυήσεις χωρίς καν να υπολογίσουν ότι μπορεί κάποτε αυτές οι επιχορηγήσεις να μην υπάρχουν καν είτε λόγω συρρίκνωσης των κομμάτων είτε λόγω μείωσης των χορηγήσεων.

2. Σε αντίθεση με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ που τα έχουν ήδη ρυθμίσει, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα και μάλιστα να θεσπίζουν τη μη κατάσχεση της επιχορήγησης έναντι της οφειλής τους.

3. Αρνούνται τη ρύθμιση των δανείων των ιδιωτών οφειλετών στις τράπεζες «προστατεύοντας» – υποτίθεται – το τραπεζικό σύστημα από τους συντεθλιμμένους καταναλωτές, τους απολυμένους και τους αγρίως «κουρεμένους», οι οποίοι αδυνατούν να πληρώνουν, αλλά όχι από τους (παλαιο)κομματικούς εαυτούς τους.

Σημειωτέον εδώ ότι ακόμη και το... ΔΝΤ σε χθεσινή έκθεσή του για την Ελλάδα υποστηρίζει πως, προκειμένου να αναθερμανθεί η πληττόμενη αγορά κατοικίας, είναι χρήσιμο να εφαρμοστούν προγράμματα αναδιάρθρωσης του χρέους των νοικοκυριών, όπως αυτά που εφαρμόζονται τώρα στην Ισλανδία (!) και εφαρμόστηκαν στις ΗΠΑ το 1930, τα οποία μειώνουν τις χρεοκοπίες και τις κατασχέσεις και βοηθούν την αποπληρωμή των χρεών. Στόχος, κατά το... ΔΝΤ: η αποτροπή ενός φαύλου κύκλου πτώσης των τιμών στην αγορά κατοικίας και της συνολικής ζήτησης.

4. Αρνούνται, προκειμένου να απορροφηθούν τα έσοδα του κράτους κατά προτεραιότητα από τους δανειστές, να πληρώσουν τα 6,5 δισ. ευρώ τα οποία οφείλει το Δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και τα φυσικά πρόσωπα.

5. Παραγράφουν άνευ ανταλλάγματος κάθε είδους απαίτηση από τη βρώμικη δραστηριότητα της Siemens στην Ελλάδα, ενώ δεν έχουν διενεργήσει κανέναν έλεγχο στα ταμεία τους ή στις τσέπες επίορκων πολιτικών προκειμένου να βρεθούν τα 100 εκατομμύρια μάρκα που δόθηκαν ως μίζες για να αναληφθούν δημόσια έργα από τη γερμανική εταιρεία.

6. Διατηρούν τον απαράδεκτο νόμο περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος παρεμποδίζει τον έλεγχο για πράξεις ή παραλείψεις που ζημίωσαν τη χώρα και την οικονομία.

7. Βομβάρδισαν τη Βουλή με εκατοντάδες τροπολογίες ώστε, εκτός από τις συνήθεις μνημονιακές προσταγές, να ρυθμίσουν παντοειδή ρουσφέτια μόλις λίγες μέρες πριν από την προκήρυξη εκλογών.

8. Προσφέρουν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στην πιο ειδεχθή κερδοσκοπική εκμετάλλευση.

Ο κατάλογος των ανάλογων και παρόμοιων στοιχείων που κατά καιρούς έχουμε καταγράψει προφανώς δεν έχει τελειωμό. Και αυτά τα λίγα όμως καταδεικνύουν ποιοι – και τι – είναι αυτοί που από τη μία διατάζουν την κατάσχεση περιουσιών για ψίχουλα και από την άλλη ζητούν... ψήφο.

Είναι από τις φορές που η αναζήτηση επιθετικού προσδιορισμού για το θράσος είναι μια πολύ δύσκολη προσπάθεια...

πηγη  το ποντικι

     ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ένας νέος πολιτικός φορέας γεννήθηκε

για να αλλάξει την ιστορία

Το πρώτο Συνέδριο του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ) είναι πλέον γεγονός. Στις 6, 7 & 8 Απριλίου ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο αγρότης, ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας, ο επαγγελματίας, ο φοιτητής, ο άνεργος ένωσαν τις δυνάμεις τους για να γκρεμίσουν το καθεστώς κατοχής που έχουν επιβάλλει στην χώρα μας οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους.  Το Ε.ΠΑ.Μ. συγκροτήθηκε για να οργανώσει τις αντιστάσεις και να ενισχύσει τον αγώνα του λαού ενάντια στο καθεστώς κατοχής και να συμβάλει καθοριστικά στην ενότητα του λαού πέρα και πάνω από κομματικές, ιδεολογικές και άλλες διαχωριστικές γραμμές, με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Όλοι μαζί αναλαμβάνουμε δράση για να βάλουμε τέλος στις πολιτικές που οδηγούν στην φτώχεια, στην ανεργία, στην ισοπέδωση των δικαιωμάτων μας, την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Στο 1^ο Συνέδριο του, το Ε.ΠΑ.Μ. αποφάσισε τη κάθοδο του Μετώπου στις Εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, με βασικό κριτήριο όχι το αν είμαστε ή πρόκειται να είμαστε έτοιμοι αλλά αφουγκραζόμενοι αυτό που μας ζητά ο κόσμος, δηλαδή την ενότητα όλων των αντικατοχικών δυνάμεων που επιθυμούν να απαλλάξουν τη χώρα από τη χρεοκρατία και τους ντόπιους δωσίλογους που μας κυβερνούν.

Οι κατοχικές δυνάμεις επιδιώκουν την υφαρπαγή της ψήφου του ελληνικού Λαού και την εκλογική νομιμοποίηση των διεθνών δεσμεύσεων της χώρας. Απ’ τη μεριά του ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός αναζητά μιαν ανάσα. Ζητά να μην εφαρμοστεί αυτή η πολιτική, να αποτραπούν τα νέα χειρότερα μέτρα, να ανατραπούν αυτά που ήδη πάρθηκαν, να ελευθερώσει την πατρίδα του, να πάρει πίσω τη ζωή του.

Ποιοι οι στόχοι του ΕΠΑΜ και με ποιό τρόπο θα τους επιτύχει;

1.                        Μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους με βάση το διεθνές δίκαιο, άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές εδώ και τώρα, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους. Δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να τη κατασχέσουν ή να τη λεηλατήσουν.

2.                        Ανατροπή οικοδομήματος συμφωνιών, δεσμεύσεων, παρεμβάσεων και μέτρων που πάρθηκαν από την εποχή του πρώτου μνημονίου, έτσι ώστε η χώρα να αποκαταστήσει την εσωτερική έννομη τάξη της και να διεκδικήσει την κυριαρχία της από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που έχει εκχωρηθεί με τόσο άθλιο και προδοτικό τρόπο από το σύνολο του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου με επικεφαλής την κυβέρνηση.

3.                        Αναθεώρηση των σχέσεών με την ΕΕ με πρώτο βήμα την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος που να εκφράζει τη δυναμική μιας νέας οικονομικής πορείας της χώρας προς όφελος του λαού. Η καταστροφή δεν μας περιμένει αν φύγουμε από το ευρώ, αλλά όσο παραμένουμε υποτελείς στο ευρώ. 

4.                         Τιμωρία υπευθύνων. Το Ε.ΠΑ.Μ θα επιδιώξει να καθίσει στο εδώλιο το σύνολο των φυσικών και νομικών προσώπων (κόμματα και επιχειρηματικά κυκλώματα) που συμμετείχαν στην διασπάθιση δημόσιου χρήματος και περιουσίας. Όχι για να στήσει κρεμάλες στο Σύνταγμα, ούτε για να γεμίσει τις φυλακές με ανάξιους και προδότες, αλλά για να κάνει κάτι καλύτερο,  να δημεύσει άμεσα και υπέρ του δημοσίου το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων όσων φυσικών και νομικών προσώπων είχαν ανάμιξη στη διασπάθιση του  εθνικού πλούτου.

5.                Επειδή η διέξοδος από τη κρίση απαιτεί περισσότερη, βαθύτερη και όχι λιγότερη δημοκρατία με το λαό διαρκώς στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων. Το Ε.ΠΑ.Μ προτείνει στο λαό μια συνολική πολιτειακή αλλαγή, μέσα από την εκλογήΣυντακτικής Συνέλευσης διευρυμένης αυθεντικής εκπροσώπησης του ίδιου του λαού με μοναδικό αντικείμενο τη σύνταξη και ψήφιση ενός νέου δημοκρατικού Συντάγματος. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο λαός να γίνει αφεντικό στον τόπο του, να οικοδομήσει ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα βασίζεται σε μια λαϊκή αντιπροσώπευση με αιρετότητα από τα ανώτερα ως τα κατώτερα όργανα, δεσμευτική εντολή, διαρκή έλεγχο από τα κάτω, συνεχή και υποχρεωτική λογοδοσία των αιρετών εντεταλμένων προς τους εκλογείς τους, ανακλητότητα με κάθε αθέτηση εντολής, περιορισμένη θητεία και θέσπιση της εκ περιτροπής εναλλαγής σε αξιώματα-λειτουργίες.

 

ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ  - ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΕΝΩΤΙΚΑ και καλούμε όλους όσους έχουν τους ίδιους προβληματισμούς να συστρατευθούν μαζί μας για να ανατρέψουμε άμεσα το καθεστώς κατοχής

Αυτά θα κάνουν αν τους ψηφίσετε…

Μετά τον Παπακωνσταντίνου, τον υπουργό Περιβάλλοντος, που δήλωσε ότι

«δεν καταλαβαίνει τη συζήτηση που μας συγκρίνει με μισθούς Βουλγαρίας»,

προχτές είχαμε τον Σαχινίδη, τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος – κινούμενος στην πεπατημένη του προεκλογικού ΠΑΣΟΚισμού – ετάχθη κι αυτός κατά της συζήτησης ότι θα μειωθούν (κι άλλο) οι μισθοί των εργαζομένων.

Καταρχάς δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ιταμή τους ψηφοθηρία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο εξαχρείωσης ώστε να μας καλούν

αφενός να τους… ευγνωμονούμε – και άρα να τους υπερψηφίσουμε – για τις μέχρι τώρα περικοπές,

αφετέρου έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο κατάντιας ώστε να εμφανίζουν την (ψευδή) μισο-δήλωση ότι δε θα κάνουν κι άλλες περικοπές (σ.σ.: που θα τις κάνουν) σαν μέγιστη προεκλογική «παροχή» (!) και σαν… υπόσχεση!

*

Τα όρια της πολιτικής απάτης τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τη ΝΔ έχουν ξεπεραστεί προ πολλού.

Το δείχνουν τα έως τώρα έργα τους.

Οσο για το πού θα φτάσει η βαλίτσα της έτσι κι αλλιώς δεδομένης πολιτικής απάτης, για το τι άλλο θα κάνουν πέραν όσων έχουν ήδη διαπράξει με τους μισθούς στα 400 ευρώ και την ανεργία στο 1,5 εκατομμύριο,

αντί άλλης απόδειξης, ας απαντήσει το μνημόνιό τους:

*

1) Στη σελίδα 427 του μνημονίου αναφέρονται όλα όσα… (δε) θα κάνουν και συγκεκριμένα τα εξής:
*

«Τα μέτρα αυτά (σ.σ.: μειώσεις μισθών κ.λπ.) θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη)»!

*

Από την επομένη των εκλογών, επομένως, και εφόσον υφαρπάσουν την ψήφο, θα θέσουν σε εφαρμογή ό,τι ακριβώς έχουν ψηφίσει και έχουν καταστήσει «υπέρτατο νόμο» του κράτους τους:

Κατώτατος μισθός για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων θα οδηγηθεί σε τέτοια επίπεδα ώστε να μην αποκλίνει από τον αντίστοιχο των λεηλατημένων από τους καπιταλιστές χωρών της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Λετονίας, της Αλβανίας κ.ο.κ.

*

2) Στη σελίδα 518 του μνημονίου, κάτω από τον τίτλο «Μεταρρυθμίσεις στο σύστημα καθορισμού των μισθών», διαβάζουμε:
«Εως το τέλος Ιουλίου 2012 θα καταρτιστεί ένα χρονοδιάγραμμα για την αναθεώρηση της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Η πρόταση θα στοχεύει στην αντικατάσταση του ύψους των μισθών που ορίζονται στην ΕΓΣΣΕ με ελάχιστο ύψος μισθού νομοθετημένο από την κυβέρνηση σε διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους».

*

Από την επόμενη των εκλογών, επομένως, και εφόσον υπαρπάσουν την ψήφο, και με καταληκτική ημερομηνία τον ερχόμενο Ιούλη, προχωρούν στην… «αντικατάσταση» (!!!) των μισθών.

Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι τους σημερινούς μισθούς, που τους πήγαν στα 400 ευρώ, θα τους «αντικαταστήσουν»… προς τα πάνω;

Ληστεία!
Τον ερχόμενο Οκτώβρη, εις βάρος ενός λαού που το χειμώνα ξεπάγιασε γιατί δεν είχε να πληρώσει για θέρμανση, σχεδιάζουν να επιβάλουν νέες αυξήσεις στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης (ΕΦΚ) στο πετρέλαιο και να εκτινάξουν περαιτέρω την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης στα 1,4 ευρώ το λίτρο! Με αυτήν τη νέα επιβάρυνση, οι αυξήσεις στους ΕΦΚ στο πετρέλαιο θα έχουν αγγίξει μέσα στη διετία το 1.500%!!!* Οσο για το «χαρούμενο καλοκαίρι» που βιώνουμε, ήδη η τιμή της βενζίνης φλερτάρει με τα 2 ευρώ το λίτρο!

*

Γιατί συμβαίνουν αυτά;

Ιδού:

Σύμφωνα με το τελευταίο δελτίο τιμών της 26ης Μάρτη που εκδίδεται από την ίδια την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο, με μέσο όρο λιανικής τιμής της αμόλυβδης στα 1,804 ευρώ το λίτρο,

το 57% της τιμής (1,02 ευρώ) ήταν φόροι,

το 39% της τιμής (0,7 ευρώ) το νέμονταν τα διυλιστήρια,

το 3% (0,06 ευρώ) οι εταιρείες χονδρικής και

το 1% (μόλις 2 λεπτά του ευρώ) οι βενζινοπώλες.

*

Δηλαδή: Το 99% της τιμής της αμόλυβδης το μοιράζονται οι καπιταλιστές μέσω της φοροεπιδρομής του κράτους τους, των διυλιστηρίων τους και των εταιρειών τους.

Δεν είναι απολύτως καθαρό, επομένως, προς όφελος ποιου διενεργείται αυτή η ληστεία;

Νταλάρα
H κυρία Αννα Νταλάρα

δήλωσε:

«Κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν τα κέντρα υποδοχής και τα κέντρα κράτησης (σ.σ.: μεταναστών)… διότι χάνει η Ευρώπη την εμπιστοσύνη της…».

*

Οπως βλέπετε, εκτός από τα «ανθρωπιστικά» χρυσοχοΐδικα περί εγκληματικότητας, υγειονομικής βόμβας κ.ο.κ. που… επιτάσσουν τον εγκλεισμό των μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η κυρία Νταλάρα

εισάγει μια ακόμα παράμετρο:

Τη διασφάλιση της… εμπιστοσύνης από πλευράς ΕΕ. Η οποία ΕΕ (σε αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητούμε σε την κυρία Νταλάρα) ένα από τα «πολιτισμένα» και «ουμανιστικά» κριτήρια που έχει για να «βαθμολογεί» τη φερεγγυότητα της Ελλάδας είναι το αν η Ελλάδα φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης…

*

Κατόπιν αυτών, αντί οποιουδήποτε άλλου σχολίου για τη βαρυσήμαντη τοποθέτηση της κυρίας Νταλάρα

(η οποία, μάλιστα, σύμφωνα με τα «Νέα», είναι τόσο κοντά στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που επελέγη σε «ρόλο οικοδέσποινας» στην προχτεσινή συγκέντρωση «παρουσίασης της πολιτικής πρότασης του Βαγγέλη Βενιζέλου σε ανθρώπους της επιστήμης και του πολιτισμού» στο Μουσείο Μπενάκη…)

μια ερώτηση έχουμε να κάνουμε:

*

Αλήθεια, από κτίριο του υπουργείου που διετέλεσε υφυπουργός η κυρία Νταλάρα, από κτίριο του υπουργείου Εργασίας δεν ήταν εκείνος ο ανασφάλιστος άτυχος μετανάστης, που

έπεσε και σκοτώθηκε,

το Δεκέμβρη του 2010, την ώρα που καθάριζε τα τζάμια του υπουργείου, χωρίς τήρηση κανενός κανόνα ασφαλείας;…

Πηγη  INPRECOR

Όχι στην καθοδήγηση και τον έλεγχο των ελληνικών πολιτικών εξελίξεων από τα κέντρα της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου.

Ως «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ» έχουμε προβάλει ως βασική μας εκτίμηση πως η ΕΕ αποτελεί ένα ολοκληρωτικό μόρφωμα του κεφαλαίου, που δεν μεταρρυθμίζεται υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Η μοναδική δυνατότητα που υπάρχει, από την άποψη αυτή, είναι η ανατροπή και η διάλυσή της από το οργανωμένο λαϊκό και εργατικό κίνημα στην κάθε χώρα και ευρύτερα σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Έχουμε ακόμη υποστηρίξει με αφορμή την εξελισσόμενη δομική καπιταλιστική κρίση αλλά και εξαιτίας της, πως ο δεδομένος αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της ΕΕ έχει παροξυνθεί πλέον στα επίπεδα του απολυταρχισμού. Έχουμε υπογραμμίσει πως οι ασκούμενες πολιτικές στο σύνολό τους, στις επιμέρους εθνικές τους εκφάνσεις, αλλά πολλές φορές και στις λεπτομέρειές τους, αποτελούν προϊόν των αποφάσεων Βερολίνου, Παρισιού και Βρυξελών, καθώς και των κλειστών επιχειρηματικών λόμπι, με τους λαούς στο περιθώριο. Αυτό το φαινόμενο έχει πάρει φυσικά στην περίπτωση της χώρας μας – στο πλαίσιο εφαρμογής των μνημονίων – την ανοιχτή μορφή της υπαγόρευσης και της επιβολής, με την προφανή συναίνεση της ελληνικής ολιγαρχίας. Αναδύεται έτσι σήμερα μπροστά στα μάτια μας η ολοσχερής καταπάτηση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας, όπως και η διαρκώς διευρυνόμενη αμφισβήτηση κάθε πλαισίου εγγύησης των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Το αποκορύφωμα αυτού του αντιδημοκρατικού παροξυσμού το βιώνουμε στη χώρα μας με την επιβολή της συγκυβέρνησης και του δοτού πρωθυπουργού, οργάνου της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ. Το ζούμε και τις μέρες αυτές με την απροσχημάτιστη καθοδήγηση των ελληνικών πολιτικών εξελίξεων και μάλιστα ενόψει του ενδεχόμενου διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών. Υποτίθεται πως ακόμη και τα κόμματα που στηρίζουν τη σημερινή συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου, αλλά και ολόκληρου του αστικού τόξου έχουν εκφραστεί υπέρ της άμεσης διενέργειας βουλευτικών εκλογών. Αυτό φυσικά συμβαίνει για τους δικούς τους προφανείς λόγους αυτοσυντήρησης και διάσωσης ενόψει του επερχόμενου νέου κύματος των άγριων αντιλαϊκών μέτρων τον Ιούνιο. Παρόλα αυτά οι εκλογές ούτε καθορίζονται ούτε προκηρύσσονται με διάφορα προσχήματα! Φαίνεται πως η τελευταία λέξη ανήκει στα αδιαφανή κέντρα λήψης αποφάσεων της ευρωενωσιακής απολυταρχίας όχι μόνο για το πότε, αλλά και για το αν οι εκλογές θα πραγματοποιηθούν την τρέχουσα περίοδο. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από τα όσα υπαινίχθηκε, εμμέσως πλην σαφώς, ο κύριος Σόιμπλε στις τελευταίες δηλώσεις του, που ήρθε και συμπλήρωσε και η κυρία Λαγκάρντ του ΔΝΤ με τον ωμό τρόπο προεκλογικής παρέμβασής της.

Χρειάζεται επομένως να καταγγελθούν τώρα ανοιχτά απ’ όλες τις δυνάμεις που μάχονται υπέρ των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων, οι αντιδημοκρατικές αυτές διεργασίες.



Ας ακουστεί ακόμη δυνατότερα η φωνή μας:

Έξω τώρα από τη φυλακή του Ευρώ και της ΕΕ για μια άλλη πορεία της χώρας μας με πραγματική δημοκρατία στη βάση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων!
Για μια άλλη πορεία με διεθνιστική συνεργασία των λαών και χωρών στη Νότια Ευρώπη, αλλά και σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, στη Μεσόγειο και σ’ όλο τον κόσμο με ισοτιμία, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη!
Για μια άλλη πορεία με προοπτική την οικοδόμηση μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση με ορίζοντα την καθολική κοινωνική απελευθέρωση!

πηγη  stop euro-EE